^^
“เฮ้ย ไอ้นอง เพื่อนก็ไม่เว้นหรือวะ” เจ้าของผับดังแอบกระซิบแซวเพื่อนเลิฟที่พ่วงตำแหน่งขาประจำระดับvip ก่อนจะหันไปทักเพื่อนอีกคนที่เดินตามมา
“ไฉ่ หลงลมไอ้นองอีท่าไหนวะถึงมาด้วยกันได้เนี่ย”
“หวัดดี ไนน์ มันไปเซ้าซี้ รำคาญก็เลยมา” ดูดูช่างตอบมาได้ ไอ้เรารึอุตส่าห์เฝ้าเทียวไร้เทียวขื่อมาแสนนานฟังแล้วช่างแสลงหูคะนองเสียนี่กระไร
“ไฉ่ตอบงี้มันจี๊ดนะ นองเสียใจ แถมใจเสียอีกต่างหาก” คะนองตัดพ้อ แต่ไฉ่ก็ไม่ได้สนใจ จนคะนองต้องหันไปขอความเห็นใจเจ้าของผับแทน
“เรื่องของแกซิ ไปไปหาที่นั่งกัน ชวนมาดื่มหรือชวนมายืนคุย” ทุกครั้งที่คะนองคุยกับใครนานเกินไฉ่จะตัดบทแล้วจับแยกออกทุกครั้ง
ราตรีนี้ยังอีกยาว ไฉ่ นั่งดื่มอยู่อย่างสบายอารมณ์ เพราะรถก็ไม่ได้เอามา เมาก็ได้มีคนรับส่งดูแล
“ไฉ่ นองไปห้องน้ำแป๊บนะ” แล้วก็รีบดอดออกไปกระซิบกระซาบกันไนน์ในซอกเล็กๆหน้าห้องน้ำ
“ไอ้นอง มึงเอาจริงหรือวะ”
“จริงซิ กูรอมันมานานแล้วนะโว้ย”
“เพื่อนกันนะมึง”
“เออ ก็เพื่อนนี่แหละทำเอากูต้องรอมันมาจนวันนี้ กี่ปีแล้วที่กูได้แต่ลูบๆ คลำๆ แอบจับแอบอะไรมันมา มึงก็รู้คนนี้กูรักจริง”
“เรื่องของมึงเหอะ ระวังมันโกรธ เสียเพื่อนเลยนะโว้ย”
“ขอกูเสี่ยงเถอะ”
ไฉ่ที่น่าจะซดน้ำเข้าร่างกายมากไปหน่อยจนต้องหาทางปล่อยออกซะบ้างก็ให้บังเอิญเดินมาได้ยินช็อตเด็ดเข้าพอดี
“เอานี่ยา อย่าให้มันกินมากเกิน” ไนน์ ส่งห่อเล็กให้คะนอง
“เออขอบใจ ถ้ากูได้เป็นผัวมันเมื่อไหร่กูจะปิดร้านเลี้ยงขอบคุณมึงเลย”
“เฮ๊อะ เอาแค่มันไม่เลิกคบกูไปด้วยอีกคนก็พอว่ะ ไป๊ มึงรีบไปซะเลยก่อนที่ไอ้ไฉ่มันจะสงสัย”
“เอาน่ากูรักมันปานนี้ มันคงเห็นใจความรักกูบ้างหรอก ไหนๆ มันก็จะได้เป็นเมียที่เคารพ มันคงไม่ฆ่าผัวที่น่ารักอย่างกูได้ลงคอ”
“ไอ้ผัวมดแดงแผงมะม่วงพันปีอย่างมึงอะนะ ชิ” แล้วทั้งสองคนก็แยกย้ายกันไป คะนองก็แยกไปเข้าห้องน้ำตามที่ตั้งใจ แต่ในใจกำลังคิดวางแผนเอาคืนเพื่อนอย่างสาสม พอกลับมาถึงโต๊ะคะนองก็รีบคะยั้นคะยอให้ดื่ม
“ไฉ่ รีบดื่มเหอะวันนี้เราว่าจะรีบกลับซะหน่อยนายคงไม่ว่าเรานะ” คะนองตีหน้าซื่อ
“ได้ไม่เป็นไรแต่พอดีเราอยากดื่มอีกแก้วนายไปเอาให้เราหน่อยซิ” พอคะนองผละจากโต๊ะไป ไฉ่ก็เทน่ำที่เหลือในแก้วคะนองทิ้งแล้วเอาน้ำต้องสงสัยในแก้วตัวเองใส่ลงไปแทน พอคะนองกลับมา ไฉ่ก็ยื่นมือไปรับแก้วใหม่มาดื่มไปครึ่งแก้ว
“อ้าวของนองยังไม่หมดเลย เอาซะให้หมดพร้อมกัน มะ” ไฉ่ยื่นแก้วให้นองแล้วเอาแก้วใหม่ของตัวเองชนเบาก่อนทำท่าชวน คะนองรีบดื่มน้ำในแก้วตัวเองจนหมด เพื่อจะได้พากันกลับก่อนที่ยาจะออกฤทธิ์
“วันนี้นองค้างห้องไฉ่นะ ขี้เกียจขับรถ”
‘หึมันน่าทิ้งให้ดิ้นตายคนเดียวซะให้เข็ด’ แต่ไฉ่ก็พยักหน้าตอบรับไป
หลังอาบน้ำอาบท่าคะนองก็มานั่งรอผลอย่าใจจดจ่อแต่ผ่านไปเท่าไหร่ไฉ่ที่นอนอยู่ด้านข้างก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรซักทีมีแต่ตัวเองเท่านั้นที่สะบัดร้อนสะบัดหนาวแปลก
‘อะไรวะหรือยาไอ้ไนน์มันไม่เจ๋ง’ คิดเสร็จก็ทิ้งตัวลงนอนอย่างตัดใจ แต่อาการแปลกๆ ก็เริ่มโจมตีหนักขึ้น ความปรารถนาที่จะปลดปล่อยมีมากมายแต่ตัวเองกลับไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะยกมือ ยิ่งความต้องการทางกายมาขึ้นแรงก็ยิ่งลดลง แต่ความทุรนทุรายก็ทำให้ต้องหลุดเสียงแปลกออกมา จนคนที่นอนข้างๆ ต้องตื่นมามอง
“ไงยาออกฤทธิ์แล้วซิ” คนนอนดิ้นถึงกับตาโต แต่ความประหลาดใจก็ไม่ได้ช่วยบรรเทาความอยากลงไปแม้แต่น้อย
“ไฉ่ อืออ ช่วยนองด้วย อ๊า ไม่ไหวแล้วอ๊า” คนพูดได้แต่ดิ้นรน จนคนมองสงสารปนสมน้ำหน้า
“นายวางยาเราแล้วยังจะให้เราช่วยอีกหรอ” แต่ดูท่าคนทรมานจะไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว ไม่ฟัง ไม่สนอะไรทั้งนั้น มีอย่างเดียวที่สนคือทำไงก็ได้ให้ความต้องการนี้มันได้รับการสนอง
“อ๊ะ ไฉ่ อือ ช่วย อ๊า อืออ...” ได้แต่ร้องครางบิดเร่าให้คนช่วย จนคนมองเองก็สงสารจนทนเฉยไม่ไหว
“ฮึ นี่ถ้าไม่ได้ยินว่ารักนะกูจะปล่อยให้มึงอั้นตายซะให้เข็ด”
“อ๊าไฉ่ ซี๊ดดด”
“โอ๊ว ไฉ่ อ๊า ดี อ๊า”
“อีกครับ อ๊าว อ๊ะ อือม”
..............................
.....
..
.
