ฮ่าๆ ล้อเล่นเว้ย แค่จะแซวกันเฉยๆ ไม่มีอะไร
เดี๋ยวคนอื่นๆเค้าก็หาว่านอยด์อีก ไม่ได้เป็นขนาดนั้น 555 
โอ๋ๆ พี่นอท โอ๋ๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่เอาไม่ร้องนะคนดี โอ๋ๆๆๆ
อิอิ
หวัดดีตอนบ้ายบ่ายครับ
เพราะนุ้งเตอร์พึ่งตื่นนอนตอนบ่ายสามกว่าๆ ลงไปกินข้าวอาบน้ามเสร็จก็ขึ้นมาโพสเรื่องเลย หุหุ
กลัวคนอ่านรอนะเนี๊ยยย เหนมะ นุ้งรักคนอ่านจิตาย คริคริ
อะ อ่านต่อ อย่าพึ่งปาขวดน้ามใส่นุ้ง ฮาๆ
(10)
ไรวะ งอนไม่อยากให้กูไปเตะบอลกับเพื่อน ก็ไม่น่าทำตัวหนีเที่ยวนี่หว่า
“งั้นกูไม่ไปดอทกับเพื่อนแล้วแม่ง มึงก็ไม่ต้องไปเตะบอลเลยนะ”
“เออ ไม่ไปก็ได้ นัท กูหิวว่ะ ไปหาไรกินกัน”กูตั้งใจไม่ไปอยู่แล้ว กูบอกพวกที่มาตามไปแล้วว่าวันนี้เมียเพิ่งโดนเด็กกูตบ คงต้องอยู่ง้อมันก่อน
“ไม่อะ กูขี้เกียจเพิ่งกลับมาจากซื้อของอะ กูปวดขา มึงซื้อมาฝากกูด้วยนะ”
“มึงจะไปดีๆรึจะให้กูอุ้มไป”
“เหี้ยไรวะ ก็กูเหนื่อยอะ ไหนเด็กมึงจะตบกูอีก ” เหนื่อยเหี้ยไรล่ะ ใครที่บอกกูจะไปดอทกับเพื่อนอยู่หยกๆ สำออย เหนื่อยตายห่าเลยมั้งนั่น
“อย่าพูดมาก หนึ่ง”กูเริ่มนับ มันรู้ดีว่าอย่าให้กูนับถึงสาม
“โหย มึงอะ”มันยังง้องแง้งอยู่กับพื้นห้อง
“สอง”กูไม่สนใจยังนับต่อ
“เออๆ กินใกล้ๆหอนะ จ่ายด้วยกูไม่เอาเงินไป” ‘กูก็ไม่เคยเห็นมึงเอาเงินไปสักครั้งหรอกไอ้นัท เฮ้อ บอกดีๆไม่รู้จักทำตาม ชอบให้กูบังคับนะมึง’
.
.
.
.
.
.
.
“เฮ้ยเขี้ยว เห็นไอ้นัทมั้ยวะ”
กูเดินเข้าไปถามเขี้ยวรุ่นน้องที่เคยเตะบอลด้วย มันอยู่ภาคเดียวกับไอ้นัท
“ไอ้นัทเหรอพี่ เห็นมีหนุ่มหล่อมาหา คุยกันอยู่โน้น” มันชี้ไปทางด้านข้างตึกคณะ แถวนั้นมีสวนหย่อม โต๊ะหินอ่อนให้นั่ง
“เออ ขอบใจ”กูตบไหล่มันแล้วเดินผ่านมันไปทางที่มันชี้
“เฮ้ยพี่ ถ้าเมียนอกใจเอาให้เดี้ยงเลยนะพี่”เหี้ยเขี้ยว ตะโกนซะเสียงดัง สัดหมา มึงรักเพื่อนมากเลยนะ ฟังแล้วขำดี กูเลยโบกมือให้มันทั้งๆที่ยังหันหลังอยู่
กูเดินพ้นตึกมา มองหาเมียรัก
นั่นไง กูเห็นแล้ว นั่งหัวเราะต่อกระซิกอ่อยผู้ชายอยู่
“นัทครับ” เสียงหล่อของกูทำลายบรรยายกาศหวานแหววของเมียกูและชายชู้ มันเงยหน้าหันมามองกูทั้งคู่ ไอ้นัทดูตกใจหน่อยๆแต่มันก็กลับมาปกติได้อย่างรวดเร็ว
“พี่โจมีอะไรครับ” สัดนัทน่ากลัว แม่งปกติพูดเพราะกับกูที่ไหน ไม่นับเวลาเมา ส้นตีนว่ะ ต่อหน้าหนุ่มทำเป็นสร้างภาพนะมึง หึหึหึ
กูก็พูดเพราะเป็นนะเว้ย หึหึหึ
“โจ นี่พี่ภูมิ พี่ที่โรงเรียนเก่านัทน่ะ พี่ภูมินี่โจ เออ เป็นพี่ที่คณะ”แหม ไม่บอกไปล่ะว่าเป็นผัว มันแนะนำกูกับไอ้ภูมิ กูพยักหน้ายิ้มทักทายตามมารยาทนิดหน่อย แล้วหันไปคุยกับเมีย
“โจจะไปเตะบอลน่ะ แล้ววันนี้นัดสำคัญ”
“แล้ว?”น้องนัทเลิกคิ้วถามอย่างสงสัยว่ากูจะบอกทำไม
“โจหาเกงในนำโชคไม่เจอ”
“อือ โจเอาไว้ไหนล่ะ”มันพยักหน้ารับ แล้วถามกูกลับ ‘สัดหมา ถ้ากูหาเจอกูไม่ถ่อสังขารมาหามึงหรอก’
“ก็แช่รวมกับผ้าของนัทเมื่อวานอะ นัทซักแล้วเอาไปไว้ไหน”
“ตัวไหนอะ โจแช่รวมกับผ้านัทตั้งเยอะ”ไอ้หน้าอ่อนภูมิมองกูสลับกับไอ้นัทอย่างสงสัย แต่กูไม่สนใจมัน ‘มึงจะคิดจะสงสัยอะไร ก็ช่างมึง’
“ก็ตัวที่มันเก่าๆสีดำซีดๆ ย้วยๆหน่อยน่ะ”
“อ้อ ตัวนั้น...นะ...นัทเอาทิ้งไปแล้วอะ...กะ...ก็นัทเห็นมันเก่าแล้ว” บรรยากาศเงียบทั้งโต๊ะ สัด ทิ้งของกู !!!
กูโกรธมั้ย? กูไม่รู้ว่ะ
กูเสียความรู้สึกมั้ย? กูว่ากูเสียว่ะ
ไม่รู้สิวะ พูดอะไรไม่ออก ไม่มีอะไรจะด่า กูเลยทำได้แค่นิ่งอย่างเดียว แล้วมองมันอย่างน้อยใจ
กูก็งี้เห็นปากหมาด่าไปเรื่อย พอเวลากูโกรธจริงๆ หรือน้อยใจมากๆ เสียความรู้สึกสุดๆ กูจะนิ่งเงียบ ถ้าด่าได้อยู่แสดงว่ากูยังโอเค
“นะ...นัทขอโทษ” มันจับมือแล้วมองหน้ากูอย่างรู้สึกผิด
กูไม่เข้าใจเรื่องแค่นี้มึงคิดเองไม่ได้เหรอวะ มันเก่าขนาดนั้น ถ้ามันไม่สำคัญจริงๆกูจะเก็บไว้ทำไม
“อืม” กูพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้ ค่อยๆดึงมือกูออกจากมือมัน แล้วหันไปยิ้มนิดๆให้ภูมิแล้วลุกเดินออกมา
“โจๆ รอนัทก่อน” กูได้ยินเสียงมันเรียกแต่กูไม่สน ยังไม่อยากคุย
เหมือนจะงี่เง่า แค่กางเกงในเก่าๆตัวเดียวเอง แค่นี้ทำเป็นเรื่องใหญ่ พวกมึงไม่เข้าใจหรอก
ของบางอย่าง คุณค่าของมันไม่ได้ด้อยตามสภาพหรอกว่ะ คุณค่ามันอยู่ที่ใจ
กางเกงในตัวนี้เป็นตัวที่แม่กูซื้อให้เป็นของขวัญที่สอบติดมหาลัย ตลกมั้ยล่ะ แม่คนอื่นคงจะซื้อสร้อยแหวน นาฬิกา เสื้อผ้ารองเท้า เผลอๆซื้อรถป้ายแดงให้ด้วยซ้ำ แต่แม่กูซื้อกางเกงในให้ เห็นบอกว่าจะได้ไม่เหมือนแม่คนอื่น
แปลก แต่นั่นก็แม่กู
กูเดินนำมันออกมาไม่ไกล มันคงเก็บของแล้ววิ่งตามกูมา มันจับมือกูแน่นแต่ไม่ได้พูดอะไร กูหันไปมองนิดนึง มันเดินก้มหน้าก้มตาเป็นหมาหงอย ตามกูต้อยๆ
พอไปถึงสนามแข่ง กูปล่อยให้ไอ้นัทนั่งรออยู่ข้างสนาม ส่วนกูลงแข่ง
แม้สภาพจิตใจของกูจะยังไม่เต็มร้อย แต่กูก็เต็มที่กับการแข่ง นัทมันอยู่ค่อยเอาใจกูสารพัด ทั้งส่งน้ำ ส่งผ้าเย็น จนเพื่อนร่วมทีมของกูแซวอย่างสนุกปาก เราสองคนไม่ได้ตอบโต้อะไร มีเพียงแค่รอยยิ้มบางๆส่งไปให้พวกมัน
มันดูแลกูสารพัดก็จริง แต่เราสองคนไม่มีใครปริปากพูดกันสักคำ จนการแข่งขันจบ
ทีมกูชนะ
พวกคนในทีมชวนกูกับมันไปเลี้ยงแต่กูไม่มีอารมณ์ไป เลยปฏิเสธว่ะ
กูเดินออกจากสนามจนถึงห้องมัน ก็มีมันเดินตามมาเป็นเงา
กูเงียบ มันก็เงียบ ต่างคนต่างเงียบ จนเข้ามาในห้อง กูเดินไปเก็บหนังสือที่จะใช้เรียนพรุ่งนี้ มันมองตามกูอยู่ กูรู้
“นัท วันนี้กูจะกลับไปนอนบ้านนะ”ปากกูก็บอกมัน มือยังเก็บของอยู่
ส่วนมันทำไรไม่รู้ กูไม่ได้สนใจ จนกูจะไปเลยหันไปบอกมัน
“นัทกูไปนะ”
“อือ ไปกัน”มันยิ้มให้กู หลังมันมีเป้ใบย่อมๆสะพายอยู่
“มึงจะไปไหน”
“บ้านมึงไง”
“กูชวนเหรอ”
“ไม่ แต่กูจะไป ทำไม มีอะไรที่บ้านมึงกูถึงไปไม่ได้”มันขึงตาใส่กู ‘มึงลืมอะไรไปรึป่าวว่ะ เหี้ยนัท กูว่ามึงลืมนะว่ากูเคืองมึงอยู่น่ะ’
“เออ อยากไปก็ไป” ‘เรื่องของมึง’
กูเดินนำมันออกมาที่ลานจอดรถหน้าหอ น้องภิรมย์รื่น รถฮอนด้า CRV ของกูจอดอยู่ ที่จริงไม่ใช่รถกูหรอก รถของที่บ้านน่ะ พอกูมาเรียนนี่ พ่อแม่กูให้เอามาใช้
ไอ้นัทมันขึ้นรถกูมานั่งเจี๋ยมเจี้ยม คงพึ่งนึกได้ว่าทำกูเคืองอยู่ พฤติกรรมแม่งตลกว่ะ หึหึหึ
กูหายเคืองมันนานแล้ว ตอนแรกที่รู้ว่าทิ้ง กูก็จี๊ดอยู่ แต่ช่างมันเถอะวะ ใช่ว่าอะไรๆมันจะอยู่คงทน กูคงต้องคิดแบบนี้ ก็แม่งทิ้งไปแล้วนี่หว่า
กูหายเคืองก็จริง แต่กูยังไม่อยากพูดอะไรกับมัน อยากรู้เหมือนกันมันจะง้อกูยังไง หึหึหึ
หวานเย็น
_______________________________________________
ถึงตอนนี้แอบทะเลาะกัน 
แต่เตอร์ชอบตอนนี้ว่ะ
ไม่รู้ทำไม
แต่อ่านแล้วยิ้มทั้งๆที่ตอนนี้ไม่เห็นจะฮาตรงไหน ฮาๆๆๆๆๆๆ 
มาอ่านต่อพรุ่งนี้นะตัวเทอ!!
ปล อยากเม้ากะคนแต่งคนโพส ตามไปที่ทู้ไร้สาระคาเฟ่ที่ห้องพูดคุยนะ
นุ้งเตอร์รับจ๊อบเป็นเด็กนั่งดริงค์อยู่ พี่หวานเป็นเจ้าของร้าน อิอิ
บ๊ายบายจ้ะ เจอกันพรุ่งนี้นะตัวเทอ
แลวก็ขอบคุณทุกเม้นเลยจ้ะ เห็นเม้นแล้วยิ้มแย้มทุกที 
หัวข้อ: [SUPER SPECIAL โจนัท P.85]190713 -ใครว่าผมอ่อนก็ได้..(ต่อไปโจคงได้กลัวเมีย)! (อ่าน 740961 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก