**เพื่อเพิ่มอรรถรส เปิดเพลงฟังไปด้วยก็ดีนะคะ**
Snow in California
We wish you a Merry Christmas! We wish you a Merry Christmas! And a happy new year!
….Merry Christmas!! ชายหนุ่มร่างบางผิวขาวซีดคนหนึ่งที่มองดูก็รู้ว่ามีเชื้อสายทางเอเชียได้แต่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง...ปล่อยจิตใจไปกับเสียงเพลงแห่งความสุขของเทศกาล คริสต์มาส เทศกาลแห่งความสุขของทุกคน แต่สำหรับเขาแล้ว มันเป็นทั้งเทศกาลแห่งการรอคอย ทั้งมีความสุข และทุกข์ทรมานไปในเวลาเดียวกัน...
ร่างบางอยู่นั่งตรงริมหน้าต่างในร้านเบเกอรี่ตรงข้ามตึกเคบีกรุ๊ป บริษัทยายักษ์ใหญ่ของโลก เคบีกรุ๊ปมีสาขาแม่อยู่ที่ลอนดอน ประเทศอังกฤษ นอกจากนั้นก็ยังมีสาขาย่อยอยู่ในหลายประเทศ แต่สาขาย่อยที่มีความสำคัญที่สุดก็คือที่นี่...แคลิฟอร์เนีย สาขาที่มีภรรยาของท่านประธานคนปัจจุบันคอยดูแลอยู่...
“คุณเลวี่ครับ ท่านประธานให้มาเชิญไปขึ้นรถครับ ตอนนี้ท่านรออยู่ที่รถแล้ว”
บอดี้การ์ดร่างใหญ่ใส่แว่นดำท่าทางดูน่ากลัวเดินอาดๆเข้ามาโค้งให้กับเจ้านายอีกคนของตน ก่อนจะเอ่ยรายงานสิ่งที่นายใหญ่สั่งให้มาแจ้งร่างบางตรงหน้าได้ทราบ
“อืม...”
ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าคุณเลวี่ลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ ขาเพรียวค่อยๆเดินไปยังทางที่บอดี้การ์ดคนเดิมเดินนำ เมื่อออกมาจากร้านจึงปรากฏร่างของบอดี้การ์ดส่วนตัวของเลวี่เองอีกสองสามคนเดินตามหลังมาเงียบๆ
เลวี่อยู่ที่แคลิฟอร์เนีย คอยดูแลสาขาทางนี้โดยขึ้นตรงกับท่านประธานใหญ่ของเคบีกรุ๊ป ..คอมเบล เควิน สามีของเลวี่เอง
ทั้งคู่ไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยนัก นอกจากมีงานสำคัญจริงๆที่ผู้บริหารของทุกสาขาต้องไปรวมตัวกัน หรือ งานใหญ่ของครอบครัว... ทั้งเลวี่และเควินจะได้มีช่วงเวลาร่วมกันจริงๆก็แค่ ช่วงคริสต์มาส ประมาณหกเจ็ดวัน หรืออย่างมากก็แค่อาทิตย์กว่าๆเท่านั้นในแต่ละปี ที่คุณเควินจะยกเวลาช่วงนี้ให้เป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว
คิดถึงมากเลยล่ะ ทั้งรอคอยให้ช่วงเวลานี้มาถึง และทั้งไม่อยากให้มาถึงแม้แต่นิดเดียว “กลับกันเลยมั้ยครับ”
เลวี่เอ่ยถามสามีหลังจากเข้ามานั่งในรถเคียงข้างกันเรียบร้อยแล้ว เขาค่อยๆเดินช้าๆมาขึ้นรถ แม้ว่าจะรู้ว่าอีกฝ่ายนั่งรออยู่ในรถแล้ว เพราะรู้ว่าคุณเควินจะรอได้
“กลับเลยสิ...ออกรถ”
นายใหญ่ของเคบีกรุ๊ปตอบรับภรรยาสั้นๆ ก่อนจะออกคำสั่งกับคนขับรถที่เตรียมพร้อมอยู่นานแล้ว ชายหนุ่มหน้าขรึมดึงมือของเลวี่มากุมไว้บนตัก นิ้วทั้งห้าต่างสอดประสานกันและกัน บีบกระชับไว้แนบแน่น แทนการสื่อความหมายของความคิดถึงที่ทั้งคู่มีต่อกัน...ระหว่างทาง ไม่มีใครพูดคุยอะไรกันอีก ทำเพียงแค่กุมมือกันไว้แล้วต่างคนต่างมองออกไปนอกหน้าต่าง ตอนนี้อากาศเริ่มเย็นลงแล้ว บรรยากาศรอบข้างระหว่างทางก็เต็มไปด้วยผู้คนและความสนุกสนานรื่นเริง แต่ภายในรถกลับมีเพียงความเงียบสงบ แม้จะไม่รื่นเริงเข้ากับเทศกาลแต่ก็เป็นบรรยากาศที่ไม่ได้อึดอัดนัก ออกจะมีความสุขดีด้วยซ้ำสำหรับคนสองคนที่คุ้นชินกับบรรยากาศแบบนี้มาหลายปี…
ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากเลยนี่นา ขอแค่คุณเควินอยู่ตรงนี้ข้างๆกัน...มันก็ดีที่สุดแล้ว ..............
เมื่อถึงคอนโดที่หมายทั้งคู่ก็เดินจูงมือกันขึ้นไปด้านบนเงียบๆโดยไม่พูดอะไรกันอีกเช่นเคย ทิ้งเหล่าบอดี้การ์ดไว้ข้างล่างก่อนที่จะแยกย้ายกันไปพัก
คอนโดนี้เป็นที่อยู่ของเลวี่ เป็นบ้านที่เควินจะมาพักทุกครั้งในช่วงคริสต์มาส และภายในคอนโดเดียวกันนี้ก็มีห้องแยกออกไปอีกหลายห้องเพื่อไว้รองรับคนของตระกูลคอมเบลทั้งสิ้น
จริงๆแล้วตระกูลคอมเบลยังมีคฤหาสน์หลังใหญ่ตั้งอยู่บริเวณชานเมืองด้วยเหมือนกัน แต่เลวี่กลับเลือกที่จะมาอยู่ที่คอนโดแห่งนี้มากกว่า
ถึงจะเป็นนายอีกคนของตระกูลแต่ก็จะแวะเข้าไปตรวจดูความเรียบร้อยที่บ้านใหญ่แค่อาทิตย์ละครั้งเท่านั้น นอกนั้นเขาก็ใช้ชีวิตอยู่ที่ห้องชั้นบนสุดของคอนโดหรูกลางเมืองแห่งนี้เพียงแห่งเดียว
เลวี่ไม่อยากเข้าไปวุ่นวายที่บ้านใหญ่มาก...ยังไงหน้าที่นี้จริงๆก็ไม่ใช่ของเลวี่ หน้าที่พวกนั้นควรเป็นของนายหญิงที่แท้จริงของตระกูลต่างหาก ..............
“วันนี้วันสุดท้ายแล้วนะ...”
เควินพูดออกมาระหว่างทางเดินไปยังห้องของทั้งคู่
“...........”
ร่างสูงถอนหายใจออกมากับการตอบรับด้วยการไม่พูดอะไรของภรรยา ก่อนจะลูบหัวร่างบอกบางตรงหน้าเล็กน้อย เลวี่ของเขาเป็นคนไม่ค่อยพูดมาแต่ไหนแต่ไร ทำให้ชายหนุ่มเองก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมากนักกับการสนทนากับคนข้างๆ ด้วยเคยชินกับนิสัยของอีกฝ่ายมาตั้งแต่ยังเด็ก
Dear Santa
คุณซานต้าฮะ
It's me Levi
ผมเลวี่นะฮะ
I know it's been awhile but I really need your help this year
ผมขอรบกวนสักครู่ ผมต้องการความช่วยเหลือจริงๆ
Let me make this clear
ให้ผมอธิบายให้ฟังนะฮะ
See I really love him and it's been kinda tough cause
ผมรักเค้าจริงๆนะฮะ แต่ว่าโชคไม่ดีเลย
He's only in town for the holidays
เค้ามาที่นี่แต่ช่วงวันหยุดเท่านั้นเองฮะ
Tomorrow he's flying away
พรุ่งนี้เค้าก็จะกลับไปแล้ว
Away from me
ไปจากผม เศร้าจังเลยนะเลวี่ ..............
“ทริสตั้นฝากของมาให้นายแน่ะ ได้ดูบ้างรึยัง คราวนี้ฝากมาเยอะมากจริงๆ”
เมื่ออยู่ในห้องเรียบร้อยเควินก็เริ่มบทสนทนาถึงบรรดาของฝากที่ทริสตั้นฝากมาให้เลวี่ในปีนี้
“ทริสตั้นและลูกๆคิดถึงนายมากนะ นี่ก็ว่าจะพากันยกขบวนมาเยี่ยมนายที่นี่สักเดือนสองเดือน เตรียมตัวตั้งรับให้ดีล่ะ หึหึ”
ร่างสูงเริ่มพูดคุยมากขึ้นเมื่ออยู่กันตามลำพัง ทั้งสายตาและน้ำเสียงของเควินนั้นเต็มไปด้วยความสุขยามเมื่อนึกถึงคนที่ถูกเอ่ยถึง ...คุณทริสตั้น
...คุณเควินน่ะก็เป็นอย่างนี้เสมอแหละ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ยังคิดถึงพี่ทริสตั้นและลูกๆอยู่เสมอ ...เป็นผู้ชายอบอุ่นจังเลยนะ เลวี่นึกในใจพลางส่งแก้วน้ำให้ร่างสูงของสามีรับไปดื่ม ยิ้มน้อยๆก่อนจะนั่งลงเพื่อเริ่มพูดคุยกันบ้าง ก็ไม่ได้เจอกันมาตั้งนานนี่นา
“ยังไม่ได้ดูเลยครับ ขนาดของปีที่แล้วผมยังใช้ไม่ครบพี่ทริสตั้นก็ส่งอย่างอื่นมาให้อีกแทบจะทุกเทศกาลเลย”
ร่างบางนึกไปถึงพี่ทริสตั้นที่ตนพูดถึง... พี่ชายใจดี ที่เลวี่เคารพมากที่สุด และรักรองลงมาจากคุณเควินเลยล่ะ
นายหญิงตัวจริงของตระกูลคอมเบล... คอมเบล ทริสตั้น “งั้นเหรอ นี่พรุ่งนี้ชั้นก็จะกลับแล้วนะ นายควรไปจะเปิดดูบ้าง ชอบอันไหนเป็นพิเศษชั้นจะได้เอาไปบอกให้ทริสตั้นเค้าปลื้มใจซักหน่อย”
I don't need another gift
ผมไม่ต้องการของขวัญชิ้นไหนทั้งนั้น
I just have one wish
ผมหวังเพียงอย่างเดียว
This year can you
ขอแค่ปีนี้ปีเดียวได้มั้ยฮะที่..... เควินดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดแล้วจุมพิตเบาๆที่เส้นผมสีดำสนิทนั้น ร่างสูงรู้สึกผ่อนคลายมาก แม้ว่าพรุ่งนี้เช้าจะต้องเดินทางกลับลอนดอนแล้วก็ตาม เขาไม่ได้มีท่าทีซึมๆเหมือนภรรยาตัวน้อย ที่เป็นแบบนี้ทุกครั้งก่อนที่เขาจะกลับอังกฤษ
ไม่ใช่ว่าไม่รักไม่คิดถึงอีกฝ่าย แต่ว่ายังไงก็ยังติดต่อกันผ่านการทำงานอยู่แล้ว ถึงจะไม่ได้คุยกันเป็นการส่วนตัว แต่เขาก็รับรู้เสมอว่าอีกฝ่ายสุขสบายดีหรือไม่ บอดี้การ์ดที่คอยดูแลเลวี่อยู่ที่นี่ก็รายงานเขาตลอดถึงความเป็นไปของร่างบาง
แค่ได้รู้ว่าอีกฝ่ายมีความสุขดี เท่านั้นก็พอแล้วนี่นา เวลาส่วนตัวในชีวิตคู่น่ะ แค่ช่วงคริสต์มาสอาทิตย์เดียวก็มีความสุขมากพอให้เขาเก็บไปเติมพลังใจได้ตลอดปีแล้ว เลวี่น่ารักเสมอ...เข้าใจ...ไม่เรื่องมาก...ไม่หึงหวงและไม่แสดงความเป็นเจ้าของ ใช่...ไม่แสดงความเป็นเจ้าของ เพราะเลวี่รู้ถึงสถานะของตนเองเสมอยังไงล่ะ ตำแหน่งภรรยาคนที่สองของเควินทำให้ร่างบางไม่กล้าเรียกร้องอะไร แค่เด็กกำพร้าชาวเอเชียที่ตระกูลคอมเบลอุปการะ แค่นี้ก็เป็นพระคุณมากแล้ว ทั้งได้เรียนหนังสือ ได้มีชีวิตที่ดี และมีครอบครัวที่มีความสุข
ครอบครัวที่มีความสุข...จริงๆนะ เลวี่แอบหลงรักคุณเควินมาตั้งนานแล้ว แต่ก็ไม่อาจเอื้อมเพราะอีกฝ่ายเป็นถึงลูกของผู้อุปการะตน ความสัมพันธ์ระหว่างเลวี่กับเควินนั้นก็เป็นแค่พี่น้องที่สนิทกันดี แม้ร่างบางจะเว้นระยะห่างไว้เสมอ เจียมตัวตลอดว่าตนไม่ใช่ลูกแท้ๆของตระกูล
คุณเควินเองก็รู้ ทุกคนในครอบครัวก็รู้ ว่าเลวี่หลงรักลูกชายเพียงคนเดียวของตระกูลขนาดไหน เพราะสายตาของร่างบางไม่เคยปิดบังความรักนั้นได้มิดเลยซักครั้ง...รวมทั้งทริสตั้น คนรักของเควินเองก็รับรู้เรื่องนี้มาตลอด
แต่คงเป็นความโชคดีของเด็กกำพร้าอย่างเลวี่ ที่ทุกคนยอมรับและไม่เคยนึกรังเกียจในความรู้สึกนี้
ตอนที่นายหญิงคุณแม่ของคุณเควินกำลังสิ้นลง ท่านเป็นห่วงกลัวเลวี่จะไม่มีใคร จึงสั่งเสียฝากฝังเลวี่ไว้กับลูกชายของตนเอง ว่า...
“หลังลูกแต่งงานกับทริสตั้น ขอให้รับเลวี่เป็นภรรยาของลูกอีกคนเถอะนะ แม่คุยเรื่องนี้กับทริสตั้นแล้ว..และอย่าทอดทิ้งน้อง น้องไม่มีใครมาตั้งแต่แรก จนมาเจอบ้านเรา อย่าปล่อยให้น้องไม่เหลือใครแบบนั้นอีก” คนรักของเควินอย่างทริสนั้นเองก็ไม่ขัดข้องอะไรกับเรื่องนี้...ออกจะน่าแปลกไปซักหน่อย แต่มันก็เป็นเรื่องจริง ที่คนที่ควรจะได้เป็นภรรยาเพียงคนเดียว ยอมกลายเป็น ภรรยาหลวง และ ยกย่อง ภรรยาน้อย อย่างออกหน้าออกตา
ดังนั้นชีวิตคู่ของเควินและทริสตั้นจึงได้มีเลวี่เพิ่มเข้ามาอีกคน
ทั้งเลวี่และทริสตั้นนั้นรักใคร่กลมเกลียวกันดี เพราะทริสตั้นหมั้นหมายกับเควินตั้งแต่ยังเด็ก ทำให้ทั้งสามคนไปมาหาสู่กันและคุ้นเคยกันจนแทบจะเรียกได้ว่าโตมาด้วยกัน ทริสตั้นรักและเอ็นดูเลวี่เหมือนน้อง ไม่เคยนึกรังเกียจหรือระแวงว่าเลวี่จะมาแย่งความรักจากเควินไปเลยสักครั้ง
ก็เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก รู้ว่าน้องนิสัยเป็นยังไง น้องเจียมตัวเสมอ ไม่เคยมาก้าวก่ายเวลาที่เควินและทริสตั้นอยู่ด้วยกัน ไม่เคยแสดงท่าทีอะไรว่าต้องการจะเป็นที่หนึ่ง อีกอย่างด้วยฐานะคู่หมั้นและเบื้องหลังอย่างครอบครัวของเขาก็ทำให้คอมเบลไม่สามารถเพิกเฉยแล้วให้เควินแต่งกับคนอื่นได้หรอก
ดังนั้นสำหรับคนที่มั่นใจในสถานะของตัวเองมาตั้งแต่แรกอย่างทริสตั้น จึงไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องมาตามหึงหวงคนรักอย่างเควิน พวกเขาโตมาด้วยกันและรู้ดีว่าวันหนึ่งจะต้องแต่งงานใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันกับอีกฝ่าย จึงเลือกที่จะรักษาน้ำใจของกันและกันไว้ให้มากที่สุด ทำดีต่อกัน ให้เกียรติกัน จนตอนนี้ทั้งตัวทริสตั้นเองและเควินเองก็ไม่มีใครแน่ใจถึงความรู้สึกที่มีต่ออีกฝ่ายทั้งนั้น
จริงๆแล้วทั้งคู่อาจจะรักกัน แค่ผูกพัน หรือแค่รักกันตามหน้าที่ นี่เป็นสิ่งที่สงสัยแต่ก็ไม่มีใครคิดจะหาคำตอบ
ก็อยู่แบบนี้ก็มีความสุขดีนี่นา... มีเลวี่เพิ่มมาในชีวิตเป็นสามคนก็มีปัญหาอะไร เพราเควินก็ยังปฏิบัติกับเขาเหมือนเดิม แถมตัวเลวี่เองก็มีชีวิตที่น่าสงสารมากพอแล้ว อยากจะให้น้องมาร่วมเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัว ได้รักเควินในแบบที่น้องอยากรัก
เพราะความเมตตาของทริสตั้นที่มีให้ถึงขนาดนี้ เลวี่จึงขอตอบแทนความรักความเอ็นดูของอีกฝ่ายด้วยการขอย้ายมาดูแลสาขาที่แคลิฟอร์เนียเป็นการถาวร เพื่อให้ทั้งเควินและทริสตั้นได้มีชีวิตคู่ ที่เป็น “คู่” จริงๆ
เลวี่ซึ้งใจมากฮะกับความรักที่ทั้งคุณเควินและพี่ทริสตั้นมอบให้เลวี่ ...แต่ว่าผมมันเห็นแก่ตัว ผมทนอยู่เป็นส่วนเกินในชีวิตพวกพี่ไม่ได้ แต่ก็ทนที่จะไม่มีคุณเควินก็ไม่ได้ รู้ทั้งรู้ว่ายังไงมันก็เป็นการทำร้ายพี่ทริสตั้น
เลวี่คนนี้ร้ายมากฮะ ที่ทนเห็นพวกพี่รักกันไปมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว ทั้งที่เลวี่มีสิทธิที่จะเดินออกไป แต่เลวี่กลับตกลงที่จะเป็นภรรยาอีกคนนึง อาศัยความเมตตาของคุณเควินและอาศัยความใจกว้างของพี่ทริสตั้นเข้ามาแทรกกลางระหว่างทั้งคู่ ผมมันคนเลว... ตัวเควินเองก็ไม่ขัดข้องอะไรกับเรื่องที่จะมีเลวี่ ถามว่ารักใครที่สุด ก็ตอบไม่ได้หรอก แต่จะตอบว่ารักทั้งทริสตั้นและเลวี่ ทั้งคู่เป็นคู่ชีวิตที่ดี ทริสตั้นนั้นนิสัยใจคอก็เข้ากันได้ เป็นคนมั่นใจ ฉลาด แต่ไม่ยโส ที่สำคัญยังเป็นคนใจกว้าง และนอกจากเป็นภรรยาแล้วยังสามารถเป็นคู่คิดให้ตัวเขาได้เสมอ ในขณะที่เลวี่ น้องก็เป็นที่พักใจ ให้ความรู้สึกอ่อนโยน ทำให้เขาวางเรื่องเครียดจากงานลงได้เวลาที่อยู่ด้วยกัน อยากจะปกป้องน้องไปตลอด ไม่วางใจให้น้องออกไปเจอใครทั้งนั้น
ตอนน้องขอย้ายไปอยู่ที่แคลิฟอร์เนีย แม้จะใจหายแต่ก็มั่นใจว่าน้องจะยังอยู่ในสายตา เควินจึงวางตำแหน่งและคนที่นี่ให้เลวี่อย่างดี ยกให้เป็นนายหญิงของตระกูลอีกคน
‘ถ้าคิดถึงกัน ระหว่างนั้นจะบินไปมาหากันก็ได้นะ นายไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ถาวรจริงๆซะหน่อยเลวี่ ชั้นรู้ว่านายต้องการให้ชั้นและทริสตั้นมีเวลาส่วนตัว แต่สำหรับเราสองคนนายก็คือส่วนหนึ่ง เอาอย่างนี้ นายก็อยู่บ้านเราที่ลอนดอน แล้วนานๆก็ค่อยมาอยู่ที่นี่ซักเดือนสองเดือนก็ได้ถ้านายไม่สบายใจ ดีมั้ย..’ แต่เลวี่ก็ไม่เคยทำแบบนั้นเลย... ตั้งแต่มาอยู่ที่แคลิฟอร์เนียเป็นเวลาเจ็ดปีแล้ว ร่างบางแทบจะไม่เคยบินกลับไปอังกฤษอีก
จะมีก็แค่วันรวมญาติของตระกูลไม่กี่ครั้งที่ทุกคนต้องมาให้ครบ และวันที่ไปเยี่ยมพี่ทริสตั้นตอนคลอดลูกเท่านั้น นายหญิงคนที่สองของคอมเบลจึงจะยอมย่างเท้ากลับไปยังบ้านในลอนดอน
..............
“นายจะไปส่งชั้นมั้ย?? ตอนพรุ่งนี้เช้าน่ะ หืม??”
ร่างสองร่างเปลือยเปล่านอนกอดกันอยู่บนเตียง ร่างบางของเลวี่นอนพิงอกอีกฝ่ายไว้ ทั้งคู่นอนกอดกันเงียบๆมาซักพักแล้ว ก่อนที่เควินจะเอ่ยถามขึ้น
Just make it snow in California
ขอให้หิมะตกในแคลิฟอร์เนียได้มั้ยฮะ?
I'll even settle for rain
แค่ฝนตกก็ได้
Don't want him to go tomorrow morning
ขอเพียงแค่ไม่ให้เขาจากไปในเช้าวันพรุ่งนี้
Give me something to make him stay
ขออะไรก็ได้ให้เขาอยู่ต่อ
Wrapped in his arms by the fireplace
ถูกกอดในอ้อมแขนของเขาหน้าเตาผิงไฟ
Will be the perfect gift
คงจะเป็นของขวัญที่วิเศษมากๆ
Let it snow let it snow let it snow Let it snow
ให้หิมะโปรยลงมา โปรยลงมา
In Calif-orn-i-a
ให้หิมะตกในแคลิฟอร์เนียจะได้มั้ยฮะ? “.......”
เลวี่ไม่ตอบอะไรนอกจากกอดอีกฝ่ายให้แน่นขึ้นซุกหน้าลงกับอกกว้าง
เป็นอย่างนี้ทุกทีสิน่า เลวี่ นายมันช่างโลภมากจริงๆ ร่างสูงเองก็รับรู้ในกิริยานั้นจึงพลิกอีกฝ่ายลงกับเตียง เท้าแขนทับตัวภรรยาไว้ และหอมแก้มเนียนใสนั้นอย่างรักใคร่
“อย่างเคยสินะ จะไม่ไปส่งชั้นซักครั้งเลยเหรอเลวี่”
ร่างสูงกดจูบเบาๆบนริมฝีปากบาง ก่อนจะผละออกมาเพื่อรอฟังคำตอบ
“......”
เหมือนเดิม คือภรรยาตัวน้อยไม่ยอมตอบ และได้แต่นิ่งเงียบ จ้องตากับสามีที่ทาบทับอยู่อย่างลึกซึ้ง หวังจะถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดของตนเองให้ร่างสูงได้รับรู้ ดวงตากลมใสคลอไปด้วยหยาดน้ำตา
Dear Santa,
คุณซานต้าฮะ
What happened to the plan we had
มันเกิดอะไรขึ้นกับแผนที่เราวางไว้
I checked the news and it said
ผมดูข่าว พยากรณ์อากาศบอกว่า
It'd be a sunny day
พรุ่งนี้ท้องฟ้าจะสดใส มีแดดออก
Make it go away
เอาแสงแดดนั่นออกไปได้มั้ยฮะ
See I, I really need him to stay
ผมอยากให้เขาอยู่ต่อจริงๆ
For a couple more days
ให้ผมอยู่กับเขาอีกสักวัน
Can't you make his Five o'clock flight delay
คุณซานต้าเลื่อนเที่ยวบินให้ช้ากว่านี้อีกไม่ได้เหรอฮะ?
Won't you find a way?
ไม่มีวิธีอื่นอีกแล้วเหรอฮะ? เลวี่ไปส่งคุณไม่ได้หรอก ต้องร้องไห้แน่เลย มันจะทำให้คุณลำบากใจ มันอาจจะทำให้คุณรำคาญ... ก็ผมน่ะเป็นคนไม่ดีที่คิดจะครอบครองคุณไว้คนเดียวตลอดไปนี่นา ไม่อยากให้คุณเควินเป็นของพี่ทริสตั้นเลย.... ใครบอกว่าผมเป็นคนดี ไม่จริงซักนิด ถ้าพี่ทริสตั้นและคุณเควินรู้ว่าจริงๆแล้วผมคิดแบบนี้ ทั้งคู่ก็คงจะเกลียดผมแน่ คงจะเกลียดเลวี่คนนี้ เลวี่รักคุณเควินเหลือเกิน เพราะงั้น....ขอผมเป็นเลวี่ที่เงียบๆเจียมตัวต่อหน้าทุกคน แล้วค่อยเป็นตัวของตัวเองที่ร้ายกาจในโลกแห่งความคิด แค่นี้ก็พอแล้วล่ะฮะ “โอเค ไม่ไปก็ไม่ไป...งั้นเราใช้เวลาอยู่ด้วยกันจนกว่าชั้นจะกลับเถอะ”
เควินก้มลงจูบร่างบางแนบแน่น ค่อยๆไล้เลียจากริมฝีปากระไปตามลำคอระหงลงไปเรื่อยๆ...เรื่อยๆ... ไรหนวดครึ้มตรงปลายคางสร้างรอยแดงไว้ทุกที่ที่ใบหน้าคมลากผ่าน เปลี่ยนค่ำคืนอันหนาวเหน็บให้เต็มไปด้วยความเร่าร้อน ก่อนจะจากกันไกล
..............
ท้องฟ้ายังคงมืดสนิท พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นมาแม้ว่าจะเริ่มต้นวันใหม่มาหลายชั่วโมงแล้ว
เลวี่ที่ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยกำลังจัดกระเป๋าให้สามีเพื่อให้ทันไปขึ้นเครื่องตอนตีห้า
ทำไมไม่จัดตั้งแต่วันก่อนล่ะ........ก็เพราะเลวี่คนโลภคนนี้ ยังแอบหวังน่ะสิว่าหากจัดกระเป๋าให้คุณเควินไปขึ้นเครื่องไม่ทัน อาจจะต้องเลื่อนไปกลับไฟลท์อื่น ได้อยู่ด้วยกันเพิ่มอีกวันนึงก็ยังดี ...เลวี่เป็นคนเลวจริงๆด้วยฮะ เมื่อจัดกระเป๋าเสร็จแล้วจึงเดินไปปลุกร่างสูงของคนเป็นสามีให้ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวบ้าง
“คุณเควินฮะ... ตื่นเถอะฮะ ได้เวลาแล้ว”
เควินค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนทั้งคู่จะมอบจุมพิตแก่กันเป็นการทักทายยามตื่นนอน
“อืมม...อยากอยู่ต่อเหมือนกันนะ ไม่อยากรีบกลับวันนี้เลยแฮะ”
เอ่ยจบก็ลุกขึ้นเดินไปหน้าประตูห้องน้ำทิ้งให้ร่างน้อยได้แต่ยืนอึ้ง และมีความหวังขึ้นมาเล็กๆ
“.......!”
จริงเหรอฮะ คุณเควินอยากอยู่กับเลวี่นานกว่านี้จริงเหรอฮะ! ร่างสูงเดินย้อนกลับมาเพื่อมอบจูบให้เลวี่อีกครั้งอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนถอนจูบออกมาสบตาที่มีความหวังฉายอยู่ภายในของคนตรงหน้า
“แต่ยังไงก็ต้องกลับนั่นแหละนะ”
“...........”
