เนื่องจากเด็กเฟรสชี่ เน็ตหอด๋อยยังใช้การไม่ได้
เลยมาลงแทน
ตอนที่ 27
“ดูท่าคงต้องไปพรุ่งนี้เน๊อะพี่โจ” ผมบอกมันอ้อนๆตอนที่ตื่นมาแล้วเห็นมันนั่งจ้องผมนิ่ง
“แหงสิ น้องนัทตื่นซะบ่ายขนาดนี้ไปถึงนู่นก็เย็น” ไอโจบอก
“น่า อย่าบ่นๆ ว่าแต่กินไรกันดี หิวอะ”
“ตื่นมาก็กิน เนี่ยน้าเมียกู เมื่อคืนก็ออกตัวซะแรงจนกูตกใจ เช้ามาก็เป็นอีกเวอร์ชั่น สุดยอดจริงๆ” มันบ่นแตะผมรู้สึกตะงิดๆยังไงชอบกล
“อะไรแรง แรงอะไร” ผมถามมัน แต่มันยิ้มกรุ้มกริ่ม
“ไม่มีอะไรหรอก ปะ! ไปอาบน้ำ จะได้ออกไปกินข้าวกัน” มันดึงผมลุกออกจากเตียง แต่ผมทิ้งตัวลงแล้วนอนดึงผ้าห่มมาขดไว้
“เล่ามา ไม่งั้นกูไม่ไป กูจะนอนอยู่อย่างเนี่ยให้เน่าตายคาเตียงเลย” ผมโวยวาย แต่มันทิ้งตัวลงนั่งข้างเตียงแล้วขำซะงั้น
แม่งไอนี่กว่าจะเล่าอะไรซักอย่างต้องลีลาก่อนตลอด
“โจ เร็วๆดิ้” ผมเซ้าซี้มัน เพราะไม่เห็นวี่แววว่ามันจะเปิดปากพูด มันหันมามองผมแล้วก็หัวเราะอีกครั้ง
“มึงขำไรนักหนาเนี่ย เล่ามาดิ้!” ผมขึ้นเสียงใส่
“แกล้งมึงตอนอยากเสือกแล้วสนุกดีว่ะ” มันบอกแล้วขำอีก...อ้าวไอเหี้ยนี่ ขำอยู่นั่นแหละ กูหิวจะตายอยู่แล้วแต่แม่งลุกก็ไม่ได้ เดี๋ยวเสียศักดิ์ศรี
“โจ!” ผมเรียกมันเสียงขรึม
“เออ เล่าแล้วจ้า..ก็เมื่อคืนมึงขึ้นมานั่งบนตักกูแล้วจูบกูต่อหน้าคนในโต๊ะเพราะหวงกู” มันบอกแล้วยิ้มตาหยี
“อย่ามาตลก” ผมด่ามัน แต่มันยิ้มให้ผมหน้าบาน...หรือนี่เรื่องจริงเหรอวะ มันทำให้ผมชักไม่แน่ใจขึ้นมา
ผมรีบกดโทรศัพท์หาไอแม็คทันที ยังไม่ทันถามอะไรไอแม็คก็แซวผมเรื่องผมจูบกับไอโจทันที
ผมรีบกดปิดสายเพราะทนฟังไม่ได้แล้วเด้งตัวลุกออกจากเตียงไปเข้าห้องน้ำทันที อาบน้ำไปก็นึกกังวลไปว่าแล้วผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
บนโต๊ะนอกจากเพื่อนในกลุ่มก็ยังมีเพื่อนคนอื่นๆในภาคอีก ไหนจะรุ่งพี่ที่ภาคอีก...อู้ววว ตายห่ากู ซิ่วดีมั้ยเนี่ย....เอ๊ะ! แต่ไม่แน่ปิดเทอมเค้าอาจจะลืมๆกัน...อ้าวแล้วถ้าเค้าไม่ลืมล่ะ?
ชีวิตหนอชีวิตกูจะไปทางไหนดี ทางสายกลางจะทำให้กูปลงได้จริงๆมั้ยวะ....
ผมออกมากินข้าวกับไอโจโดยครั้งนี้ผมเรียกร้องให้มันขับรถพาไปกินไกลๆ แรกๆมันก็งงเล็กน้อยแต่ด้วยความที่มันหัวไวเรื่องพวกนี้มันก็เข้าใจในทันทีว่า
ผมกลัวจะเจอคนรู้จักในร้านข้าวแถวหอ ก็แม่งหอผมอยู่หน้ามอ.เลยครับ ยังไงก็ต้องเจอผีห่าซาตานจากโต๊ะเหล้าเมื่อวานอยู่แล้ว แล้วแม่งแรงขนาดนั้นคงรู้กันทั้งภาคละ
“เอาน่า เดี๋ยวเค้าก็ลืม” ไอโจปลอบ มันคงไม่กล้าแหย่ผมหรือกวนผมจริงๆเพราะผมเข้าโหมดวิตกจริตขั้นรุนแรงไปแล้ว
“ถ้าเค้าไม่ลืมอะโจ นัทจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน” ผมบ่น ถ้าเป็นแต่ก่อนมันคงบอกว่า ‘ก็เอาไว้บนคอนั่นแหละ’ แต่ตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยน
พี่โจของผมก็ต้องเปลี่ยนตามผม
“พี่เข้าใจนะว่านัทอาย ไม่ผิดด้วยที่นัทจะอาย นัทก็แค่ต้องทำเป็นไม่สนใจเดี๋ยวมันก็เงียบๆไปเอง” มันบอกแล้วเอามือลูบหัวผม
“เฮ้อ..” ผมได้แต่ก้มหน้าถอนหายใจ
เราเดินเข้าร้านบุฟเฟ่โออิชิมาด้วยกัน ไอโจบอกให้ผมนั่งรอไปเดี๋ยวมันจะไปตักมาให้แล้วถ้าผมอยากกินอะไรเพิ่มก็ค่อยไปตักเอาทีหลัง
มันคงเห็นว่าผมนอยด์มั้งครับวันนี้มันเลยเทคแคร์ผมดีเป็นพิเศษ อยากได้อะไรโจจัดให้ทุกอย่าง มื้อเย็นอยากกินข้าวผัดปูเยาวราชโจก็สามารถเสกมาให้ได้
ตอนกลางคืนผมงอแงไม่อยากไปพัทยาตามที่วางแผนกันไว้เพราะผมได้ยินมาว่าเพื่อนในภาคบางคนจะไป พี่โจก็ใจเลื่อนทริปไปภูเก็ตให้ผมทันที
มันจัดการจองที่พัก จองรถ ด้วยตัวเองเสร็จสรรพ ผมบอกว่าอยากไปตอนเช้าๆหน่อยมันก็หาไฟท์ตอนเช้าให้ เรียกว่าห่างจากอกแม่มาซบอกโจผมนี่ผมกลายเป็นเด็กถูกสปอยไปเลย
“ทำไมมึงตามใจกูทุกอย่างเลยอะ” ผมถามมันโง่ๆ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเหตุผลเพราะผมนอยด์
“อยากทำให้อะ” มันบอกแล้วหยิกแก้มผมเบาๆ ค่อนข้างผิดคาดกับคำตอบมันเล็กน้อย แล้วก็เขินกับคำตอบนี้มากด้วย
“จะเบื่อมั้ย” ผมถามมัน
“ไม่รู้ อย่าคิดมากน่า” มันตอบผมตรงๆแล้วมีการดักไว้ด้วยว่าไม่ให้คิดมาก ก็จริงของมันนะถ้ามันตอบว่าไม่เบื่อเลยก็ออกจะดูตอแหลไปหน่อย คนเราเป็นฝ่ายเทคแคร์คนอื่นอย่างเดียวก็คงเบื่อบ้าง
มันคงต้องผลัดกันเทคแคร์ถึงจะอยู่กันได้นานๆ แต่นั่นมันก็การกระทำ คำตอบจากปากที่คนส่วนใหญ่อยากได้ยินคือคำโกหกว่าไม่เบื่อ อารมณ์ผมตอนนั้นก็เหมือนกัน ที่อยากได้คำโกหกมากกว่าคำพูดตรงๆ
“อื้อ นอนที่ไหนอะโจ” ผมถามมันตอนที่นั่งบนรถที่เราเช่าไว้เป็นฮอนด้าซิตี้สีบรอนซ์
“พาราไดซ์ มันใกล้ที่เที่ยวดี แต่ถ้าไปหาดอาจจะต้องขับรถไปเพราะถ้าจะเดินคงไกลหน่อย” มันบอกแล้วขับรถต่อ
“มึงนี่ชีวิตเกี่ยวข้องกับพาราไดซ์ๆเยอะเน๊อะ” ผมแซวมันขำๆ
“ฮ่าๆ ก็ปกติบ้านกูมากี่ทีก็พักที่นี่กัน มึงนี่น้า..จะแซวกูเรื่องนี้จนกูแก่ตายมั้ย” มันขำไปด้วย ผมรู้สึกได้ว่าบรรยากาศตอนนี้ผมผ่อนคลายมากขึ้น
อาจจะเพราะเมาบรรยากาศรอบข้างที่ไอโจจัดให้ มันเล่นไรท์เพลงเองไว้เปิดในรถเพื่อให้ผมได้ฟังไว้ตั้งแต่เมื่อคืน แต่ก็ไม่แน่ผมอาจจะเมาไอ้คนนั่งหลังพวงมาลัยก็ได้...
เราเข้ามาเก็บของไว้บนห้องแล้วรีบออกไปชายหาดกันทันที ทีแรกผมคิดไว้ว่าจะลงไปเล่นน้ำ แต่คิดไปคิดมาไม่เอาดีกว่า
ผมเริ่มหิวนิดๆแล้วเอาแค่เดินๆริมหาดแล้วค่อยลงเล่นน้ำพรุ่งนี้ดีกว่า เราเดินเคียงคู่เดินกันไปเรื่อยๆ โดยที่ต่างคนต่างไม่พูดอะไร
ผมมองสาวฝรั่งสองคนที่นอนอาบแดดใกล้ๆที่เราหยุดยืนอยู่ สองสาวดูไม่ได้สนใจในผมและไอโจเท่าไหร่ คนอื่นๆก็เช่นกัน
ผมเลยเอื้อมมือไปจับมือไอโจไว้ มันหันมายิ้มให้ผมที่ยิ้มรอมันอยู่แล้ว
“เมื่อยยัง” มันถามผม ผมพยักหน้าให้มันเงียบๆ มันเลยนั่งลงบนชายหาดแล้วดึงผมไปนั่งบนตักมัน
“เดี๋ยวมึงเปื้อน” มันบอกผมนิ่งๆ ทำเอาผมเขินหน้าร้องผ่าว นับว่าโชคดีมากๆที่ตอนนี้พระอาทิตย์กำลังตกทำให้มันไม่สามารถเห็นหน้าที่อาจจะแดงสู้อยู่กับแสงอาทิตย์ตอนนี้ได้
“อยากนั่งกอดมึงบนหาดแบบนี้ทั้งคืนเลย” มันเอ่ยออกมาเบาๆ
“ไอติ๊งต๊อง” ผมเขินเลยด่ามันไปทีนึง มันไม่ตอบอะไรแต่รวบผมแน่นกว่าเดิมแล้งฝังจมูกลงบนแก้มผมแรงๆ
“ถ้ามึงเขินขึ้นมามึงจะด่าทุกทีเลยเน๊อะ” มันแซวผม ผมยิ่งอายเข้าไปอีก ไอเวรนี่เก็บไว้เงียบๆในใจคนเดียวไม่ได้รึไงว้า?
“ไม่จริงเหอะ กูด่าเพราะมึงทำตัวให้น่าโดนด่าจริงๆ มีที่ไหนจะนั่งแบบนี้ทั้งคืนกูเป็นหวัดตายกันพอดี
โรงแรมก็จองไว้ซะแพงเสือกไม่นอน ควายนะมึงอะ อีกอย่างกูหิวแล้วเนี่ย ไปซักทีสิ!”
“นั่นไง เขิน” ไอโจกวนต่อ ผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินนำมันออกมาทันที...แม่งไม่เถียงละ แพ้ตลอดอะ เห้อออออออ
เราออกมาหาอะไรกินกันร้านกาบกล้วยร้านที่ไอโจยืนยันด้วยการใช้น้องชายมันเดิมพันเองเลยว่าร้านนี้อร่อยแน่นอน เดิมพันที่ว่าคือถ้าหากร้านนั้นไม่อร่อยมันจะยอมช่วยตัวเองไปก่อน
เนื่องจากความหิวทำให้ผมเกิดอาการหน้ามืด ตาลาย สมองไม่ประมวลผลใดๆได้ ทำให้บนโต๊ะมีกำข้าวถึงห้าอย่าง ตอนแรกที่พนักงานมาเสริฟผมก็มองด้วยสายตาเหยียดๆไปทางไอโจ เนื่องด้วยว่าทุกจานที่วางอยู่นั้นเป็นไซส์ที่ดูกระจุ๋มกระจิ๋ม แถมบางจานดูไม่ค่อยน่ากินเท่าไหร่ แต่พอลองลิ้มรสเข้าไปมันแทบจะหยุดจ้วงเข้าปากไม่ได้
“กินเยอะแบบนี้ อร่อยอะดิ” มันถามแล้วยิ้มเจ้าชู้
“เฉยๆอะ” ผมโกหก
“จริงอะ กูว่าอร่อยดีนะ มึงโกหกกูป่าวเนี่ย” ไอโจทำตัวอวดฉลาด...แต่แม่งมาฉลาดอะไรตอนนี้
“อือ” ผมยอมรับนิ่งๆ แกล้งทำเป็นสนใจอาหารที่วางอยู่
“คืนนี้...” ไอโจเริ่มออกอาการที่อดอยากปากแห้งจนแทบลงแดงจากการเก็บกดก่อนสอบและตอนสอบทันที
“อย่าให้ออกนอกหน้า กูหมั่นไส้” ผมเบรคมันด้วยเสียงนิ่งๆ
“อะไร...มึงยอม...กับกูเหรอ” มันถามด้วยน้ำเสียงที่กลั้นอารมณ์ดีใจไว้ แต่คงกลั้นไว้ไม่พอมั้ง ผมถึงดูออกตั้งแต่มันเริ่มอ้าปาก
“แต่อยากเล่นน้ำทะเลตอนเช้าๆ” ผมเปรย
“ได้ๆ เบาที่สุดเลยจ้ะเมียจ๋า เมียน่ารักจริงๆ รีบกินสิอย่ามัวแต่อมข้าว จะได้ไปอมงวยผัวต่อ” มันกระซิบบอก ผมเลยเอาขวดน้ำพลาสติกเคาะหัวมันไปที
แต่มันเสือกยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ ผมเลยแถมให้ไปอีกสองที
“โจ” ผมดีหน้าเข้ม เรียกมันเสียงนิ่งตอนเราขึ้นมาบนโรงแรม
“ครับ” มันตอบรับนิ่งๆ
“กูรู้นะว่ามึงไม่อายกับการเรียกผัวๆเมียๆต่อที่สาธารณะ แต่กูอายเรื่องนี้ ให้เกียรติกูเรื่องนี้ได้มั้ย?” ผมบอกมันจริงจัง เพราะมาจากความรู้สึกผมจริงๆ
“จะพยายามไม่ให้หลุดปากนะครับ” มันบอกแต่มือนี่ถอดเสื้อผ้าตัวเองล่วงหน้าจนเกือบหมดแล้ว
ไอ้นี่มันสุดยอดจริงๆแยกเรื่องจริงจังกับเรื่องเซ็กส์ออกจากกันได้อย่างง่ายๆ
“ขออาบน้ำก่อนนะ” ผมบอกมมัน มันพยักหน้าแล้วจับผมอุ้งเตงเข้าห้องน้ำไปด้วยทันที
ไปๆมาๆมันก็เบาที่สุดให้ผมจริงๆ เฉพาะรอบแรกในห้องน้ำ ตกดึกมันสะกิดผมอีกรอบแล้วงัดเอาลีลามันออกมาใช้จนสุดท้ายจากเบาที่ตกลงไว้ตอนแรกก็กลายเป็นหนักไปซะอย่างนั้น แถมหนักมากด้วย ผมเลยอดเล่นน้ำตอนเช้าตามที่หวังไว้ ตอนเที่ยงมันก็ไม่ยอมให้ออกไปเล่น มันบอกกลัวผมไม่สบายเดี๋ยวคืนนี้อดอึ้บๆกับผม...ไอเวร ห่วงกูจริงๆ
“คืนนี้อดนะ ไหนๆก็มาเที่ยวทั้งทีจะให้อยู่แต่ในห้องปี้กันก็ใช่เรื่องนะมึง” ผมบอกมันหลังจากที่เราเดินเล่นดูของที่ขายตรงข้างทางไปเรื่อยๆซักพัก มันก็พยักหน้ารับรู้แต่แม่งมันนิ่งเกินจนผมอดจะเคลือบแคลงใจไม่ได้
“มึงอย่าเล่นตุกติกนะ” ผมจับหน้ามันให้มองมาที่ผมตรงๆ แต่มันกลับหลบสายตาผม
“โจ!” ผมเรียกมันเสียงเข้ม
“สายๆหลังมึงเล่นน้ำเสร็จก็ได้” มันรวบเอวผมไปชิดกับน้องชายมัน
“....” ผมนิ่ง อึ้ง นึกคำตอบที่ควรให้มันไม่ได้
“น่า นะ นิดนึง”
“นิดเหี้ยอะไรล่ะ ครั้งที่แล้วทำกูเมื่อยไปทั้งตัว พลิ้วนักนะมึงอะ!” ผมว่ามันเสียงดัง แต่แม่งเสือกชมมันซะงั้น ไอโจนี่ยิ้มหน้าบาน
แล้วเข้ามาถูไปถูมาจนผมต้องบิดหัวนมมันแรงๆ เบรคอารมณ์มันไว้
เรื่องโดย SweetSacrifice (ป้าแก่ๆๆๆๆปุ๋ย -,-)
.......................................................................
ปล. เหตุที่ไม่ได้ลงหลายวัน เพราะป้าปุ๋ยลืมให้ลง
แก่แล้วหลงๆ ลืมๆ โปรดให้อภัย
ไม่ได้เป็นเริมมมม ป้าแก่โบท็อกทั้งหน้าาาา
V
V
หัวข้อ: [SUPER SPECIAL โจนัท P.85]190713 -ใครว่าผมอ่อนก็ได้..(ต่อไปโจคงได้กลัวเมีย)! (อ่าน 742849 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก