หัวข้อ: สิงหาถึงกุมภา ทราบแล้วไม่เปลี่ยนโดยTRomance //ตัวอย่างหนังสือ P.101 มาแล้วค่ะ^^

[ตุ๊บป่อง]

มานอนรอพี่สิงห์อยู่นะคับ ^ ^

[A_ay]

มาตีพุงรอพ่อกุมภ์นะจ๊ะ  

[orionstar]

 :เฮ้อ:เค้าเป็นห่วงหนูมีนน๊า ไม่รู่ป่านนี้พ่อกุมกับป๋าสิงห์ พาน้องไปหาหมอยัง

[nongrak]

ลุงสิงห์คิดถึงกุมภากับหลานให้มากๆนะ
ปล่อยยัยมินตราไปเลย

[myapril]

 
กลับมาช่วยกันดูแลหนูมีน อยู่กันแบบสามคนพ่อแม่ลูกแบบเดิมดีกว่าเนอะ

[aum_15597]

จะบอกว่าติดตามของนักเขียนมาทั้ง5เรื่องแล้ว
แต่ว่าเพิ่งสมัครได้ ชอบสำนวนการแต่ง
อย่าหาว่าเราบ้านะแต่อยากให้กุมกดสิงค์อ่ะ- -
แหะๆ เราความคิดแปลกๆอยางนี้อ่ะนะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนต่อไป
แล้วจะไปเม้นให้เรื่องอื่นๆต่อนะงับ

[@Iriz]

เข้ามารอลุงสิงห์กับน้องกุม 

[Seiki]

ตอนที่ 11 สิงหาถึงกุมภา ทราบแล้วแต่ไม่เปลี่ยน


มวลอากาศในอกตีตื้นออกมาเป็นน้ำตาทันทีที่เปิดประตูเข้าบ้าน ผมใช้หลังมือปาดน้ำตาลูกผู้ชายลวกๆเมื่อเห็นภาพที่กุมภากอดลุกน้อยไว้กับอก ทุกความสนใจและสมาธิจดจ่ออยู่กับก้อนผ้าอ้อมเนื้อนิ่มที่ห่อเด็กน้อยไว้ราวกับว่าต้องการจะกันเด็กให้ห่อผ้านั้นออกจากสิ่งแวดล้อมภายนอกให้มากที่สุด
กุมภาสนใจแค่เพียงหนูมีนจนไม่รู้ว่าผมเดินเข้าห้องมาหยุดมองเค้าอยู่สักพักหนึ่งแล้ว ถ้าผมไม่วางมือบนบ่าที่ห่อตัวเข้าหากันด้วยความกังวลแล้ว เค้าคงไม่ละสายตาออกมาจากหนูมีนแน่ๆ
แค่แววตาสงบนิ่งที่จดจ้องอยู่กับลูกน้อยก็ทำให้คนมองสะเทือนใจมากพออยู่แล้ว แต่พอเค้าเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมเท่านั้น หน่วยตาไหวระริกเหมือนอัดอั้นมานาน แล้วม่านน้ำตาก็ไหลออกมาเป็นสายซะจนผมทำอะไรไม่ถูก

“ไม่เป็นอะไรนะ พี่กลับมาแล้ว พร้อมหรือยัง”
กุมภาพยักหน้าแทนคำตอบ แต่ถึงอย่างนั้น เค้าก็พยายามเค้นคำพูดผ่านก้อนสะอื้นเพื่อโต้ตอบกับผม
“งั้นเราไปกันเถอะ”
ผมคว้าตระกร้าที่เต็มไปด้วยข้าวของเครื่องใช้เด็กอ่อน ใจสั่งให้ยื่นอีกมือที่ว่างไปข้างหลัง แล้วก็หยุดรอ
“อะไรครับคุณ”
“มือไง”
“ครับ ผมก็เห็นว่ามือ แต่......”
“ก็นายอุ้มลูกอยู่ไม่ใช่หรือไง จับมือพี่ไว้สิ เผื่อล้ม”

ผู้ชายอายุสามสิบที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมายาวนานอย่างนายสิงหา มีทักษะการแถได้ต่ำเตี้ยเรี่ยดินได้อย่างน่าไม่อาย ใครล่ะจะสน ไอ้ปากแดงมันเอาลูกอุ้มพาดบ่า มันบังคับตัวเองให้จดจ่อแต่กับลูก มีโอกาสพลาดลื่นล้มได้ง่ายจะตาย ผมไม่ได้อยากจะจับมือไอ้หน้าหล่อ แต่ผมเป็นห่วงหลานเท่านั้นเอง

ไม่รู้ไอ้ปากแดงมันจำนนต่อเหตุผลที่ผมกล่าวอ้างหรือมันตัดรำคาญที่จะเถียงผมก็ไม่รู้ ผมบอกว่ายื่นมือไปให้มันจับ มันก็จับแล้วก็เดินตามผมมาขึ้นรถ ผมไม่อยากจะเข้าข้างตัวเองว่ามันพิศวาสอะไรผมนักหรอก สาเหตุที่มันยอมทำตามอย่างว่าง่ายเพราะใจมันจดจ่ออยู่กับอาการไม่สบายของหนูมีน

หลานตัวน้อยหลับตาพริ้ม ไม่มีท่าทางทรมานให้เห็นนอกจากรอยยับย่นบนหน้าผากที่บ่งบอกว่าหลับไม่สบายก็เท่านั้น กุมภาบอกว่าหลังจากที่ผมวางสายไป แกถ่ายอีกครั้งเดียว ครั้งนี้มีกากใยน้อยกว่าทุกครั้ง แต่ก็ไม่ได้มีแต่น้ำอย่างที่กังวล หนูมีนร้องไห้งอแงอยู่ไม่นานก็หลับไปอย่างที่เห็น ถึงดูเหมือนอาการจะไม่ร้ายแรงจนน่าตกอกตกใจ แต่ก็วางใจไม่ได้อยู่ดี อาการเจ็บป่วยในเด็กเดาได้ยาก เพราะเค้ายังพูดไม่ได้ บอกอาการเจ็บป่วยของตัวเองไม่ได้

ระหว่างทางขับรถกลับบ้าน ผมโทรสอบถามหลายโรงพยาบาลว่าที่ไหนมีหมอเฉพาะทางเกี่ยวกับเด็กอ่อนอยู่บ้าง โรงพยาบาลที่มีหมอเด็กประจำ 24 ชั่วโมงเป็นโรงพยาบาลเอกชนที่อยู่ไกลออกมาจากบ้านพอสมควร มาถึงโรงพยาบาลก็มีหมอและพยาบาลมารอรับอยู่ก่อนแล้ว เพราะผมแจ้งเรื่องไว้ว่าจะเอาหนูมีนเข้ามารักษาที่นี่

สำหรับหัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่แล้ว ครึ่งชั่วโมงที่หนูมีนหายเข้าไปพร้อมหมอและพยาบาลในห้องตรวจถือว่านานมาก มากเสียจนคนเป็นพ่อนั่งไม่ติดเก้าอี้ เดินไปเดินมาเหมือนหนูติดจั่น และทุกครั้งที่มันเดินผ่านหน้าผม ปากแดงๆของมันก็พรูลมหายใจออกมากระตุ้นให้ผมต้องเครียดเป็นเพื่อนมันบ้าง

“นี่......กุม”
“ครับ”
มันยังมีสติหันมาตอบรับเสียงเรียกของผม แสดงว่ามันพร้อมที่จะตอบทำถาม
“มดแดงเข้าไปทำรังในกางเกงในหรือไง เดินไปเดินมาอยู่ได้”
“ผมเครียด”
“พี่รู้”
“ผมกลัว”
“พี่เข้าใจ”
“หนูมีน.....ลูกผมอะ คุณไม่เป็นห่วงหนูมีนเหรอ”
“เป็นห่วงสิ หลานพี่ทั้งคน เป็นห่วงได้ กลัวได้ กังวลได้ แต่ต้องมีสติควบคู่กันไปเข้าใจมั้ย”
“เข้าใจครับ แต่.....”
“หนูมีนถึงมือหมอแล้ว”
“แล้วไงอะครับ”

ผมเอามือเกากบาลเลยทีนี้ ผมเครียดเงียบๆของผมคนเดียวก็ต้องมาเครียดเปิดเผยเพราะตอบคำถามแบบห่วงโซ่ของมันนี่แหละ ถึงมือหมอแล้วยังไง ผมจะตอบได้มั้ยล่ะ มันก็ต้องรอให้หมอออกมาแล้วเป็นคนตอบคำถาม ไม่ใช่ผมสักหน่อย

ผมถอนหายใจทิ้งเสียเฮือกใหญ่เมื่อเห็นคุณหมอเปิดประตูห้องตรววจแล้วเดินยิ้มออกมา เค้าว่ากันว่า รอยยิ้มของกุมารแพทย์เป็นยิ้มที่ไม่น่าไว้วางใจ เพราะหมอเด็กใจดี เรื่องเล็กคุณหมอก็ยิ้มสู้ เรื่องใหญ่คุณหมอก็ยิ้มสู้ แต่ในอกผมสิ รัวเป็นกลองเทศกาลตรุษจีนกันเลยทีเดียว

ไอ้หล่อมันถลาไปถึงคุณหมอตั้งแต่ผมไม่ทันจะแงะตูดตัวเองออกจากโซฟาหน้าห้องเสียด้วยซ้ำ ผมที่เป็นลุงถึงค่อยๆเดินอืดอาดตามไปสมทบแบบไม่ให้น่าเกลียดนัก เอาเข้าจริงๆแล้วผมก็แอบกลัวคำตอบนะ แต่คนที่มันกังวลไปสารพัดนั้น มันลืมไปแล้วหรือไงว่าเมื่อกี้มันมีสภาพไม่ต่างจากหนูติดจั่นสักเท่าไหร่เลยจริงๆ

“คุณลุงและคุณพ่อสบายใจได้นะคะ”
ผมยิ้ม ไอ้ตุ๊ดโคตรหล่อปากแดงก็ยิ้มทั้งหน้าและแววตา
“เด็กอยู่ในความดูแลของหมอและพยาบาลแล้ว”
ถ้าคุณรู้จักหญ้าไมยราบ ผมกับกุมภามีสีหน้าแบบนั้นไม่มีผิด เหมือนหญ้าไมยราบที่กางใบล้อสายลมแล้วหุบกระทันหันเพราะมีใครสักคนไปเหยียบแค่ส่วนใดส่วนหนึ่งของใบเท่านั้น
“หมายความว่ายังไงหรือครับหมอ”
ผมทำได้แค่พยักหน้าสนับสนุนในคำถามของไอ้หล่อเท่านั้นแหละครับ ผมเองก็อยากรู้อยากที่มันอยากรู้
“อาการปวดท้องในเด็กอ่อน มันก็ละเอียดอ่อนตามวัย ยังไงหมอขอแอดมิทดูอาการแกสักสองสามวันนะคะ ไม่ทราบว่าแกแสดงอาการปวดท้องให้เห็นมาหลายวันหรือยังคะ”
“เพิ่งเป็นวันนี้ครับ”
“แกถ่ายเหลวหรือถ่ายเป็นน้ำคะ”
“เริ่มจากปกติก่อนแล้วค่อยเหลวครับ ครั้งสุดท้ายที่ถ่ายไปก็ไม่เชิงว่าถ่ายเป็นน้ำ”
“ตอนแกปวดท้องมีอาการยังไงบ้างคะ”
“หน้านิ่วครับ ปกติแกไม่ค่อยงอแง แต่คราวนี้แกร้องไห้ ช่วงที่ถ่ายและรู้สึกว่าแกผิดปกติแกจะตะกายขาไปมา พอวางลงกับที่นอน แกชันขาขึ้นแล้้วบิดตัวไปมาเหมือนปวดท้องอะครับ”

ท่ามกลางวิกฤตการณ์ที่กุมภาต้องเลี้ยงลูกคนเดียว ผมแน่ใจว่าตอนนั้นไอ้หล่อมันจะต้องตกใจมากแน่ๆ ผมเองยังอดใจหายไม่ได้ ทั้งๆที่ฟังจากคำบอกเล่าเท่านั้น ผมต้องยอมรับในหน่วยความจำและช่างสังเกตของมัน ช่วงเวลาโกลาหลขนาดนั้น กุมภาสามารถเก็บทุกรายละเอียดมาบอกหมอจนผมอดทึ่งในตัวมันไม่ได้ นี่หรือเปล่าที่เค้าเรียกว่าอานุภาพของผู้ให้กำเนิด มันน่าอัศจรรย์สำหรับผมที่อยู่มานานขนาดนี้ แก่กว่ามันตั้งหลายปี แต่เรื่องความละเอียดรอบคอบที่มีต่อหนูมีนแล้ว ผมแพ้มันแบบไม่เห็นฝุ่นเลยทีเดียว ผมเชื่อแล้วว่า เมื่อคนเรามีลูกนั้น จิตวิญญาณของพ่อและแม่มันจะเกิดขึ้นมาเอง

“ตอนนี้หมอวินิจฉัยไว้สองกรณีนะคะ คืออาหารเป็นพิษกับโรคโคลิคในเด็กอ่อน ถ้าเป็นอย่างแรกพรุ่งนี้ก็จะดีขึ้นและหมอให้กลับบ้านได้ค่ะ แต่ถ้าเป็นอย่างหลัง แกจะร้องไห้และมีอาการแบบนี้ไปสักระยะ ที่เค้าเรียกว่าร้องไห้สามเดือนไงคะ ไม่ทราบคุณพ่อรุ่นใหม่เดี๋ยวนี้จะรู้จักหรือเปล่า”
“พอทราบครับ”
เป็นไอ้หล่อครับที่ตอบข้อสงสัยของคุณหมอคนสวย ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาจำกัดความกับไอ้หล่อจริงๆ มันไม่รู้จักแม่ซื้อ แต่มันเสือกรู้จักโรคร้องไห้สามเดือนในเด็ก คนโบราณเค้าบอกว่าไอ้โรคนี้นี่แหละมันเกี่ยวข้องกับแม่ซื้อแกล้งจนเด็กโกรธ หรือแม่ซื้อชวนเล่นเจ็บๆจนเด็กร้องไห้
“นี่ รู้จักโรคนี้จริงๆน่ะเหรอ”
“จริงสิคุณ”
“รู้จักได้ไงอะ”
“ผมดูหนัง”
“โรคนี้ไม่น่ากลัวเหมือนในหนังหรอกค่ะ หมอบอกสาเหตุที่แน่ชัดไม่ได้ แต่ไม่เป็นอันตรายกับเด็กนะคะ ถ้าเด็กเป็นโคลิค เด็กจะร้องไห้และมีอาการแบบนี้ทุกวันหลังจากที่พบวันแรก ถ้าพรุุ่งนี้แกยังร้องไห้อยู่ หมอจะรอดูอาการอีกหนึ่งหรือสองวันและจะบอกวิธีทำให้แกผ่อนคลายตอนเกิดอาการ และจะให้กลับบ้านนะคะ”

เสียงใสของคุณหมออธิบายยืดยาวแต่ทว่ามันก็ทำให้เวทีมวยย่อมๆระหว่างผมกับไอ้ปากแดงระงับไปชั่วคราว

“ที่โรงพยาบาลนี้มีห้องเด็กอ่อนเป็นห้องรวมที่มีพยาบาลอยู่ดูแลตลอดเวลา แต่ไม่อนุญาตให้พ่อแม่หรือญาติเฝ้านะคะ กับห้องพิเศษสำหรับเด็ก ห้องนี้พ่อแม่หรือญาติสามารถอยู่กับเด็กได้ค่ะ แต่จะมีพยาบาลเข้าไปดูแลทุกๆครึ่งชั่วโมง อาจจะสร้างความรบกวนให้นิดหน่อยนะคะ สะดวกแบบไหนแจ้งที่เคาน์เตอร์พยาบาลได้เลยค่ะ หมอขอตัวก่อนนะคะ”
จากเมื่อกี้ที่ไอ้หล่อมันตั้งใจฟังและมองแต่หน้าหมอตลอดเวลา หลังจากเราคำนับขอบคุณที่หมอช่วยรักษาหนูมีนแล้ว มันก็เปลี่ยนมาเป็นมองหน้าผมแทน
“อะ อะไรอะ”
โดนมองหน้าตอนที่ลืมเก๊กแบบนี้ ผมก็เหวอไปเหมือนกันนะ จะว่าเขินก็คงใช้กับคนอย่างสิงหาไม่ได้ แต่จะเรียกว่าอะไรผมก็ไม่รู้เหมือนกันนี่สิ
“คุณจะเอายังไง”
“หมายถึงอะไรเหรอ”
ทำไมวันนี้วิญญาณเข้าร่างพระเอกช้าจังวะ ผมคงทำหน้าสงสัยจนมันต้องชักสีหน้าหงุดหงิดใส่ผมทันที
“เรื่องลูกไง คุณจะให้หนูมีนอยู่ห้องแบบไหน”
“อ๋อ อยู่ห้องพิเศษสิ พยาบาลเข้ามาบ่อยก็ไม่เป็นไรหรอก ขอแค่อยู่ใกล้ๆหนูมีนก็พอ หรือนายคิดว่าไงล่ะ”
“ผมจะว่าอะไรได้ ผมก็ต้องเห็นด้วยกับคุณสิ ไปเหอะ ไปเคาน์เตอร์พยาบาลกัน”

ผมบอกแล้วว่าถ้าเป็นเรื่องหนูมีน ผมไม่พลาดหรอก ผมมั่นใจว่าผมชะตาขาดกลางโรงบาลแน่ๆถ้าให้หนูมีนอยู่ห้องรวมเด็กอ่อน จงอางที่ว่าหวงไข่มากที่สุดแล้ว ลองมาเจอกุมภาหวงลูกหน่อยมั้ย ตอนที่มันถามเมื่อกี้ เหมือนผมจะมองเห็นมันแยกเขี้ยวขู่ผมฟ่อๆทางสายตายังไงก็ไม่รู้

เหมือนไอ้หล่อปากแดงมันมีสวิตซ์เปิดปิดอีโมชั่นบนใบหน้ามันได้ แค่คำพูดที่ทำให้มันถูกใจเล็กน้อย มันสามารถเปลี่ยนจากหน้ายักษ์เป็นแยกยิ้มหวานให้ผมภายในชั่ววินาที แล้วจากตอนมาโรงพยาบาลที่ผมจูงมือมัน กลายเป็นตอนนี้มันจูงมือผมแบบไม่เกรงกลัวสายตาพยาบาลหลายชีวิตเวรดึกจะเข้าใจผิดเลยทันที
เราแจ้งความประสงค์เกี่ยวกับห้องพักหนูมีนแล้วก็ต้องมานั่งรอหน้าเคาน์เตอร์ ไม่นานพยาบาลก็มาเรียกไปยังห้องที่หนูมีนจะต้องนอนดูอาการ ผมเพิ่งเคยเห็นห้องผู้ป่วยเด็กอ่อนเป็นครั้งแรกก็วันนี้ เบาะกว้างประมาณผู้ใหญ่นอนเรียงกันได้สามคนวางแนบลงกับพื้น ไม่มีเตียงผู้ป่วยอย่างที่เราเห็นทั่วๆไป สายน้ำเกลือที่ต่อกับกับมือเล็กโผล่ออกมาจากผนัง ส่วนเสาและขวดน้ำเกลือนั้นอยู่มุมห้อง นอกจากนี้ก็มีสิ่งอำนวยความสะดวกอื่นๆเหมือนห้องผู้ใหญ่ทุกประการ มีหมอนข้างอันเล็กๆสองอันเหมือนเป็นอาณาเขตกั้นตัวหนูมีนเอาไว้ หนูมีนนอนอยู่ใจกลางเบาะอันใหญ่ พื้นที่ว่างด้านข้างที่เหลือคงจะเป็นของพ่อและลุงที่มาเฝ้าไข้


เสียงเพลงเกาหลีที่ผมไม่เคยได้ยินเลยในชีวิต แต่พอจะเดาได้ว่ามันคือเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของวัยรุ่นยุคใหม่ ไม่ใช่ผมแน่ๆที่เป็นเจ้าของเสียงเรียกเข้าสายนี้ ผมตวัดสายตามองไปที่ผู้ต้องสงสัยเพียงคนเดียวในห้อง คำตอบที่ได้กลับมาทำให้แทบกัดลิ้นตาย

“เสียงซาวด์แทรคประกอบซีรีย์เกาหลีน่ะคุณ”
“อันนั้นพี่ไม่ได้อยากรู้ ที่อยากรู้คือใครโทรมาดึกๆดื่นๆแบบนี้มากกว่า”

ไม่รู้อารมณ์ไหนที่สั่งให้ผมโพล่งถามออกไปแบบนั้น ถ้าไอ้ตุ๊ดตอบกลับมาว่าผมเสือกนี่หน้าม้านไปเหมือนกันนะ แต่ถามไปแล้วก็ต้องลุ้นคำตอบเอานั่นแหละว่าจะออกหัวหรือก้อย

“น้องสาวคุณโทรมา”
“หานายเหรอ”

ผมรู้สึกแบบไหนไม่รู้เหมือนกันตอนที่ได้ยินแบบนี้ มันวูบๆหน่วงๆในอกยังไงพิกล เหมือนระบบการทำงานของร่างกายมันกระตุกไปชั่วขณะ

“เค้าโทรมาหาคุณ”
“อ้าว....โทรมาหาพี่แล้วไปโผล่ที่นายได้ไง”
“เค้าโทรมาหาคุณตั้งแต่ตอนคุณออกไปกินข้าวแล้ว แต่ผมบอกว่าคุณมีนัดทานข้าวกับสาว เค้าเลยบอกว่าจะโทรมาใหม่ นี่คงโทรเข้าที่บ้านแล้วไม่มีคนรับสายแน่ๆ แล้วคุณโทรศัพท์แบตหมดเหรอ”
“ไม่รู้สิ”

ตบกระเป๋าดูก็ไม่มีโทรศัพท์อยู่กับตัวซะด้วยสิ ไม่รู้วางลืมไว้ที่บ้านหรือในรถกันแน่ก็ไม่รู้ แค่ผมได้เจอหลานเจอกุมและได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าแบบนี้ โทรศัพท์หมดความสำคัญกับผมจนลืมไปเลย

“งั้นคุณก็คุยกับมีมี่เอาเอง”

มันโคตรตัดช่องน้อยแต่พอตัวเลยนะ แล้วห้องพักก็มีแค่นี้ จะปลีกตัวไปที่ระเบียงก็ยังไม่คุ้นเคยกับห้องนี้สักเท่าไหร่ ยังไม่ได้สำรวจห้องเลยด้วยซ้ำว่าอะไรอยู่ตรงไหนบ้าง เรียกว่ายังปรับตัวไม่ทันกับสถานการณ์

“ว่าไง”
“ทำไมพี่สิงห์ถึงรับโทรศัพท์พี่กุมได้ล่ะ”
“แล้วแกโทรมาหาใคร”
“หาพี่สิงห์สิ”
“พี่รับก็ถูกแล้วไง”
“งั้นมิถามใหม่ ทำไมพี่สิงห์กับพี่กุมถึงอยู่ด้วยกันได้”
“ก็นอนด้วยกัน”
“พี่สิงห์ตอบน่าเกลียด หมายความว่าไง นอนด้วยกันเนี่ย”
“มันมีความหมายอื่นนอกจากนั้นด้วยเหรอวะ”
“มีสิ คำว่านอนด้วยกันมันหมายความได้ตั้งหลายอย่าง”
“แกมันทะลึ่งเกินไปแล้วยัยมิ ก็ต้องช่วยกันดูแลลูกแกมันก็ต้องนอนด้วยกันสิวะ แล้วโทรมามีอะไร”
“แหมๆ นอนด้วยกันกับพ่อของลูกมิ มิก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ทำไมพี่สิงห์ต้องโวยวายกลบเกลื่อนด้วยอะ จากที่เฉยๆมิเริ่มชักสงสัยแล้วเนี่ย เห็นพี่กุมบอกว่าพี่สิงห์มีนัดกินข้าวเย็นกับสาวเหรอ ใครอะ ลูกมิยังไม่ทันโตเลยนะ จะหาแม่ทูนหัวให้หลานแล้วเหรอ”
“มีนัดกับมินตรา”
“หา มีนัดกับยัยคนนั้นเนี่ยนะ พี่สิงห์ไปนัดเค้าทำไม พี่สิงห์ตัดเค้าไม่ขาดเหรอ พี่สิงห์จำไม่ได้เหรอว่าตอนนั้นพี่เจ็บแค่ไหน”
“จำได้สิ พี่ไม่ลืมวันนั้นง่ายๆหรอก เค้าเป็นคนนัดพี่มา ไม่ใช่พี่นัดเค้าหรอก”
“นัดพี่สิงห์ ยิ่งไปกันใหญ่เลย เป็นคนทิ้งพี่ไปแล้วจะนัดพี่สิงห์อีกทำไม หรือเพิ่งจะนึกได้ว่าปล่อยของมีค่าให้หลุดมือ มิไม่เอาแล้วนะ เค้าทำพี่สิงห์เจ็บครั้งแรกได้ขนาดนี้ มิเชื่อว่าครั้งที่สองที่สามก็ตามมาไม่ยากหรอก”
“นี่ยัยมิ แกก็ฟุ้งซ่านเกินไป เค้านัดพี่ไปเรื่องพ่อของลูกต่างหากเล่า ไม่ใช่เรื่องของพี่กับเค้า”
“ทำไมอะ พี่กุมไปเกี่ยวอะไรด้วย”
“ไม่มีอะไรหรอก”
“พี่สิงห์ห้ามใจอ่อนนะ ไม่ต้องเป็นสุภาพบุรุษทุกกระเบียดนิ้วก็ได้ ปฏิเสธคนให้เป็นซะบ้าง ถ้าทำไม่เป็นเดี๋ยวมิสอน”
“แล้วที่แกพูดจนหูโทรศัพท์จะช็อตเพราะน้ำขังนี่ไม่เรียกว่าสั่งสอนเหรอวะ เสียงดังออกมาจนผัวแกสงสัยแล้วเนี่ย”
“พี่สิงห์อะ บอกว่าเค้าไม่ใช่ผัวมิ งั้นมิขอคุยกับพี่กุมหน่อยสิ”
“คุยอะไรวะ แล้วทำไมเมื่อตอนเย็นพวกแกไม่คุยกัน”
“ตอนนั้นมันไม่มีประเด็นนี่ แต่ตอนนี้มิมีประเด็นแล้ว”

ผมว่านะ ยัยมิจบมามันเป็นโฆษกรัฐบาลได้แน่ๆ อาชีพนี้น่าจะรุ่ง คือจัดการเรื่องราวให้คนอื่น ถ้าเรื่องดีๆก็เรียกว่าเป็นธุระจัดการให้ แต่ถ้าไม่ใช่เรื่องตัวเองก็เข้าข่ายสาระแนแค่นั้นเอง
ผมไม่แปลกใจหรอกที่ยัยมิลมออกหูเรื่องที่รู้ว่าผมมีนัดกับมินตราแบบนั้น เพราะช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตรักผม ยัยมิเห็นทุกกิริยาอาการของพี่ชายตัวเอง ถ้าผมเป็นพี่ชายที่แข็งแกร่งต่อหน้าใครๆเหมือนกับท้องแท้ 100% ผมก็เป็นทองแท้ที่พร้อมละลายไปในกองไฟแห่งความรักเหมือนกัน ภาพพี่ชายที่อ่อนแอได้น่าสมเพชที่สุดทำให้น้องสาวคนเดียวรับกับสภาพนั้นไม่ได้ ไม่คิดเลยว่าผู้หญิงเพียงคนเดียวจะฆ่าผมทั้งเป็นด้วยคำบอกลาและเหตุผลแค่ไม่กี่คำ

ผมไม่รู้ว่ายัยมิคุยอะไรกับกุมภา แต่ผมเห็นไอ้ปากแดงมันเหลือบมามองผมด้วยแววตาครุ่นคิดหลายต่อหลายครั้ง จนผมเริ่มร้อนตัวว่ายัยมิมันสุมไฟอะไรลงไปบ้าง ผมได้ยินแต่เสียง ‘ได้ เข้าใจ และจะดีเหรอ’ วนไปวนมาหลายต่อหลายครั้ง

ผมไม่เคยรู้สึกอึดอัดแบบนี้มานานมากแล้ว ผมรู้ตัวเองว่าเครียดเพราะอาการอยากบุหรี่เริ่มกลับมาหลังจากที่ผมเลิกไปเพราะยัยมิท้อง แต่ตอนนี้ยิ่งเห็นกุมภาหน้านิ่วคิ้วขมวดมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งปั่นป่วนในท้องมากเท่านั้น รู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออก มันอัดอั้นซะจนอยากอัดบุหรี่เข้าไปลึกๆแล้วปล่อยควันยาวๆออกมาซะตอนนี้เลยด้วยซ้ำ

แค่คนสองคนคุยกันมันมีอิทธิพลกับผมขนาดนี้เลยเหรอวะ?

บ้าไปแล้วมึง!! ไอ้สิงหา มึงมันบ้าไปแล้ว!!


๐ สวัสดีค่ะทุกคน ปลีกตัวจากแพ็คของมาต่อพี่สิงห์ เพราะแอบเกรงใจคนที่ลงกระทู้มาทวง

๐ ไว้คุยกันมากกว่านี้ ตอนคนเขียนเคลียร์เรื่องไปรษณีย์เรียบร้อยแล้วนะคะ

๐ ฝากเรื่องคำผิดเหมือนเดิมนะคะ ฝากกันแต่เรื่องนี้แหละ คนเขียนอ่อนด้อยทางภาษา เซกิก็บอกว่ากรูดุให้ไม่ไหวนะเว้ย แก่แล้ว ตาลาย ฝากด้วยนะคะ

๐ ขอบคุณทุกคนเหมือนเดิมค่ะ ยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่ด้วยนะคะ

๐ ขอบคุณค่ะ TRomance





















   

[@Iriz]

 
ลุงสิงห์นี่ออกอาการมากขึ้นทุกวันละ
"ผมไม่ได้อยากจะจับมือไอ้หน้าหล่อ แต่ผมเป็นห่วงหลานเท่านั้นเอง"
แถไม่เก่ง แถมข้อแก้ตัวก็ฟังไม่ขึ้นด้วยนะลุง 

คำผิดค่ะ
กุมภากอดลุกน้อยไว้กับอก > ลูก
ต้องการจะกันเด็กให้ห่อผ้านั้นออกจากสิ่งแวดล้อมภายนอก > ใน
ผมคว้าตระกร้าที่เต็มไปด้วยข้าวของเครื่องใช้เด็กอ่อน > ตะกร้า
ผมเองก็อยากรู้อยากที่มันอยากรู้
แกชันขาขึ้นแล้้วบิดตัวไปมา > สระมันซ้อนกันค่ะ
ถ้าพรุุ่งนี้แกยังร้องไห้อยู่ > สระอุซ้อนกัน
ไม่เกรงกลัวสายตาพยาบาลหลายชีวิตเวรดึกจะเข้าใจผิดเลยทันที > เรียงแปลกๆอ่ะค่ะ
สายน้ำเกลือที่ต่อกับกับมือเล็ก
อันนี้แถมค่ะ แหะๆ
มีทักษะการแถได้ต่ำเตี้ยเรี่ยดินได้อย่างน่าไม่อาย
ไม่รู้วางลืมไว้ที่บ้านหรือในรถกันแน่ก็ไม่รู้

[donutnoi]

อาการลุงสิงห์เริ่มชัด กุมนี่สิแสดงออกมาบ้างนะ  แล้วมิคุยอะไรกับกุม อยากรู้ 

[knightofbabylon]

นั่นสิ น้องมิกับกุมภาคุยอะไรกัน 

ลุงสิงอาการไม่ค่อยออกเลยอะ

[myapril]

 
----------------------------------------
มีมี่กะนายเดือนสอง :m26:อะไรกันหว่า
หรือว่ามีมี่จะฝากฝังพี่สิงห์ไว้กะนายกุมภ์ ไม่ให้ใครบางคนมาเขี่ยถ่านไฟเก่า 
ทีนี้ก็อยู่เฝ้าหนูมีนกันสองคนนะ อย่าทะเลาะกันล่ะ
สงสารนายกุมภ์ คงเกือบสติแตกที่หนูมีนไม่สบาย ดีนะที่พี่สิงห์เลือกที่จะกลับมา
พี่สิงห์แทนตัวเองว่า พี่ ทำให้ดูเหมือนความสัมพันธ์ดีขึ้นกว่าเดิมมาก
แต่กุมภ์ยังใช้ ผม กับ คุณ ไม่เรียกพี่สิงห์สักที 

[คนริมคลอง]

ลุงสิงห์นับวันยิ่งอาการหนัก

สอดรู้สอดเห็น น้องมิคุยอะไรน๊าาาาา

[pigrabbit]

  มิอาจจะหาแฟนให้พี่ชายอยู่ก็ได้♥


ตระกร้า * ตะกร้า
ห้องตรววจแล้วเดินยิ้ม * ตรวจ
กางใบล้อสายลมแล้วหุบกระทันหัน *  กะทันหัน

[lazewcielo]

หนูมิฝากฝังพี่สิงห์ให้กุมภาดูแลใช่มะ แน่ๆเลย

[taroni]

หนูมีนหายป่วยเร็วๆนะ

[yayee2]

ดูเป็นครอบครั๊วครอบครัวเนอะ คุณลุง(พ่อ)ถึงจะร้อนใจแต่ก็ระงับไว้ได้ ส่วนคุณพ่อ(แม่)ก็เนอะเป็นธรรมดาล่ะ ก็ห่วงลูกมากนี่นา
ยัยมิ จะทำอะไรน่ะ พูดอะไรกับพ่อของหนูมีนหว่า

[orionstar]

  เค้าไม่ได้ทวงน๊าาาา แต่เค้าจิกเลยยย อ้าว  
เอาล่ะซิ เดาว่าน่ะ มีมี่มีอะไรเด็ดดวง มาให้พ่อกุมจัดการป๋าสิงห์แน่ๆ เลยอ่ะหนูมิน
เชียร์ค๊า
แต่ป๋าสิงอิ อิ คิดไรอยู่ป่าว ไม่ได้ลอกเลียนมีมี่น่ะ
แต่จัดให้เต็มๆ สักที่เถอะะะ
 

[Giniz]

ทำไมคนเขียนไม่ติดเครื่องดักฟังไว้ที่โทรศัพท์น้องกุม
คนอ่านจะได้รู้ด้วยว่าเค้าคุยไรกัน (ออกแนวอยากรู้แบบไม่ปิดบัง) =  ="

[จันทร์ผา]

อยากรู้จังมีมี่สั่งไรกับกุมภา

[Whatever it is]

อ่านะ สองคนนี้คุยรายกันหว่า อยากรู้ด้วยคน 

[Yunatsu]

คิดถึงเลย หายไปตั้งนานนนนนนน

เหมือนพี่สิงห์จะหวั่นไหวมากนะ แต่ไม่เอา ไม่กลับไปสูบบุหรี่นะ

[toou]

พี่สิง ขี้หึงงงงงงงงง  อร๊ายยยยยยยยยย

[Saint De Jupiter]

จิ้มคนแต่ง

[kinjikung]

ลุงสิงห์อาการหนักแว๊วววว หึงพ่อหนูมีนอ่ะดิ

[G-NaF]

ปะป๊าสิงห์เริ่มหนัก ตกหลุมรักพ่อกุมแล้วอาดิ

[sam3sam]

กลายเป็นว่าน้องมิ กะ หนูมีน
เป็นกามเทพให้สองคนนี้เขามาเจอแล้วก็รักกันเลยอ่า

 

[A_ay]

แหมะ
ซุบซิบอะไรก๊านน

จะให้พ่อกุมภ์กันนางคนนั้นออกจากลุงสิงห์ใช่มั้ยล่ะ

[samsoon@doll]

ยัยมิฝากฝังให้เอาพี่ชายตัวเองทำสามีไปเลยหรือป่าวน๊า

[indy❣zaka]

กุมมี่มาแว้วววว  
ทำไมพ่อกุมบทน้อยจังเลยอ่ะคะ   ลุงสิงห์แกเหมาเกลี้ยงไปหลายตอนแล้วนะนี่  

คำผิด  เพิ่มเติมจากที่รีอื่นตรวจให้นะคะ

มีทักษะการแถได้ต่ำเตี้ยเรี่ยดินได้อย่างน่าไม่อาย

---> หน้าไม่อาย

แสดงว่ามันพร้อมที่จะตอบทำถาม

---> คำถาม

เมื่อเห็นคุณหมอเปิดประตูห้องตรววจแล้วเดินยิ้มออกมา

---> ตรวจ

เหมือนหญ้าไมยราบที่กางใบล้อสายลมแล้วหุบกระทันหันเพราะมีใครสักคน

---> กะทันหัน   *ที่จริงแล้ว คำนี้ไม่มี "ร" ควบกล้ำนะคะ แต่คนมักใช้กันผิด*

ต่อหน้าใครๆเหมือนกับท้องแท้ 100%

---> ทอง