เลวี่ถอนหายใจพยายามเรียกสติและเก็บใจที่ร่วงหล่นลงไปขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนส่งผ้าขนหนูและเสื้อผ้าให้สามีอย่างเงียบๆแล้วจึงจะเดินออกไป
เฮ้อ... หวังอะไรอยู่เหรอเลวี่ คนที่คุณเควินรักที่สุดยังไงก็คือพี่ทริสตั้น ขนาดอยู่กับนายเค้ายังพูดถึงพี่ทริสตั้นเลย นายได้แค่นี้ก็พอใจได้แล้วนะ แค่พี่ทริสตั้นยอมให้คุณเควินแบ่งเวลามาให้ตั้งอาทิตย์นึงก็ดีแค่ไหนแล้ว เลิกหวังซักที กลับก็คือกลับ เวลาของนายหมดแล้ว ..............
“อย่าลืมนะว่าครอบครัวของเราอยู่ที่โน่น และนายก็เป็นครอบครัวของพวกเราเหมือนกัน นายจะกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้ทั้งนั้น”
หน้าคอนโดหรูขณะนี้มีรถหลายคันจอดรอยู่ ทั้งรถของคนที่ติดตามเควินมา และรถของคนที่นี่ที่จะเดินทางไปส่งท่านประธานใหญ่ที่สนามบิน
เหมือนเป็นธรรมเนียมของทุกปีไปแล้ว
ท่านประธานล่ำลาภรรยาแค่ที่หน้าคอนโด เพราะคุณเลวี่ไม่เคยทำมากไปกว่านั้น สิ่งเดียวที่คุณเลวี่ทำมาตลอดคือการไม่ไปส่งถึงสนามบินเลยซักครั้ง ไม่เหมือนตอนมาที่นายหญิงคนที่สองของตระกูลจะไปรอรับท่านประธานที่สนามบินก่อนเวลาหลายชั่วโมง
คุณเลวี่เจียมตัวเสมอ ตั้งใจทำงาน และไม่เคยหลงไปอำนาจที่ตนมีซักครั้ง แม้ว่า "ที่นี่" คุณเลวี่จะถือเป็นที่ของคุณเลวี่ คุณเลวี่จะได้รับความสำคัญที่สุด ไม่ใช่คุณทริสตั้นก็ตาม...
พื้นที่เพียงที่เดียวของคุณเลวี่...
I know I'm asking for the impossible
ผมรู้ว่าผมกำลังพูดถึงสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
But I believe in miracles
แต่ผมจะยังเชื่อในปาฏิหาริย์ว่ามันจะเกิดขึ้นจริง
I need my baby right here with me
ผมอยากให้เขาอยู่กับผมตรงนี้ “...ฮะ”
ร่างบางๆได้แต่ก้มหน้าลงน้อยๆเมื่อถูกดึงเข้าไปกอดเป็นครั้งสุดท้าย
“ชั้นไปนะ”
So please, please….
ดังนั้นได้โปรด ได้โปรดเถอะฮะ.....
.
.
.
.
.
.
....เจอกันใหม่คริสต์มาสปีหน้าฮะคุณเควิน เลวี่จะรอคริสต์มาสปีหน้านะฮะ----------------------
จบแล้ววว เรื่องสั้นอารมณ์เทาๆเรื่องนี้ คือตั้งใจให้เรื่องนี้ออกมามัวๆ อึมครึมไม่ชัดเจน เป็นรักสามเศร้าก็ไม่ใช่ รักข้างเดียวก็ไม่เชิง คือมันไม่สุดซักทาง
ใจจริงอยากแต่งตอนต่อไปอีกซักหน่อย เพื่อคลายปมเรื่องของทั้งสามคน แต่ก็กลัวมันจะยาว เลยแค่ตอนเดียวนี่แหละ
ใครอ่านแล้วอยากคอมเม้นอะไรเพื่อให้คนเขียนนำไปปรับปรุงแก้ไข บอกกันได้เลยนะคะ ><
พบกันใหม่เรื่องต่อไปจ้าาา
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] Snow in California (ตอนเดียวจบ) (อ่าน 1303 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก