หัวข้อ: สิงหาถึงกุมภา ทราบแล้วไม่เปลี่ยนโดยTRomance //ตัวอย่างหนังสือ P.101 มาแล้วค่ะ^^

[EverGreen™]

น่ารักเนอะ!!!!!!

 

ฮาตอนคุณลุงกับคุณแม่ทะเลาะกันมากอ่ะ

 

[drasil]

อ่านเรื่องนี้แล้วให้ฟีลอบอุ่นน่ารักดีจัง

[knightofbabylon]

เอ๊ยยยยย พลาดไม่เห็นสิงหาถึงกุมภาอัพได้ยังไงเนี่ย

*********************

สิงหา จะมีเมียเด็กเลยเริ่มเป็นเด็กตามวัยเมียใช่ม้้ยเนี่ย 

แต่เห็นด้วยสุดๆเลย เหมือนคู่ข้าวใหม่ปลามัน 

[namwaan1992]

เค้ารออยู่นะตะเอง~

><

[kikipanda]

เหอๆ ถ้าเป็นคู่สามีภรรยากัน เถียงกันเช้า-เย็นขนาดนี้ เค้าว่าลูกหัวปีท้ายปีนะจ๊ะ หุหุ

[|ψ|PEAT_ZA|ψ|℠]

เพิ่งได้เข้ามาอ่าน สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

อ่านไปอมยิ้มไป ขำบ้าง ลุ้นบ้าง

เบาๆไม่มาม่า ชอบโคตรๆๆๆๆๆอ่ะ

อยากอ่านแบบยาวววววววววววววววว

[bulldog17]

โอ๊ยยยย~!!!ลุงสิงห์
จะฮาไปไหนเนี่ย

[Whatever it is]

คิดถึง สิงหา กุมภา มีนา มิถุนา เอ คนหลังไม่มีนี่นา่ 

[tamekung]

ฮี่ๆ ลุงสิงห์ ~

[Cacao]

555 คาแรคเตอร์เหมือนพระเอกนายเอกสลับกันยังไงอย่างนั้น
อ่านตอนแรกๆถ้าไม่บอกว่าพี่สิงห์เป็นพระเอก เราก็จะเข้าใจว่ากุมภาเป็นพระเอกแล้วนะ 
แต่พอมาอ่านตอน 4 ตอน 5 เริ่มรู้ว่ากุมภาไม่ใช่พระเอกแน่ๆละ 5555
แต่ก็น่ารักมากอยุ่ดี  รู้เลยว่ากุมภาไม่่น่าใช่พ่อของหนูมีน
แต่เป็นไคก็ยังไม่รู้อยู่ดี อาจจะเป็นญาติพี่น้องเพื่อนสนิทของพ่อตัวจริงอะไรแบบนั้น
เดาไม่ออก ห้าๆๆ รออ่านค่า สนุกจังเลย น่ารักด้วย อิมเมจกุมภาโคตรคาเมะอ่ะ
ส่วนพี่สิงห์ก็จินได้อีก 555 คิดถึงไคไม่ออกก็สองคนนี้ละ ใช้ได้ทุกงาน คริคริ

[Seiki]

ตอนที่ 6

ไหนวะ? อิสระเสรีของชีวิตมันอยู่ที่ไหน ใครก็ได้บอกนายสิงหาที!!
สองชั่วโมงก่อนหน้านี้ ผมตื่นขึ้นมาชงนมให้หนูมีน อันนี้ข้ามไป มันเป็นหน้าที่ความรับผิดชอบที่ผมเต็มใจทำเพื่อหลานอยู่แล้ว
แต่ตอนนี้ คนที่เพิ่งทิ้งตัวลงนอนได้ไม่เต็มสองชั่วโมงดีต้องลุกขึ้นมานั่งหัวเสียเพราะโดนปลุกอีกแล้ว เสียงปลุกไม่ได้เกิดจากนาฬิกา ไม่ได้มาจากเสียงร้องของหลาน แต่มาจากคนที่มันยัดเยียดตัวเองเข้ามาบงการชีวิตผมหน้าด้านๆต่างหาก
ไอ้กุมภามันปลุกผมขึ้นมาเพราะหนูมีนยิ้มให้ใครก็ไม่รู้?
มึงไม่รู้แล้วคนที่ตีตั๋วศพอย่างกูจะรู้มั้ยละวะ!!!
ผมกำลังจะแหกปากโวยวาย ก็ลองมีใครมาปลุกตอนที่คุณกำลังหลับสนิทโดยที่ก่อนหน้านั้นก็แหกขี้ตาตื่นทุกๆสองสามชั่วโมงดูสิ
ไม่ต้องรอวันตายก็รู้แล้วว่านรกเป็นยังไง
แต่พอสมองผมประมวลถ้อยคำที่จะใช้ต่อว่าตอนที่สถานการณ์คับขันแบบนี้ได้ สายตาก็เสือกปรับตัวเป็นปกติตามสมองมาติดๆ
เลยได้เห็นแววตาตื่นตระหนกจนน้ำตาคลอเบ้าของไอ้ตุ๊ดปากแดงมันพอดี ไอ้ที่ตั้งใจจะพ่นคำต่อว่าแบบม้วนเดียวจบเป็นอันต้องกลืนกลับลงไปในคออีกครั้ง จากมือที่ตั้งใจจะยกขึ้นชี้หน้าด่าไอ้หล่อหน้าใส ต้องเปลี่ยนมาเป็นตบบ่าเบาๆปลอบใจมันแทน...เฮ้อ ชีวิตนายสิงหาเกิดมาเพื่อชดใช้กรรมหนักจริงๆ
เคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าผมปลอบใจใครไม่เป็น และตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่าจะทำให้พ่อลูกอ่อนมันหายตกใจได้ยังไง
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ หนูมีนเป็นอะไร”
“มะ ไม่ใช่หนูมีนหรอกที่เป็น”
มันส่ายหน้าแรงๆ แววตายังตะหนกอยู่มาก ตัวสั่นเทิ้ม แต่ผมก็ต้องนับถือสัญชาตญาณความเป็นพ่อของมันนะ มันตกใจขนาดนั้นแต่มันก็ยังประคองหนูมีนไว้แน่น ไม่ได้ปล่อยให้หลุดมือหรือวางไว้บนที่นอนแต่อย่างใด
“งั้นคนที่เป็นคือนายเหรอ”
“ฮื่อๆ”
แปลกแฮะ!! คนที่เถียงคำไม่ตกฟากอย่างมันจะยอมรับอะไรขึ้นมาง่ายๆ แสดงว่ามันตกใจจนจิตหลุดจริงๆ มันใช้หลังมือปาดน้ำตาที่ร่วงเผลาะลงมาลวกๆ ไม่มีมาดคุณชายเลยตอนนี้ เหมือนเด็กตัวเล็กๆที่ตกใจกลัวจนร้องไห้
“แล้วเป็นอะไร”
“ผะ ผีหลอกผมอะ”
“ไหนผี มันอยู่ไหนล่ะ”
“มะ มะ ไม่รู้ ผมมองไม่เห็น”
อยากจะเอาหัวโขกขอบเตียง แต่เสียเวลาเปล่า ขอบเตียงผมบุผ้าหนาอย่างดี โขกไปก็ไม่เจ็บหรอก มันตกใจกลัวจนผมเห็นท่าทางมันแล้วอดตกใจและเป็นห่วงมันไม่ได้ แต่พอถามว่าสิ่งที่ทำให้มันตกใจอยู่ที่ไหน มันดันบอกว่าไม่รู้ไม่เห็นเนี่ยนะ
“ตอนที่ผมป้อนนมหนูมีน”
มันพูดแค่นั้น แล้วมันก็กลืนน้ำลายลงคอ หลังจากนั้นมันนิ่งไปนาน
ส่วนผม! ลุ้นมันอย่างกับตอนเชียร์คลอดยัยมิไม่มีผิด มันอึดอัดก็ตรงลุ้นนี่แหละ
“แล้วยังไงต่อ”
“แล้วผมก็คุยกับลูก”
อันนี้ปกตินี่หว่า เห็นมันพูดกับหนูมีนบ่อยจะตาย แม่งคุยกันเป็นเรื่องเป็นราวเหมือนหนูมีนตอบโต้กันมันได้อะ ผมเองยังเข้าใจผิดคิดว่ามันคุยโทรศัพท์บ่อยไป
“ต่อสิ ต่อๆ”
สมองตื่นเต็มที่ตั้งแต่เห็นสีหน้าตอนมันตกใจน้ำตาคลอเบ้าแล้ว ตอนนี้พี่สิงห์มีอารมณ์ร่วมเต็มที่เลย
“ผมเห็นหนูมีนยิ้มให้ แล้วแกก็หัวเราะ แต่ตาแกไม่ได้มองผมนะ เหมือนมองใครอยู่ก็ไม่รู้ เหมือนมีใครมาชวนแกเล่นอะ”
มันเล่าไปแล้วก็กรอกตาไปมาเหมือนคนที่หวาดระแวงอะไรมากๆ มองไปทั่วทุกมุมห้อง ก่อนจะมาหยุดที่ผมเหมือนรอว่าผมจะว่ายังไงต่อไป
“คงจะเป็นแม่ซื้อ”
“แม่ซื้อคืออะไร”
มันเด็กกว่าผมแค่แปดเก้าปี เป็นวัยรุ่นยุคใหม่ที่ไม่รู้จักแม่ซื้อจริงๆเหรอวะ แล้วเด็กสมัยนี้สนใจใฝ่เรียนรู้เหมือนกันทุกคนมั้ย คือผมเองก็ไม่รู้จะอธิบายมันยังไง ตอนที่ยัยมิตัวเท่าหนูมีน ผมเคยตื่นมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ตอนให้นมยัยมิแล้ว เพราะแม่ก็กลัวแม่ซื้อ ผมก็แค่รู้ว่าสิ่งที่แม่กลัวเค้าเรียกว่าแม่ซื้อ แต่ผมไม่เห็นจะขี้สงสัยเหมือนไอ้ปากแดงนี่เลยว่าแม่ซื้อคืออะไร ส่งผลให้ตอนนี้ผมนั่งใบ้แดกไม่รู้จะบอกกุมภาว่ายังไงดี แล้วมันก็ดันทำสีหน้าประมาณว่ากำลังรอคำตอบอย่างสนใจสุดๆซะด้วยสิ
“แม่ซื้อคือ คืออะไรก็ไม่รู้ว่ะ”
“เค้าใช่ผีมั้ย”
“อาจจะใช่มั้ง ถ้าไม่ใช่ก็คงจะเป็นญาติห่างๆกันอะ”
“แล้วเค้ามาได้ยังไง”
ทำไมมันช่างซักช่างถามในสิ่งที่คนเค้าไม่รู้ด้วยวะ เกาหัวแกรกๆกันเลยสิทีนี้ ผมเองก็ไม่รู้ว่าแม่ซื้อมาได้ยังไง ที่แน่ๆไม่ได้มาเคาะประตูห้องผมแล้วบอกว่าจะขนของมาอยู่ด้วยอย่างมันแน่ๆอะ
“แม่ซื้อจะมากับเด็กแรกเกิดทุกคน”
“แล้วทำไมผมไม่รู้สึกว่าตัวเองมีแม่ซื้อเลยล่ะ”
เพราะมึงตัวโตเป็นควายแล้วไง ปากแดงไม่สมกับเป็นผู้ชายด้วย อันนี้คิดในใจนะ เกรงใจไม่กล้าพูด คือผมไม่แน่ใจว่ามันจะสวนเบ้าตาผมมาหรือเปล่านะสิ เห็นมันแบบนี้นะ ไว้ใจไม่ได้
“เค้าจะอยู่กับเด็กแค่ช่วงเวลาก่อนที่เด็กจะดูแลตัวเองได้มั้ง”
“เค้าจะอยู่กับหนูมีนอีกนานมั้ย”
“ไม่รู้สิ ทำไมเหรอ”
“ผมกลัว”
มันกลัวผี มันกลัวในสิ่งที่มองไม่เห็น แต่มันเสือกไม่กลัวผมเนี่ยนะ แถมยังใจกล้าหน้าด้านขอเข้ามาอยู่ร่วมชายคากับผมอีก ที่ร้ายไปกว่านั้นมันกล้าต่อยเจ้าของบ้านอย่างผมอะ ถ้ามันตัวเท่ากันกับผมนะ ผมต่อยแม่งหงายหลังไปนานแล้ว นี่มองมันแล้วไม่กล้าตอบโต้อะไร ถ้าต่อยมันก็เหมือนต่อยทอมนั่นแหละ
“เอางี้มั้ย ตอนกลางคืนเดี๋ยวชั้นเป็นคนตื่นมาป้อนนมหนูมีนเองก็ได้”
ผมไม่ได้เสนอไปเพราะตัวเองอยากเป็นพระเอกนะ แต่ถึงไม่มีมัน หน้าที่ทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับหนูมีนก็ต้องเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว
“ไม่เอา”
อ้าว!! อะไรของมันเนี่ย พอผมจะรับหน้าที่นี้เองแม่งก็ไม่เอา แล้วจะให้ผมช่วยมันยังไง อย่าบอกนะว่าให้ผมไล่แม่ซื้อออกไปจากบ้าน ผมจะทำอย่างนั้นได้ยังไง ในเมื่อมันเองยังมองไม่เห็นว่าแม่ซื้ออยู่ตรงไหน ผมเองก็มองไม่เห็นเหมือนมันนั่นแหละ
“แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ”
“ผมอยากช่วยเลี้ยงลูกทั้งกลางวันกลางคืนนั่นแหละ แต่”
“แต่นายกลัวผี”
“อือสิ คุณไม่กลัวหรือไง”
“ไม่รู้สิ ยังไม่เคยเจอผีเลยไม่รู้ว่ากลัวหรือเปล่า”
“ผมก็ไม่เคยเจอ”
“แล้วกลัวทำไม”
“ก็มันกลัวนี่หว่า คุณไม่เข้าใจหรอก”
เออ!! ผมก็ไม่เข้าใจไอ้เดือนที่สองของปีจริงๆนั่นแหละ มันเป็นคนที่ทำให้ผมประหลาดใจแล้วก็แปลกใจไปในคราวเดียวกันในทุกๆเรื่อง
“ตกลงนายจะยังตื่นมาให้นมหนูมีนตอนกลางคืนสลับกันชั้นเหมือนเดิม”
“ครับ”
แหม! ในสภาวะตกใจสิ้นสติของมันเนี่ย พูดเพราะขึ้นมาเชียวนะ
“งั้นก็ตามใจ”
“แต่คุณต้องตื่นมาอยู่เป็นเพื่อนผมด้วยนะ”
ผมก็คิดว่ามันคงต้องเป็นแบบนั้นแหละ เพราะต่อให้ผมนอนหลับ ถ้าแม่ซื้อมาหยอกล้อกับหนูมีนให้มันตกใจอีก มันก็จะปลุกผมเหมือนคืนนี้นี่แหละ ไม่ว่าจะเป็นข้อเสนอที่ผมจะรับผิดชอบดูแลหนูมีนตอนกลางคืนเอง หรือให้มันมาช่วยผลัดกันดูแลเหมือนที่เป็นอยู่นี้ ก็ค่าเท่ากัน กรรมของผมจริงๆ
“อือ จะนอนได้ยัง”
ไม่ได้ขออนุญาตมันนะ แต่ผมหมายถึงว่าหมดหน้าที่ผมแล้วใช่มั้ย ผมโหยหาหมอนจะแย่อยู่แล้ว
ตอนที่กุมภาปลุกสภาพผมก็คล้ายๆกับโทรศัพท์ที่แบตหมดไปแล้ว แต่พอทิ้งไว้สักพักแล้วเปิดเครื่องใหม่ก็ยังใช้งานได้อีกสักแป๊บ แล้วก็จะดับไปเลยจนกว่าจะชาร์ตแบตให้เต็ม
เลี้ยงเด็กอ่อนสักคนไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ทุกอย่างต้องใช้ความรู้ ความเข้าใจและสัญชาตญาณมาช่วย เพราะเด็กทารกไม่สามารถพูดคุยสื่อสารกับเราได้ว่าเค้าต้องการอะไร เราต้องสังเกตเอาเองทั้งนั้น ถึงหนูมีนจะไม่งอแงและเลี้ยงง่าย แต่อาการตื่นบ่อยในตอนกลางคืนเป็นเรื่องปกติ เอาเข้าจริงๆจนถึงตอนนี้กุมภายังไม่เคยไปนอนห้องยัยมิเลยสักคืน มันอาศัยว่าหนูมีนนอนที่ไหนมันก็จะนอนที่นั่น ข้อดีคือผมมีคนช่วย แต่ข้อเสียก็อย่างเมื่อสักครู่นี่แหละ
“คุณ เดี๋ยวก่อน”
มันเรียกผมตอนหัวถึงหมอนพอดีเป๊ะ หลับตาแล้วด้วย รอแค่ให้สติล่องลอยของมันไปเอง
“หือ มีอะไรอีก”
ได้ยินเสียงตัวเองเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง ทั้งยืดทั้งยานและจับใจความไม่ค่อยรู้เรื่อง อันที่จริงผมเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไร มันออกมาเพราะความเคยชิน
“เช้าแล้ว”
“อือ อรุณสวัสดิ์นะ บาย บาย”
