หัวข้อ: สิงหาถึงกุมภา ทราบแล้วไม่เปลี่ยนโดยTRomance //ตัวอย่างหนังสือ P.101 มาแล้วค่ะ^^

[Seiki]

ว่าแต่วันนี้จะได้อ่านเรื่องนี้มั้ยเนี่ย กดของจริงเมื่อไหร่จะเริ่มนิ 

เซถามนางทีให้แล้วพี่หนึ่ง มันบอกว่าพี่หนึ่งใช้งานมันอยู่ มันเลยทำงานให้พี่หนึ่ง นิยายยังไม่ได้แต่ง

ปลลลล.เซเข้ามาอัพนิยายให้นางแล้วปิ้วเหมือนกันคะ ขอให้คนอ่านทุกคนช่วยกันประนาม 55555


 

[Seiki]

สวัสดีค่ะ

วันนี้เซไม่ได้มาลงนิยายนะ แต่จะมา ช่วยเล้า รณรงค์เรื่องการใช้คำว่า นักเขียน นักอ่าน แทน รีดเดอร์ ไรท์เตอร์ กันนะคะ

 

[little_nok]

พี่สิงหาติดใจน้องกุมซะแล้ว
ความผูกพันเริ่มต้นขึ้นช้าๆ

[at_point]

ศาลาวัดสิงหา สู้ๆ

[Seiki]

ตอนที่ 10 สิงหาถึงกุมภา ทราบแล้วแต่ไม่เปลี่ยน

แสงสว่างจากเปลวไฟจากเทียนสีส้มนวลตา บรรยากาศสลัวๆบนโต๊ะอาหารในโรงแรมหรู ทอดสายตาไปรอบๆเห็นวิวของกรุงเทพมหานครยามค่ำคืนชัดเจน กลีบกุหลาบแดงที่ส่งตรงจากต่างประเทศล้อกับแสงเทียนมีมนต์เสน่ห์ดึงดูด
บรรยากาศโรแมนติกขนาดนี้ และค่ำมืดดึกดื่นขนาดนี้


ผมมาทำอะไรที่นี่วะครับ???

มันเริ่มจากโทรศัพท์สายนั้น!!!....ผมจะเล่าให้เหมือนหนังสยองขวัญ ทำไมวะ เอาเป็นว่าหลังจากแยกย้ายกับเธอคนนั้นที่ร้านขายซีดีเรียนรู้สำหรับเด็กแล้ว โทรศัพท์ที่เข้ามาชนิดที่ว่ากลิ่นตัวเจ้าของสายยังไม่ทันจะจาง เสียงคุ้นเคยที่หายไปนานดันทักทายผมผ่านโทรศัพท์

เพื่ออะไร?

เพื่อ บอกว่ามีเรื่องมากมายที่จะคุยกับผมหลังจากที่เราเลิกกัน ผมจะสละเวลามาหาเธอสักนิดจะได้มั้ย ผมเป็นคนที่ปฏิเสธคนไม่ค่อยได้ น้ำจะท่วมปากตลอดเวลาถ้าต้องอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น ผมตอบตกลงเธอไป แต่ขอเวลาจัดการธระส่วนตัวของผมและกุมภาก่อน แล้วค่อยนัดเจอกันเพื่อทานมื้อค่ำของวันนี้
แล้วตอนนี้ผมกับเธอก็อยู่ใน ช่วงเวลาของอาหารค่ำมื้อนั้น แตกต่างกันแค่เราไม่ได้คุยอะไรกันเลย เรื่องราวมากมายที่เธอว่า ไม่เห็นมีอะไรนอกจากคำทักทายตอนเจอหน้ากันแค่ไม่กี่คำ

“สิงห์คะ เป็นอะไรหรือเปล่า คุณดื่มน้ำเป็นแก้วที่สองแล้วนะ”

เอ่อ...ผม ก็รู้สึกอิ่มน้ำแล้วเหมือนกัน ไม่ชอบบรรยากาศมาคุแบบนี้เลย มันจะว่าประหม่าก็ไม่ใช่ แต่ผมไม่สนิทใจกับเธอแบบเดิม ผมไม่รู้จะพูดคุยกับเธอในฐานะอะไร พอๆกับที่ผมไม่รู้ว่าเธอจะเรียกผมมาทำไมนั่นแหละ จิบน้ำจนไม่รู้สึกอยากจะกินจานหลักแล้วเนี่ย
ผมมองดอกไม้ในแจกันแล้ว มองวิวกรุงเทพตอนกลางคืนที่มีไฟรถเหมือนหิ่งห้อยบนท้องถนนก็แล้ว ดูน้ำตาเทียนค่อยๆละลายไหลลงมาตามเทียนไขก็แล้ว ผมมองทุกอย่างฆ่าเวลาหมดแล้ว ยกเว้นมองหน้าเธอ

การที่จะต้องมา ประจันหน้ากันหลังเลิกจากกันไปนานร่วมปี หลังจากที่บอกเธอว่าเวลาของเธอจะลดลงเพราะผมต้องดูแลน้องที่กำลังท้องนั้น ความรู้สึกมันไม่ได้เจ็บปวดเหมือนฟ้าจะถล่มทลายเหมือนวันแรกๆที่เราแยกทาง กัน มันหลงเหลือไว้แค่พอตึงๆในอก

มินตราของผมในวันนั้นกับอาจารย์ มินตราที่ผมเห็นแตกต่างกันราวคนละคน สาวมั่นที่เปรี้ยว เฉี่ยวและเก๋ตั้งแต่หัวจรดเท้า กลายเป็นอาจารย์ที่วางตัวได้น่านับถือ อาจารย์สาวภายใต้ชุดสูทเรียบแนบรูปทรงสมส่วนดูดีในฐานะอาจารย์ที่ผมพบที่ ห้างตอนอยู่กับกุมภา กับมินตราตรงหน้าผมตอนนี้นั้นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
ชุด แซกผ้าลื่นดีไซน์เก๋แบบที่สาวสมัยใหม่ชอบใส่ ปาดไหล่เฉียงข้างหนึ่ง มันปาดกว้างพอที่จะเห็นเนินเนื้อสีขาวน้ำนมเอ่อล้นออกมา ครั้งหนึ่งผมเคยภูมิใจที่มีแฟนสวยและทันสมัยเหมาะกับสถาปนิกรุ่นใหม่ไฟ แรงอย่างผม ควงกันไปไหนก็จะเจอสายตาที่มองมาอย่างชื่นชม ทุกคนเห็นตรงกันว่าเราเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมากทั้งรูปร่างหน้าตา และความเสมอเหมือนกันในส่วนอื่นๆ ผมเองก็เคยเข้าใจอย่างนั้นมาตลอดเหมือนกัน

แต่ กาลเวลาก็พิสูจน์ใจคน ที่ผมไม่ได้รั้งเธอไว้จนสุดความสามารถเพราะผมผิดจริงอย่างที่เธอกล่าวหา ผมบ้างานก็มีเวลาให้เธอน้อยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งผมมีภาระต้องดูแลน้องและหลานขึ้นมาอีกอย่าง เวลาของเธอก็ถูกริดรอนหายไปจนหมด เวลาที่อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันเต็มร้อย แต่เวลาที่เราอยู่กันสองต่อสองเหลือแค่หนึ่ง บางครั้งอาจไปถึงศูนย์

ผม เชื่อเสมอว่าความรักคือความเข้าใจและเสียสละได้เพื่อคนที่รัก ในเมื่อเธอคิดว่าถ้าเป็นอิสระจากผมแล้วเธอมีทางเดินที่ดีกว่า จะมีคนรักที่ไหนที่ไม่ยอมปล่อยมือเธอบ้าง ผมเลือกมองทุกสิ่งยกเว้นเธอ เพราะผมไม่ได้มีสิทธิ์นั้นอีกต่อไปแล้ว

“ไวน์มั้ยคะสิงห์”
“ไม่ดีกว่า ผมยังมีงานที่จะต้องทำต่อน่ะ”

เธอ หรี่ตาต่ำเอียงคอมองผมเหมือนไม่เชื่อสายตา ผมเคยเป็นไอ้ขี้เก๊กที่จิบไวน์ในมื้ออาหารเย็น ฟังเพลงในตอนหัวค่ำ ดึกๆก็ครึกครื้นไปกับความสนุกสนานยามราตรี แต่นั่นมันตอนที่ผมไม่ต้องแบกรับความรับผิดชอบยิ่งใหญ่ขนาดนี้

“งานเหรอคะสิงห์ เดี๋ยวนี้ดึกดื่นเที่ยงคืนคุณยังต้องทำงานอยู่เหรอคะ”

เธอ เลิกคิ้วสูงเหมือนผมพูดเรื่องแปลกประหลาดที่สุดในชีวิต แต่เรื่องทำงานตอนกลางคืนเป็นเรื่องธรรมดาจะตาย ดึกๆเงียบสงบและถ้ามีแอลกอฮอลล์วิ่งพล่านในเส้นเลือดแค่พอกระปลี้กระเปล่านะ ผมจะสร้างสรรค์งานออกมาได้ดีเป็นพิเศษ เป็นเรื่องที่เธอเองก็รู้ดีอยู่แล้ว เราเคยโลดโผนกันบนโต๊ะทำงานกันด้วยซ้ำ เธอเองนั่นแหละที่ต้องมาช่วยผมเก็บชิ้นงานขึ้นมาจัดเรียงให้เหมือนเดิม หลังจากที่ผมกวาดต้อนลงไปเพราะไฟราคะพัดกระหน่ำ

“ผมยังเหมือนเดิม”

เหมือน เดิมในที่นี้คือทำงานเหมือนเดิมนะ ไม่ได้หมายถึงอย่างอื่น แต่เธอเผยอยิ้มส่งกลับมาให้ผมหวานฉ่ำ นั่นทำให้ผมปั้นสีหน้าไม่ถูกเลยจริงๆ ผมไม่ถนัดรับมือกับผู้หญิงสักเท่าไหร่ ตามมารยาทของผู้ชายแล้ว จะเถียงก็ไม่ได้ จะหลอกด่าหรือแขวะอย่างที่ผมทำประจำๆกับกุมภาหรือไอ้โจ้ก็ไม่ได้
คิดถึง ไอ้หล่อปากแดงขึ้นมา ไม่รู้ป่านนี้มันจะเป็นยังไงบ้าง จะว่าไป นี่เป็นวันแรกที่ผมปล่อยให้มันอยู่บ้านกับหนูมีนแค่สองคน ถึงจะไม่ดึกเหมือนคืนนั้น แต่เวลาไม่ใช่ปัญหาสำหรับแม่ซื้อนี่นา มันอาจจะเสียมารยาทที่ผมกำลังร่วมโต๊ะอาหารกับใครสักคนแต่อยากโทรหาใครอีกคน ขึ้นมา

มันอาจจะไม่เป็นอะไร เพราะบริกรเข้ามาเสิร์ฟอาหารพอดี ผมใช้เวลาที่เรากำลังทานกันนี่แหละโทรหาไอ้ปากแดงสักหน่อย ผมไม่ได้สนใจมันเท่าไหร่หรอก แต่ผมคิดถึงหลานขึ้นมาจับใจ

“สิงห์คะ หลานคุณเป็นยังไงบ้างคะ มินขอโทษนะคะ ที่ไม่ได้ไปเยี่ยมแกเลย”
“ก็น่ารักสมวัยอะครับ”

ผม ดันโทรศัพท์กลับเข้ากระเป๋าเหมือนเดิม แสร้งกลบเกลื่อนด้วยการหั่นสเต็กเนื้อนุ่มฉ่ำซอสเข้าปาก หลังจากที่ตอบคำถามเธอ ผมพูดน้อยผิดปกติแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหนกันนะ แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกคันปากอยากจะพูดอยากจะคุยเหมือนตอนนั้น ตอนที่ไอ้หล่อมันขึ้นตักผมบรรเลงเพลงรักแล้วหลบหน้าหลบตาผมครั้งนั้นหรอกนะ ผมกลับรู้สึกดีที่ได้พูดคำตอบคำ

“สิงห์พูดน้อยลงแล้วก็ห่างเหินกันไปมากจัง”

เธอ ตัดพ้อผมตีหน้ายู่ แต่ใครล่ะที่แสดงละครตบตาว่าไม่รู้จักผมได้แนบเนียนขนาดนั้น ใครกันที่ทิ้งผมไปแล้วปล่อยให้ระเวลาเป็นเหมือนเส้นแบ่งระยะทางให้เราห่าง กัน มันเธอทั้งนั้นไม่ใช่ผม ผมแค่เดินตามเกมส์ที่เลือกเลือกไว้เท่านั้นเอง

“ผมไม่รู้จะพูดอะไรน่ะ”

ถ้า เป็นใครบางคน อาจจะถุยน้ำลายใส่หน้าผม แล้วสบถออกมาว่าน่าเชื่อตายห่าล่ะ!! คนอย่างสิงหาอะนะ พูดน้อยแล้วปล่อยให้นำลายบูดแข่งกับจุลินทรีย์ในช่องปาก มันเป็นอะไรที่เกิดขึ้นยากมากๆ จนแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยเถอะ

“คิดถึงกันบ้างหรือเปล่าค่ะสิงห์”

ขอ เป็นผมได้มั้ยที่ชะงักค้างไปกับคำถามนี้ ถ้าให้ผมตอบตามความจริงเยี่ยงลูกผู้ชายแล้ว ต้องยอมรับว่าคิดถึง คิดถึงมาก แต่ระยะเวลาและชีวิตที่ยุ่งเหยิงมันก็ทำให้ความรู้สึกนั้นเบาบางจางหาย จนกลายเป็นคิดถึงเธอบ้างประปราย คือถ้ามีอะไรมาสะกิดใจให้นึกไปถึงเธอ ตอนนั้นละมั้ง ที่เธอจะเข้ามาอยู่ในห้วงคำนึงของผมได้บ้าง

“อยากได้คำตอบแบบไหนล่ะ หืม”
“กลัวคำตอบจัง สิงห์ยิ่งอ้อมค้อมไม่เป็นอยู่ด้วย”

ทำไม ผมถึงได้รู้สึกชิงชังที่มีใครสักคนพูดเหมือนรู้จักผมดี เหมือนรู้ใจผม จากที่แค่หน่วงๆในอกกลายเป็นเจ็บจนแค้น สำหรับผมแล้วถึงอกหักจะเป็นเรื่องที่ทำผมเข็ดหลาบที่จะริรักใหม่ แต่อดีตสำหรับผมมีไว้แค่ระลึกถึงเพื่อเตือนให้ผมอยู่กับความจริงเท่านั้น แหละ ผมไม่รู้ว่าทำไมมินตราถึงได้พูดเหมือนกับว่าเธอยังจดจำทุกรายละเอียดของผม เหมือนเธอเองไม่ใช่คนที่บอกผมว่าเราไปกันไม่ได้

ผมไม่รู้ว่าเธอต้อง การอะไร แต่ผมสิ จะยังอยากให้อย่างที่เธอต้องการหรือเปล่า ย้อนกลับไปตอนที่เลิกกันใหม่ๆ ผมอยากให้เรากลับมาเหมือนเดิมใจจะขาด ยิ่งตอนที่ตัดสินใจส่งยัยมิไปเรียน ผมก็วาดหวังว่าวันนั้นเค้าจะอยู่เป็นแม่ทูนหัวให้หลานผม แต่สุดท้ายคำตอบที่เธอให้ผมคือ ‘ลำพัง’
วันนี้ผมอยู่ของผมได้ ไม่มีเธอผมก็อยู่ได้ ถึงมันจะเคยเจ็บเหมือนจะตายแต่มันก็ไม่ได้ตาย

“สิงห์คะ”
“ครับ”
“สิงห์กับลูกศิษย์ของมินอยู่ด้วยกันเหรอคะ”
“หมายถึงกุมภาเหรอ อืม เค้ามาอยู่ด้วยกันที่คอนโดผมนี่แหละ”
“เค้าว่ากันว่า กุมภาคือพ่อของเด็ก”
“อืม ตามที่เค้าว่ากันว่านั่นแหละครับ ตามนั้นเลย”
“แต่ เอ่อ มินไม่รู้จะพูดดีมั้ย แต่กุมภาเค้า”
“ครับ เค้าอะไรเหรอ”
“เค้าเป็น......เอ่อ.....”
“เป็นเกย์”

ผม ต่อให้เลยแล้วกัน ดูเหมือนเธออยากจะบอกแต่พูดออกมาไม่ได้ มันอาจจะยากเย็นเกินไปสำหรับผู้ดีอย่างเธอ ถึงเธอจะเป็นสาวสมัยใหม่ แต่เรื่องแบบนี้ก็ยังเป็นเรื่องที่น่าตกใจเกินว่าจะเฉยเมยอยู่ดีแหละมั้ง

“สิงห์รู้เรื่องนี้เหรอคะ”
“ครับ เค้าบอกผมเอง”
“สิงห์ไม่......”
“ไม่อะไรครับ ไม่ตกใจ ไม่แปลกใจ รับไม่ได้หรือเปล่า ถ้าเป็นเรื่องนั้นผมเฉยๆนะ เกย์ก็ผู้ชาย มีลูกได้ไม่แปลกหรอก”

เชื่อมั้ย? ผมเอ่ยขอบคุณความขี้เก๊กและการวางมาดที่มันยังติดตัวผมอยู่บ้าง เลยพูดคำว่าไม่แปลกใจได้ไม่เคอะเขิน แต่ความจริงตอนที่ผมรู้ว่าบุคลิกแบบไอ้ปากแดงเป็นพ่อหนูมีน ผมแทบสิ้นสติลงไปซบเท้ามัน แล้ววันนั้นที่มันเมาแล้วนัวเนียกับผมก่อนจะยอมรับออกมาว่าเป็นเกย์นั้นผมก็ แทบช็อคตาตั้ง ไม่ได้ช็อคที่มันเป็นเกย์นะ แต่ช็อคที่ผมรู้สึกดีกับการที่ได้มีอะไรกับมันนี่สิ ถึงจะแค่ภายนอกก็เถอะ แต่ผมก็ร่วมด้วยช่วยกันทำรักกับมันตั้งสองครั้งเชียวนะ

“สิงห์คะ มันอาจจะดูธรรมดานะที่ผู้ชายอาศัยอยู่ด้วยกัน แต่ถ้าผู้ชายคนนั้น เอ่อ เค้าชอบผู้ชายด้วยกัน มันก็ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงอยู่ด้วยกันกับผู้ชายนะคะ”
“มันดูไม่งาม”
“เอ้อ....ค่ะ”
“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะมิน แต่เรื่องพวกนี้ผมว่าผมโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ผมเลือกที่จะวางตัวได้ แต่ถ้ามีอะไรพลาดไป นั่นคือผมตั้งใจอะนะ”

เรื่อง ราวมากมายที่เธออยากคุยด้วยนั้น คือการเตือนว่าที่ผมกับไอ้เดือนสองอยู่ด้วยกันมันเป็นเรื่องงามหน้าอย่าง นั้นเหรอ ผมจะหัวเราะออกมาดีมั้ย มินตรากลายเป็นคนหัวโบราณตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ผมจำได้ว่าเราจูบกันตั้งแต่สัปดาห์แรกที่คบเป็นแฟน แล้วระยะเวลาที่เราคบกันมา ถ้าผมไม่ป้องกันและเธอไม่ดูแลตัวเอง ป่านนี้ลูกของเราอาจจะเข้าเรียนอนุบาลแล้วมั้ง

“สิงห์คะ มินไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะคะ เพียงแต่”
“ผม เข้าใจ แต่หลานผมเป็นลูกของเค้า เค้ามีสิทธิ์ที่จะอยู่ดูแลลูก ถ้าเค้าไม่มาอยู่กับผม ผมเองก็ไม่ยกหลานตัวเองให้ไปอยู่ที่อื่นเหมือนกัน ต่อให้ชั่วคราวผมก็ไม่ยอม”
“ถ้าอย่างนั้น คุณจะรังเกียจมั้ยคะ ถ้ามินจะช่วยคุณดูแลหลาน”
“เพื่ออะไรครับ เพื่อให้ผมไล่กุมภาไปอยู่ที่อื่นอะเหรอ”
“เปล่าค่ะ มินแค่คิดว่า เพื่อให้กุมภาได้มีเวลาส่วนตัวบ้าง คือสิงห์จะได้ไม่รบกวนเค้าเกินไปไงคะ”
“ผมว่าเอาไว้ให้เค้าเรียกร้องคนดูแลลูกเพิ่มเติมจะดีกว่า เอาเข้าจริงๆคนที่ดูแลหลานผมได้ดีกว่าผมคงจะไม่พ้นคนที่เป็นพ่อเป็นแม่นะ”
“แต่กุมภายังเป็นนักศึกษาอยู่เลย”

ผม อยากจะหัวเราะให้ฟันร่วงหมดปาก กุมภาเป็นนักศึกษาแล้วยังไง ไม่อยากจะบอกเลยว่าเห็นมันแบบนั้นน่ะ ความคิดความอ่านและนิสัยใจคอมันเป็นผู้ใหญ่กว่าผมเสียด้วยซ้ำนะบางที มันวางตัวจนไอ้โจ้ยังเกรงใจ ในขณะที่ผมเป็นเจ้านายมันแท้ๆ ยังดูเหมือนปัญญาอ่อนใส่กันบ่อยๆเลย

“เค้ามีวุฒิภาวะพอที่จะเลี้ยงลูกได้ครับ ผมมั่นใจ”

อยาก รู้จริงๆว่าถ้าไอ้ปากแดงมันได้ยินที่ผมการันตีคุณสมบัติพ่อของลูกต่อหน้าคน อื่นแบบนี้ มันจะทำหน้ายังไงใส่ผม เพราะเวลาอยู่ด้วยกัน เราเถียงกันซะส่วนใหญ่ ส่วนน้อยมากที่เราจะพูดจาปกติกัน และส่วนที่ให้หน่วยวัดปริมาณไม่ได้คือส่วนที่เราชื่นชมกันนี่แหละที่แทบจะหา ไม่เจอเลยในชีวิตประจำวัน

ผมกับมันจะมีสาระใส่กันถ้าเรื่องนั้นเกี่ยวกับหนูมีน เราจะยกเหตุผลร้อยแปดมาคะคานกัน ถ้าคิดว่าเหตุผลของตัวเองนั้นดีที่สุดกับหนูมีน

ไม่ ต่ำกว่าสี่ห้าครั้งที่คนไกลอย่างยัยมิ ต้องเป็นกรรมการห้ามศึกผ่านกระบอกโทรศัพท์ พ่อกับลุงของลูกเถียงกันในเรื่องเล็กน้อยที่เราสามารถทำให้เป็นเรื่องใหญ่ ระดับชาติได้อย่างเรื่องหนูมีน เพราะผมในสายตาคนรอบข้างจะมีภาวะเป็นผู้นำสูง ยกเว้นไอ้โจ้ รายนั้นผมยกให้มันเป็นกรณีพิเศษ

อาหารมื้อค่ำราคาแพงลิบลิ่วพร่องไป ไม่ถึงครึ่งจาน คนฝั่งตรงข้ามก็ยกผ้าขึ้นมาซับปากเป็นสัญญาณว่าเสร็จสิ้นการรับประทานอาหาร จานหลัก ส่วนผมวางมีดและช้อนไปตั้งแต่สองสามคำแรกแล้ว ไม่ใช่อาหารไม่อร่อย แต่ผมกินไม่ลง ขนาดเคี้ยวจนละเอียดซะเอนไซม์ในกระเพาะอาหารโห่ร้องด้วยความดีใจที่ไม่ต้อง ทำงานหนัก แต่ผมยังรู้สึกว่ามันผ่านลำคอลงไปแค่รสชาติอาหารเท่านั้น ส่วนเนื้อผ่านไปติดอยู่ที่ลำคอแค่นั้นไม่ไปไหนต่อ ผมดื่มน้ำตามลงไปจนหมดแก้ว อาหารรสเลิศแต่ผมกลับคิดไปถึงไข่เจียวที่ข้างนอกไหม้แต่ข้างในยังเหลวๆของ ไอ้เดือนสองไม่ได้

วันนั้นไอ้เดือนที่สองของปีมันกำลังหัดทำอาหาร เสริมให้หนูมีน ไม่รู้จะเรียกว่าโชคร้ายหรือโชคดีที่คุณหนูอย่างมันหัดทำอาหาร ผมได้รับอานิสงส์เพราะมันทำผิดขั้นตอน อย่าหลงดีใจเหมือนผมในตอนแรกที่คิดว่ามันมีน้ำใจทำให้ ฝันกลางวันยังมีโอกาสเป็นจริงกว่าเยอะ

ไข่เจียวร้อนๆกรุ่นกลิ่นไหม้ ไปทั้งคอนโดในวันนั้นเพราะมันเสียดายไข่ มันเลยเอามาคนรวมกันแล้วเจียวให้ผม ไฟแรงสุดกับน้ำมันเดือดจัดผลลัพธ์ออกมาเป็นไข่เจียวไหม้ๆ ข้างในโคตรจะเละ เหม็นคาวก็เหม็น รสชาติก็กระเดือกยากพอๆกับที่ทำทำให้มันกินตอนนั้นนั่นแหละ แต่ผมก็ซัดจนหมด ส่วนหนึ่งคือผมหิว แต่อีกส่วนคือมันใช้สายตากดดัน

ถ้า ผมกลับบ้านไปแล้วขอให้มันเจียวไข่ให้ มันต้องเหล่มองผมด้วยสายตาคาดไม่ถึงแล้วเดินวนผมไม่ต่ำกว่าสามรอบแน่ๆ มันต้องคิดว่าผมไม่เมาก็บ้า แต่ผมคิดถึงไข่เจียวมันจริงๆนะ

“คุณอิ่มแล้ว สั่งของหวานเลยมั้ย”
“ค่ะ สิงห์จะเอาด้วยมั้ยคะ”
“ล้างปากหน่อยก็ดีเหมือนกัน”

จาก ที่เธอหน้าสลดไปเพราะผมคิดต่าง กลายมาเป็นกระตือรือร้นสั่งของหวานด้วยรอยยิ้ม ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายจิตใจเธอตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ผมเลยไม่ดีใจที่เห็นเธอเงียบไปแบบนั้น ผมไม่ได้แค้นเรื่องเลิกกับเธอ แต่ผมจะจำมันจนวันตายว่าครั้งหนึ่ง คนที่เพอร์เฟคอย่างผมเคยอกหักกับเค้าเหมือนกัน
ผมอาศัยช่วงชุลมุนที่เธอ เรียกหาบริกรและสั่งของหวาน หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคนที่ผ่านเข้ามาในความคิดเป็นระลอกๆเหมือนคลื่น กระทบฝั่ง ซัดเข้ามาจนผมอยู่นิ่งและสะกดจิตใจไม่ให้มือควานหาโทรศัพท์ไม่ได้ มันร้ายกาจทั้งตอนที่อยู่ต่อหน้าและเวียนเข้ามาในความรู้สึกกันเลยทีเดียว

“ครับคุณ”
เสียงตอบรับรวดเร็วเสียจนผมต้องเผยยิ้มออกมาเพราะไม่ต้องรอสายนาน
“ทำอะไรอยู่”
“เปลี่ยนผ้าอ้อมครับ ลูกอึ”
“พี่กำลังอยู่บนโต๊ะทานข้าวนะ”
“ขอโทษครับ ผมลืมคิดไป”
“ไม่เป็นไรหรอก พี่อิ่มแล้ว นี่รอของหวาน แล้วนายทานอะไรหรือยัง”
“ผมทานไปเมื่อตอนหัวค่ำแล้วครับ เอ้ย!!”
“มีอะไรเหรอ”
“หนูมีนตะกายขาโดนผ้าเปื้อนอึที่ผมพึ่งปล้ำถอดออกมาน่ะสิครับ”
“แล้วเปื้อนเลยเหรอ”
“เปื้อนแขนผมนิดหน่อย ร้ายจริงๆเลยนะลูกใครเนี่ย เตะได้ตรงเป้ามาก”
“ฮะ ฮะ หลานป๊าสิงห์จริงๆด้วยเว้ย รวดเร็วรุนแรงเหมือนลุงไม่มีผิด”
“โอยยย เละ เละ เลย วันนี้เป็นอะไรครับลูก”
“มีอะไรหรือเปล่ากุม”
“ไม่รู้สิครับ แกยังอึไม่สุดมั้ง พอผมชักผ้าอ้อมออกมา แกกลับถ่ายออกมาอีกรอบเปื้อนเบาะเปื้อนตัวเลยทีนี้”
“แล้วทำไงอะ ไหวมั้ย”
“คุณว่าผมอาบน้ำให้แกดีมั้ย”
“ไม่ ดีหรอก นายอาบน้ำให้แกคนเดียวไม่ไหวหรอก เดี๋ยวนี้หนูมีนโตขึ้นเยอะ แรงก็แยะ ยิ่งได้อาบน้ำนะ แกตีน้ำกระจาย นายเอาแกไม่อยู่แน่ๆ เดี๋ยวเผลอทำลูกร่วงหลุดไปในน้ำจะทำยังไง”
“งั้นผมเอาผ้าเปียกเช็ดไปก่อนดีมั้ย น่าจะพอไหวแหละ อึไม่ได้เข้มข้นมาก”
“อะไรนะ กุมดูดีๆสิ ลูกท้องเสียหรือเปล่า”
“ไม่ขนาดนั้นนะ คือยังมีกากใยอยู่ มีเนื้อนะไม่ได้มีน้ำอย่างเดียว”
“โอเค เอาเบาะไปแช่น้ำเลยนะ พี่กลับไปซักให้”
“ครับ คุณๆ จะวางเลยก็ได้นะ ถ้าไม่วางก็รอแป๊บ”
“พี่รอได้ มีอะไรหรือเปล่า”

บอก ปลายสายว่ารอได้ เพราะใจจดจ่ออยู่กับทางนู้นมากกว่า ฟังจากเสียงที่ดังเข้ามาในหูก็พอรู้ว่าไอ้ปากแดงมันกำลังวุ่นวายมากแน่ๆ ปกติมีอะไรก็วุ่นวายกันสองคน เถียงกันไปบ้างอะไรไปบ้าง แต่มันก็สำเร็จออกมาด้วยดีทุกครั้ง จากความคิดเห็นที่ไม่ค่อยลงรอยกันนี่แหละ
มินตราชำเลืองมองมาหลายครั้ง แล้ว แต่ผมแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น แกล้งมองรถวิ่งไปวิ่งมาบนทางด่วน นิ้วไล้วนหยดน้ำที่เกาะขอบแก้วเล่นๆ ไม่ว่าขนมหรืออาหาร เชฟจะปรุงแบบจานต่อจานและทำตามคิว เรื่องรอนานเป็นเรื่องปกติ ในเมื่ออาหารยังไม่มา ผมถือว่าไม่เสียมารยาท(มั้ง) ถ้าจะรอคุยโทรศัพท์กับกุมภา

“คุณ คุณครับ”
จากน้ำเสียงที่ดูวุ่นวายกลับกลายมาเป็นลุกลี้ลุกลนจนผมเองก็แทบนั่งไม่ติดเก้าอี้ รู้สึกเหมือนปลายสายกำลังทำอะไรไม่ถูก
“มีอะไรหรือเปล่ากุม”
“คุณกลับบ้านตอนนี้เลยได้มั้ย เหมือนลูกจะไม่สบายเลยคุณ”
“หนูมีนเป็นอะไร”
“พอ แกอึเสร็จ ก็สีหน้าไม่สู้ดี เหมือนไม่สบายตัว ไม่รู้ลูกกำลังปวดท้องหรือเปล่า นี่ผมทามหาหิงส์ให้แกแล้ว แต่ผมอยากพาลูกไปโรงพยาบาลมากกว่า คุณพอจะปลีกตัวกลับมาได้มั้ยครับ”
“ได้สิ พี่จะกลับเดี๋ยวนี้แหละ กุมแต่งตัวแล้วเตรียมข้าวของหนูมีนไว้นะ”
“ครับๆ คุณรีบมานะ ผมจะรอ”
“โอเคครับ พี่จะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย อ้อ พี่จะโทรหาโรงพยาบาลที่มีหมอเด็กอยู่ประจำไปด้วยนะ กุมเตรียมตัวให้หนูมีนแล้วกัน”
“ครับ”

วาง สายปุ๊บ ผมก็แทบจะเหาะหรือไม่ก็ดำดินกลับบ้านซะเดี๋ยวนี้ แต่ติดที่ว่าผมไม่ได้มาคนเดียว และคนตรงหน้าก็ส่งสายตามาเป็นคำถามที่ผมไม่สามารถทิ้งเวลาสำหรับอธิบายยาวๆ ได้

“ขอโทษนะมิน ผมต้องรีบกลับบ้าน หลานไม่สบาย”

ผมร้อนรนจน รู้สึกว่ากระเป๋ากางเกงมันกว้างใหญ่มากซะจนควานหากระเป๋าสตางค์แทบไม่เจอ ต้องรวบรวมสมาธิและสติอย่างหนักกว่าจะหยิบมันออกมาและคว้าธนาบัตรใบละพันสาม สี่ใบขึ้นมาได้ ผมวางมันไว้บนโต๊ะแล้วเอาแจกันทับเอาไว้ สี่พันน่าจะครอบคลุมสำหรับอาหารมื้อนี้

“เกิดอะไรขึ้นคะสิงห์ ซีเรียสขนาดไหนคะ ของหวานยังไม่มาเลยนะ มินสั่งเครปของชอบคุณเอาไว้ให้”
“ผมซีเรียสมาก ของวงของหวานผมไม่สนใจแล้ว ขอตัวก่อนนะมินแต่ตอนนี้หลานผมสำคัญยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด”
“มินไปด้วยมั้ยคะ เผื่อจะช่วยเหลืออะไรได้”
“ไม่เป็นไรดีกว่าครับ ขอบคุณ ผมให้พ่อเค้าเตรียมไว้ให้แล้ว”
“แต่ผู้หญิงน่าจะรอบคอบกว่านะคะสิงห์ ให้มินไปช่วยเถอะนะ”
“มิน ผมไม่สนนะว่าใครรอบคอบกว่าใคร แต่คงไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่ละเอียดอ่อนรอบคอบกับลูกในไส้ตัวเองหรอกนะ ขอโทษนะ ผมขอตัว”

สถิติ ครั้งแรกที่นายสิงหาทำตัวได้กักขฬะที่สุดสำหรับผู้หญิง ไม่อ่อนหวาน ไม่รักษาน้ำใจ ไม่สุภาพบุรุษเอาซะเลย แต่ผมร้อนใจจนไม่สามารถที่จะแบ่งแยกประสาททำตามความถูกต้องหรือคำนึงถึง มารยาทอะไรสักอย่าง

ผมรู้แค่ว่าผมห่วงหนูมีนจับใจ และยิ่งไปกว่านั้น ผมห่วงความรู้สึกของกุมภา น้ำเสียงร้อนรนบอกผมว่าเค้าต้องการใครสักคนอยู่ข้างๆ เค้ากำลังทำอะไรไม่ถูกในสถานการณ์แบบนี้ ไม่ว่าเพราะเค้าไว้ใจผมหรือเพราะบังเอิญที่ผมคุยโทรกับเค้าอยู่พอดี

แต่ไม่ว่าจะอะไร

มัน ทำให้ผมเดินจากตรงนี้ไปแบบไม่เหลียวหลังกลับมาแลมินตราเลยสักนิด ใจผมถึงบ้านนานแล้ว ส่วนตัวผมกำลังมุ่งกลับไปหาแบบไม่คิดชีวิต ปลายทางของผมมีแต่หลานและพ่อของหลานเท่านั้น






๐ สวัสดีค่ะทุกคน เพราะมัวแต่เวิ่นเว้อเรื่องไร้สาระระดับชาติ เลยไม่ได้แต่งนิยายทั้งๆที่ว่างแล้วแท้ๆ (แต่ก่อนหน้านั้นพี่หนึ่ง poes ใช้งานคนเขียนอยู่จริงๆนะ)
๐ อันนี้บอกเล่ากันเพื่อน้อมรับคำประนามเลยแท้ๆ ชื่อละครสามารถฆ่าคนเขียนได้ น้องสาวชื่อ 'มิ' ลูกชื่อ 'มีน' แฟนเก่าชื่อ 'มิน' จัดหนักขนาดนี้ แต่งไปไม่มึนไปไม่ใช่ TRomance แล้ว จริงๆแล้วคนอ่านก็ช่วยสอบถามเข้ามาทางรีพลายนะ ว่า ลูกกับแม่ชื่ออะไรกันแน่ๆ คนเขียนผิดเองแหละค่ะ พิมพ์เพลินมือ พอตรวจทานคำผิด เห็นพิมพ์ไม่ผิดก็ปล่อย(ไก่)ให้คนอ่านจับได้  TRomance พลาดบ่อยจะตายไปค่ะ ยอมรับกันหน้าชื่นตาบานเลยทีเดียว  แต่คนอ่านถ้าเจออะไรผิดปกติ ทักท้วงกันมาหน้ากระทู้ได้นะคะ บางคนไม่กล้าทักเพราะกลัวคนเขียนไม่พอใจ กลัวคนเขียนนอยด์ กลัวคนอ่านท่านอื่นๆต่อว่า ไม่ต้องกลัวค่ะ TRomance รับทั้งคำติ คำชม คำด่า นั่นแหละค่ะ ต่อให้เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ 5 ในชีวิต แต่มือสมัครเล่นก็ยังเป็นมือสมัครเล่นอยู่ดี เพราะฉะนั้นความผิดพลาดก็เกิดขึ้นได้ตลอดเวลาเหมือนกัน
๐ ขอบคุณสำหรับคำผิดที่ช่วยกันดูให้นะคะ ทุกๆคนเลย ไม่ว่าจะเป็น @Iriz,❃indy❣zaka❃,★Sugar.B ขอบคุณมากค่ะ
๐ ขอโทษ @Iriz นะคะ ที่สะกดชื่อล็อคอินผิดในครั้งที่แล้ว 
๐ ใครที่ติดตามนิยายของ eiky เรื่อง เมื่อผมรับบทเป็นนางร้าย อย่าลืมจับจองเก็บหนังสือเป็นที่ระลึกนะคะ ถ้ายังไม่เคยอ่าน ติดตามได้ในห้องนิยายจบแล้ว แอบกระซิบให้ว่า ตัวอย่างหนังสือและบ็อกเซตใกล้จะออกมาให้ได้ยลกันแล้วค่ะ นิยายเรื่องนี้ เล้าเป็นออแกไนซ์ดำเนินการให้เน้อ นอกจากสนับสนุนนักเขียนแล้วยังได้สนับสนุนเล้าด้วยนะ (สองเด้งเหมือนป๊อกเก้าเลย) ว่าแต่.....เก็บค่าโฆษณาที่ใครเนี่ย 
๐ อีกเรื่องดีๆ ตอนนี้เล้ารณรงค์ให้ลูกเป็ดหันมาใช้ คนเขียน-คนอ่าน แทนไรท์เตอร์ รีดเดอร์กันอยู่นะคะ ฝากสนับสนุนด้วยเน้อ
๐ ครบทุกเรื่องที่อยากคุยแล้ว ไปแต่งเด็กป๋าต่อดีมั้ย (สปอยล์) ป่านนี้ป๋ามันช้ำใจตายไปแล้วมั้ง.....ว่าแต่...ป๋ามันจะใจเสาะไปมั้ย จะช้ำในตายเพราะโดนเมียปาหมอนใส่ก็ให้มันรู้ไปเนอะ 
๐ ขอบคุณทุกคนมากค่ะ ยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่ที่หลงเข้ามานะคะ ปิดประตูคนในห้ามออกคนนอกเข้ามาได้ตามสบายค่ะ ขอบคุณมากๆ TRomance

[winndy]

 
เป็นเรื่องที่น่ารักมากเลยค่ะ อ่านแล้วมีความสุข อบอุ่นค่ะ

[nabua]

กด like สิงห์ 1,000 ครั้ง   
จัดการได้เด็ดขาดมาก แต่รู้สึกแปลกๆ กับมินตราไงไม่รู้ คงต้องรอตอนต่อไป

[โจ๊กกุ้ง]

 o13ลุงสิงห์เยี่ยมมาก ต้องให้หลานและว่าที่แฟนมาก่อนสิ

[lucifel]

สมน้ำหน้ามินตรา

[ordkrub]

Yes!!!!!!!!!
สะใจสุดๆ  ในที่สุด เฮียสิงห์ก็ทำใจได้แล้ว

[Petalkiss]

กรี๊ดดดด ตอนที่สิบมาแล้ว
สะใจจริงๆ ตัดผู้หญิงคนนั้นออกไปจากใจเลยนะสิงหา !!

[fuku]

เค้าแอบสะใจที่เมินแฟนเก่านะ
แบบว่าเธอต้องการหลายสิ่ง แต่ไม่มองว่าคนที่บอกว่ารักเค้าก็มีความจำเป็น
ไม่รอมชอม ไม่ปรับตัว ก็ต้องแยกกันเดิน
จะบอกว่าขอกลับมามันก็ง่ายไปนะ

[ขนมหวาน]

ชอบป๊าสิงห์ง่ะ น่ารักมว้ากกกกกกกกกกก
รีบเหาะมาเลยป๊า คุณหลานรออยู่
ชอบกุมภาตอบอ่ะ ครับคุณ เรียกคุณน่ารักดีด้วย
ว่าแต่หนูมีนคงไม่เป็นไรมากนะคะ
คุณมินตราตอนท้าย ๆ หน้าแตกกันเลยทีเดียว

ปล.รอป๋าด้วยค่ะ ไม่รู้โดนฤทธิ์เมียเป็นอย่างไรบ้าง

[Fanun]

สะใจมาก พี่สิงห์ยอดเยี่ยม
  ยัยมินตรา รู้สึกว่าหล่อนจะตามรังควานอีกนาน

รอตอนต่อไปค่ะ  
 

[kinjikung]

โว๊ะชอบปลายทางของลุงสิงห์จริง
หลานกับพ่อของหลาน ฮ่า ฮ่าแถมใจน่าจะไปถึงก่อนนนน
 

[tamekung]

ลุงสิงห์สู้ดดดยอด!!
ต้องให้คนในครอบครัวมาก่อนผู้หญิงคนอื่น


หลงรักน้องภุม

[nunamicky]

สมน้ำหน้ายายมินตราจริงๆ
 

[MiSS-U]

ตอนนี้อ่านแล้วรู้สึกถึงสายใยที่เริ่มถักทอของสิงหากับกุมภาแล้ว
ว่าเริ่มแน่นหนา เดี๋ยวรอเด็กป๋าต่อนะคะ

[taroni]

สิงหาเด็ดขาดมาก 
หนูมีนจะเป็นอะไรมากหรือป่าวน่าเป็นห่วง

[Poes]

สะใจจริงๆ รีบไปหาน้องกุมซะ 

ส่วนเรื่องคำผิด เขียนเรื่องที่ 5 แล้ว ปรับปรุงหน่อย 

[koraorni]

ช่วยให้ป๊าสิงห์ตัดใจได้ง่ายขึ้นนะมินตรา
แต่ว่าหนูมีนจะเป็นอะไรมากหรือเปล่านะ

[DraCo_SLa13]

หนูมีน  อย่าเป้นอะไรมากนะจ๊ะ

สะใจที่ซู๊ด   ชะนีกะเหรี่ยงหงายเงิบ

[sundaysundae]

อ.มินตรานี่ยังไง เมื่อว่าจะกลับมาเลย
พอเขามีหลานก็ทิ้งไป...

กลัวใจอ.กับภุมจริง กลัวทำภุมเสียใจ ไหนจะมาเลี้ยงหลานแทนอีก

[mayuree]

มาแผนสูงนะยัยชะนีมินน่ะ
แต่เสียใจ..มันไม่ง่ายเหมือนก่อนแล้ว
คุณพี่สิงห์จะรู้ตัวไหมว่าเยื่อใยที่คิดว่าเคยมีกับชิ้นเก่าน่ะมันเทียบไม่ได้กับสายใยใหม่ที่เริ่มถักทอ บางเบาแต่เหนียวแน่นค่า..หึหึหึ

[-~iK@iZ_KunG~-]

รอวันที่สิงห์กับกุมภ์จะลงเอยกัน อิอิ
(ได้เสียกัน(จริงๆ)นั่นเอง) ฮ่าๆๆ

[kokikung]

น้องมีนเป็นไงบ้างงงอ่า
อาการอย่าหนักเลยไม่งั้นลุงกะพ่อเครียดตายแน่ๆๆๆ
แต่คุณมินยังไงกันแน่ทิ้งเขาไปยังมีหน้ากลับมาอีกนะเนี่ยย
กันซีนกุมสุดๆๆๆๆ สมโดนลุงปฎิเสษสะไม่เหลือเยื่อใยเลย
ปล.งงจริงๆๆกับ3สาวตระกูล ม.ม้าเนี่ยยยย อย่ามีมิ้นมาอีกละกันนะคุณ 5555++

[tachibanramen]

ไปที่ชอบๆเถอะลุงสิงห์
5555555555

อย่าลืมเซอร์วิสกันมั่งนะลุง เชียร์อยู่ๆ

+1โลดดดด
 

[roseen]

สุดยอด o13โคตรสะใจ


มินตรา

[ตุ๊บป่อง]

น่ารัก



 




สะใจมาก 

[aorpp]

เจอพี่สิงห์สะบัดบ็อบใส่ อิอิ ระดับนี้ไม่มีกลับไปรับทานของเก่าหรอกเนอะๆๆ
สู้ไปฉลองความรักกับพ่อหนุ่มเดือนสองกับแม่หนูเดือนสามดีกว่า

ว่่าแต่ฮาจริงอะไรจริงนะ มิ มีน มิน เนี่ย

+1