สายวันใหม่มาถึงอย่างอิดโรย สำหรับใครบางคนมือไม้สั่น แข็งขาไม่มีแรง แถมบางส่วนยังระบมจนแค่ขยับก็ถึงกลับครางซี๊ด น้ำตาเล็ด
“ไฉ่ ไฉ่ หายไปไหนวะ” ทั้งห้องมีแต่ความเงียบกับเสียงซี๊ดปากของคนเจ็บ
“กี่โมงแล้ววะเนี่ย” เมื่อเหลือบไปมองที่นาฬิกาข้างเตียงที่หน้าปัดดันมีกระดาษติดสก็อตเทปบังอยู่ ต้องกระดืบตัวเข้าไปหา ต้องออกแรงดึง จนกระเทือนถึงก้นที่ระบม กว่ามันจะหลุดมาอยู่ในมือ ตัวอักษรที่เห็นเป็นลายมือเขียนหวัดของเจ้าของห้องใจความว่า
.
.
.
ใดใดในโลกล้วน อนิจจัง
เกิดเป็นชายก็ยัง ซวยได้
โดนล่อโดนลวง หวังหลอก ฟันนา
ในเมื่อมึงล่อกูได้ ดาบนั้น คืนสนอง
ปล. กูไปข้างนอก ออกไปล็อกบ้านให้กูด้วย
.
.
.
สามชั่วโมงหลังจากคนบนเตียงได้อ่านสารจากเจ้าของบ้านก็มีข้อความ sms ส่งเข้ามาที่มือถือของไฉ่ที่นั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ในผับดังที่เพิ่งมาเมื่อคืนมีเจ้าของผับนั่งบีบนวดให้อย่างเอาอกเอาใจ
“พอเลยไนน์” ไฉ่สะบัดแขนออกด้วยหน้าบูดๆ
“ครับเพื่อนไฉ่ มึงหายโกรธกูนะ ไอ้นองมันรักมึงจริงๆนะ รักมาตั้งกะม.ต้น ไม่งั้นกูไม่ช่วยมันหรอก นะพรีส” เจ้าของผับส่งสายตาปิ้งปั้งอย่างอ้อนวอนสุดฤทธิ์
“ก็ได้ ถือว่ามึงแค่ช่วยเพื่อน แต่อย่าให้มีอีกนะไม่งั้น..” ไฉ่ทำท่าปาดคอ ก่อนหยิบโทรศัพท์ที่ร้องเตือนข้อความเข้าขึ้นมาดู
“ไม่มีอีกแน่นอน แล้วเพื่อนไฉ่ยกโทษให้ไอ้นองมันมั้ยอะ ไงๆ มันก็ได้ชื่อว่า ‘ซะมี’นะเพื่อนไฉ่”
“เราต่างหาก ไม่ใช่มัน” คำตอบทำเอาไนน์ตาโต
“โอ๊วว” ไนน์เอามือทาบอกอย่างมีจริต
“อย่าเว่อไนน์ เดียวไฉ่คงต้องไปดูมันหน่อยหละ” ไฉ่ตอบหลังจากก้มอ่านข้อความจบ
.
.
.
ในเมื่อรู้ทั้งรู้ ว่ากูหลอก
แล้วยังเสือกตามมา ว่าไฉน
แถมแก้คืนด้วย การฟัน (ไอ้)จัญไร .... ‘เออมันรู้ตัวดีนะว่ามันเป็นยังไง’ ไฉ่อ่านข้อความถึงกับอมยิ้มนิดๆ
เดินไม่ไหวแล้วหนา อยากหา คนแล
พรีส ได้กูแล้วก็อย่าทิ้งกูนะ
ปล. คะนองยอมไฉ่ทู้กอย่างเลยจ๊ะ รีบกลับมาเถอะ พลีสสสสสสส....................
.................
.....
..
.
The end
หัวข้อ: เรื่องสั้นx[[#79 มะไฟ 05จบ]] p.58 x 07/07/59 (อ่าน 524364 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก