หัวข้อ: Sweet Home in Hong Kong ความรัก น้ำแข็งไส หัวใจสีส้ม [จบบริบูรณ์]

[Margarin_Butter]

รออ่านทั้ง 2 เรื่องคะ

 

[namngern]

ว้าวววๆ  น่าอ่านมากเลยคะ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น้า มาเร็วๆนะคะ 

[Keniji Teruyama]

Chapter - 1

   ความรู้สึกที่ต้องมาอยู่ต่างบ้านต่างเมือง  ทำให้รู้สึกเหงาอย่างประหลาด  เสียงคุยจ้อของยัยแม่ไก่
ที่เคยดังใกล้ๆ หู  ตอนนี้บันรู้สึกคิดถึงเหลือเกิน  
‘ ไทต่างด้าว  ท้าวต่างแดน  ตัวจะไปอยู่ยังไงคนเดียว ’
‘ ก็ทำไมจะอยู่ไม่ได้ล่ะ ? ’
‘  กระต่ายน้อย  ’
‘ ว่าไง  ไก่จอมจุ้น ’
‘ ไม่มีตัว  เค้าคงเหงาแย่ ’
‘ ไม่เหงาหรอกน่า  จบแล้วก็ไปทำงาน  เจอคนมากมาย ’
‘ อยู่กับใครก็ไม่สนิทใจเหมือนอยู่กับตัว ’

‘ ป่านนี้ยัยแม่ไก่จะเป็นไงบ้างนะ ? ’

เสียงสนทนาเป็นภาษาจีนกวางตุ้งดังแว่วมาในโทรศัพท์    แม้จะพยายามฟังและจับใจความ  แต่ลิ้นที่รัวเร็วนั้น
ไม่ปล่อยให้ดิคชันนารี่ภาษาจีนกวางตุ้งของบันทำงานได้ทัน

คนฮ่องกงส่วนใหญ่จะใช้ภาษาจีนกวางตุ้งเป็นหลัก  ตัวอักษรเป็นตัวเต็มแบบโบราณ
ในขณะที่หนุ่มน้อยเสื้อส้ม  เรียนภาษาจีนกลาง  และฝึกอ่านอักษรแบบย่อ
สิ่งเดียวที่จะยังพอทำให้ใจชื้นคือ
ภาษาอังกฤษที่ยังพอมีใช้กันอยู่บ้าง  จากการที่ฮ่องกงเคยเป็นอาณานิคมของอังกฤษมาก่อน

ฮ่องกงอยู่ใกล้มณฑลกวางตุ้ง  ทำให้พูดกวางตุ้ง
ฮ่องกงเคยเป็นอาณานิคมของอังกฤษ  ทำให้พูดอังกฤษ
ฮ่องกงเป็นเขตบริหารพิเศษของรัฐบาลปักกิ่ง  ทำให้พูดจีนกลาง

คนทั้งสามวัยของฮ่องกงต่างได้รับการปลูกฝังภาษาแรกแตกต่างกันไป
ยุคสมัยเปลี่ยนไปคนก็ต้องเปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน
จากที่ฮ่องกงเป็นเกาะแสนจะธรรมดา  ผู้คนที่นี่ใช้ภาษาจีนกวางตุ้งเป็นหลัก
ก่อนที่จะเปลี่ยนมาใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาหลักในรุ่นลูก  และใช้ภาษาจีนกลางในรุ่นหลาน

อังกฤษส่งมอบฮ่องกงคืนให้แก่จีนในวันที่  1  กรกฎาคม  2540
เป็นการสิ้นสุดสัญญาการเช่าเกาะฮ่องกงที่ยาวนาน

เฉิน  มองล่ามภาษาอังกฤษของนายด้วยแววตาเป็นมิตร  หากเขาทำให้นายพอใจ  เงินเดือนเดือนนี้คงพอที่จะให้ทำ
กิจกรรมพิเศษเพิ่มขึ้นได้บ้าง

ไพ่นกกระจอก !

“ ที่มะนิลาอากาศดีไหมครับ ? ”
ล่ามของเจ้านายมาจากฟิลิปปินส์
“ ก็ดีครับ ”
บันอ่านพยากรณ์อากาศจากสนามบิน  ก่อนออกมา  คนไทยกับปินอยมักจะถูกคนจับรวมกันเสมอ
“ ดูคุณอายุน้อย ? ”
ภาษาอังกฤษถูกถ่ายทอดออกไป  เนื่องจากรู้ว่า  ล่ามเสื้อส้มสดใสของนาย  ดูไม่ค่อยจะถนัดนัก
“ 21 ”
“ อายุน้อยกว่ากางเกงตัวนี้อีก ”
เฉินตบกางเกงที่สวมอยู่
“ คุณทำงานมานานหรือยัง ? ”
“ นานแล้ว  ตั้งแต่รุ่นพ่อของนาย ”
“ นาย? ”
“ คุณเคลวิน ”

‘ เจ้าหอหอพักชื่อเคลวิน ’
บันจัดการบันทึกชื่อนี้ไว้ในสมอง

พอรถไต่พ้นเนินเขาเตี้ยๆ มาได้  บ้านที่ตั้งโดดเด่นอยู่ข้างหน้า  ก็ทำให้บันชะงัก
สวย !

‘ คงต้องมาคุยกับเจ้าของหอพักก่อนละมั้ง ’

“ เจ้านายไม่อยู่  ดึกๆ ถึงจะกลับ  นี่กุญแจเข้าบ้าน  เข้าไปข้างใน  คุณก็จะเจอเอกสารกองใหญ่
รายละเอียดเจ้านายเขียนโน้ตไว้ให้แล้ว  คอมพิวเตอร์ที่อยู่ในนั้น  คุณสามารถเปิดใช้ได้  ขอให้โชคดี
คุณเบาทิสต้า ”

เฉินเดินผิวปากสบายอารมณ์ออกจากบ้านไป  ทิ้งให้หนุ่มไทยยืนงงอยู่ที่เดิม  พร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สองใบ
“ เดี๋ยวสิคุณชาน ! ”
ประตูเจ้ากรรม  มันเป็นระบบไฟฟ้า  กว่าจะคลำหาที่เปิดได้  เฉินก็คุยจ้ออยู่ในรถที่มุ่งตรงสู่คาสิโนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ เอกสารอะไร ?   ใครคือเบาทิสต้า ? ”
บันจ้องกุญแจที่อยู่ในมือ  ราวกับมันจะให้คำตอบออกมาได้
ไม่มีทางเลือก  นอกจากจะไขกุญแจเข้าบ้านไป

ฮ่องกงมีพื้นที่ไม่มาก ทำให้คนส่วนมากจะอาศัยในอพาร์ตเมนต์   คนที่สามารถมีบ้านเป็นของตัวเองได้  ไม่ธรรมดา

พื้นไม้ขัดมันที่สัมผัสกับเท้าให้ความรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ที่บ้านตัวเอง  มันไม่เย็นเหมือนพื้นกระเบื้อง
“ สวัสดีครับ  มีใครอยู่ไหม ? ”

เงียบ  ไร้เสียงใดๆ  ตอบกลับมา

กองกระดาษสีขาวเรียงกันเป็นตั้งปรากฏอยู่ตรงหน้า      นี่คงเป็นเอกสารที่เฉินพูดถึง

‘ สัญญาการเช่าห้องพัก ? ’

บันวางกระเป๋าลงข้างๆ  แล้วหยิบกระดาษแผ่นหน้าสุดขึ้นมาอ่าน   มันเป็นภาษาจีนกลางตัวอักษรแบบย่อ
‘ หนังสือสัญญาการเช่าโครงข่ายสัญญานดาวเทียม ? ’
เราต้องไปนอนบนดาวเทียมงั้นหรือ ?
หรือว่าหอพักชื่ออาคารดาวเทียม

เอกสารกองอื่นๆ  ก็ไม่ต่างกันมากนัก  มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับธุรกิจโทรคมนาคม
มีกระดาษโน้ตสีเหลืองนวล  ปรากฏข้อความภาษาอังกฤษ  ติดอยู่ข้างจอคอมพิวเตอร์
บันลุกขึ้นยืนและหยิบมาดู
“ เอกสารทั้งหมดนี้  คืองานของคุณ  ผมจะพิจารณาสัญญาการจ้างของคุณ  ถ้างานทั้งหมดเสร็จเรียบร้อย
และออกมาน่าพอใจ  แปลเป็นภาษาอังกฤษแล้วบันทึกไว้ในคอมพิวเตอร์
เคลวิน ”

‘ สัญญาการจ้าง  ขึ้นอยู่กับงานพวกนี้ ? ’
คงเป็นเรื่องเข้าใจผิดเสียแล้ว  บันเริ่มหน้าเสีย  เขาต้องหาทางติดต่อกับคุณชาน
ปีเตอร์  ชาน  ไม่ใช่  ปีเตอร์  เฉิน

โทรศัพท์ที่วางใกล้โต๊ะคอมพิวเตอร์ถูกใช้เป็นทางติดต่อกับหอพัก  โชคร้ายของบันที่เขาไม่รู้รหัสการใช้โทรศัพท์ของฮ่องกง
กดศูนย์ก่อน  กดเบอร์ท้องถิ่น  หรือกดอะไรกันแน่    รู้สึกเหมือนถูกขังชอบกล
‘ จะเดินลากกระเป๋าออกไปจากบ้านดีไหมนะ  แต่ทางจากบ้านไปถนนใหญ่ก็ไกลอยู่เหมือนกัน  ’

“ ถ้าเราเข้าใจผิด  ทางนี้ก็คงเข้าใจผิดด้วยสินะ  ใครจะมาทำงานพวกนี้ให้กันล่ะ ? ”

บันหยิบกระดาษขึ้นมาอ่าน  งานที่มีคนทิ้งไว้ให้  ไม่ได้ยากเกินความสามารถ
ติดอยู่อย่างเดียว  เขาไม่ใช่เบาทิสต้า

นิ้วมือยาวเรียวกดลงไปบนแป้นคอมพิวเตอร์ด้วยความชำนาญ  แม้อักษรบางตัวจะไม่ค่อยคุ้นนัก
แต่ดิคชันนารีที่ติดตัวมาจากเมืองไทย  ก็ช่วยเขาเอาไว้ได้
สัญญาการเช่าเล่มแรก  ถูกบันทึกลงในคอมพิวเตอร์  บันลองสั่งพิมพ์ออกมาจากเครื่อง
“ คงไม่เสียชื่อศิษย์เอกอาจารย์ป้าหรอกนะ ”

เวลาล่วงเลยมาจนถึงสองทุ่ม  ด้วยความที่อ่อนล้าจากการเดินทางบวกกับความหิว  บันเริ่มตาลาย
เขาเห็นผ้าสีขาวเคลื่อนไหวไปมาบนพื้น

น่าตลกชะมัด  ผ้าเดินได้ !

เสียงท้องร้อง  ประท้วงให้บันต้องหยุดพัก  บ้านนี้คงพอมีน้ำเปล่า  ให้เขาได้จิบแก้กระหายบ้าง
ผ้าผืนเดิม  ตอนนี้เคลื่อนมาอยู่ใกล้กับโซฟาผ้าสีครีมแล้ว

ผีหลอก !

บันขนลุกซู่ด้วยความกลัว  

อะเวรา โหนตุ จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้มีเวรแก่กันและกันเลย
อัพยาปัชฌา โหนตุ จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้พยาบาทเบียดเบียนซึ่งกันและกันเลย

บทแผ่เมตตาพรั่งพรูออกมาจากปากของบัน  ไม่มีความหมายอะไรเลย  ผีจีนตัวนั้น  มันยังคงเคลื่อนที่เข้ามาหาบัน

“ กลัวแล้ว  อย่าเข้ามา ! ”
มือไหว้ประนมเหนือหัว  แสดงความยอมแพ้  
แรงมหาศาลที่ผลักบันลงกับพื้น  ทำให้ชายหนุ่มตาลาย  เขาเห็นผ้าเคลื่อนไหววูบวาบไปมา
ตอนนี้ผ้าลอยอยู่บนตัวเขา

บันหลับตาปี๋ ตัวสั่นเทิ้ม  มือพนมอยู่ที่อก  

สัมผัสเปียกชื้นที่รู้สึกได้ตั้งแต่หน้าผากมาถึงคาง  ทำให้บันร้องเสียงหลง  เขาไม่เคยกลัวอะไรขนาดนี้มาก่อน
ผีจีนสีขาวเปียกน้ำ  มันเฮี้ยนจริงๆ

“ อ่าววว  อู๊วววววว  โฮ่ง ! ”

ผีหมา !

บันสิ้นสติ  เขาวิ่งไปโดยไม่รู้ทิศทาง  ขอแค่มีทางเดิน  บันไปได้หมด
“ อย่าตามมา   停止  หยุดนะ   หยุด ”
“ กลัวแล้ว ”
ไม่มีทางให้วิ่งอีกแล้ว  บันขดตัวกลมอยู่บนเครื่องซักผ้า  สายตามองไปที่ผ้าผืนใหญ่  ตอนนี้มันเลื่อนหลุดลง
กลายเป็นสุนัขตัวใหญ่  ขนสีน้ำตาลสลับขาว
“ โฮ่ง ! ”
“ ผีหรือคน   อ้อ  ผีหรือหมา ”
“ โฮ่ง ! ”
“ หมาใช่ไหม ? ”
บันวางฟอร์ม  ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น  เสื้อที่ไม่เป็นทรงเพราะหนีหัวซุกหัวซุน  ถูกจัดให้เข้าที่  พร้อมกับยืนตัวตรง
“ อะแฮ่ม  สุดหล่อ   แนะนำตัวหน่อยสิ ”
“ อู๊ววว ”
“ บัน   ยินดีที่ได้รู้จัก ”
เจ้าสุนัขพันธุ์เซนเบอร์นาร์ดขนาดใหญ่  ยืนจังก้าอยู่หน้าตู้เย็น  ไม่มีท่าทางกลัวคนแต่อย่างใด
“ พูดภาษาไทยไม่ได้ล่ะสิ   ถอยหน่อยนะ  ฉันหิวน้ำ ”
บันใช้มือผลักเจ้าตัวโตออกจากหน้าตู้เย็น  มันมองบันด้วยแววตาฉงน
“ อ๊า  ชื่นใจ ”
บันยกขวดน้ำขึ้นจิบ  สายตามองไปรอบๆ
“ อยู่ในนี้เหรอ ? ”
“ เจ้านายแกเมื่อไหร่จะมา ? ”
“ ฉันยังไม่รู้เลย  ว่าคืนนี้จะนอนที่ไหน ? ”
บันยิ้มแหย่ๆ  มาให้  ก่อนที่จะเดินกลับไปที่โต๊ะคอมพิวเตอร์

ล่วงเลยมาจนถึงตีหนึ่ง  รายงานเล่มที่สิบสี่  เรื่องการวางแผนอัตรากำลังคน  ถูกเย็บเป็นเล่มและวางไว้กับพวก
มันเป็นรายงานเล่มสุดท้าย  บันทำงานของเบาทิสต้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว

สุนัขตัวใหญ่ที่นอนใกล้ๆ  มองบันด้วยสายตาประหลาด  มันเป็นสิ่งมีชีวิตเพียงหนึ่งเดียวในบริเวณบ้าน
ที่บันสังเกตเห็น
ผ้าสีขาวผืนเดิมถูกลากมาฟัดอีกครั้ง  มันดูจะเหงาหงอยอยู่เหมือนกัน  ห่างไปอีกไม่ไกล  บันเห็นตุ๊กตาหมีเท็ดดี้
นอนแขนขาขาดอยู่  มันคงเป็นเพื่อนเล่นกับเจ้าตัวโตมาก่อน


มือใหญ่กดสมอลทอร์คในรถ  ตามตัวคนที่ถูกสั่งให้ไปทำงาน
“ เฉิน  ได้ตัวเบาทิสต้ามาหรือเปล่า ? ”
“ ได้มาสิครับนาย  ป่านนี้คงกำลังยุ่งอยู่กับเอกสาร ”
“ เงินเดือนนาย  เป็นศูนย์ ”
“ นายครับ  ผมจัดการ ”
“ เงียบแล้วฟัง  เบาทิสต้าเมลล์มาบอกฉันว่า  เขายังไม่พร้อมที่จะมาทำงาน ”
“ แต่เขามากับผม  เขา ”
“ นายพาใครมาที่บ้านฉัน ? ”
“ เบาทิส ”
“ ไม่ใช่ ! ”
“ ผมจะรีบกลับไปที่บ้านนายเดี๋ยวนี้ครับ ”
เฉินวางสายไป  เหงื่อที่ซึมออกมา  เทียบไม่ได้กับสิ่งที่ต้องเจอในอีกไม่นานหลังจากนี้
นายของเขา  น่ากลัวที่สุดเวลาโกรธ

รถยนต์คันใหญ่สีดำ  จอดไว้ตรงหน้าบ้าน  เจ้าของรถจ้องเข้าไปในบ้าน  พบแสงไฟสว่างมาจากตรงกลางบ้าน
คนแปลกหน้ากำลังทำอะไรอยู่ ?

เคลวินคลายเนคไทด์ที่ผูกคอออก    เขายกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดู  
 เกือบตีสองของวันใหม่ !
“ อัลเบิร์ต ”
ทรัพย์สินในบ้าน  ไม่น่าห่วงเท่ากับเจ้าสี่ขาตัวใหญ่  เซนเบอร์นาร์ดเป็นสุนัขพันธุ์ใหญ่ก็จริง
แต่มันขี้เล่นและใจดีเกินกว่าจะมองคนร้ายเป็นอันตราย
“ อัลเบิร์ต อยู่ไหน ”

เสียงร้องเบาๆ ตอบกลับมา  น่าแปลกที่อัลเบิร์ต  ไม่วิ่งมาหาเขา  มันต้องเกิดอะไรขึ้นซักอย่างกับมัน
เคลวินเดินเข้ามาถึงห้องกลาง  เห็นอะไรบางอย่างที่เป็นก้อนกลมๆ สีส้ม  นอนขดตัวอยู่กับอัลเบิร์ต
“ คน ? ”

เคลวินใช้เท้าเขี่ยก้อนกลมๆ สีส้มนั้นเบาๆ  มันคลายตัวออกมาเป็นหนุ่มน้อย  ท่าทางไม่พ้นวัยรุ่น
“ นี่ ”
“ นี่ ”
เสียงทุ้มต่ำของเคลวิน   เรียกคนที่นอนกอดหมาอยู่  ให้ตื่นขึ้นมา

อัลเบิร์ตไม่ยอมวิ่งมาหาเขา  เพราะไม่อยากให้เด็กสีส้ม  ตื่นขึ้นมา ?
รองเท้าหนังสีดำมันปราบ  ปรากฏอยู่ใกล้ๆ  กับสายตาของบัน  เขาใช้นิ้วถูไปมาบนรองเท้าขณะที่นอนอยู่
รองเท้ามาอยู่แถวนี้ได้ไง  เจ้าตัวโตไปคาบมาเล่น ?
“ ตื่นหรือยัง ? ”
เสียงเคลวินปลุกบันให้ลุกขึ้นมา  เขาดูตกอกตกใจมากกว่าเจ้าของบ้านซะอีก
“ คุณเป็นใคร  เข้ามาในบ้านนี้ได้ยังไง ? ”
“ ถามตัวเอง  ว่าเป็นใคร ”
“ ผมเป็น  ”
“ ออกไปได้แล้ว ! ”
“ อะไรนะ ? ”
“ ออกไปได้แล้ว  คนของฉันเข้าใจผิด  เขาคิดว่าเป็นเบาทิสต้า ”
“ อ้อ ”
บันขยี้ตา  เขามองชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า  ดูท่าทางชายคนนี้  ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่

เคลวินไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่มย่ามในบ้าน  เขาไม่ชอบยุ่งกับใคร  และไม่ชอบให้ใครมายุ่ง

“ ผมเข้าใจผิด  ต้องขอโทษด้วย ”
“ รู้แล้ว  ตอนนี้เข้าใจเรื่องทุกอย่างแล้ว  ก็ไปได้ ”
“ อ่ะ ”
บันมองดูนาฬิกาบนผนัง  มันชี้บอกเวลาตีสองกว่า  เขารู้สึกใจหาย  ที่ต้องไปเตร็ดเตร่พร้อมกับสัมภาระใบใหญ่
ในเวลาที่ดึกขนาดนี้

เหมือนเด็กหนีออกจากบ้านไม่มีผิด !

บันเดินลากกระเป๋าออกจากบ้านด้วยความทุลักทุเล  กระเป๋าสะพายหนึ่งใบกับกระเป๋าลากสองใบ  
มันสร้างภาระพอสมควร  บันถ่วงเวลาให้เจ้าของบ้าน  เชื้อชวนให้พักต่อจนถึงพรุ่งนี้เช้า

ไม่มีเสียงดังตามออกมา  เขาปิดประตูเบาๆ  ก่อนที่จะเปิดไฟดวงอื่นๆ ในบ้าน

“ ใจดำชะมัดเลย ”
บันเดินหน้าเศร้าออกมาตามถนน  ลมเย็นที่พัดเข้าหา  ดูจะสมน้ำหน้าหนุ่มน้อยต่างเมือง
‘ อยู่เมืองไทยเป็นคุณหนูสบายๆ ไม่ชอบ  บันเอ้ย ’
‘ โตแล้วน่า  แม่ไม่ต้องห่วง ’
‘ อยู่ที่โน่น  อย่าไว้ใจใครง่ายๆ ’
‘ อย่าไว้ใจทาง  อย่าวางใจคน  จะจนใจเอง ’

‘ ไม่เห็นต้องง้อ  ฮ่องกงไม่เคยหลับ  เรียกแท็กซี่แล้วไปหาที่พักเองก็ได้ พรุ่งนี้ค่อยไปรายงานตัว ’
บันยกกระเป๋าให้พ้นขอบถนน  แล้วเดินชิดข้างทางไปเงียบๆ
บทเรียนบทแรก  อย่าเชื่อในสิ่งที่เห็น  มันมักจะลวงตาเรา  สิ่งที่เราเห็น  คือสิ่งที่เราอยากเห็น
มันอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เราคิดเสมอไป

[ณยฎา]

น่าสงสารจังเลย ป่านนี้แล้วจะมีแท๊กซี่เหรอ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

น่าสงสารบันบันชะมัด! 

นายเคลวินใจดำเป็นบ้า!

[โจ๊กกุ้ง]

เคลวินใจร้าย ><

[MookHo]

สงสาร 

เคลวิน  ออกมารับที่เถอะ   

[ayanae]

ทำไมเคลวินใจร้ายจัง ไล่บันออกมาตอนตีสองกว่าๆเนี่ยนะ  คนของตัวเองก็ผิดด้วยแท้ๆไม่รับผิดชอบเลย
สงสารบันอ่ะ

[ujen]

 :angry2:ใจร้ายจัง

 :monkeysad:สงสารน้องบันนี่

 

[Me_kame_nishi]

โห้ ใจร้ายมากๆ ตีสองแล้วนี้นะ
แล้วอย่ามาง้อให้กลับไปทำงานด้วยละกัน เล่นตัวเลยยบัน

[Margarin_Butter]

  อีตาอัลเบิร์ตคนของตัวเองพามาผิดเอง
แล้วไหงไปไล่เค้ายังกะหมูกะหมา
ขอโทษสักคำก็ไม่มี น้องมันยังขอโทษเลย
แล้วคืนนี้น้องบันนี่กระต่ายน้อยเราจะทำยังไงต่อละนิ
ชิ อีตาอัลเบิร์ต เดี๋ยวพอเห็นงานที่น้องบันทำ อย่ามาง้อนะ 

[tutu]

       เย็นชาจิงๆพ่อคุณ

[lolilo]

เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย คนเค้ามารอตั้งนาน
จะพูดแค่นี้เองหรอฟร่า !!

[philopator7]

 

ตอนนี้ยังมืดแปดด้านอยู่ เอาเป็นว่า คุณเคนสู้ๆ เค้าจะตามอ่านเรื่องนี้ด้วย อิอิอิ

แต่! ห้ามลืม เรื่องโน้นนะ เฟรดเนยกับก้องใหม่ เค้ารออยู่เน้

อัพๆๆๆๆๆ

[Mookkun]

บันหรือพจมานเนี่ย??!!~
ชอบมากฮะพี่เคน~
Thanks !!!~

[iforgive]

เอ้ยยย  มันค้างอ่ะ  ชอบผู้ชายเย็นชาจัง

[Noi]

อยากอ่านต่อ

[love2y]

เคลวินใจดำว่ะ -"-

[catwander]

เคลวินเป็นนายเอกป่ะเนียะ ใจดำนะเนียะ

[fuku]

ใจจืดใจดำ แห้งแล้งเป็นทะเลทรายซาฮาร่าเลย
ไล่กันดื้อๆ ไม่ถามไถ่ซักนิด


อ่านอินโทรกับตอนแรก น่าติดตามมากค่ะ บุคลิกพระเอกต่างกับเฮียซาโต้อย่างสิ้นเชิง
แต่นายเอกคล้ายคีย์  >> ชอบอ่ะน่ารัก

[OhJa]

เด็กสีส้ม  น่าร้ากกกกกอ่ะ

แต่อิตาเคลวินเย็นชามากกกกกกกกกกก ใจร้ายมากกกกกกกก
ปล่อยเด็กสีส้มไปไหนมาไหนตอนกลางดึกคนเดียวได้ยังไง 

[thevoshow]

 

ตามมาจากเรื่อง  รหัสลับเมียน้อย  รู้ไหมผมอ่านจนถึงตอนปัจจุบัน  ใช้เวลา  1 วัน  ยังไม่ได้นอนเลย  

ขอติดตามเรื่องนี้ต่อเลยนะครับ  ถ้าสังขารยังไหวอยู่  
จะมาให้กำลังใจเรื่อยๆ นะครับ

และนี่เป็นโพสแรกของผม  สมัครสมาชิก เพื่อเม้มคุณเลยนะเนี่ย   

อย่าทิ้งเค้าไปเหมือนคนเขียนคนอื่นๆ ละ  ไม่อยากินของดอง

[hpsky]

โหยย แล้วน้องบันนี่ของเราจะไปนอนไหนหล่ะ

[Keniji Teruyama]

ตามมาจากเรื่อง  รหัสลับเมียน้อย  รู้ไหมผมอ่านจนถึงตอนปัจจุบัน  ใช้เวลา  1 วัน  ยังไม่ได้นอนเลย  

ขอติดตามเรื่องนี้ต่อเลยนะครับ  ถ้าสังขารยังไหวอยู่  
จะมาให้กำลังใจเรื่อยๆ นะครับ

และนี่เป็นโพสแรกของผม  สมัครสมาชิก เพื่อเม้มคุณเลยนะเนี่ย   

อย่าทิ้งเค้าไปเหมือนคนเขียนคนอื่นๆ ละ  ไม่อยากินของดอง

ตื่นมาก็ฮาเลย  ผลไม้ดองในรูป  มาจากแม่ริม  บ้านเดียวกับน้องเนย  เรื่องสายสืบฯ  เลยนะ

ขอบคุณที่ติดตามผลงาน  ขอคารวะงามๆ หนึ่งครั้ง

สัญญาว่าไม่ทิ้งกันไปไหนแน่นอน

เคนอิจิ

[thevoshow]

 

ไอ้คนใจดำ  อำมหิต  อย่าหลงบันจนหัวปักหัวปัมแล้วกัน เชอะ

[Mileson]

อยากอ่านต่อจังเลย ลงทุกวันได้ไหมครับ กำลังลุ้น

[roseen]

นี่หรือน้ำใจของคนต่างเมือง



สงสารน้องบัน  มันไมใช่ความผิดของน้องเขาซะหน่อย



ความผิดของมันและลูกน้องเชรียๆของมันแท้ๆ แค่น้ำใจสักนิดก็ไม่มี

[ordkrub]

นี่มันคนฮ่องกงจริงๆ
ไร้น้ำใจ!!!!!!!

[ptyunjae]

ใจร้ายอ่ะ ไม่ยอมให้บันน้อยพักด้วย
ใจดำมากกกก แล้วบันน้อยจะเป็นไงอ่ะ
รออยู่นะค่ะ

[nongrak]

อะไรกันมาถึงไม่ถามสักคำไล่น้องบันออกจากบ้านเลย
เคลวินนายร้ายมากใจดำอีกตั้งหาก
แล้วน้องบันจะไปนอนที่ไหนเนี่ยมาไล่ตอนตี2
ถ้าเห็นผลงานที่น้องบันทำจะมาตามน้องหรือเปล่านะ

อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
คุณเคนอิจิตอนหน้าขอยาวกว่านี้นะ
อ่านยังไม่สะใจเลยจบแล้ว