กำลังเคลิ้ม เตรียมพร้อมที่จะล่องลอย
“ไม่ใช่อย่างนั้น”
เหมือนถูกกระชากกลับมาจากสภาวะไร้น้ำหนักเบาๆ
“งั้นราตรีสวัสดิ์ ฝันดีนะ”
เตรียมล่องลอยใหม่ ตอนนี้เหมือนยืนอยู่ริมหน้าผาเตรียมออกสตาร์ท
“ผมมีเรียนเช้า”
เหมือนได้ยินกรรมการบอกเตรียมระวังก่อนเป่านกหวีด
“อือ หึ”
ตอบรับว่าพร้อมแล้วสำหรับฝันหวานที่รออยู่ สิงหายินดีเข้าสู่นินทาแล้วบัดเดี๋ยวนี้
“คุณต้องไปส่งผมเรียนนะคุณสิงหา ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลย”
เหมือนเครื่องบินที่บินเหนือเมฆเบาหวิวอยู่ดีๆแล้วตกหลุมอากาศ ผมดีดตัวลุกขึ้นเหมือนถูกกดสวิตซ์อัตโนมัติ ไม่รู้เป็นเวรเป็นกรรมอะไรที่ต้องทำตามคำบัญชาการของมัน ความจริงผมควรจะเป็นตัวของตัวเอง แล้วคนที่ต้องอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัวเยี่ยงผู้อาศัยที่ดีควรจะเป็นมันต่างหาก
ตั้งแต่วันที่มันขอให้ผมไปส่งที่มหาลัยเพื่อที่จะพาหนูมีนไปให้ใครๆรู้จัก เรตติ้งหลานสาวของผมดีเป็นพิเศษ ทุกคนให้ความเอ็นดูจนออกแนวติดอกติดใจ หลังจากนั้นไอ้พ่อลูกอ่อนปากแดงมันก็ขยันพาลูกสาวมันไปโชว์ตัวที่มหาลัยบ่อยๆ บ่อยจนผมต้องเดือดร้อนไปกับมันด้วย
“ไปเองได้ปะ เดี๋ยวตื่นแล้วพาหนูมีนตามไป”
แม่ม ตกลงกันเยี่ยงคู่ผัวตัวเมียไม่มีผิด
“ผมขายรถแล้วคุณจำไม่ได้เหรอ”
โอเค!! ผมตื่นเต็มตาแล้วก็ได้ ไม่ใช่ผมจำไม่ได้แค่ผมลืมนึกถึงไปชั่วขณะเท่านั้น พฤติกรรมแปลกๆของผู้ชายรูปหล่อปากแดงอย่างมันไม่เหมือนใครจนผมสลัดความจำทิ้งไปไม่ได้เลยเถอะ
วันนั้นมันโทรให้ผมไปรับด้วยเหตุผลที่ทำให้ผมแทบจะปาแก้วน้ำที่อยู่ในมือว่าฝนตก ผมเข้าใจอารมณ์คุณหนูของมันนะแต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมมันชอบสร้างปัญหาให้ผมจัง
กุมภาตอนที่เป็นพ่อของหนูมีนกับไอ้ตุ๊ดปากแดงตอนที่มันอยู่กับผมต่างกันราวฟ้ากับเหว มันเป็นพ่อที่อ่อนโยน ละเอียดอ่อนในทุกๆเรื่อง ส่วนผมเอาใจใส่ในเรื่องของหนูมีนไม่ต่างจากมันหรอก เพียงแต่ผมมันผู้ชายหยาบกระด้าง จะหยิบจับอะไรก็ดูจะขวางหูขวางตาไปหมด ผมเป็นคนเจ้าระเบียบแต่ไม่มีระเบียบไม่ว่าจะทำอะไร บุคลิคกับนิสัยขัดแย้งกัน แต่กุมภาเวลาอยู่กับผม มันดันเหมือนเด็กเอาแต่ใจ เหมือนคุณชายที่ต้องมีคนคอยเอาใจและรองมือรองเท้าในทุกๆเรื่อง แต่ถ้าเรื่องไหนที่เกี่ยวข้องกับหนูมีนแล้ว ต่อให้มันไม่เคยแตะต้องมาก่อนเลยในชีวิตนี้มันก็ทำได้ และดันทำออกมาได้ดีเหมือนหน้าตาและท่าทางมันด้วยนี่สิ วันนั้นผมหงุดหงิดในความงี่เง่าเอาแต่ใจของมัน ไม่ใช่เรื่องอะไรของผมเลยที่จะต้องอันเดอร์มันตลอด มันมีความสำคัญก็แค่เป็นพ่อของหลานสาวผมเท่านั้น ผมทิ้งท้ายไว้แค่ว่าให้มันหาทางกลับบ้านเอาเอง
ค่ำมืดดึกดื่นของวันเดียวกันเสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้น ผมรู้ว่าคนมาเยือนเป็นใคร แต่ผมไม่ได้สนใจเลยว่าทำไมมันถึงได้กลับมาช้าขนาดนั้น คนที่ยืนตรงข้ามผมโดยมีกรอบประตูกั้นอาณาเขตทำให้ลำคอผมตีบตัน ในอกวูบโหวงหาสาเหตุไม่ได้ ตั้งแต่หัวจรดเท้าชุ่มไปด้วยน้ำจนเห็นร่องรอยเจิ่งนองไปทั่วทั้งทางเดิน สองแขนกอดตัวเองเอาไว้ หน้าซีด ปากสั่น เค้ามองผมด้วยสายตาปกติ แต่ผมกลับยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นอีกนาน ความรู้สึกผิดมันแล่นพล่านไปทั่วทั้งสมอง
สายตาที่มองผมเต็มไปด้วยคำถาม ผมไม่รู้เลยว่าทำไมตัวเองก้าวขาออกไปจากตรงนั้นไม่ได้ จนกุมร้องบอกว่าหนาว สมองผมถึงได้สั่งให้ตัวเบี่ยงหลบให้เค้าเข้าไปในห้อง แต่สิ่งที่ฝากผมไว้ก่อนที่จะวิ่งไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทำเอาน้ำตาลูกผู้ชายแทบไหล
ในซองเอกสารพลาสติกใสกันน้ำขนาด A4 มีเอกสารที่ผมไม่รู้ว่าคืออะไรอยู่ข้างในเต็มไปหมด ด้วยความหวังดีหรืออะไรก็ไม่รู้ที่สั่งผมให้รูดซิบซองเอกสารเพื่อจะตรวจดูว่ามีเอกสารอะไรเปียกน้ำหรือไม่ แล้วน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลอาบแก้มโดยไม่รู้ตัว ในซองใสซองนั้นเป็นเอกสารที่เกี่ยวการขายรถคันหรูของมัน เอกสารโอนรถต่างๆ มีใบจองรถใหม่ที่ผมเห็นว่าเป็นแค่รถญี่ปุ่นคันเล็กๆธรรมดาๆ ราคาต่างจากรถคันเดิมขอมันไม่ต่ำกว่าสามเท่า เอกสารพวกนี้ไม่ได้ทำให้คนที่ร้องไห้ยากอย่างผมสะเทือนใจหรอก สิ่งที่เรียกน้ำตาลูกผู้ชายเป็นพันธบัตรรัฐบาลที่ระบุชื่อเด็กหญิงมีนาคม นามสกุลเดียวกันกับผมไม่มีผิด ใช่ พันธบัตรพวกนั้นเป็นชื่อหลานสาวผมโดยมีชื่อมันห้อยท้าย เพราะหนูมีนยังไม่สามารถทำธุรกรรมใดๆได้ นอกจากนั้นมีเอกสารที่เกี่ยวกับประกันชีวิตทั้งหมด ผมกวาดตาดูคร่าวๆมีประกันแทบจะครบทุกชนิด แน่นอนชื่อทั้งหมดที่ปรากฎอยู่ในเอกสารเหล่านั้นเป็นชื่อหนูมีน
มันเดินลงบันไดมาในชุดกางกางผ้าเนื้อนิ่มขายาวกับเสื้อยืดใส่นอนที่ผมเห็นจนชินตา ในมือมีผ้าขนหนูที่มันใช้ซับผมให้แห้งตลอดเวลา ในขณะที่ผมยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม พอเห็นว่ามันเดินเข้ามาหาผมแน่ๆ ก็แทบจะยกมือปาดน้ำที่ยังเอ่อคลอเต็มหน่วยตาแทบไม่ทัน
เชื่อผมเถอะว่าผู้ชายเถื่อน ถึก และบึกบึนอย่างผมร้องไห้เพราะตื้นตันใจได้
“คุณ เอกสารผมเปียกน้ำเหรอ”
ผมพูดอะไรไม่ออก เหมือนมีอะไรมากั้นเสียงที่จะเปล่งออกมาตรงลำคอเอาไว้ คำตอบที่ดีที่สุดที่ทำได้คือส่ายหน้าปฏิเสธเท่านั้น
“ผมให้คุณเก็บไว้”
“ทำไม”
ผมตั้งใจจะถามมันยาวกว่านี้ แต่เค้นคำพูดออกมาได้แค่นั้น แต่เหมือนกุมจะรู้ว่าผมจะถามอะไร
“ผมคิดมานานแล้วว่ารถผมมันคันใหญ่เกินไป แล้วก็กินน้ำมัน ผมเลยขายแล้วซื้อรถใหม่เอาแค่พอใช้ได้แล้วก็ไม่เปลืองน้ำมัน ส่วนนั่น เงินมันเหลือผมเลยซื้อประกันให้หนูมีนแล้วก็ฉลากออมสินไว้ให้แกเป็นเงินออมน่ะ”
“พี่ขอโทษนะ”
ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ชายที่แย่มาก จริงๆแฟนเก่าก็เคยปรามาสผมไว้แบบนี้ตอนที่เราตกลงที่จะเลิกกันแล้ว แต่ผมไม่เคยสนใจคำพูดนั้นเลยจนมาถึงวันนี้ วันที่ผมเอาอารมณ์อยู่เหนือเหตุผล ถ้ากุมโกรธแล้วต่อยผมเหมือนที่ถูกผมเรียกว่าตุ๊ดในวันนั้น ผมจะไม่รู้สึกแย่เท่านี้เลย เค้าทำเหมือนกับว่าก่อนหน้านี้ผมไม่ได้ตวาดเค้าผ่านโทรศัพท์ ไม่ได้แล้งน้ำใจจนเค้าต้องหาทางกลับบ้านตัวเปียกโชกขนาดนี้
“ไม่เป็นไรหรอก ผมผิดที่โทรมารบกวนคุณทั้งๆที่น่าจะรู้ว่าเป็นเวลาที่คุณทำงาน แต่ผมไม่เคยนั่งรถโดยสาร แล้วตอนนั้นก็ไม่มีแท็กซี่ผ่านมาเลยอะ ที่ผ่านก็มีผู้โดยสารแล้วทั้งนั้น กว่าผมจะหาทางกลับมาได้ก็อยู่ในสภาพที่คุณเห็นนั่นแหละ.................ฮัดชิ้วววว ซื๊ดด”
ผมกอดซองเอกสารนั้นเอาไว้แนบอก ผู้ชายที่ดูเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อคนนี้ คุณหนูตัวขาวปากแดงกำลังทำให้ผมปวดปร่าในอก แล้วกร่นด่าตัวเองในใจกับสิ่งที่ทำลงไปในวันนั้น
“ผมไม่รู้ว่าจะได้อยู่ดูแลแกไปจนถึงเมื่อไหร่ ถ้าอะไรที่ผมพอจะทำเพื่อแกได้ ผมก็จะรีบทำ”
ผมเคยวางเด็กผู้ชายคนนี้ไว้ในสถานะคนนอก
ผมไม่เคยคิดเรื่องอะไรที่ละเอียดอ่อนได้เท่านี้
ผมมองไม่ออกหรอกว่าอนาคตจะอยู่ในรูปแบบไหน
แต่ในใจผมตอนนี้ กลับมองภาพวันข้างหน้าของครอบครัวว่ามีเราสี่คน ลุง แม่ ลูก แล้วก็พ่อที่เป็นของนอกอย่างกุมอยู่ด้วยกัน ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าวันนั้นจะมีจริงมั้ย ส่วนเกินที่ผมแอบค่อนขอดบ่อยๆตอนที่รู้สึกหมั่นไส้เดือนที่สองของปีอย่างมันค่อยๆเปลี่ยนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้
ตอนที่มันยืนมองหน้าผมด้วยรอยยิ้มเต็มแก้ม มือยังถือผ้าขนหนูค้างอยู่บนหัว นัยย์ตามีแต่ประกายของความภาคภูมิใจระยิบระยับจนตาผมพล่าลายไปหมด
ผมมองผู้ชายคนหนึ่งจากภายนอกผิดไปจริงๆ
“คุณ คุณ คุณๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
เสียงรัวกระหน่ำอยู่ข้างหู สองมือไหวไหล่ผมจนสั่นไปหมด ไม่ใช่แค่ตื่นเต็มตานะ แต่ตามันพร่าเพราะว่าแรงเขย่านี่แหละ
“ตื่นแล้วๆ”
มันทำให้ผมซาบซึ้งก็แค่วันนั้นวันเดียวแหละ หลังจากนั้นแม่งใส่เกียร์เดินหน้าเอาแต่ใจแล้วก็บัญชาการชีวิตส่วนตัวที่เหลือน้อยนิดของผมโดยไม่ถามความสมัครใจกันเลยสักนิดเดียว
“คุณรีบอาบน้ำแต่งตัวนะ ข้าวเช้าวันนี้ผมอยากกินข้าวต้ม”
“เออๆ รู้แล้ว รู้แล้วโว้ยยยยยยยยย”

[lovevva]

 :serius2:ลุงสิงห์ใจร้ายอ่า ให้พ่อกุมกลับบ้านเองทั้งที่ฝนตก

[ninghyuk]

อัพแต่เช้าเลยแฮะ !
กุมเป็นพ่อที่ดีมากกกก และก็เป็นเด็กที่น่ารักของลุงสิงห์ 555 

[Maprang_W]

เรื่องนี้ตลกดี  แล้วก็แฝงแง่คิดดีๆ เอาไว้ด้วย  ชอบจัง  ทำให้เห็นเลยว่า  เด็กวัยรุ่นไม่ได้เหลวไหลไปซะทุกคน  เด็กที่กล้ารับผิดชอบสิ่งที่ตัวเองทำก็ยังมีอยู่

[roseen]

  :กอด1:เดี๋ยวก็รักกัน

[Saffron]

น้องกุมน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกก


ถ้าเปลี่ยนให้พี่สิงห์เป็นนายเอกจะไม่ว่าเลยค่ะ ;DDDDDDDDDDD

[bulldog17]

 ลุงทำงี้ได้ไงอ่ะ
น่าเปลี่ยนบทเป็นนายเอกจริงๆ:เฮ้อ:

[Maimai]

ทั้งฮา ทั้งซึ้งงงงง

[♠♥♦♣]

  คุณพ่อดีเด่น
น้องเค้าดีขนาดเนี้ย พี่สิงไม่อยากเป็นแม่ของลูกให้เค้าเหรอ

[onjazz26]

ตาสิง...แกเรื่มมีใจเอนเอียงรักน้องกุมแล้วล่ะซิ

[JJHJJH]

ซาบซึ้งจริงๆ

[samsoon@doll]

จากพ่อจะกลายเป็นแม่มาไหร่น๊า

[urmein]

น้องกุมน่าร้ากกกก
พี่สิงห์สู้ๆนะ 555+

[SuSaya]

เหมือนมีลูกเพิ่มเลยเนอะลุงสิงห์...
พี่กุมภ์ก็น่ารักไม่น่าเชื่อว่าเป็นพวกคิดเยอะขนาดนี้

[✪PATTY✪]

น้ำตาซึมเลย ซึ้ง TT






อยากให้รักกันเร็วๆจัง

[nunamicky]

กดบวกค่ะ
เริ่มหวั่นไหวแล้วใช่มั๊ยพี่สิงห์
น้องกุมเค้าออกจะน่ารักขนาดนี้

[runynam]

อึม สิงหาเหมือนเลี้ยงต้อยเลย ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
นอกจากมีนาแล้ว ต้องเลี้ยงกุมภาด้วยล่ะ กร๊ากกกกกกก
แต่ซึ้งนะ...กุมภาคิดได้อย่างไร น่ารักน่าหยิกมากกกกกกก
จะรอตอนต่อไปค่ะ

[MaeMoo]

"ไล่แม่ซื้อออกจากบ้าน"
กร๊ากกกกกก คิดได้ไงเนี่ย ขำจริงๆ

มาแล้วใช่มั้ยคะ ความประทับใจที่เริ่มก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ
รอฉากหวานๆ ตามมานะจ๊ะ

[sukie_moo]

555 น่าสงสารลุงสิงห์
แทนที่จะดูแลแค่หนูมีนคนเดียว นี่ต้องมาดูแลน้องกุมภ์อีกคนนึง
โทรมแน่ๆ

[คนริมคลอง]

ลูกคนโต กับ ลูกคนเล็ก ลุงสิงห์รักเท่ากันหมดแหล่ะเนอะ ตัวเล็กกวนตัว อีกคนก็กวนหัวใจทีละนิด