หัวข้อ: [story]"เสน่ห์รักยาดอง"

[wachara]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

.::.กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่ .::.

  "ความเหงาที่เกิดจากการโหยหา.....ที่ทุกคนเรียกว่าความรักนั้น มันอธิบายได้ยากจริง ๆ    อาการนั่งเหม่อตาลอย


กับการใช้ความคิดเรื่อยเปื่อยไร้จุดหมาย  สายตาที่แน่นิ่งมองไปข้างหน้าแต่ไม่สามารถรับรู้ได้ว่าสิ่งที่กำลังเคลื่อนไหวนั้น



มันคืออะไร    และทุกครั้งอาการเหล่านี้ก็จะจบลงด้วยคำถามที่ตัวเองก็ยังหาคำตอบไม่ได้ ว่า.......เราเกิดมาทำไม ? "


เกิดมาเพื่อใคร ? "   และความเหงานั้นแหละครับคือบ่อเกิดของปัญหาทั้งหมด  โดยบางครั้งเราไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิด


                                                              เหตุผลเพียงแค่


                                                   "ไม่อยากอยู่เหงา ๆ คนเดียว"








...

ผมไม่ได้จะแต่งนิยายให้ใครเห็นใจ หรือเห็นความสำคัญของตนเอง    เพียงแต่ผมไมสามารถมาเล่าความจริงเหล่านี้ที่


มันเกิดขึ้นกับผมให้คนรอบข้างฟังได้ ในสิ่งที่ผมคิดว่าผมพลาดไป   คงมีแต่ที่นี่( น่าจะอย่างงั้น ) ที่อาจจะเข้าใจและยอม


รับฟังผมได้บ้าง 


เรื่องที่ผมจะเล่ามันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงและมีได้ทั่วไปในสังเมืองไทยและหรือหลายคนกำลังเป็นเหมืนผม   

[wachara]

..............................

 โอ้ย... ปวดหัว  ตื้บ  ....ทำไมมันปวดอย่างนี้       รู้สึกหนาว  ๆ  ไงชอบกล    ผมมองดูรอบข้าง ในขณะที่มีแสงสลัว ๆลอดผ่านช่องว่างของประตูเข้ามา  " เออ...นี่มันห้องนอนกรูนี่ว่า "  (จะเป็นห้องคนอื่นได้ไงก็นอนอยู่ทุกวัน) แล้วทำไมมันเย็น ๆ  หวิว ๆ อย่างนี้  ทันทีที่เหลือบมองร่างกายตนเอง

                 .....อ่ะจ้ากกกกกกกกกกก..    นี่ผมไม่ได้ใส่ไรเลย  เสื้อผ้าผมไปไหน......

บนร่างกายผมมีเพียงผ้าห่มผืนเดียวที่ห่อห้มอยู่พอที่จะทำให้หายหนาวตลอดทั้งคืน   ผมลุกขึ้นนั่ง และคิดทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน   ..โอ้ยปวด หัว  ยังจำไรไม่ได้....

                  อ้าว......แล้วนี่ใครมานอนที่นี่หล่ะ  นอนอยู่ข้าง ๆผม  ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลยแม้แต่ชิ้นเดียว    ผู้ชายรูปร่างสะโอดสะอง  สูง  ผอม  ผิวสีเข้ม  มีกล้ามเนื้อพองาม  หน้าคม แบบไทย ๆ จมูกโด่งรับกับใบหน้า  นอนเอกเขนก บนที่นอนของผม   .........ผมหยุดคิดทบทวนเรื่องราวหลายอย่างที่ผ่านมา ...ภาพของเขาเริ่มชัดขึ้น  ๆ   เรื่อย ๆ จนแน่ใจแล้วว่าเขาเป็นใครมาทำไรที่นี่ ที่บ้านผม และนานแค่ไหนแล้ว ( บ้านผมจริง ๆ ครับ ผมเป็น ตจว. แต่มาทำงานที่......คิดว่าคงไม่กลับไปอยู่ที่บ้านนอกอีก เลยต้องซื้อบ้านกะว่าจะอยู่แบบถาวร  แฮะ ๆ ไม่ใช่วัวลืมตรีนครับ  แต่มันชินที่จะอยู่ที่นี่ซะแล้ว )


................   2  ปี  กับอีก 3 เดือนแล้ว   ที่ผู้ชายคนนี้มาอยู่กับผม ( ตอน พิมพ์ยังเมาอยุ่เรยครับ เมื่อคืน ตังค์ออก เลย โอเกะดึกไปหน่อย  คิ คิ )   แต่ผมก็เฝ้าถามตัวเองตลอดเวลา ว่า เขามาอยู่ในฐานะอะไร และทุกครั้งผมก็อยากจะร้องให้ ให้กับความโง่เขลา และใจอ่อน ที่ปล่อยให้เขาเข้ามาพัวพันและมีบทบาทกับชีวิตของผม  ...บัดซบเอ๊ย.. นี่เป็นคำที่เพียรบอกตัวเองตลอดเวลา   มันยังไม่สาสมกับสิ่งที่ผมทำ...ให้ผู้หญิงคนหนึ่งต้องเสียใจไปชั่วชวิต   ที่สำคัญเด็กชายตัวน้อย ๆ ที่กำลังน่ารักและเติบโตขึ้นทุกวันจะรู้สึกอย่างไรหากรู้ว่า  พ่อของเขาจากเขาไป  เพื่อไปอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง ในฐานะคนรัก



                 เมื่อ   2  ปีก่อน .........

 "เอ้ย ไอ้นัน   เดี๋ยวเจอกันที่หมอชิตนะอย่าไปไหน  ...ถ้าเราไปถึงเดี๋ยวจะโทรหา.. "

 " เออ  ๆ  เร็ว ๆ นะโว้ย " 

[Lucifer]

เข้ามาเป็นกำลังใจ 

[wachara]

ผมกับไอ้นันเป็นเพื่อนรักกันสมัยที่เป็นทหารเกณฑ์อยู่ ... หลังจากที่ปล่อยปลดประจำการ( เรื่องเล่าตอนเป็นทหารนี่เยอะมากครับ แต่ละเรื่อง  ได้ทั้งหวาด  ทั้ง  เสียว  ทั้งนั้น  ก็แหงละครับแต่ละเรื่อง เรท XXX ทั้งนั้น )  ผมก็กลับไปที่บ้านนอก
เราอยู่จังหวัดเดียวกัน แต่คนละอำเภอ  ( จริง ๆ แล้วมันเป็นรุ่นน้องผมครับ เพราะผมปริญญาตรี มันจบ ปวส แต่ต้องมาเป็นทหารอยู่ค่ายด้วยกัน  ผมก็เลยใช้วิชามารดึงมันมาเป็นเพื่อนซะ  ) เรานัดเจอกันที่หมอชิตเพื่อเดินทางมาหางานทำแถว ๆ ภาคตะวันออกของไทย  

  
                " ทำไมมาช้าจังหว่ะ "  ไอ้นัน เอ่ยถามเมื่อเห็นว่าผมมาถึงตรงที่จุดมันยืนแล้ว

                 " ก็มันไกล  นั่งรถตั้ง  14  ชั่งโมงนะ เมื่อยจะตายอยู่แล้ว"  เอ้อ . คือ แบบว่าบ้านผมไกลปืนเที่ยงครับ ( ที่บ้านเรียกบ้านนอก   บ้านนอก...ทำเสียงแบบ ลูลู่ นะครับได้รมณ์ดี )

                  " แล้วจะไปไหน กัน" ประมาณว่ามันกลัวผมพามาขายยังไงยังงั้น

                   " ไปพักห้องเพื่อนเราก่อนพรุ่งนี้เช้าค่อยไปหาสมัครงานกัน" ผมบอกให้มันได้คลายกังวลว่ามีที่ซุกหัวนอนแล้วโว้ย

                    ...........................................................

หลังพักห้องเพื่อน  ตอนเช้าเราก็ออกตะเวนหาสมัครงาน เป้าหมายอยู่อีกอำเภอหนึ่งของจังหวัด ......ผมรู้เส้นทางดีเพราะก่อนหน้านี้ผมก็เป็นทหารประจำการที่นี่แหละ เดินทางไปกลับ จากบ้านและที่ค่อยบ่อยจนชิน และที่อำเภอนี่ แฟนไอ้นันก็ทำงานที่นี่ด้วยเป็นบริษัทผลิตรองเท้าดังยี่ห้อหนึ่ง  แฟนมัน  เป็นสาวสวยน่ารัก ผมยาว  ขาว มีเขี้ยวน้อย ๆ  อืม
   สวยเจรง ๆ

โชคดีเป็นของเราครับ     เราสมัครงานที่แรกก็ได้งานเลย  ไม่ต้องหรอกครับว่ามันจะงานดีแค่ไหน ....เพราะเหตุผลเดียวที่เราไม่เลือกงานเพราะเราต้องทำงานให้เร็วที่สุด  เพราะเงินที่ติดตัวมามันคงจะหมดไปก่อนจะถึงสิ้นเดือนแน่นอน  ( ขอบคุณครับแม่ที่ให้ผมยืม เอทีเอ็ม มางั้นลูกของแม่ต้องได้ขายตัวกินแระ ) หลังจากตกลงว่าจะทำงานในวันถัดมาเราก็เริ่มดำเนินการหาห้องเช่า ที่สะดวกและใกล้ที่ทำงานไว้ก่อน เพื่อประหยัดต้นทุนในการทำงาน (ก็คนมันจนนิ) ห่างจากที่ทำงานประมาณ  2 กิโลครับ  และผมต้องเดินไปกลับเช้าเย็นทุกวัน (เข้างาน 7.30  เลิกงาน  17.45  ถ้าโอทีบางวัน ก้อ 5 ทุ่ม )



............................... ................................................

ต้นเหตุของเรื่องก็เกิดที่ตรงนี้แหละครับ   ที่ ๆผมทำงานนี้แหละ.......


" น้อง เดียวตามพี่มา จะพาไปแนะนำให้รู้จักหัวหน้างาน" เสียงผู้ชายคนนึงเรียกเราสอง คนให้เดินตาม

 "แล้วน้องชื่อไร"

  " ผมชื่อ  พงษ์   ครับ"

   "  ผม  นัน ครับ "

 " พี่ชื่อเดี่ยวนะ เป็นคนดูแลสายการผลิตที่นี่ทั้งหมด"

" เดียว พงษ์  ไปช่วยไอ้กรจัดของเข้าในไลน์ นะ "  ผมถูกแนะนำให้ไปช่วยผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังวิ่งวุ่นวายเกือบจะว่ารอบโรงงานเลยทีเดียว  มันวิ่งไปเอาไอ้โน่น  มายกไอ้นี่ เพื่อให้มีชิ้นงานป้อนเข้าไปในไลน์การผลิตให้ทันกับจำนวน สินค้าที่วิ่งตามสายพานมาด้วยความเร็วคง โดยมีพนักงานคนอื่น ยืนเรียงแถวเป็นแนวยาวตามสายพานนั้น แต่ละคนมีหน้าที่ที่ต้องประกอบชิ้นส่วนต่าง ๆ  เพื่อให้เป็นสินค้าสำเร็จรูป  ผมรู้สึกได้เลยว่าทุกคนต้องได้รับการฝึกฝนและมีความชำนาญเป็นอย่างมาก เพราะถ้าช้าไปไม่กี่วินาที นั้นหมายถึง คุณ "ตกไลน์ "  หมายความว่า จะต้องมีการหยุดการผลิตหรือไม่หัวหน้างานจะต้องรีบวิ่งมาช่วยผลิตจุดนั้นทั้น  ผลที่ตามมาคือ  โดนดุโดนด่าครับ

     แล้วจะไหวไหมเนี้ยะ    ผมได้แต่นึกในใจ เกิดมายังไม่เคยทำงานหนักอย่าง อย่างมากก็เคยทำแต่นา   555

( หนักกว่าครับ  ขอบคุณผืนนาที่ทำให้ผมรู้ว่าไม่มีอะไรยากลำบากกว่านี้ )

  "เฮ้ย ...นายมาช่วยนี่หน่อยเด่ "  ผมสะดุ้ง เมื่อมีเสียงเรียก ( เข้าใจว่าจะเรียกผมนะ ) แน่นอนต้องทำให้ผมหันกลับหลังไปมองตามต้นเสียง จะเรียกใครเป็นอื่นไปไม่ได้นอกจากผมเพราะตอนนี้ไอ้นันมันก็ได้สวมบทพนักงานติดสติกเกอร์ในไลน์ไปแล้ว      ผมเหมือนโดนคาถา  นะจังงัง  เมื่อพิจารณาดูบุคคลที่ยืนต่อหน้า

  ผู้ชายรูปร่างสูง  ขาว  ผิวสะอาด  ใส่เสื้อแขนสั้นสีขาว  กางเกงผ้ามันสีดำ  บริเวณเอวถูกรัดทับด้วยสเตสีดำอย่างแนบสนิท เพื่อช่วยไม่ให้ปวดหลังเวลาที่ต้องก้ม ยกของนัก  ยิ่งทำให้ บ่งบอกได้เลนว่า ผู้ชายคนนี้หุ่นดีเป็นบ้า  เลย

[wachara]

.กลับไปอ่านที่ตัวเองโพส    ว้า  ทำไมมันพิมพ์เยอะจัง  ก้อต้องขออภัยก่อนนะครับ ถ้าใครจะเข้ามาอ่านมั้ง


.........................................................................


ใช่แล้วครับ     ผู้ชายคนนี้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม คือ ไอ้กร  ที่ผมจะต้องมาช่วยมันทำงาน  (หรือจะเป็นภาระเนี้ยะ )
 "เดียว...ช่วยแกะไอ้นี่ออกจากถุงให้หน่อย.."  มันพูดพร้อมชี้มือไปที่กล่องพลาสติกสีฟ้าทึบ ที่มีอะไรสักอย่างหนึ่งถูกห้อด้วยถุงโฟมอีกชั้น วางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ    แต่มันไม่ทันได้หันมองผม และผมก็ยังไม่ได้ตกลงจะทำ(มีสิทธิ์เลือกไม่ทำด้วยนิ ) มันก็รีบวิ่งจ้ำอ้าวไปอีกฟาก ตามเสียงเรียกของพนักงานคนหนึ่ง "กรเอาสกรูให้หน่อย "  เห้อ ได้แต่ห่อเหี่ยวใจนี่กรูเรียนมาขนาดนี้ ต้องมาทำแบบนี่เหรอ ถ้าขืนผมทำอยู่ตรงนี่มีหวังได้เป็นนักวิ่งทีมชาติ รึไม่ก็คงบ้าไปเลย
แต่ก็ต้องทำครับ หลวมตัวมาแล้วนี่ ( จริง ๆก่อนจะมาจากบ้าน ผมไปเป็นครูสอนนักเรียนอยู่สามวันอ่ะ  แต่เพราะต้องอยู่คนเดียวแล้วทำให้เหงา........ ใจหนึ่งก็คิดถึงไอ้นัน เลยต้องวางแผนหนีมา  555 )


.......................................................

งานผมก็ทำตามที่ไอ้กรมันบอกให้ทำอะไรก็ทำ และก็จะทำอยู่อย่างนั้น  สงสัยไอ้กรชักจะรำคาญผมแน่ (อย่าให้รู้น่ะว่ามรึงรำคาญกรูเจรง ๆ ) มันก็บอกให้ผมทำตามอย่างมัน  โดยชี้มือใส่ตัวเอง  ยักคิ้วนิดหน่อย 
                  "ทำเหมือนผมทำนะ" ไร  ไร  มรึงจะให้กรูยักคิ้วนิดหน่อยเหมือนมรึงเหรอ   กรูทำไม่เป็น ( โง่แระ ๆ )

                  "  ครับ "    แฮะ  ๆ  ไม่ได้ยักคิ้วนะครับ  ก็คอยมองว่ามันทำไรที่ไหน อย่างไรมั้ง แล้วก็คอยทำตาม

   ผมก็คอยมองตามมัน  สังเกตไปเรื่ยย  ...ไอ้นี้   หุ่น เอกซ์  ชิ หาย  หน้าตาก็จัดว่าหล่อ แล้วไงมาวิ่งเหงื่อแตก พรั่ก กินค่าแรงรายวันอยู่นี่ ไม่ไปถ่ายนู้ดหว่า 555 ...รอพี่รวยก่อนนะน้อง เดียวหนับหนุนให้ทุนไปเรียนต่อ..คิ คิ  ( ตัวเองก็จะไม่รอดอยู่แล้ว ) 
                  มารู้ทีหลังไอ้กรอายุห่างจากผมประมาณ 4 ปี เรียนจบ ม  ปลายครับ  มีแฟนแล้วผู้หญิง ทำงานที่เดียวกันและกำลังเก็บเงินไว้แต่งงาน...แต่ปัจจุบันไม่รู้อยู่ที่เดิมรึเปล่ารู้แต่ว่าแฟนมันมีแฟนใฟม่ในที่ทำงานเดียวกัน





    หลังพักเที่ยง  ผมกับไอ้นันถึงได้คุยกัน  ผมก็บ่นงานของผมให้มันฟัง  แต่มันยิ้มหน้าบานเพราะงานมันสบายเด็ก ๆ ก็ทำได้  เหมือนมันจะเย้ยผมครับ ( ทำหน้าประมาณ  หนูทำได้  รายการยอดฮิตเมื่อหลายสิบปี โห เกิดทันป่ะเนีย้ะ )

 เรามานั่งรอทำงาน  ตอนบ่ายโมงที่มุมพักผ่อน ของโรงงานซึ่งจะมีมานั่งอยาวอยู่หลายตัว

     " พงษ์  เรารู้สึกแปลก ๆ ว่ะ "   ไอ้นัน พูดท่าทาง สับสนนิดหน่อยแต่มันไม่มองหน้าผม

      "  แปลกยังไง มีไรอ่ะป่าวนัน "   เราพูดกันเพราะครับ เรียกเราและนาย  เพราะในชีวิตผม คำสมัยพ่อขุนรามจะหลุดออกจากปากนี่น้อยมาก
       " ไม่รู้สิ   รู้สึกอึดอัด "    อย่าบอกนะว่ามรึงจะบอกร้าก กรู .  ..คิดในใจ    รึมันจะรู้ว่าผมแอบชอบมัน   เราผมไปชอบมันตอนไหน  ออ      นึกออกแล้ว   ตั้งแต่สมัย เป็นทหารอ่ะครับ เราอยูกองร้อยเดียวกัน  แถมเป็นคนจังหวัดเดียวกันด้วย  มันเป็นคนยิ้มเก่ง  ยิ้มที  ฟ้าขาดเลย ตัวไม่สูงครับ เท่าผมนี่แหละ ผิวก็สไตล์เดียวกัน มันเป็นคนมีน้ำใจ ผมไปไหนไปด้วยกันตลอด อยากกินไรเดี๋ยวซื้อให้ประจำ  ถ้าออกจากกองร้อยมาดูหนัง  เออ.. คือ  ไม่ใช่ที่โรงหนังครับแต่เป็นหนังกลางแปลงที่เขามาฉายให้ทหารดูกลางแจ้ง เพราะเหตุอันใดมิทราบได้  รู้แต่ว่าถ้านั้นมาถึงเงินในกระเป๋าเราที่มีอยู่น้อยก็จะเกลี้ยงไปกับการกิน  อาทิตย์หนึ่งฉายสามวัน   ผมกับไอ้นันก็จะไปด้วยกันตลอด   แรก ๆ หนะชอบครับ คนอยู่ใกล้แล้วสดชื่นเป็นบ้า ถึงจะฝึกมาเหนื่อย ก็เถอะ   ( ที่จริงผมมะค่อยได้ฝึกกะเขาหรอก เขาให้ผมไปทาสีตุ๊กตาปูนปั้นไว้ขายนักท่องเทียว ทุกวัน ซะงั้น  55)  แต่มันไม่รู้หรอกว่าผม เป็นอะไร และรู้สึกอย่างไรกะมัน ถึงได้วางแผนชวนมันมาหางานทำนี่ไง 

      นอกเรื่องมากไป  กลับมา ที่เดิมครับ



    " เหมือนมีใครมามองพวกเราตลอดเวลาเลย"  โหยยยยย....โล่งอก  นึกว่าจะต้องได้ม้วนตกม้านั่งตายซะแล้ว 

แต่ เอ๊ะ   .............เราใครตามมองเราเนี้ยะ   หรือเขาจะคิดว่าเราเป็น..................

[Lucifer]

เป็นอารายยย ?!! 

[Poes]

เป็นกำลังใจให้น๊า   

[THIP]

เรื่องใหม่       

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

โอ๊ะ พล็อคช่างน่าสนใจจริงๆ
ความจริงบนโลก ก็ยากเกินกว่าจะอธิบาย
 

[wachara]

" เหมือนมีใครมามองพวกเราตลอดเวลาเลย"  โหยยยยย....โล่งอก  นึกว่าจะต้องได้ม้วนตกม้านั่งตายซะแล้ว 

แต่ เอ๊ะ   .............เราใครตามมองเราเนี้ยะ   หรือเขาจะคิดว่าเราเป็น..................ตำรวจลับ สืบตรวจจับยาบ้าในโรงงาน  ( ก็ตอนปลดทหารใหม่ หัวยังเกรียน แถมวันแรกที่เราทำงาน ยังไม่มีชุดฟอร์ม ใส่  ฝ่ายบุคคลเขากำหนดให้เราใส่เสื้อยืดสีขาวกางเกงแสล็คสีดำ ครับ และมีพนักงานคนหนึ่งเขาเดินมาทักผมว่า  เคยเป็นตำรวจรึเปล่า  ฟังครั้งแรกก็งง  ๆ   ครับ พอเขาให้เหตุผลว่า หน้าตาท่าทาง พวกผมเหมือน เจ้าหนี่ตำรวจ )   ถ้าคิดว่าพวกผมเป็นตำรวจจะโดนพวกค้ายาฆ่ารึเปล่า........     (ตอนนั้นคิดได้ประมาณนี่แหละครับ  คิคิ )   

                     " ดูผู้หญิงสองคนนั้นดิ  เห็นมองพวกเราตั้งแต่อยู่ที่โรงอาหารแล้ว "  ไอนันพูดพร้อมโบ้ยหน้าไปทางสุภาพสตรี สองคนที่นั่งกระซิบกระซาบกันอยู่ที่โต๊ะม้านั่งอีกตัว แถมยังส่งยิ้มหวานมาที่เรา
             
                      "อืม " 
                      "แล้วก็โน้น "  ไอนันไม่บอกว่าเป็นใคร  อยู่ที่ไหน  ผมจึงต้องมองตามสายตาที่มันจับจ้องมองอยู่  เพื่อให้รู้ว่าคนที่มันกำลังเอ่ยถึงเป็นใคร

                       " เอ้อ... เออ    เขาคงมองเพราะว่าเราเพิ่งเข้ามาทำงานใหมมั้ง ใคร ๆ เขาก็มองเราอยู่แล้วนี่" ผมพูดพร้อมทำสีหน้าเจื่อน ๆ 
                       " แต่อาการมองแบบนี่มันแปลก ๆ นะโว้ย "  ไอนันพูด แล้วก็ชายหางตามามองที่หน้าผม  แถมยิ้มที่มุมปากก่อนจะยักคิ้วให้ผมไปที
                       " บ้านา...นัน  เราเพิ่งมาทำงานวันแรก ใคร ๆ เขาก็มองงั้นแหละ " ผมเริ่มรู้สึก หวิว ๆ กับสายตาที่ไอนันมองผม เหมือนมันกำลังคิดไรสักอย่าง  มันกำลังสงสัย คนที่มอง หรือสงสัยอย่างอื่น .................

                        ไม่ได้   ไม่ได้  ผมต้องรีบพาไอนัน ออกจากการเป็นเป้าสายตาโดยด่วนก่อนที่มันจะคิดไปไกลกว่านี่
ผมคงไม่ได้คิดอะไรมากหากคนที่มองเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายธรรมดา.......ผมรีบชวนไอนันเข้าไปที่จุดทำงานโดยเร็วอาศัยเสียงเตือนเวลาทำงานตอนบ่ายโมงเป็นเหตุผลให้ผมดึงแขนออกจากที่เรานั่งทันที

               





                          " น้อง  ชื่อไรนะ"  เอาไอ้พี่นี่เมื่อเช้าก็ถามไปรอบหนึ่งแระ ความจำสั้นจริงนะเมิง

                         " พงษ์  ครับ "     ผมบอกชื่อเมื่อเห็นว่าพี่เดี่ยวกำลังยืนรอคำตอบอยู่

                           "เออ  น้องพงษ์ ไปช่วยทำงานที่ไลน์ประกอบตรงโน้น .... นะ"  เหออ  เหมือนไกลมากเลยนะไอ้ตรงโน้นหน่ะทั้ง ๆ ที่มันก็อยู่ห่างกันไม่ถึงสิบก้าว   

                            "ครับพี่เดี่ยว"  ไอ้พี่เดี๋ยวยิ้มครับ มองไม่เห็นดวงตาเลย  หน้าตี๋  ตาตี่ขนาดนี้ก็แหงละ   


 การทำงานวันแรกก็อย่างนี้แหละครับโดดยชื่อพนักงานฝ่ายผลิตเนี้ยะ ต้องทดลองทำงานทุกอย่างไปเรื่อย ๆ จนกว่าหน้าเขาจะเห็นว่าเราเหมาะที่จะอยู่ทำตรงไหน     ก็ดีละครับเพราะถ้าผมไปทำอยู่กับไอ้กร มีหวังได้เป็นนักกีฬาทีมชาติแน่และที่สำคัญ...........มันน่ารักมาก เดี๋ยวอดใจไม่ไหวจะไม่ได้ทำงานกัน        ( แล้วจะทำไรดี   เอิ้กส์)

                         พี่เดี่ยวเดินนำผมไปที่โต๊ะทำงานยาวตัวหนึ่งที่มีพนักงานยืนล้อมรอบอยู่ 5 คนทุกคนก็สาละวนกับงานตรงหน้าตัวเอง ( ผมไม่ขอเล่ารายละเอียดของงานนะครับ เพราะมันไม่มีไรน่าสนใจมาก เอาเป็นว่าโรงงานนี้ประกอบเตาไมโครเวฟยี่ห้อดัง ยี่ห้อหนึ่งที่มีโลโก้ ขึ้นต้นตัว S สีน้ำเงิน)   พี่เดี่ยวแนะนำชื่อผมกับพนักงานคนอื่น ให้รู้จักกันและให้สอน(ใช้)ผมทำงาน


                           อ่ะ....ผู้หญิงสองคนนี้  ทำไมมันคุ้น ๆ หว้า  เคยเห็นที่ไหน... ผมพยามนึกครับว่าเคยเจอที่ไหน เป็นคนรู้จักรึเปล่า  แล้วไงมองผมแล้วชอบยิ้ม ๆ  ถามทุกอย่างที่เกี่ยวกับผมตั้งแต่เกิดจน มาทำงาน  ไอเราก็พาซื่อ ตอบทุกอย่าง  บางทียังอดคิดไม่ได้ว่า นี่ผมมาทำงานหรือมาให้ปากคำที่โรงพักเนี้ยะ จะตอบแบบโกหกบ้างก็ไม่มีเลยสักคำ   
...สงสัยผมจะตอบเพราะจิตใต้สำนึกของความกลัว    กลัวไม่มีเพื่อน  กลัวต้องอยู่คนเดียว......กลัวความเหงา.....
               
                     

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

อืม ใครกันนะที่มอง
 

[wachara]

..................................................................

           ....อ้า....จำได้แระ พี่หญิงสองคนนี่ ที่นั่งมองผมกับไอนันเมื่อหลังพักเที่ยงนั้นเอง   เมื่อนึกออกผมก็คงทำได้แค่เกาหัวและยิ้มแบบเขิล  ๆ  โชว์ลักยิ้มไปนาน   จนผมรู้สึกว่าความชุ่มชื่นของเหงือกและฟันผมจะหายไปเรื่อย ๆ ต้องรีบขยับปากหุบลง  แทบจะต้องให้มือช่วยดึงเพราะมันแห้งซะเหลือเกิน

                               " พงษ์  มีแฟนยัง "     รุกคาด ครับผมโดนคำถามที่ผมไม่อยากตอบที่สุด แต่ก็ทำใจแล้วครับจะต้องมีคนถามคำถามนี้  แต่คำตอบนี่สิ ผมยังไม่ได้คิดเลย ( ก็ตอบไปเด  มีกะไม่มีแค่นั้น ทำไมต้องใช้สมองคิดด้วยเหรอ) ว่าจะเลี่ยงตอบยังไง  เพราะหลังจากที่ผมตอบคำถามนี้  มันต้องมีคำมอื่นตามมาแน่นอน

                                 เอ้.....ผู้หญิงชาวลำปางหุ่นบางร่างเล็กแต่อกโต อายุมากกว่าผมหน่อย  เอ่ยถาม

                                จะเอา...แฟนผู้หญิงรึผู้ชายหล่ะละเจ๊....ได้แต่คิดในใจครับ


                              " ยังครับ  ตอนนี้โสดสนิท "  ตอบแบบขอผ่านทีครับ ก้มหน้าก้มตาตั้งใจทำงานอย่างเดียว


                               "เหรอ "  แล้วจะยิ้มไรมากขนาดนั้นนนนน

                                "ไม่เชื่อหรอก อย่าโกหกเลย"   อ้าว ..เอ้ย   หน้าผมมันบอกเป็นคนชอบโกหกเหรอเนี้ยะ  

                                เดือน ......หญิงสาวชาวขอนแก่น ...ผิวขาว   ร่างอวบ   และอกโต  แทรกเสียงอันแหบ ๆ ของเธอขึ้นมา

                                "มีก็ได้... "   น้ำเสียงไม่เต็มใจตอบเลย

                                "น้าน  เห็นไหม   โกหกจริงด้วย" เอ้า...กรูทำไรผิดเนี้ยะ มาจับผิดกรูทำไม


                                "แต่ไม่ได้เจอ และติดต่อกันแล้ว     ตั้งแต่ผมไปเป็นทหารแล้ว"


                     และก็มีอีกหลายคำถามที่ผมตอบมั้งไม่ตอบมั้ง .......แต่ผมไม่ได้บอกหรอกว่าทำไมถึงเลิกกับแฟนทั้งที่เราก็คบกันมาตั้ง 3 ปีสมัยที่เรียนมหาลัย    ตั้งแต่มัธยมปลายผมก็มีแฟนคนนึง  เธอและกลุ่มเพื่อนจะคอยมองกลุ่มผมว่าไปทำอะไรยังไงที่ไหนในโรงเรียนบ้างแต่ผมก็ไม่เคยสนใจว่าจะมีใครมามองและถ้าเป็นผมด้วยคงจะยาก เพราะเพื่อนผมแต่ละคนมาดแมน    สูงใหญ่   นักกีฬาบาสโรงเรียนกันทั้งนั้น ผมเป็นคนตัวเล็กเรียกว่าที่สุดในกลุ่มก็ได้  ผมเล่นกีฬาไม่เก่งไม่ชอบกิจกรรมที่ต้องใช้พลกำลัง เป็นพวกเด็กเรียนมากกว่า   แฟนผมเธอจะเป็นคนสวยที่สุดในกลุ่มมารยาทเรียบร้อยเวลายิ้มน่ารักสุด ๆ  แต่เธอชอบทำตัวเหมือนนินจา  แว้บมาให้เห็นแล้วก็หายไป เวลาเดินในกลุ่มเธอก็จะถือผ้าเช็ดหน้าปิดหน้าตัวเองเห็นแต่ลูกกะตา  โดยการยุยงส่งเสริมของหลานสาวผมซึ่งอยู่กลุ่มเดียวกะเธอ ทำให้เรารู้จักกันมากขึ้นเธอจึงเฉลยให้ฟังว่าที่ใช้ผ้าปิดหน้าเพราะว่ากลัวผมเห็นหน้าแล้วจะไม่ชอบ   .555 ..ก็ขำสิครับก่อนจะโดนหยิกไปที  เราคบกันตั้งแต่ผมอยู่  ม. 5 จนผมต้องย้ายเข้ามาเรียนที่มหาลัย แรก ๆ จนหมายก็แวะเวียนหากันดี (โทรศัพท์ยังไม่นิยมครับ )  ถ้าผมกลับบ้านก็จะไปหาเธอ  สุดท้ายเราก็ขาดการติดต่อโดยปริยาย    และผมก็คบกับแฟนคนใหม่อีกคน
ซึ่งเธอก็เป็นเพื่อนร่วมรุ่นเดียวกันเธอเข้ามาทำความรู้จักผมก่อน  เราคบกันได้แค่ปีหนึ่งเทอมแรกผมก็ตัดสินใจว่าผมควรจะบอกเลิกกับเธอ เพระทุกครั้งที่ผมอยู่กับเธอผมอึดอัดเหมือนไม่ใช่ตัวของตัวเอง บางครั้งก็หงุดหงิดที่เธอคอยมาเอาใจผมตลอดเวลา....และนั้นเป็นการที่ผมผิดพลาดครั้งใหญ่ เพราะผมทำให้เธอต้องเสียอนาคตไปถึงแม้เพื่อนผมและเพื่อนเธอจะให้เหตุผลมากมายว่าไม่เกี่ยวกับผมเลยก็ตาม  ...พอเปิดเทอม  2  ผมก็ไม่เจอเธออีกเลย... วันที่ผมบอกเลิกเธอผมกลับได้รับ ขวดโหลรูปหัวใจข้างในบรรจุด้วยฮาร์ดบีทสีแดงเต็มขวดห่อใส่กล่องของขวัญอย่างดี.

                ...นี่คืออะไร .....นี่คือคำยินดีที่ผมเลิกกับแฟน......หรือคำสมน้ำหน้าจากผู้หญิงอีกคนที่ยื่นให้กับผม

                  นี่คือมิตรภาพใหม่ที่ผมได้รับ..จากเพื่อนที่เรียนห้องเดียวกับผมเอง ...ผมก็ชอบเธอ ชอบที่เธอคอยเอาใจใส่คอยอยู่เป็นเพื่อน  ทำกับข้าวที่แสนอร่อย  ต่อจากนั้นผมกับเธอก็คบกันมาเรื่อย  ผมรู้สึกสับสนและหงุดหงิดทุกครั้งที่เธอเข้ามาในชีวิตผมมากเกินไป ...เธอดีกับผมทุกอย่างเธอไม่เคยโกรธเคยเกลียดผมเลยไม่เคยคิดที่จะคบคนใหม่ทั้งที่มีคนตามจีบเธอมากมาย    ผมบอกได้เลยว่าเธอเป็นผู้หญิงที่เพรียบพร้อมและสมบูรณ์แบบเหมาะที่จะเป็นเมียและแม่ที่ดีให้ลูกของคุณ.......แต่ไม่ใช่ผม เพราะผมรู้ใจตัวเองดีแล้วว่าผมไม่ได้รักผู้หญิง  ผมไม่พร้อมที่จะมีครอบครัวอย่างที่ชายคนอื่นเขาควรจะมีกัน  

                       " ขอโทษนะเราไม่อยากทำร้าย  นุ่น มากกว่านี้"  ตอนนี้เธออยู่ในอ้อมกอดผม  เป็นครั้งแรกที่ผมสัมผัสตัวเธอ ต้องแต่เราคบกันมา ผมก็ได้แค่กอดเธอไว้ ตามคำที่เธอขอหลังจากที่เธอมานอนเฝ้าผมที่โทรมไข้มาตลอดทั้งคืน

                       " ทำร้ายอะไรหล่ะไม่เห็นเป็นไรเลย " เธอพูดด้วยสีหน้าที่เศร้า        

                        " รู้ใช่มั้ยว่าเรา............"

                         "รู้สิ.. รู้มานานแล้วด้วย "  

                          "แล้วไม่รังเกียจเราเหรอ"

                         " ไม่เคยเลย....ยิ่งรู้นุ่นยิ่งรักและสงสารพงษ์มากรู้ไหม "

                         "แต่เราคงคบกันแบบแฟนไม่ได้...มันมีแต่จะทำให้เราเสียใจคนที่จะเสียใจที่สุดก็คือนุ่นนะ" ผมผละออกจากเธอ เพื่อย้ำให้เธอรู้ว่าเธอไม่ควรอยู่กับผมแบบนี้ถึงแม้ผมไม่ได้ทำให้เธอเสียหาย

                          " พงษ์  เปลี่ยนแปลงตัวเองได้ไหม " นั้นคือคำถามที่ต้องการคำตอบหรือเพื่อตอกย้ำความจริงกันแน่

                          " มันคงเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะนุ่น....เราถลำลึกเกินกว่าจะฉุดคืนแล้ว "

                          "นุ่นคงจะเจอคนที่ดีกว่า...และเขาคงไม่เป็นอย่างเรา.......................เรามีแฟนแล้วนะ " ผมบอกเพื่อให้เธอตัดใจจากผม  ความรู้สึกตอนนี้มันจุก ๆ และทรมานมาก มันยากที่จะพูด     ความจริงมันน่าจะพูดได้ง่าย
และควรบอกความจริงกับเธอตั้งแต่ที่ผมรู้จักตนเอง ว่าที่แล้วผมรู้สึกอย่างไร ต้องการอะไรกันแน่ ผมกลั้นน้ำตาเมื่อเห็นว่าเธอปล่อยโฮมันออกมาเพราะเธอคงเก็บกดมันมานานเหมือนกันที่เธอทำดีกับผมทุกอย่างเพื่อให้ผมเปลี่ยนใจมารักเธอ
                           "ใครเป็นคนโชคดีคนนั้นละ" เธอปาดคราบน้ำตาที่แก้มตัวเอง  แล้วก็พยายามยิ้ม   ให้ผมได้สบายใจ

                            " ก็ คนที่เอายาแก้ไข้มาให้เมื่อคืนนี้ ที่นุ่นเจอนั้นแหละ" ผมกล่าวถึงเด็กผู้ชายวัย 20 ตัวผอม ๆ ขาว ๆ  ที่ซื้อยามาให้และเดินสวนทางกับนุ่นที่หน้าห้องผมเมื่อคืนแต่เขาไม่ใช่แฟนผมหรอกครับแค่ยืมมาสวมบทบาทให้เท่านั้น

                              " แต่เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหม" ผมคิดว่าเธอคงจะเตรียมใจกับรื่องนี้มานานมากแล้ว  เมื่อได้ยินผมพูดจากปาก  เธอถึงทำใจได้เร็วขนาดนี้

                              " เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป "  นั้นคือสิ่งที่มีค่าที่สุดที่ผมจะตอบแทนและชดเชยให้กับเธอได้   ผมคิดว่าผมมาถูกทางแล้ว ถ้าผมดึงดันกับความรู้สึกตัวเองมากเท่าไหร่มันจะยิ่งทำให้เราเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น  อย่างน้อยเราสองคนก็จบกันด้วยดี  ....สุดท้ายผมก็แค่กลับมาเป็นคนที่ขี้เหงาเหมือนเดิมเท่านั้น

[wachara]

ขอบคุณ ทุกกำ ลังใจครับ         ผมอาจจะใช้ภาษาได้ ไม่ดี  พิมพ์ตกก็บ่อย เพราะนี่เป็นการเขียนเรื่องครั้งแรกครับ    ถึงไม่มีใครเข้ามาอ่านเท่าไหร่ ผมก็จะมาอัพไว้  เพราะผมกำลังว่างงาน   อิอิ 



คนที่แอบมองเหรอครับ ....คุณ  b|ueBoYhUb  เดี๋ยวก็คงปรากฎตัวครับ แต่ไม่ช่คนที่กล่าวถึงข้างต้นเรื่องหรอก  เดี๋ยวลงฉากติดเรท x มั้งดีกว่า....



...

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

คำถามโลกแตกที่คนถามก็ถามไปงั้น แต่คนตอบสิ
 

ปล.ไม่ต้องตกใจครับ เขียนได้ดีน่าสนใจแล้ว เพียงแต่บอร์ดเรานิยายมันเยอะมากๆ คงต้องรอสักพักเพื่อนๆจะตามอ่านกันทัน
 

[GaSoRiNa]

มาช่วยดันอีกแรงนึงสู้ ๆคับ

คิดเรื่องของตัวเองไม่ออกเลยมานั่งอ่านของชาวบ้านไปพลาง ๆ เห่อ ๆ

ว่าแต่ทำไมผมใช้ไอคอนดุ๊กดิ๊ก ๆ ไม่ได้หว่า งงแร๊ะ

เป็นกำลังใจให้นะคร๊าฟฟฟฟฟฟฟฟฟ

     ชะแว๊บบบบบบบบบบบบบบบบ   ไปแร๊ะ

[wachara]

..........................................................
หลังจากผมทำงานที่นี่อาทิตย์หนึ่งผมก็เริ่มรู้จักคุ้นเคยกับเพื่อนใหม่มากขึ้นโดยเฉพาะ  เอ้ กับเดือน  .. เดือนพักที่ตึกเดียวกับผม ห้องเราอยู่ใกล้กัน  ช่วงนั้นอากาศร้อนผมก็อาศัยยืมพัดลมที่ห้องเธอ   ส่วนเอ้ เธอพยายามที่จะมาเที่ยวมากินข้าวที่ห้องผม ทั้งที่ห้องผมไม่มีไรเลยนอกจาก  หมอน 2 ใบ ผ้าห่ม 2 ผืน ที่นอน 2 ผืน กระป๋า เสื้อผ้าและเตารีดเท่านั้น (เหมือนละครหลังข่าวเลยชีวิตกรู   เสื่อ  2 ผืน  หมอน  2  ใบ  ............เห้อ เศร้า )  ผมมองออกว่าเธอชอบผม  แต่ผมไม่เล่นด้วย ( หลงตัวเองจัง  กิ้ว  ๆ  )  ก็เธอมีผัวมีลูกแล้วจะให้ทำอย่างไรผมก็ตัดไฟตั้งแต่ต้นลม สิครับ........ อยากได้กรูเป็นน้อยงั้นเหรอฝันไปเหอะ ( แต่ถ้าผัวเธอ ไม่แน่  555  ) ส่วนไอ้กรเราก็ได้คุยกันบ้าง ตามอัตภาพครับ  แต่ไม่มีเรื่องสำคัญไรจะต้องพูดถึง
 



..............................สามเดือน แล้ว.................


        ผมกับไอนันทำงานที่เดิมใจจริงก็อยากหางานใหม่ทำ ที่มันดีกว่านี่ แต่ตอนนี้ยังไม่พร้อม   งานก็หนักเอาการเหมือนกัน   ผมยังใช้วิธีเดินมาทำงานอยู่เป็นส่วนใหญ่ วันไหนเหนื่อยมาก ๆ ก็มีนั่งมอมอไซค์รับจ้างมั้ง    เราสองคนขยันตื่นกันแต่เช้า ทุกวัน 6 โมงเช้าผมก็แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยพร้อมทำงาน    ไอนันเป็นเพื่อนที่ดีต่อผม   แรก ๆ ผมคิดว่าผมชอบมันมาก แต่พอมันมาอยู่ใกล้ๆ ด้วยความดีของมัน ที่คอยดูแลเวลาที่ผมเมาก็เป็นมันทุกครั้งที่คอยดูแล  เราพักอยู่ห้องเดียวกัน แต่ผมไม่ไคยฉวยโอกาสหรือคิดทำอะไรกับมันเลย   อีกอย่างมันมีแฟนแล้ว  แฟนมันก็มาหาเป็นประจำ ถึงแม้มีทะเลาะงอนกันมั้ง ผมก็พยายามช่วยเป็นกาวประสานให้  ตอนนี้ความคิดผมเกี่ยวกับมันมีแต่คำว่าเพื่อนที่ดี  เพื่อนที่ผมรักคนหนึ่ง  แต่ผมก็รู้สึกเหงา ๆ ที่ต้องอยู่คนเดียว ส่วนใหญ่ก็ใช้เวลาหมดไปกับการนอนและการทำงาน    แต่หลัง ๆมานี่ผมเมาซมากกว่านอนครับ เพราะผม ได้เลื่อนเป็นหัวหน้า ดูแลงานและคุมพนักงานที่เคยทำด้วยกันนี่แหละครับ แบบว่าก้าวกระโดดหน่อยโอทีก็ไม่ต้องทำก็ได้ปล่อยให้ลูกน้องทำไป ผมแค่ดูแลให้มีงานส่งฝ่ายผลิตได้ตลอดแค่นั้นก็พอ

                             " พงษ์   พี่เอาลูกน้องมาให้   ช่วยดูแลและก็สอนงานด้วยละกัน "  พี่เดี่ยวเดินหน้าแฉ่งมาพร้อม คนอีกหลายคนทั้งหญิงชาย  หลังจากผมร้องเรียนถึงความถูกเอารัดเอาเปรียบด้านแรงงาน  ที่งานมากกว่าแรงคน

                              " ให้หมดเลยเหรอพี่ "  ผมถาม เพื่อหยอกเย้าแกนิดหน่อย

                              "เปล่า ให้คนหนึ่ง  อยากได้ใครก็เลือกเอา "  ...พ พี่พูดผิดพูดใหม่ได้นะ จะให้ตรงนี่เลยเหรอ  ( หน้าหื่นเลย)

                               "เอาคนหลังสุดครับ....ตัวใหญ่น่าจะแข็งแรงดี "  ยิ้มสิครับ   ....มีสิทธิ์เลือกได้ด้วย......

                                " งั้น.......(หยุดคิดครับ) ....เอาไป  ดูแลและก็สอนดี ๆนะ "  ได้เลยพี่เต็มที่และเต็มใจเลยครับ


แน่นอนครับคนที่ถูกเลือก  . . . .ต้องเป็นผู้ชาย ที่ตัวใหญ่หน้าตาละอ่อนหน่อย และต้องขาวด้วย  และต้องหล่อนี่สำคัญ
 ( เอ้อ ... คือเลือกมาทำงานครับ ไม่ได้มาเป็นนายแบบ  )  เหตุผลเหรอครับ  ก้อ....(คิดนานหน่อย)...

                     1  ต้องเป็นผู้ชาย  ..   ผู้หญิงมีแล้วสองคน ( เอ้ กับ เดือน ) ก็มากพอที่จะทำให้เราหนวกหูได้แล้ววัน

                      2  ตัวใหญ่                งานที่ทำมีทั้งยก   ทั้งแบก  ทั้งหาม  ทั้งสอด ( จะอธิบายทำไมมม ) เหล็กทั้งนั้น

                                                     จะได้ผ่อนแรงผมด้วย
      
                      3  หน้าตาละอ่อน       อืม ใช่ครับ หน้าตาละอ่อน  เด็ก ๆ อ่ะชอบครับ........เวลาหลอก  เอ้ยบอกอะไรจะได้

                                                      ทำตามและเชื่อฟังได้

                       4.  ต้องขาว และหล่อ     อันนี่เพื่อเป็นหน้าเป็นตาของแผนกครับ...เอิ้ก  เอิ้ก อยู่กับความมืดมานาน

เกิน            




                                      " น้องชื่อไรครับ  "    เสียงหล่อเกินผิดสังเกตป่าวเนี้ยะ

                                       " ชื่อหนุ่มครับ"          โห...เมิงเสียงโคด เอ็กซ์  เลย


                                  เดียวคืนนี้ ไปกินข้าวกับพี่นะ  พี่เลี้ยงเต็มที่เลย  อยากกินไรตามสบายนะจ้ะ



    

[Lucifer]

จะหลอกเด็กระวังโดนเด็กหลอกนะ 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

กร๊าก เลื่อนไปหัวหน้าแว้ว

แต่ตามกฎนี่เขาห้ามมีไรกับคนที่ทำงานนะ

มันจะทำงานได้ไม่ยืด

 

[kei_kakura]

หุหุหุ.....ระวังเขารุตัวแล้วหนีนะเออ   

      

[wachara]

หวัดดีครับ           kei_kakura     ขอบคุณที่มาเป็นกำลังใจครับ

                           b|ueBoYhUb    กฏมีไว้ให้แหกครับผม     

                           Lucifer                ใจจริงก็อยากให้เด็กหลอกครับ   ( มามอมเลยก็ได้  อิอิ )

                          GaSoRiNa           ยินดีต้อนรับครับผม

 อ้อ ...ทุกคนด้วยนะครับที่เข้ามาแต่ไม่ได้เม้นท์ .....................ยินดีต้อนรับครับ




.....................................................................



 

[Lucifer]

นึกว่ามาต่อ เลยแวบเข้ามาดู 
รอ....ร๊อออ ...รอ 

[wachara]

 

                                       " น้องชื่อไรครับ  "    เสียงหล่อเกินผิดสังเกตป่าวเนี้ยะ

                                       " ชื่อหนุ่มครับ"          โห...เมิงเสียงโคด เอ็กซ์  เลย


                                         "เออ .. ไอ้ศักดิ์   เอาเพื่อนไปสอนงานหน่อยดิ "   ไอศักดิ์ เป็นลูกน้องที่ทำงานด้วยกันนั้นแหละครับ  ตัวมันเล็ก ๆ  แต่ก็ไม่เล็กนะ   เอะไง .........ประมาณว่ามันตัวเตี้ยหน่อย แต่ร่างกายกำยำครับกล้ามเป็นมัด ๆ เชียว  สังเกตจากภายนอกนะครับ...ไอนี่เป็นลูกแหง่ผม ไปไหนก็จะไปด้วยโดยเฉพาะหลังเลิกงาน เราจะสุ่มหัวกันที่ร้านยาดอง ( ตอนนั้นฮิตสุด ๆ แล้วครับ ) กับเพื่อนอีกหลายคนเกือบทุกวัน หน้าตาก็ไม่ดีหรอกครับไม่อยู่ในสเป็ก เลยเอาไว้เป็นเพื่อนกินเหล้าอย่างเดียว  แต่นิสัยดี  บอกง่าย ใช้คล่อง

                                           " โห...พี่  ๆ  พี่ก็สอนเองดิ "   อ้าว  ไอนี่มีขัดขืน   งั้นที่ผมชมมันเป็นโมฆะนะครับ

                                           " นา .. นะ  สอนมันหน่อย   พี่จะไปห้องน้ำก่อน เดี๋ยวจะมาสอนเทคนิคีทหลัง"  อืม   ถึงแม้จะใช้แรงงานมันก็ต้องมีเทคนิคและวิธีการผ่อนแรงบ้างนิดหน่อยครับ  ก็เรียนมาด้านนี้แล้วนี่   ออกแรงอย่างไรให้น้อยที่สุดแต่ให้ได้งานมากที่สุด  อันนี่น่าจะเป็นการประยุกต์ใช้ความรู้อันน้อยนิดของผมมาทำให้เกิดประโยชน์   ( ตอนนั้นคิดออกแค่นี่แหละ  )

                                            " พี่อย่านานนะ  ขี้เกียจไปตามหา "  กรูไปห้องน้ำอยู่ใกล้แค่นี้เอง ไม่ได้ไปตลาดสักหน่อย

                                            " ไม่ต้องพูดมาก  ทำงานไป "

ผมปล่อยให้พวกมันสาละวนสอนงานน้องใหม่   ไม่ใช่เฉพาะศักดิ์ครับ  เกือบทุกคนจะมาช่วยสอน  ที่ดื้ด้า กันใหญ่คงจะเป็น  สองสาวนกขุนทองนี่แหละครับ  (ใหฉายาเลยละกัน)   จ้อได้ทั้งวันตั้งแต่เช้ายันเย็นแต่ก็ดีอย่างเพราะเราจะได้รู่ข่าวสารโรงงานเกือบละเอียดทุกเรื่อง  ....แต่ก็เป็นอันตรายสำหรับผม หากพวกเธอรู้และเอาเรื่องผมไปพูดต่อ.............ไม่อยากคิด

                         ไม่ได้  ๆ     อดใจไว้    ๆ     เราต้องไม่เข้าไปยุ่งปล่อยให้พวกนี้สนิทสนมกันก่อน   เราต้องนิ่งเฉยไว้
ให้เป็นการตัดไม้ข่มนาม  มันจะได้เกรงใจ  ........หลังจากนั้นค่อยประชิดติดตัว ถ้ามันสนิทกับไอศักดิ์ แล้วจะไปไหนเสียเอาเหล้าเข้าแลกหน่อย     เอิ้กส์  ..ๆ    แผนการแยบยลครับ

                   




                              ทุกวันเหตุการณ์ ก็ปรกติดี  ไม่มีอะไรแตกต่างมากมาย....ผมกับไอศักดิ์มีนัดกินเหล้ากันตอน 6 โมง ที่ร้านยาดองเป็นประจำ ไอนันก็จะมีแฟนมารับไปกินข้าวอยู่แล้วถึงผมกลับไปผมก็ต้อง อยู่คนเดียว   ตอนนี้แก้เหงาโดยการหาเหล้ากินครับ  ( นิสัยเสียอย่างยิ่งครับ )  เกือบทุกเช้าผมก็จะมีอาการค้างมาที่โรงงาน..........


                                          " พี่พงษ์ ..กินนมนะพี่"  ไอ้หนุ่มยื่นขวดนมรสช็อกโกแล็ค   พร้อมทำหน้ายิ้ม ๆ
 
                                          " อืม    ขอบใจ "  ผมคว้าหมับไปที่ขวดแล้วบรรจงกรอกลงคอ.. โดยไม่เทใส่แก้วเลย ( เอ้อ  จริง ๆผมเป็นคนมารยาทดีมากครับ   แต่ไงวันนี้ทำไปได้ไม่รู้ .. ) 

                                          " หนุ่มชอบกินนมเหรอ  เห็นกินได้ทุกวัน "  ถามไปงั้นแหละก็คิดว่าคงตอบว่าชอบ

                                           ".............."   มันยิ้มครับ   เวลามันยิ้มดูมันหล่อมากจริง ๆ   ผิวใส ๆหน้าคม จมูกโด่ง มีเคราข้างแก้มนิดหน่อย  ตาโต ๆ  ชอบผมตั้ง ๆ


                                              " เออ  ไม่ตอบ งั้นกินหมดนะ "  แฮะ  ๆ  ก็คนมันค้างอยู่ ยังไม่ได้กินอะไรแต่เช้าเลย( วันนี้ไอศักดิ์อด)




                                            ไม่แปลกหรอกครับ ที่มันจะยื่นนมให้ผม  เพราะทุกวันผมก็เห็นมันถือนม   รสนี่แล้วก็ขวดแบบนี้มาตอนเช้าทุกวัน  ผมว่ามันคงชอบกินแระ    และมันก็จะมาแบ่งผมกับไอศักดิ์กินด้วยอยู่แล้ว  พวกผมสามคนสนิทกันมากขึ้น    พักเที่ยงเราต้องกินข้าวด้วยกัน
ส่วนตอนเย็นถ้าไม่มีโอทีก็จะดริ้งเช่นเคย  ตอนนี้กลุ่มเหล้าผมก็เพื่อนแผนกอื่นที่สนิทกัน  ไอศักดิ์   ส่วนไอหนุ่ม ก็มาบ้างประปรายแต่ก็ไม่บ่อย    ก็ยังดียังพอมีกับแกล้มสายตาอยู่   555


    ........................................................................

              วันนี้ผมมาทำงานแต่เช้า...  กะว่าจะมากินข้าวที่โรงอาหารสักหน่อย  เมื่อคืนไม่ได้เมาเพราะมีโอทีทำกันถึงดึก ต่างคนต่างเหนื่อย  เลยต้องกลับห้องนอน....ตอนไม่เมานี่ก็รู้สึกสดชื่นครับ   ผมสั่งข้าวราดแกงจานหนึ่งแล้วเดินมานั่งที่โต๊ะ  เตรียมน้ำไว้พร้อมแล้วก็ค่อย ๆ ตักกิน (ตอนนี้คนเยอะครับต้องรักษามารยาทหน่อย)  ระหว่างที่กินก็เหลือบมองดูนู้นมั้งโต๊ะนี่มั้ง ไปเรื่อย     

                                          แต่เอ่ะ..   สายตาคู่นี้อีกแล้ว..............ใครกันทำไมต้องคอยแต่มองมาทางนี้ด้วย

เราคิดไปเองรึเปล่า......คงใช่ ...คงเหมือนเราแหละเวลากินยังต้องคนอื่นเลย.

[niph]

ไม่ได้วนเวียนแถวนี้หลายวัน มีเรื่องใหม่อีกแย้ววว

โพสต่อไปครับ จะติดตาม
(อย่างน้อยก็เคยทำงานโรงงานมาก่อน นึกภาพออกครับ เคยนั่งร้านยาดองด้วย  )

[Lucifer]

ถ้ำมองป่าววว 

[wachara]

......................................................................................


หลังกินข้าวเสร็จผมก็มารอบริเวณแผนกที่ทำงาน พวกเด็กในสังกัดทั้งหลาย( ลูกน้องอ่ะ) ก็ถึงกันแล้วเสียงพูดคุยเจื้อยแจ้วก็คงไม่ต้องบอกว่าเป็นใคร.......พอมองไปที่มุมใต้โต๊ะเห็นไอหนุ่มนั่งกอดเข่าพิงโต๊ะอยู่  ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมวันนี้มันถึงมาทำงานแต่เช้าได้เพราะทุกวันหลังอบรมพนัก  เช็คชื่อเสร็จแล้วถึงจะเจอหน้ามัน  แต่ก็ดีครับมาเช้าอย่างนี้แถมยังนั่งอยู่คนเดียว......เสร็จโจร......

                                        ผมถลาตัวเข้าหาผลักให้มันล้มนอนลงกับพื้น....


                                        มันร้องเฮ้ยออกมา     แต่ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบใด ๆ   ผมได้ใจใหญ่แกล้งทำเป็นล้มทับไปอีก

ที  ที่นี่มือสองข้างของผมจับแขนมันวางไขว้บนพื้นเหนือหัวของมัน  ร่างผมที่เอนทับมันลงมา ทำให้ใบหน้าของเราอยู่

ห่างกันไม่กี่เซ็นต์  ผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่เร็วและแรง มันจ้องตาผม   ผมจ้องตามัน เราทั้งสองไม่ได้ละสายตาจาก

กัน  ตอนนี้ผมสังเกตได้ว่ามือของมันเริ่มอ่อนแรงลงและผมก็ไม่ได้สนใจคนอื่น ๆ ที่อยู่รอบข้างแล้วและคิดว่าคงไม่มีใคร

มองเห็นเราทั้งสองคน.....เมื่ออีกฝ่ายเป็นใจใบหน้าของผมเริ่มเคลื่อนต่ำลง  ต่ำลง   เหมือนมีเสียงเรียกชื่อผมอย่างแผ่ว

เบา หลายครั้ง มันทำให้ใจผมยิ่งเร้าร้อนมากขึ้น   จมูกของผมชนกับอะไรบางอย่างที่อยู่ข้างหน้า มันสัมผัสได้ถึงความ

เยือกเย็นของผิว........................ทำไมถึงเย็นเช่นนี้


                   

                                                          "โอ้ยยยยย.........เย็น    เล่นอะไรบ้า ๆ นะเดือน " ผมร้องทันทีเมื่อรู้สึกถึงความเปลี่ยนของอุณหภูมิบริเวณจมูก 

                                                             " นี่มีน้องเขาเอาของมาฝาก"  เดือนชักมาที่ถือถุงพลาสติกที่มีอะไรบางอย่างอยู่ข้างในซึ่งผมมองเห็นมันไม่ถนัดนักหรอก

                                                             " ฝากเราเหรอ"

                                                             " ป่าว .... อั้มมันเอามาฝากให้ไอหนุ่ม" 

                                                             "แล้วไงไม่เอาให้เอาเล้า"   หงุดหงิดครับหงุดหงิด

                                                             " จะเอาให้ได้ไงหล่ะก็ยืนขวางทางอยู่นี้ "  ผมยื่นมือรับของมาก่อนจะโดนโยน

ใส่แทน ( เราสนิทกันเกินกว่าหัวหน้ากับลูกน้องครับ เรียกว่าเป็นเพื่อนกันมากกว่าผมไม่ถือสาเรื่องหยอกล้อเล่นอยู่แล้ว )

เมื่อพิจารณาของที่อยู่ในมือก็ถึงบางอ้อแหละครับ


                                                                 " ออ....นมเหรอสงสัยไอหนุ่มฝากใครซื้อมาให้" ไอหนุ่มลุกขึ้นจากมุมที่นั่งอยู่แล้วเดินมานั่งบนโต๊ะทำงานแทนเมื่อได้ยินบทสนทนาของพวกเรา

                                                                  " ป่าวหรอก....อั้มซื้อมาฝาก  มันก็เอามาฝากทุกวันนั้นแหละ "

                                                                   "..............."  อึ้ง แล้วก็จี้ดดดด      นี่หมายความวาผมมีคู่แข่งเหรอ

แล้วมันนานแค่ไหนแล้วเนี้ยะ เท่าที่จำได้ผมก็กินกะมันทุกวัน............โอ้ย  ๆ   แล้วอินังอั้มเป็นใคร ?????


                                                                " ขอบคุณครับพี่"  ไอหนุ่มยิ้มเขิล ๆ ก่อนมารับนมมันไป  ปล่อยให้ผมได้แต่มองหา คนที่เป็นแม่ยกมัน

                                                                " แล้ววันนี่เป็นอะไรเรีกทำเป็นไม่ได้ยิน....ค้างมาอีกละสินำลายยืดเชียว"

แล้วจะมาแขวะทำมาย   แค่นี้ก็ตกใจแล้วยังจะให้อายอีกเหรออออออ ....บ่นอุบอิบเลยครับ  ก่อนจะยกมือปาดน้ำลายที่ย้อยลงมาซะ
                                                                     

                                                               






                                                       

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

เอ๊ะยังไง ใครกันที่แอบมอง
 

[oaw_eang]

เข้ามาดูเพราะชื่อเรื่อง และความเป็นเรื่องใหม่ (เด๋วตาบลูจะหาว่าเจ้อู้งาน อิอิ)

พล๊อตเรื่องก็ใช่ได้  ฉากของท้องเรื่องแปลกดี  หนุ่มโรงงาน  อิอิ  เจ้ชอบ  ในเล้านี้ยังไม่มีนิยายเรื่องไหนเขียนเรื่องหนุ่มโรงงานเลยอะ

เรื่องพิมพ์ตกพิมพ์หล่น  อย่างนู๋นี้ถือว่าน้อยแล้วนะเคอะ  ทำได้ดี  เอาไว้แก้ไขใหม่ตอนรวมเล่มก็ได้นะ

การใช้ภาษาก็ทำได้ดี เชิดหน้าชูตาครูสอนภาษาไทยของเธอได้

แต่มีจุดที่อ่านแล้วสะดุดเล็กน้อย ยกตัวอย่างนะ เช่น  เดือน...พูดขึ้นด้วยเสียงอันแหบๆ

ซึ่งถ้าไม่ใส่คำว่า อัน ลงไป  จะอ่านแล้วไม่สะดุด(ในสายตาเจ้)  เพราะระดับของภาษาที่คุณน้องใช้เดินเรื่องตลอดมามันเป็นภาษาชาวบ้าน  ไม่ใช่ภาษาระดับวรรณกรรม  พอมีคำว่า อัน ซึ่งเป็นภาษาที่ยากขึ้นมาระดับหนึ่งและไม่ใช่ภาษาที่ชาวบ้านใช้กันอยู่ทั่วไปแทรกเข้ามามันเลย อ่านแล้วสะดุด

แต่โดยรวมแล้ว คุณน้องทำไดเดีแล้วเคอะ  สู้ๆ เจ้เอาใจช่วย (แม้ว่าจะเริ่มรำคาญกับไอ้เจ้าสายตาประหลาดที่หาแหล่งที่มาไม่ได้นั้นบ้างแล้ว  ใครกันนะ?)

อิเจ้เองเคอะ

[wachara]

อ่ะ โอ....เจ้สองแวะเข้ามา   ดีใจมากมายครับ


ขอบคุณเจ้สองสำหรับคำแนะนำดี ๆ แล้วผมจะพยายามฝึกใช้ภาษา...ให้เมาะสม   

แต่ขอออกตัวไว้ก่อนนะครับว่า  เรื่องที่ผมพิมพิ์  ผมไม่ได้เขียนหรือแต่งไว้ ก่อน   ก็คิดและพิมพิ์สด  ๆ

(ใช้คำถูกป่าวเนี้ยะ ) เลยประมาณว่าเล่าความหลังอ่ะครับ (สงสัยจะเริ่มแก่) หากขาดตกบกพร่อง


ต้องขออภัยอย่างแรง....  ไม่แก้ตัวครับ แต่จะแก้ไข.ให้ดีขึ้นคร้าบป๋ม   (เห็นใจเด็กเรียนวิทย์ด้วยนะ

ครับ )

     สู้  ๆ   

[THIP]

อ่านทันแล้วจ้า     เท่าที่อ่านมาถึงตอนนี้ โดยรวมแต่งได้ดีเลยล่ะ อ่านได้ไม่สะดุด
การดำเนินเรื่อง พล็อตเรื่องก็น่าสนใจ 
เนื้อเรื่องก็สนุกดีน้า จะรออ่านต่อไปจ้า   

[wachara]

ขอบคุณและยินดีต้อนรับครับ  คุณ   THIP


................................................................

ผมสังเกตไอหนุ่มหลายครั้ง..ตั้งแต่เข้ามาทำงาน มันจะชอบมาทำงานสาย  และไม่ชอบพูดหรือสุงสิงกับใครเท่าไหร่นอก

จากผมกับไอศักดิ์  มันเป็นคนพูดน้อย  แต่ดูกำปั้นแล้วน่าจะต่อยหนัก ( มะเหงเกี่ยวเลย)  หากมีใครคิดจะผูกมิตรกับมัน

ต้องอดทนครับ....เพราะคุณ ๆ  อาจจะเบื่อและหน้าแตกกลับไปเลยทีเดียวถ้าใครไม่สนิทจริง ( มันจะสนิทใครละ ..ก็มีกรู

กะไอศักดิ์เองนี่หว่า..)  คำตอบที่จะได้รับ....จากคำถามที่ใครก็ชั่งเอ่ยถามไปคือ   ยิ้ม   แล้วก็ยิ้ม......


                                                        "  หนุ่ม  ผีเข้าสิงรึไงมาทำงานแต่เช้าได้ "   แหย่มันไปทีหนึ่ง

                                                         " ครับ "   เอ้า..เอากะมันดิ   

                                                         "ถามเจรงเป็นอะไรรึเปล่า "  ถึงมันจะพูดแล้วยิ้มแต่ก็ไม่อาจปกปิดแววตาที่ดูเศร้าของมันได้
                               
                                                         " ไม่อยากอยู่ห้องนานนะพี่"   เมิงปิดกรูไม่ได้หรอกไอเด็กน้อย ....... กรูเก่ง

                                                         " ผมทะเลาะกับพี่สาว  เรื่องที่บ้าน" หน้าสลดลงเลยนะเมิง...เมื่อเห็นเป็นเรื่อง

ส่วนตัว ผมก็ไม่อยากซักไซร้ไร้เรียงอะไรมาก ( แน่ใจ )  ก็ได้แต่จับแขนมันเบา ๆ ..( ถือโอกาสละสิ   เอิ้กส์    )

                                                        " ไม่เป็นไรอย่าคิดมาก พี่น้องกันเดี๋ยวก็ดีกันเองแหละ"  ผมก็ปลอบได้แค่นี้ครับ

ใจจริงอยากจะเข้าไปโอบกอดไว้ แบ่งไออุ่นให้สักหน่อยแหละ.....555

                                                         " คืนนี้เลิกงานเดี๋ยวไปกินเหล้ากัน"   พูดไปแล้วลืมนึกเลย .....กรูก็อดกินมาวัน

หนึ่งแล้วนี่หว่า....ตอนนี้จนอีกแระ ( มนุษย์เงินเดือน พอกลาง ๆ เดือนจะแนวเดียวกันนั้นแหละ )

                                                        " พี่พงษ์  ผมไปด้วยนะ "  เออ...ดีเลยเมิงไอศักดิ์   ยังอยากแจมอีก

                                                         " เออ ๆ หลายคนจะได้ช่วยกันหาร"  นอกจากจนแล้วยังงกอีก....( คุณสมบัติที่

หลาย ๆ คนกำลังฮิตเชียวแหละ )

                                                        " อ้าวเอ้ยพี่เดี่ยวมาต้องใจทำงานหน่อยเร็ว  มัวคุยกันอยู่ได้ " น้าน   โยนความผิด

อีก นิสัยดีเจรง ๆ  (ใครชวนหว่า)

                                     
                                        ดูไอหนุ่มมันก็อารมณ์ดีขึ้นนะครับ  ทำงานไปด้วยเราก็คุยกันด้วยเป็นธรรมดา  เวลาไม่มีใคร

พูดมันจะเงียบเหงาผิดปรกติบางทีก็เอาเรื่องคนอื่นมาล้อเลียนประจำโดยเฉพาะ


                                     

             " ติ๊ง  ต่อง  ต๊อง .ง  ง.  ง.   ขอเชิญคุณไชยา แมททีเรียล ที่ห้องประชุมตอนี้ด้วยครับ  ต๊อง  ต่อง   ติ๊ง  ง  ง  ง  "


                                             เมื่อได้ยินเสียงนี่ทีไรไอศักดิ์มันต้องทวนประโยคซ้ำทุกที    และเราคงฟังจนจำขึ้นใจจน

ท่องได้ทุกคน  ( เออ เก่งกันเจรง ๆ  ภูมิใจกานจาง  )  แต่ผมก็ยังไม่เคยเห็นหน้าเลยสักที  สงสัยจะเป็นลูกครึ่ง นามสกุล

แมททีเรียล


                                                 " หนุ่ม...ตอนเย็นไปกินข้าวกันไหม "  เสียงผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมคาดว่าคงมายืนอยู่ด้าน

หลังที่ผมกับไอหนุ่มกำลังทำงาน (  ไอหนุ่มมานน่ะเด็กใหม่ยังทำงานไม่คล่องเลย ต้องเข้าไปช่วย   แฮ  ๆ  )  ทุกคนหัน

มองตามเสียงนั่น                   

                                                 ผมพิจานณาดูจากเท้าจรดหัวของเธอ  การันตีได้เลยว่าผู้หญิงคนนี้   ไม่มีที่สวยเลย

(อคติอ่ะป่าว )  สงสัยจะเป็นคนชื่ออั้มที่เอานมมาฝากไอหนุ่มประจำ ถึงว่าทำไมไม่กล้าแสดงตัวให้พวกเราเห็นหน้าสักกะ

ที.............ไอหนุ่ม ตอบไปดิว่าไม่ว่าง

                                              " คงไม่ได้หรอกมีนัดแล้ว" เย้. . เย้  ถูกใจพี่จังน้องเอ้ย   เดี๋ยวให้จุ๊บทีหนึ่ง ( ผมยิ้มจน

หน้าบานไปรึป่าวเนี้ยะ )

                                               " แล้วหนุ่มจะไปไหน "  เธอชักสีหน้านิดหน่อย

                                              " จะไปกินเหล้ากับพี่พงษ์ " ขายกรูแระ.... เดี๋ยวคนก็รู้หรอกว่ากรูขี้เหล้า ( แล้วจริงป่ะ )

                                               " งั้นเหรอ "   พูดยังไม่ทันเสร็จเธอก็วิ่งเข้าไปอีกแผนกหนึ่ง ..อ่ะ ฮ่า  สงสัยจะโกรธจัดถึง

ไม่หันมามองเราเลย.....  เห้อสบายใจจาง คู่แข่งไม่น่ากลัว   ยิ้มอย่างผู้มีชัยครับ     



                                                อ้าว  ยังไม่หายดีใจเลย วิ่งมาอีกแระ  แล้วเธอก็มาหยุดอยู่ที่ด้านหลังไอหนุ่ม

                                                 " หนุ่ม..อั้มบอกว่างั้นไปกินเบียร์ที่ห้อง อั้มก็ได้ " อ่ะ  ..อึก  อัก.. จุกเลย  เอาเบียร์มา

ล่อเหรอ  แล้วยาดองผมอ่ะ ( ลืมบอกไปว่าชวนมานไปกินยาดอง  อิอิ )  แต่ว่าเมื่อกี้..............

                                                " ชวนพี่พงษ์ กับ ไอศักดิ์ ไปด้วยได้ป่าว " เอ้ย ๆ  ไปคนเดียวดิเรื่องไรจะชวนผมไปกินที่

ห้องผู้หญิงคนนั้นด้วย

                                              " ได้สิ..อั้มคงไม่ว่าหรอกสนุกอีกมีผู้ชายไปกินหลายคน "

                                              " อืม "  ไอหนุ่มไหงเมิงไม่ถามกูก่อนหล่ะ  จะให้กูช้ำใจตายเหรอไง  คิดดูดิครับ ผมต้อง

ไปเห็นภาพบาดตาบาดใจอย่างงั้นเหรอ  .........ไอศักดิ์  ช่วยพูดปฏิเสธมั้งเด่

                                              " ได้เลย  เดี๋ยวเราไปเป็นเพื่อนไอหนุ่มเอง "  ได้ใจมากเลยลูกน้องผมอยากร้องไห้  ฮือ  ๆ   

                                                แต่ว่า ...คิดสิคิด..   ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ชื่ออั้มเหรอ     ทำไมไม่มาชวนเอง   แล้วทำไม

ต้องสนุกถ้ามีผู้ชายไปหลายคน.............รึว่า.    ..จะเล่นหมู่เหรอ

                                                 "นะพี่พงษ์ ไปเป็นเพื่อนผมหน่อย  ผมกลัว "  อุ้บ...มันคือไรเนี้ยะ  งงไปหมดแล้ว