สงสัยคนรออ่านโจ นัท กันเยอะ ชิมิ
เงียบกริบกันเชียว ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
(36)
“เฮ้ย โจ เมื่อคืนโอเคป่าววะ”ไอ้ช้างมาหากูที่คณะแต่เช้า นั่งหน้าสลอนรอกูอยู่ใต้ถุนตึก
“ก็ไม่มีอะไรนี่” กูตอบชิวๆ มันไม่มีอะไรจริงๆนี่หว่า แค่เมียงอน
“พวกมึงโอเคก็ดีแล้ววะ เมื่อคืนเมียมึงร้องไห้ กูเลยไม่กล้าปล่อยไว้คนเดียว แล้วน้ำเป็นไงมั้งวะ เห็นพี่อาร์ทว่ามันเลือกหมิว”ไอ้ช้างยังถามต่อ แต่กูทำหน้าเนือยๆไม่อยากให้มันถามมาก
เรื่องของน้ำ ที่กูออกไปพบออกไปเจอ นั่นเพียงเพราะส่วนหนึ่งมันเป็นเพราะกู
เพราะกู…..พวกมันเลยรู้จักกัน
เพราะกูเลือกนัท…..น้ำถึงประชดด้วยการเป็นกิ๊กไอ้อาร์ท
ที่จริงกูไม่ค่อยอยากเล่าเรื่องของน้ำให้นัทมันฟังเท่าไหร่ เรื่องแย่ๆของคนอื่น เล่าไปก็ไม่ใช่ว่าจะมีอะไรดี
แต่ที่ต้องเล่าเพราะมันคือเหตุผลประกอบในการคลายความเสียใจของเมียกู
ปกติกูไม่ชอบพูดถึงเรื่องของคนอื่น ถ้านัทมันถามเรื่องของคนอื่นกูเลยไม่ค่อยเล่าหรือเล่าน้อย
“เออ ขอบใจ ส่วนเรื่องน้ำก็ตามนั้น”กูพยักหน้าให้มัน คิดไปถึงเรื่องเมื่อคืน
วันก่อนน้ำโทรมาหา ร้องไห้กับกู บอกอยากเจอกู ตอนแรกกูว่าจะไม่ไปเจอหรอก แต่คิดไปคิดมากูยอมไปเพราะจะได้เคลียร์ให้มันเรียบร้อย กูไม่ชอบอะไรที่มันรุงรังคาราคาซัง กูเลยตอบตกลงที่จะไปเจอน้ำ แต่เผอิญเสือกลืมแล้วเมียดันรับโทรศัพท์ ซวยจริงๆ ตอนแรกกะออกไปเคลียร์แบบจะไม่ให้ไอ้นัทรู้ ขี้เกียจเล่าเยอะ มันเรื่องไม่ดีของคนอื่น พูดไปจะเหมือนผู้ชายหน้าตัวเมียเอาผู้หญิงมานินทา
กูไปเจอน้ำตามนัดแม้จะเลทไปสักหน่อย แอบหวั่นใจอยู่เหมือนกัน ดูท่าทางเมียกูจะแปลกๆแต่มันยังไม่เซ้าซี้ถามไรกูมาก ไว้กลับไปถ้ามันถามค่อยบอกมันในส่วนที่กูบอกได้ละกันวะ
“โจ!! ฮึกๆ ฮือออออออ ” น้ำพอเห็นหน้ากูเท่านั้นบ่อน้ำตาแตกเหมือนเปิดก๊อก โผล่กอดกูแน่นร้องไห้สะอึกสะอื้น กูไม่ได้กอดตอบ แต่ก็ปล่อยให้น้ำกอด
“ใจเย็นๆก่อนนะน้ำ หยุดร้องก่อนนะครับ”กูพยายามใจเย็นดึงตัวน้ำออกเบาๆ ไม่ให้ดูเหมือนรังเกียจ แบบว่ากูหวงตัวไว้ให้เมีย กูพยายามปลอบ มือก็หยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดน้ำตาให้ ดูน้ำดีขึ้นกว่าตอนแรกแม้จะยังมีเสียงสะอื้นอยู่เป็นพักๆก็ตามที
“โจ ทำไมชีวิตน้ำเจอแต่ผู้ชายเฮงซวย” หูย สะดุ้งเลยกู ก็หนึ่งในนั้นมันต้องมีกูด้วยแน่ๆ เฮ้อ ถามมาอย่างนี้แล้วจะให้กูตอบว่าไงวะ กูเลยทำได้แค่ยิ้มนิดๆกลับไป ส่วนเรื่องเลวๆ แน่นอนว่ากูยอมรับ กูไม่ใช่คนดี
“โจรู้มั้ยว่าน้ำรักโจนะ”
“แล้วพี่อาร์ทล่ะครับ”รักกูแต่กิ๊กเพื่อนกู เหอๆ
“น้ำยอมรับว่าที่จริงตอนแรกที่ยอมกิ๊กกับพี่อาร์ทเพราะอยากประชดโจ แต่พอคบไปใจมันหวั่นไหว ”น้ำเล่าไปสะอื้นไป
“ครับ”กูไม่รู้จะตอบยังไงเลยได้แต่ฟังนิ่งๆปล่อยให้น้ำเล่าระบาย
“น้ำเจ็บใจเรื่องแฟนอาร์ท กับอาร์ทน้ำหวั่นไหวแต่มั่นใจว่าไม่ได้รัก ”
“น้ำรู้อยู่แล้วนี่ครับว่าพี่อาร์ทมีแฟนอยู่ แล้วมันก็แคร์แฟนมันมาก ดังนั้น พอเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น น้ำคงต้องทำใจ ” กูพูดจริงๆ แม่งก็รู้อยู่แระว่าเค้ามีแฟน ถ้าเกิดเรื่องแล้วเค้าจะเลือกแฟนนั่นมันก็ไม่แปลก จะมาฟูมฟายทำไมวะ ก็เลือกเองนี่หว่า รู้ทั้งรู้ว่าจะต้องเป็นรอง รู้ทั้งรู้ จะมาใช้เป็นของอ้างกับกูไม่ได้หรอก กูไม่ว่าอะไรก็จริง แต่กูก็ไม่ได้สงสาร
“ก็ตอนนั้นน้ำอยากประชดโจ”
“แล้วเป็นไงครับ ประชดแล้วดีมั้ย” กูบอกแล้วว่ากูไม่สงสาร แล้วคนอย่างกูขวานผ่าซากได้อีก
“ก็ ก็น้ำรักโจ” กูไม่ได้ดูถูกความรักของคนอื่น แต่กรุณาอย่าใช้ความรักเป็นข้ออ้างกับกู เพราะมุมมองความรักของเราคงต่างกัน
“น้ำ ผมว่าผมไม่ใช่คนดี ขอบคุณที่รักผมนะครับ แต่ผมไม่สามารถมอบความรักตอบกลับน้ำได้”กูบอกตรงๆนิ่งๆแต่น้ำเสียงไม่ได้แข็งฟังดูแล้วรู้ได้ว่ากูพูดจริง
“โจ อย่าพูดแบบนี้ น้ำจะเลิกกับอาร์ท แล้วเรามาคบกันได้มั้ย ได้มั้ยโจ ฮึกๆ นะ โจ นะ น้ำยอมเป็นน้อยก็ได้ ขอเพียงแค่โจมาหาบ้าง เจียดเวลาสักนิดให้น้ำบ้าง แค่เศษเวลาก็พอ นะโจ น้ำรักโจมากนะ” น้ำโผล่เข้ากอดกูแน่น แล้วเริ่มร้องไห้อีกครั้ง ปากพร่ำขอร้องกู กูไม่ชอบเวลาเห็นคนทำตัวไร้ค่า เพราะกูหยิ่งในศักดิ์ศรี
“ความรักมันห้ามกันไม่ได้ ผมไม่สามารถห้ามน้ำไม่ให้รักผมได้ เช่นเดียวกันผมก็ไม่สามารถห้ามใจตัวเองไม่ให้รักนัท ดังนั้นผมคงรับขอเสนอของน้ำไม่ได้หรอกครับ”กูลูบหัวน้ำเบาๆ ก่อนจะดึงตัวน้ำออกจากกูอีกครั้ง
“โจอย่าทำแบบนี้ แค่เศษเวลาขอให้น้ำไม่ได้เหรอ”น้ำส่ายหน้าไปมา ก่อนจะหยุดแล้วสบตากูอย่างขอร้อง สายตาเว้าวอน น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างน่าสงสาร
“ไม่ได้หรอกครับ ทำอย่างนั้น ผมคงเห็นแก่ตัวมากเกินไป”เพราะกูหวังดี ชีวิตของคนๆนึงสมควรเริ่มใหม่ได้แล้ว ตัดใจจากกูเถอะ กูไม่มีค่าพอให้ใครต้องมาทำร้ายตัวเองเพื่อกูหรอก
“จะยังไงก็ช่าง น้ำยอม” น้ำกอดกูอีกครั้งแต่คราวนี้ กูไม่ได้พยายามดึงออกเหมือนแรกๆ รอให้สงบกว่านี้ค่อยดึง เดี๋ยวแม่งดึงออก ก็กอดกูเหมือนเดิม
“ไม่ได้หรอกครับ ไม่ได้จริงๆ เพราะผมเห็นคุณค่าในตัวน้ำ น้ำมีค่ามากกว่าจะเป็นของเล่นของใคร กลับมารักตัวเองเถอะครับ ไม่ใช่เพื่อผม ไม่ใช่เพื่อใครแต่เพื่อตัวน้ำเอง นะครับ”อย่ารักกูเลย ถ้านั้นมันจะเป็นการทำร้ายตัวเอง
“โจ ไม่ได้จริงๆเหรอ ฮึกๆ ทำไมคนที่โจรักไม่ใช่น้ำ ทำไมถึงเป็นไอ้นั้น ทำไม”
“ไม่ใช่ความผิดของนัทหรอกครับ นัทไม่ได้ดีไปกว่าคนอื่น แต่เพราะผมรักเค้า ”
“อย่าย้ำ น้ำรู้ รู้ว่าโจรักเค้า รู้ทุกอย่าง รู้ว่าโจไม่เคยรักน้ำ น้ำแค่ไม่อยากยอมรับความจริง น้ำอยากหลอกตัวเองได้มั้ย”
“งั้นน้ำควรเลิกหรอกตัวเองได้แล้วนะครับ ยอมรับความจริง ชีวิตจะได้ก้าวไปข้างหน้า”น้ำนิ่งเพราะเริ่มเถียงกูไม่ได้ กูเลยดันตัวน้ำออกอีกครั้ง เราสองคนนั่งมองหน้ากันนิ่งๆ
“แต่มันเจ็บ”น้ำก้มหน้าตอบกู น้ำตายังไหลเรื่อยๆเพียงแต่เสียงสะอื้นหายไป เหมือนสติของน้ำจะกลับมา
“เจ็บก็ต้องทนครับ รักตัวเองให้มากๆ อย่าได้แคร์แค่เรื่องผู้ชายไม่มีใจ”กูยิ้มให้กำลังใจ เอื้อมมือไปจับมือน้ำแล้วบีบเบาๆ
“โจใจร้ายนะ พูดตรงแถมยังไม่ปลอบใจ”น้ำยิ้มให้กูทั้งน้ำตา ค้อนกูด้วย กูว่าน้ำคงเริ่มคิดได้ เค้าไม่ใช่คนขี้เหร่ มีคนหลายคนพร้อมที่จะเป็นคนของน้ำเพียงคนเดียว ขอแค่น้ำเปิดใจรับคนอื่น ไม่ใช่จมปรักอยู่กับความรักที่มีให้กู
“……”กูไม่ตอบได้แค่ส่งยิ้มไปให้ ความใจดีของแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน
กูว่าที่กูตรงๆไปแบบนี้เพราะกูใจดี เพราะกูอยากให้เค้าตัดกูให้ขาด
ถ้ามัวแต่ปลอบแต่โอ๋ มันก็คงไม่ต่างอะไรกับการให้ความหวัง
มันคงตัดใจยากนะ ถ้าหากมีคนที่รักทำตัวเป็นพ่อพระอยู่ใกล้ๆ
“น้ำครับ ต่อไปผมคงมาพบน้ำแบบนี้ไม่ได้”รอยยิ้มของน้ำเจื่อนลง แต่ถึงอย่างนั้น กูยอม ดีกว่าเป็นรอยน้ำตาของเมียกู
“ทำไม แม้แต่ความเป็นเพื่อนก็ไม่ได้ เมียโจขี้หึงเหรอ ”
“ไม่ใช่เพราะนัทหึงหรอกครับ ผมตัดสินใจเอง ผมไม่อยากให้เค้าคิดมาก ผมคงจะมาพบน้ำแบบนี้ แค่ครั้งนี้ครั้งสุดท้าย ถ้าเจอกันทักได้ตามประสาเพื่อนฝูงแต่คงไม่มีอะไรพิเศษ น้ำคงเข้าใจ”กูไม่อยากให้นัทมันคิดมาก เพราะปกติแม่งก็คิดมากแล้วไม่ชอบถาม
“น้ำไม่เข้าใจ”สายตาตัดพ้อของน้ำ กูรู้แต่ทำเป็นไม่เห็น
“ไม่เป็นไรครับ แค่ผมเข้าใจคนเดียวก็พอ ผมแค่บอกให้น้ำรับรู้” ยังไงกูก็เป็นกูอยู่วันยังค่ำ จะเข้าใจหรือไม่กูไม่สน แต่กูถือว่ากูบอกแล้ว
“ฮึ พูดมาซะขนาดนั้น น้ำจะทำอะไรได้ล่ะ ตกลงโจมาเพื่อซ้ำเติมน้ำใช่มั้ย”น้ำเหลือบตาขึ้นมองเพดาน กระตุกยิ้มอย่างสมเพชตัวเอง
“ไม่ใช่ครับ ผมมาเพื่อกรีดหนองออกจากใจน้ำ ต่อไปใจน้ำจะได้แข็งแรงแผลจะได้หาย เพื่อรอเจอคนที่สามารถเป็นคนของน้ำได้อย่างแท้จริง รักตัวเองให้มากๆนะครับ”
“เพราะโจเป็นแบบนี้ไง น้ำถึงรักโจ ดูผิวเผินเหมือนจะเลว แต่พอรู้จักโจซื่อและจริงใจกว่าที่คิด”น้ำยิ้มทั้งน้ำตาส่งให้กูอย่างจริงใจ ว่าแต่นี้ไม่ใช่ประโยคหลอกด่ากูใช่มั้ยวะ กูต้องปราบปลื้มรึป่าว เหอๆ
กูบอกตรงๆ กูไม่ได้รู้สึกผิดที่ตัดน้ำอย่างชัดเจน…..นั่นเพราะกูคิดว่ามันคือความใจดีของกู
เพราะกูใจดี กูถึงทำให้มันชัดเจน จะได้ไม่ต้องมามีความหวังหรือจมปรักอยู่กับกู
ใครจะด่าว่ากูใจร้าย ทำร้ายจิตใจ จะด่าจะว่ายังไงกูไม่เถียง แต่กูก็ยังคิดว่ากูใจดีเหมือนเดิม
ที่กูทำมีแต่คนได้ประโยชน์
กูสบายใจ
เมียกูสบายใจ
คนที่กูตัดก็จะได้เริ่มต้นใหม่กับคนที่สามารถให้ใจเค้าได้เหมือนกัน
อาจจะเจ็บแต่มันไม่ตาย
คนอกหักมันไม่ตาย มีแต่มันจะทำให้ตัวเองตายรึป่าว นั้นไม่ใช่เพราะคนอื่น แต่เพราะตัวของมันเอง
กูไม่มีทางที่จะรู้สึกผิดหากมีคนมาฆ่าตัวตายเพียงเพราะกูไม่รัก
กูกระล่อนปลิ้นปล้อนตอแหลก็จริง แต่เรื่องบ้างเรื่องกูไม่เคยทำเล่นๆโดยเฉพาะเรื่องของหัวใจ
ใครหลายคนคงมองว่า แล้วสมัยก่อนที่กูเจ้าชู้ล่ะ
แล้วกูอยากจะถามว่า สมัยก่อนกูมีแฟนหรือมีเมียมั้ย ?
ตอบได้เลยว่าไม่มี ดังนั้น กูมีสิทธิ์เลือก มีคนเข้ามากูมีสิทธิ์เจ้าะแจ้ะ
กว่าจะคุยกับน้ำรู้เรื่อง ก็ปาไปเป็นชั่วโมง แถมวันนี้รถติดเพราะเกิดอุบัติเหตุ การจราจรเลยติดขัดมากขึ้นทั้งๆที่ปกติมันก็ติดอยู่แล้ว เสียเวลาไปเป็นชั่วโมง
เฮ้อ คิดถึงเมีย ป่านนี้ แอบคิดมากนอนร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่รึป่าววะ
เฮ้อ คนยิ่งรีบๆ รถยังมาติด หงุดหงิดโว้ย
พอกูกลับมาถึงรีบจอดรถดี๊ด๊าไปหาเมีย อยากเจอมันเร็วๆ ห้องยังเปิดไฟอยู่แสดงว่ามันยังไม่หลับ
สงสัยจะรอกู พอคิดแบบนั้นแล้ว หัวใจมันปลาบปลื้ม
นัทมันมาเปิดประตูให้กูเพราะกูมีกุญแจแต่เมียมันล็อคจากด้านใน
พอเจอหน้ามันก็พยายามทำหน้าหงอยๆเหมือนเหนื่อย อยากอ้อนให้เมียเอาใจไม่ใช่อะไรหรอก คิคิ
แต่พอประตูกว้างขึ้นกูกลับแปลกใจเมื่อเจอไอ้ช้างนั่งหน้าสลอนในห้องกูอีกคน
ดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมยังไม่กลับคอนโดมันอีกวะ?
กูยอมรับตรงๆว่า ไม่ค่อยชอบใจ แต่พอคุยกับไอ้ช้างเมื่อเช้าถึงรู้ว่าเพราะเมียกูร้องไห้มันเลยอยู่เป็นเพื่อน กูก็คลายความสงสัย กูเป็นคนมีเหตุผลนะ หวงเมียก็จริง แต่ไม่ใช่จะหึงไร้สาระ
เมื่อคืนกูถามนัทว่าเกิดอะไรขึ้น ว่ามีอะไร
พอกูถามนะ แม่งเสือกกวนตีน ด้วยประโยค “มึงมีไรจะบอกป่ะล่ะ”
กูอธิบายไม่ได้ถ้าไม่ถามกูตรงๆ ดังนั้นอย่าเสือกอ้อม กล้าๆหน่อยแค่ถามกูตรงๆจะตายรึไง
เอาไปเอามาเมียกูร้องไห้ จะร้องทำไมครับที่รัก กลุ้มใจอะไรก็บอกสิครับ
“นัท ร้องไห้ทำไม” กูถามมันแล้วโยกตัวไปมาทั้งๆที่กอดมันอยู่ ปากก็ยิ้มเอ็นดูมัน
“มึง..ปะ..ไปหาใครมากันแน่โจ” มันสะอื้นถาม อ้อ คิดมากเรื่องกูไปหาน้ำ
“น้ำ .....ไม่มีอะไรหรอก” กูบอกมัน แต่กูหมั่นไส้ได้มั้ย แบบอ้อมไปอ้อมมากูเลยอยากกวนตีนคืน ไม่ใช่ว่าไม่เล่า เล่าแต่ขอแกล้งก่อน ไหนๆแม่งก็ร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้ว ร้องเพิ่มอีกนิดคงไม่เป็นไร รึกูโรคจิตวะ เห็นเมียหึงแล้วงอนตุบป่อง รู้สึกว่ามันน่ารักดี
“มึงก็ไม่มีอะไรทุกที...แล้วกู ตัวกูมีอยู่ในชีวิตมึงมั้ย” โอ้โหๆ เมียกูพูดประโยคนี้ออกมากแม่งต้องน้อยใจกูสุดๆน่ารักว่ะ มันพยายามขืนตัวออกจากกูด้วย หูยๆ เมียอาการหนัก ฮ่าๆ
“มีสิ มึงเป็นแฟนกูนะ...น้ำน่ะ...” กูนิ่งไปนิดๆ ถ้าบอกว่ากิ๊กเก่าจะงอนกูเพิ่มป่าววะ ช่างแม่ง ไงมันก็ความจริง บอกๆไปก็แล้วกันวะ
“น้ำเป็นกิ้กเก่ากูเฉยๆ เค้ามีปัญหาเลยเรียกกูไปขอคำปรึกษา” กูบอกมันไปตรงๆ นัทมันจ้องกูเขม่งเลยเว้ย
เอาเป็นว่า เราก็คุยกัน กูบอกความจริงมันไปนั้นแหละ แต่ไม่เล่าเยอะเล่าพอรู้เรื่อง แค่เรื่องที่น้ำกิ๊กพี่อาร์ทแล้วแฟนพี่อาร์ทรู้เลยมาปรึกษากู
ส่วนเรื่องที่น้ำรักกูอยากขอกิ๊ก ถ้าไม่โง่ คงรู้กันว่ามันไม่สมควรที่จะบอก บอกทำไม บอกให้มันระแวง กูเคลียร์แล้ว ให้มันแล้วไป รู้แล้วไม่สบายใจอย่ารู้ดีกว่า ไหนๆกูก็จบและตัดเรียบร้อย
เวลาทะเลาะกันเรื่องมีเรื่องเข้าใจผิดกัน กูไม่ชอบให้นัทมันโทษตัวเอง
ซึ่งนัทมันเป็นแบบนั้น อย่างคราวนี้มันก็ว่า “กูงี่เง่าเองแหละ”
มันไม่ใช่ความงี่เง่าหรือความผิด
คนเรารักกันคบกันใช่ว่าจะรู้เรื่องของกันและกันหรือเข้าใจกันไปซะหมด
เราก็แค่ต้องเรียนรู้สิ่งที่คนรักของเราเป็น แล้วเชื่อมั้ยวะ แม้จะอยู่กันมาทั้งชีวิต มันก็ไม่มีใครสามารถรู้ใจอีกคนไปซะหมดหรอก
ตั้งแต่คบกับไอ้นัทมา กูมีแค่มัน ไม่ได้ทำตัวเสน่ห์แพรวพราวเหมือนแต่ก่อน
เด็กกู กูเคลียร์หมด กูบอกหมดว่ากูมีเมียแล้ว
หลายคนไม่เข้าใจ บอกว่า
คนอย่างกู……จะไปได้สักกี่น้ำ
คนอย่างกู……ช่วงนี้เห่อของใหม่เดี๋ยวก็เบื่อ
คนอย่างกู……จะจริงจังกับใครได้
คนอย่างกู……คบกับไอ้นัทเพราะมันแค่ของแปลก
แล้วแต่จะประณามวะ กูเข้าใจ เวลาคนมันเสียใจ อยากจะด่าจะว่าอะไรกูก็ปล่อยว่ะ
ด่ากูได้ อย่าว่าเมียกูแล้วกัน มันไม่ใช่ความผิดของนัทที่กูเลือกมัน เพราะกูผิดที่แต่ก่อนแม้ไม่ได้ควงใครจริงจังแต่กูให้ความหวังทุกคน
กูยอมให้ด่า เพราะกูมีส่วนผิดที่ทำให้คนเหล่านั้นเสียใจ แต่ไม่ใช่ว่า กูจะยอมทุกอย่าง
ทำไมวะ? คนอย่างกู……จะรักใครจริงไม่เป็น
การที่กูไม่มีใครเป็นตัวเป็นตนมานานใช่ว่า กูไม่เคยรักใคร
เคยนะ กูเคยมีความรัก ทั้งคนที่กูหักอกเขา หรือเขาหักอกกู
กูคบใครกูคบทีละคน ถ้ากูเรียกว่าแฟนนั่นคือจะมีมันเพียงแค่คนเดียว แต่จำเป็นมั้ยที่กูต้องบอก
ทำไมกูจะไม่รู้ว่าไอ้นัทลึกๆมันระแวงกู ชื่อเสียงเรื่องความเจ้าชู้ของกูสมัยก่อนใช่ย่อยที่ไหน กูไม่ได้ปิดบัง ยอมรับหน้าด้านๆด้วยซ้ำว่ามันเป็นเรื่องจริง
แล้วไงวะ นัทมันคงทำได้แค่ทำใจและพยายามเชื่อใจกู ถ้ามีเรื่องสงสัยระแวงหรืออะไรก็แล้วแต่
ขอเพียงมันถามกูจะบอกหมด
บางครั้งกูไม่รู้ว่ามันคิดอะไร
บางครั้งกูไม่รู้ว่าที่ทำไปแล้วมันจะคิดมาก
หลายคนอาจจะคิดว่า ทำไมต้องรอให้ถาม อ้าว ถ้าไม่ถามแล้วกูจะรู้เหรอว่ามึงอยากรู้จริงมั้ย
ไม่ใช่ว่ากูปิดบัง อยู่ๆถ้าลุกขึ้นมาอธิบาย มันประหลาดๆนะกูว่า เหมือนพวกร้อนตัวยิ่งน่าระแวงมากกว่าเดิมอีก
ไอ้นัทมันเป็นพวกไม่ชอบถาม แล้วพอจะถามที มันจะเริ่มต้นที่คำว่า “มึงมีอะไรจะบอกกูมั้ย”
อยู่ๆเจอคำถามแบบนี้ งงเป็นไก่ตาแตกเลยกู อยากรู้เรื่องไหนกรุณาโฟกัสให้กูด้วย
กูไม่เข้าใจเวลาจะถามกูแต่ละที แม่งอ้อมโลกอยู่สามตลบ ไม่รู้จะคิดมากอะไรของมัน ถามกูตรงๆเถอะ
มัวแต่อ้อม กว่าจะรู้เรื่องพาลจะอารมณ์เสียกันทั้งสองฝ่าย แล้วพอกูหงุดหงิดอารมณ์เสียแล้วเสียงดังก็หาว่ากูตะคอก กูเป็นคนอารมณ์ร้อน รู้ๆกันอยู่
เฮ้อ มีอะไรพูดกันตรงๆ กูยินดีเคลียร์ ขอแค่ถามกูตรงๆ จะได้ไม่ต้องมีเรื่องข้องใจกัน
ถ้ากูบอกได้ รับรองว่ากูบอก ถ้าบอกไม่ได้กูจะบอกตรงๆว่าทำไมถึงบอกไม่ได้
ทุกอย่างมีเหตุผล การไม่ถาม นั่นคือ การไม่เปิดโอกาสให้กูอธิบาย
เฮ้อ เมียกู
แค่นี้ยังคิดไปไกล แล้วอีกไม่กี่เดือนกูต้องไปฝึกงาน มันจะเป็นยังไงวะ
นี่ขนาดกูอยู่กับมันตลอดเวลา
เพี๊ยะ!!!!
“เหี้ยชด ตบหัวกูทำไมวะ”กูหัดไปด่าคนข้างๆด้วยเสียงค่อนข้างเบา
“นั่งเหม่ออยู่นั้น ตั้งใจเรียนซะบ้างนะมึง ดูพี่ช้างดิเค้ามาเล่นๆยังสนใจเรียนมากกว่ามึง”มันพยักเผยิดหน้าไปทางไอ้ช้างที่ตั้งใจจดเลคเชอร์ ไอ้ช้างหันมากระตุกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งให้กูแล้วก้มจดงานต่อ
“เออน่ะ กูใช้ให้มันเลคเชอร์แทนกู พอดีกูมีเรื่องต้องคิด มึงเป็นแม่ไอ้ตั้มคนดียวพอแระ ไม่ต้องสาระแนมาเป็นแม่กูอีกคนหรอก”กูด่ามัน มันทำตาขวางใส่กู จี้ใจดำอะดิ โด่
“ปากดีตบอีกสักทีดีมั้ย สัด”มันกำลังจะตบมือตะปบหัวกู แต่ต้องชะงักเพราะเสียงที่ดังมาจากหน้าห้องเรียกความสนใจจากคนในห้องพุ่งตรงมาที่กูสองคนทันที
“นักศึกษา ถ้าจะคุยกันรบกวนออกไปคุยข้างนอก เพื่อนๆเค้าจะเรียน”ตาคมกริบกับเสียงเรียบๆของอาจารย์วิชาวิศวกรรมเผาไหม้ภายใน(internal combustion engine)ที่กำลังสอน กระตุ้นให้พวกกูรู้สึกผิด อาจารย์คนนี้ค่อนข้างเฮี้ยบ
“ขอโทษครับ”พวกกูรีบขอโทษ ทำให้การเรียนในคลาสดำเนินต่อไป
เรื่องโดย หวานเย็น
....................................................................
ใครอยากเม้นอะไรหวานเย็นหรือป้าปุ๋ย เม้นกันได้เลย
คนแต่งเรื่องนี้สบายๆ ชิวๆ พวกมันฝากมาบอก (จะด่าก็ได้มันชอบ อิอิ)
ถ้าใครเห็นป้าปุ้ยแรงเวลาเม้น ไม่ต้องไปกลัวมันหรอกที่จริงมันไม่ได้แรงอย่างที่เห็น
แต่มันร้ายโคตรๆ
-,-
หัวข้อ: [SUPER SPECIAL โจนัท P.85]190713 -ใครว่าผมอ่อนก็ได้..(ต่อไปโจคงได้กลัวเมีย)! (อ่าน 742722 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก