ไหนๆก็รออ่านแล้วนุ้งเตอร์ก็ยังไม่ง่วงซะที
นุ้งเตอร์ก็เลยเอามาให้อ่านกันซะเลย
อิอิอิอิอิอิอิ
ขอโทษที่หายไปนานนะครับ
เอ้า อ่านต่อดีก่าเนอะ!!!
(28.1)
“คืนนี้อดนะ ไหนๆก็มาเที่ยวทั้งทีจะให้อยู่แต่ในห้องปี้กันก็ใช่เรื่องนะมึง”
ไอ้ประโยคข้างบนนั้นน่ะ คิดว่าจะห้ามกูได้เหรอ?
หึหึหึ
อย่างกูเอาตรงๆไม่ได้ กูก็หาวิธีหลอกล่อ ล่อลวงเอาจนได้ แหม กูไม่ได้ทำกับใคร ล่อลวงเมียตัวเอง กูผิดเหรอวะ
เราสองคนนั่งดื่มด่ำกับบรรยากาศร้านอาหารริมทะเลจนค่อนคืน มันเป็นผลพิสูจน์ว่ากูตามใจมัน อย่างน้อยมันก็ว่ากูไม่ได้ว่ากูพามันอยู่แต่ห้องแล้วปี้กัน
ร้านนี้บรรยากาศดี เหมาะสำหรับคู่รัก เพลงมีแต่เพลงเบาๆ มองไปรอบๆส่วนใหญ่จะมาเป็นคู่ๆ โต๊ะแต่ละโต๊ะถูกออกแบบมาค่อนข้างที่จะเป็นส่วนตัว กูสองคนนั่งชิดมุมร้าน แสงไฟสลัวๆ
“นัทครับ กลับห้องเรากันดีกว่า ดึกแล้วนะครับ”กูกระซิบชวนมันที่ข้างหูปลายจมูกคลอเคลียกับแก้มแดงๆที่ไม่รู้ว่ามาจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์หรือเขินอายกับความโมแมนติกรอบข้าง
“ยังไม่อยากกลับอะ”มันเอนตัวพิงซบลงมาที่หน้าอกกู
“ทำไมล่ะครับ หืม”กูถามไม่วายหอมแก้มแดงๆของมันไปฟอดใหญ่ เวลาเมาแล้วเมียกูมันจะขี้อ้อน น่ารักว่ะ
“ไม่รู้ จูบหน่อยดิ นะ ”พูดจบมันเอาหน้าซุกอกกูไว้ สงสัยจะเขิน หึหึหึ มาแปลกเว้ย เมียอ่อย แต่อ่อยได้น่ารัก ขอให้กูจูบแต่ก้มหน้าซุกขนาดนั้น วันนี้ทำตัวน่ารักเว่อร์ว่ะ
กูใช้มือจับคางนัทให้มันเงยหน้าแล้วก้มลงจูบมัน บรรยากาศเป็นใจเราแลกลิ้นกันอยู่นาน จนกูต้องผละออกเอง ไม่งั้น กูได้จับเมียล่อแม่งกลางร้านแน่ๆ นัทมันมองตาเยิ้มอย่างเสียดาย แต่พอเจอสายตากรุ้มกริ่มของกู มันก็เขินซบหน้าลงกับอกกูอีกครั้งเพื่อหลบสายตาเจ้าชู้ของกู
“ดึกแล้วนะครับ กลับกันดีกว่านะ ” กูก้มลงกระซิบเบาๆกับคนที่อยู่ในอ้อมกอด มันพยักหน้าแต่ยังไม่ยอมเงยหน้ามองกู มันคงจะรู้ว่ากูจ้องมันอยู่ มันเลยขยับตัวไปนั่งพิงพนักโซฟาแล้วเสหน้ายิ้มนิดๆมองไปยังแสงไฟจากเรือในทะเลแทนการก้มหน้า กูพอจะรู้ว่ามันเขินแต่พยายามที่จะกลบเกลื่อน
กูเรียกเด็กมาเก็บเงิน แล้วพากันกลับที่พัก
ไม่รู้สิวะ ไม่รู้เพราะอะไร ไม่รู้ว่าเพราะบรรยากาศเป็นใจ ความรู้สึกมีความสุขของกูถึงได้เอ่อล้นมากขนาดนี้ กูมีคนเข้ามาในชีวิตมากนะ แต่ความรู้สึกแบบนี้มันเพิ่งเกิดขึ้นเป็นครั้งแรก
มันจะใช่ความรักมั้ยวะ?
ตอบไม่ได้ แต่คำว่า “รัก” สามารถอธิบายความรู้สึกตอนนี้ได้ดีมากที่สุด
เราสองคนจูงมือเดินเลียบชายหาดเพื่อกลับที่พัก บรรยากาศระหว่างทางเป็นไปอย่างครึกครื้นไม่ต่างจากเมืองท่องเที่ยวทั่วๆไป เราแค่เดินไปเรื่อยๆไม่ได้รีบร้อน
กูว่านะ ตอนนี้บรรยากาศมันคงไม่เกี่ยวเท่าไหร่ ถึงมันจะมีเอี่ยวด้วยมันก็ไม่มาก เพราะความโรแมนติกมันไม่ได้อยู่ที่บรรยากาศแล้วว่ะ ถ้ามองแบบปกติ ทางเลียบชายหาดตอนนี้มันดูคราคร่ำไปด้วยผู้คน นักท่องเที่ยวทั้งชาวไทยแล้วชาวต่างชาติ มีขอทาน มีเด็กที่พยายามยัดเยียดสิ่งของแล้วทำตัวน่าสงสารเพื่อให้เราเสียเงินซื้อ ไม่รวมพวกเมาแล้วอาละวาด หรือเมาแล้วกำลังอ้วกแตกอยู่ข้างทาง
เห็นมั้ยวะดูยังไงมันก็ไม่โรแมนติก แต่ ณ ตอนนี้สำหรับกูอะไรๆมันก็ดูโรแมนติกไปหมด
รึอาจจะเรียกว่า…..
ความโรแมนติกมันอยู่ที่ใจ
“น้องนัทเหนื่อยมั้ยครับ”กูหันไปยิ้มหวานถามเมียที่มันเงียบผิดปกติ คือ ปกตินัทมันไม่ได้เงียบขนาดนี้ ที่จริงกูเดินไป กูก็แอบสังเกตมัน ไม่รู้ว่าหัวเล็กๆนั้นคิดอะไรอยู่ เดี๋ยวก็ขมวดคิ้ว เดี๋ยวก็ทำหน้าเขินอยู่คนเดียว บางครั้งกูรู้สึกได้ว่ามันแอบมองกูด้วย
มันส่ายหัวแล้วเงยหน้าถามกูซื่อๆ“พี่โจเหนื่อยเหรอ”
“ป่าวครับ พี่เห็นนัทเงียบๆนึกว่าเหนื่อย”
“ไม่เหนื่อย ก็แค่ เอ่อ คิดไรเรื่อยเปื่อยอะ”นัทมันทำตาล่อกแล่กเหมือนกำลังหาคำตอบเพื่อเลี่ยงที่จะบอกความจริง
“อยู่กับพี่แล้วคิดถึงคนอื่น พี่น้อยใจนะครับ”กูทำเสียงเศร้าหน้าหงอยประกอบฉาก
“คิดถึงมึงนั่นแหละ อุ๊บ”มันพูดจบรีบเอามืออีกข้างที่ไม่ได้จับมือกูตะครุบปากตัวเองทันทีเมื่อเผลอพูดจาน่ารักๆออกมา เล่นเอาคนฟังอย่างกูอดไม่ได้ที่จะยิ้มกว้าง หัวใจกลับเต้นแรงเพราะถ้อยคำซื่อๆที่เมียเผลอพูด
“คิดถึงกู? สงสัยกลับไปห้องคงต้องทำให้น้องนัทหายคิดถึงสักหน่อยแล้ว หึหึหึ”
“อย่ามาล้อ นิสัยว่ะ”มันทำหน้ามุ่ยเหมือนทุกครั้งที่งอนกู ไม่ลืมถลึงตาใส่กูด้วย ขู่ไปเถอะ กูไม่กลัวหรอก ดูยังไงมันก็น่ารัก
“ไม่ได้ล้อ แต่จะทำจริง เรารีบกลับห้องกันดีกว่า โจน้อยอยากจะทำให้น้องนัทหายคิดถึงจะแย่”กูหยุดเดินแล้วก้มลงกระซิบให้แต่ยินแค่มัน เล่นเอาเมียกูเขินหนักเพราะมันใช้มือข้างที่ว่างทุบอกกูดังอั้ก เจ็บ แต่สุขใจ
จากที่เดินเรื่อยๆเอื่อยๆ จังหวะการก้าวเดินเร่งขึ้นมาอีกหน่อยแต่ไม่ได้รีบร้อนมาก นัทมันไม่พูดอะไรได้แต่เดินตามแรงฉุดของกู
พอถึงที่พักเข้าห้องได้ คิดว่าไงล่ะ หึหึหึ ถ้าหื่นเหมือนกู ก็คิดเหมือนกูนั่นแหละ
กูก็แค่ทำรักกับเมีย อิอิ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เช้ามาพวกกูตื่นสายมาก เก็บของหาไรกินแล้วค่อยออกจากที่พักไปสนามบินเพื่อไปเชียงใหม่ต่อ
มาถึงเชียงใหม่ช่วงบ่าย มาเครื่องบินน่ะ ภูเก็ต-เชียงใหม่ ตื่นเต้นว่ะ จะได้เจอพ่อตาแม่ยาย
นัทมันพากูนั่งรถ ปอ. มาลงโรบินสันเชียงใหม่ แล้วพากูแบกกระเป๋าเดินข้ามถนนไปรอรถสองแถว บ้านมันอยู่อำเภอสันป่าตอง
รถสองแถวสีเหลืองจอดรับพวกกู กูเห็นป้ายข้างหน้ามันเขียนว่าโรงวัว =*=
‘หวังว่ากูคงไม่โดนพาไปโรงฆ่าผัวนะ’ คิดได้เนาะกู ฮ่าๆ
ที่จริงกูกะว่าจะเช่ารถแต่ไอ้นัทมันไม่ยอมมันว่าเปลืองเงิน
รถมาจอดหน้าหมู่บ้านที่คาดว่าน่าจะเป็นหมู่บ้านไอ้นัทเพราะมันพากูลงรถเรียบร้อย กูมองดูรอบๆข้างหลังกูมีเจดีย์องค์ใหญ่ ดูจากความเก่าแก่แล้วคงอายุเป็นร้อยปี เยื้องๆถัดไปจากเจดีย์ กูคาดว่าน่าจะเป็นป่าช้า ไอ้นัทพากูยกมือไว้เจดีย์ กูก็ยกมือไหว้ตามมันอย่างว่าง่าย เรื่องแบบนี้ไม่เชื่อแต่ก็ไม่ควรลบลู่ ส่วนอีกฝากถนนมีศาลารอรถสองแถว และมีลานกว้างครึ่งหนึ่งของสนามฟุตบอลได้ ถัดจากลานกว้างเป็นวัด คือลานที่ว่านั้นมันอยู่หน้าวัด น่าจะเป็นวัดประจำหมู่บ้านว่ะ ระหว่างลานกว้างกับวัดมีถนนเข้าหมู่บ้าน
มันพากูเดินตัดลานกว้างผ่านหน้าวัด ข้างๆวัดมีต้นโพธิ์มีผ้าเจ็ดสีพันอยู่ มีศาลาเล็กๆเหมือนบ้านเจ้าที่เจ้าทาง นัทมันหยุดยืนแล้วไหว้ กูก็ไหว้ตาม
“นัทขออนุญาตพาเพื่อนมาบ้าน มาดีนะครับไม่ได้มาร้าย”
กูงงๆแต่ยังไม่ได้ถามอะไร เพราะไอ้นัทมันชิงบอกก่อน มันว่าเหมือนเป็นเทวดารักษาหมู่บ้านจะพาใครไปใครมาต้องบอกก่อน เดินไปไม่ไกลเท่าไหร่ เลี้ยวเข้าซอยเล็กน้อย ก็ถึงบ้านมัน
กูไม่อยากจะคิดว่า เวลาเข้าออกหมู่บ้านมันตอนกลางคืนจะหลอนขนาดไหน
บ้านมันเป็นบ้านสองชั้น สวยเลยทีเดียว ชั้นล่างเป็นปูนชั้นบนเป็นไม้ กูว่าน่าจะไม้สัก ติดกาแลด้วย
มีเรือนเล็กๆสองชั้นข้างๆไม่ไกลกันเท่าไหร่ ชั้นล่างปล่อยโล่งไว้เห็นที่นั่ง มีบันไดขึ้นยังชั้นสอง มีระเบียงรอบตัวห้อง ไม้สักทั้งหลัง กูถามมันว่าอะไร มันบอกกูว่ายุ้งข้าว ไฮโซว่ะ กูว่าถ้าเปลี่ยนจากห้องที่ไว้เก็บข้าวเปลือกข้าวสารมาเป็นห้องนอนรับแขก กูว่ายังได้เลย สวยนะเว้ยยุ้งข้าวบ้านไอ้นัทน่ะ ครอบครัวมันคงมีฐานะพอสมควร บริเวณบ้านก็ไม่ได้กว้างอะไรมาก น่าจะสักประมาณสามงาน
เหมือนไม่มีใครอยู่บ้าน ประตูรั้วบ้านไม่ได้ล็อคแค่ปิดไว้ รั้วบ้านมันแค่เอาลวดหนามมาขึงกั้นเขตเฉยๆ มันเปิดประตูรั้วเดินนำกูเข้าบ้าน ไปหยุดอยู่ที่ชั้นรองเท้าเหมือนมันรื้อค้นอยู่ไม่นานก็ได้กุญแจมาเปิดประตูบ้าน ข้างในบ้านมันมีตู้โชว์ ชุดรับแขก ชั้นวางของ ทั้งหมดล้วนแต่เป็นงานไม้ กูมองรูปครอบครัวมัน พ่อแม่ พี่สาวสองคนของมัน และตัวมันเอง
นัทพากูเอาของไปเก็บที่ห้องนอนมันชั้นสอง ข้างบนมีห้องนอนสามห้อง มันว่าห้องมันและห้องพี่สาวอีกสองคนส่วนพ่อกับแม่นอนห้องข้างล่าง
ห้องไอ้นัทก็ไม่มีอะไรมากมาย มีโปสเตอร์ทีมฟุตบอล มีรูปของมันตั้งแต่เด็กจนโต มีตู้เสื้อผ้า มีโต๊ะเขียนหนังสือ มีชั้นเก็บของ ทุกอย่างถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ ส่วนห้องน้ำอยู่ข้างนอก ข้างล่างห้องนึง ข้างบนห้องนึง นอกบ้านอีกห้องนึง บ้านไอ้นัทไม่มีห้องครัว เพราะห้องครัวแยกออกนอกตัวบ้านเป็นบ้านปูนชั้นเดียว มันเรียกว่าโรงไฟ ในนั้นจะมีที่ทำกับข้าว และข้างๆมีลานซักผ้าด้วย
ก็นะ พ่อแม่มันไม่อยู่ กูเก็บของเสร็จกูเลยเดินดูรอบๆบ้านมัน ข้างหลังบ้านมีคลองเล็กๆกว้างประมาณหนึ่งเมตร น้ำใสดี น่าเล่น มีขอนไม้เล็กๆที่คาดว่าน่าจะเป็นสะพานไว้ข้าม ข้ามไปจะเป็นสวนลำไยซึ่งเป็นของบ้านไอ้นัทนั้นแหละ น่าจะมีสักสิบต้นได้ แต่ตอนนี้ไม่ใช่หน้าลำไย กูเลยเห็นแค่ใบมัน กูเดินดูนั่นดูนี่ไปเรื่อยๆ สงสัยเหมือนกันเมียไปไหน มาเจออีกทีมันเป็นลิงปีนต้นไม้ข้างคลองแล้ว
“ทำไรวะ”กูเงยหน้าถามคนบนต้นไม้
“จะเก็บมะปรางไปตำน้ำพริก อยากกิน”มันเก็บมาสิบลูกได้ เขียวๆทั้งนั้น น้ำพริกเหี้ยไรวะใช้มะปราง
“ทำไมไม่เอาไม้สอยเอา กูเห็นมีที่สอยนี่หว่า”กูบอกมัน มันยิ้มนิดๆก่อนกระโดดลงจากต้นไม้มายืนยิ้มแป้นแล้นข้างๆกู เฮ้อ ตัวก็ไม่ใช่เล็กๆตกมาแข้งขาหักจะทำไงวะ
“ ไม่ได้ปีนนานแล้ว อยากปีนด้วย”มันยิ้มอารมณ์ดีเดินนำกูเข้าบ้านไป
มันเอามะปรางไปตำใส่พริกใส่อะไรของมันมั้งไม่รู้ ตำเสร็จเอาข้าวเหนียวมาจิ้มกิน กูเห็นมันกินน่าอร่อยกูเลยอยากลองกินบ้าง
ส้นตีน!!! โคตรเปรี้ยว ไม่มีรสชาติเหี้ยไรเลยนอกจากความเปรี้ยว นี่เมียกูทำไม่อร่อยรึรสชาติมันเป็นแบบนี้อยู่แล้ววะ
มันยิ้มขำกู แล้วมันก็แดกต่อ สัด เมียกูท้องป่าววะ แดกของเปรี้ยวได้หน้าตาท่าทางอร่อยขนาดนั้น
“พ่อแม่มึงไปไหนวะ”
“แม่ไปสอน พ่อไปสวน ช่วงนี้ต้องคุมคนงานตัดหญ้า”
กูพยักหน้ารับรู้ แม่มันเป็นครูสอนที่โรงเรียนมัธยมแถวนี้แหละ ส่วนพ่อมันทำอาชีพเกษตรกร มีสวนมีไร่เป็นของตัวเอง
“แล้วพี่สาวมึงล่ะ”
“ถามทำไม”มันตวัดตามองกูอย่างเอาเรื่อง ท่าจะบ้า กูถามกูต้องอยากรู้สิวะ
“พี่กูแต่งงานออกเรือนกันไปหมดแล้ว มึงอด”
“กูลืมไปมึงมันลูกหลง แล้วที่สำคัญใครว่ากูอด กูได้ลูกบ้านนี้เป็นเมียแล้ว นั่งปากแดงอยู่ตรงหน้ากูนี่ไง”ไอ้นัทมันอายุห่างจากพวกพี่ๆมันค่อนข้างเยอะ เจ็ดแปดปี
“หุบปากไปเลยมึง เดี๋ยวใครมาได้ยิน”
“เออๆ โทษที กูลืม” มันช่วยไม่ได้นี่หว่ากูมีความสุขกับการที่เรียกมันว่าเมีย ถึงแม้มันจะไม่ค่อยชอบ
ช่วงสี่โมงเย็นพ่อกับแม่มันก็กลับบ้าน บ้านมันมีรถกระบะอีซูซุคันเดียวที่เหลือเป็นมอไซค์สองคันฮอนด้าดรีมกับฮอนด้าเวฟ ทุกวันพ่อมันกลับจากสวนจะแวะไปรับแม่มันกลับมาพร้อมกัน ถ้าเสาร์อาทิตย์ที่แม่มันไม่ต้องไปทำงานสองตายายก็จะไปสวนด้วยกัน ดูๆไปครอบครัวมันก็น่ารักดี
พ่อแม่มันก็ต้อนรับขับสู้กูดี เหมือนลูกเหมือนหลาน ตกตอนเย็นพ่อมันตั้งวงเหล้าบอกว่าต้อนรับลูกกับเพื่อนลูก เพื่อนบ้านมันทำกับข้าวมา บ้านละอย่างสองอย่างถือเดินมากินรวมกันที่บ้านไอ้นัท แลดูเป็นวิถีชีวิตแบบชนบทดี ปกติกูอยู่ในเมือง เหตุการณ์แบบนี้แถวบ้านกูไม่มีหรอก อย่างมากถ้าทำกับข้าวเยอะ แม่ก็ใช้ให้ตักแบ่งไปให้เพื่อนบ้านแค่นั้น
กูไม่อยากจะบอก เค้าพากันซาวด์แทรคภาษาเหนือกูแปลออกบ้างไม่ออกบ้าง แต่ยังดีที่มีไอ้นัทคอยแปลให้ พวกผู้ใหญ่จะซาวด์แทรคกับกูทุกคน แต่พวกเด็กจะพูดไทยบ้างเหนือบ้างสลับๆกัน
“ไอ้น้อยเป่นคนตี้หนายก่า”พ่อมันที่กำลังกรึ่มๆหันมาถามกู (ไอ้หนุ่มเป็นคนที่ไหน)อันนี้กูพอแปลออก
“กรุงเทพฯครับ”ที่จริงกูอยากจะตอบว่าเป็นคนทุกที่แต่บ้านเกิดอยู่ที่กรุงเทพฯ แหม คำว่า กาลเทศะ กูก็พอจะรู้จักบ้าง
“พ่อบ่าวเมียงกรุง อยู่ตี้มหาลัย ป้อฝากน้องนัทโต้ยเน้อ มันซื่อบ่าค่อยทันคนเต้าใด”อันนี้กูพอเดาได้ พ่อมันคงจะบอกว่า ‘ฝากไอ้นัทด้วย มันไม่ทันคน มันซื่อ’อะไรทำนองนี้
“ครับ”กูยิ้มรับคำฝากจากพ่อตา
“อ้ายเชิด มาๆ นี่ลูกจายฮามาจากกรุงเทพฯ(ไอ้เชิด มาๆ นี่ลูกชายกูมาจากกรุงเทพฯ)”พ่อมันกวักมือเรียกชายวัยกลางคนที่คาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนพ่อไอ้นัท พร้อมทั้งแนะนำกู
ไอ้นัทบอกกูว่า ฮา ภาษาเหนือแปลว่า กู ส่วนคำว่า มึง ภาษาเหนือจะใช้คำว่า คิง
คิง เท่ากับ มึง
ฮา เท่ากับ กู
“คิงไปไข่ทิ้งไว้เมื่อใด ตัวหยายผิดป้อมัน แล้วอี้แม่ลออบ่าฉีกอกคิงก๋า(มึงไปไข่ทิ้งไว้เมื่อไหร่ ตัวโตผิดพ่อ แล้วแม่ลออไม่ฉีกอกมึงเหรอ)”
“อ้าย เปื้อนน้องนัทมัน ถ้าป้อน้องนัทมันไปไข่ทิ้งไว้น้องจะเอาขวานจามหัว(พี่ เพื่อนน้องนัท ถ้าพ่อน้องนัทมันไปไข่ทิ้งไว้น้องจะเอาขวานจามหัว)”แม่ไอ้นัทตอบยิ้มๆแต่ตาแม่งเหี้ยม พ่อไอ้นัทยิ้มขำไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร ส่วนลุงเชิดเพื่อนพ่อมันรวมทั้งคำคนอื่นหัวเราะเฮฮากันไป
กูนั่งกับกลุ่มพ่อมันก็นานอยู่เหมือนกันเฮฮาดี แต่เริ่มคิดถึงเมีย มันไปไหนวะ คือมันไม่ได้มานั่งกินเหล้าในวงด้วยไง เห็นมันช่วยแม่มันทำกับข้าวเดินไปเดินมาเสิร์ฟนั่นนี่
กูมองหามันไปเรื่อยๆ
เจอแล้ว มันนั่งอยู่ในกลุ่มเด็กๆทั้งเด็กและวัยรุ่น แต่ละคนไม่รู้คุยอะไรกับแม่งหน้าตาเคร่งเครียด กูเลยเดินถือแก้วโค้กเข้าไปหามัน
“คุยไรกัน คุยด้วยคน”
“มาๆพี่โจนั่งเลยๆ กำลังเล่าเรื่องผีกัน”ไอ้เด็กหัวเกรียนข้างบ้านไอ้นัทชื่อ ข้าวโพด มันขยับแล้วตบที่นั่งข้างมันให้กูนั่ง แต่หน้าตาแม่งตั้งใจสุดๆ ส่วนเด็กคนอื่นอีกเจ็ดแปดคนหันมายิ้มให้กูแล้วตั้งใจฟังไอ้ข้าวโพดเล่าต่อ
“พี่ขอแบบไม่ซาวด์แทรคได้มั้ยครับ”
“ได้ๆ จัดไปครับพี่”
มันเล่าถนนสายที่กำลังสร้างเป็นทางเชื่อมระหว่างอำเภอจะปรับให้เป็นสี่เลน ที่จริงสร้างมานานแต่ไม่เสร็จสักที เพราะไม่ได้ขอเจ้าที่เจ้าทาง มันว่ามันเป็นความลับ พวกคนวงในเค้ารู้กันเลยจัดบวงสรวงและบนหัวคนปีละห้าคน คือถ้ามีอุบัติเหตุหรือตายศพนั้นจะหาหัวไม่เจอ ไอ้เหี้ยเล่าได้หลอนสัด แค่บรรยากาศหมู่บ้านมึง กูก็หลอนแล้ว จะให้กูหลอนทั้งจังหวัดมึงเลยมั้ย มีการหันมาบอกกูอีกว่า “แต่ศพหาหัวไม่เจอจริงๆนะพี่” ประหนึ่งจะยืนยันว่ามันไม่ได้ตอแหล
อีกเรื่อง ตัวตายตัวแทน มีบางจุดที่จะเอาคนทุกปี อย่างคลองชลประทาน น้ำตก หรือถนนตรงที่เกิดอุบัติเหตุบ่อยๆ มันว่าทุกปีจะต้องมี ผีเก่าอยากจะไปเกิดเลยต้องหาคนใหม่ไปแทนที่กัน
หมู่บ้านลัดดาแลนด์อีกมันไม่ได้เล่าที่มาที่ไป มันเล่าแค่ว่ามีพวกวัยรุ่นอยากไปลองของ เลยนัดกันเข้าไปตอนกลางคืนไปรถยนต์ กะว่าขับรถไปวนดูรอบๆหมู่บ้านเฉยๆ แต่เข้าไปแล้วหาทางออกไม่ได้ขับวนอยู่อย่างนั้นจนเช้าถึงหาทางออกเจอ มันว่าถนนหนทางในหมู่บ้านก็ไม่ได้ซับซ้อน ไม่เห็นผีแต่แค่หาทางออกไม่เจอ วนไปวนมาก็มาที่เดิม
ไหนจะเรื่องกระสือหมู่บ้านข้างๆที่เค้ากำลังลือกันว่าตอนดึกมักจะมีคนเห็นดวงไฟลอยไปมาอยู่ท้ายหมู่บ้าน ยังมีข่าวล่าสุดก่อนกูกับไอ้นัทจะกลับมาไม่กี่อาทิตย์ ช่วงนี้ยิ่งหนักเพราะเห็นว่าทั้งไก่ทั้งวัวควายไม่รู้โดนตัวอะไรกวนตอนกลางคืน มีสียงไก่ร้อง เสียงวัวร้องและเสียงหมาหอนตีสามตีสี่ แต่พอคนมาดูก็ไม่เห็นอะไร เห็นแต่ซากเป็ดไก่ตาย พอผ่าตัวไก่ที่ตายข้างในกลับไม่มีไส้!!! เครื่องในแม่งหายหมด คนในหมู่บ้านนั้นพากันลงความเห็นว่าไม่น่าจะใช่กระสือ น่าจะเป็นผีปอบมากกว่า แต่ยังไม่รู้ว่าใคร ?!
ยังดีวะ เรื่องที่เล่าอย่างน้อยมันก็เกิดขึ้นที่หมู่บ้านข้างๆ ไม่ใช่หมู่บ้านไอ้นัท
แม้ว่ากูจะอยู่เมืองกรุงไม่ค่อยจะได้มารับรู้เรื่องอะไรทำนองนี้ กูต้องมีความรู้สึกหลอนบ้างล่ะวะ
กูว่าทั้งชีวิตที่กูเกิดมา กูยังไม่เคยรับรู้เรื่องผีมากเท่าคืนนี้คืนเดียว!!!
หลอนสัด!!!
กินกันไม่ดึกเท่าไหร่ สี่ห้าทุ่มก็เลิกแล้ว พอไม่มีวงเหล้าแม่งหมู่บ้านมันโคตรเงียบ มองไปทางไหนก็มืด มันก็มีเสาไฟฟ้าตามทางอยู่ แต่คือกูปกติอยู่แต่ในเมือง แหล่งชุมชนตามถนนหนทางไฟสว่างไสว
กูกับไอ้นัทช่วยแม่มันเก็บของจานชามไปล้าง ที่จริงแม่มันบอกไม่ต้องทำ แต่พวกกูก็ช่วยแม่มันเก็บกวาดทำความสะอาดให้เรียบร้อย แล้วค่อยไปอาบน้ำขึ้นบ้านนอน
ที่จริงตอนแรกแม่ไอ้นัทจะจัดห้องพี่สาวมันให้กูนอน แต่เรื่องอะไรกูจะไป กูจะนอนกับเมีย กูเลยว่าไม่เป็นไร นอนกับนัทสะดวกกว่า แม่มันเลยตามใจ
“โจ มึงอย่าพึ่งนอน มึงลุกมาไหว้พระก่อน”ไอ้นัทมันอาบน้ำเสร็จเดินเข้ามาในห้อง แล้วสะกิดเรียกกูที่นอนหลับตารอมันอยู่ คือมันให้กูอาบน้ำก่อนมันน่ะ
“อะไรของมึง”ปกติกูไม่ได้ไหว้พระก่อนนอนนี่หว่า ไม่เคยเห็นมันจะว่าอะไร
“เร็วๆ อย่าให้มีน้ำโหนะพี่โจ”มันทำเสียงเข้มเว้ย เออๆ กูทำก็ได้วะ กูถอนหายใจ แต่ก็ยอมลุกขึ้นนั่งไหว้พระก่อนนอนพร้อมมัน
“โจ ถ้าตอนกลางคืนมึงได้ยินเสียงอะไรแปลกๆหรือเสียงใครมาเรียกมึง มึงอย่าขานรับนะ”ไอ้นัทมันทำหน้าจริงจังหันมาสั่งกู แปลกๆว่ะ มีเหี้ยไรวะ แต่เพื่อความสบายใจของมัน กูเลยพยักหน้ารับ ก่อนที่เราสองคนจะนอนกอดกันและหลับไปในที่สุด
โจ
โจ
โจ
โจ
กูกำลังหลับ และไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่ แต่ตอนนี้กูรู้สึกตัว เหมือนมีเสียงใครสักคนกำลังเรียกกู เสียงมันไม่ใช่เสียงตะโกนแต่กูกลับได้ยินชัดเจนเหมือนกับมันดังอยู่ที่ข้างหู ในความรู้สึกตอนนั้นเหมือนเสียงดังมาจากนอกหน้าต่างทางนอกรั้วบ้าน
หูยังคงได้ยินเสียง แต่เข้าใจมั้ยวะ ความรู้สึกมันสะลึมสะลือ กูยังไม่ตื่น ตายังไม่ลืมด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าเสียงนั้นเรียกกูอยู่นานเท่าไหร่ จนกูเริ่มรู้สึกตัว ลืมตาตื่นขึ้นมาในความมืด ก้มมองไอ้นัทว่าเสียงนั้นมาจากมันรึป่าว แต่ไม่ใช่ว่ะ ไอ้นัทมันนอนหลับหายใจสม่ำเสมอกอดกูอยู่
ไม่ใช่มัน!!!
แล้วใครเรียกกู!!!
ไม่พอมีเสียงหมาหอนเป็นแบคกราวด์อีก!! เดี๋ยวกูปล่อยหมาในปากไปช่วยหอนเลย สัด
หลอนเหี้ยๆ กูขนลุก
กูคว้าโทรศัพท์มือถือที่อยู่บนหัวเตียงมากดดูว่าแม่งกี่โมงแระ ตีสามสิบห้านาที กำลังดึกสงัดคนหลับสนิทเลยทีเดียวช่วงเวลานี้
กูยังจำคำไอ้นัทบอกก่อนนอนได้ดีแม้ตอนนั้นกูจะไม่ได้ใส่ใจกับคำบอกของมันอะไรมากมาย
“โจ ถ้าตอนกลางคืนมึงได้ยินเสียงอะไรแปลกๆหรือเสียงใครมาเรียกมึง มึงอย่าขานรับนะ”
กูพยายามที่จะข่มตาหลับต่อ ทั้งๆที่ใจเต้นแรงและเหงื่อเริ่มซึม แล้วคิดว่ากูจะหลับมั้ยล่ะ ถ้ากูหลับได้กูก็เทพแล้วไอ้เหี้ย
เสียงนั้นยังคงเรียกกู ยังคงเรียกเรื่อยๆ ไม่ถี่ แต่มันดังมาเรื่อยๆ
‘สัด เรียกส้นตีนไรหนักหนาวะ’ นัทมันห้ามกูขานรับแต่มันไม่ได้ห้ามกูบ่นในใจไง
ไอ้เหี้ยนัทก็หลับสบายเกิน ผัวมึงกำลังเจอภาวะวิกฤติ ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวส้นตีนอะไรเลย สัดหมา
กูพยายามนอน เข้าใจมั้ยว่าพยายามนอน ข่มตาหลับ กูนอนเกร็งอยู่นาน ใจเต้นแรงเหงื่อซึม
เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงแต่สำหรับเวลานี้ เหมือนนานเป็นชาติ กูทนไม่ไหวเริ่มง่วงก็จริง แต่กูหลับไม่ลง กูเลยเอามือถือมาดูเวลาอีกครั้งว่าแม่งกี่โมงแล้ว
เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงที่กูนอนเกร็งอยู่อย่างนั้น นอนแบบไม่กล้าขยับตัว เมื่อยว่ะ จากที่กูกลัวในตอนแรกแต่ตอนนี้กูเริ่มโมโห หงุดหงิด
สันดาน ไอ้อีตัวไหนมันเรียกกูวะ ตอนแรกเสียงเรียกก็หวานอยู่หรอก แต่เสียงมันเริ่มเข้มขึ้นเรื่อยๆ
เสียงมันยังชัดเจนในหูกู ถ้าให้กูนอนต่อไปคงไม่ไหว เวลาง่วงแล้วนอนไม่ได้ กูจะหงุดหงิด สันดานเหวี่ยงและวีน
ถามว่ากลัวมั้ย? ……….กลัวสิวะ แต่ความหงุดหงิดมีมากกว่า
ดังนั้น กูเลยขยับตัวแล้วดึงแขนไอ้นัทออกจากตัวกู ค่อยๆคลานลงจากเตียงไม่ให้ไอ้นัทมันตื่น กูมองมันอย่างลังเลจะปลุกมันดีมั้ยวะ สีหน้าตอนนอนดูมันมีความสุขจนกูไม่อยากจะปลุก ช่างแม่งปล่อยมันหลับต่อไป
กูเอามือขึ้นมาจับสร้อยพระที่กูใส่ติดตัวเวลาจะไปไหนไกลๆ แล้วค่อยๆก้าวเท้าไปที่หน้าต่างอย่างไม่รีบร้อน
ค่อยๆมองออกไปนอกหน้าต่าง
เหี้ยแล้ว!!!!
หวานเย็น
__________________________________________________________
ตอนนี้ขนลุกเวอร์ๆ
นุ้งเตอร์เป็นคนกลัวผีอยู่แล้วเลยกลัววววววมากๆ
ไม่ชอบเลยอ่ะเรื่องแบบนี้ จะไม่กล้าฟังมากๆ
บรึ๊ยยยย
ไปนอนดีก่า พรุ่งนี้เรียนเช้าาา
บ๊ายบายจ้ะ เจอกันเมื่อทุกคนต้องการ 
หัวข้อ: [SUPER SPECIAL โจนัท P.85]190713 -ใครว่าผมอ่อนก็ได้..(ต่อไปโจคงได้กลัวเมีย)! (อ่าน 742730 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก