หัวข้อ: [SUPER SPECIAL โจนัท P.85]190713 -ใครว่าผมอ่อนก็ได้..(ต่อไปโจคงได้กลัวเมีย)!

[badcow]

แต่งผิดเรื่องมา 3 ตอนติดๆกันเลยนะครับ !!!!!!!

[TanyaPuech]

   ปลงกับนัท

[beer]

ถ้านัทจะทำแบบนี้นะ เลิกกันคงดีมั้ง

เชื่อทุกคนยกเว้นแฟนตัวเอง ถ้าเรื่องแค่นี้ผ่านมันไปด้วยกันไม่ได้ก็จบเหอะ

ในเมื่อมีสมองแต่นัทไม่เคยใช้ประโยชน์ ก็ให้คนอื่นจูงอะดีแล้ว

หงุดหงิดนัทสุดๆ เพื่อพวกงี่เง่าจริงๆ

(สงสัยอินมากไปหน่อย )

[DraCo_SLa13]

นัทเอ็งท้องเหรอ  เออเข้าใจว่าระแวงแถมเห็นคาตา  เฮ้อ    แถมระยะหลังยังห่างๆกันอีกตะหาก 

[zaferianight]

สงสารโจ ชักหงุดหงิดนัทและ ไม่ฟังเหตุผลอะไรเลยเชื่อแต่คนอื่นแล้วบอกว่าเชื่อแต่สิ่งที่ตาเห็นดูยังไงก้เชื่อที่หยกพูดชัดๆ แฟนกันยังไงว๊ะ แบบนี้จะยืดมั้ยเนี่ย งี่เง่าได้โล่อ่ะ(อารมณ์ส่วนตัวป่าวเนี่ย555)

[indy❣zaka]

นัท งี่เง่าที่ไม่ฟัง
โจ ก็งี่เง่า ที่ไม่พูดๆไปเลย

จะฟังไม่ฟังก็ช่างมันดิวะ  พูดๆออกไปเลย จะมัวมาอมแป๊ะไรอยู่ได้อ่ะโจ
ถ้ามันไม่ฟังอย่างงี้นะ  เป็นตู  ตูตะโกนใส่หน้ามันไปแล้วล่ะอิคุณโจ 

[river]

หยกเล่าอะไรมากมายเหรอ แล้วโจเคยทำอะไรให้นัทเสียใจเหรอ
นัทถึงเชื่อหยกซะไม่ยอมฟังเลย
ทำไมกลายเป็นไม่มีสติอย่างที่โจท้วงไปเลยล่ะ

[หวานเย็น]

ตอนใหม่คลอดแล้ว

ถ้าโลโล่แก้คำผิดเสร็จคงจะเอามาลงมั้ง

ถ้ามันนานแสดงว่าหวานพิมพ์ผิดเยอะ

 

[gupalz]

รอค่ะ^^

[roseen]

 

[BeeRY]

ตอนใหม่คลอดแล้ว

ช่วงนี้คนเขียนทั้งสองฟิตจริงอะไรจริง คนอ่านเลยได้กำไร >///<
รออ่านแบบชิลๆ

[litlittledragon]

ดูเหมือนจะเป็นการเข้าใจผิดกัน หวังว่าจะหันมาคุยกันดีๆ ได้
แต่ก็รู้ว่ามันยากที่จะเปิดหูเปิดใจฟัง คนมีชนักปักหลัง จะหวังให้
นัทเชื่อใจอีกครั้งคงยาก ใครไม่เคยยืนอยู่ ณ จุดๆ นั้นไม่เข้าใจ
หรอก ทั้งๆ ที่รัก แต่ก็ไม่กล้าเชื่อคำปากของอีกฝ่ายอีกแล้ว
อยากให้กลับไปเหมือนเดิม แต่ก็กลัวเจ็บอีก เฮ่อ... หวังว่าเวลา
จะทำให้หลายๆ อย่างดีขึ้นเป็นลำดับเนอะ

[┗◎┗◎]

(The end of stage)

 
   





 

 
กูให้เวลาไอ้นัทมันตามที่มันต้องการ กูไม่รู้ว่ามันเป็นเพียงขออ้างให้กูเลิกตอแยมันหรือมันต้องการเวลาจริงๆ
 

ผ่านมาเป็นเดือนเรายังไม่ได้คุยกัน เรื่องยังคงคาราคาซังอยู่ นัทไม่มีวี่แววที่จะมาคุยกับกูให้รู้เรื่อง
 

ที่จริงกูยังตามดูมัน ไปรับไปส่งมันทุกวัน เพียงแต่มันไม่เห็น

กูเห็นความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น ช่วงแรกๆนัทมันดูแย่มาก เพื่อนต้องมาอยู่ด้วยทุกวัน แต่หลังๆมันดีขึ้นไม่ได้ตาบวมไปเรียน หัวเราะและยิ้มได้ ต่างจากกู นานวันกูยิ่งแย่ลงๆ โดยเฉพาะหัวใจกู





 
อีกไม่กี่วันจะถึงวันเกิดกู กูนั่งมองเข็มกลัดติดเน็คไทที่มาของความเข้าใจผิดของเมีย

นั่งนึกย้อนถึงเหตุการณ์ก่อนที่กูกับมันจะทะเลาะกัน




นัทเริ่มคุยโทรศัพท์และออกไปไหนมาไหนกับเพื่อนมากขึ้น กูไม่ได้ว่าอะไร เพราะช่วงหลังๆมา กูทำโปรเจคไม่ว่าง นัทมันคงเหงา

โปรเจคกูมีปัญหา อาจารย์ตีกลับมาให้แก้แล้วแก้อีก  ไม่ใช่แก้ธรรมดา แต่แก้ชุดใหญ่เลยว่ะ

จนบางครั้งกูคิดแม่งกูจบปีหน้าก็ได้วะ แต่ก็ได้แค่คิดเพราะโปรเจคที่ทำมันทำเป็นกลุ่ม กูเลยต้องพยายามเพื่อเพื่อนคนอื่นด้วย


ระยะนี้กูว่า ช่องว่างระหว่างกูกับนัทมันเพิ่มมากขึ้น

ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกแบบนั้นทั้งๆที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน จะต่างก็ตรงที่เราทั้งคู่ไม่ค่อยมีเวลาคุยกัน

 




“นัท เย็นนี้ไปดูหนังกันดีมั้ยวะ”กูชวนมันเพราะกูเพิ่งส่งโปรเจคเมื่อเช้า กะว่าจะกลับไปหลับสักงีบแล้วเย็นๆจะพาเมียไปดินเนอร์

 
“เย็นนี้ไม่ได้ว่ะ พอดีหยกมันไม่สบาย กูว่าจะไปดูมันหน่อย พรุ่งนี้ละกัน ”นัทมันยิ้มแหยๆบอกกู กูพยักหน้านิ่งๆ เดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าไปอาบน้ำ คือ เมื่อคืนกูทำโปรเจคทั้งคืน ยังไม่ได้นอน ส่งงานตอนแปดโมงแล้วถึงกลับหอ ยังดีที่วันนี้เมียกูมีเรียนสิบโมงกูถึงเจอมัน


“นัท มึงไปยังไง หอหยกน่ะ ให้กูไปส่งมั้ย”กูเดินออกจากห้องน้ำแล้วถามมัน  ไอ้นัทกำลังเก็บกระเป๋าเตรียมไปเรียนหยุดมือแล้วเงยหน้ามองกู มันยิ้มแต่ส่ายหน้า
 

“ไม่ต้องๆเดี๋ยวกูไปเอง มึงนอนเถอะ เดี๋ยวกูเลิกเรียนบ่ายสอง กูไม่อยากปลุกมึง”มันปฏิเสธ ที่จริงมันคงไม่อยากให้กูไป หน้าตากูคงโทรม อีกอย่างหยกเพื่อนมันคงไม่ชอบกูเท่าไหร่ เพราะถ้ามีกูไปด้วยทีไรบรรยากาศมันจะดูอึดอัด นัทมันคงลำบากใจมั้ง

 
“ตามใจมึงแล้วกัน แล้วตอนกลับให้กูไปรับมั้ย ”กูยังถามไปเปลี่ยนชุดไป กูมองหน้ามันผ่านกระจกตู้เสื้อผ้า นัทมันกำลังทำหน้านิ่วเหมือนคิดหนัก กูเลยตัดปัญหา “เอางี้ ถ้ามึงจะให้กูไปรับ มึงโทรหากูแล้วกัน”


“อือ ได้ๆ”มันพยักหน้า
 

“นัท มึงมานี่ดิ”กูแต่งตัวเสร็จ ยิ้มหวานกวักมือเรียกมันเข้ามาใกล้ๆ
 

“อะไร”ไอ้นัทมันทำหน้าระแวง แต่ยอมเดินเข้ามาตามที่กูเรียก
 

“กอดหน่อย”กูยกแขนกอดมันจริงๆ  ช่วงนี้แม่งอะไรไม่รู้ว่ะ ชีวิตกูแลดูวุ่นวาย กูไม่ค่อยว่างด้วย สรุป กูคิดถึงเมีย
 

“อื้อ ไอ้โจ ไหนว่ากอด มึงจูบทำไม” มันบ่นกูขำๆหลังจากที่กูถอนจูบ
 

“กูพอใจ”กูเลิกคิ้วตอนมันกวนๆแล้วเริ่มจูบอีกครั้ง มือล้วงเข้าไปทั้งในเสื้อและกางเกงเมีย
 

“โจ อื้อ ทำไรของมึง กูมีเรียนนะ”ปากมันก็บ่นกู แต่นัทน้อยแม่งตั้งเด่คล้อยตามกูแระ
 

“อีกตั้งชั่วโมงกว่าๆ มึงไปทันหน่า”กูปากกูพรมจูบไปหน้าอกมัน นัทมันไม่ได้ห้ามจริงจังอะไร
 

ไม่มีอะไรมาก กูก็แค่จัดไปให้มันดอกหนึ่งก่อนเมียไปเรียน ส่วนกูหลับเป็นตายสบายตัวกันไป

 

 

 

 

เสียงโทรเข้าทำเอากูตื่น กูคงหลับไปนานมาก เพราะตื่นมาอีกทีฟ้ามืดแล้วว่ะ  เน้น ฟ้ามืดเว้ย ไม่ใช่ฟ้าเหลือง จัดไปดอกเดียวไม่เหลืองหรอกเว้ย

 

“ฮัลโล มึงอยู่ไหน จะกลับเมื่อไหร่วะ”กูรับสายทั้งๆที่เสียงยังคงงัวเงีย
 

“โจ มึงเอาเสื้อผ้ามาส่งกูที่ ร.พ. หน่อยดิ”นัทมันสั่งมาตามสาย ฟังแค่นั้น กูตกใจลุกขึ้นนั่งบนเตียงทันที
 

“มึงเป็นอะไร!!! ”
 

“กูไม่เป็นไร พอดีว่าหยกมันไม่สบาย กูมาเยี่ยมเลยพามันมาหาหมอ แล้วหมอให้มันนอน ร.พ. กูเลยจะเฝ้ามัน”
 

“อืม มึงไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เดี๋ยวกูเอาเสื้อผ้าไปให้ มึงกินอะไรรึยัง”
 

“ยังเลยมึง”
 

“เดี๋ยวกูซื้อข้าวเข้าไปให้มึงด้วย”
 

 

กูอาบน้ำแต่งตัว ซื้อของกินและเอาเสื้อผ้าไปให้ไอ้นัทตามที่มันบอก กูไปถึงหยกหลับไปแล้ว หยกไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก ทอลซิลอักเสบ มันเป็นหนอง หมอว่าแค่ยากินคงไม่พอ เลยอยากให้นอนโรงบาลเพื่อใช้ยาฉีดแทน น่าจะสักสองคืน แน่นอนว่าเมียกูเฝ้าทั้งสองคืน เอาเถอะเพื่อนกันนี่หว่าเพื่อนลำบาก กูจะให้เมียทิ้งเพื่อนได้ไง
 

ช่วงที่หยกนอน ร.พ. กูไปรับไปส่งมันทุกวัน แต่กูไม่ได้เฝ้าด้วย เพราะอะไรก็น่าจะรู้ๆกันอยู่

 

“โจ มึงว่าคนเรามันจะเปลี่ยนสันดานกันได้มั้ยวะ”อยู่ๆมันถามกูขึ้น
 

“มันขึ้นกับว่าเค้าตั้งใจจะปรับเปลี่ยนเพื่ออะไร กูหมายถึงแรงจูงใจน่ะมึง”กูอธิบาย
 

“เหรอวะ สันดานเลยนะมึง จะเปลี่ยนได้เหรอวะ”มันยังคงเซ้าซี้
 

“มึงเป็นไรมากป่าววะ มึงมีเรื่องไร บอกกูได้นะ”กูมองมันอย่างสงสัย
 

“ก็ไม่มีอะไร กูแค่สงสัย”มันส่ายหน้าแล้วยิ้มให้กู


 

หลังจากที่มันนอนเฝ้าหยก นัทมันแปลกไป เหมือนจะใส่ใจกูมากขึ้น แต่มันก็ไม่ใช่ มันเหม่อบ่อยๆ กูถามนะแต่มันบอกว่า ไม่มีอะไร ตลอด

 
อย่างที่กูบอกว่า ช่วงนี้ไม่รู้มีเหี้ยไรหนักหนา เวลาของกูกับเมียถึงไม่ค่อยว่างตรงกัน พอนัทมันว่าง กูก็ไม่ว่าง

พอกูว่าง แต่ไอ้นัทมันก็ไม่ว่าง
 

เฮ้อ เซ็งแม่ง โปรเจคกูถูกตีกลับคืนมาอีกรอบ กลุ่มกูมีอยู่สี่คน ชายสามหญิงหนึ่ง

มีกู

ไอ้พล

ไอ้กร

และไอ้นิ่ม
 

ไอ้นิ่มหญิงเดียวในกลุ่ม ภาพลักษณ์สวยหวาน น่ารักสุดๆ แต่อย่าให้มันอ้าปาก ห้าวซะ
 

“เดือนหน้าจะวันเกิดกู กูอยากให้ของขวัญเมียว่ะ”กูพูดขึ้นลอยๆ
 

“เหี้ยโจ อย่างมึงนี่นะ”นิ่มมันทำหน้าตกใจ เพราะปกติกูกับบรรดากิ๊กเก่าทั้งหลายหรือแฟนก่อนหน้านี้ กูไม่เคยจะอะไรมากมาย แต่กับนัท กูอยากทำให้มัน
 

“สัด วันเกิดต้องได้ของขวัญ ไม่ใช่ให้ของขวัญ ”ไอ้กรมันพูดขึ้นบ้าง
 

“กูก็ว่างั้นแหละ”ไอ้พลเห็นด้วย

 
“แล้วไง ทำไมต้องเหมือนคนอื่น กูพอใจนี่หว่า”กูบอกพวกมันไป

 
“เอางี้มั้ยวะ มึงทำแหวนคู่มั้ย กูรู้จักร้านมีส่วนลดๆ”ไอ้นิ่มมันออกความเห็น เออว่ะ ก็ดี แต่กูไม่อยากทำแหวน

 
“กูว่ากูทำเข็มกลัดติดเน็คไทดีกว่าวะ ของกูอัน ของเมียอัน ร้านที่มึงรู้จักทำได้มั้ยวะ”

 
“ได้ๆ เดี๋ยวกูโทรถามมันก่อน ”มันบอกกูแล้วกดเบอร์โทรออกอย่างชำนาญ

 

ไอ้ร้านที่มันว่ามันรู้จักน่ะ ร้านแฟนมันเอง แฟนมันมีร้านทองในห้างใกล้ๆมหาลัยกูนี่แหละ
 

กูตกลงใจทำเข็มกลัดติดเน็คไท ทำออกมาคู่กัน

 
กูเริ่มคิดแบบ และส่งให้แฟนนิ่ม กูอมยิ้มเสมอเมื่อนึกถึงหน้าเมีย เวลาที่มันเห็นของขวัญของกู มันจะทำหน้าแบบไหน จะชอบรึเปล่า แต่ถึงยังไงได้ของฟรียังดีว่าไม่ได้ละว่ะ

 
เคยเป็นมั้ยว่ะ เวลาอยากจะทำอะไรให้ใคร โดยเฉพาะคนที่อยู่ในหัวใจ มันรู้สึกมีความสุข

 
ความสุขเล็กๆของกู แต่ตอนนี้มันกลายเป็นความทุกข์อันใหญ่หลวงของกูเหมือนกัน เฮ้อ

 

 

หลังจากที่ต้องแก้โปรเจคอยู่หลายครั้งจนในที่สุด โปรเจคกลุ่มกูก็ผ่าน ตอนแรกไอ้นิ่มโทรมาบอกว่าอาจารย์เรียกทุกคนในกลุ่มเราไปพบ กูแม่งใจหาย กลัวมันไม่ผ่านอีก แต่สุดท้ายมันก็ผ่าน อาจารย์แค่เรียกไปถามนิดหน่อย

 
“เหี้ยโจ  ของที่มึงสั่งเสร็จแล้ว พี่คิมโทรมาบอกกูเมื่อกี้ มึงจะไปเอาเลยมั้ย”ไอ้นิ่มมันถาม พี่คิมแฟนมันน่ะ

 
“เออ”กูตอบตกลงทันที

 
“ดีๆ กูจะได้โทรบอกพี่คิมว่าไม่ต้องมารับ เดี๋ยวเมียจะติดรถเพื่อนไป”มันพูดหน้าตาย

 
“ออกตัวแรงนะมึง ”กูแซวมัน

 
“อะ แน่นอนผัวกู กูหวง กูจบเมื่อไหร่ก็แต่งเลย มึงอย่าลืมไปเป็นเพื่อนเจ้าสาวนะ”มันลอยหน้าลอยตาตอบกู

 
“สัด มึงสงวนตำแหน่งผัวเจ้าบ่าวแทนเพื่อนเจ้าสาวให้กูดิ ”กูกวนตีนมัน

 
“อย่าแม้แต่จะคิดนะไอ้เหี้ย  จัญไร”มันขึงตาและตบหัวกูอย่างแรง ก่อนกดโทรออกหาผัวมันเพื่อบอกว่าจะไปหาที่ร้านพร้อมกับกู  เจ็บชิบหายมือรึตีนว่ะแม่ง

 

 

 

เข็มกลัดเน็คไทออกมาสวยเท่สมใจ กูยิ้มแก้มปริจนไอ้นิ่มมันแซว เมื่อกี้ไอ้นัทมันโทรมา กูกลัวมันรู้ความลับ เลยแหลไปว่าปั่นโปรเจคอยู่ รู้สึกผิดหน่อยๆ แต่เอาเถอะกูอยากเซอร์ไพร์

 
“เฮ้ยมึง ไปดูหนังเป็นเพื่อนกูหน่อย”ไอ้นิ่มมันชวนกู หลังจากที่กูเก็บเข็มกลัดเรียบร้อย
 

“มึงไปกับผัวมึงดิ”กูบอกอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่
 

“มันไม่ชอบดูหนังแนวนี้ ถือซะว่าเลี้ยงหนังขอบคุณกูไง”ไอ้นิ่มมันยังต่อรอง สมแล้วกับที่มันมีผัวเป็นพ่อค้า
 

“แต่กู...........เออ ก็ได้วะ”กูทำหน้าคิดหนักในช่วงแรกแต่ก็ตอบตกลงในที่สุด จริงๆแล้วกูอยากกลับไปหาไอ้นัทมากกว่า พอได้ยินเสียงยิ่งคิดถึง เอาเถอะ เพื่อนมันก็ดี กูได้ส่วนลดตั้งเยอะก็เพราะมัน แค่เลี้ยงข้าวเลี้ยงหนังไม่น่าเป็นปัญหา ไหนๆกับเมียก็ไม่ค่อยได้เจอกัน จะเจอช้าไปอีกไม่กี่ชั่วโมงคงไม่เป็นไร

 
เฮ้อ เพราะกูคิดแบบนั้นแหละ ถึงได้ซวยแบบนี้ รู้งี้ไปหาเมียก่อนซะก็ดี แต่อย่างว่าแหละ ใครมันจะไปรู้วะ ไม่อย่างนั้นคงไม่มีคำว่า รู้เท่าไม่ถึงการณ์

 

มันพากูดูหนังฆาตกรโรคจิต กูว่าน่ากลัวกว่าหนังผีอีกแม่ง หน้าตามึงไม่ให้กับการดูหนังประเภทนี้เลยไอ้นิ่ม
 

แล้วเหตุการณ์หลังจากนี้ก็เป็นอย่างรู้ๆกัน เมียโผล่มาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ จนตอนนี้เรายังไม่คืนดีกัน

 
กูว่าถ้าเมียกูรู้ว่าเราทะเลาะกันด้วยเรื่องอะไร  คงจะฮา มันก็แค่เรื่องงี่เง่า

 
กูกะว่าวันเกิดกู กูจะคุยกับมันให้รู้เรื่อง กูตั้งใจจะเอาของขวัญที่กูเตรียมไว้ไปให้มันด้วย

 




 

วันนี้วันเกิดกู กูตื่นแต่เช้าใส่บาตร แล้วไปหาเมีย ใจกูมีความหวัง นัทมันสอบเสร็จตั้งแต่เมื่อวาน กูให้ไอ้ตั้มมันสืบให้ วันนี้มันน่าจะเตรียมตัวกลับบ้านเพราะเมื่อคืนมันฉลองกับเพื่อนๆมันดึก มหาลัยปิดเทอมแล้วนี่หว่า ส่วนกูก็เรียนจบแล้ว ทำเรื่องจบ กูสมัครงานไว้ที่บริษัทรถยนต์นำเข้าชั้นนำของประเทศไว้ อีกสองวันเขานัดสัมภาษณ์

 
ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 
กูยืนเคาะประตูหน้าห้องคุ้นเคย รอคนข้างในมาเปิดประตูให้ ใจเต้นโครมคราม

 
ประตูเปิดออกกูยิ้มกว้าง นัทมันทำหน้าตกใจที่เห็นกูยืนยิ้มกว้างส่งให้มัน สภาพเมียกูดูไม่ได้เลยว่ะ สงสัยเมื่อคืนมันจะหนัก

 
กูยื่นกล่องของขวัญที่เตรียมไว้ให้มัน มันไม่รับ แต่มองของที่กูยื่นให้

 

“อะไร”มันถามเสียงเย็น
 

“อยากรู้มึงเปิดดูดิ”กูยิ้มกว้าง
 

“เหอะ ผมไม่อยากได้ เอาของคุณกลับไปเถอะ”มันกระตุกยิ้ม สายตาที่มองเหมือนเหยียด
 

“กูตั้งใจทำให้มึงนะ ”จากหัวใจที่พองโตของกูเริ่มแฟ่บลง
 

“คุณคิดว่าของแค่นี้จะทำให้ผมมองข้ามความรู้สึกที่เสียไปได้ยังไง”มองบอกแล้วมองหน้ากูนิ่งๆ
 

“….”กูเม้มปากพยายามสะกดอารมณ์ที่ครุกรุ่น ยัดของขวัญกล่องเล็กลงในมือไอ้นัท  นัทมันสะบัดมือทิ้งจนกล่องของขวัญกลิ้งตกไปที่พื้น กูไม่ได้พูดอะไร แต่มองหน้ามันนิ่งๆแววตาตัดพ้อ จนมันเริ่มทำหน้าไม่ถูก
 

“ผมบอกแล้วไง ว่าผมไม่อยากได้”
 

“กูว่า กูให้เวลามึงตามที่มึงขอมานานมากพอแล้ว มึงควรต้องฟังกูบ้าง”กูกระชากแขนมัน ยังไงซะวันนี้กูจะคุยให้รู้เรื่อง มันขัดขืน  ทั้งดิ้น ทั้งเตะ ทั้งต่อยกู สารพัด
 

“ปล่อยกูไอ้เหี้ย”มันตะคอกเสียงดัง
 

“เฮ้ย!! มึงทำไรเพื่อนกู”เพื่อนนัท ไอ้แม็ค มันดึงไอ้นัทออกจากกู แล้วต่อยจนกูเซล้มกลิ้งไปกับพื้น นาทีนี้กูโมโห ลุกขึ้นได้กุกระโจนใส่มัน เราแลกหมัดกัน เสียงโวยวายรอบข้าง ไอ้นัทที่พยายามจะแยกเราทั้งคู่ ไอ้แม็คตัวมันเล็กกว่ากู มันเสียเปรียบ ไม่รู้ไอ้ชัยไอ้ตั้มมาจากไหน มันล็อคคอกระชากกูออก ส่วนไอ้แม็คมีเมียกูพยุงให้ลุกขึ้น
 

“ปล่อยกูไอ้เหี้ยชัย สัดตั้ม”กูดิ้นพยายามจะไปต่อยไอ้แม็คอีก
 

“ใจเย็นมึง”ไอ้ตั้มมันเกลี่ยกล่อมกู กูฮึดฮัดแต่ยอมนิ่งลงบ้าง
 

“มึงไปเลยนะไอ้เหี้ยโจ สันดานอันธพาล มึงออกไปจากชีวิตกูไอ้สัด”ไอ้นัทตะคอกด่ากู คำพูดมันทำเอากูนิ่ง
 

“แล้วมึงล่ะ ดีแต่เชื่อคนอื่น ฟังคนอื่น มึงเคยคิดที่จะมองจากที่กูเป็นกูบ้างมั้ย กูกล้าพูดได้ว่าที่มึงร่ำร้องจะเลิกๆกับกูคราวนี้ กูไม่ผิด ”กูพูดออกไปนิ่งๆ กูเสียใจ  เสียใจจนไม่สามารถกลั่นออกมาเป็นน้ำตาได้ ใช่ กูไม่ได้ร้องไห้ กูไม่มีน้ำตา แต่ตอนนี้น้ำตามันล้นใจจนออกมาท่วมปอด มันอึดอัด เหมือนแค่หายใจ กูยังเหนื่อย

 

“ปล่อยกูไอ้ชัย ”ไอ้ชัยมันยอมปล่อย กูเดินไปก้มหยิบกล่องของขวัญบนพื้นแล้วเดินเข้าไปหาไอ้นัทที่น้ำตาไหลแต่ไม่ยอมมองหน้ากู จับมือมันเอาของขวัญยัดใส่มือมันอีกครั้ง คราวนี้มันไม่ได้สะบัดออก
 

“ของชิ้นนี้กูตั้งใจทำให้มึง ถ้ามึงไม่เอา ฝากมึงทิ้งให้กูด้วย หัวใจกูเหมือนกัน ถ้ามึงไม่เห็นค่ามันขนาดนั้น กูฝากมึงทิ้งให้กูด้วย กูรักมึงนะ ”กูโกรธมันมากแค่ไหน แต่กูก็ยังรักมันอยู่ดี กูยกมือปาดน้ำตาออกให้มัน โยกหัวมันเบาๆ แล้วหันหลังเดินออกมา

 

 

พอกันที !!!
 

กูรักมันนะ แต่กูก็รักตัวเองเหมือนกัน
 

กูไม่อยากเชื่อ นี่พวกกูเลิกกับด้วยเรื่องงี่เง่า!!
 

กูรู้ตัวว่าเมื่อก่อนกูมันเลวขนาดไหน ถ้านัทมันจะไม่ไว้ใจ กูเข้าใจ แต่ไม่รู้ว่ะ สิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้แม่งงี่เง่าชิบหาย
 

ตอนแรกกูคิดนะ ว่ายังไง กูจะดื้อ จะคุยกับมันให้รู้เรื่องตามสันดานที่เอาแต่ใจของกู
 

แต่พอเอาจริงๆ เจอหน้ามัน สายตาของมัน ความตั้งใจที่มีหายหวับไปกับตา
 

ไม่เป็นกู ไม่รู้หรอกว่า ตอนนั้นกูพูดไม่ออกจริงๆ ทั้งๆที่อยากจะพูด
 

สมัยก่อนกูยังเคยด่าเพื่อนว่า เรื่องแค่นี้แม่งไม่พูดออกไปจะได้รู้เรื่องกัน ตอนนี้กูเข้าใจพวกมันว่ะ ในบางครั้งเราก็พูดไม่ออก ทั้งๆที่รู้ว่าพูดไปแล้วทุกอย่างอาจจะดีขึ้น
 

บางทีในเมื่อไม่ฟังกู ตัดสินกูไปแล้ว กูจะเปลืองน้ำลายอธิบายทำไม
 

ในเมื่อไม่ให้โอกาส ไม่เชื่อใจกู ที่เราเลิกกันตอนนี้มันอาจจะดีแล้ว
 

กูน้อยใจ เสียใจ เสียความรู้สึก มันสับสนปนกันไปหมด
 

ทำไมกูต้องไปให้คนอีกคนทำร้ายหัวใจกูซ้ำไปซ้ำมาด้วยวะ แม่งเอ้ย!!!!
 

กูรู้มันเจ็บ กูเข้าใจมัน แล้วมันล่ะ มันไม่รู้รึไงว่ากูก็เจ็บ แล้วมันไม่คิดจะเข้าใจกูบ้างรึไง

 

 

 

 

กูเดินออกมา ขาแทบก้าวไม่ออกแต่กูกลั้นใจทำใจแข็งค่อยๆก้าวออกมาทีละก้าว
 

ทีละก้าว
 

จนลงมาถึงใต้ถุนหอ กูยืนนิ่งมองไปที่รถ ถ้ากูขับรถออกไป เราคงจะจบกันจริงๆ

 

ใจหาย

 

มันเหมือนโลกหยุดหมุน เหมือนหัวใจมันโหวงๆ
 

กูถอนหายใจตัดสินก้าวเดินแต่ต้องหยุดชะงัก เพราะมือของกูถูกจับโดยมือของใครอีกคน
 

กูก้มมองที่มือแล้วมองย้อนขึ้นไป เห็นไอ้นัทน้ำตาคลอจับมือกูไว้
 

กูไม่ได้ต่อว่าอะไรมัน มองมันอย่างไม่เข้าใจ  เกิดคำถามขึ้นในใจ


ทำไม?

 

กูดึงมือกูออก ไม่รู้ว่ะ กูไม่อยากคุยส้นตีนอะไรอีกแล้ว อารมณ์แบบมีเหี้ยไรกับกูอีก
 

มันยืนก้มหน้าสะอื้นข้างๆกู
 

มึงไม่ต้องมาทำตัวหน้าสงสาร  กูขมวดคิ้ว แอบเหล่ตามองมันนิดนึง ที่จริงกูว่าจะทำใจแข็งไม่มองหน้าแม่งแระ
 

เมียกูก้มหน้าร้องไห้มองพื้นมันไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมองกูสักนิด มือของมันยกขึ้นมาพยายามเช็ดน้ำตาเรื่อยๆ แต่เหมือนมันเช็ดเท่าไหร่ก็ไม่หมด เช็ดจนแก้มแดงไปหมด กูอยากดึงมือของมันให้เลิกเช็ด แต่คิดอีกที ทำไมกูต้องทำ
 

เฮ้อ

 

กูถอนหายใจ แล้วเดินไปที่รถ กูเหล่มองมัน มันเดินตามกูต้อยๆ กูเปิดประตูขึ้นรถ มันก็เปิดประตูขึ้นรถกูเหมือนกัน


อะไรของมึง ไล่กูให้ออกไปจากชีวิต เสือกมาตามติดกูเป็นขี้ปลา
 

กูบอกตรงๆ หัวใจกูมันกลับมาฟูฟ่องตั้งแต่เห็นมันมายืนจับมือกูไว้แล้ว
 

คนๆนี้มีอิทธิพลต่อหัวใจกูจริงๆ ภายในเวลาไม่กี่นาทีทำให้กูทั้งใจสลาย แล้วมาเป่าลมให้มันพองโตจนคับอก
 

รถแล่นไปเรื่อยๆ กูไม่ได้พามันกลับบ้าน สภาพเมียกูไม่ต่างอะไรกับคนเพิ่งตื่น ไม่พอยังเกรอะกรังไปด้วยคราบน้ำตา กูจอดรถแวะปั๊มน้ำมัน ซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้มันรวมถึงแปรงสีฟันให้มันไปล้างหน้าทำตัว
 

กูขับรถพามันจนมาถึงพัทยา ติดต่อห้องพักโรงแรมแถวจอมเทียน
 

ตั้งแต่ขึ้นรถมา เราสองคนยังไม่มีใครปริปากสักคน จริงๆแล้วกูอยากพูดกับมันนะ แต่กูงอนมันอยู่ นัทมันเดินตามกูต้อยๆขึ้นห้องพัก

 

“มึงจะไม่พูดกับกูหน่อยเหรอ”นัทมันถามกูเสียงอ่อยมองหน้ากู กูเลิกคิ้วมองหน้ามัน แล้วเดินไปนั่งที่เตียงโดยมีมันเดินตามมานั่งข้างๆ
 

“ไหนมึงให้อะไรกู”นัทมันพูดแล้วเริ่มแกะของขวัญที่กูให้ “อะไรน่ะ แต่สวยดี เท่ว่ะ กูชอบนะ”มันพูดแล้วหันมายิ้มเอาใจกู

 
“มึงตามกูมาทำไม”กูถามมันเสียงเย็น

 
“ก็ ก็ ไม่รู้อะ พอมึงหันหลังแล้วเดินออกไป ใจกูเหมือนจะทนไม่ได้ มันเหมือนว่ากูจะเสียมึงไป รู้ตัวอีกทีขามันก็วิ่งตามมึงมาแล้วอะ”มันก้มหน้าตอบกูมือยังจับเข็มกลัดพลิกไปมาแก้เก้อ คำตอบของมันเล่นเอากูอมยิ้ม ตอบได้น่ารักนะเมียกู
 

“มึงบอกกูออกไปจากชีวิตมึงเอง”กูย้อนความจำให้มัน

 
“กูขอโทษ”มันทำเสียงซะหน้าสงสาร

 
“มึงน่ะสันดานเสียชอบพูดอะไรไม่คิด ไม่พอยังหูเบา”กูด่าเสียงเรียบ

 
“ได้ทีแล้วด่ากูเป็นชุดเลยนะไอ้เหี้ย”มันบ่นทำปากยื่น

 
“รึมันไม่จริง หัดเชื่อใจกูบ้างนะ ”กูบอกอย่างน้อยใจ ถอนหายใจแล้วมองออกไปมองท้องฟ้านอกระเบียง

 
“กูเชื่อใจมึงมาตลอดจนวันนั้น”มันบอกกูเสียงอ่อย

 
“อย่ามาพูดดี กูว่ามึงไม่เคยเชื่อใจกูเลยตะหาก ลึกๆมึงระแวงกู ทั้งๆที่พอกูคบมึง กูไม่ได้ทำส้นตีนไรเลย”กูบอกมันตามที่กูคิด ถ้ามันเชื่อใจกูมากกว่านี้เรื่องงี่เง่าคงไม่เกิด

 
“อาจจะเป็นยังงั้นมั้ง กูไม่รู้ ก็สันดานมึงแต่ก่อนดีนักนี่ กูระแวงมันก็ไม่แปลก”มันทำปากยื่นเถียงกู
 

“เออ มันไม่แปลก แต่มันแปลกที่มึงตัดสินกูทั้งๆที่ไม่ยอมฟังกู นี่กูยังไม่ได้เคลียร์เรื่องงี่เง่าเหตุผลที่มึงบอกเลิกกูเลยนะ ”กูหันมาจ้องหน้ามัน ตาดุจนมันหลบตากู

 
“งี่เง่าอะไร มึงตอแหลกูไปกับผู้หญิงอื่นชัดๆ”มันเถียงเสียงอ่อนแต่ไม่ยอมเหมือนกัน

 
“พูดเรื่องนี้มาก็ดี กูจะได้เคลียร์สักที เงียบแล้วฟัง มึงจะเชื่อ ไม่เชื่อแล้วแต่มึง”

 

กูเริ่มเล่าเรื่องประวัติเข็มกลัด รวมถึงไอ้นิ่มให้ไอ้นัทมันฟัง กูไม่รู้หรอกว่ามันจะเชื่อกูรึป่าว แต่ถ้ามันเลือกจะเชื่อกู เหตุการณ์นี้จะเป็นเหตุการณ์ที่สอนมันได้ดี ความระแวงที่มันมีต่อกูจะลดน้อยลง เราจะหันหน้าคุยกันมากขึ้น กูเชื่อแบบนั้น

 
“โจ กูขอโทษ”นัทมันจับมือกู ขอโทษอย่างรู้สึกผิด

 
“เรื่องอะไร”กูถามยิ้มๆ

 
“ที่กูงี่เง่าอะ”มันค้อนให้กู

 
“มึงรู้ตัวด้วย”กูเลิกคิ้วถามมัน

 
“เออ ”

 
“ทีหลังมีเรื่องอะไร คุยกันก่อน ก่อนที่จะตัดสินกู”กูบอกมัน

 
“อือ”มันพยักหน้า

 
“หัดเชื่อใจผัวมึงบ้างนะ”กูยิ้มโยกหัวมันไปมา

 
“คร้าบบบบบบบบ”มันยิ้มกว้างรับปากกู จนกูดึงมันเข้ามากอด เราหัวเราะให้กับความงี่เง่าของเราทั้งคู่

 
คู่รักงี่เง่า

 
ก็นะ ความรักบางครั้งทำให้คนดีๆ กลายเป็นคนงี่เง่าได้ไม่ยาก

 
หลายคนคงสงสัยว่าทำไมกูคืนดีกับนัทมันง่ายๆ แล้วทำไมกูต้องทำให้เรื่องมันยุ่งยากด้วยวะ


ความรักนะเว้ย ไม่ใช่สิ่งที่กูจะต้องเอาคืน ไม่ใช่ว่ามันเคยทำอะไรกับกูไว้แล้วกูจะต้องแก้แค้น

 
กูว่าแค่กูกับมัน กลับมาเข้าใจกันเหมือนเดิม นั่นมันก็พอแล้ว

 
เราเจ็บกันมามากพอแล้ว

 

 

 

ถ้าถามกูว่ากูกลัวเมียมั้ย?

 
สำหรับกู กูไม่กลัวมันหรอกไอ้นัทน่ะ
 

กูแคร์มัน ไม่อยากให้มันมากังวลหรือไม่สบายใจ แต่ถึงอย่างนั้น กูยังทำให้มันเสียน้ำตาบ่อยๆ
 

กูกับมันยังคงคบกันต่อไปเรื่อยๆ ทะเลาะกันบ้าง แต่ไม่มีครั้งไหนใหญ่โตจนเลิกกันเท่าครั้งเข็มกลัด

 
นัทโตขึ้น มันไม่บอกเลิกกูง่ายๆเหมือนแต่ก่อน หลังจากครั้งนั้น กูยังไม่เคยได้ยินคำว่าเลิกจากปากมัน

 
เรามีงอนมีง้อกันตามประสาคู่รักทั่วไป แต่ส่วนใหญ่เราไม่ให้เรื่องมันคาราคาซัง พยายามเคลียร์ให้เข้าใจกันภายใน24 ชั่วโมง

 

ความรักไม่ใช่เรื่องที่สวยงามอย่างเดียว และไม่ใช่เรื่องที่ทรมานอะไร

 
บางครั้งความรักทำให้คนเราสามารถยิ้มได้ทั้งน้ำตา

 





 

THE END.












เรื่องโดย     หวานเย็น 
....................................................................


หมดเวลาสนุกแล้วซิ 

ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่เข้ามาให้กำลังจวยกัน ด้วบๆ 


 




-,-

[aoommy]

 ::สุดยอด ขอตอนพิเศษหวานๆอีกสักตอนซิคะ คิดถึงโจนัทหนะ ไม่อยากให้จบไว

[badcow]

ขอบคุณครับ เเต่งถูกเรื่องซะที !!

[golove2]

 
ดีใจที่คืนดีกันได้
นัทแมร่งโคตรงี่เง่า เชื่อทุกคนยกเว้นโจ

แต่ก็ดีที่ปรับปรุงตัว
 

+1

[SweetSacrifice]

ขอตอนพิเศษจากหวานเลยคะๆ

[yeyong]

ชอบตอนที่นัทวิ่งตามโจไปนะ คือนาทีนั้นถือว่านัทลดทิฐิและทำตามความรู้สึกจริงๆ
ถึงแม้ยังจะไม่รู้เหตุผลเรื่องโจกับนิ่ม  แต่จะว่าไปมันมีสาเหตุมาจากเพื่อนเรา(หยก)เผาเรือน

ถึงเวลานิยายลาจาก ขอบคุณคนเขียนทั้งสองท่านนะคะ

ทิ้งท้าย ชอบประโยคนี้มากค่ะ    "ความรักนะเว้ย ไม่ใช่สิ่งที่กูจะต้องเอาคืน ไม่ใช่ว่ามันเคยทำอะไรกับกูไว้แล้วกูจะต้องแก้แค้น"

[chae]

เค้าจะไม่พล่ามเรื่องน้ำตาล แต่เค้าจะเรียกร้องขอสิทธ์เรื่องตอนพิเศษ
อั๊ยยะ แล้วก็จะรวมเล่มไหมอ่า เค้าอยากด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[iforgive]

ทำไมเหมือนยังไม่อยากให้จบเลยฟระ  แหง่ว ๆ

[MiSS-U]

 

เฮ้ออออ  ดีใจคืนดีกันได้ซะที 

จบจริงเหรอเนี่ย  คิดถึงโจนัทอ่ะ

ขอตอนพิเศษต่ออีกได้มั้ยคะ พลีสสสส

+1และเป็ด

[harumi]

ขอตอนพิเศษอีกซักตอนสองตอนนะ

[chai235]

แต่จริงนะ

ถ้าเป็นผม นัท มันคงไม่ได้เคลียร์หรอก โคตรจะงี่เง่า อย่างนั้น

บอกตรงๆเคืองมากๆ คนอย่างนัทน่ะ

[Donaldye]

อ๊ากกกกกกกกกกจบแล้วอ่ะ

[beery25]

  :pig4:ปัญหาถ้าผ่านมันไปได้ก็จะทำให้รักกันมากขึ้น

[malula]

ขอบคุณคนเขียนทั้งสองท่านนะคะ
สุดท้ายนัทก็ไม่ยอมเสียโจ ซึ้งค่ะ
คู่รักหลายคู่เลิกกันพราะความหวาดระแวง และการเติมเชื้อไฟของคนรอบข้าง
ไม่ใช่เพราะพวกเขาหมดรักกัน น่าเสียดาย

[kitty]

 

[Karn12]

จบไปอีกเรื่องอย่างมีความสุข 

ขอบคุณครับสำหรับนิยายดี ๆ และสนุกมาก ๆ   หวังว่าจะมีตอนพิเศษมาให้อ่านบ้างนะครับ

[zaferianight]

ขอตอนพิเศษหวานๆสักตอนจิ

[DraCo_SLa13]

อยากได้ตอนจบอีกตอนจังค่ะ  แต่เป็นมุมมองของนัทบ้าง  ว่ารู้สึกยังไง ที่ความจริงมันออกมาเป็นแบบนี้อ่ะ