อย่าพึ่งเถียงกันจิ ฮาๆ
ไหงมาเถียงกันแล้ว
ไม่ดีๆ
ระวังคนเค้าจิ้นหวานปุ๋ยจริงๆนะ ฮาๆๆๆๆ
มาลงเรื่องแล้วจ้ะ!!
(13)
ผมก็ไม่รู้นะว่าทำไมไอ้โจถึงได้งี่เง่าขึ้นมา ไม่ใช่แค่มันหรอกผมว่าตัวผมเองก็งี่เง่าพอกัน ตอนแรกเราก็แค่สวมบทบาทผัวเมียกำมะลอ แบบขำๆ แต่ตอนนี้ทุกอย่างที่เข้ามาทำให้เราขำไม่ออก เราอินกับบทนี้มากไปเหรอ? หรือเราสองคนเริ่มเกินกว่าคำว่ากำมะลอ? ถ้าเป็นอย่างหลังคงเป็นเหตุผลที่สามารถบอกผมได้ว่าทำไมผมถึงร้องไห้ออกมา อย่างพวกงี่เง่าทั้งหลายที่ผมเคยมอง ผมคุยกับพี่ภูมิทั้งๆที่รู้ว่าเค้าเข้ามาจีบ ผมปฏิเสธความสัมพันธ์นี้ที่เค้าหยิบยื่นมาให้ตั้งแต่แรกๆไปแล้ว มันอาจจะดูไร้เหตุผล แต่คงจะดีกว่าหากเราสองคนไม่คนไม่รู้จักกัน ไม่ทักทายหรือพูดคุยกัน
“เดี๋ยวกูไปส่งมึงที่หอละกัน” มันบอกผมหลังจากที่เราขึ้นมาบนห้องมันพร้อมกันหลังจากทานข้าวเช้าเสร็จ
“หมายความว่าไง มึงจะไม่อยู่หอกูแล้วเหรอ” ผมถามมันตรงๆ
“กูแค่อยากกลับมาอยู่บ้านน่ะ” มันตอบเนือยๆ ผมรู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูกแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ คงต้องปล่อยให้มันคิดทบทวนดูบ้าง
“อือ งั้นก็แล้วแต่พี่ละกัน” ผมไม่เคยเรียกมันว่าพี่ แต่นี่ก็ทำให้ผมแปลกใจว่าทำไมจู่ๆผมถึงพูดจากเหินห่างแบบนี้กับมัน
“เก็บของเหอะนัท เดี่ยว’พี่’ไปส่ง” มันเน้นคำว่าพี่ จนทำให้ผมรู้สึกน้อยใจอย่างแปลกประหลาด ทั้งๆที่ผมเองที่เริ่มใช้คำนี้
มันเก็บของๆมันอย่างเงียบๆ ส่วนผมก็ได้แต่นอนนิ่งอยู่บนเตียง ทั้งห้องจึงปกคลุมด้วยความเงียบ และบรรยากาศที่ดูมาคุ
“กู ทิ้งของใช้เล็กๆน้อยๆไว้ละกันนะ นัทอยากจะใช้หรืออยากกินขนมอะไรที่พี่ซื้อมาก็กินได้เลยนะ” มันบอก ผมลุกขึ้นจากเตียงไปช่วยมันยกพวกของแต่มันห้ามไว้เพราะของๆมันก็ไม่ได้มี อะไรมากมาย ผมจึงกลับมานอนคว่ำลงบนเตียงทันที ปล่อยให้ไอ้โจยืนงงอยู่อย่างนั้น ซักพักมันก็วางของลงแล้วเดินมานั่งลงข้างๆผม ผมพลิกตัวไปอีกทางแล้วนอนหลับตา
“นัท มึงเป็นไร หรือจะให้กูอยู่เป็นเพื่อนมึงก่อน หืม” มันบอกแล้วเอามือลูบหัวผม
“กู เปล่า มึงไปได้แล้ว” ผมพยายามพูดอย่างปกติที่สุด ผมนอนฝังหน้าลงกับหมอนและหวังอย่างลึกๆว่ามันจะนอนลงข้างๆผมแล้วกอดปลอบผม...แต่เปล่าเลย สิ่งที่มันทำคือลุกขึ้นเก็บของแล้วออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว โดยที่ไม่พูดคุยอะไรกับผมอีก
วันแรกของการกลับมาอยู่คนเดียวค่อนข้างเหงาพอสมควร หากเป็นแต่ก่อนผมคงรู้สึกอิสระลุกไปทำโน่นทำนี่ หาซีรีย์มานอนดูให้ฉ่ำใจ แต่มันกลับเป็นวันอาทิตย์ที่แสนหดหู่ ผมได้แต่นอนอยู่บนเตียง ลุกออกไปกินข้าวก็ตอนที่ท้องร้องส่งเสียงเตือนออกมา ผมไม่ได้โทรหาใครหรืออยากออกไปไหน อารมณ์ของผมตอนนี้คือผมอยากอยู่เงียบๆคนเดียว แล้วก็เป็นไปดั่งใจ ผมลุกขึ้นมาจากเตียงอีกทีและตั้งใจว่าผมจะทำให้เป็นวันจันทร์ที่สดใส ผมปั่นจักรยานไปเรียนตั้งแต่เช้าตรู่ เช้าพอที่จะแวะกินข้าวเช้าได้ ที่น่าแปลกคือผมเจอพี่ชดสวมกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดรด.นั่งอยู่คนเดียวที่ ร้าน พี่ชดโบกมือเรียกผมหยอยๆ ผมจึงเดินไปนั่งกับแกหลังจากที่สั่งข้าวเสร็จ
“พี่ไม่มีเรียนเหรอ” ผมถามพี่แก
“เหอะ มีตอนสิบโมง กูแค่หิวเลยตื่นมาหาไรกินเฉยๆ” พี่ชดตอบผม พี่แกช่างดูเป็นบุคคลที่มีความสุขอย่างล้นหลามไม่ได้ดูทุกข์ร้อนกับอะไร นี่ละมั้งที่ทำให้ใครๆก็อยากคุยกับแก รวมทั้งผมด้วย
“มึงตื่นเช้าเน๊อะ” แกบอกลอยๆ แล้วลงมือกินข้าวของแกที่ได้มาก่อนผม...พี่ไม่รอกินพร้อมผมหน่อยเหรอเพ่ - -“
“ผมก็หิวนะพี่ เหมือนพี่แหละ”
“แล้วไอ้โจล่ะ ทำไมวันนี้ไม่มาด้วยกัน” พี่แกถามเล่นเอาผมแทบจุกเลย
“มันกลับบ้านอะ” ผมตอบอย่างปกติที่สุด
“อ้อ ป้าครับๆเอาข้าวไข่เจียวกล่องนึง” พี่ชดหันไปสั่งข้าวกับป้าตอนที่ผมเริ่มกินของผมไปคำนึง
“พี่ยังจะซื้อไปกินอีกเหรอ”
“ปล่าว กูสั่งให้ไอ้ชัย เมื่อคืนกูนอนห้องมัน” พี่แกบอก ผมนี่เข้าใจว่าห้องนั้นเค้าอยู่กันสามคนนะ แต่ที่ไหนได้จริงๆแล้วพี่ชัยแกอยู่คนเดียวส่วนที่เหลือนะมาแจม แต่ดูจะแจมบ่อยจนห้องนั้นมันกลายเป็นห้องของพวกพี่เค้าสามคน
“กูไปล่ะ” พี่แกบอกตอนได้ข้าวไข่เจียว...ไม่รอผมเลยอะ
ผม เข้าไปในห้องก็เห็นพวกเพื่อนๆผมนั่งอยู่ตรงมุมห้อง ผมเลยรีบเดินไปหาพวกมัน ไอแม็คกับไอ้โอ๊ตนั่งนิ่งฟังอาจารย์อย่างตั้งใจ ตอนที่ผมเดินไปนั่งพวกมันไม่แม้แต่จะหันมามองว่าผมนั่งลงแล้ว นี่มันตั้งใจจริงหรือแกล้งวะ
“มึงมีไรให้กูกินปะ” ไอ้แม็คหันมาถามผม ...อ้าวไอ้สัดนี่แกล้งไม่สนใจกูนี่หว่า พอจะแดกแม่งหันมาถามกูเลยนะ
“ไม่ มี กูกินข้าวก่อนมาเรียน เลยไม่ได้ซื้อหนมปังติดมา” ผมบอกมัน เพราะปกติผมจะซื้อขนมปัง ไม่ก็แซนวิชแล้วก็นม เอามาแอบกินในห้องเรียน
“เออดี ทีหลังก่อนเข้าซื้อมาให้กูด้วยนะ” ‘ไอ้ฟายยยยย’
“ไอ้สัด!” เอา คำนี้ดีกว่า สั้นๆง่ายๆดี ไอ้แม็คขำหึหึแล้วหันไปตั้งใจเรียนต่อ คือเห็นภาคผมดูโดยรวมแล้วเถื่อนๆ ขี้เกียจๆแบบนี้ แต่ตอนเรียนนี่เป็นอีกอย่างเลยนะ แต่เมื่อไหร่ที่อาจารย์ปล่อยเบรคปุ๊บก็จะเห็นเป็นอีกอย่าง คือบางส่วนจะออกไปอัดนิโคติน อีกส่วนก็คุยเล่นกันเสียงดังโวยวาย
“นัท เดี๋ยวตอนบ่ายกูโดดสแตรงท์นะ” ไอโอ๊ตบอกผม ทำเอาผมทึ่งๆ คือปกติมันไม่เคยโดดเรียนเลยถ้าไม่จำเป็นจริงๆ
“ไมวะ” กลับเป็นไอ้แม็คที่ถามตัดหน้าผม
“กูนัดกับสาวไว้” ไอ้โอ๊ตบอกแล้วยักคิ้วเจ้าเล่ห์
“งวย กูเชื่อ!” ไอ้แม็คบอกประชดขำๆ
“มึงไปไหนๆๆๆๆ โอ๊ตมึงจะไปไหน!” ผมถามมันยิกๆ
“กู จะดูหนัง เรื่องที่มึงเคยชวนไงไอ้นัท กูไม่น่าบอกปัดมึงไปเลยแม่ง เพิ่งเห็นเทรลเลอร์อะ น่าดูฉิบ อีกอย่างกูขี้เกียจเรียนว่ะวันนี้” ไอ้โอ๊ตบอก
“โอ๊ตๆๆๆ ไปด้วยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ผมบอกมันอย่างตื่นเต้น ก็ผมยังไม่ได้ดูเลย ตอนแรกกะจะไปกับไอ้โจแต่เสือกแง่งใส่กันซะก่อน อดเลย
“กู ไปด้วย ขี้เกียจเข้าเหมือนกันว่ะ” ไอ้แม็คเอาด้วยอีกคน ตอนบ่ายเราสามหน่อจึงออกไปดูหนังด้วยกัน หลังจากที่ดูหนังเสร็จไอ้พิชก็โทรมาหาผมพอดี พอผมบอกว่าออกมาดูหนังเรื่องนี้กับพวกไอ้โอ๊ตมันก็ด่าผมไม่ยั้งเลย หาว่าไม่รอมัน ด่าไปด่ามามันก็ตามมาที่ห้างด้วย เพราะผมบอกไปว่าพวกผมจะไปกินพิซซ่ากัน กินเสร็จก็ต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับ ไอ้พิชกลับไปกับไอ้แม็คเพราะบ้านมันทางเดียวกัน ไอ้โอ๊ตออกไปหาแฟนมัน แม่งเห็นมันเด็กเรียนใส่แว่นแบบนี้แต่มีแฟนไปก่อนพวกผมอีกอะ
วันที่สี่หลังจากไอ้โจกลับไปก็ผ่านไปอย่างเรียบง่ายครับ อาจจะเป็นเพราะว่าผมเรียนหนักด้วยมั้ง ว่างเมื่อไหร่ก็มีเพื่อนลากไปดอท ลากไปทำนู่นทำนี่ แต่เมื่อไหร่กลับมาถึงหอก็เริ่มรู้สึกเหงาขึ้นมาทันที
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เคาะลากยาวแบบนี้เพื่อนไอ้โจชัวร์ แม่งไม่รู้หรือไงวะว่าเพื่อนกลับไปอยู่บ้านแล้ว ผมเลยออกไปเปิดประตูอย่างฉุนเฉียว
“อ๊ะ!” ผมอุทานอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าไอ้โจยืนหน้านิ่งอยู่ มันหอบของพะรุงพะรังแล้วเดินเบียดผมเข้าไปในห้อง
“เราลองมาเป็นแฟนกันจริงๆมั้ย” มันถามออกมาทันทีที่ผมเดินตามมันเข้ามา
“....” ผมเงียบเพราะตื้อไปหมด
“กูคิดดีแล้ว ลองคบกันไปก่อนก็ได้..นะ...นัท”
“เออ! แล้วหยุดนิสัยอยากไปก็ไปอยากอยู่ก็อยู่ด้วย” ผมบอกมันเสียงแข็ง มันเป็นบ้าอะไรของมันก็ไม่รู้แม่งเดินยิ้มแฉ่งเข้ามากอดผมแน่น
“ลองคบเฉยๆ อย่ามาถึงเนื้อถึงตัวกับกู ปล่อยเลยนะ!” ผมบอกมันโดยพยายามบังคับเสียงให้ดูน่ากลัวที่สุด ไอ้โจกลับขำอีกรอบแต่ก็ยอมปล่อยในที่สุด
SweetSacrifice
________________________________
เปนงะ เซอไพรซ์มะ
อย่างงี้แหละพี่โจ น่ารักจะตาย
บอกแล้วอย่าพึ่งด่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่โจน่ารักนะ
จิงจิ๊งงงง
น่ารักเหมือนคนโพสแหละ อิอิอิอิอิ
ฮาๆๆๆๆๆ ไปแระจ้ะ!! 
ปล พรุ่งนี้ผลแอดจะออกมั้ย ลุ้น 
หัวข้อ: [SUPER SPECIAL โจนัท P.85]190713 -ใครว่าผมอ่อนก็ได้..(ต่อไปโจคงได้กลัวเมีย)! (อ่าน 742809 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก