46-----------------------------------------------------------------------------------------
“นายต้องกลับไปจริงๆเหรอวะ?” เอียนถามผมอย่างเศร้าๆ มันถามคำถามนี้มาสามรอบแล้วในวันนี้ ยังไม่รวมวันที่ผ่านมาอีกหกวัน
“แกไปเอาไอพอดแกมา ฉันจะอัดเสียงฉันใส่ในไอพอดของแก ตอนที่แกฟังเพลงร็อคไม่ก็เพลงอิเล็กทรอนิคขณะที่แกสูบกัญชาไปด้วย แกจะได้ฟังเหตุผลที่ฉันต้องกลับพร้อมกันไปด้วย...แกจะได้จำซักที” ผมบอกมันอย่างหน่ายๆ เพราะตั้งแต่ผมมาอยู่ที่นี่ เมื่อไหร่ก็ตามที่ผมมีเวลาว่างจากงาน ผมกับเอียนก็จะไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ พี่ช้างเรียกเราว่าคู่ซี้ปาท๋องโก๋ เอียนมันก็ชอบใจใหญ่ ทั้งๆที่มันไม่รู้ว่าปาท๋องโก๋เป็นยังไง
“ตั้งแต่ช้างไปทำงานที่อลาสก้า ฉันก็มีแค่แกนี่แหละที่ไปไหนมาไหนด้วยกัน แกน่าจะอยู่ที่นี่ต่อนะ..” มันยังไม่หยุดชักจูง
“นัทมันต้องกลับไปเรียน มึงหยุดเซ้าซี้มันซักทีเหอะ” พี่ช้างคงทนไม่ได้จึงแทรกขึ้นมา
ผมอยากขอบคุณพี่ช้างทุกวัน วันละร้อยรอบจริงๆ เพราะเมื่อไหร่ก็ตามที่ผมมีปัญหาก็ได้พี่ช้างนี่แหละที่คอยช่วยเหลือตลอด ไม่ใช่ว่าเอียนไม่ช่วยนะ แต่มันมักจะช้ากว่าพี่ช้างเสมอ เนื่องจากมันมักจะเมาจนไม่รู้เรื่องรู้ราว มีครั้งนึงที่ผมไม่สบาย ก็ได้พี่ช้างนี่แหละติดต่อเรื่องต่างๆให้ แถมยังลางานมาดูแลผมอย่างดีอีก
ตอนที่ผมไม่สบายผมมักจะเอาแต่ใจมากๆ วันนั้นผมเกิดรู้สึกอยากกินผัดไทยกับมะม่วงมากๆ พี่ช้างก็หามาให้ผมจนได้ ส่วนเอียนเมื่อรู้ว่าผมอยากกิน หลังจากที่มันสร่างเมา มันก็เอาน้ำมะม่วงที่ขายตามซุปเปอร์มาเก็ตมาฝากผมกล่องนึง อย่านึกไปเลยครับว่ามันจะซื้อกล่องใหญ่มาให้ มันซื้อกล่องเล็กๆครับ ถ้านึกไม่ออกก็น้ำผลไม้ยูนิฟกล่องละ 20 น่ะครับ แต่ผมโคตรจะดีใจเลย เพราะไม่คิดเหมือนกันว่ามันจะสละเวลาในการใช้มือคีบบุหรี่หรือถือแก้วเหล้า ไปซื้อน้ำมะม่วงมาให้ผม (แม้ว่ารสชาดมันจะแปลกๆ แต่ผมก็กินจนหมด มันจะได้ไม่เสียกำลังใจ) มันดีใจใหญ่ที่ผมดูดจนหมด วันต่อมามันเข้าใจว่าผมชอบน้ำมะม่วง มันเลยซื้อกล่องใหญ่มาให้ ได้เรื่องเลยผม กว่าจะดื่มหมดนี่แทบอ้วกเลย
“แกรู้ไหมมันแย่แค่ไหนที่ขาดคนสำคัญในชีวิตไป” เอียนเริ่มดราม่า
“เดี๋ยวฉันจะกลับมาแล้วกันน่า” ผมตบไหล่มันเบาๆ
“แม่ฉันถูกฆ่าโดยคนค้ายา” เอียนบอก ผมสงสารมันจับใจ เลยดึงมือมันมากุมไว้
“แม่มึงไม่ได้ฆ่าตัวตายหรอกเหรอวะ” พี่ช้างถามขึ้นมา
“เออ! ก็แม่กูนี่แหละที่ค้ายา” เอียนสะบัดหน้าไปตอบ ...ผมแม่งไม่รู้จะขำหรือสงสารมันดี
“แต่แกก็เก่งนี่หว่า อยู่คนเดียวส่งเสียตัวเองจนเรียนจบมาได้” ผมบอก ชื่นชมมันจากใจ
“มันอยู่กับพี่ตลอด ตั้งแต่ตอนนั้น ค่าใช้จ่ายก็มีพ่อของมันออกให้หมด” พี่ช้างบอก ผมอยากลุกไปตีปากพี่ช้างจริงๆ แม่งทำเสียฟีลคนกำลังซึ้งๆทุกที ผมก็พอรู้นะว่าพ่อมันเป็นคนรวยแต่ไม่เคยรู้อีกมุมของมันมาก่อน
“งั้นก็ขอให้แก กลับไปอย่างมีความสุขที่นั่นแล้วกัน” เอียนบอก ผมคว้าตัวมันไปกอดเพราะ รู้สึกดีกับมันจริงๆ
“ฉันยังมีเวลาอยู่ที่นี่อีกสามวัน เราไปเที่ยวกันมั้ยล่ะ” ผมถาม เอียนพยักหน้าเบาๆ ผมหันไปหาพี่ช้าง ก็พบว่าพี่ช้างพยักหน้ารออยู่แล้ว
“แค่เราสามคน” เอียนบอกลอยๆ
“แต่จี...” ผมลังเล
“ไม่ ไม่มีจี....แค่เราสามคน” เอียนยังยืนยัน ผมก็เลยต้องตอบตกลงไป และคงไปเที่ยวกับจีทีหลัง
วันถัดมาเราสามคนเดินเที่ยวเล่นย่านโซโหกัน ตกเย็นพี่ช้างก็ขับรถพาไปทัวร์ย่านบรู๊คลิน แล้วก็หาอะไรอร่อยๆกินกัน และพาผมไปนิวเจอร์ซีอย่างที่ผมหวังไว้ เราตั้งแคมป์นอนดูดาวกัน สายๆก็ขับรถกลับมานิวยอร์ค เพื่อให้ผมได้มีเวลาซื้อของฝาก หลังจากนั้นผมก็ลากจี พี่ช้าง และเอียนไปเลี้ยงข้าว โดยมีพี่ช้างเป็นคนจ่ายค่าทิปให้กับเด็กเสิร์ฟ แล้วเราสี่คนก็มานอนแอ้งแม้งกันบนโซฟาที่คอนโดพี่ช้าง
“แกต้องไปจริงๆเหรอวะเนี่ย” เอียนยังพูดแบบเดิม
“แกก็มาเยี่ยมฉันที่ไทยสิ” ผมบอก
“มันขี้เกียจเกินกว่าจะย้ายก้นออกจากเก้าอี้ไปหานมกินในครัวด้วยซ้ำ” พี่ช้างแทรกขึ้นมา จีหันไปยิ้มตาหยีกับพี่ช้างและพยักหน้าเห็นด้วยจนหัวแทบหลุดออกจากบ่า
“ฉันต้องทำงานนี่หว่า” เอียนแก้ตัว เห็นอย่างนี้มันเป็นมือฉมังในการตัดต่อซาวน์เลยนะครับ รายได้และชื่อเสียงมันทางแวดวงนี่ไม่ใช่ขี้ๆเลยครับ ผมภูมิใจกับมันจริงๆ
“พรุ่งนี้ฉันจะไปส่งนายแน่นอน” เอียนบอกอย่างตั้งมั่น ผมเลยคว้าตัวมันมากอดแน่นๆ แม้ว่าในใจจะรู้อยู่แล้วว่ามันคงไม่มีเรี่ยวแรงตื่นมาส่งผมหรอก เพราะขณะที่กอดผมก็ได้กลิ่นเหล้าจางๆจากตัวมัน และคาดว่าหลังจากที่เราแยกไปนอน คงมีมันนี่แหละที่จะไปที่บาร์เพื่อไปดื่มย้อมใจ
เราสี่คนนั่นอยู่อย่างนั้นจนถึงเที่ยงคืน นั่นคุยกันเรื่อยเปื่อย ยิ่งคุยผมยิ่งรู้สึกเหงาหงอย และหว้าเหว่ ผมชอบสามคนนี้จริงๆนะ
พี่ช้างเหมือนพี่ชายที่แสนดี ดูแลผมทุกอย่าง แม้จะมีบางครั้งที่ดุผมบ้าง จนผมน้อยใจ แต่สุดท้ายแล้วเมื่อผมเข้าใจถึงเหตุผลที่พี่ช้างคอยเตือนและดุผม ผมก็จะหายโกรธและเป็นฝ่ายเข้าไปคุยกับพี่ช้างเอง เพราะความเป็นผู้ใหญ่และเป็นคนมีเหตุผลของพี่ช้างมั้งทำให้ผมมองพี่ช้างเป็นไอดอลของผม
เอียน แม้ว่าจะแก่กว่าผมแต่มันเหมือนรุ่นเดียวกันกับผม หรือบางทีก็ดูเด็กกว่าผมไปเลย เพราะมันเป็นประเภทที่เฮฮา ชีวิตมันไม่มีความรีบร้อน และเหมือนคนที่เรื่อยเปื่อยไม่คิดอะไร (และมันก็เป็นแบบที่คนมองจริงๆ) มันเป็นคนที่ดูมีความสุขตลอดเวลา จนทำให้คนรอบตัวมีความสุขไปด้วย (ไม่รู้ว่าเพราะกัญชาที่ทำให้มันเป็นแบบนี้หรือมันเป็นของมันแบบนี้อยู่แล้ว) และมันก็เป็นเพื่อนที่ดีของผมคนนึงด้วย
ส่วนจี แม้ว่าจะดูเฉยชา ไม่แสดงความรู้สึกอะไร แต่จีก็คอยดูแลมอย่างดี วันไหนที่จู่ๆผมขี้เกียจออกไปทำงาน ก็จะมีจีนี่แหละที่คอยเตือนผม ให้มีความรับผิดชอบ และตั้งใจในงานของผมเอง เมื่อไหร่ก็ตามที่จีรู้ว่าผมทะเลาะกับไอ้โจ จีก็จะมานอนเตียงเดียวกับผม แม้จีจะไม่พูดอะไรออกมา แต่ผมก็รู้สึกได้ว่าจีห่วงผม ผมเคยสังเกตได้ว่าเมื่อไห่ก็ตามที่จีแสดงความรู้สึกออกมาบ้าง ก็จะเป็นตอนที่มีพี่ช้างอยู่ด้วย คืนก่อนกลับซึ่งจีมานอนกับผม(แม้จีจะไม่ได้ดูอาลัยอาวรณ์กับการกลับไปของผม แต่ผมก็รู้ว่าจีกำลังเศร้า) ผมได้ถามจีออกไป
“จีว่าพี่ช้างเป็นไง” ผมนอนหงายถามจีออกมาในความมืด
“ก็ดี” จีตอบเรียบๆ
“แค่ก็ดีเหรอ” ผมถาม
“เป็นพี่ที่ดี ผมยกให้พี่ช้างเป็นไอดอลของผม” จีบอก ผมรู้ว่าจีชอบคนเก่งและมีความรับผิดชอบ
“เน๊อะ พี่ก็ยกให้พี่ช้างเป็นไอดอลพี่เลย” ผมบอกจี
“พี่นัทคิดว่าผมชอบพี่ช้างเหรอ” จีฉลาดจริงๆ
“พี่ก็เดามั่วๆไปน่ะ ขอโทษนะที่คิดไปเองแบบนั้น” ผมบอก
“ผมชื่นชมในตัวพี่ช้าง ไม่ได้คิดไปมากกว่านั้นหรอก....ผมชอบเอียน” ประโยคสุดท้ายจีบอกเสียงเบา แต่ผมนี่สะดุ้งดีดตัวขึ้นมาลุกนั่งบนเตียงเลย ผิดกับจีที่ยังนอนนิ่งอยู่เฉยๆ
“จี?” ผมเรียกชื่อจีอย่างงงๆ
“แต่มันไม่ได้ชอบผม” จีบอก
“หือ?” ผมเริ่มงง
“มันเคยปฎิเสธผมกลายๆน่ะ พี่นัทนอนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ตื่นไม่ไหวหรอก” จีบอกแล้วพลิกตัวหันเข้าหาฝาผนัง เหมือนเป็นการบอกให้ผมรู้ว่าจีไม่อยากตอบเรื่องพวกนี้อีกแล้ว
รุ่งเช้าก็เป็นอย่างที่ผมคิดไว้จริงๆ มีแค่พี่ช้างและจีที่มาส่งผม เนื่องจากเอียนเมาเละเทะและนอนกองอยู่กับพื้นที่คอนโด
ผมแวะเปลี่ยนเครื่องที่ญี่ปุ่น ก็รีบหาซื้อโตเกียวบานาน่าไปฝากเพื่อนและพ่อแม่ไอ้โจ รวมถึงของคลาสสิกอย่างคิทแคทชาเขียวไปฝากไอ้โจด้วย ตลอดทางผมก็นั่งดูหนังไปเรื่อยเปื่อย ดูรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง เพราะรู้สึกเขินๆตัวเองว่าจะทำหน้ายังไง ทำตัวยังไงตอนเจอไอ้โจ เพราะคืนนี้จะมีแค่ไอ้โจที่มารับผม เนื่องจากผมไม่อยากให้พ่อกับแม่ลำบากต้องมารับผมถึงสนามบิน ผมสัญญากับพ่อและแม่ว่าผมจะกลับไปเยี่ยมเองที่บ้าน
ผมเข็นรถไปโทรหาไอ้โจไปด้วย เมื่อเห็นมันผมก็ดีใจจนยิ้มแก้มแทบปริ
“อื้อหืออออออออออออออออออ” มันทำเสียงกวนตีน มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
“อะไร!” ผมทำเสียงดุ
“คนหรือขนุนว่ะเนี่ย” มันถาม
“สุกยังวะ” มันถามขำๆแล้วเอานิ้วมาดีดแขมผม
“แม่ง!” ผมสบท จากอารมณ์อยากหวานๆหมดกัน ทำไงได้วะ...ว่างทีไรเอียนก็ลากไปหานู่นหานี่กินตลอด เลิกงานดึกผมก็คว้าทั้งเบอร์เกอร์ทั้งเฟรนไฟรน์มานั่งกินก่อนนอนทุกคืน
“มึงเงียบไปเลยไอ้โจ ไปเข็นรถให้กูเลยไป” ผมชี้นิ้วสั่ง
“เพราะงี้ใช่มั้ย หลังๆที่กูบอกให้เปิดกล้องถึงไม่ยอมเปิด” มันบอกแล้วหัวเราะ ผมเริ่มงอนแล้วแม่ง
“เออ! อ้วนขึ้นแล้วไมวะ” ผมถามเสียงแข็ง
“น่ารักดี อวบๆ...เน๊อะขนุนน้อย” มันยังกวนไม่เลิก
นั่งในรถไปเราก็คุยโน่นคุยนี่กันไปเรื่องเปื่อย แต่ไอ้โจก็ยังไม่เลิกเรียกผมว่าขนุนน้อย จากที่รู้สึกน้อยใจ ตอนนี้ผมก็รู้สึกฮาไปกับมันแล้ว
“เดี๋ยวกูจะลดน้ำหนัก จะเอาให้ผอมกว่าแต่ก่อน คอยดูนะ” ผมบอกมันอย่างจริงจัง
“อย่าๆ จะลดก็ลดนิดเดียวพอ” มันห้าม
“ก็มึงปากหมา ด่ากูอ้วนเองนี่” ผมบอก
“ขอโทษคร้าบพี่ ผมแซวเฉยๆ” มันชูนิ้วก้อยมาเขี่ยแก้มผม ผมปัดทิ้งอย่างเขินๆแล้วก็ยิ้มให้มัน
“กลับหอกันก่อนนะ” มันบอก เพราะทีแรกตั้งใจว่าจะไปบ้านมันเลย แต่ผมรู้ว่าทำไมมันจะแวะไปที่หอก่อน....แม่งไอ้หื่นเอ้ย!
------------------------------------------------------------------
แต่งเองลงเอง
แม่ม!
นิยายเรื่องนี้อาถรรพ์จริงๆ ต้องเปลี่ยนมือคนลงบ่อย!
ใครเจอคำผิดก็บอกนะ จะขอบคุณมากๆ เพราะไม่ได้ทวน
หัวข้อ: [SUPER SPECIAL โจนัท P.85]190713 -ใครว่าผมอ่อนก็ได้..(ต่อไปโจคงได้กลัวเมีย)! (อ่าน 742804 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก