หวัดดีครับทุกๆคน
น้องเตอร์มาอยู่หอแล้ว เหง๊า เหงา
เลยมาลงนิยายดีก่า อิอิ อ่านกันต่อเลนน๊า
(25)
ผมไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมวันนี้ทุกอย่างมันดูน่าหงุดหงิดไปซะหมด เรื่องมันเริ่มมาตั้งแต่ตอนเช้าตอนออกจากหอ โดยวันนี้ผมซ้อนท้ายจักรยานไม่เหมือนวันที่ผ่านมาซึ่งไอโจซ้อนท้ายผมตลอด
“วันนี้มึงออกมาก่อนซักครึ่งชั่วโมงได้ปะ” ไอโจบอกผมตอนที่เรากำลังนั่งกินข้าวกันอยู่
“ทำไมอะ” ผมถามมันงงๆ
“กูอยากกินยำหอยนางรมอะ”
“มึงก็ไปกินสิ กูไปไม่ได้กูมีแลปเซอเวย์ตอนบ่าย” ผมบอกมันเพราะแลปนี่ออกไปก่อนไม่ได้จริงๆแถมเสร็จช้ากว่าเวลาคาบจริงอีกต่างหาก
“อ้าวเหรอ งั้นกูไปกับพวกเพื่อนกูนะ”
“อือ ตอนเที่ยงมารับกูไปกินข้าวด้วย” ผมสั่งมัน
“ได้ครับบอส!” มันทำเสียงเข้ม...แม่มกวนตีนจริงๆแฟนผม
“อย่าช้าล่ะมึง กูมีเรียนแลปต่อ” ผมย้ำมัน
“เออน่า กูเคยสายที่ไหน”
“บ่อยไอ้สัด อย่าให้ยกมาพูด” ผมบอกมัน จริงๆมันก็ไม่ได้สายอะไรมากหรอกกับผมน่ะ แต่กับเพื่อนมันนี่เป็นที่รู้กันว่าถ้าจะนัดไอโจ้ต้องนัดเผื่อเวลาไว้ซักครึ่งชั่วโมง
“ยกมาดิ” มันกวน
“เยอะ กูจำไม่ได้”
“เพราะไม่มีไง มึงเลยจำไม่ได้” ไอเหี้ยโจกวนตีน
“กวนตีนนะมึงอะ” ผมบอกมัน มันยักคิ้วข้างเดียวกวนๆแล้วเดินไปจ่ายตังค์หลังจากที่ผมกินน้ำไปหมดแก้ว
ผมขึ้นไปนั่งซ้อนบนจักรยานทันที ไอโจมองขำๆแล้วก็ขึ้นไปนั่งพร้อมออก แต่ดันมีสาวๆสามสี่คนเดินมาทักมัน มันจึงต้องหยุดคุยกับสาวๆแก้งค์นั้น หนึ่งในสี่มีสาวหน้าตาระดับสี่ดาวอยู่ในกลุ่มที่เหลือหน้าตาธรรมดาๆ ดูท่าสาวสี่ดาวจะออกไอโจด้วย ดูจากการพูดคุยที่เล่นหูเล่นตากับมัน ไอ้นี่ก็ใช่ย่อย มีการหว่านเสน่ห์เล็กๆให้เค้าด้วย
ผมนั่งนิ่งไม่พูดไม่จาตอนเค้าพูดกัน ซักพักก็เห็นท่าไม่ดีเมื่อเห็นสาวสี่ดาว(ผมจำชื่อไม่ได้ ไม่อยากจำ ขอเรียกสาวสี่ดาวละกัน) เริ่มมีการแตะเนื้อต้องตัวไอโจ ผมยังนั่งไม่พูดต่อไป แต่เอื้อมมือไปโอบเอวมันไว้ มันหันมามองผมแว่บนึงแล้วยิ้มเล็กๆให้ผม แล้วมันก็ขอตัวออกไปเรียนเหมือนรู้กันกับผมสองคน
“เดี๋ยวนี้แฟนกูออกตัวแรงเน๊อะ” มันบอกหลังจากที่ส่งผมลงที่ตึก ส่วนมันตั้งท่าพร้อมปั่นจักรยานไปที่ตึกมัน
“อะไรของมึง” ผมถามนิ่งๆ
“ปล่าวๆ ไปเรียนละ เจอกันเที่ยงๆนะ” มันบอกแล้วปั่นจักรยานออกไปเลย...แม่งไม่รอฟังผมเลย กะจะบอกว่าตั้งใจเรียนนะโจ แต่ก็ต้องกลืนคำพูดลงคอ
ผมมองบรรยากาศในห้องเรียนหลังจากชั่วโมงแรกที่เริ่มเรียนก็ถึงกับหน่ายขึ้นมา อาจารย์ออกนอกเรื่องแล้วก็กลับเข้ามาในเรื่องที่เรียน แต่ตอนที่เข้าเรื่องเรียนนี่ยังกับแร็ปให้ฟังแต่ตอนที่ออกนอกเรื่องนี่เรื่อยเปื่อยมาก ไอ้แม็คหลับไปแล้ว ส่วนไอ้โอ๊ตยังหน้านิ่งฟังอาจารย์ทุกคำ ด้านข้างๆผมเป็นเพื่อนอีกกลุ่มที่ผมไม่ค่อยสนิทด้วย นั่งตั้งใจเรียนบ้างไม่ตั้งใจบ้างแบบผม
ซักพักก็ถึงช่วงเบรคที่ทุกคนรอคอย ไอแม็คตื่นนอนแล้วก็ออกไปเข้าห้องน้ำ โอ้โอ๊ตลงไปซื้อน้ำซื้อขนม ไอ้คนที่นั่งข้างๆผมออกไปอัดนิโคตินกับกลุ่มเพื่อนมัน เหลือให้ผมนั่งอ่านเมจเสจอยู่คนเดียว ‘ตอนเที่ยงพี่ไม่ว่าง นัทไปกินข้าวกับเพื่อนได้มั้ย’ มันส่งมาบอกแต่ผมไม่ได้ตอบกลับไป ใจนึงก็อยากรู้ว่าทำไมไม่ว่างแต่ไม่กล้าถาม เดี๋ยวดูจะเซ้าซี้มันมากเกินไป แต่ซักพักก็มีอีกเมจเสจส่งมา ‘พี่ว่างแล้ว เดี๋ยวไปรับ’ ...เออเน๊อะมึงเคลียเร็วเคลมเร็วจริงๆ
“พี่โจหวัดดีครับ” ไอ้แม็คกับไอ้โอ๊ตไหว้มันทันทีที่มันเดินเข้ามาหากลุ่มผมที่นั่งอยู่ใต้ตึก แล้วพวกมันก็ชิ่งไปกินข้าวทันทีอีกเหมือนกันเมื่อเห็นว่าไอ้โจส่งซิกไล่พวกมัน ก่อนที่จะพยักหน้ารับไหว้พวกมันซะอีก
“กินโรงอาหารนะ ต้องรีบมาเข้าแลปอะ วันนี้น่าจะเสร็จช้ามากด้วย มึงไม่ต้องรอนะเดี๋ยวกูกลับเอง” ผมบอกมัน
“อ้าวแล้วยำหอยนางรมกูอะ มึงลืมแล้วเหรอ” ไอ้โจบอกงงๆ...’อ้าวไอ้เหี้ยนี่ กูว่ากูเคลียกับมึงไปตั้งแต่เช้าแล้วนะ’
“บอกไปแล้วไงว่าวันนี้ไม่ว่าง โจก็ไปกับเพื่อนโจดิ” ผมบอกมัน
“เพื่อนไปเตะบอลกัน กูลืมส่งเมจเสจมาบอกเหรอว่าวันนี้จะมารับไปกิน ..เอาน่ายังไงก็รอได้” ไอโจยังรั้น ไอ้นี่นิ่ ห่วงกิน
“อือ งั้นตามใจละกันถ้าจะรอ” ผมบอกมันเรียบๆ มันขมวดคิ้วเป็นปมเหมือนงงๆ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมาจนกระทั่งกินข้าวเสร็จนั่นแหละมันถึงถามออกมา
“ไม่อยากไปเหรอ” มันถามตอนเราสองคนนั่งอยู่ที่โต๊ะใต้ตึกผม
“ไม่อยากให้รอนานมากกว่า” ผมบอกมัน แต่มันเสือกยิ้มอารมณ์ดี ผมหมั่นไส้เลยบิดหูมันไปทีนึง
“โอ้ยยย เจ็บๆๆ” มันร้องเสียงหลง พวกพี่ที่ภาคผมที่นั่งทำโปรเจ็คอยู่ใต้ตึกหันขวับมามองแบบงงๆ แล้วก็หันกลับไปสนใจหนังสือกับคอมตรงหน้าต่อ
“เบาๆ กูอายเค้า” ผมบอกมัน
“กูเจ็บจริงๆนี่” มันบอก
“ไหนมาดูดิ้” ผมดึงหัวมันมาดู ก็เห็นว่ามีรอยแดงที่ใบหูจางๆเลยลูบเบาๆแล้วบอกมันไปว่า ‘อะ! หายละโจ’ เท่านั้นแหละไอจอมตอแหลก็ลงไปฟุบนอนบนโต๊ะทันที
มันนอนจ้องหน้าผม ผมนั่งลูบขนตรงแขนมันเคลิ้มๆ ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมแต่มันรู้สึกดีจริงๆตอนลูบขนตรงแขนไอโจ ขนตรงแขนมันทิ้งตัวเรียงลงไม่เหมือนกับตรงขามันที่หยิกๆ ตรงนั้นผมจะไม่ยุ่งด้วยเลย ฮ่าๆ
“โรคจิต” ไอโจบอก แต่ผมขำไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยซักนิดที่โดนมันด่า
“มันสนุกตรงไหนเนี่ย ลูบขนแขนกู” มันถาม ผมเลยดึงมือออกแล้วแยกเขี้ยวมันใส่มันทีนึง มันก็ยิ้มให้ผมอีก...เออโรคจิตทั้งคู่
“ไหนบอกว่าไม่ว่างไง ทำไมถึงว่างได้อะ” ผมถามมันเพราะอดไม่ได้จริงๆ มันยิ้มกวนๆให้ผมแทนคำตอบ ผมเลยนิ่ง..เออแม่ง กูไม่ถามก็ได้
“อย่านิ่งดิ กูกลัว...อะบอกแล้วๆ” มันบอกว่าจะบอกแต่แม่มนอนยิ้มเหมือนเดิม
“อะไร!” ผมถามแบบเริ่มหงุดหงิด
“ก็ตอนแรกพวกเพื่อนในภาคมันจะนัดคุยเรื่องกิจกรรม แต่กูเห็นว่าชิ่งได้กูเลยชิ่งออกมาก่อน” มันบอก
“ทุเรศจริงๆเลยมึงนี่ งานภาคไม่เคยจะเข้าเลยนะ”
“เดี๋ยวแฟนกูงอน หาว่ากูฟันแล้วทิ้งอีกอะดิ” มันพูดจบผมก็ได้แต่นั่งนิ่ง คือมันเขินด้วยแล้วก็พาลคิดว่าถ้ามันทิ้งจริงๆผมจะทำยังไง
“เป็นไรอะ นิ่งอีกละ” มันถาม
“ลองทิ้งกูสิ” ผมบอกมันเสียงเข้ม
“ทำไมๆ” มันถามกวนๆ...พาลให้น่าหงุดหงิดจริงๆ
“กูจะรีบหาคนใหม่” ผมบอกมันยิ้มๆ
“ปากนะปาก เดี๋ยวตบปากแหกเลยไอ้นี่นิ่” มันตั้งท่ายกมือขึ้นมา ผมเลยยื่นหน้าเข้าไป มันทำท่าสะดีดสะดิ้งแล้วลดมือลง เรานั่งขำกันอยู่พักนึงแล้วก็แยกตัวกันไปเข้าเรียน
“นัท” เพื่อนกลุ่มแลปผมเรียกผม
“หือ” ผมขานรับมันนิ่งๆ
“รู้จักกับพี่โจภาคเครื่องด้วยเหรอวะ” มันถามผมตรงๆ นั่นแหละภาคผม เป็นแบบนี้ทุกคน เสือกกันโจ้งๆ อยากรู้ก็ถามกันตรงๆ
“อืม” ผมยอมรับ ตอนแรกกะว่าจะถามแล้วว่าทำไมเหรอ แต่ไม่เอาดีกว่ากลัวมันขี้เสือกแล้วถามกลับมาว่า..มึงเป็นไรกับพี่เค้า?หรือ กูเห็นมึงนั่งจู๋จี๋กับพี่เค้า
“กูรู้จักพี่โจตอนเตะบอลจตุ แม่มเก่งสัด ไอดอลกูเลย” เพื่อนผมบอก ตาก็ส่องกล้องปากก็โม้จ้อยๆ
“อือใช่ๆ บอลจตุที่จัดตอนมัธยมหรือมหาลัยอะ” ผมถามเพราะมีการมาเตะบอลจตุตอนมหาลัยด้วย โดยรวมจากจตุเดิมๆตอนมัธยมนั่นแหละ
“ที่ ม.นี่แหละ เตะเสร็จไปนวดกัน ฮ่าๆ พาราไดซ์อะมึงรู้จักป่าว พวกพี่เค้าพาพวกกูไป” เพื่อนผมบอก ผมพนักหน้านิ่งๆ...อะไอ้โจ มึงไปนวดตอนคบกับกูหรือก่อนคบกูวะ
“นานยังวะ” ผมถามนิ่งๆ ทำตัวเป็นเป็นสายสืบให้ตัวเอง
“ซักพักละ กะว่าเตะบอลรอบหน้ากูจะชวนพี่แกไปอีก แม่งติดใจว่ะ มึงอยากป่าว กูพาไปได้นะ”
“ไปเหอะ กูไม่มีปัญญา” ผมบอกมันขำๆแต่ในใจนี่กำลังถือมีดรอเสียบไอโจอยู่ละ
ผมรีบออกจากห้องแลปทันทีหลังจากที่เสร็จเพราะไอโจโทรยิกๆ แม่มตัดทิ้งก็ยังโทรตาม สงสัยมันจริงๆว่ายำหอยนางรมมันเนี่ยมันเด็ดแค่ไหน ถึงขนาดทำให้เกิดอาการลงแดง’โจอยากแดกหอย’ได้ถึงขั้นนี้
“ปะๆ” มันไล่ผมขึ้นรถมันทันทีที่ผมลงมาจากตึก
“มันอร่อยมากเลยเหรอ มึงถึงรีบขนาดนี้” ผมถามมันจริงจัง
“สุดยอดอะที่รัก ที่รักกินแล้วจะเคลิ้มลงแดงอยากมากินอีก”
“เหรอ แบบพาราไดซ์ปะโจ” ผมถามมันขำๆ
“อะไร พาราไดซ์อะไร” มันถาม
“พาราไดซ์ที่มึงไปนวดหลังเตะบอลเสร็จอะ” ผมบอกมันนิ่งๆ
“นานแล้วคร้าบแม่ เดี๋ยวนี้ลูกลาขาดแล้วคร้าบ เตะบอลเสร็จลูกก็มานอนให้แม่เตะเล่น ใช้เล่นแทน ไงคร้าบ” มันบอกขำๆเอาหน้ามาถูๆกับแขนผม
“พอเลยๆ ไปได้แล้ว ยำหอยนางรมมึงอะจะกินมั้ย”
“ไปดิ กูเอาของมึงใส่กระเป๋ามาแล้วนะ เดี๋ยวไปค้างที่นู่นเลย พรุ่งนี้มึงเรียนบ่ายใช่มั้ย” มันบอกผมนิ่งๆพลางขับรถได้ด้วย
“ค้างเหรอ อะไรของมึงเนี่ยยยยยยยยยย”
“ค้างสิ ไปศรีราชากันหรือถ้ามึงไม่อยากค้างเดี๋ยวกูขับรถกลับเลยก็ได้นะ” มันยังคงนิ่ง
“โจ! เคยคิดจะบอกกูก่อนมั้ยห๊ะ! ว่าจะไปแดกไกลขนาดนั้นเนี่ย” ผมเริ่มโมโหนิดๆ
“อ้าว...ถ้ามึงไม่อยากไป กูไม่ไปก็ได้นะ” มันบอกผมจริงจัง
“ไม่ใช่ แต่มึงบอกกูก่อนสิว่ามึงจะไปศรีราชา กูงงอะเข้าใจม้ายยย”
“โอเคๆ นัทๆ...เดี๋ยวไปศรีราชากันนะ” ไอโจกวนตีน ผมเลยดีดหูมันไปทีนึง ไอ้นี่ตอนเค้าซีเรียสนี่ทำเป็นเล่นตลอด มันน่าโมโหจริงๆ
“มึงอย่าเล่นนักสิ ทีหลังก็บอกให้หมด ให้กูตั้งตัวก่อน”
“ครับๆ” มันตอบรับจริงจัง
“ กี่นาทีถึงจะตั้งตัวได้” แล้วก็กลับมากวนต่อ ผมเลยถอนหายใจแรงๆแล้วทิ้งตัวนอนไปเลย เหนื่อยจะเถียงกับมัน
สุดท้ายด้วยรสชาดของอาหารและคารมของไอโจก็ทำให้ผมกลับมาอารมณ์ดีขึ้นได้ คือมันกวนผมอยู่นั่นแหละ กวนจนกว่าผมจะลุกมาวีนใส่มัน ไอ้นี่ก็โรคจิตชอบให้ผมบ่นใส่ มันบอกว่าไม่ชอบจริงๆตอนผมนิ่ง
“กลับไปนอนหอเหอะ กูเหนื่อยตอนนั่งรถเดี๋ยวตอนเรียนจะหลับอะ จะสอบแล้วด้วย” ผมบอกมันมันก็พยักหน้านิ่งๆ
“อือใช่ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูจะไปอ่านหนังสือกับเพื่อนนะ” มันบอกผม
“นอนห้องเพื่อนเหรอ”
“วันไหนดึกเดี๋ยวนอนห้องเพื่อน ถ้าไม่ดึกกูกลับมานอนกับมึงอยู่แล้ว เดี๋ยวหมดกำลังใจ” มันบอกนิ่งๆ แต่ผมอายม้วน ม้วนไปม้วนมาจนลงไปนอนขดแล้วหลับแบบไม่รู้ตัวบนเบาะ มารู้ตัวเอาอีกอีก็ตอนไอโจปลุกแล้วบอกว่าถึงหอแล้วนั่นแหละ
แล้วสัปดาห์กว่าๆก่อนสอบทั้งผมทั้งไอโจนี่แทบจะไม่ได้เจอหน้ากันเลย ทั้งไปติวกับเพื่อน ออกไปอ่านที่หอสมุด ออกไปอ่านที่หอเพื่อน บางคืนผมกลับมามันไม่กลับ หรือผมไม่กลับแต่มันกลับมา เจอกันบ้างก็ตอนมีเวลาออกไปกินข้าวด้วยกัน หรือช่วงที่เวลาตรงกันจริงๆแล้วได้กลับมานอนที่หอทั้งคู่ ผมก็เพิ่งเห็นตอนไอโจเวอร์ชั่นนิ่ง เงียบ จริงจัง หน้าตาโคตรน่ากลัวเลยตอนมันตั้งใจอ่านหนังสือเนี่ย ผมเลยไม่เข้าไปยุ่งกับมันมาก ส่วนผมก็เช่นกันนั่งอ่านของผมไปเงียบๆ งีบบ้างเล็กน้อยเพราะไม่ได้อยู่ทนด้วยกระทิงแดงแบบไอโจที่อัดอย่างกับคนขับสิบล้อ
“เสร็จซักที” ไอโจบอกอย่างดีใจตอนมันเข้ากลับมาที่ห้อง
“อิจฉาว่ะ กูเหลืออีกตัวนึงพรุ่งนี้อะ” ผมบอกมัน
“เดี๋ยวไปซื้อข้าวมาให้ อ่านไปเหอะ” มันบอกแล้วออกไปซื้อข้าวมาให้จริงๆ เพราะหลังจากนั้นก็ออกไปกินเหล้ากับเพื่อนมันทั้งคืน กลับมาอีกทีก็เที่ยงๆพร้อมกับผมที่สอบเสร็จแล้ว อันที่จริงมันก็บอกผมไว้แล้วล่ะว่ามันจะไปกินเหล้ากับเพื่อน ผมก็กะไว้อยู่แล้วว่าคงไปนอนหอเพื่อนชัวร์เพราะผมมีสอบเช้า มันคงเกรงใจเกิดทำให้ผมตื่นขึ้นมา แต่ก็ไม่คิดว่าจะกลับจากหอเพื่อนมาตอนเที่ยงเลยทีเดียว
“เที่ยงเลยเน๊อะพี่โจ” ผมแซวมัน
“พี่โจอยากให้น้องนัทมีสมาธิไงครับ” มันเข้ามากอดเอวผมอ้อนๆ
“ไปได้เรื่อยนะมึงอะ” ผมแซวมันขำๆ
“เดี๋ยวนี้ไม่ได้เรื่อยๆแล้วนะ ได้อยู่คนเดียวนี่แหละ” มันบอกแล้วมองผมหื่นๆ
“พอเลยมึง เหนื่อย กูอยากนอน เมื่อคืนนอนโคตรดึกอะ” ผมบอกมันปัดๆ
“งั้นตื่นนอนได้ใช่มั้ย” ไอโจถามยิ้มๆ
“ไม่ได้ น้องนัทต้องออกไปกินเหล้ากับเพื่อนอะพี่โจ” ผมบอกมันแล้วกระพริบตาปริบๆ
“งั้นก่อนออกไปกินเหล้านะน้องนัท ไม่เป็นไรพี่โจทำแปบเดียว ฟอเวิร์ดไปฉากดึ้บๆเลย ไม่ต้องเล้าโลมไง”
“ไอ้เหี้ยโจ!!!!!”
SweetSacrifice
______________________________________________
นัทใจเย็นมาก
นับถือจริงๆอ่ะ เป็นเตอร์ก็แอบเหวี่ยงนะ
แต่นึกไปนึกมาก็ไม่น่ามีเรื่องน่าเหวี่ยง ฮ่าๆ
อ่านกันยิ้มๆนะจ้ะ เจอกันตอนหน้าจ้ะ 
หัวข้อ: [SUPER SPECIAL โจนัท P.85]190713 -ใครว่าผมอ่อนก็ได้..(ต่อไปโจคงได้กลัวเมีย)! (อ่าน 742811 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก