สวัสดี๊ สวัสดีทุกท่านนน เลยนะจ้ะ
วันนี้นุ้งเตอร์ตื่นตั้งแต่เที่ยง ถือเป็นการปรับตัวให้ตื่นเช้าๆวันแรก
เพราะอีกไม่กี่วันนุ้งก็ต้องไปอยู่หอแล้ว แถมมีเรียนปรับพื้นอีก
นุ้งกลัวตื่นไม่ไหว นอนไม่หลับ
นุ้งเลยต้องตื่นเช้าๆมั่ง ฮาๆๆ
ว่าแต่นุ้งนัทกะพี่โจเค้าจะเป็นไงต่อหว่า ไปอ่านกันเหอะๆ 
(17)
“โจ” ผมเรียกมันตอนที่กำลังปั่นจักรยาน
“หืม”
“กูไม่อยากซื้อข้าวไปกินที่ห้องอะ กินที่ร้านเหอะ” ผมบอกมัน ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงคุยกับมันได้ปกติเหมือนเดิม ทั้งที่ก่อนหน้านี้ผมรู้สึกหงุดหงิดอยู่แท้ๆ แต่จะว่าไปเมื่อกี้ผมคงไม่ได้หงุดหงิดอะไรมากมายมั้ง เพราะถ้าผมไม่พอใจอะไรจริงๆหรือโกรธใคร ผมจะพูดเพราะ เพื่อนผมบอกมา...มันบอกว่าพอผมโกรธแล้วพูดเพราะ ผมดูห่างเหินและน่ากลัวแบบแปลกๆ เพื่อนเก่าผมจึงไม่ชอบผมในโหมดพูดเพราะซักเท่าไหร่
“เออก็ดี กูขี้เกียจล้างจาน” ไอโจเห็นด้วยแต่ก็ถือโอกาสบ่น มันจอดรถจักรยานหน้าร้าน ร้านนี้ติดแอร์ครับเลยนั่งสบายหน่อยอีกอย่างกับข้าวก็รสชาติโอเค
แต่เหตุผลจริงๆแล้วก็คือไอ้โจเป็นพวกขี้ร้อน ส่วนผมพวกขี้หนาว เปิดแอร์นอนเลยไม่มีปัญหาแย่งผ้าห่มกันครับ อันที่จริงมันก็มีผ้าห่มของมันนะ แต่มันไม่เคยจะใช้อะ แม่งจะมาซุกขอส่วนบุญผ้าห่มผมตลอด ซึ่งผมเป็นพวกประสาทสัมผัสการป้องกันผ้าห่มดีมาก เมื่อไหร่ก็ตามที่โดนใครยื้อไป ตีนผมจะทำงานทันที..
เรากินข้าวกันเสร็จก็ซักขนมปังเย็นกันอีกถ้วย แบ่งกันกิน เพราะแค่ข้าวก็อิ่มโคตรๆแล้ว จากนั้นก็ตรงดิ่งเข้าหอเลย
“กูนอนก่อนนะ ทุ่มนึงมึงปลุกกูด้วย” มันบอกผมตอนเข้าไปล้างหน้าล้างเท้าในห้องน้ำแล้วพุ่งหลาวขึ้นเตียงเสียงดังโครมใหญ่
“ไอ้เหี้ย เตียงหักแม่งเดี๋ยวก็ต้องจ่ายอีกหรอก มึงนี่จะนอนก็นอนให้ดีๆไม่ได้นะไอ้สาดดดด” ผมด่ามันแต่ทันทีที่ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็พุ่งหลาวไปนอนบนเตียงข้างๆมันทันที
“มึงอย่านอนดิ เดี๋ยวไม่มีคนปลุกกู ไปเล่นเกมส์ เล่นเนตไป” มันไล่ผม แม่งไอ้สัด เห็นกูเป็นนาฬิกาปลุก จู้ฮุกกรู้ๆ รึไงวะ
“สัด! ตั้งนาฬิกาปลุกไปดิ” ผมไม่สนเสียงมันบ่นงุบงิบ แกล้งหลับตาแล้วก็หลับไปจริงๆ
ผมตื่นขึ้นมาตอนหกโมงครึ่ง ก็เห็นว่าเริ่มมืดแล้ว ที่สำคัญไอ้โจออกไปแล้ว ใจแม่งหวิวๆไงชอบกล ไม่ได้กลัวขโมยหรอกเพราะมันล็อคห้องจากข้างในให้แล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน
สองทุ่ม...ผมนั่งเล่นเนตไปเรื่อยเปื่อย
สามทุ่ม...เปลี่ยนมาเล่นเกมส์อย่างเมามันมีพวกเพื่อนผมออนไลน์อยู่เล่นกันครบแก๊งค์
สี่ทุ่ม...ยังคงเล่นเกมส์ เพื่อนบางคนออกไปกินเหล้า
สี่ทุ่มครึ่ง...ยังคงเล่นเกมส์อยู่กับไอ้โอ๊ต คนที่เหลือ เพื่อนที่ออกไปกินเหล้าโทรตาม ก็ทยอยออกกันไปหมด แม่งทิ้งกู!...ไอ้โจไปไหน ทำไมยังไม่มา
ห้าทุ่ม...ไอ้อนามัยโอ๊ตไปนอน ฝนเริ่มตก
ห้าทุ่มห้านาที...กลับมาเปิดเนตเรื่อยเปื่อย ฝนตกหนัก ไอ้โจยังไม่มา
ห้าทุ่มครึ่ง... ตืดๆ ตืดๆ ตืดๆ เสียงโทรศัพท์สั่นอยู่บนโต๊ะญี่ปุ่น ผมรีบเดินไปคว้ารับสายทันที
“เมียจ๋า มารับผัวหน่อย” ยังไม่ทันจะได้ส่งเสียงแม่งไอ้โจเสือกพูดขึ้นมาก่อน
“อะไรของมึ้งงงง”
“ฝนตกหนักเลย กูเปียกสัดอะ แล้วแม่งลื่นล้ม เลอะไปทั้งตัวเลย ” มันพูด ผมยิ่งงง อะไรของมันวะ
“มึงอยู่ไหนล่ะ แล้วไปทำเหี้ยไร”
“อยู่สนามบอลแถวศรีนครินทร์อะ กูเคยพามึงมาแล้วจำได้มั้ย” เออแบบนี้ค่อยเคลียหน่อย
“เออๆ เดี๋ยวกูไปรับ กุญแจรถอยู่ไหนวะ?” ผมถามมัน
“อยู่ที่กู กูเอารถมา เออมึงเอาผ้าขนหนู เสื้อ แล้วก็กางเกงมาให้กูด้วยดิ” ได้ทีแม่งสั่งใหญ่
“ไอ้สัด! แล้วจะให้กูออกไปยังไง ฝนแม่งก็ตก มึงก็ขับรถกลับมาสิ หรือรถเสีย”
“ปะ..เปล่า กูกลัวรถกูเลอะ ฮัดชิ้ววว!” มันตอบเสียงสั่น ‘แม่งน่าจะปล่อยให้เป็นหวัดตาย กลัวรถเลอะ งวยยย’
“เออห่วงรถ แต่แม่งไม่ห่วงกู ดึกก็ดึก ฝนก็ตก” ผมด่ามัน ลอกไอ้มิ้นเพื่อนในภาคตอนมันด่าแฟนมันมาเป๊ะๆ หลักสูตรเร่งรัดครูพักลักจำ แถมครูดีด้วยไอ้มิ้นด่าปุ้บแฟนมันสั่นหางดิ้กๆมาหาทันที
“ห่วงจ้าห่วง ห่วงเมียที่สุดอะ ฮัดชิ้วววววววว แต่ก็หะ..ห่วงรถด้วย เดี๋ยวพ่อกูด่าอีกเอารถไปขับแล้วเลอะกลับไป นะ น้า นั่งแท็กซี่มารับกูหน่อย กูออกค่าแท็กซี่เอง”
“ไอ้สัด!!!!!!!!!!!!!! แน่สิ กูจะไปออกให้มึงทำไม” ผมด่าเสียงดัง เอาแม่งไม่ต้องแดกลาบเลือดก็หูดับได้อะ
” กูอยู่ตรงสนามเดิมที่เคยพามึงมาเลย”
“เมียจ๋า หยิบเป๋าตังตะเองมาก่อนนะ เค้าเสียบอลหมดแล้วอะ ฮัดชิ้วววววววว” มันทำเสียงตอแหล แต่แม่งจามใส่ผมเสียงดังจนหูผมแทบดับ กรรมตามสนองเร็วจริงๆ
“งวยยยยยยยย รออยู่นั่นแหละ!!” ผมตัดสายมันอย่างโมโห คว้าเสื้อ กางเกง ผ้าขนหนูทั้งผืนใหญ่ผืนเล็กใส่กระเป๋าเป้ แล้วก็หยิบร่มไปสองคัน
แท็กซี่แม่งก็หายากเหลือเกิน เสือกโง่ไม่เปลี่ยนเป็นกางเกงขาสั้นมาอีก ตอนนอนผมใส่กางเกงวอร์มขายาวตัวสีเทาใหญ่ๆของไอ้โจ กับเสื้อ รด.ก็ของไอ้โจอีกนั่นแหละ ตอนนี้เลยเพิ่งรู้ตัวว่ามันรุ่มร่ามแค่ไหน แม่งไม่น่าเลยกู!! เอากางเกงมากวาดพื้นถนนเปียกๆ...
ผมเห็นมันยืนปากสั่น เปื้อนโคลนไปทั้งตัว นึกแล้วก็สงสาร แต่แม่งก็หมั่นไส้ พวกเพื่อนมันก็เปียกเหมือนกันแต่ไม่มากเท่าไอ้โจ บางคนนี่เปียกไปทั้งตัวแต่ยังสามารถยืนดูดบุหรี่ได้สบายใจ...อืม ความสามารถพิเศษ
พอมันเห็นผมลงมาจากแท็กซี่ก็ยิ้มหน้าบานขึ้นมาทันที ผมโยนเป้ที่ใส่ของให้มัน มันรับไว้แล้ววิ่งไปเปลี่ยนทันที ไม่ถึงสิบห้านาทีไอ้โจก็เดินเท้าเปล่าออกมา
“รองเท้าแตะอยู่ในรถอะ ยืมรองเท้าหน่อยดิเดี๋ยวกูวิ่งไปเอารถมารับมึง กูกลัวรถเลอะอะ..” มันทำเสียงอ่อนใส่ คงเห็นมั้งว่าหน้าผมตอนนี้หงิกแค่ไหน ผมถอดรองเท้าให้มันไป ไม่พูดอะไร มันยืนมองผมนิ่งแล้วคุกเข่าลงกับพื้น ยกขาผมแล้วใส่รองเท้าให้ผม
“เดี๋ยวมา กูไปเอารถแปบ” มันบอกผมแล้ววิ่งเท้าเปล่าออกไปทันที...เออดี สุดท้ายก็เลอะ แล้วเรียกกูมาทำไม ไอ้ฟายยยยย
SweetSacrifice
_______________________________________
ทำไมนุ้งนัทหายโกรธง่ายจัง ฮ่าๆๆ
ตอนนี้น่ารักอีกแล้ว
แอบขำพี่โจ ตลกอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
พี่โจเรียกนุ้งนัทออกมาทำไมนะ ตอนหน้ามารู้กันนะ
เจอกันพรุ่งนี้จ้ะ!!! 
หัวข้อ: [SUPER SPECIAL โจนัท P.85]190713 -ใครว่าผมอ่อนก็ได้..(ต่อไปโจคงได้กลัวเมีย)! (อ่าน 742789 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก