โอย ทำไมทุกคนโหยหาฉากฉึกๆของพี่โจกะน้องนัทจังเยยยอ้ะ
เดี๋ยวก็มาแล้วนะ อย่าพึ่งรีบร้อน
เพราะพี่โจเค้าเป็นสุภาพบุรุษไง แล้วนุ้งนัทก็ขี้อ้าย ขี้อาย
เรื่องแบบนี้เลยต้องรอ
แฟนๆอย่างพึ่งน้อยจัยนะ อิอิ
เอ้าอ่านต่อเร้ย
(18)
กูให้มันมารับ
ที่จริงกู ก็ไม่ได้กลัวรถเปื้อนอะไรมากมายหรอกว่ะ เหตุผลให้มันไป ‘กลัวรถเปื้อน เดี๋ยวพ่อดุ’ ถุย ไร้สาระ คนอย่างกู พ่อแม่กู ไม่ด่าหรอก บ้านกูสอนลูกมาอย่างมีเหตุผล
ถ้าระหว่างรถเปื้อน กับ กูเป็นไข้…..ยังไงกูก็เลือกให้รถเปื้อน เปื้อนได้ ก็ทำให้สะอาดได้ กูคิดแบบนั้น
แต่อย่างไอ้นัทเหตุผลแค่นี้ กูว่ามันเชื่อ เพราะมันเป็นคนรักสะอาด
กูอยากจะรู้ มันจะมามั้ย ที่จริงแค่แตะบอล กูไม่กลับดึกหรอก กูรอมันโทรตามอยู่ แม่ง ไม่มีอะ ผัวหายทั้งที ไม่รู้จักโทรถาม สันดานว่ะ
รอ แล้วก็รอ จนจะเที่ยงคืน ก็ยังไม่โทร ห่วงกูบ้างมั้ย สัด สุดท้ายกูเลยต้องโทรกลับไปหามัน ดีหน่อยที่เสียงมันยังไม่นอน อย่างน้อยกูคงเข้าข้างตัวเองได้บ้างว่ามันรออยู่
“เออห่วงรถ แต่แม่งไม่ห่วงกู ดึกก็ดึก ฝนก็ตก” กูสะอึกไปเหมือนกัน เจอคำนี้เข้าไป ดีนะกูไม่ถามกลับว่า ‘แล้วมึงน่ะ ไม่ห่วงกูบ้างเหรอวะ’ แต่ช่างเถอะว่ะ เบื่อเถียงมัน
เห็นมั้ยล่ะ เหตุผลว่างี่เง่าของกูทำให้มันเชื่อ หึหึหึ
เดี๋ยวกูจะทำเป็นเสียบอล เงินหมด เกาะมันกิน คอยดูนะเมียกูมันจะบ่น มันน่ะขี้เหนียว
เกาะมันกิน แค่ห้าวัน เพราะอีกแค่ห้าวันเงินเดือนกูออก
กูไม่ใช่ผีพนัน มันก็มีบ้าง นานๆที
เสียบอล ….จะเป็นอีกเหตุผลที่ไอ้นัทมันจะเชื่อ…..ที่จริงมันเชื่อทุกเหตุผลที่กูดูเลว
กูก็ไม่ใช่คนดีสักเท่าไหร่ อันนี้กูยอมรับ แต่กูก็ไม่ได้เลวขนาดแยกแยะศีลธรรมไม่ออก
.
.
.
.
.
ไอ้นัทนั่งกอดอก หันหน้ามองข้างทางตลอด มันคงโกรธกู ส่วนกูไม่พูดอะไรเหมือนกัน จนในที่สุดมันเป็นฝ่ายทนไม่ไหว
“โจ ทำไมมึงไม่บอกกู”
“บอกเรื่องอะไร”
“เรื่องที่มึงมาเตะบอล”
“อ้าว กูไม่รู้มึงอยากมาด้วยเหรอ ทีหลังกูจะชวนแล้วกัน”
“ไม่ใช่ กูไม่ได้หมายความอย่างนั้น”
“แล้ว?”
“มึงออกไปไหนไม่บอกกู อยู่ๆก็หายไป แล้วยังมากลับดึกอีก”
“โทรศัพท์ก็มี มึงทำไมไม่โทรถามกูล่ะ”
“มึงไม่เข้าใจหรอก”
“ถ้ามึงอมขี้อยู่อย่างนั้น กูก็ไม่เข้าใจหรอกว่ะ คายออกมาสิวะ ” ‘กูหมายถึงถ้าไม่พูดกูคงไม่รู้ ขี้มันก็เหมือนเรื่องทุกข์ใจ ถ้าอยากจะกลืนขี้ลงท้องใครจะช่วยอะไรได้ คายออกมาอย่างน้อยก็ไม่ต้องทนอม แถมอาจจะมีคนช่วยล้างปาก’
“ก็ถ้ากูโทรถาม มันก็ไม่ต่างอะไรกับพวกเมียๆที่น่ารำคาญในละครสิวะ กูเป็นผู้ชาย”
“คิดมากว่ะ แค่คิดว่าเราเป็นแฟนกำลังคบกันอยู่ก็พอแล้วมึง มึงนี่ก็แปลกเนาะ คิดอยู่นั่นว่า ผู้ชายๆ กูรู้อยู่ว่ามึงเป็นผู้ชาย ไม่เคยจะมองมึงเป็นผู้หญิงสักครั้ง มึงคิดว่าตัวเองสวยจนกูเข้าใจผิดรึไง”
“โจ อย่ามากวนตีน”
“งั้นกูถามนะ มึงจิกกูตลอดเวลารึป่าว ”
“ป่าว”
“แล้วมึงระแวงกูทุกนาทีมั้ย แบบคิดมากทนไม่ได้ กลัวกูแอบไปหาเด็ก”
“ก็ป่าวอะ แต่ก็มีบ้าง ”ประโยคหลังแม่งเสียงอ่อยเชียว ก็ดีที่มันยอมรับตรงๆ
“กูว่านะ ถ้ามึงจะโทรหากูเพราะกูผิดเวลา ไม่กลับสักที มึงเป็นห่วงก็โทร มันก็ไม่เห็นจะเป็นไร”
“อือ”
“คนเราคบกัน มันไม่ได้ต้องการความซับซ้อนไรมากหรอกมึง มันแค่ต้องการความเข้าใจ”มันหันมามองหน้ากูอึ้งๆ นานๆทีกูจะพูดจามีสาระ ผัวเมียถ้าไม่หันหน้ามาคุยกัน สักวันแม่งเลิกชัวร์ จริงๆแล้วกูเป็นคนมีเหตุผล แต่ส่วนใหญ่ กูชอบกวนตีนเฉยๆโดยเฉพาะมัน สนุกดี ฮาๆ
“โจ เราจะคบกันได้นานมั้ย”ประโยคนี้มันก้มหน้าถามกูซะเสียงเบา มันคงจะกลุ้มใจ เสือกถามคำถามที่กูไม่มีวันจะตอบได้
“กูจะไปรู้เหรอ เรื่องของอนาคตมันยังมาไม่ถึง คิดไปก็เท่านั้น” ถ้ามัวแต่กังวลว่าเราจะเลิกกัน ความสุขมันจะหายไป สุดท้ายเราจะได้เลิกกันจริงๆ
“แต่มันก็ต้องคิดบ้างแหละ ยิ่งมาเป็นผู้ชายคบกันอีก”ยังจะมาเถียง
“งั้นมึงไปแปลงเพศไป”กูพูดขำๆ
“สัดโจ หยุดกวนตีนกูสักห้านาทีจะตายมั้ย นิสัย”มันตวาดกูเสียงดัง ‘ฮ่ะๆ ฮาๆ ตลกมัน ดูทำงอนๆหน้ามุ่ยเลยว่ะ’
กูแค่ไม่อยากให้มันถกเรื่องนี้ต่อ ปัญหานี้ถกเถียงกันไปก็หาข้อยุติไม่ได้อยู่ดี
“มึงรักกูแล้วอะดิ คิดวางแผนอนาคตไปไกลถึงไหน แหม เรามีลูกกันกี่คนดีล่ะที่รัก ฮาๆ”
“ไอ้เหี้ยโจ กูไม่พูดกับมึงแล้วแม่ง นิสัย ”
“ที่รักอย่างอนผัวสิจ๊ะ”
“มึงเงียบไปเลยนะ”
“นัทอะไรที่มันยังมาไม่ถึง มึงปล่อยไปบ้างก็ได้นะ กูว่าตอนนี้มึงโฟกัสไปที่เราสองคนกำลังศึกษาดูใจกันก่อนดีกว่ามั้ย มึงตอบตัวเองให้ได้ก่อนว่าที่คบกับกู มึงรักกูรึยัง อะถึงแล้ว เข้าห้องไปมึงรีบอาบน้ำเลยนะ เดี๋ยวไม่สบาย”กูจอดรถดับเครื่อง เปิดประตูขนเสื้อผ้ารองเท้าเปียกๆเข้าหอ ไม่ลืมที่จะล็อครถ ส่วนไอ้นัทวิ่งเข้าหอไปก่อนกูแล้ว
กูตัดบทน่ะ ไม่อยากให้มันคุยเรื่องนี้ต่อ เพราะคุยไปปัญหายังมาไม่ถึง ยังไงซะ แค่กูรักมันรึป่าว กูยังไม่รู้เลยว่ะ
พวกเราแค่ตกลงคบกัน ตกลงว่าเป็นแฟนกัน แต่เรายังไม่รู้หัวใจตัวเองว่าเรารักกันรึป่าว
ไว้ให้ทุกอย่างมันชัดเจนกว่านี้ เราจะคุยกันอีกที กูว่ามันก็ไม่สายหรอกว่ะ
กูกับมันอาบน้ำเปลี่ยนชุดเรียบร้อย หันไปดูนาฬิกา แม่งจะตีหนึ่งแล้ว
“นัทๆ มึงอย่าเพิ่งหลับ ลุกมากินยาก่อน” กูเขย่าตัวคนบนเตียง
“อะไรอีก จะนอนแล้ว ไม่กินๆ”มันลืมตาเหลือบมองดูกูนิดนึงแล้วเอาหน้าซุกผ้าห่ม
“นัท อย่าให้กูโมโห มึงจะแดกดีๆ รึจะให้กูจับกรอกปาก”กูถามเสียงเย็นๆ
“โจ ทำไมมึงชอบบังคับกูวะ กูไม่อยากกินอะ กินยาเยอะๆไม่ดีหรอก” มันลุกขึ้นนั่งหน้าบึ้งหัวฟูแต่ตายังหลับส่วนปากก็บ่น
“มึงไม่ต้องมาอ้าง แดกเข้าไป กันไว้ก่อน ตากฝนแล้วยังมาตากแอร์เดี๋ยวไม่สบาย”
“เหี้ยนี่ กูบอกว่าไม่กินๆๆๆๆ” มันถีบขาดิ้นไปมา เหมือนเวลาเด็กงอแง
“เออ!! ไม่แดกก็อย่าแดก ถ้ากูไม่ห่วงกูจะบังคับมึงมั้ย ว่าแต่กูโง่ ถ้ามึงฉลาดนักทำไมแค่นี้คิดเองไม่ได้ สัดหมา”กูโมโหแม่ง มันหยุดดิ้น มองกูตาละห้อย คงจะรู้ว่ากูโกรธ
“ กินก็ได้ โจอะ”
“มึงไม่ต้องมาอ้อน แดกเข้าไป แล้วจะนอนก็นอน”ทีงี้กินอย่างว่าง่าย ถ้ายอมกินแต่แรกก็จบแล้ว เสือกเรื่องเยอะ สันดาน
.
.
.
.
.
ผ่านมาสามสี่วัน กูแดกเงินไอ้นัททุกวัน จนวันที่ห้า
“โจ ทีหลังมึงไม่ต้องเล่นพนันบอลเลยนะ เสียมาแล้วเดือดร้อนคนอื่น”มันเริ่มบ่น ที่จริงมันบ่นทุกครั้งที่กูใช้เงินมัน
“คนอื่นที่ไหน แค่มึง มึงก็เมียกู”
“นั่นแหละ ได้ผัวเป็นผีพนัน สักวันกูคงได้ขายตัวเลี้ยงมึง”
“อย่างมึงขายได้ด้วยเหรอ ฮาๆ” โอ้ย กูขำ จะขายตัวเลี้ยงกู คิดได้นะมึง เหมือนกันกับขายควายช่วยแม่ป่าววะ ฮ่ะๆฮ่าๆ
“ไอ้สัด อย่างกูทำไมจะขายไม่ได้ ขนาดมึงเองยังเอาเลยเถอะ”เถียงคอตั้งเลยนะมึง
“กูยังไม่ได้เอา งั้นเรามาเอากันเถอะเมียจ๋า”กูทำท่าโยกสะโพกใส่มัน จะเข้าไปกอด แต่มันผลักออกก่อนที่กูจะกอด
“มึงไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง ” อะ เมียรู้ทัน คิคิ
“กูไม่ได้เล่นบ่อย นานๆครั้ง มีคนท้า”จริงๆแล้วปกติกูก็ไม่ได้เล่นพนันหรอก
“มึงไม่ต้องมาอ้าง”
“จริงๆ” กูบอกแล้วไอ้นัทมันไม่ค่อยจะเชื่อถ้าเหตุผลที่กูดูดี แต่ถ้ากูดูเลวนะ มันเชื่อสนิทใจ
“เออๆ พอคนท้าก็เล่น แล้วถ้าเขาท้า ของพนันเป็นเมียมึงล่ะ สัดนี่ ”
“คิดไปถึงไหน ดราม่าเนาะมึง”ยิ่งคุยกับมันยิ่งขำ ไอ้นัทมันเป็นคนจริงจังนะ แต่แม่งความจริงจังของมันน่ะ กูตลก ดูมันกล้าคิดว่ากูจะเอามันไปพนัน โอ๊ยขำสัด มึงดูละครน้ำเน่ามากไปมั้ย สัดหมา ฮ่ะๆฮ่าๆ
“โจ กูไม่อยากให้มึงเล่นจริงๆนะ การพนันมันไม่ใช่เรื่องดีหรอก”พอขู่กูไม่ได้ ก็เริ่มอ้อน
“คร้าบที่รัก ไม่เล่นก็ไม่เล่นครับ ยกเว้นมันจำเป็น” ปกติกูเป็นคนไม่รับปากใคร กูจะทำให้รับรู้ ถ้าทำให้ มึงจะเห็นเอง แต่เพื่อความสบายใจของมันกูเลยรับปาก แต่ทุกอย่างต้องมีข้อยกเว้น ก็แค่เผื่อไว้ ถ้าเกิดมีความจำเป็น กูกับมันจะได้ไม่ต้องทะเลาะกัน เพียงเพราะคำว่า ‘มึงรับปากกูแล้ว’
“ไม่มียกเว้น”
“ไม่ได้หรอกมึง มันแล้วแต่สถานการณ์”กูรู้สำหรับคนที่คบกันรักกัน มันต้องการความมั่นใจ คำสัญญา หรือความมั่นคงอะไรทำนองนั้น โดยเฉพาะทางคำพูด แต่กูจะเป็นคนหนึ่งคนที่ไม่สามารถจะให้ได้ กูเป็นคนที่ไม่สามารถรับปากใครได้ทั้งร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ถ้ากูทำให้ มึงจะเห็นเอง ไม่ว่าจะกับใคร พ่อแม่ พี่น้อง เพื่อนฝูง หรือแม้แต่เมีย
“เออ ถ้าเหตุผลแต่ละครั้งฟังไม่ขึ้น อย่าหาว่ากูแรงละกัน”
“คร้าบบบบ”
หวานเย็น
_________________________________________
บอกแล้วพี่โจสุุภาพบุรุษ
ทำไมไม่มีใครเชื่อนุ้งกันบ้างนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
พี่โจไม่เถื่อนนะ จริงจริ๊งงง
แล้วเจอกันพรุ่งนี้จ้ะ พรุ่งนี้อาจมีเซอร์ไพรซ์
อิอิ บ๊ายบายจ้ะ 
หัวข้อ: [SUPER SPECIAL โจนัท P.85]190713 -ใครว่าผมอ่อนก็ได้..(ต่อไปโจคงได้กลัวเมีย)! (อ่าน 742815 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก