หัวข้อ: เรื่องสั้นx[[#79 มะไฟ 05จบ]] p.58 x 07/07/59

[zeit]

ถั่วน้อยน่ารักกก

[a_tapha]

ชอบให้เค้าอ้อนนี่เอง 

[zombi]

ต่อไปน้องสิงห์คงจะไปไหนไม่รอด
ก็เล่นเปิดเผยจุดอ่อนตัวเองแบบนี้

[arun do d]

ว่าแต่ถั่วที่กินเข้าไปนะ อร่อยถึงใจป่ะ 

[faNg]

ถั่ว !!!!!!!! อ้อนสิงห์สิ ว่าอย่าหยุดนะ กีสสสสสสสสสสสสสสสสส
ชอบมากกกกกกกกกกกกก 

[skidK]

ูู^^ แอบเอากรมาต่อให้อ่าน

กรที่โบกมือลาถั่วและสิงห์   ก้าวขึ้นรถของตัวเองแล้วขับไป  ออกจากอดีตที่ทั้งน่าจดจำแต่ก็อยากจะลืม มุ่งสู่ถนนใหญ่ที่มีรถพลุกพล่านตรงไปห้างเพื่อซื้อของบางอย่าง ทั้งที่เหม่อบ้างใจลอยบ้างก็ยังสามารถพาตัวเองมาถึงจุดหมายได้อย่างปลอดภัย เมื่อหาที่จอดรถได้แม้จะไกลประตูไปซักหน่อย กรก็ไม่ได้สนใจอะไรเร่งรีบก้าวเดินไปยังประตูแต่ก่อนที่จะถึงประตูเพียงนิดเดียวเท่านั้นก็ไม่รู้ว่ามีรถปัญญาอ่อนที่ไหนเลี้ยวมาไม่ดูตาม้าตาเรือชนกรเข้าอย่างจัง กรกระแทกเข้ากับกระโปรงรถแล้วกลิ้งตกไปนอนนิ่งอยู่ที่พื้น
‘กร’
‘กร’ หือ เสียงใครหนะ
‘กร ตื่นเถอะ’ สียงรบนี่
‘รบ กรไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย อ๊ะ กรถูกรถชน งั้นกรก็ตายแล้วสิ กรถึงได้เจอรบ กรอยากบอกอะไรกับรบตั้งเยอะแยะแนะ กรรักรบนะ  กรขอโทษที่แต่ก่อนกรทำตัวแบบนั้น กรบ้า กรแคร์แต่คนอื่นไม่เคยแคร์รบเลย กรขอโทษนะ’ กรกอดรบไว้แน่น
‘ไม่เป็นไรหรอกกร  รบรักกร ไม่ว่าอะไรรบให้อภัยกรได้เสมอ  แล้วกร  กรฟังรบนะ   กรก็ยังไม่ตายตอนนี้กรแค่กรสลบอยู่แค่นั้นเอง’ รบลูบหัวกรอย่างเอ็นดู
‘ไม่รบ  กรจะอยู่กับรบ กรจะตายกรจะได้อยู่กับรบนะ’ กรยิ่งเอาหน้าซุกเข้ากับอกของกร 
‘ถ้ากรตาย กรก็ไม่ได้เจอรบซิ ’ ทำเอากรต้องเงยหน้าขึ้นมองสบตารบ
‘รบหมายความว่าไง’
‘ก็เพราะผลบุญที่กรช่วย ถั่วกับสิงห์ พระเจ้าของชาวชายรักชาย เลยให้โอกาสรบ กลับมาเกิดในร่างของหมอคนที่ชนกรนี่เหละ เพราะตอนที่ชนกรหมอเค้าช็อคจนหัวใจวายตาย รบเลยได้ร่างนี้มา แต่ต้องแลกกับความทรงจำ’
‘หมายความว่า’
‘ใช่แล้วกร รบในร่างใหม่จะจำกรไม่ได้ ทางเดียวที่เราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันก็คือ กรต้องทำให้รบรักกรให้ได้’
‘แล้วถ้ากรทำได้รบจะจำกรได้หรือเปล่า’
‘ไม่  รบก็ยังจำกรไม่ได้ แต่เราจะได้อยู่ด้วยกัน กรทำได้มั้ย กรอาจจะเจ็บ อาจจะเสียใจเพราะรบ...’
‘ไม่เป็นไรรบ กรทำได้ เพื่อให้เรากลับมาอยู่ด้วยกัน กรทำให้รบเจ็บ ทำให้รบเสียใจมามากแล้วคราวนี้กรจะเป็นฝ่ายอดทนเพื่อเราทั้งสองคนนะรบ’
แล้วอยู่ดีดี รบที่กำลังคุยกับกรก็ค่อยจางหายไปจาอ้อมแขนซะดื้อๆ
“รบ”
“รบ”
“รบ อย่าหายไป รบ” 
“พื้นแล้ว คุณ เป็นอะไรหรือเปล่า จำได้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น” คนที่นั่งอยู่ข้างหัว ก้มลงมองคนที่ยังนอนอยู่บนพื้น
“มองตามนิ้วหมอนะ” 
“ดี ดีมาก” เค้าเอานิ้วชี้เลื่อนไปมาให้มองตาม แล้วก็สั่งให้ทำอะไรอีกหลายอย่าง
“จำได้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้ แล้วเจ็บตรงไหนบ้าง”
“ผมกำลังข้ามตรงนี้ไปเข้าประตูแล้วก็มีรถมาชนผม เจ็บไปทั้งตัวเลย”
“โอเค เอาหละ  ยังไงก็ยังต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลอยู่ดีเพื่อความแน่ใจ คุณนอนนิ่งก่อนนะเดี๋ยวรถพยาบาลก็จะมาแล้ว”  และแล้วมหกรรมการเช็คร่างกายตรวจสุขภาพมาราธอนก็เริ่มขึ้น สาเหตุที่ตรวจกันระเอียดยิบขนาดนั้นเป็นเพราะคนชนเป็นคุณหมอเจ้าของโรงพยาบาลแห่งนี้นี่เองคนไข้ซุปเปอร์วีไอพีอย่างผมถึงได้รับการดูแลเป็นพิเศษ  ผลปรากฏว่าผมไม่เป็นอะไรเลย แม้แค่รอยฟกช้ำ หมอบอกว่าตอนที่ชนรถไม่เร็วเพราะเพิ่งออกจากที่ซองที่จอดรถ แต่อาจจะด้วยความตกใจผมเลยเป็นลมไป แต่หมอสั่งให้คืนนี้ผมต้องนอนที่โรงพยาบาลหนึ่งคืนเพื่อดูอาการ เลยกลายเป็นดี  เพราะทำให้ผมมีเวลาคิดวางแผน  เพื่อทำทุกวิถีทางให้ได้กลับมาอยู่กับรบอีกครั้ง
“รบ กรต้องทำให้เราได้อยู่ด้วยกันอีกครั้งให้จงได้  รอกรก่อนนะ อ๊ะไม่ได้ซิ เรียกรบไม่ได้เดี๋ยวจากที่จะได้อยู่ด้วยกันจะกลายเป็นเข้าไปอยู่โรงพยาบาลโรคจิตซะเปล่า” 
“อือม หมอชื่อ หมอหาญนี่หน่า ใช่จำได้จากป้ายชื่อที่เสื้อหมอ แล้วในฝันที่รบบอกก็ชื่อหาญนี่”
“รบ กรสัญญา   ไม่ว่ากรจะต้องสูญเสียอะไรเพื่อแลกกับการได้อยู่ด้วยกันอีกครั้งกรก็จะทำ  เอาหละกร  สู้สู้ ”

เช้าวันต่อมาที่ห้องคนไข้ซุปเปอร์วีไอพีก็มีเหตุให้ทั้งหมอทั้งพยาบาลต่างวิ่งกันโกลาหล เมื่อญาติคนไข้ยื่นความจำนงว่าจะพาคนไข้กลับบ้าน แต่คนไข้เกิดโวยวายว่าไม่รู้จักกับญาติซะงั้น
“ไม่กรไม่กลับ กรไม่ไปไหนทั้งนั้น กรจะอยู่กับหมอหาญ” คนไข้แปลงร่างกลายเป็นเด็กสิบขวบในบัดดลแต่แทนที่จะร้องหาพ่อแม่กลับร้องจะอยู่กับหมอ ร้อนถึงหมอเจ้าของไข้ต้องรีบมาไกล่เกลี่ย
“กร กรครับฟังหมอนะ กรควรกลับบ้านกับพ่อแม่ก่อน..” หมอยังพูดไม่ทันจบเจ้าหนูกรก็แผดเสียงสวนกลับมา
“ม่ายย กรไม่กลับ กรไม่กลับ กรจาอยู่กับหมอ อือออ หมอไม่มีความรับผิดชอบ คนใจร้าย  จับโน้นจับนี่ ลวนลามเค้าไปทั้งตัว ได้เค้าแล้วจะทิ้ง อย่างงี้มันต้องเรียกว่า     ไอ้ฆาตกรโรคจิต”
“เฮ้ย คุณกร หมอยังไม่ได้ฆ่าคุณซะหน่อย แล้วที่จับนั้นจับนี่ก็เพราะต้องตรวจว่ามีส่วนไหนได้รับบาดเจ็บบ้างมั้ยเท่านั้นเองนะ เค้าไม่เรียกว่าลวนลาม” หมอหาญพยายามอธิบาย เพราะจากสีหน้าญาติๆ คนไข้หมอมีสิทธิขึ้นศาลเอาง่ายๆ
“ไม่รู้ ไม่สนยังไงกรก็จะอยู่กับหมอ” เถียงกันไปยังไงวันนี้ก็คงไม่จบ
.
.
‘คุณรบ นั้นคุณกรแน่หรือนั้น’
‘นั้นแหละตัวจริงของกร’
‘แล้วไอ้ที่ผ่านๆ มานั้นมัน’
‘เฟค นะซิคุณ ไอ้นี่มันลูกชายคนเล็ก มีน้องสาวอีกแค่คนเดียว นอกนั้นมีแต่พี่ อยากได้อะไรมันก็อ้อนเอา ไอ้ที่เห็นเก๊กนั้น  ก็ทำไปอย่างนั้นแหละ ตัวจริงขี้อ้อน เอาแต่ใจเหมือนเด็กๆ  แต่อันนี้ออกจะเวอร์เกินไปหน่อย’
‘เหรอออ ตอแหลเอาเรื่องนะคุณกรนี่   เอาหละคุณรบ ไปกันเถอะ ได้เวลาของคุณแล้ว’ แต่ผู้ถูกเรียกก็ยังมองนิ่งอยู่
‘คุณรบ คุณรบ  ถ้าคุณอาลัยเค้าขนาดนั้น ทำไมคุณถึงได้หลอกไปเค้าอย่างนั้น’
‘เพราะรักไงครับ และนั้นก็จะเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมจะทำให้คนที่ผมรักได้ กรจะได้ไม่เศร้า ไม่รู้สึกผิด แล้วเอาแต่โทษตัวเองกับการจากไปของผม’
‘แหมพูดซะหรู แต่ผมว่าคุณอยากแก้แค้นเค้าซะมากกว่า’
‘ก็นิสนุง  แต่แหมเป็นผีอย่างงี้นี่มันทำให้เราได้รู้ในสิ่งที่เราอยากรู้แทบทุกอย่างดีนะ    แล้วผมก็รู้หรอกน่าว่านั้นหนะเค้าทำบุญร่วมกันมา  แต่ผมก็อยากให้กรเป็นฝ่ายวิ่งเข้าชนดูบ้าง แล้วถ้าผมไม่บอกกรไปแบบนั้นเชื่อเถอะอีกนานเลยแหละกว่าที่กรจะยอมเปิดใจ’
‘ก็คงจะจริงครับ งั้นเราก็ไปกันเถอะครับ ผมว่าอีกไม่นานคุณหมอที่ทำเหมือนจะเล่นตัวอยู่นั้นคงได้วางแผนเอาคุณกรไปดูแลต่อที่บ้านเป็นแน่’
‘ก็นั้นนะซิ ทั้งทีจริงผมหวังเอาไว้ว่าไอ้หมอนั้นคงเล่นตัวให้กรต้องออกแรงตามตื้อซะบ้าง  แต่ที่ไหนได้  เฮอะ กรก็วางแผนให้ได้อยู่กับไอ้หมอส่วนไอ้หมอนั้นก็ดันวางแผนให้ได้กรมาไว้ใกล้ตัว เฮ้อ  คู่นี้เค้าก็เหมาะกันดีเนาะ’  สำเนียงที่พูดฟังออกเยาะหน่อยๆ น้อยใจนิดๆ
‘เอาหละเมื่อกรมีคนดูแลอย่างงี้ผมก็สบายใจ   ไป  เราก็ไปของเรากันบ้างเถอะ ก่อนที่ผมจะร้องไห้’ แม้ปลายประโยคจะเบาแสนเบาแต่ชายอีกคนก็ยังได้ยิน   แล้วรบกับชายอีกคนก็หายวับไปจากที่ตรงนั้น
.
.
“เอาเป็นว่า ยังไงซะคนไข้ก็บรรลุนิติภาวะแล้วเราก็คงต้องปล่อยให้คนไข้ตัดสินใจเองน่าจะดีกว่านะครับ” หมอทำการตัดบท  เอาคนไข้ไปเก็บไว้กับตัวได้อย่างหน้าตาเฉย
 “เอ่อ แต่ป๊าว่า ให้ไอ้กอนมันกับบ้านกับพวกเลาจะดีกั่วนา”
“นั้นซิคะคุณหมอ ถ้ากรยืนยันจะอยู่กับหมอแบบนั้น มันจะเป็นการรบกวนคุณหมอเอาซะเปล่าๆ ให้แม่พากรกลับไปดูแลเองน่าจะดีกว่านะคะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณป๊า คุณแม่ ผมเองก็ผิดที่ชนกร ยังไงซะจนกว่ากรจะอยากกลับบ้านก็ให้ถือซะว่าผมเป็นผู้ดูแลกรเค้าไปก่อนก็ได้ ไม่เป็นการรบกวนอะไรเลย ดีซะอีกนะครับถ้ากรมาอยู่กับผมถ้ามีอาการผิดปกติอะไรปัจจุบันทันด่วนผมจะได้ดูแลได้อย่างใกล้ชิด ถือซะว่าผมได้ทำคุณไถ่โทษเถอะนะครับ” 
“แต่แม่เกรงใจ เท่าที่คุณเอากรมารักษาอย่างดีไม่ชนแล้วหนีแม่ก็ว่าพอแล้ว แล้วนี่กรจะไปรบกวนถึงบ้านอีก...” 
“กรจะไป” เท่านั้นแหละ
“เลื่องของแกไอ้กอน  ตามใจ อยากไปอยู่ที่ไหนก็ตามใจ พี่ลื้อน้องลื้อยังมีให้อั้วสนใจอีกเยอะ  แล้วอย่าซมซานกับมาบ้านให้อั้วเห็นหน้าอีกนะ ไปรำเพยกับ” คุณป๊างอน ลากแม่กลับไปอย่างไม่ใยดี  ‘ ฮู้ววยังดีนะที่ยังไม่ได้ทำเรื่องลาออก ไม่งั้นเคว้งน่าดูเลยกรู  เพราะไม่งั้นต้องไปเรียนที่ใหม่ก็ต้องห่างจากรบ  เอ้ย หมอหาญ นะซิ’
“กร กรครับ กร”
“หา เอ่อครับหมอ”
“งั้น กร นอนรอหมออยู่ที่ห้องนี้ไปก่อนแล้วกันนะไว้หมอทำงานเสร็จหมอจะมารับกลับบ้าน” หมอลูบหัวด้วยความเอ็นดู
“ไม่ กรกลัวหมอทิ้งกร หมอไปไหนกรไปด้วย”
“ได้ไงล่ะครับ คนป่วยก็ต้องพักผ่อน วันนี้หมอมีประชุมทั้งวันเลยนะ  เออ งั้นเอาอย่างงี้แล้วกันเดี๋ยวหมอให้รถพยาบาลไปส่งกรที่บ้านแล้วเย็นนี้หมอกลับไปเราค่อยคุยกันดีกว่ามั้ยครับ”
“งั้นกรรอหมออยู่ที่ห้องนี้ดีกว่าครับ กรไม่อยากอยู่คนเดียว กรเหงา หมออย่าทิ้งกรนะ ไม่งั้นกรไม่รับรองความปลอดภัยของโรงพยาบาลด้วย”
หมอปล่อยให้กร นั่งรอนอนรออยู่ที่ห้องจนเย็นมากถึงได้มารับ พากลับบ้านด้วยกัน
“กรนอนห้องนี้นะ ตามสบายเลยเดี๋ยวหมอขอตัวไปอาบน้ำก่อน”  แม้จะได้เข้ามาอยู่บ้านเดียวกันแต่ก็ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันอยู่ดี ‘จาทำไงดีว้าไอ้กร’

ตกดึกคืนนั้นกรหนีบหมอนกอดผ้าห่มเดินมาที่ห้องนอนหมอหาญ  ประตูไม่ได้ล็อค กรจึงเปิดเข้าไปได้อย่างสบาย จากความสลัวของห้อง  หมอนอนหลับอยู่บนเตียง กรค่อยเดินเข้าไปแล้วล้มตัวลงนอนที่ด้านข้าง
“หือ กร นอนไม่หลับหรือไง”
“กรนอนไม่หลับครับ อยากมีคนกอดนอน หมอนอนกอดกรได้มั้ยครับ” อ่อยสุดตัวขนาดนี้ถ้ายังไม่เอาก็จะปล้ำหมอละวะวันนี้
“ถ้าให้หมอกอดหมอไม่แค่กอดเท่านั้นนะ” เสียถามเพื่อให้คนขอนอนด้วยได้ตัดสินใจ
“ถ้าหมอรับดูแลกรชั่วชีวิต กรก็โอเคครับหมอ” หมอหาญไม่ได้ถามอะไรต่อแต่กลับกอดรั้งเอาคนด้านข้างเข้าไปแนบตัวปากก็ระดมจูบไปตามหน้าแล้วมาหยุดที่ปากแลกจูบกันอยู่นานกว่าที่จะปล่อยให้กรได้มีโอกาสหายใจหายคอได้
“หมอยินดีดูแลกรชั่วชีวิตอยู่แล้ว ว่าแต่กรเถอะพร้อมจะอยู่กับหมอไปชั่วชีวิตจริงหรือเปล่า”
“ชัวร์” แล้วคืนสวีทหวานสำหรับคู่รักคู่ใหม่ก็เริ่มขึ้น
“อ๊ะ หมอ อือม กร อ๊า อย่า อย่าทำอย่างนั้น โอ้วว ซี๊ดด เจ็บ อ๊า กรเจ็บ โอ้ยยย” 
“อ๊ากร ดีครับ อย่างนั้นที่รัก ขยับแรงๆเลยครับ ฮือ  อ๊า “
“หมอ อ๊าวว กรไม่ไหวแล้วนะครับ อู๊วว  อ๊ะ  อ๊า อ๊าววว ซี๊ดด อู้ยยไม่ไหวแล้ว อู้ยย กรไม่ไหวแล้วครับ” เสียงเหนื่อยหอบเหมือนคนเพิ่งวิ่งแข็งเสร็จร้องขอความเห็นใจ แต่ดูเหมือน หมอหาญจะไม่เห็นใจตามไปด้วยเลยซักนิด คืนนั้นกว่าที่หมอหาญจะให้กรได้พัก ก็โดนไปหลายยก เล่นเอาเหนื่อยแทบสลบเลยที่เดียว.........
.....
..
.

   The end

[yeyong]

ช่างเป็นผีที่ดีจริงๆ

[Acacha]

คุณหมอก็เหมาะกับกรดี
แต่ก็สงสารรบนิดนึง 

[roseen]

 

[ชะรอยน้อย]

สงสารรบ เป็นผีดีมากเลย

[เฉาก๊วย]

ผีหลอกได้เรียกเลือดมาก 

[monoo]

เป็นพีที่ดีจริงๆ 

[fastation]

ผีหลอกได้ถูกใจมากมาย><!
แต่ทำไมผีไม่ร่วมวง (แอบเศร้า)

หมอแผนเยอะนะ เนียนด้วย เล่นซะดูไม่ออกเลย
ถ้าผีไม่บอกก็ไม่รู้นะนั้น..... กรน่าสงสาร ต้องรับศึกหนักทุกคืนแน่ -..-

[pita]

เหมือนรบจะมีแฟนใหม่นะ เอารบมา
ต่อเลยดิจ๊ะ

[Ryojung]

รักกันๆ แต่แอบสงสารรบจังเลย เฮ้อ
หาคู่ให้รบหน่อยค๊าบบบบ

[MimicClub]

หมอนี่เนียนได้ตลอด 

[a_tapha]

พี่รบเป็นผีที่ดีจริงๆ ห่วงแฟนด้วย 

[jiki]

โดนผีหลอกจริงๆด้วย. แต่ว่า กรเพิ่งหายเจ็บแล้วเล่นกันหนักอย่างนี้ จะไม่เป็นไรเหรอ แต่ก็มีคุณหมออยู่ใกล้ๆนี่เนอะ

[SuSaya]

ถ้ากรรู้ว่าหมอไม่ใช่รบความรู้สึกจะเปลี่ยนมั้ยอ่ะ...งานนี้น่าสงสารหมอนะ

[jaja-jj]

สงสารผี...

[puchi]

โฮะๆๆๆ โดนผีหลอกจริงๆด้วย

[golove2]

สงสารรบ

แต่คนที่คุยกับรบ ก็คงจะรักรบใช่ไหม 

 

[MiSS-U]

ตอนนี้เป็นผีหลอกคนจริงๆ

ยังไงก็เป็นความหวังดีให้กรมีความสุขอ่ะนะ happy อ่ะ

 

[๛ナーリバス๛]

หักมุมตล๊อดดดดดดดด ฮาๆ

รบมันเป็นผีที่หลอกเพราะความรักและหวังดีมากๆ เยย

[pp4]

ผีดี = ='
ตอนนี้แอบดูฝืดๆนะคะ รอตอนต่อไปดีกว่า 555~~

ปล.แอบอยากอ่านแนวแบบ...อ๊ะ ท่านฮะ (ไม่ใช่ จ้าวฮะ นะ 555)

[litlittledragon]

ดีใจไปกับหมอหาญและกร แต่สงสารรบอะ ผีหลอกจับคู่แบบนี้ ชาติหน้าคงได้เจอคนรักที่กล้าก้าวไปพร้อมกันสักทีมั้ง
ผิดไหมถ้าจะขอคู่ให้รบสักคน บนสวรรค์หรือจะเกิดชาติใหม่ก็ได้ ขอเถอะ

[faNg]

โอ้ววววววววววววววววววว ทีแรกคิดว่ากรจะรุกหมอ ฮาาาาาาาาาาาาาาา

หมอหื่นนะคะ 

[skidK]

ูู^^ คนแต่งไม่ชอบเรื่องเศร้า แต่อยากลอง
คืนเดือนมืดที่เงียบสงัดที่ไร้แม้เสียงหรีดหริ่งเรไรร้อง ชายชุดดำกำลังลัดเลาะไปตามริมกำแพง   ผ่านห้องต่างๆ อย่างชำนาญ แล้วผลุบหายเข้าหน้าต่างบานที่เปิดอยู่ของห้องๆ หนึ่งเข้าไป
“ศิษย์น้องเฟย” เมื่อเข้ามาในห้องได้ก็ตรงไปที่เตียงที่มีม่านบางกางกั้นแล้วสอดตัวเข้าหาคนที่นอนอยู่
“หือ ศิษย์พี่เกา  ท่านมาแล้ว” คนตัวเล็กบนที่นอนพลิกตัวเข้ากอดคนมาใหม่
“ข้ามาช้า เป็นข้าผิดเอง” คนตัวเล็กเอามือปิดปากคนพูดพร้อมส่ายหัว
“ท่านมาแล้ว จะช้าเร็วท่านก็มา...” ศิษย์พี่เอามือที่ปิดปากออกก่อนที่จะก้มลงจูบที่ปากที่กล่าววาจาหวานหู แล้วเลื่อนไปที่ข้างแก้มจรดใบหู
“ข้ารักเจ้าเสี่ยวเฟย” ขบเม้มติ่งหูนุ่มนิ้มอย่างรู้ใจ
“อ๊ะ ท่านพี่ ฮืออ”  แล้วเลื่อนลงมาตามลำคออย่างช้าๆ จนมาหยุดที่อกแบนราบแล้วส่งเรียวลิ้นเข้าทักทายยอดสีสวยจนมันตอบสนองด้วยการรัดตัวจนแข็งเป็นไต เกาจิ้งหยอกเย้ายอดอกอยู่นานก่อนที่จะเลื่อนตัวลงสู่เบื้องล่างที่ตื่นตัวรอเค้าอยู่  เมื่อเลื่อนลงไปถึงก็จัดการครอบครองมันเข้าไว้ในปากอย่างช่ำชอง ทั้งดูดเลีย แทะเล็มจนเจ้าของถึงกับบิดส่ายอย่างซ่านเสียว
“อืออ ศิษย์พี่ อ๊า อ๊าวว ท่านพี่  ซี๊ดดด  พอ อึก พอแล้ว โอ๊วว ข้าทนไม่ไหวแล้ว ท่านพี่ อ๊า” เพียงไม่นานเสี่ยวเฟยก็ปลดปล่อยออกมาเพราะความเก่งกาจของศิษย์พี่เกา 
“เสี่ยวเฟย” เกาจิ้ง เรียกคนที่นอนระทวยด้วยเสียงกระเส่า ก่อนจะลุกขึ้นนั่งคุกเข่าอยู่ที่หว่างขาเรียวสวย แล้วจับยกขึ้นพาดบ่าแล้วชำแรกแทรกกายอันใหญ่โตของตนเข้าสู่ช่องทางด้านหลังอย่างคุ้นเคย
“อ๊า ท่านพี่ อ้ายย” มือทั้งสองข้างไขว่คว้าเอาหัวไหล่เปลือยทั้งสองข้างของเกาจิ้งแล้วจิกนิ้วลงไปเพื่อบรรเทาอาการซ่านเสียวที่เกิดอย่างกะทันหัน
“อู๊วว อือม ท่านพี่ อือม ช้าๆ ข้าเสียวเหลือเกิน โอ้วว”  เสี่ยวเฟยได้แต่บิดเร่า  ร้องครวญ รับแรงกระแทกไม่ยั้งจากเกาจิ้งที่อยู่ด้านบน อยู่เป็นนานกว่าที่เพลงรักที่กระหน่ำเข้ามาจะหยุดลง ทั้งสองนอนมองตา หอบหายใจด้วยใบหน้าที่ห่างกันไม่ถึงคืบ  ยังไม่ทันหายเหนื่อยดีเกาจิ้งก็พลิกกายนอนหงายพร้อมทั้งดึงเอาเฟยหลงขึ้นไปอยู่ด้านบนอีกด้วย
“ท่านพี่” เฟยหลงร้องท้วงเมื่อถูกดันให้ลุกขึ้นนั่ง
“ชู่ เสี่ยวเฟย เวลาของเราทั้งสองมันช่างน้อยนิดนักในแต่ละคืน เจ้าจะตามใจข้าบ้างไม่ได้เชียวหรือ” เกาจิ้งชิงตัดพ้อก่อน
“ฮึ ข้าไม่ตามใจท่านตรงไหนกัน เมื่อสองคืนก่อนท่านก็ว่าอย่างงี้แล้วเป็นยังไง ตอนนี้ใครก็นินทาว่าข้าปวกเปียก ร่างกายอ่อนแอไม่สมเป็นลูกชายเจ้าสำนัก ส่วนท่านก็สดชื่นรื่นเริงไปฝึกวิชาล้ำหน้าข้าไปหลายขุมเนี่ยนะข้าไม่ตามใจท่าน”  เฟยหลงที่นั่งอยู่บนท้องศิษย์พี่สะบัดหน้าตอบจนคนด้านล่างอดหัวเราะออกมาไม่ได้
เพียะ  มือเล็กฟาดลงบนอก
“ท่านจะหัวเราะทำไม มีอะไรน่าขำ”  คนด้านบนยิ่งงอนหนัก
“เอาน่าใครจะว่าเจ้าอ่อนแออ้อนแอ้นอย่างไรข้าคนนึงหละที่รู้ว่าเจ้าไม่ได้เป็นเช่นนั้น”
“ก็แน่หละซิ ท่านสอนข้ามากับมือข้าจะปวกเปียกได้เช่นไร” คนตัวเล็กหันมายิ้มอ่อนหวานอีกครั้ง
“นั้นสิข้าสอนเจ้ามากับมือ ตั้งแต่เจ้ายังไม่ประสาจนตอนนี้เก่งจนข้าไปไหนไม่รอด”  คนพูดแกล้งลากเสียงให้ยาวรอดูคนตัวเล็กว่าจะเข้าใจในสิ่งที่จะสื่อหรือไม่ ก่อนที่จะพูดต่อ
“เช่นนั้นครั้งนี้ข้าให้เจ้าแสดงฝีมือเต็มที่ถ้าเป็นที่พอใจอาจารย์คนนี้ ข้ามีรางวัลให้”  เฟยหลงหน้าแดงแต่ก็ไม่ปฏิเสธคำท้าทายนั้น
“ถ้ารางวัลไม่ถูกใจข้า ข้าสั่งท่านงดมายังห้องข้าสามวันนะศิษย์พี่เกา”  ศิษย์น้องแสดงฝีมือปรนเปรอศิษย์พี่อย่างเต็มที่ ส่วนรางวัลที่ได้ก็คือรอบที่สามที่ตามมาติดๆ
“ไหนรางวัลของข้าเล่าท่านพี่”   แม้จะยังเหนื่อยหอบแต่คนตัวเล็กก็ยังเรียกร้องรางวัลที่ตนควรจะได้
“ข้าให้เจ้าแล้วไง  แล้วเจ้าก็ชอบมันมากเสียด้วยเพราะเจ้าออกจะ ครวญครางอย่างพออกพอใจ หรือเจ้าจะเถียง”  คนฟังเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเพราะเถียงไม่ออก
“ท่านก็อย่างนี้ทุกครั้งเลยข้าไม่สนใจท่านดีกว่า”  พูดจบก็พลิกกายหันหลังให้แต่กลับกลายเป็นให้โอกาส เกาจิ้งรีบเข้าประกบทางด้านหลังแล้วเริ่มรักครั้งใหม่อย่างเอาอกเอาใจให้คนด้านหน้าหายงอน   เพลิงพิศวาสในหอน้อยดำเนินต่อไปอีกชั่วระยะจนคนในห้องต่างอ่อนเปลี้ยแล้วหลับไหลไปด้วยกัน   
“ท่านพี่เราจะทำอย่างไรกับลูกเฟยกันดี”  สองคนที่อยู่ในห้องที่อยู่ถัดออกไปพอควรต่างหันหน้าเข้าปรึกษากัน
“สิ่งที่เจ้าสามบอกล้วนเป็นความจริง เราคงต้องให้เค้าทั้งสองแยกห่างออกจากกัน ตอนนี้เราคงทำได้เพียงเท่านี้  นอนพักเสียเถอะน้องหญิง” แล้วต่างคนก็ต่างเงียบอยู่ในภวังค์ของตน

                    #################################

“ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านอาจารย์เรียกหาท่าน” 
“ขอบใจเจ้ามากศิษย์น้องรอง เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีเรื่องใด”
“ข้าก็ไม่รู้หรอกศิษย์พี่แต่ดูท่าจะไม่ใช่เรื่องดีนัก เพราะทั้งอาจารย์และอาจารย์ต่างมีสีหน้าเป็นกังวล แต่ส่วนศิษย์น้องสามดูกระหยิ่มยิ้มย่องแปลกๆ ข้าว่า ศิษย์พี่ระวังตัวไว้บ้างก็น่าจะดี” 
“ช่างเถอะน้องรองอะไรจะเกิดก็คงต้องเกิด” .
.
.
.
“อาจารย์ อาจารย์หญิงท่านเรียกหาข้า” เมื่อพบท่านอาจารย์ทั้งสองเกาจิ้งก็ทำความเคารพอย่างนอบน้อม
“ข้ากับอาจารย์หญิงของเจ้ามีความเห็นว่า เจ้าควรจะแยกตัวออกไปท่องยุทธภพด้วยตัวคนเดียวดูบ้าง” อาจารย์พูดด้วยเสียงเนิบช้า
“ท่านอาจารย์ ศิษย์ทำสิ่งใดผิดท่าจึงออกปากไล่ศิษย์เยี่ยงนี้” 
“ศิษย์พี่ยังไม่รู้ตัวอีกหรือว่าท่านทำสิ่งใดไว้ แค่ท่านอาจารย์ไม่ประกาศขับท่านออกจากสำนักก็ดีเท่าไหร่แล้ว” ศิษย์น้องสามเป็นผู้ตอบแทนท่านอาจารย์
“เรื่องนี้รู้กันแค่พวกเราเพราะมันเป็นเรื่องอื้อฉาว ข้าไม่อยากให้ลูกเฟยเสียชื่อเสียงฉะนั้นเจ้าจงออกไปจากสำนักอย่างเงียบๆ” อาจารย์หญิงกล่าวเสียงเศร้า
“อาจารย์ ข้ากับศิษย์น้องไม่ได้ทำผิดคิดร้ายใครแค่เรารักกัน..”  เกาจิ้งพยายามจะอธิบาย
“เจ้าผิด ผิดต่อฟ้าดิน ผิดต่อข้าละอาจารย์หญิง เจ้าชักจูงให้เฟยหลงเดินทางผิด ฉะนั้นข้าจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย เจ้าไปซะ” พูดจบอาจารย์ก็หันหลังให้ไม่ต้องการฟังสิ่งใดอีก ศิษย์น้องสามยืนยิ้มอย่างสาสมใจที่ขับไล่ศิษย์พี่ที่มันไม่เคยเคารพไปให้พ้นทางซะได้
“ได้ท่านอาจารย์ข้าจะไป   ในวันพรุ่งนี้ข้าจะไปจากสำนักแห่งนี้อย่างถาวร” เมื่อพูดจบเกาจิ้งก็โค้งคำนับ
“ศิษย์ขอลาท่านอาจารย์ทั้งสอง ขอท่านทั้งสองถนอมสุขภาพและโปรดให้ภัยศิษย์อกตัญญูคนนี้ด้วย”  เมื่อโค้งคำนับเสร็จเรียบร้อยก็ก้าวจากมา แต่สิ่งที่เกาจิ้งคิดอยู่ในใจตอนนี้ไม่มีใครรู้ได้ เกาจิ้งกลับไปที่ห้องเพื่อรวบรวมข้าวของที่มีใส่ห่อผ้าเพื่อออกเดินทาง 
“ศิษย์พี่ ท่านจะไปไหน” ศิษย์น้องรองกระหืดกระหอบเข้ามาในห้องอย่างรีบร้อน
“น้องสามไปเป่าประกาศไปทั่วว่าศิษย์พี่จะออกท่องยุทธภพแล้วจะไม่กลับมาที่นี่อีก นี่มันอะไรกันศิษย์พี่” เกาจิ้งหันไปยิ้มอย่างจริงใจให้กับน้องรอง
“ถึงเวลาที่ข้าต้องไปแล้ว สำนักนี้คงต้องฝากไว้ในมือของเจ้า  วาสนาที่จะทดแทนบุญคุณอาจารย์ทั้งสองของข้าคงมีแค่นี้  ดูแลอาจารย์กับอาจารย์ หญิงแทนข้าด้วย”
“ศิษย์พี่” เมื่อออกจากห้องได้ เกาจิ้งแอบไปหาศิษย์น้องเฟย
“ศิษย์น้อง” เกาจิ้งเรียกปลุกศิษย์น้องจากการหลับใหล
“หือ ท่านพี่”
“เสี่ยวเฟย ฟังข้าให้ดีนะ ข้าถูกขับออกจากสำนัก..”  เฟยหลงหายง่วงเป็นปริดทิ้ง
“เกิดอะไรขึ้น..”  เกาจิ้งเอามือปิดปากศิษย์น้องเอาไว้
“เจ้าฟังข้า ห้ามถามเข้าใจมั้ย” เฟยหลงพยักหน้ารับ
“ข้าต้องออกจากสำนักในวันพรุ่งนี้ เจ้าจำลำธารที่ข้าเคยพาเจ้าไปฝึกวิชา อยู่ทางตีนเขาด้านหลังสำนัก  ข้ามีบ้านเพิ่งสร้างเสร็จไม่มีใครรู้จักที่นั้น เมื่อเราเจอกันที่สำนักไม่ได้เจ้าคงต้องเป็นฝ่ายไปหาข้าเองได้หรือไม่” เฟยหลงพยักหน้าอีกครั้ง
“ศิษย์พี่..”
“ชู่ ต่อไปนี้เจ้าเรียกข้าว่าท่านพี่ได้ทุกเวลาเพราะเราไม่ใช่ศิษย์พี่ศิษย์น้องกันอีกต่อไป   คืนพรุ่งนี้ข้าจะรอเจ้าที่ห้องหอของเรา  เจ้าอย่ามาช้านะ” เฟยหลงพยักหน้ารับอีกครั้ง
.
.
.
เวลาล่วงเลย    คืนเดือนมืดมาเยือนอีกหน  เฟยหลงกำลังหลบออกจากสำนักเพื่อมายังเรือนน้อยหลังเขา แต่อยู่ก็โดนพลังฝ่ามือพาดเอาถึงกับสลบลง    ร่างยังไม่ทันล้มลงกับพื้นก็ถูกคนชุดดำอุ้มพาไปนอนสงบบนที่นอนในห้องหอที่เค้าทั้งสองได้กราบไหว้ฟ้าดิน   แล้วคนชุดดำก็ออกจากเรือนน้อยไปยังสำนักที่ตนจากมา    ลงมือเข่นฆ่าผู้คนนับร้อยชีวิตในสำนักให้ตายตกอย่างอนาถ จนมาถึงสามคนสุดท้ายที่รวมตัวกันอยู่ในห้องของเจ้าสำนัก
“อาจารย์ อาจารย์หญิง ศิษย์น้องสาม เรามีวาสนาต่อกันอีกแล้ว”  ชายชุดดำดึงผ้าปิดหน้าลง
“เกาจิ้ง เจ้า..” พูดได้เพียงเท่านั้นอาจารย์ก็กระอักเลือดออกมาคำโต
“อย่าออกแรงให้มากจะดีกว่าท่านอาจารย์ เพราะพิษที่ท่านได้รับมันจะไม่เป็นอันตรายอันใดกับคนที่ไม่ใช้ลมปราณ  แต่ทันทีที่ท่านใช้มันจะส่งผลให้ลมปราณแม้เพียงนิดสะท้อนกลับไปกระแทกอวัยวะภายในของท่านจนแหลกเหลวตายอย่างอนาถ     เป็นอย่างนั้นใช่หรือไม่ศิษย์น้องสาม    เจ้าใช้พิษชนิดนี้ทำร้ายน้องรองมาเป็นเวลานานจนน้องรองลมปราณแตกซ่าน   แล้วเจ้าก็โยนความผิดว่าเป็นเพราะน้องรองขโมยฝึกวิชา   น้องรองกลับต้องตายอย่างมีมลทิน” น้องสามหน้าซีดเผือดไม่มีคำโต้เถียง
“แค่นั้นยังไม่พอเจ้ายังผสมมันให้ศิษย์น้องเฟยกินเข้าไปด้วย เจ้า ถ้าเจ้าไม่ละโมบ ไม่ยุ่งกับน้องเฟยป่านนี้เจ้าคงได้ขึ้นเป็นเจ้าสำนักสมใจ แต่ แต่เจ้ามันระแวงเกินไป เจ้าต้องการกำจัดทุกคนที่ขวางทางให้สิ้นซาก  ฮึ  ฮึ ข้าก็เลยช่วยให้เจ้าได้สมปรารถนา  ด้วยการส่งทุกคนไปรอเจ้าสำนักอย่างเจ้าอยู่ที่ปรโลก    ส่วนอาจารย์กับอาจารย์หญิง ข้าคงได้แสดงกตัญญูต่อพวกท่านซักครั้ง   ศิษย์รู้ว่าท่านรักสำนักนี้มากถ้าสำนักนี้ย่อยยับลงพวกท่านคงเสียใจเป็นที่สุด ข้าเลยจะส่งท่านไปดูแลสำนักของท่านที่ปรโลกพร้อมกับเจ้าสำนักคนใหม่ ในคราวเดียว ส่วนศิษย์น้องเฟยข้าจะดูแลให้อย่างดีท่านไม่ต้องเป็นห่วง หญิงที่พวกท่านหาไว้ให้ตบแต่งกับน้องเฟย  ข้าก็ส่งไปรอปรนนิบัติท่านอยู่ที่นั้นแล้วเช่นกัน” 
“เกาจิ้งเจ้าช่างโหดเหี้ยมผิดมนุษย์ ข้าจะฆ่า...จะ...เจ้..า..” อาจารย์หญิงเกรงลมปราณ แล้วสิ้นใจไปก่อนที่จะได้ขยับตัวด้วยซ้ำ
“น้องหญิง”  อาจารย์กระอักเลือดอีกคำ
“ข้าไม่ได้โหดเหี้ยมแต่ถ้าใครมายุ่งกับข้ากับคนรักของข้าก่อน  ข้าก็แค่ตอบแทนมันผู้นั้นอย่างสาสม”   แต่แล้วอยู่น้องสามที่อยู่นิ่งๆกลับแทงกระบี่ใส่  เกาจิ้งต้านรับกระบวนท่าได้ทัน  ก่อนที่จะปัดกระบี่เบี่ยงออก  คงเพราะชะตาฟ้าลิขิตกระบี่ในมือน้องสามกลับแทงทะลุเข้าทรวงอกของอาจารย์อย่างพอดิบพอดี  เกาจิ้งเห็นเป็นโอกาสจึงใช้ฝ่ามือกระแทกเข้าที่กลางหลังน้องสามจนตาย แล้วเอากระบี่ของตนเองสร้างรอยแผลเหมือนตนได้เข้าต่อสู้จนได้รับบาดเจ็บ แล้วรีบกลับไปที่เรือนน้อยหลังเขา
“ท่านพี่ เกิดอะไรขึ้น” น้องเฟยที่ฟื้นมาแต่ยังไม่มีแรงขยับตัวแม้ลงจากเตียงถามขึ้น
“เจ้าฟื้นแล้ว  น้องเฟยข้า  ข้าช้าไป ข้าอกตัญญู” เกาจิ้งที่มีเลือดไหลโทรมกาย ซวนเซแทบล้มลงทำเอาเฟยหลงแทบถลาเข้ามารับทั้งที่ตนเองก็ไม่มีเรียวแรงไปกว่ากันเลย
“ท่านพี่..” 
“ข้าเห็นว่าเจ้ามาช้าจึงไปดักรอเจ้าที่เชิงเขาแต่ข้าเห็นเจ้าโดนทำร้ายข้าจึงเข้าช่วยแล้วพาเจ้ากลับมาที่นี่  จากนั้นข้าก็ย้อนกลับไปที่สำนักเพื่อดูเหตุการณ์ แต่ แต่ข้าช้าเกินไป ศิษย์น้องสามวางยาแล้วฆ่าทุกคนในสำนัก  ทำร้ายท่านอาจารย์กับอาจารย์หญิง ตอนที่ข้าไปถึงน้องสามแทงกระบี่เข้าที่ทรวงอกท่านอาจารย์ข้ากำจัดศิษย์น้องสาม  แต่ท่านอาจารย์ก็สิ้นใจเสียแล้ว ข้าขอโทษ ข้า...”  เกาจิ้งนั่งอยู่ที่พื้นข้างเตียงเล่าเรื่องด้วยเสียงสั่น  ทั้งยังร้องไห้อย่างสะเทือนใจ  น้องเฟยค่อยเขยิบตัวลงจากเตียงเข้ามากอดเกาจิ้งแล้วร้องไห้ไปพร้อมกัน 
“ท่านพี่ ท่านไม่ผิด เป็นศิษย์พี่สามสารเลวนั้นต่างหากที่ผิด แล้วข้าจะทำอย่างไรต่อไปดีท่านพี่” น้องเฟยร้องไห้อย่างหนักอีกครั้ง
“เสี่ยวเฟย ตอนนี้เราต้องเข้มแข็ง  เราต้องไปจัดการเรื่อศพก่อน แล้วถ้าเจ้าอยากตั้งสำนักขึ้นใหม่ข้าก็จะช่วยเจ้า” เกาจิ้งพยายามปลอบเฟยหลง
“ข้าไปไม่ไหว  ท่านพี่ ข้าไม่อยากเห็นภาพพวกนั้น ข้าไม่อยากเป็นเจ้าสำนักอะไรทั้งนั้น ท่านพี่ ท่านจัดการแทนข้าทีได้หรือไม่  ท่านพ่อท่านแม่รักสำนักนั้นมากข้า ข้า..” น้ำตาไหลรินเป็นสายจากดวงตาที่แดงช้ำ
“เสี่ยวเฟย” เกาจิ้งถอนใจหนักหนึ่งครั้ง ดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดไว้
“งั้นข้าจะเผาสำนักพร้อมร่างพวกเขาทั้งหมด เพื่อให้พวกเค้าได้ไปอยู่ร่วมกัน” เฟยหลงพยักหน้ารับ พร้อมจะทำตามที่เกาจิ้งเสนอทุกอย่าง
“ท่านพี่ต่อไปนี้ข้าไม่เหลือใครอีกแล้ว มีแต่ท่านเท่านั้นท่านอย่าทิ้งข้าให้ต้องอยู่อย่างเดียวดายนะ ถ้าอยู่เราก็อยู่ด้วยกัน  ถ้าตายเราจะตายด้วยกัน ท่านพี่สัญญากับข้านะ” เฟยหลงกอดรัดเกาจิ้งไว้แน่นเหมือนคนจมน้ำที่เห็นขอนไม้ลอยน้ำมา
“ข้าสัญญา ข้ารักเจ้า ข้าทำทุกอย่างก็เพื่อเจ้า   ชีวิตนี้จะมีแค่เจ้ากับข้าเท่านั้น ข้าสัญญา”
แล้วคืนนั้นไฟโชติช่วงก็ได้กลืนกินสำนักอันยิ่งใหญ่ให้มอดไหม้หายไปจากยุทธภพและความทรงจำของทุกผู้คน  ไม่มีใครกล้าขึ้นมาที่แห่งนี้อีกเพราะข่าวลือต่างๆ นานา จึงไม่มีผู้ใดรู้ว่าด้านหลังเข้ายังมีอีกสองชีวิตเร้นกายอยู่

  The end
 

[bellity]

*0*

ซ่ะงั้นดื้อๆ โยนความผิดให้น้องสามซ่ะงั้นเลยนะ

จะเรียกว่าบุญหนุนนำหรืออะไรดีเนี่ย ><

ปอลิง อย่าลืมเผาบ้าน เผารถไปให้พ่อตาแม่ยายด้วยนะ ไหนๆ ก็ส่งลูกหลาน ลูกศิทษ์ ส่งไปทั้งตระกูลทั้งสำนักแล้วอ่ะ

เผื่อพ่อตาจะแว๊นมาหา >M<

[wan_sugi]

 
...เป็นพล็อตเรื่องยาวได้เลยนะนี่ จะว่าเศร้าก็ไม่เชิง แต่เหี้ยมในตัว