Ch.13 (Lucky number)
วันเวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก.....ความรู้สึกเหมือนเพิ่งพบเจอกันเมื่อวาน......
หนึ่งปีแล้วนับตั้งแต่วันที่ผมก้าวขึ้นรถมากับมัน.......
ผมได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างเกี่ยวกับตัวมัน.......มันใจร้อน.....ไม่ชอบให้ขัดใจ......ชอบบังคับ.....แต่ผมก็ยังพอทนได้......
สิ่งที่มันไม่ชอบ.....ผมก็ค่อยๆปรับ......
สิ่งที่ผมไม่ชอบ.......มันก็ไม่ยอมปรับ........
แต่ก็ยังดีกว่าแรกๆที่เจอกัน......รูปที่ถ่ายแบล็คเมล์.....หลังจากวันที่มันพาไปเจอกับพี่ต้น......มันก็ไม่เคยพูดถึงอีกเลย.......
.
.
.
“.....ค้างที่นี่มั้ยครับ”ผมถามขณะมันกำลังขับรถมาส่งที่หน้าบ้าน.....เราเพิ่งไปเดินเล่นด้วยกันมา
“ไม่ล่ะ.....วันนี้จะไปหาพี่ต้น”
“อืมๆ”
.
.
.
“นั่นใคร?”.......ไอ้ยักษ์มันถามขึ้น เมื่อรถขับมาถึงที่หน้าบ้าน
ใครคนหนึ่ง.....ยืนอยู่หน้าบ้านของผม.......
ผมไม่ได้ตอบอะไรออกไป.....รู้แค่เพียงตัวเองเอื้อมมือไปเปิดประตูรถแล้ววิ่งลงไปให้เร็วที่สุด......
หมับ!!!
สองเราสวมกอดกันเนิ่นนาน.......
คิดถึง.....คิดถึงที่สุด......คนที่รักที่สุด.......
“โอ้ยยย” แรงกระชากที่เกิดทางด้านหลัง ส่งผลให้ตัวผมเซปะทะเข้าที่อกคนที่เพิ่งกระชากแขนผม
“มึง..ทำเหี้ยอะไร” ไอ้ยักษ์มันตะคอกถามมาที่ผม
“พี่.......”
“ปล่อยนัทเดี๋ยวนี้นะ......” นั่นเสียงของเขา ยังนิ่งและนุ่มเหมือนเมื่อครั้งวันวาน
“มึงเป็นใคร.....มีสิทธิ์ไรมาสั่งกู”
“ฮึ.....ถามนัทดูสิว่า....กูมีสิทธ์อะไร” เขาถามย้อนกลับมา สีหน้าของไอ้ยักษ์ตอนนี้แทบจะฆ่าคนได้เลย แรงบีบที่ต้นแขนก็เพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว
“โอ้ยย พี่ภัทร....ผมเจ็บ”
“.......................” มันหันมามองตามเสียงที่ผมเรียก
“ปล่อยแขนนัทได้แล้ว.....เขาเจ็บ”
“กูไม่ปล่อย.......ส่วนมึง.....มากับกูเดี๋ยวนี้”
ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ มันก็จับกระชากแขนผมลากแล้วยัดเข้าไปในรถทันที.......เขาคนนั้น.....คงไม่ทันได้ตั้งตัว.....กว่าจะรู้ตัวอีกที....ไอ้ยักษ์มันก็เคลื่อนตัวรถออกไปด้วยความรวดเร็ว.....
.
.
.
โธ่โว้ยยยย แม่...งเอ้ย หงุดหงิดมาก มากซะจนอยากกระชากคนตรงหน้ามาต่อยให้ร่วงแล้วกระทืบให้จมดินเลย
.....ต่อยให้มันเจ็บเหมือนกับครั้งนั้นที่ซัดมันไป........ ระบายความอารมณ์ให้สมกับที่เป็นอยู่ในตอนนี้.....
......แต่มันทำไม่ได้.........ทำเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว........
ถึงจะโกรธ โมโหมากแค่ไหน......ก็ไม่สามารถไปลงที่มันได้อีกแล้ว.......ทั้งๆที่มันเป็นต้นเหตุของอารมณ์ร้ายๆพวกนี้........
“มันเป็นใคร”
“..............” ไม่ยอมตอบ เอาก้มหน้าก้มตาร้องไห้
“กูถามว่ามันเป็นใคร!!!” ไม่ไหวแล้ว จะเงียบทำไมว่ะ....หัวน้อยๆคลอนไปคลอนมาจากแรงเขย่าที่ผมทำขึ้น
“ปะ....เป็น”
“เป็นใคร”
“เขาแฟนผม........”
“แฟน?”................แฟนงั้นเหรอ................ทำไมกูไม่เคยรู้ว่ามึงมีแฟน
“ใช่......คนนั้นเขาเป็นแฟนผม........”
“มึงโกหก!!”
“ไม่....ผมไม่ได้โกหก....เขาเป็นแฟนผมจริงๆ”
“แล้วทำไมเพิ่งโผล่หัวมา..............กูอยู่กับมึงมาหนึ่งปีแล้ว.............ไอ้เหี้_ยนั่น.....มันหายหัวไปไหนมา”
“ผะ.....ผมก็ไม่รู้” เสียงของมันเริ่มสะอึกสะอื้นขึ้นมาอีกครั้ง
“แล้วมันกลับมาทำไม”
“ผมไม่รู้”
“เชี่ยเอ้ย....มึงรู้อะไรบ้างห๊า!!.....ถามอะไรก็พูดแต่ไม่รู้ๆๆ” เพราะไปลงกับมันไม่ได้ ตอนนี้ข้าวของในห้องกระจุยกระจายด้วยน้ำมือของผมเอง.........เห็นอะไรมันก็ขวางหูขวางตาไปหมด
ฮึก.....ฮือ.....เสียงมันยังคงร้องไห้ไม่หยุด......แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่ผมจะมานั่งปลอบมันอีกต่อไปแล้ว..........ถ้ายังเคลียร์กันไม่รู้เรื่อง......อย่าหวังเลยว่าเรื่องนี้จะจบง่ายๆ............
“เล่ามาให้หมด..............เรื่องมึงกับมัน”
“....................” ไอ้ตัวแสบมันร้องไห้จนหมดแรงไปแล้วครับ....แต่ก็ยังฝืนเล่าเรื่องต่างๆที่ผ่านมาให้ฟัง
สิ่งที่มันพูดออกมาผมไม่อยากจะรับรู้อะไรเลย แต่ยิ่งไม่อยากรับรู้ก็ยิ่งได้ยินชัดเจน
.
.
.
“ผมรักเขา”
.
.
.
.
.
.
ฮึ....ผมแค่นยิ้มออกมาด้วยความสมเพช.....สมเพชใครกัน....ตัวเอง....หรือว่าไอ้ตัวเล็กนี่.....
“แล้วมึงจะเอายังไง” ผมถามคำถามที่ไม่คิดว่าจะออกมาจากปากผมได้
“...........ผม........”
“............................” ผมได้แต่นิ่งรอฟังคำตอบของมัน.......ให้มันตัดสินใจ.......
“ผมเลือกได้ด้วยเหรอ?....”
“กูให้มึงเลือก...............รีบตัดสินใจก่อนที่กูจะเปลี่ยนใจ”
มันทำท่าลังเลอยู่แค่เพียงครู่เดียว........ “ผม....อยากกลับไปหาเขา”
“..........”ผมพยักหน้ารับเชิงอนุญาต.....มันทำหน้างงหนักไปใหญ่เมื่อเห็นผมตอบตกลงง่ายๆ
“.................................”
“ไปซะก่อนที่กูจะเปลี่ยนใจ” มันทำท่าลังเลอยู่นิดหน่อย
“แล้ว..............เรื่องรูป...........ลบทิ้งไปได้ไหม”
“.............ไม่ได้.......” ผมตอบออกไปส่งๆ......รูปพวกนั้น.......กูลบทิ้งไปนานแล้ว.....เพราะคิดว่ามีตัวจริงอยู่ข้างกาย.....ยังไงก็ดีกว่ารูปถ่าย.....แต่วันนี้กูรู้แล้วว่าคิดผิด......
“ขอร้องล่ะครับ”
“ไปซะก่อนที่กูจะไม่ให้มึงไปจริงๆ” ผมส่งเสียงเข้มใส่มันไป เพื่อให้รู้ว่าผมเอาจริงไม่ได้ล้อเล่น
ไอ้ตัวเล็กมันไปแล้ว.......และมันก็คงไม่กลับมาอีก.........
.
.
.
..........ผมคงไม่มีวันที่จะทิ้งมันลง......แล้วมันล่ะ.....อยากอยู่กับคนเลวๆแบบผมหรือเปล่า.....
ผมรู้คำตอบแล้ว.......ไม่.......
.
.
..
.
7 วัน........
168 ชั่วโมง.........
10080 นาที...........
604800 วินาที.........
ทุกวันนี้ผมก็ยังคิดถึงคำที่มันพูดออกมา.......... “ผมไม่น่าพลาดมาเจอคนอย่างพี่เลย”.......
....ใช่..........มึงไม่น่าพลาดมาเจอคนอย่างกู........กูก็ไม่น่าพลาดมาเจอคนอย่างมึง.......
.........ความผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่............
พลาดที่เลี้ยวรถย้อนกลับมาหามันในวันนั้น
พลาดที่ทำเรื่องร้ายๆกับมัน
พลาดที่ทำให้มันเสียใจ
พลาดที่ปล่อยมือมันให้กลับไปหาคนรักเก่า
พลาดที่ปากหนักเกินกว่าจะรั้งตัวมันไว้
พลาดที่ไปหลงรักมัน
=== End Ch.13===
Happy ending?? อิอิ
หายไปนาน อุอุ แอบหนีไปเที่ยวมา
ขอบคุณมากๆค่ะสำหรับการติดตาม
หัวข้อ: mistake.....ความผิดพลาด.....(??) Ch.15-16(END) (อ่าน 245292 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก