^^
“จิ เรารู้แล้วว่าทำไมเรื่องที่เราแต่งมันถึงมึนๆ อึนๆ” นักเขียนผู้มากความสามารถ เขียนสิบเรื่องได้เรื่องได้ราว(ที่ไม่ได้หมายความว่าจะขายได้)ซักสามเรื่องจนเพื่อนๆต้องคอยส่ง มาม่า ยำยำ ไวไว มาเป็นของกำนันเสมอตามแต่ใครจะมียี่ห้อไหนเหลือมากกว่ากัน นักเขียนผู้เลี้ยงง่าย กินได้ทุกอย่างที่เป็นของฟรี นักเขียนผู้เสียสละ ไม่ว่าเพื่อจะขอให้ช่วยทำงานอะไรเค้ายินดีที่จะทำเสมอขอเพียงมีของกินติดไม้ติดมือกลับบ้านเท่านั้น จริงบ้านมันก็มีเงิน แต่มันดื้อ ที่บ้านอยากให้เรียนหมอมันดันมาเลือกวิศวะ(ที่แอบฝันอยากเป็นนักเขียน) ที่บ้านเลยตัดเงิน แบบเรียนหมอเอาไปเดือนละหมื่นอย่างอื่นอีกต่างหาก เรียนอย่างอื่นเหลือห้าพันรวมหมด มันก็เลยเป็นอย่างนี้นั้นแหละ
“ก็แล้วมันอะไรล่ะวะ ไอ้ขิม” จิ อดีตเด็กศิลป์ข้างห้อง ชายผู้แสนดี และเสียสละซะยิ่งกว่าไอ้นักเขียนไส้แห้งนั้นเป็นพันเท่า เพราะตอนนี้โต้งคือคนที่เก็บไอ้นักเขียนซื่อบื้อนี่มาดูแล หลังจากเจอมันแทบจะเป็นศพเพราะความหิว(มันคลานมาขอของกิน)อยู่ที่ประตูหน้าห้อง ตอนนี้จิขุน เอ้ยเลี้ยงจนมันอวบอ้วนแก้มใสปิ้งและให้ย้ายมาอยู่ห้องเดียวกัน
“มันขาดความรัก”
“ขาดยังไงก็ให้อยู่ทุกคืนยังไม่พออีกหรือไง”
“ไม่ใช่อย่างงั้น”
“แล้วมันอย่างไหนอีกล่ะ”
“ก็เหมือนเรื่องแรกเราที่เราลงมือเขียน เรามีความรัก รักที่จะเขียน มีความสนุก สนุกที่จะจินตนาการ ความรู้สึกตอนเขียนมันรื่นเริงเหมือนตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องที่แต่ พอเขียนเรื่องที่สองความรู้สึกเรื่องแรกมันก็ยังอวลอยู่ พอเรื่องที่สามก็ดูดเอาความรัก ความรื่นเริงที่บินวนอยู่รอบตัวมาใช้ เรื่องที่สี่ก็ยิ่งดูดมาใช้มากขึ้น พอถึงเรื่องที่ห้าพลังงานความรักที่บินวนอยู่ก็เริ่มขาดๆหายๆ อ่อนแรงความรื่นเริงมันหดหาย ก็ยังเขียนได้เหมือนกันแต่มันขาด ขาดความรัก ขาดความสนุก เราเลยว่าคงต้องพักซักหน่อย ถอยออกมาซักนิด ให้ตัวเองได้เก็บสะสมพลังงานความรักจนมันเต็มพร้อมใช้อีกครั้ง”
“สรุปง่ายๆ มีคนหลายคนกำลังจะไปเที่ยว พอดีพวกเค้าเอ่ยปากชวน แล้วขิมก็อยากจะไปกับเค้าด้วยว่างั้น” ไอ้นี่รู้ทันทุกทีเลย
“ก็ใช่ เราไม่ได้ไปมา เอ่อ เมื่ออาทิตย์ที่แล้วไม่ได้ไปอะ แล้วกับไอ้พวกนั้นก็ไม่ได้ไปด้วยมานานแล้วนะ เลย อยาก ไปกะพวกมันนะนะ ให้เราไปนะ ไปทะเลด้วย อยากไป” มันคงอยากไปมากเพราะมันทำหน้าเหมือนหมาขาดความรัก
“ไปเมื่อไหร่”
“อย่าทำเสียงหงุดหงิดงั้นซิ ไปเย็นวันศุกร์กลับวันอาทิตย์ นะจินะ”
“ก็ไม่บอกเลยซะเลยล่ะว่าจะไปเย็นนี้” จิทำเสียงหงุดหงิด จนขิมต้องแปลงร่างเป็นลิงกระโดดเกาะคอเอาขาเกี่ยวเอวแล้วหอมแก้มซ้ายทีขวาที
“ไอ้ลูกลิงเอ้ย ตัวไม่ใช่เบาๆนะ จูบปากด้วยถึงจะให้ไป” จุ๊ป ขิมเอาปากชนที่ปากจิอย่างเร็ว
“ถ้าไอ้นั้นเค้าเรียกว่าจูบก็ไม่ต้องไปหรอกขิม”
“แหมอันนั้นแค่เรียกน้ำย่อยของจริงต้องต่อจากนี้ต่างหาก” ว่าแล้วก็เอาปากไปประกบกับปากของจิ เอาลิ้นอุ่นๆ มาแตะที่ริมฝีปากก่อนที่ละส่งมันเข้าไปเจอกับลิ้นอุ่นนุ่มของอีกฝ่าย อือ แต่มันให้ผมเป็นคนจูบไม่ใช่หรอ แล้วทำไมมันกลับเป็นฝ่ายลุกไล่ซะจน
“อืออ” กูจะหายใจไม่ทันแล้วจนผมตัองดันมันออก แต่ เอ เรามานอนอยูบนที่นอนกันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
“ไอ้จิ ปล่อยก่อน” เฮ้ย อย่าเพิ่งถอด
“ไม่”
“ไอ้บ้า เราต้องเก็บของอีกนะโว้ย” ขอดิ้นซะหน่อยเถอะ แหมพอยกแขนมันก็ถอดเสื้อ พอยกสะโพกมันก็ถอดกางเกง ว่องไวจริงนะ
“ไม่เห็นต้องเอาไรไปมากมาย เก็บแป๊บเดียวก็เสร็จ แล้วไอ้ที่จะทำเนี่ยร่วมมือดีดี แป๊บเดียวก็เสร็จ” แป๊บเดียวบ้านแกสิไอ้จิ
“อ๊ะ จิ ฮืออ” มันไซ้เข้าที่ซอกคอดูดเม้นอย่างเมามัน ก่อนจะเลื่อนลงมาที่หน้าอกทั้งสองข้าง ค่อยเลียรอบๆ อย่างเบาๆ จนมาถึงยอดอกมันครอบปากลงประกบก่อนที่จะดูดดึงขบเม้น จนมันแข็งเป็นไต
“อ๊ะ อือม จิ อ๊ะ อ๊า” จิลากลิ้นผ่านกลางอกลงมาที่สะดือ มันเอาลิ้นเลียรอบๆ ก่อนที่จะลากต่ำลงสู่น้องชายที่กำลังแข็งแรงชูช่อ ส่ายหัวดิ๊กๆ รอท่าอยู่ก็ด้วยความคุ้นเคยกันดีไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลงกันละเจอกันปุ๊บก็ขบหัวกันปั๊บ
“อ๊า จิ อืออ” ทั้งดูดทั้งเลีย มือทั้งสองข้างของผมขยุ้มลงที่ผมของจิมันทั้งอยากกระชากออกและอยากกดลงในคราวเดียวกัน
“อืออ จิ ขิมเสียว อ๊า โอ้ววว อ๊าาาา” จิบรรจงทำอย่างสุดฝีปาก ผมทำได้ก็เพียงร้องควรคราง บิดตัวรับความซ่านเสียว
“อ๊า จิ ขิม ไม่ ไหวอ๊า อือออแล้ว อ๊าาาา” แล้วผมก็ปลดปล่อยออกมา จิไล้เลียทำจนสะอาดหมดจด ก่อนที่จะลุกขึ้นนั่งแล้วจับที่ข้อเท้าทั้งสองข้างของผมแล้วยกมันให้ลอยแยกกว้างอยู่เหนือตัววผม เค้าเอาน้องชายของตัวเองมาจ่อเข้าที่ช่องทางด้านหลังแล้วดันมันเข้ามาในคราวเดียว มันไม่เจ็บแต่มันเสียวใช่เล่น
“ฮื้ออ” พอมันเข้ามาหมดเค้าก็ปล่อยขาผมลงดดยพลิกเปลี่ยนท่าให้ผมนอนตะแคงข้างเอามือข้างนึงสอดเข้ามาใต้เข่าที่อยู่ด้านบนแล้วก็ขยับโยกเข้าออกอย่างช้าๆ ก่อนที่จะเร็วขึ้น แรงขึ้น ผมบิดตัวให้หันหน้าไปเผชิญหน้ากับจิ เอามือข้างนึงเหนี่ยวที่คอเค้าให้ก้มลงมาจูบปากกัน ยิ่งเค้ากระแทกเข้ามาแรงมากเท่าไหร่มือผมที่อยู่บนคอเค้าก็ยิ่งเกร็งจิกลงที่เนื้อคอเค้ามากยิ่งขึ้น เสียงครางก็ยิ่งดังขึ้น ถี่กระชั้นมากขึ้น
“อ๊ะ จิ โอ้ววว อืออ อีก อืออ แรงอีก อ๊า อย่างงั้นครับ อ๊าวว อ้าวว” ยิ่งครางดังเท่าไหร่จิก็ยิ่งกระแทกเข้ามาแรงขึ้น แรงขึ้น
“อ๊า ขิม อืออ อ๊า”
“จิ อืออม จิ อู้วว อ๊าไม่ไหวแล้ว อ๊า ไม่ไหวแล้ว” เค้ากระแทกเข้ามาแรงมากก่อนที่จะกระตุกสามสี่ที่แล้วฟุ๊บตัวลงมานอนหอบหายใจอยู่ด้านบนแล้วค่อยๆ เลื่อนตัวลงไปนอนอยู่ด้านข้างแล้วดึงตัวผมเข้าไปกอดเอาไว้
“รีบกลับมานะขิม จิคิดถึงนะรู้มั้ย” ผมเอาเอามือกอดแขนของจิที่กอดตัวผมอยู่แล้วยกขึ้นจูบเบาๆ
“รู้ ขิมรู้ แล้วจะรีบกลับมา” ช่วงเวลาของเราถูกทำลายลงด้วยเสียงดนตรีไทยที่คุ้นหู
“ใครมันขยันโทรมาขัดจังหวะกูวะ” อ้าวไอ้ไผ่
“ว่ามา” เสียงตอบรับโทรศัพท์ขณะหงุดหงิด
“ไม่ต้องมาหงุดหงิดเลยไอ้ขิมมึงจะไปหรือจะอยู่กะผัวมึงว่ามา” เสียงคนอื่นโวยดังเข้ามาในโทรศัพท์ให้ได้ยินทำเอาผมเหลือบตาไปมองนาฬิกา
“เฮ้ย กูสาย มึงรอกูก๊อน ตอนนี่พวกมึงอยู่ไหน”
“อยู่ที่ตึก”
“เออมึงออกรถมาที่หอกูเลยมึงมาถึงหน้าหอกูรับรองกูอยู่ตีนบันไดหอยืนรอพวกมึงแน่” วางโทรศัพท์เสร็จ ก็เห็นไอ้จิกำลังเอาของเข้ากระเป๋าให้ เลยวิ่งเข้าห้องน้ำผ่านน้ำสักรอบก็ยังดีวะ
แต่งตัวออกมาจากห้องน้ำคว้ากระเป๋าได้ก็โดนคว้าตัวเข้าไปจูบอีกรอบจนต้องดันมันออก
“แล้วกูจะรีบกลับ” ผมโปกมือลามันแล้วรีบวิ่งโกยอ้าวออกจากห้องลงไปถึงบันไดขั้นสุดท้ายรถของไอ้พวกนั้นก็มาจอดเทียบแบบพอดิบพอดี
########################
กว่าจะเดินทางถึงจุดหมายก็ปาเข้าไปสามทุ่ม พอลงจากรถได้ก็หยิบโทรศัพท์โทรรายงานพ่อทูนหัวก่อนใครไม่งั้นมันอาจงอนได้ยิ่งทิ้งมันมาเที่ยวอย่างงี้ด้วยแล้ว
“ไอ้ขิมคิดถึงกันขนาดนี่ทำไมมึงไม่ชวนมันมาด้วยเลยวะ พวกกูได้อยู่แล้ว” เพื่อนยังไงก็เพื่อน
“ไม่เป็นไรคราวนี้กูอยากมาเที่ยวกับพวกมึงว่ะ ไม่อยากมีผัวแล้วทิ้งเพื่อนให้พวกมึงมากะแนะกะแหน” ว่าแล้วก็ช่วยกันยกของขึ้นบ้าน มาครั้งนี้ไอ้พวกนี้มนพักแบบบ้านเป็นหลังไม่ได้หรูหราแต่สะอาดน่าอยู่แถม วิ่งไม่กี่ก้าวก็ถึงน้ำ มีเพื่อนบ้านอยู่หลายหลังเพราะๆได้ยินเสียงคุยเสียงหัวเราะเฮฮาดังมาเป็นระยะ แต่ไอ้กลิ่นหอมของอาหารทะเลปิ้งนี่มันช่างชวนน้ำลายสอซะเหลือเกิน คืนนี่เราแยกย้ายกันตั้งแต่ยังไม่ดึกเพราะพรุ่งนี้ต้องไปซื้ออาหารทะเลที่หาดใกล้ๆ แต่เช้า แต่นอนยังไงก็นอนไม่ค่อยจะหลับ
“เฮ้อ” ........ได้แต่นอนพลิกไป
“เฮ้อ” .........ได้แต่นอนพลิกมา
“เฮ้อ”........พลิกไปพลิกมา สูดหายใจเข้าอย่างแรง แต่ก่อนที่จะได้ปล่อยออกมา
“ไอ้ขิมถ้ามีเฮ้อที่สี่กูจะลุกมาตืบให้สลบ” แค้ก แค้ก แค้ก
“ไอ้โอ มึงทำกูสำลักเลย”
“เออกูแค่ทำให้มึงสำลักแต่มึงกำลังทำพวกกูนอนไม่หลับ เป็นเหี้ยไรของมึงนัก” โอ เกมส์ กอล์ฟ มันลุกขึ้นมานั่งกันแล้ว ส่วนไอ้ม้งพลขับยังหลับต่อไป
“กูนอนไม่หลับ”
“เออกูรู้ พวกกูก็ไม่ได้ละเมอมาคุยกะมึง” โอลุกออกจากที่นอนแล้วกวักมือเรียกทุกคนให้ออกไปคุยกันที่ระเบียงด้านนอก พวกมันทั้งสามลุกไปแล้วไอ้ต้นเหตุอย่างผมก็ย่อมต้องลุกตาม แต่ก็ยังมีกะใจลากเอาผ้าห่มติดมือไปด้วย
“เอ้า ว่ามาไอ้ขิม มึงเป็นไร บอกให้ชวนมันมาด้วยมึงก็ไม่เอา พอไม่มีมันมึงก็คิดถึง” โอเปิดประเด็นทันที
“กูว่า กูคงรักมันมั้งวะ” หาที่นั่งลงตัวก็เอาผ้าห่มมาคลุมกันยุงกัด พอไอ้พวกนั้นเห็นก็รีบลุกกลับไปลากผ้าห่มออกมากันบ้าง
“ไอ้เหี้ย เป็นเมียมันมาตั้งนานสองนานมึงยังไม่รู้ตัวหรือไงวะ” ไอ้เกมส์ได้ทีจิกกัดด้วยลมปากหมาๆของมัน
“ตอนแรกกูก็ไม่รู้วะ อยู่กันไปอย่างงั้น อยู่นานมาหน่อยก็เป็นความเคยชิน เดี๋ยวนี้กูพอจะว่างเลยได้มีเวลาไต่ตรอง กูอยากหาคำตอบให้ตัวเองก่อนเรียนจบว่ะ” ถอนหายใจครั้งที่สี่ได้ทำซะที่
“แล้วบื้อๆ อย่างมึงคิดอะไรออกมาได้มั้งวะ” ไอ้กอล์ฟ ตบตีด้วยคารมซ้ำเข้ามา อีก
“จากที่กูวิเคราะห์มาจนถึงวันนี้ กูได้ตำตอบละ”
“ว่า” นี่ กูจริงจังนะโว้ย พวกมึงจะอมยิ้มกันทำไม
“กูรักมันว่ะ”
“เฮ้อ” ไอ้สามตัวนั้นมันถอนใจออกมาพร้อมกันที่เดียว
“กูเพิ่งแน่ใจว่ะ ว่าความรักทำให้คนตาบอด” ไอ้โอส่งคารมลิเกมาชวนเลี่ยนก่อนใคร
“เออ กูก็ด้วยเค้าถึงว่าคนใกล้มักมองไม่เห็น” “ไอ้เกมส์ ชงต่อ
“คนไกลอย่างพวกกูเห็นมาเป็นชาติแล้วว่ามึงรักมัน แล้วมันก็รักมึงยังกับอะไรดี” แหมไอ้พวกนี้เข้ากันเป็นปี่เป็นซอ ยังดีนะที่กูเป็นขิมยังอยู่วงเดียวกับพวกมึงได้
“แต่กูยังไม่เคยบอกมันเลยว่ะ”
“แล้วมึงจะอมอยู่ทำไมวะไอ้ขิม”
“พรุ่งนี้พวกมึงไปส่งกูที่ท่ารถหน่อยสิ กูจะกลับไปบอกมัน” ไอ้สามตัวทำท่าเหนื่อยใจ
“ไอ้เหี้ยนี่ แล้วมึงจะมาทำเหี้ยอะไรเนี่ย” กูก็มาเป็นเหี้ยให้พวกมึงโขกสับไง พวกมันยังจิกกัดแทะโลมกันไปเรื่อยจนเสียงค่อยเงียบลงที่ละคนสองคน
“เฮ้ย ไอ้เหี้ยพวกนี้นี่ทิ้งกูนอนอยู่ข้างในคนเดียวทั้งคืนเลยนะมึง” เสียงฟ้าฝ่าจองไอ้ม้งดังมากระแทกแก้วหูจนไอ้เหี้ยทั้งหลายต้องตื่นมารับอรุณด้วยเสียงด่าตอนพระอาทิตย์ขึ้น
“ขิมเล่นทะเลกัน” ไอ้เกมส์ตื่นมายังไม่ได้แปรงฟันเพราะถือว่าแปรงด้วยเดนทิเต้ไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ก็ลากเพื่อนๆลงน้ำแบบไม่ให้ตั้งตัว
“เฮ้ยไหนว่าจะไปซื้อปู” ยังมีคนห่วงกินเว้ย
“เออเดี๋ยวไปส่งไอ้ขิมแล้วซื้อที่ตลาดที่เดียวเลย” จากนั้นก็เล่นน้ำกันแทบลืมเวลา
กว่าจะมาถึงท่ารถก็เกือบเที่ยง ซื้อของกินไปฝากไอ้จินิดหน่อยก็พวกกะปิน้ำปลากุ้งแห้งเพราะมันชอบทำอาหาร กับของกินเล่นอีกเล็กน้อยกลับถึงหอก็เกือบหกโมงเย็นแบบสะปักสะปอมเล็กน้อย ถึงห้องไอ้จิไม่อยู่แต่มีของกิน มีขนม อาหารวางสองสามอย่างอยู่ในครัว ไรวะ กูไม่อยู่นี่มึงจัดปาร์ตี้เลยหรอวะ เอาของงที่ซื้อมาเข้าเก็บเลยไปอาบน้ำเพื่อเรียกความสดชื่น ได้ยินเสียงประตูเปิด ไอ้จิคงกลับมาแล้ว ยังไม่ทันได้แต่งตัวไอ้จิก็โผล่พรวดเข้าสมาในห้อง
“เฮ้ย” มันตรงเข้ามากอดเหมือนจากกันไปซักเดือนได้
“ขิมกลับมาเมื่อไหร่ ไหนว่าจะกลับวันอาทิตย์” ผมเลยกอดตอบมันบ้างเอา หน้าซุกอกมัน สูดกลิ่นมันให้หายคิดถึง
“กลับมาเมื่อกี้ ก็บอกแล้วว่าจะรีบกลับ แล้วจิล่ะแค่ขิมไม่อยู่นี่จะจัดปาร์ตี้เลยหรือไง” มีงอนนะเว้ย เรื่องกินยอมไม่ได้ยิ่งเป็นฝีมือจิอร่อยทุกอย่าง
“จิสังหรณ์ ว่าขิมจะมามั้งเลยเตรียมทำไว้รอ” จิพาผมเดินตามออกไปนอกห้อง ทั้งที่ทั้งตัวผมมีผ้าเช็ดตัวพันอยู่ผืนเดียว พอออกมาสิ่งที่ผมเห็นมีเพิ่มจากของที่มีวางอยู่บนโต๊ะกลับมีเค้กก้อนสีดำเพิ่มขึ้นมา มันสะดุดใจจนผมต้องเดินไปมอง ที่หน้ามันเขียนว่าวันเกิดจิแต่เค้กนี่เพื่อขิม พออ่านจบมันทำให้ผมต้องเดินเข้าไปกอดมันอีกครั้ง
“ขิมไปนั่งก่อนมาเหนื่อยๆ เดี๋ยวจิไปเอาอาหารจาในครัวอีกอย่างก่อนนะ” นี่ผมลืมวันเกิดมันเท่านั้นยังไม่พอผมยังหนีไปเที่ยวอีกต่างหาก ยังดีนะที่ผมยังมีของขวัญมาให้มันไม่งั้นผมคงอยากเอาหัวพุ่งชนกำแพงให้รู้แล้วรู้แรดไปซะเดี๋ยวนั้นและดีนะที่ผมกลับมาวันนี้
ผมดึงผ้าเข็ดตัวออกเอาแล้วเอาโบว์จากที่กล่องเค้กมาผูกที่คอตัวเองแบบไม่แน่นมากหรอกครับแค่กระตุกที่เดียวก็หลุดแล้ว แล้วยืนรอจิออกมาจากห้องครัวเอามือประสานกันบังเจ้าน้องชายที่นอนสงบอยู่เอาไว้ จิเดินยิ้มออกมาจากในครัวพร้อมจานไก่ผัดเม็ดมะม่วงของโปรดผม อู้ย น้ำลายสอ แต่ไม่ได้ผมกำลังซึ้ง พอจิวางจานนั้นลงที่โต๊ะ ผมก็กางมือออกทำท่าเหมือนเด็กที่รอให้แม่อุ้มนั้นแหละ จิเดินเข้ามากอดผมไว้แล้วผมก็กอดตอบเค้า
“ขิมให้ตัวเองเป็นของขวัญจิหรอ แต่จิว่า จิเป็นเจ้าของขิมมานานแล้วนะ” เค้าพูดไปก็ระดมจูบไปตามส่วนต่างบนหน้าแล้วมาจบลงที่ปาก เราจูบกันอยู่นานมากจนผมกลัวว่ามันจะเลยเถิดไปกว่านั้นก่อนที่ผมจะได้ให้ของขวัญวันเกิดที่แท้จริงกับเค้า เลยดันหน้าเค้าออก เจ้าเด็กงอแงยังไม่ยอมพยายามจะเข้ามาจูบอีกจนผมต้องเอามือปิดที่ปากมันไว้
“พอก่อนจิ ตัวขิมยังไม่ใช่ของขวัญจริงๆ ที่ขิมจะให้กับจิซะหน่อย” จิทำหน้างงนิดๆ ได้น่ารักมากจนผมต้องยื่นหน้าเข้าไปจูบที่ปากเค้าเบาๆ แล้วถอยออกมาก่อนที่มันจะตั้งตัวได้แล้วเกาะติดมาไม่ยอมปล่อยจนผมได้พูดในสิ่งที่ตั้งใจ
“เพราะได้แต่ตัวไปให้ดูแลดียังไงมันก็ไม่มีความหมาย เพราะงั้นรับเอาหัวใจของขิมไปดูแลด้วยนะ” ผมเดินกลับเข้าไปกอดจิอีกครั้งโน้มคอมันลงมาซุกอยู่ที่คอผม ปากผมก็จะอยู่ที่หูของจิพอดี
“ขิมรักจินะ” ผมกระซิบบอกจิเบาๆ ที่ข้างหู จิกอดผมแน่นมากพร้อมกับพยักหน้าเป็นบ้าเป็นหลังอยู่กับบ่าผม ...................
........................
.......
..
.
The end
^^
หัวข้อ: เรื่องสั้นx[[#79 มะไฟ 05จบ]] p.58 x 07/07/59 (อ่าน 524254 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก