หัวข้อ: สิงหาถึงกุมภา ทราบแล้วไม่เปลี่ยนโดยTRomance //ตัวอย่างหนังสือ P.101 มาแล้วค่ะ^^

[@Iriz]

น้องกุมเป็นคนดีมากกกก *หลงรัก* 
แหม่ลุงสิงห์ทำเป็นใจร้ายกับน้องกุม แต่สุดท้ายก็ต้องยอมตามใจน้อง 

คำผิดค่ะ
สิงหายินดีเข้าสู่นินทาแล้วบัดเดี๋ยวนี้
เป็นเอกสารที่เกี่ยวการขายรถคันหรูของมัน

[ptyunjae]

พ่อกะลุงนี้ เถียงกันได้เถียงกันดีเนอะ
สนุกมากอ่านแล้วแอบกลัวแม่ซื้อเหมือนกันนะเนี่ย

[miniz]

มารอต่อค้า 

[myapril]

ต้องไปส่งที่มหาลัย
เลี้ยงหนูมีนด้วยกัน อยู่ด้วยกันแทบจะตลอด
แถมยังต้องมาตื่นทำข้าวเช้าให้กินอีก
เหอๆ ยังกะสามีภรรยา

[indy❣zaka]

พ่อกุมแมนมากค่ะ  เหมาะจะเป็นคุณแม่อย่างยิ่ง(?) 

[Seiki]

สวัสดีค่ะ คนอ่านทุกคน ขอแจ้งข่าวนิดหน่อยนะคะ 

ความจริงแล้ววันนี้จะต้องลงเรื่องใช่ไหม (ห้ามใครบอกว่าเมื่อวานต่างหากล่ะ นะ  )

แต่เมื่อคืน คนเขียนนอน ตี4 ค่ะ (ปูทางไปหาข้อแก้ตัวกันสุดๆ)

แล้ววันนี้ดันมีนัดรับตัวอย่าง box set และ หนังสือที่ขอไว้ โปรเจคพิเศษนั่นแหละค่ะ

วันนี้เลยไร้ซึ่งสติและวิญญาณ เลยไม่ได้ปั่นเลยสักเรื่อง พรุ่งนี้จะต้องเอาตัวหนังหนังสือไปพิสูจน์อักษร
คิดว่าถ้าฟ้าไม่ใจร้ายเกินไป ไม่น้องโจมก็พี่สิงหา คงจะได้ลงเรื่องใดสักเรื่องก่อนนะคะ

ขอโทษนะคะ ที่ทำให้ต้องรอ:m5:

===================

แก้ตัวไปแล้ว เอ้ยยย  บอกเหตุผลไปแล้ว

ขออวดของหน่อยนะคะ มีหลายคนที่ตามน้องโจมหรือพี่สิงห์สั่งซื้อโปรเจคนี้กันใช่มั้ยค่ะ

เหมือนโฆษณาไปในตัวเลย.....จริงๆคนเขียนพยายามแจ้งอัพเดททางเมลล์ด้วยนะคะ

แต่คนอ่านที่ซื้อตอบกลับมาน้อยมาก ไม่รู้ว่าเมลล์ไปถึงหรือเปล่า ขออนุญาตอัพเดทหลายๆทางแล้วกัน

ตัวอย่าง box set กับหนังสือส่งมาให้ตรวจแล้วนะคะ กล่องใหญ่และหนามาก หนังสือทำออกมาดีกว่าที่คิดไว้ค่ะ
กังวลมาก เพราะคนเขียนตัดสินใจทำเป็นปกแข็งครั้งแรก แต่ออกมาดูดีดูแพงดูไฮโซ แต่ส่วนตัวแล้ว มันเหมาะที่จะเก็บมากกว่าเอาออกมาอ่านนะคะ
เล่มหนามาก (เท่าๆ แฮรี่ภาค 4 ภาคีนกฟีนิกซ์ เลยค่ะ) แต่ถ้าใครอ่านเรื่องหมาป่า ความหนาระดับนี้คงจะบ่ยั่นกันใช่มั้ยค่ะ

ใครที่ไม่ชอบอ่านหนังสือหนาๆ ก็อ่านกันในเล้านะคะ อยู่ในห้องจบแล้วทั้งสามเรื่องค่ะ 
แต่ใครที่หลวมตัวสั่งมาแล้วและโอนเงินแล้ว คนเขียนไม่คืนเงินนะ 

ปล.คนทำกล่องบอกว่า กล่องใช้เวลาทำนานกว่าหนังสือแน่ๆ (โรงพิมพ์เองก็บอกว่าใช้เวลานานค่ะเนื่องจากปกแข็ง จะนานกว่าปกนิยายธรรมดาปกติเวลาสั่งพิมพ์จริงๆ โรงพิมพ์จะใช้เวลา 5-7 วันในการพิมพ์ไม่เกินนี้ แต่ถ้าปกแข็งอาจจะต้องใช้เวลา 2 สัปดาห์ ค่ะ วันเวลาที่แน่นอนต้องรอหลังปิดโอนและสั่งพิมพ์จริงนะคะ)
คนเขียนเลยนับจำนวนคนที่โอนเงิน box set มาแล้ว ให้คนทำกล่องเริ่มทำไปก่อนค่ะ เผื่อว่าวันสังพิมพ์หนังสือจริง ทั้งกล่อง ทั้งหนังสือ ที่คั่นแม่เหล็ก จะเสร็จทันกันพอดี (ภาวนาว่าจะเป็นแบบนั้นนะคะ)

รูปตัวอย่าง mock up box set และหนังสือค่ะ

๐ หนังสือคนอ่านใส่ปกพลาสติกใสเอาไว้นะคะ เผื่อดูรูปแล้วรู้สึกแปลกๆ

๐ ปกของพี่เมฆ ที่ดูยับๆนั้น เป็น texture ปกหนังสือจ้า คนเขียนให้พื้นหลังเป็นกระดาษยับๆ นั่นเอง

๐ ขอตัวอย่างปกคุณคนเดียวมา 2 แบบ คือแบบกระดาษปกอาร์ตการ์ดธรรมดาเหมือนปกนิยายทั่วไป กับปกกระดาษขาว texture เหมือนสมุดวาดเขียน ซึ่งออกมาแล้วให้อารมณ์ต่างกัน ส่วนตัวคนเขียนชอบกระดาษที่เหมือนกระดาษวาดเขียนนะคะ มันดิบๆอาร์ตๆดี แต่ข้อเสียที่พบคือ ตรงขอบพับ สัน เนี่ย สีมันจะถลอกจนเป็นสีขาวของกระดาษ เพราะถ้าเลือกปกแบบนี้ ทางโรงพิมพ์ไม่เคลือบให้อะคะ เดี๋ยวจะลองถามดูว่า จริงๆแล้วเคลือบมั้ย คนเขียนเลยถ่ายรูปตัวอย่างปกธรรมดามาให้ดูนะคะ

TRomance

 

[indy❣zaka]

คุณคนเดียวรูปเล่มจ๋วยยยยอ่าาาาา  ชอบๆ   (ชอบสัน+ปกรองอ่ะค่ะ)
แต่ชื่อเรื่องพี่ดินค่อนข้างกลืนกับสีปกไปนิดเน้อ  แต่โดยรวมก็สวยแล้วค่ะ

แต่...ยังไม่ได้โอนเยย แอบไปเที่ยวตังหมด    หุ้นกะเพื่อนสามคน แต่ก็เป๋าแห้งทั้งสามนางเลยทีเดียว 
เดี๋ยวใกล้ๆแล้วจะให้เพื่อนโอนไปงับ

[aorpp]

box set สวยโฮกกกกก
กระซิกๆๆ อยากได้ แต่เราจน

[wan]

จากคนนอก ค่อย ๆ ซึมซับผ่านเข้ามาเป็นคนในครอบครัว 
อีกสักหน่อยก็ซึมผ่านเข้าไปในหัวใจของไอ้คนเดือน แปด 
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ
ปล. หนักสือ - กล่อง สวยมาก อยากได้เป็นเจ้าของ แต่ ติดขัดด้วยเหตุบางประการ

[namwaan1992]

ปกสวยมาก~

อยากได้คับ  กิ๊วๆ ><     แต่ก้ไม่ได้,,,เฮ้อ~    เสียดาย!!~?

[kazhiki]

มาดันรอจ้า

[EverGreen™]

เข้ามารอจ้ะ แอบอยากได้box set แต่เค้ามีพี่ดินแล้ว เสียดายยยย   

ปอลิง.. ภาคีนกฟีนิกซ์ มัน"ภาค5" ครับ ภาค4มัน "ถ้วยอัคนี"  ท่าทางจะเบลอจริงอะไรจริงแฮะคนเขียน     (แซวเล่นนะคร้าบบบบ)

[Rhythm]

อยากได้อ่ะ เเต่ไม่มีตางงงงงง

[deitsuke]

ยกตำแหน่งพ่อดีเด่นให้กุมเลย   ซึ้งใจจัง

[gayraygirl]

เง้อ กรอบเลยตอนนี้ แต่อยากได้มากมาย 

[pigrabbit]

  พึ่งตามมาอ่านค่ะ , ไม่คิดเลยว่ากุมภาจะน่ารักแบบนี้ 

พี่สิงหาก็รีบตกหลุมรักไวๆนะค่ะ 

[Seiki]

ตอนที่ 7 สิงหาถึงกุมภา ทราบแล้วไม่เปลี่ยน

ถ้าคุณติดรถผมมาส่งไอ้ตุ๊ดปากแดงในวันนี้ คุณจะเข้าใจความรู้สึกของซุปเปอร์สตาร์ทันทีที่ลงจากรถ ทุกสายตาจับจ้องมาที่รถของคุณเหมือนเป็นเซนเตอร์ของทุกสิ่งอย่าง บอสสิงห์หรือเจ้านายที่ไอ้โจ้มันเรียกในโลกแคบๆ กลายเป็น view point ทันที

ไม่ประหม่าก็บ้าแล้ว!!

ผมเป็นสถาปนิก แน่นอน ผมเป็นสถาปนิกที่รู้ตัวเองดีว่าอีโก้สูงมาก มั่นใจในตัวเองสูงมากและแน่ใจว่ากระจกไม่หลอกตาว่าจริงๆแล้วผมก็หล่อ ในเมื่อมองกระจกบานไหนๆเงาก็สะท้อนออกมาแบบนั้น หลักฐานมันโทนโท่จนไม่กล้าปฏิเสธหรือถ่อมตัวเองว่าไม่เท่าไหร่
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมมาส่งกุมภาที่มหาลัย!!
แต่เป็นครั้งแรกที่ผมต้องลงมาจากรถตามที่มันขอเอาไว้เพราะหอบหิ้วของพะรุงพะรัง คนที่ต้องหอบหิ้วของคือผมนะ ส่วนมันรับภาระอุ้มหนูมีนอย่างเดียว
ด้วยเหตุผลที่ไม่กล้าอ้าปากเถียงมันตรงที่ว่าผมตัวใหญ่และบึกบึนกว่ามันมาก มันตัวเล็ก บอบบาง ถึงจะสูงไม่ด้อยไปกว่ามาตรฐานของผู้ชาย แต่ส่วนสูงมันก็ไม่เกินไหล่ผมหรอกนะ ถ้าผมอุ้มหนูมีนแล้วให้มันหิ้วของ มันบอกว่าผมจะกลายเป็นผู้ชายใจตุ๊ดทันที ทุกคนจะมองผมด้วยสายตาค้นหา แต่พอผมเห็นด้วยกับเหตุผลที่มันว่ามา พวกผู้หญิงผู้ชายในชุดนักศึกษาอันเจิดจ้าไม่ได้มองผมน้อยไปกว่าอุ้มหนูมีนลงมาอย่างที่มันว่าไว้ตั้งแต่แรกเลยให้ตายเหอะ พับผ่า!!
“คุณ ไม่ได้มาเดินแฟชั่น ไม่ต้องเดินขาขวิดกันขนาดนั้นก็ได้”
ก็เพราะใครละวะที่ทำให้บอสสิงหาประหม่าท่ามกลางฝูงชนขนาดนี้ ไอ้หน้าขาวปากแดงที่เดินฉีกยิ้มอยู่นี่หรือเปล่า ใช่ไอ้คนที่น้ำตาคลอเบ้าโวยวายกลัวแม่ซื้ออยู่เมื่อคืนมั้ย แม่ง.....นอนดึกตื่นเช้าพอๆกับผม แต่มันโคตรร่าเริงสดใสจนน่าหมั่นไส้จริงๆ
“ไหนว่าทำตามที่นายบอกแล้วคนจะไม่มองไง”
“งี้แหละ คุณเพิ่งลงมาเดินครั้งแรก คนแปลกหน้าใครๆก็ต้องมองเป็นธรรมดา”
ก็มันไม่มีโต๊ะสำหรับลงทะเบียนหน้าตาเอาไว้ให้นี่หว่า เลยต้องกลายเป็นคนแปลกหน้าของคนในมหาลัยไปเลย
“เอาน่าคุณ เดี๋ยวก็ชิน”
เดี๋ยวของมันนี่เมื่อไหร่วะ? ตั้งแต่เดินลงจากรถมาเนี่ย ยังไม่เห็นว่าจะไม่มีใครไม่สนใจผู้ชายในชุดเสื้อเชิ๊ตกางเกงยีนส์เดินหอบของพอๆกับบ้าหอบฟางเลยนะ
รู้แบบนี้รออยู่บนรถหล่อๆในที่แคบๆคนเดียวเสียก็ดี
“เดี๋ยวดิ กุม”
“ครับคุณ มีอะไรเหรอ”
มันยังจะมีหน้ามายกคิ้วถามอีกนะ แม่ง!! มันเดินอุ้มหนูมีนลิ่วๆ ทิ้งผมไว้ข้างหลัง ถึงหนูมีนจะตัวจ้ำม่ำ หนัก 6-7 โลแล้วก็ตามเถอะ แต่ไอ้ของสารพัดอย่างที่มันให้ผมถือตามหลังมานี่ก็ยังชนะเลิศน้ำหนักตัวของหนูมีนอยู่ดีแหละ
“สภาพพี่เป็นยังไงบ้าง”
ผมเริ่มแทนตัวเองว่าพี่กับไอ้ปากแดงเพราะวันก่อนเผลอลืมตัวแทนตัวเองว่าชั้นด้วยความเคยชินกับไอ้โจ้ มันเอาไปล้อยันออฟฟิตว่าผมอยู่บ้านแล้วสาวแตก ส่วนไอ้ตุ๊ดปากแดงที่อุ้มลูกเอาผ้าอ้อมพาดบ่าเดินไปเดินมาเยี่ยงแม่บ้านนั้นเสือกเป็นเทวดามาจุติในสายตาไอ้โจ้ไปซะได้ ผมแทบอยากจะยักยอกเงินที่ไอ้ปากแดงให้ไว้ จ่ายเงินเดือนมันเลย เนรคุณกันต่อหน้าต่อตา
“ก็ดูเป็นผู้เป็นคนดีครับ”
แล้วก่อนหน้านี้กูอยู่ในสภาพไหนวะเนี่ย?
“หมายความว่าไง”
“คุณหน้าโทรมลงไปนิดหน่อยอะ แต่ถ้าดูดีๆก็ดี”
ไม่ได้ช่วยให้มั่นใจขึ้นเลย ผมพรูลมออกจากปอดด้วยความเหนื่อยหน่าย การอยู่ด้วยกันกับพ่อหนูมีนทำให้ผมแก่กว่าวัยลงไปอีกสักสิบปีเห็นจะได้ มันยังคงตั้งหน้าตั้งตาทำอะไรไม่เป็นต่อไป ทำตัวเป็นคุณชายทุกกระเบียดนิ้วเวลาอยู่กับผม แต่หน้าที่รับผิดชอบที่มันมีต่อหนูมีนกลับดีเลิศเหมือนสิ่งเหล่านั้นเป็นพรสวรรค์ที่ติดตัวมันมาอย่างนั้นแหละ
คณะมันเป็นคณะที่มีผู้ชายเยอะมากแต่ก็มีผู้หญิงเยอะมากพอกัน และผมก็กลายเป็นเป้าสายตามากกว่าเดิมเมื่อสถานการณ์มันบ่งบอกว่ากุมภาควงผู้ชายมาที่คณะ แถมมีเด็กน้อยน่าตาน่ารักในชุดกระโปรงผ้านิ่มสีชมพู มีผ้าคาดผมเข้าชุดกันเหมือนตุ๊กตามีชีวิตไม่มีผิด
“เฮ้ยกุม ควงใครมาคณะวะ”
ผู้หญิงในชุดนักศึกษากระโปรงจับจีบรอบยาวเสมอข้อเท้าร้องถามด้วยร้อยยิ้มเต็มหน้า แววตาหยอกล้อปิดไม่มิดจนผมแทบจะเดินขาขวิดอีกครั้ง
“ลุงของหนูมีน”
“อ๋อ ครอบครัวสุขสันต์”
บ๊ะ!! ตรรกกะไหนของเด็กพวกนี้วะ สมองส่วนไหนที่ใช้กลั่นกรองว่าสภาพที่เห็นอยู่นี้คล้ายครอบครัวสุขสันต์ เหมือนกันตรงไหน ถ้าคนที่ตามหลังไอ้ปากแดงนี่เป็นยัยมิ ผมจะไม่ค้านในใจแบบนี้เลย ถึงจะรู้สึกไม่ต่างอะไรกับเพื่อนสาวที่รับลูกบุญธรรมมาเลี้ยงก็เถอะนะ
“คุณ ทุกคนนี่เพื่อนผม บางคนเป็นรุ่นพี่ บางคนเป็นรุ่นน้อง แต่เรารู้จักกันหมดนะ ต้องให้แนะนำชื่อหรือเปล่า”
“ไม่ ไม่ต้องก็ได้ เดี๋ยวค่อยๆทำความรู้จักกันไปดีกว่า พี่ชื่อสิงห์นะครับเป็นพี่ชายของแม่หนูมีน”
ผมรีบส่ายหน้าปฏิเสธการแนะนำชื่อของเพื่อนและคนรู้จักทั้งหลายของไอ้เดือนสองของปี ถ้าให้จำชื่อคนทั้งหมดที่รายล้อมผมอยู่นี่ สมองผมต้องมีแรมและเมมโมรี่ขนาดเท่าไหร่ถึงจะพอ แล้วทุกคนก็มีทรงผมและบุคลิกไปในทิศทางเดียวกันจนตาลาย นี่ผมอายุห่างจากเด็กพวกนี้ไม่เท่าไหร่เองนะ ทำไมรู้สึกเหมือนอยู่กันคนละโลกแบบนี้เนี่ย
“พวกเรารู้จักมีมี่ค่ะ แต่ไม่เคยรู้เลยว่าพี่ชายมีมี่หล่อขนาดนี้”
ผมอยากจะเอามือลูบท้ายทอยแก้เก้อซะจริงๆ ถ้าไม่ติดอยู่ที่ว่าไอ้ปากแดงแม่งไม่เห็นบอกเลยว่าจะให้วางของพะรุงพะรังนี่ที่ไหน แล้วผมก็เชื่อแล้วว่าเครือข่ายแบบแชร์ลูกโซ่มีอิทธิพลทางคอนเซ็ปมาถึงนักศึกษามหาลัย เพราะเพื่อนกุมภารู้จักยัยมิ ทั้งๆที่ยัยมิเป็นเพื่อนของน้องไอ้เดือนที่สองของปีอีกทีนึงเนี่ยนะ แสดงว่าเฟสบุคจะต้องกอปปี้ไอเดียมาจากชีวิตเด็กพวกนี้แน่ๆ
“วารสารเกียร์ฉนับหน้า พี่กุมต้องดังแน่ๆเลยค่ะ ที่ควงผู้ชายหล่อภูมิฐานแบบนี้มาที่คณะ”
“เว่อร์น่ายัยหวาน”
ผมไม่รู้ว่า ‘ยัยหวาน’ ที่มันกำลังยีหัวเค้าอยู่นี้เป็นเพื่อนหรือเป็นรุ่นน้อง แต่ผมเห็นว่ามันคัดค้านแต่มันเสือกยิ้มรับ แล้วผมก็สงสัยจริงๆว่าเด็กพวกนี้มันมองข้ามไปได้ยังไงว่าผมเป็นผู้ชายแล้วกุมภาก็เป็นผู้ชาย ถึงหนูมีนที่อยู่ในอ้อมกอดมันและกำลังเล่นกับคนแซวจนส่งเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอยู่นั้น ไอ้กุมภาปากแดงไม่ได้อุ้มท้องมาแต่อย่างใด แล้วที่สงสัยไม่แพ้กันคือ ไอ้ปากแดงน่าจะเป็นที่รู้จักมาก่อนหน้านี้แล้ว และมันควรจะดังไปทั่วมหาลัยตั้งแต่เอาลูกมาอวดเหมือนตุ๊กตาบลายด์ก่อนหน้านี้แล้วมั้ย จะมาดังเปรี้ยงปร้างอะไรเอาตอนนี้
“แหมพี่กุม แค่นี้ทำเขิน มีของดีอยู่กับตัวก็ไม่บอกกันเลยนะ”
“พอๆพี่จะเอาของไปเก็บที่ห้องประชุมก่อน แยกย้ายไปทำหน้าที่ใครหน้าที่มันได้แล้ว”
“คุณ เดี๋ยวตามผมมานะ เอาของไปเก็บ”
“หลังจากนั้นก็หมดหน้าที่พี่แล้วใช่มั้ย”
“ใช่ครับ คุณพาหนูมีนกลับบ้านได้ แดดร้อนกว่านี้เดี๋ยวโดนไอแดดแกจะไม่สบาย”
ผมรอคำนี้มานานแล้ว รู้สึกกระตือรือร้นที่จะเดินตามกุมภาเอาของไปเก็บขึ้นมาเลย ผมคิดถึงบ้านและโหยหาที่นอน ออกมาข้างนอกแบบนี้กลับไปเช็ดตัวล้างขี้ฝุ่นให้หนูมีน ชงนมแล้วให้นอน ขี้คร้านจะหลับสบายทั้งลุงทั้งหลานจนเลยไปช่วงบ่ายๆถึงเย็นนู่นแหละ ผมเตรียมโทรไปสั่งไอ้โจ้ว่าวันนี้ไม่มีงานจะคุยแล้วเชียว ถ้าไม่ติดว่าอยู่ดีๆ คนที่เดินนำหน้าผมเกิดหยุดเดินกระทันหัน อีกก้าวเดียวเท่านั้น หน้าอกผมก็จะปะทะดั้งโด่งๆของกุมภาทันที
“มีอะไรหรือเปล่า”
“วันนี้ที่คณะผมมีงานเลี้ยงนะครับ ผมอาจจะกลับดึกหน่อย”
“โอะ โอเคๆ ไม่มีปัญหา นายสนุกให้เต็มที่เถอะ”
“คุณจะอยู่รอผมมั้ย หรือจะขึ้นไปนอนเลย”
เออ!! เอาตามความจริงคือยังไม่คิดถึงตรงนี้เลยนะว่าจะรอไอ้เดือนยี่นี้มั้ย คงต้องให้ใกล้ๆถึงเวลานั้นมั้งถึงจะตอบได้ แต่ทำไมมันต้องถามผมแบบนี้ด้วยวะ เหมือนเมียที่ถามสามีตอนที่ตัวเองออกไปกินเลี้ยงนอกบ้านเลยว่ะ
“แล้วจะให้รอมั้ยล่ะ”
“ถ้าลูกนอน คุณนอนไปเลยก็ได้ แต่ถ้าผมกลับไปคุณต้องตื่นมาอยู่เป็นเพื่อนผมนะ ผมกลัวแม่ซื้ออะไรนั่นอะ”
เฮ้อ!! ทำเอาคิดไปไกล ที่แท้มันกลัวว่าถ้ากลับมาดึกๆแล้วอยู่ในบ้านคนเดียวมันจะเจอแม่ซื้ออีก ที่แท้มันกลัวผี ไอ้บ้านี่บางทีมันก็เป็นผู้ใหญ่เกินตัว บางทีมันก็ปัญญาอ่อนว่ะ
“เอาเป็นว่างกดกริ่งด้วยแล้วกันตอนที่กลับมาน่ะ”
“ครับ”
ความจริงกุมภามันมีกุญแจบ้าน มีคีย์การ์ด มีทุกสิ่งทุกอย่างที่เจ้าของบ้านเค้ามีแหละครับ มันจะเข้าบ้านผมตอนไหนก็ได้ แต่ที่ให้มันกดกริ่งเนี่ย เพื่อบอกสัญญาณให้ผมตื่นมาดูมันนั่งให้นมลูกไปตัวสั่นไปนี่แหละครับ
“อ้าว คุณกุมภา เตรียมของสำหรับเย็นนี้ตั้งแต่ตอนนี้กันเลยเหรอค่ะ”
เป็นเสียงผู้หญิงที่ผมคุ้นหูมาก น้ำเสียงที่ได้ยินมาจากข้างหลังทำให้ขนอ่อนตรงบริเวณคอตั้งชันสุดๆ แต่พอหันหน้าไปมองหาคนพูด ผมรู้สึกเหมือนหยุดหายใจไปชั่วขณะ ระบบไหลเวียนโลหิตหยุดทำงานกระทันหัน ลืมแม้กระทั่งกระพริบตา ลืมทุกสิ่งทุกอย่าง มือไม้อ่อนจนของเกือบหลุดออกจากมือ
“ครับอาจารย์ นี่พี่ชายผมครับชื่อสิงหา ส่วนคนนี้เป็นลูกครับชื่อหนูมีน คุณ นี่อาจารย์มินตราครับ เป็นอาจารย์สอนประจำภาควิชาผมเอง”
คนที่ใครๆชมว่าเก่งอย่างผม ยืนด้วยขาตัวเองได้ตั้งแต่อายุน้อยอย่างผม กลับไม่รู้ว่าจะจัดการยังไงกับคำแนะนำตรงหน้านี้ดี ผมรู้จักอาจารย์มินตราของไอ้ปากแดงนี้ดีกว่าชื่อและหน้าที่ที่แนะนำมาก เรียกได้วาผมรู้จักชีวิตส่วนตัวของผู้หญิงร่างบางตรงหน้านี้ดี และไม่เคยลืมเลย เพียงแต่ไม่อยากคิดถึง ไม่อยากระลึกถึงให้เจ็บไปมากกว่านี้ คนที่เคยเข้าใจผมดีกลับมองสบสายตากับผมราวคนแปลกหน้าได้แนบเนียนที่สุด แนบเนียนเสียจนทำให้ผมอยากจะกระชากคนสวยแต่ใจดำตรงหน้ามาถามเหลือเกินว่าเราไม่รู้จักกันจริงเหรอๆ ระยะเวลาหลายปีที่คบกันมากับระยะเวลาแค่ไม่กี่เดือนที่เลิกกัน มันทำให้ลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำร่วมกันมาได้ขนาดนั้นเลยเหรอ การลืมใครสักคนที่ผูกพันกันขนาดนั้นมันง่ายขนาดนี้เลยเหรอ
“สวัสดีครับอาจารย์”
ผมเน้นย้ำคำว่าอาจารย์แทนการเรียกชื่อ ถึงเสียงที่เค้นออกจากคอจะลำบากอยู่บ้างแต่มันก็หลุดรอดออกมาได้ดี คำว่าอาจารย์ของพ่อหนูมีนน่าจะสร้างระยะห่างอย่างที่เธอต้องการได้ ถึงเธอจะไม่หลบตาผม แต่ผมกลับเห็นร่องรอยความผิดหวังแวบหนึ่งบนใบหน้า แต่ผมไม่กล้าเดาหรอกว่าเธอผิดหวังในเรื่องอะไร
“ผมขอตัวก่อนนะครับอาจารย์ จะรีบทำธุระน่ะครับ เดี๋ยวหนูน้อยงอแง จะได้ให้แกกลับไปพักผ่อน คุณเอาของไปวางไว้ตรงมุมห้องก็ได้นะ เดี๋ยวผมจัดการต่อเอง พาหนูมีนกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวผมเดินไปส่งที่รถ”
ผมเหมือนตัวการ์ตูนในเกมส์ที่บังคับโดยกุมภาว่าต้องทำอะไรบ้าง ในเกมส์นั้นไม่ได้ใส่รายละเอียดลงไปขนาดที่ว่าวงสนทนาเมื่อสักครู่จบลงที่ใด และเราแยกย้ายกันไปแบบไหน เพราะรู้สึกตัวอีกที ผมก็ยืนอยู่ที่รถตัวเองแล้ว และสติกลับมาครบเป็นสิงหาคนเดิมอีกครั้งตอนที่กุมภายื่นส่งหนูมีนมาให้ แล้วมือของหลานตัวน้อยปะป่ายอยู่ตรงหน้าพอดี
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ผมเห็นคุณเงียบมาตลอดทางเลยนะ หรือว่าหน้ามืด”
ถึงผมจะนอนน้อยจนแทบจะเรียกว่าไม่ได้นอนเลย แต่สภาพแบตหมดกระทันหันไม่ได้มาจากการอดหลับอดนอนแน่ๆ ผมคิดว่าตัวเองทิ้งอดีตไว้เบื้องหลังและพร้อมจะเดินไปข้างหน้าแล้วนั้น ทุกอย่างที่ผมคิดไว้มันจบลงตั้งแต่เจอหน้าเธอคนนั้นแล้ว ความทรงจำที่ซ่อนเอาไว้ลึกสุดใจเหมือนตะกอนที่ถูกกวนให้ขุ่นอีกครั้ง
“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร สงสัยอยู่ในที่ร่มแล้วออกแดดน่ะ”
“คุณไหวหรือเปล่า ให้ผมขับรถไปส่งคุณที่คอนโดก่อนมั้ย แล้วผมค่อยนั่งแท็กซี่กลับมา”
“ไม่เป็นไรหรอก ไหว สบายมาก ขอบใจนะที่เป็นห่วง”
“ไม่ได้หมายถึงคุณหรอก ผมห่วงลูกน่ะ”
ผมจะหายเศร้าแล้วเปลี่ยนมางับหัวพ่อของหลานก็เพราะมันขยันกวนตีนผมนี่แหละ
“ลูกนายมันก็แก้วตาดวงใจชั้นเหมือนกันนะ”
“ครับ ผมรู้ ระวังจะลืมตัวไปพูดให้โจ้ได้ยินอีกนะ เดี๋ยวจะหาว่าผมเป็นต้นเหตุให้คุณหลุดแมนอีก”
“เออ รีบกลับล่ะ”
“เป็นห่วงผมเหรอ”
“เปล่า ง่วงนอน อยากนอนเร็วๆไม่อยากถ่างตารอนายต่างหาก”
“คร๊าบ ผมจะพยายามปลีกตัวกลับบ้านให้เร็วที่สุด”
“เรื่องของนายเหอะ ไอ้เด็กแก่แดด”
ความจริงมีมันอยู่ด้วยก็ไม่แย่เท่าไหร่นะ ถึงมันจะไม่ล้นเท่ายัยมิ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมปวดประสาทน้อยไปกว่ายัยมิสักเท่าไหร่หรอก มีมันก็ทำให้ผมหายเหงาปนรำคาญดี ผมเปิดรถจัดแจงเอาหนูมีนนั่งบนเบาะนิรภัยสำหรับเด็กและตรวจสอบความเรียบร้อย เสร็จแล้วก็กลับมาประจำที่นั่งตัวเอง ส่วนกุมภามันออกมายืนมองส่งตั้งแต่ผมเปิดประตูคนขับเข้าไปนั่งแล้ว มันจะวุ่นวายกับผมในเรื่องที่เกี่ยวข้องกับลูกมันเท่านั้นแหละ
“เดี๋ยวครับคุณ”
ดีนะที่มือมันไม่ถูกประตูรถผมทดสอบคุณภาพ ใครสั่งใครสอนให้มันเกาะขอบกระจกตอนที่ผมจะกระชากประตูปิดพอดีล่ะ....เมื่อไหร่กูจะหลุดพ้นสภาวะมีลูกอ่อนและมีลูกโข่งสักทีวะ มึนไปหมดทุกอณูสมองแล้วเนี่ย
“มีอะไรอีก”
ผมรื้อช่องเก็บของหาเงินให้มัน ตั้งแต่มันโยนสมุดบัญชีธนาคารและเอทีเอ็มให้ผมจัดการแล้ว ผมต้องให้เงินมันไปมหาลัยทุกวัน แรกๆผมให้วันละพันมันมองหน้า พอผมเพิ่มให้สองพันแม่งด่าเลยว่าผมสปอยล์ ผมเลยโยนกระเป๋าสตางค์ให้ไอ้หล่อมันหยิบเอาเองตามความพอใจ มันหยิบไปแค่ 500 หลังจากนั้นเป็นอันเข้าใจตรงกันว่ามันต้องการวันละ 500 ถ้าวันไหนมีกิจกรรมหรือมีอะไรพิเศษที่ต้องใช้เงินมากกว่านั้นมันจะบอกผม ไม่รู้มันละเอียดหรือมันประชด เพราะถ้าวันไหนที่มันใช้เงินเกิน 500 บนโต๊ะทำงานนอกจากจะมีกระดาษสำหรับสเก็ตช์งานแล้ว ยังมีบิลและใบเสร็จอะไรต่อมิอะไรวางเอาไว้ด้วย พอถามมันก็บอกว่าเป็นใบเสร็จที่มันใช้ซื้อของเกินกว่าเงินรายวัน....เอากับคนอย่างมันสิ! เงินมันแท้ๆเลยนะนั่น  จะว่าไปผมไม่เคยตรวจดูเงินในบัญชีมันเลยนะ เงินที่ให้ไปในแต่ละวันก็เงินผมนั่นแหละออกให้มันไปก่อน แต่ผมก็ไม่ได้จดไว้หรอกนะว่าให้มันไปเท่าไหร่แล้ว ผมเป็นคนไม่คิดมากกับการใช้เงิน ตั้งแต่ยัยมิโตเป็นสาวผมก็เลิกสนใจรายจ่ายไปนานแล้ว เห็นแล้วกลัวหัวใจล้มละลายตายซะก่อน
“อะ”
“คุณเอาเงินให้ผมทำไมอีก”
“เงินรายวันไง”
“คุณเบลอจนจำไม่ได้แล้วเหรอว่าคุณเอาให้ผมตั้งแต่อยู่ที่ห้องแล้ว”
“ถ้าจำได้จะหยิบให้อีกมั้ยล่ะ แล้วตกลงมีอะไร”
จริงๆแล้วก็รู้สึกเสียหน้านิดหน่อย แต่ก็โวยวายกลบเกลื่อนไปก่อน ผมเป็นอย่างนี้ประจำ ไม่ค่อยยอมเสียฟอร์มต่อหน้าคนใกล้ตัวเท่าไหร่
“ผมกินเหล้าได้มั้ย”
“ถามพี่ทำไม นายเป็นคนกินนายก็ต้องถามตัวเองสิว่ากินได้หรือเปล่า พี่ไม่ได้มีตาวิเศษเห็นทะลุไปถึงตับนายนะ”
“ถ้าผมเมาแล้วโทรให้คุณมารับ คุณจะมามั้ย”
“ไม่”
ผมโพล่งออกไปทันทีแบบไม่ต้องคิด มันหน้าเจื่อนทันตาเห็นเลยอดรู้สึกใจหายไม่ได้ ภาพวันที่มันตากฝนกลับบ้านกระหน่ำกระแทกอกข้างซ้ายอีก อดนอน เจอแฟนเก่า แล้วยังต้องมาหดหู่กับการพูดไปโดยไม่คิดของตัวเอง กะเอาให้ตายกันเลยทีเดียวนะความรู้สึก
“เดี๋ยว”
กลายเป็นผมเองที่เห็นมันหงอยหันหลังเดินกลับคณะแล้วทนไม่ได้ที่จะรั้งมันไว้เสียเอง
“ถ้าเมาจนคุมสติไม่ได้ก็โทรมาบอกแล้วกัน”
มันไม่ตอบอะไรกลับมานอกจากยิ้มให้แล้วใส่เกียร์หมาวิ่งเข้าคณะไปเลย
เออนะ!! มันเป็นผู้ชายที่ทำให้ผู้ชายอย่างนายสิงหารู้สึกวูบวาบแบบแปลกๆได้ สงสัยจะเป็นอาการของคนอายุมากที่อดหลับอดนอนละมั้ง
ตลอดทั้งช่วงบ่ายผมหลับเป็นตาย หนูมีนเองก็เหมือนจะเปิดทางให้ลุงผู้น่าสงสาร เพราะหลานรักของผมหลังจากเช็ดตัวและชงนมให้ แกก็หลับยาวตลอดทั้งบ่ายเป็นเพื่อนลุงเหมือนกัน
ตื่นมาช่วงหัวค่ำผมก็สะสางงานตัวเองไปด้วย ดูหนูมีนไปด้วย แค่สองอย่างที่ต้องรับผิดชอบก็ทำให้ผมลืมวันลืมเวลาไปเลย หันไปดูนาฬิกาอีกทีก็ห้าทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว จนหนูมีนทำท่าอยากกินนมและนอนอีกรอบ เด็กในวัยนี้นอนบ่อยและตื่นบ่อยในอัตราที่เท่ากัน แต่ตอนนอนจะนานกว่าตอนตื่นนิดหน่อย พอให้ลุงได้ทำงานหาเงินบ้าง ถึงแม้ตอนตื่นหนูมีนจะไม่งอแงและแกจะนอนกลอกตาไปมาอยู่อย่างนั้นถ้าไม่ได้กินนมหรือไม่นอน แต่ผมก็ไม่มีสมาธิพอที่จะทำงานจริงๆจังๆได้ จะต้องคอยมองดูหลานบ่อยๆว่าเป็นอะไรหรือเปล่า
ถือว่าดึกมากแล้วสำหรับเวลานี้ กับคนที่กลับบ้านตรงเวลาตลอด ที่ผนังฝั่งที่เป็นห้องทำงานของผมจะตกแต่งเอาไว้เหมือนกระดานดำในโรงเรียนประถมสมัยก่อน เอาไว้เขียน typical detail ของงานก่อสร้างต่างๆที่ผมออกแบบเอาไว้และใช้ร่วมกับโครงการอื่นๆ เป็นสเก็ตช์ที่ผมใช้คุยงานกับโจ้ จะมีที่ว่างเล็กๆที่อยู่ใกล้โต๊ะทำงานที่ผมใช้แปะเอกสารต่างๆเพื่อเตือนความทรงจำให้ตัวเองว่าต้องจัดการอะไรบ้างในแต่ละวัน หนึ่งในเอกสารที่ปักหมุดแทบขี่กันจนท้องนั้นมีตารางเรียนของไอ้หล่อปากแดงอยู่ ผมไม่ได้ใส่ใจถึงขนาดจดจำหรอก แต่ก็มีบ้างที่หันไปมองมัน เท่าที่ดูเวลาที่กุมกลับบ้านกับเวลาเลิกเรียนในแต่ละวันลอดคล้องกัน เท่ากับว่าเค้าเป็นเด็กดีคนหนึ่งที่กลับบ้านตรงเวลา ไม่เหลวไหล ไม่เหมือนน้องสาวตัวดีที่เอาแน่เอานอนกับเวลาหลังเลิกเรียนของมันไม่ได้ แต่ดีหน่อยที่เวลาจะไปไหนยัยมิมักโทรมาบอกเสมอ วันนี้เลยเป็นวันแรกที่กุมภากลับบ้านช้ากว่าปกติ
ตอนสมัยเรียนงานเลี้ยงทุกชนิดของคณะผมไม่เคยพลาด งานที่ทั้งสนุกและเมาปลิ้นในงานเดียวกันนั้นมีสิงหาเป็นสมาชิกอย่างเหนียวแน่นเสมอ ผมเลยไม่ได้กังวลหรือรู้สึกอะไรมากมายนักที่กุมภาจะกลับบ้านดึกมากในคืนนี้ นานๆทีให้มันได้สนุกบ้างคงไม่เป็นไรหรอก
เสียงกริ่งดังขึ้นตามคำสั่งที่ผมบอกสมาชิกของบ้านอีกคนเอาไว้ แต่นานมากแล้วที่เสียงกริ่งนั้นดัง แต่ไม่มีเสียงอะไรตามมาเพื่อบ่งบอกว่ามีคนมาที่บ้านในตอนนี้ ผมทิ้งงานที่ทำค้างเอาไว้เพื่ออกไปดู ในห้องรับแขกและแพนทรีไม่มีใคร โถงประตูก็โล่งสนิท ไม่มีเสียงอะไรเกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ จะว่ามีใครมากดกริ่งเล่นในเวลานี้ก็เป็นไปไม่ได้ ชั้นของผมมีหนูมีนเป็นเด็กแค่คนเดียว จะว่าเป็นผู้ใหญ่ปัญญาอ่อนก็ไม่กล้าคิดสำหรับคนที่อาศัยในคอนโดระดับนี้ได้
ตัดสินใจเปิดประตูออกไปเพื่อพบว่าตรงหน้าว่างเปล่าแต่พอกวาดตามองไปทางซ้ายก็เจอไอ้หล่อที่เคยปากแดงแต่ตอนนี้ปากซีดสนิท ยืนเอาหลังพิงผนังเอาไว้ คอตกลงมาชิดอกและท่าทางของมันบอกว่ากำลังหลับสนิท
อยากจะอุทานออกมาเป็นภาษาฮิบรูว่าไอ้บ้าเอ้ย!! ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมมันถึงถามผมว่าถ้ามันเมาแล้วผมจะไปรับมันมั้ย ก็เพราะตอนมันเมา มันยิ่งกว่าคนไร้สติเสียอีกน่ะสิ
“กุม กุมภา เฮ้ย ได้ยินหรือเปล่า”
ผมจับแขนมันเขย่าเบาๆแล้วไม่มีอาการตอบสนอง ผมเลยใช้สองมือจับต้นแขนมันแล้วเขย่าเหมือนกำลังเสี่ยงเซียมซี
“พี่สิงห์เหรอ ฮะ ฮะ ผมหาห้องเราไม่เจอ”
พอเมาล่ะก็นับพี่นับน้องแล้วยูเนี่ยนกันเป็นเราเชียวนะมึง กลิ่นเหล้าโชยออกมาหึ่งเชียว เป็นเหล้ายี่ห้อดีเสียด้วย
“แล้วเมื่อกี้กดกริ่งบ้านใคร”
“ไม่รู้สิ ผมว่าผมกดห้องเรานะ ตกลงไม่ใช่เหรอ”
มันชี้นิ้วอ่อนปวกเปียกจับพิกัดไม่ได้และสะเปะสะปะน่าปวดหัวมาก
“ใช่ นายกดถูกห้องแล้ว แล้วทำไมไม่เปิดประตูเข้าไป”
“ผมไม่มีแรง”
“แล้วกลับมายังไง”
“เพื่อนมาส่ง”
“แล้วขึ้นมาถึงห้องได้ไง”
“ไม่รู้สิ”
โอเคผมเชื่อแล้วว่ามันเมามาก ผมจัดการหิ้วปีกมันพาดบ่าแล้วพาเข้าห้อง ภาพภายนอกของกุมภาหลอกลวงผมมาก เพราะผู้ชายตัวเล็กผอมบางอย่างมัน ในสภาพเมาแล้วทำตัวไร้น้ำหนักแบบนี้ หนักมาก ตอนที่ผมเหวี่ยงมันให้นั่งลงบนโซฟาก็เจอแรงดึงดูดมหาศาลขนาดที่ว่าผมต้องล้มตัวลงนั่งข้างมันด้วยอ่ะ
ช่วงที่ผมกำลังหอบเหนื่อยและจ้วงอากาศเข้าปอดอยู่นั้น ร่างของมันขยุกขยิกไปมาแล้วสิ้นสุดตรงที่แขนมันโอบคอผมไว้ ผมเกร็งตัวเองเพราะไม่คุ้นชินกับการกระทำแบบนี้ แต่พอระลึกได้ว่าไอ้ตัวดีมันเมาผมก็ปล่อยมันไปไม่ถือสาหาความ แต่มันเสือกไม่หยุดแค่นั้น จมูกมันดันพรมหอมไปทั่วหน้าผมพร้อมกับทำปากจู๋พรมจูบไปด้วยกัน ยังไม่ทันที่ผมจะปกป้องและผลักมันออกไปจากการคุกคามได้ ก็กลายเป็นตัวมันขึ้นมานั่งซ้อนอยู่บนตักผมแล้วหันหน้าเข้าหากัน
“จุ๊บๆ คิดถึงจังเลยลูกจ๋า”
ปากพร่ำบอกคิดถึงลูกน้อยสุดที่รัก แต่ปากกับจมูกมันน่ะกำลังปล้ำจูบลุงของหลานอยู่นะเว้ย แม่งไม่รู้ตัวเองเล้ย จะผลักออกก็หนักโคตรๆแถมเกาะแน่นอย่างกับปลิง ผมก็อยากจะสนองตอบมันหรอกนะ เผื่อจะสร่างเมาขึ้นมาบ้าง แต่เสือกทำเสียงจุ๊บๆด้วยนี่สิ เคลิ้มไม่ลงเลย
ผมพยายามเบี่ยงหน้าหลบจากการคุกคามของคนเมา แต่ให้นรกเย็นเถอะครับ ไอ้กุมภามันบดเบียดอยู่บนตักผมก็แทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว นี่มันพรมจูบผมไปทั่วทั้งแก้มจนรู้สึกว่าตัวเองกำลังเสียเชิงชายก็แย่พอแล้ว มันยังโชว์เหนือด้วยการหาริมฝีปากผมเจอ แล้วส่งลิ้นออกมาเพื่อจะเปิดปากผมอีก
มันไม่มีอีกแล้วเส้นแบ่งระหว่างผู้หญิงผู้ชาย สถานการณ์ตอนนี้เร่งเร้าให้ความต้องการปลดปล่อยตามธรรมชาติทำงานจนกูไม่กลับแล้ว ผมเปิดปากอนุญาตให้ลิ้นของกุมภาเข้าไป แต่กลายเป็นว่าเข้าไปได้แต่คนเมาเสือกไปต่อไม่ถูก แต่อารมณ์ผมก็กรุ่นร้อนจนเกินจะใช้โอกาสนี้ผลักกุมภาออกไปจากสถานการณ์เสี่ยงนี้ได้แล้ว คนที่ส่งลิ้นลงไปไล่ต้อนเกี่ยวกระหวัดในโพรงปากของเราทั้งคู่กลายเป็นผมเอง มือที่คอยจะผลักไสร่างบางตรงหน้าเปลี่ยนเป็นลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลัง ลำคอที่ตั้งใจจะเปล่งคำว่าไม่หรือคำว่าอย่า กลายเป็นเสียงอืออาครวญครางแทน รสขมเฝื่อนจนน่าลุ่มหลงของน้ำสีอำพันถูกน้ำลายผมเข้าไปผสมกันจนมันหวาน กลิ่นหอมเฉพาะตัวที่ถูกกระตุ้นด้วยกลิ่นแอลกอฮอลล์ทำให้ผมเผลอไผลไปกับร่างตรงหน้า ตักตวงความหวานแค่ในปากบางไม่พอ มันต้องการความหอมหวานที่มากกว่านั้น ลำคอและลาดไหล่กลายเป็นเป้าหมายต่อไปที่ผมซุกหน้าลงไปหาและลามลงมาถึงแผ่นอก ลิ้นตวัดเลียปลายยอดจนแข็งเป็นไต มือผมเริ่มลูบไล้ลงไปต่ำกว่านั้น ลงไปจนถึงด่านสำคัญ ในขณะที่อีกฝ่ายก็ทำแบบเดียวกันกับผมและเดินทางตามมาติดๆ สิ่งที่ควานหาจนเจอกลับพบว่าเหมือนสิ่งที่ตัวเองมีไม่ผิดเพี้ยน มือที่ลูบไล้ตามมาของคนตรงหน้าก็หยุดชะงักไปเหมือนกัน ปากที่ก้อนเนื้อนิ่มกำลังพันกันแบบไม่มีใครยอมใครกลับผละออกมาจ้วงอากาศเข้าไปแทนที่ แล้วหลังจากนั้น
“ฮื่อ”เสียงแหบห้าวพร่าสั่นที่เปล่งออกมาเหมือนเด็กถูกขัดใจมาจากกุมภา
“พี่ไม่เคยมีอะไรกับผู้ชาย ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อ นายไหวมั้ย”
ใบหน้าส่ายสะบัดและดวงตาไหวระริกจนน้ำเอ่อออกมาคลอที่เบ้าบอกอารมณ์หวามไหวที่ทะยานขึ้นสูงแต่ยังไม่ถึงซึ่งจุดหมายแล้วถูกหยุดไว้กลางคัน คำปฏิเสธที่ไม่ต้องรอให้เปล่งคำพูดยืนยันบอกได้....เรามาไกลเกินกว่าจะหยุดได้แล้ว
คืนนั้นจบลงที่เราช่วยกันเหมือนผู้ชายปลดปล่อยให้กันและกันเหมือนต่างช่วยตัวเอง หนึ่งรอบบนโซฟาและอีกรอบในห้องน้ำบอกได้ ตั้งแต่พรุ่งนี้ต่อไปเราจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว






๐ สวัสดีค่ะ มาต่อแบบหืดขึ้นคอมาก ไม่คิดว่าจะเขียนยาวได้ขนาดนี้เลยนะเนี่ย แปลกใจกันใช่มั้ยค่ะว่า TRomance พี้กัญชาหรืออย่างไร มันออกมาแบบนี้เองอะคะ

๐ มีงานต้องเคลียร์ต่อ จิกเซกิมาสองวันแล้วว่าให้รอลงเรื่อง วันก่อนมันเมาท์รอถึงตีสี่ ตอนแรกว่าจะไม่มีทอล์ค มันบอกเดี๋ยวคนถามหา เดี๋ยวคิดว่าไม่ใช่ของแท้อีกนะแก 

๐ งั้นเพื่อการันตีว่าเป็นของแท้ ฝากดูคำผิดด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ เซกิเพิ่งบอกว่า มีพี่คนหนึ่งแนะนำทาง PM เรื่องการใช้ ฎ และฏ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ 

๐ ขอบคุณทุกคนมากค่ะ ครั้งหน้าเจอกันที่เด็กป๋านะจ๊ะๆ  TRomance

[Seiki]

เข้ามารอจ้ะ แอบอยากได้box set แต่เค้ามีพี่ดินแล้ว เสียดายยยย   

ปอลิง.. ภาคีนกฟีนิกซ์ มัน"ภาค5" ครับ ภาค4มัน "ถ้วยอัคนี"  ท่าทางจะเบลอจริงอะไรจริงแฮะคนเขียน     (แซวเล่นนะคร้าบบบบ)

TRomance บอกว่าตอนที่ถามคนใกล้ตัวว่าเล่มหนาๆสีเขียวคือภาคอะไร เค้าก็บอกมาแบบนี้ค่ะ  เซตบมันให้แล้วนะคะที่มันเชื่อคนง่าย (สามีบอกอะไรก็เชื่อ  อีกที) 

[indy❣zaka]

^
^
 :z13:จึ้กๆ 
ไม่แปลกใจเลย ว่าทำไมคุณชายกุมเขาถึงมีหนูมีนขึ้นมาได้ 

ไม่สนใจผู้ชายในชุดเสื้อเชิ๊ตกางเกงยีนส์เดินหอบของ

- เชิ้ต

แถมมีเด็กน้อยน่าตาน่ารักในชุดกระโปรงผ้านิ่มสีชมพู

- หน้าตา

เสมอข้อเท้าร้องถามด้วยร้อยยิ้มเต็มหน้า

- รอย

ตรรกกะไหนของเด็กพวกนี้วะ

- ตรรกะ

“เอาเป็นว่างกดกริ่งด้วยแล้วกันตอนที่กลับมาน่ะ”

- ว่า

“อ้าว คุณกุมภา เตรียมของสำหรับเย็นนี้ตั้งแต่ตอนนี้กันเลยเหรอค่ะ”

- คะ

เรียกได้วาผมรู้จักชีวิตส่วนตัวของผู้หญิงร่างบางตรงหน้านี้ดี

- ว่า

เท่าที่ดูเวลาที่กุมกลับบ้านกับเวลาเลิกเรียนในแต่ละวันลอดคล้องกัน

- สอดคล้อง

ผมทิ้งงานที่ทำค้างเอาไว้เพื่ออกไปดู

- เพื่อออก

แต่ปากกับจมูกมันน่ะกำลังปล้ำจูบลุงของหลานอยู่นะเว้ย

- ลุงของลูก (เพราะประโยคบอกว่า "มันน่ะกำลัง --> แสดงว่า มันคือประธาน --> มัน=กุมภา --->หนูมีน=ลูกกุม --->ลุงของลูก  งงอ่ะ555)

สถานการณ์ตอนนี้เร่งเร้าให้ความต้องการปลดปล่อยตามธรรมชาติทำงานจนกูไม่กลับแล้ว

- กู่

[namwaan1992]

อ้าก~    นอนดึกจังนะคับๆ

พรุ่งนี้จะไม่เหมือนเดิม>>>>> ,,, หมายความว่าจะเปนแฟนกันใช่ไหม ?

ฮ่า ^^

[kazhiki]

กรี๊ดดดดด เอาแล้วไง ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปคงไม่เหมือนเดิมจริงๆ
แต่ว่านะ ดูเหมือนกุมภ์จะแอบชอบพี่สิงห์อยู่เหมือนกันนะเนี่ย ดูจากหลายๆอย่าง ดูอ้อนๆพี่สิงห์อะ
น่ารัก 

[namngern]

แอร๊ยยยยยย เขาจูบกันแล้วว เขากอดกันแล้วว ฮ่าาา
ไม่เหมือนเดิม ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิม
แต่ไอ้ไม่เหมือนเดิมที่ว่าเนี่ยะ -0- คงไม่ใช่ว่าแย่ลงกว่าเดิมนะ
รออ่านตอนต่อไปจ้าาาาา
จู๊บบบบบบบบบบบบบ !!

[golove2]

ถ้าสร่างเมาแล้วจะเป็นยังไงกันละเนี๊ยะ  

[yeyong]

ความสัมพันธ์มันกำลังจะเปลี่ยนไป

[JJHJJH]

อ๊าค ข้ามขั้นแล้วพี่สิงห์น้องกุม >//<
บวกค่าๆๆๆๆ

ปล...รอป๋าาาาาาาาาาาาาาด้วย

[YELLOWSTAR]

ว๊ากกๆๆๆ  ต่อไปจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว  เริศมากค่ะ

พี่สิงห์อ่ะ ไม่เห็นน่าจะยากเลย พี่ก็ทำตามสัญชาตยานดิ  เหอๆ   

[tachibanramen]

"ตั้งแต่พรุ่งนี้ต่อไปเราจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว"

แสดงว่า. . . . . . . . พรุ่งนี้จะมาต่อชิมิคะ //
5555+
มั่วเอาเองซะงั้น
ลุ้นค่ะ ว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป

[Sornpattra]

โอ๊ะ โอ อ่านแล้ว ก็รู้ว่า ทั้งสอง ยังมิเคย ยังมิกล้าต่อกัน

นับจากนี้ไม่เหมือนเดิมแล้วนะเออ

[roseen]

นี่ละพ่อแม่ตัวจริงของหนูมีน



หากันจนเจอเองแหละ

[donutnoi]

รอให้ถึงวันพรุ่งนี้ของลุงสิงห์กับพ่อกุมภ์ จะเป็นยังไงนะ