^^
“ข้างบ้านมีคนย้ายมาอยู่แล้วนี่” ชายร่างสูงที่ยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ริมรั่วพึมพำเบากับตัวเองก่อนจะสะดุ้งโหยง
“สวัสดีค่ะ คุณหมอยุทธใช้มั้ยคะ นิเพิ่งย่ายมาค่ะพอดีพี่จิตที่อยู่บ้านนั้นช่วยแนะนำเพื่อนระแวกบ้านให้รู้จักหนะค่ะ มีบ้านคุณหมอคนเดียวที่ยังไม่ได้เจอกัน” เสียงเรียกดังมาจากอีกฟากของรั่ว นิรมลไม่ได้เว้นจังหวะให้หมอร่างสูงได้ออกปาก ก็หันไปเรียกลูกชายให้เข้ามาร่วงวงด้วยอีกคน
“นพ ๆ มาสวัสดีคุณหมอยุทธสิลูก นพค่ะปีนี้จะเข้าเรียนที่...ค่ะ”
“สวัสดีครับ ช่วงนี้ปิดเทอม หมอคงหนวกหูแม่ผมหน่อยนะครับ” นพบอกเซ็งๆ
....วันอาทิตย์ แสนสบาย....
“หมอยุทธ ครับ นพมีแผ่น น่าดูมาก มาดูด้วยกันนะครับ โฮมเทียเตอร์ของหมอเจ๋งสุด....” สองแม่ลูกนี่พอกันด้านมนุษย์สัมพันธ์ เพียงไม่นาน นพก็ทำตัวสนิทสนมเข้านอกออกในบ้านข้างๆ ได้เหมือนบ้านตัวเอง โดยที่หมอเจ้าของบ้านก็ไม่ได้รู้สึกไม่พอใจ กลับรู้สึกดีซะด้วยซ้ำที่มีเด็กหนุ่มน่ารักมาเดินป้วนเปี้ยนอยู่รอบตัวในวันหยุด หนำซ้ำวันไหนที่เจ้าตัวดีไม่มากวน กลับต้องไปเรียกมาเล่นด้วยเป็นประจำ
“ นพ...นพ ว่างมาเล่นบาสออกกำลังเป็นเพื่อนกันหน่อยสิ”
“ไหวหรอหมอ อายุขนาดนี้ระวังลมจับ”
“ไม่เล่นใช่มั้ย งั้นบาย”
“เง้ย รอเดี๋ยวครับอย่าร้อนใจ เอ้ยใจร้อน ใครแพ้เลี่ยงข้าวเย็นนะคร้าบ”
จนเปิดเทอมจากเพื่อนบ้านก็กลายเป็นศิษย์อาจารย์
“อาจารย์ครับ วันนี้กลับบ้านด้วยคนสิครับ มันปวดเมื่อยไปทั้งตัวเลย”
“เอาสิ” นพขึ้นรถได้ก็คุยเรื่องโน้นนี้ไปเรื่อย ผ่านไปสองไฟแดง คนช่างพูดก็เงียบไปซะเฉย
“หลับ” เจ้าของรถมองคนหลับคอพับคออ่อนอย่างขำๆ ......พอมองนานเข้าจิตก็ฟุ้งซ่าน .....หน้าตอนหลับ น่ารักดี ปากแดงๆ นั้นจะนุ่มมั้ยนะ แก้มงี้ก็เนียนเชี่ยว.....
“เฮ้ย คิดอะไรไปเนี่ยเรา” มือที่ยืนไปเกือบถึงแก้มคนหลับก็หยุดชะงัก.....
“นพ ถึงบ้านแล้ว” เสียงห้วนเชี่ยว
“ครับอาจารย์หมอ.. เฮ้ย .. ไรว้า ยังไม่ได้ขอบคุณเลยจะรีบไปไหน” ก้าวลงรถ ปิดประตู รถเคลื่อนตัวออกไปแบบไม่บอกกล่าวทำเอาคนยืนเตรียมขอบคุณเหวอค้าง....
...
.
“.....น้องนพครับให้พี่ช่วยมั่ย...” รุ่นพี่ร่วมคณะ ที่ใครก็รู้ว่าขี้หลี จีบดะไม่ว่าหญิงว่าชาย
“อื่อม นิพนธ์งานตัวเสร็จแล้วหรอ ....” เมื่อเจอกันในที่เรียนหมอยุทธกลับเป็นฝ่ายป้วนเปี้ยนวนเวียนอยู่รอบตัวนพ โดยที่เจ้าตัวดีก็ไม่ได้ติดใจอะไรให้มากเรื่อง ก็คนบ้านใกล้กันจะดูแลกันก็ไม่เห็นจะแปลก มีอาจารย์หมอยุทธมาอยู่ใกล้ๆ สิดี อบอุ่นดี..นพชอบ... เจ้าตัวได้แต่บอกตัวเองอย่างนั้น
“แหะๆ ขอโทษครับอาจารย์ผมนึกว่าน้องเค้าอยู่คนเดียว......”
“เฮยเอ็งไปยุ่งกะน้องนพมากๆ ระวังอาจารย์ยุทธขบหัวเอาหรอก ....” เสียงลือเสียวเล่าอ้างความหวงของอาจารย์ยุทธระบือไกล ...เมื่อออกรูปนี้บ่อยเข้า ก็ไม่มีใครเข้ามายุ่งกะนพอีก
‘เหมือนจะใกล้แต่ก็เหมือนไกล เฮ้อ...’นพได้แต่รำพึงกับตัวเอง เพราะตัวอาจารย์ยุทธเองแม้จะห่วงหวงแต่ก็ไม่เคยเกินเลย คอยทั้งดูทั้งแล ทั้งกีดทั้งกัน แต่ตัวเองก็ไม่เคยมาท่าทีมากกว่านั้น บางครั้งออกจะผลักไสซะด้วยซ้ำ ก็ทำเอานพวางตัวไม่ถูกอยู่บ้างเหมือนกัน บางครั้งจีจ๋าอยู่ดีก็ไล่กลับบ้านซะงั้น
‘สงสัยวัยทอง’ ......
“ลูกอาจารย์หยุทธเค้า” ทั้งรุ่นพี่ทั้งอาจารย์ลงความเห็นเสร็จสรรพ
‘.......ไม่เอานะ นพไม่ได้อยากเป็นลูกซะหน่อย.....’
.
.
สองปีที่ผ่านมา นพยายามทำใจให้คิดกับอาจารย์ให้อยู่ในกรอบแค่ความเคารพ คิดให้เหมือนคิดกับพ่อกับพี่ที่ไม่เคยมี พยายามให้เหมือนแค่คนข้างบ้านธรรมดา แม้มันจะยาก แต่ก็คงต้องทำ คนเราจะยื้อความเจ็บไว้กับตัวทำไมให้นาน จนขึ้นปีสามรุ่นน้องน่ารักหลายคนต่างให้ความสนใจนพ แต่จะมีก็แต่น้องรหัสเท่านั้นที่นพให้ความสนิทสนมด้วย
ศาลาอเนกประสงค์ ที่มีพื้นสะอาด ลมพัดเย็นน่านอน มีคนมานั่งเล่นนอนเล่นกันปะปราย ในช่วงหลังสอบเสร็จ
“...ง่วงจังเลยขอนอนตักนะไก” น้องไก เป็นผู้ชายผอม ตัวเล็กกว่านพ หน้าใส ใส่แว่นสายตา ตรงข้ามกับอาจารย์หมอยุทธเป็นไหนๆ นั่งเหยียดขา อยู่บนพื้น ในมือถือหนังสือการ์ตูนอ่านอยู่ พอนพเอนหัวลงก็รีบยกหนังสือหลบให้ทันทีอย่างคุ้นเคย
“ไอ้นพประเจิดปะเจ่อไปละ” เพื่อนที่เดินมาด้วยกันใช้สายตาจิก ด้วยความอิจฉา
“อะไรของนายแค่นอนแค่เนียนะ ก็ทำออกบ่อยไป” นพไม่สนใจเพื่อนยังนอนหลับตาต่อไป
“งั้นเรานอนด้วยสิ” สิ้นเสียง หัวหนักๆ ก็วางลงที่ท้องนพ ก่อนที่จะได้ปฏิเสธ ทั้งหมดนั้นอยู่ในสายตาคมๆ ของ อาจารย์หมอยุทธที่เดินตามมาห่างๆ
“เออวันนี้สอบเสร็จไปฉลองกันดีกว่า ผ่อนคลายกันซะบ้าง นพไปด้วยกันนะ” นพที่นอนหลับตาอยู่ไม่ได้มองเห็นสายตาฆ่าฟันที่สองหนุ่มที่อยู่รายรอบส่งให้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย
“อือใครไปบ้างล่ะ อย่าหลายคนนะ รำคาญ”
“ไปแค่เราสองคนยังได้เลยนพ”
“ได้ไงล่ะ พี่ ไกไม่ยอมให้พี่นพไปกะพี่สองคนเด็ดขาด...” น้องไกเสียงแข็ง
“หา...” นพลืมตามองน้องไก
“ผู้ชายไปกันแค่สองคน เหงาตายเลย” น้องไกได้แต่ส่งยิ้มเขินๆ ตอบเสียงอายๆ
“อือ ก็จริงนะ นายไปจะไปที่ไหนล่ะ”
“ที่... แถวหอเราเดินกลับยังได้เลยจะได้ไม่อันตราย”
“ก็ ได้นะแต่ไกลจากบ้านเราอะ คงกลับบ้านไม่ไหวแน่เลย”
“ค้างที่ห้องเรา / ห้องไก....” ทั้งเพื่อนทั้งน้องพูดขึ้นมาพร้อมกัน
“อ้าวไกก็อยู่แถวนั้นด้วยหรอ”
“ก็แค่นั่งแท็กซี่ไปไม่ไกลเองครับ ยิ่งดึกๆรถไม่ติดแป๊บเดียวก็ถึง นะพี่นพไปค้างห้องไกดีกว่านะ เผื่อเพื่อนพี่เค้าจะหาสาวไปนอนด้วยเราจะได้ไม่เกะกะเค้าไง เพื่อนพี่ยิ่งเสน่ห์แรงอยู่”
“เฮ้ย น้องครับ พี่เนี่ยรักเดียวใจเดียวครับ ไม่ชอบมั่ว”
“เอาเถอะๆ ไว้ค่อยว่ากันจะนอนห้องใคร เอาเป็นถ้าสองคนอยากจะมีเพื่อนนอน เรากลับบ้านเราก็ได้ไม่ว่ากัน” นพลุกขึ้นมานั่ง หยิบของมากองไว้ข้างตัว
“แต่ตอนนี้เรากลับบ้านเอาของไปเก็บก่อน พวกนายอยู่แถวนั้นไปกันก่อนเลยก็ได้ ถึงแล้วโทรหา”
“ให้เราไปส่งมั้ยจะได้ไปพร้อมกันเลย ไปนอนเล่นห้องเราก่อนก็ได้”
“ไม่เป็นไรไปรถไฟฟ้าเร็วกว่า รถไม่ติดด้วย เจอกัน” นพบอกลาเพื่อนเดินลิ่วออกไปสาวตาชายสามคนสามวัยสองคนแรกจากในศาลามองอย่างอาวรณ์ เพื่อนนพ/พี่นพ มึง/พี่ เป็นเพื่อนนอนให้ กู/ ผม คืนนี้เถอะ และสายตาอ่อนโยนที่มองตามมาของคนร่างสูงที่นั่งหลบมุมอยู่ด้านนอกศาลา.....
“เฮ้ย ไอ้ไกมันจะมากไปแล้วนะ กูชอบมันก่อน มึงมาที่หลังให้รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่กันบ้าง”
“ฮึ ก่อนหลังไม่สำคัญครับพี่ เรื่องความรักเราเสมอกัน อยู่ที่ใครดีใครได้ต่างหากและคืนนี้ ไกต้องได้” เสียงผู้ชายสองคนในศาลา ทำเอาร่างสูงที่เตรียมเดินหลบออกไปถึงกับชะงัก
“ไอ้ไก นพเป็นของกู”
“เฮอะ พี่มันก็แค่มดแดง แฝงมาเป็นปีก็ไม่กล้าทำอะไรซักที อ้างโน่นอ้างนี่ อ้างอาจารย์หมอยุทธบ้างหละ อ้างเพื่อนกันบ้างหละ ผมเห็นอ้างมาจนจะแก่ตายอยู่ลอมล่อ” ....จึ๊ก.. (จึ๊ก)...
“ก็อ้างต่อไปสิ แต่ผมไม่รอให้เหนียงยานอย่างพี่หรอกนะ” อีกหนึ่งแผล จากน้ำคำคนตัวเล็ก
“ ผมชอบผมก็จะเอามาเป็นของผม ผมไม่สนด้วยว่าใครจะว่ายังไง” น้องไกเดินสะบัดบ๊อบ จากไปหลังจ้วงแทงด้วยคำพูด แล้วปล่อยให้ชายสูงวัยกว่าถึงสองคนนอนกระอักเลือดตายตาไม่หลับดับอนาถ อย่างไรคนเห็นใจ.....................
“แม่ครับวันนี้นพไปเที่ยวกับเพื่อนไม่กลับนะครับร้านทีไปก็ไกลอยู่ ว่าจะค้างที่หอใครซัดคน ไม่ต้องห่วงนะครับ”
“ไปเถอะลูกสอบมาก็เคลียดแล้วแต่อย่าไปมีเรื่องกะใครเค้านะ เห็นท่าไม่ดีก็หลบๆ ออกมาซะ”
“แม่ ผมแค่ไปเที่ยวไม่ได้ไปหาเรื่องคน”
“อ้าวก็ว่าได้หรอลูก คนเดี๋ยวนี่เราไม่ไปหา เค้ามาเองก็ได้นี่หน่า แม่เป็นห่วงนี่”
“ครับๆ นพจะระวัง แม่ก็อย่านอนดึกนะถ้ากลับได้นพจะรีบกลับมาเลย แม่จะได้สบายใจ” นพหอมแก้มแม่แล้วก็เดินออกจากบ้าน
“คงต้องรีบหน่อย ถนนซอยนี้ยิ่งเปลียวๆ อยู่ พอมืดเข้าหน่อยก็ปิดบ้านกันเงียบดีแท้ ไม่สนใจคนเกรงใจที่เงียบๆ อย่างเราบ้างเล้ยย”
“...ค่ำมืดแล้ว จะไปไหนนพ”
“เฮ้ยย อาจารย์ ตกใจหมด มายืนทำไมตรงนี้เนี่ย”
“ถามว่าจะไปไหน” โอ้วว โหมดคุณพ่อเข้าสิง
“ไปดริ้งกะเพื่อน ครับ”
“ไว้ใจเค้าหรือไงถึงไปกับเค้าง่ายๆ”
“อ้าวก็เพื่อน กะน้องรหัส คบกันมาก็ตั้งนาน ไม่ไว้ใจสิแปลก” นพลอยหน้าเถียง
“ไม่ให้ไป” ร่างสูง ฉุดลากคนตัวเล็กกว่าเข้าบ้าน
“เฮ้ยหมอยุทธจะทำอะไร ปล่อย”........
“อ๊ะ ไม่ อืออ จะทำ อ๊ะ อาจะ อยะ อ๊ะ ..อย่า มัน อ๊า อือม อย่าครับ....” ร่างเล็กพยายามผลักผู้รุกรานออกห่างจากตัว เมื่อไม่ได้ผลก็เปลี่ยนเป็นทั้งทุบทั้งหยิก
“ซี๊ดด อ๊า ปล่อย อย่าครับ หยุ หยุดเถอะ อืออ อ๊า อ๊า.”
“อุ๊กก อื้ออ อ๊า อือออ เจ็บ อ๊า อ๊ากส อ๊า อ๊า..” มือที่ผลักไสกลับกลายเป็นโอบ นิ้วทั้งห้าจิกแน่น
“อย่าเกร็ง ครับ นพ อืออ “ เสียงกระซิบเบาข้างหู ก่อนจะบดปากลงที่ปากบางที่กำลังเม้นแน่นอย่างข่มกลั้น ค่อยๆ ไล้เลีย แยกริมฝีปากที่ปิดแน่นออก ก่อนสอดลิ้นเข้าไป สร้างความซ่านสยิว มัวเมาให้คนร่างเล็กเลือนความเจ็บลงบ้าง
“ซี๊ดด อืออ นพ อ๊ะ เจะ อ๊ะ โอ๊ยย ..อืออ อู๊ว ส...” แขนเรียวรัดแผ่นหลังกว้างเอาไว้แน่น เสียงลั่นเอี๊ยดของเตียงดังเป็นจังหวะตามแรงโหมขยับของร่างสูงใหญ่ด้านบน
.
“พอเถอะครับ อ๊า อ๊าวว อือม พอ แล้วครั บ อือม ไม่ไหวแล้ว อ๊า ยะย อ๊ะพอ อื๊ออ...” เสียงงัวเงียเกียจคร้าน ท้วงอย่างอ่อนแรง
.
.
เช้ามืดที่พระอาทิตย์ยังไม่โผล่มาแตะขอบฟ้า นพเดินโซเซด้วยสภาพร่ายการไม่เป็นปกติ ความเจ็บมากมายตั้งแต่ผ่านกิจกรรมบางอย่างมาครึ่งค่อนคืน ความระบมทำเอาไข้เริ่มแสดงอาการ นพกลับมาบ้านด้วยร่างกายที่อยากจะพักเต็มที ลำขายาวสั่นระริกค่อยก้าวย่างพาตัวเองเข้าไปอย่างเงียบกริบ เมื่อเข้าห้องได้ก็ตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำส่วนตัวเป็นอันดับแรก เสียงน้ำ ปนเสียงซี๊ดดังแว่วออกมาให้ได้ยินเป็นระยะ เมื่อเสร็จสิ้นกระบวนการ นพที่ทั้งตัวมีเพียงผ้าขนหนูพันรอบเอวอย่างหมิ่นเหม่ แผ่นอกแผ่นหลังที่เคยขาวเนียนปรากฏรอยจ้ำแดงอยู่เต็มไปหมด ปากแดงเจ่อบวมอย่างเห็นได้ชัด ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงหลับไปราวปิดสวิช มารู้สึกตัวอย่างสะลืมสะลือเอาตอนที่ร่างกายโดนมือเย็นๆ ของใครซักคนลูบไล้
“อืออ แม่ หรอ นพปวดหัวอะ” นพคว้ามือเย็นๆ นั้นมากอด
“นพ..” เสียงทุ้มนุ่นที่มากระทบหูทำเอานพ รีบลืมตาขึ้นมอง
“คุณ..”
“คุณมีไข้ ผมดูแผลให้แล้วนะ เจ็บมากมั้ย...” หมอยุทธ ไล้มือที่แก้มเบาๆ
“คุณจะมาทำไม ออกไปจากห้องผม ออกไปจากบ้านผมเดี๋ยวนี้” นพหันหน้าหนี กล่าวไล่เสียงห้วน ‘มาทำไมว้า เขิน นะเว้ย’
ก๊อกๆ แม่เปิดประตูเข้ามา
“นพ ตื่นแล้วหรอลูก” คนเป็นแม่เข้ามาลูบหน้าลูบตาอย่างห่วงใย
“เมื่อเช้า แม่เข้ามาเรียกนพ..” แม่มีน้ำตาคลอตาด้วยความสงสารลูก
“นพตัวร้อนมาก นอนไม่ได้สติ แล้วแม่เห็น เอ่อ แม่ห่วงแม่เลยไปขอให้หมอยุทธมาดูลูก”
“นพ บอกแม่ได้มั้ยลูก ใครทำลูก แล้วลูก..ลูก.. เต็มใจหรือเปล่า” แม่เข้ามานั่งที่ข้างเตียงดึงลูกชายเข้ามากอดไว้ราวกับเด็กเล็กๆ
“แม๊...” ‘มาถามอะไรต่อหน้ากันเล่า’
“ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไร นพมีอะไรบอกแม่ได้ทุกเรื่องนะลูกนะ แต่บอกแม่ก่อน เค้าบังคับ เอ่อ นพหรือเปล่าลูก” ‘ โอ้ว แม่ครับ นพสมยอมจนจะทำเองอยู่แระครับ’
“หมอยุทธแนะให้แจ้งความ แต่แม่อยากถามลูกก่อน” แม่มองสบตากับลูกชายด้วยสายตาอ่อนโยน อย่างพยายามที่จะเข้าใจลูกให้มากที่สุด
“ไม่ ไม่มีอะไรหรอกครับแม่ นพไม่เป็นอะไรนะครับ” นพปฏิเสธเสียงสั่น
“เออ แม่ครับ นพหิวข้าวแล้ว..”
“นพกินข้าวต้มนะลูกแม่ทำข้าวต้มหมูของโปรดลูกไว้ เดี๋ยวแม่ลงไปเอามาให้นะ” คนเป็นแม่ ได้แต่แข็งใจ แล้วออกจากห้องไป
“คุณจะแจ้งความก็ได้นะ” หมอยุทธถาม
“ฮึ ....” ‘แจ้งก็บ้าหนะสิ’
“นพ คุณจะไม่แจ้งความ...” นพเพียงพยักหน้า เป็นการตอบรับ ล้มตัวลงนอนปิดเปลือกตาลง ไม่อยากพูดอะไรอีก ‘ฮึ เซ็งคน ช่างไม่รู้อะไรบ้างเล้ยสิน่า’
“นพ..”
“ข้าวต้มมาแล้วจ้ะ” เสียงดังมาก่อนตัว แม่เข้ามาในห้องอีกครั้ง
“คุณไม่สบาย คุณพักก่อนเถอะนะ กินยาให้ครบด้วย อย่าทำให้แม่เป็นห่วง” คนพูดเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่มีคนเข้ามาขัดจังหวะซะก่อนเลยเปลี่ยนเรื่องไป ‘ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง เบื่อคนแก่จริงวุ้ย’
“นพกินข้าวต้มก่อนนะ แล้วจะได้กินยา หมอยุทธก็รับประทานซะด้วยกันเลยนะคะ”
“แม่ครับ อาจารย์จะกลับแล้วเห็นว่าจะไปธุระต่อ ขอบคุณที่มาดู” นพไล่ซึ่งๆ หน้า ‘แม่ ไม่ต้องไปเอาใจลูกเขยแม่นักเลย ชิ’
“ตามสบายเถอะครับ ผมขอตัวกลับเลยแล้วกันครับ”
“ต้องขอบคุณ หมอยุทธมากจริงๆนะคะ ตั้งแต่ที่นิกับเจ้านพย้ายมาเป็นเพื่อนบ้านหมอยุทธนี่ รบกวนหมอตลอดเลย” นิเดินตามมาส่งหมอยุทธ
“หมอยุทธคะ นพ...”
“ปล่อยเค้าเถอะครับ ผมว่านพเป็นผู้ใหญ่พอครับ ถ้าเค้าอยากพูดเค้าก็บอกออกมาเองแหละครับ”........
“คุณนิไม่เสียใจ ไม่ตกใจเลยหรือครับ ถ้านพ....”
“จะว่าไม่ก็คงไม่ใช่แต่คงต้องบอกว่าทำใจเอาไว้ตั้งแต่รู้ว่าเป็นลูกชายแหละค่ะ สมัยนี้แล้ว จะหาว่าหวาดระแวงก็ได้อยู่ แต่คนเป็นแม่หนะค่ะ ถึงจะอยากให้เค้าเป็นคนธรรมดา แต่ก็ขอเผื่อใจไว้หน่อยจะดีกว่า กลัวผิดหวังค่ะ แต่ก็คิดไว้ว่า ต่อไปเค้าจะเป็นอะไรก็ต้องแล้วแต่ตัวเค้าเราเลี้ยงเค้าได้แต่ตัว เมื่อเค้าเลือกจะเป็นก็แค่ขอให้เค้ามีความสุขในสิ่งที่เลือกก็พอ แล้วโลกเราเดี๋ยวนี้มีอะไรแปลกเยอะค่ะ ก็คิดซะว่าลูกเราเป็นส่วนหนึ่งของวิวัฒนาการของโลก ลูกเรากำลังกู้โลก ก็สบายใจนะคะ”
“หือ เกี่ยวกับโลก??? เอ่อ กะ กู้โลกยังไงหรือครับ” คำตอบของคนเป็นแม่เล่นเอาคนเป็นหมอถึงกับงง
“ก็เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มผู้ไม่ประสงค์จะเพิ่มประชากรณ์โลกไงคะ”
“.....”
..
.
เรื่องคราวนั้นผ่านมาเป็นเดือน ซึ่งก็ไม่ใช่ว่าเรื่องจะจบลงแค่นั้น นพยังต้องไปที่บ้านนั้นแทบจะทุกสุดสัปดาห์ ยังดีที่เป็นช่วงปิดเทอม ที่แม่มักไล่ให้ออกไปเที่ยวอย่างคนอื่นเขาบ้างเพื่อไม่ให้ลูกอุดอู้อยู่แต่กับบ้านให้ต้องเป็นห่วง เพราะกลัวลูกสุดที่รักจะซึมเศร้า และทางหมอยุทธเอง ก็ทำทุกวิถีทาง ไม่ว่าจะหลอกล่อ หรือบังคับขู่เข็น เพื่อเอาตัวนพไปที่บ้าน รวมไปถึงครั้งนี้ก็ด้วยเช่นกัน
เปิดเทอม มาได้ เกือบเดือน ที่นพไม่ได้ไปที่บ้านหมอยุทธเลย อาจเพราะงาน(หมอ)ยุ่งหรืออย่างไรไม่ทราบ
ชายร่างสูงใหญ่ผิวขาวเดินลิ่วมาจากทางไหนไม่มีใครเห็น ตรงเข้าคว้าแขนนพที่เตรียมตัวกลับบ้าน หลังโบกมือลาส่งเพื่อน ที่ไม่โกรธจนตัดเพื่อนตัดพี่ไปซะก่อน ที่ไม่ไปตามนัดในครั้งนั้น และก็ยังโชคดีที่ยังมีช่วงพักยก ให้ได้โทรศัพท์ไปโกหก ว่าแม่ไม่ค่อยสบายได้ทันก่อนที่ทั้งเพื่อนทั้งน้องรหัสจะโทรไปตามที่บ้านจนเป็นเรื่องใหญ่
“อาจารย์..จะทำอะไร ปล่อยนะ ปล่อย” ร่างเล็กก้าวจนแทบจะเป็นวิ่งตามแรงจูงของคนหน้าบึ้ง ทั้งที่ปากก็บอกแต่ให้ปล่อย จนมาถึงรถที่จอดอยู่
“เข้าไป” ร่างสูงสั่ง
“ไม่ อ๊ะ” ร่างสูงเปิดประตูรถจับร่างเล็กยัดเข้ารถ
“ถ้านายออกจากรถ ระวังรูปนี้มันจะหล่นอยู่ตามทางเดินนะ” รูปที่หล่นลงบนตักทำเอาคนตัวเล็กชะงักค้างกัดฟันกรอด
“ไอ้...” ปึ้ง ประตูรถปิดสนิทลง ‘ไอ้บ้านี่เบากับเค้าหน่อยก็ไม่ได้’
รูปผู้ชายที่ทั้งตัวมีเพียงผ้าห่มผืนบางปิดอยู่ที่ช่วงกลางลำตัว กำลังนอนหลับอยู่ท่ามกลางเตียงยับย่น ตามแผ่นอกมีรอยจ้ำสีแดงกระจายไปทั่ว จากที่ดูใครก็รู้ว่าชายคนนั้นเพิ่งผ่านศึกรักมาอย่างเหน็ดเหนื่อย
‘เฮ้ย เซ็กซี่เหมือนกันนี่เรา คิคิ อย่างงี้หมอหลงไม่เงิบไม่เงยก็ช่วยไม่ได้’
“นี่มันวันพุธเองนะหมอ” นพถามเสียงห้วน
“ช่างสิ โทรบอกแม่คุณซะว่าวันนี้ไม่กลับ” หมอยุทธออกคำสั่ง
“ไม่ ผมจะกลับบ้าน ผมไม่ไปบ้านหมอ”
“ชู่ อย่าแน่ใจนัก ผมว่าคุณไปกับผมดีๆ ดีกว่าน่า”
“ไม่ไป”
“ก็ ตามใจ งั้นวันนี้ผมกลับไปดูหนังที่คุณแสดงคนเดียวก็ได้” คนนั่งข้างถึงกับอ้าปากค้าง
“หมะ หมายความว่ายังไง ... โรคจิต ...อย่าบอกนะว่า..” นพถึงกับพูดไม่ออก ได้แต่ทำปากพะงาบๆ
‘เฮ้ย หมอเค้าเก็บกดจนต้องแอบถ่ายไว้ดูเลยหรอเนี่ย’
.....
..
.
“อ๊ะ อืออ ซี๊ดด อ๊า จะ ไปแล้ว หมอ อ๊ะ ยะ อู๊ยย อือม อ๊ะ อ๊า อ๊าาว..”
“อย่าสุขอยู่คนเดียวสิ นพ ทำให้ผมด้วย.....อ๊ะ อือม อย่างนั้นครับ โอ๊วว เก่งครับคนดี อ๊า..” มือหนากุมหัวคนตัวเล็กที่กำลังทำหน้าที่อย่างดีอยู่กับส่วนกลางลำตัว ร่างใหญ่เกร็งกระตุกไปตามแรงอารมณ์
“พอก่อนครับ นพ” ร่างสูงพลิกร่างเล็กให้หงายลงกับเตียงก่อนตามเข้ามาในร่างอย่างไม่ให้ได้เตรียมตัว
“อ๊ะ หมอ ซี๊ดด โอ๊ะ เจ็บนะ อึ๊” นพทุบคนด้านบน ไปที
“อย่างเกร็งสิ นพ อือม อย่างนั้นครับ อ๊า เด็กดี อู๊วว..” ‘ไม่ได้เกร็งเฟ้ย แต่หมอแหละใหญ่ อร๊าย’ ร่างเล็กปรับท่าทางให้พร้อมรับการกระแทกกระทั้นจากร่างใหญ่ พร้องกันนั้นก็ตอบสนองอย่างเต็มที่” .....
..
.
"อือม เปลี่ยนท่าหน่อยครับนพ อือม เด็กดี" หมอยุทธถอดถอนออกอย่างเร็ว แล้วจับนพพลิกนอนคว่ำหน้า คุกเข่า แล้วเข้าประกบด้านหลังอย่างเร็ว
“อ๊ะ หมอ อ๊า อ๊ะ ฮื้ม” ทั้งเสียงกระทบกันของเนื้อ เสียงคราง เสียงลั่นของเตียง ดังผสานกันลั่นไปหมด
“อือม พอผมเมื่อยไปหมดแล้วนะ” เปลี่ยนท่าอีกแล้วคราวนี้เป็นนอนหงาย เอาขาพาดอยู่ที่ช่วงแขน อยู่ตอนนี้ หน้าอกกว้างชุ่มไปด้วยเหงื่อ เซ็กซี่เป็นบ้าเลย
“พอก่อนครับ อ๊า นพ อ๊ะ ไม่ไหว ฮ๊า อ๊า ไม่อ๊ะ ไหว แล้ว อุ” หมอยุทธโน้มตัวลงมาบดปากอย่างดูดดื่ม เร่าร้อน ก่อนจะเสร็จสิ้นกระบวนความ ....
“หมอยุทธ วันนี้เป็นอะไร เก็บกดหรอ ดูซิมาถึงก็..นั้นอะ..อย่างเดียวเลย” ไม่มีคำตอบจากร่างสูงที่ได้แต่นอนมองนิ่งๆ เมื่อถามแล้วไม่ตอบ นพลุกจากเตียงไป...............
...
.
“เฮ้ย หมอ นี่มันห้องน้ำนะจะตามเข้ามาทำไม”
“ก็นอนคนเดียวมันเหงานี่ เข้าด้วยกันนี่แหละดี น่านะ”
“อย่างมาทำเป็นตาแก่โรคจิตดิ ออกไป เฮ้ย หมอ พอ เฮ้ย อ๊ะ อย่า อื้ออ โอ๊ะ อือม หมอ..อ๊าอาาา...”
..............
...
.
“หมอยุทธ นพจะลาออก” หมอที่กำลังแต่งตัวถึงกับชะงัก
“นพจะไปจากที่นี่ นพไม่อยู่ให้คุณมาเอาเปรียบอีกแล้ว” นพในสภาพกางเกงแสลคสีดำกับเชิตขาวที่ยังไม่ได้ติดกระดุม ยืนหลังพิงกรอบประตูห้องน้ำ พูดออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“ก็เอาสินพ ถ้าเธอคิดว่าหนีจากชั้นได้พ้น กับแค่เด็กเรียนไม่จบอย่างเธอ ชั้นจะทำให้เธอรู้ว่าการต่อต้านชั้นมันจะทำให้ชีวิตเธอกับแม่ของเธอเป็นยิ่งกว่าตกนรกมันง่ายยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือ”
“คุณ..” นพส่ายหน้าอย่างระอา ‘เฮ้ออ เบื่อคนแก่จริ้งเว้ย จะมามาเฟียตบจูบอะไรกันตอนนี้ แค่บอกว่ารักนี่มันยากเนาะ สงสัยต้องดราม่าซะหน่อยละ’
“ทำไม ทำไม ทำไมอาจารย์ต้องทำอย่างงี้กับผม ทำไมต้องเป็นผม ผมไปทำอะไรให้อาจารย์เจ็บแค้น ต้องให้ผมทำยังไงอาจารย์ถึงจะเลิกยุ่งกับผมกับครอบครัวผม ต้องให้ผมกราบ หรือแค่กราบมันไม่พอ” นพถลาเข้าไปกระชากสาบเสื้อเชิ้ต ราคาแพง ที่คนสวมใส่ก็ยังไม่ได้กลัดกระดุมสักเม็ดเช่นกัน ใช้แรงที่มีอยู่น้อยนิด เขย่าคอคนตรงหน้า
“ บอกผมสิ บอกผมมา อืออ อ บอกสิ” นพทุบไปที่อกแกร่ง แต่อีกฝ่ายก็ได้แต่นิ่งเฉย
“อือออ หรือต้องให้ผมตายไปต่อหน้ามันถึงจะสาแก่ใจคุณ” มือทั้งสองข้างของนพตกห้อยข้างตัวอย่างสิ้นเรี่ยวแรง ‘เอ่อ ผิดเรื่องหรือเปล่าวะกรู’
“อือออ...” วงแขนแกร่งรัดเอวบาง ออกแรงดึงรั้งทั้งร่างนพเข้าประชิดตัว ใช้มืออีกข้างกดศีรษะ เอาหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาซบแนบลงกับอก ค่อยๆโยกตัวเหมือนกล่อมเด็กอย่างช้าๆ
“ไม่ต้องทำอะไรเลยนพ ไม่ต้อง แต่แค่คุณอยู่กับผม อย่าไปจากผมก็พอ” ‘ฮิ้วว อยากย้ายมาอยู่นี่ใจแทบขาดละครับหมอ’
“คุณไม่ได้ทำอะไรให้ผมแค้น หรือเกลียดคุณเลย แต่คุณทำให้ผมรักต่างหากนพ คุณทำให้ผมตกหลุมรักจนผมไม่รู้ว่าจะหาทางออกไปจากหลุมนี้ได้ยังไง” ‘โอ้วว ได้ใจครับ’
“ผมแก่กว่าคุณตั้งมาก แต่ผมไม่รู้ว่าผมจะจัดการกับความรักที่มีให้กับเด็กคนนึงยังไงดี ผมจะสามสิบแปดแล้วนะแต่คุณสิยังไม่ยี่สิบเลย ผมอยากเกลียดคุณอยากเลี่ยงคุณแต่ผมทำไม่ได้ ผมอยากออกห่างจากคุณ แต่ผมก็ทำไม่ได้ ผมอยากรักคุณให้เหมือนพ่อที่รักลูก แล้วผมก็ได้รักแต่เป็นในแบบที่ผู้ชายคนนึงจะรักคนอีกคนได้ ผมอยากรักคุณเหมือนน้อง แต่ผมกลับอยากพาคุณขึ้นเตียง หนึ่งปีก็แล้ว สองปีก็แล้ว ผมได้แต่มองดูคุณเติบโตด้วยความรู้สึกที่ทั้งอยากรักและอยากผลักไส แต่ผมกลับทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ผมทำให้คุณรักได้อย่างศิษย์รักอาจารย์ แต่ผมกลับรักคุณอย่างโงหัวไม่ขึ้น” ‘แอร๊ย เขิลจุง’ นพได้แต่ยืนเอาขาเขี่ยพื้นแก้เขิน
“ผมช่วยเหลือคุณอย่างอาจารย์ที่ห่วงศิษย์ แต่ใจผมกลับหึงหวงคนที่เข้ามาใกล้ชิดกับคุณทุกคน ผมพยายามแล้วนะนพ ผมพยายามรักษาระยะห่างของเราเอาไว้ จนวันนั้น แหละนพ วันที่คุณจะไปเป็นของคนอื่น” ‘เอ่อวันไหนงะ นพงงครับ’
“เค้าคิดไม่ซื่อกับคุณ แต่คุณก็ยังเชื่อใจพวกเค้า ผมก็ทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว คนที่มองคุณอย่างรักใคร่ ไม่ได้มีเพียงแค่ผมอีกต่อไปแล้ว คนที่อยากแตะต้องคุณไม่ได้มีแค่ผมอีกต่อไปแล้ว” ‘หา อย่าบอกนะว่า ไอ้พวกนั้น....’
“ผมไม่ขอทนอีกต่อไปแล้ว แต่ผมไม่รู้ว่าคนแก่อย่างผมจะแสดงความรักในแบบที่ต่างออกไปได้ยังไง.....” ‘ซึ้งครับ ซึ้ง’ นพร้องไห้ออกมาจากใจจริง
“อืออ อือออ ไอ้บ้า คนบ้า อือออ หมอโง่ เป็นอาจารย์ยังไงกัน สอนเป็นแต่วิชาความรู้ใช่มั้ยเนี่ย ไม่รู้หรือไงว่าผมรักอาจารย์จนจะเป็นบ้าเป็นหลัง อืออออ” ‘โอ๊ยย เจ็บตาแล้วนะ จะพูดอะไรซึ้งอีกมั้ยเนี่ยหมอ’
“ผมเฝ้ารอ เฝ้ามองคนที่สูงเกินเอื้อม อย่างอาจารย์มาตั้งแต่เห็น บ้านรั้วติดกันผมก็ได้แต่แอบมองอยู่ทุกวัน คุณก็ไม่เห็นมีท่าทีอะไรเลย ดูท่ายังจะชอบแม่ผมซะมากกว่าอีก จนผมคิดว่าถึงเวลาที่ควรจะตัดใจจากอาจารย์ที่ผมรักและเอาใจใส่ผมเหมือนพ่อ เหมือนพี่คนนี้ได้ซักที แล้ว แล้วคุณกลับ ฮึ คุณทำให้ผมสับสน” ‘ ฮึย หยุดร้องดีกว่าเดี๋ยวตาบวม’
“คุณจะรักผมหรือคุณจะเกลียดผม คุณต้องการร่างกายผมหรือคุณแค่ต้องการลองของแปลก คุณจะเอายังไงกับผมกันแน่” ‘แกล้งงอนเอาก็ได้ฟะ’
“ผมขอโทษนพ ผมขอโทษ มันขี้ขลาด ผมกลัวจะทำตัวเองเสื่อมเสีย ผมกลัวจะทำคุณแปดเปื้อน ผมกลัวจะสูญเสียทั้งเกียติยศหน้าตา แล้วถ้าผมเสียสิ่งเหล่านั้นไปผมจะไม่ได้อยู่ใกล้ๆ คุณอีก ผม ผมกลัว...” ‘อย่างซึ้งเกินครับเดี๋ยวนพร้องไห้อีก กลัวตาบวม’ นพเอื้อมมือมาปิดปาก ก่อนจะเอาปากเข้ามาทำหน้าที่แทน มันเป็นจูบเบาๆ อย่างอ่อนโยนเหมือนการปลอบโยนจิตใจที่บอบช้ำ จูบที่ไม่เร่าร้อนและเจือรสน้ำตาของเราทั้งสองคน นพถอนปากออก แต่ไม่ได้ถอยห่างออกเพราะยังแนบหน้าผากชิดกัน ตาของเราทั้งสองมองสบ สื่อสารความอัดอั้น ปวดร้าว การปลดปล่อย และการให้อภัย
“พูดสิ” นพกระซิบเบาๆ
“ผม เอ่อ ผะ ผะ ผม ระ ระ....” ผมหยุดแล้วสูดหายใจเข้าเต็มปอด ไม่มีอะไรให้เสียไปกว่านี้แล้วถ้านี่เป็นเรื่องโกหก หรือมันจะเป็นแค่ฝัน ก็ขอแค่ให้ได้พูดมันออกไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมก็ได้พูดมันแล้ว แต่ครั้งแรกไม่เคยง่าย
“ผะ ผะ ผม ผม รักครับ ผมรักคุณครับ” เข่าอ่อนแทบจะทรุดลงนั่ง ดีที่ผมกอดยึด พิงตัวนพเอาไว้เป็นหลักหน้าผมตอนนี้เหมือนมีไฟมารนอยู่ใกล้ๆ มันเห่อร้อนไปทั่วหน้าจนรู้สึกได้
“ก็แค่เนี้ย” นพกอดผม เรากอดกันแนบแน่นขึ้น
“ผมก็รักหมอครับ” น้ำตามากมายไหลจากตาทั้งสองข้างของร่างสูง นพตบหลังเบาๆ โยกตัวไปมาช้าๆ
“ก็บอกแล้วว่าหมอ อะโง่” นพกระซิบเบาๆ เรียกความสนใจ
“ไม่ได้สังเกตเลยสิว่าทุกครั้งที่หมอคิดว่าข่มขืนผม ผมไม่เคยขัดขืนหมอจริงๆ จังๆ เลยนะ” นพยิ้มกับคำพูดที่เค้าเพิ่งพูดออกมา
“....”
‘มาคิดๆ ดู ก็บอกตรงๆ เลยว่าจำไม่ได้หรอก ก็ตอนนั้นมันหน้ามืดตามัวจะเอาท่าเดียว เอ่อ หรือหลายท่า เอ๊ หรือท่าเดียวแต่หลายที เอ๊ะหรือหลายท่าแล้วก็หลายทีด้วยหว่า’ จารย์หมอเลยยืนกอดไปก็คิดเป็นภาพไปจนส่วนล่างเริ่มจะร้อนรุ่มขึ้นมาตะหงิดๆ
“เอ่อ ตอนนั้นหนะ ช่างมันเถอะนะนพ เอาเป็นว่ามันหน้ามืดไม่ได้ใส่ใจรายละเอียดปลีกย่อยละกัน.....แต่ต่อจากนี้ไปจะทั้งสอดทั้งใส่”
“เอ้ย จะใส่ทั้งตัวใส่ทั้งแรง เอ๊ะ เอ่อ ใส่ทั้งตัวใส่ทั้งแรงเล่นท่าพลิกแพลงบ่อยๆ”
“หา”
“เอ๋ น่าจะใช่งั้นหละมั้ง เอาน่า เอาเป็นว่าต่อจากนี้จะใส่ใจทุกรายละเอียดไม่ตกไม่หล่น.. โอเค้”
“หมอ.....ดูตลก มากไปใช่มั้ยช่วงเนี้ย”
“...”
หัวข้อ: เรื่องสั้นx[[#79 มะไฟ 05จบ]] p.58 x 07/07/59 (อ่าน 524402 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก