หัวข้อ: [SUPER SPECIAL โจนัท P.85]190713 -ใครว่าผมอ่อนก็ได้..(ต่อไปโจคงได้กลัวเมีย)!

[NewYearzz]

หืม อะไรเอ่ย? แล้วที่มีตอนนึงที่ชดเหมือนจะโดนตั้มขืนใจมันยังไง? ตอนไหน? เมื่อไหร่อ่าครับ? งงอ่า

ยังไงก็ขอบคุณมากๆที่มต่อนะครับ 

[malula]

ฮ่าฮ่า สมหวังซะที
พี่ตั้มมัวแต่ป๊อด เลยช้าไปนิด ดีที่ชดรอนะ

[SweetSacrifice]

หืม อะไรเอ่ย? แล้วที่มีตอนนึงที่ชดเหมือนจะโดนตั้มขืนใจมันยังไง? ตอนไหน? เมื่อไหร่อ่าครับ? งงอ่า

ยังไงก็ขอบคุณมากๆที่มต่อนะครับ 

มีขยายนะ อยากอ่านต่อป่าว
แต่ต้องไปเรียกร้องกับคนลงนะ อิอิ

เพราะมีสนธิสัญญาลงกันถึงแค่ตอนจบจ้ะ

[NewYearzz]

มีขยายนะ อยากอ่านต่อป่าว
แต่ต้องไปเรียกร้องกับคนลงนะ อิอิ

เพราะมีสนธิสัญญาลงกันถึงแค่ตอนจบจ้ะ

จะให้ไปออดอ้อนยังไง เรียกร้องยังไงหรอครับ ยังอยากอ่านอยู่นะ

[┗◎┗◎]

จบเถิด T T

กว่าจะหลอกล่อให้มันแต่งตอนพิเศษได้

ต้องหาของมาแลกให้แต่งแต่ละตอนๆ ไม่งั้นมันไม่ยอมแต่ง


แรงงานทาสมาก

[beery25]

 

[BeeRY]

อยากอ่านอีกกกกกกกกกก
ตอนนี้ก็รู้แล้วว่าใจตรงกันแล้วนี่เนอะ ตอนแรกน้ำตาซึมเลย สงสารตั้ม
เอาตอนขยายอีกน้า พลีสสสสส

[NewYearzz]

มาเถอะครับ เคยได้ยินมั้ยว่ามาต่อนิยายให้นักอ่านตาดำๆ ไดบุญกว่าสร้างเจดีย์เจ็ดชั้นอีกนะ 

[MiSS-U]

สมหวัง และอยากอ่านต่อค่ะ

[greensnake]

เกือบเศร้าแน่ะ มายิ้มได้ก็อีตอนท้ายนี่แหละ
ถ้าตั้มบอกไปตั้งแต่แรก ป่านนี้มีลูกไปแล้ว
ชดซื่อๆแต่ไม่ได้โง่อย่างที่คิดนะเนี่ย ออกจะร้ายลึก
จะมีต่อใช่ไหมคะ บรรยากาศกำลังดีเลย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[SweetSacrifice]

จบเถิด T T

กว่าจะหลอกล่อให้มันแต่งตอนพิเศษได้

ต้องหาของมาแลกให้แต่งแต่ละตอนๆ ไม่งั้นมันไม่ยอมแต่ง


แรงงานทาสมาก

อยากเขียน ไอเดียเต็มหัวเลย

อิอิ

[หวานเย็น]

^
^
^
^
^

เรื่องเยอะจริงนะมึง จะแต่งก็แต่งมา

มึงนี้ทำตัวสมวัยนะ


วัยทอง

ฮ่าๆๆๆ





อย่างน้อยกูดีใจที่มาถึงตอนจบที่พี่ตั้มกูไม่เป็นอะไร

กูดีใจที่มันปลอดภัยจากอีนักเขียนโรคจิตอย่างมึง บิ้วจนกูไม่ยอมอ่านไปพักนึง

กลัวมึงเอาตั้มตาย

อีดอกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[rotedump]

55   เราให้คนไปสืบหา พี่นัทด้วยน่ะ !

  เผื่อจะมีตัวตนจริง  บ้าน โรงวัว เด็กในสังกัดเราเยอะ   

[หวานเย็น]

55   เราให้คนไปสืบหา พี่นัทด้วยน่ะ !

  เผื่อจะมีตัวตนจริง  บ้าน โรงวัว เด็กในสังกัดเราเยอะ   

หนูนัท เป็นแค่ตัวละคร ขอบคุณนะที่อ่านแล้วอินคิดว่า อาจจะมีจริง

ส่วนหมู่บ้าน  มีจริงเล่าตามความทรงจำที่เคยไปเที่ยว

แต่ไม่ใช่บ้านโรงวัว ถ้าอยากตามรอยนิยาย ก็….

ขึ้นรถเหลืองป้ายโรงวัว ที่ประตูเมืองเชียงใหม่ เลยตัวอำเภอสันป่าตอง ไปตำบลทุ้งเสี้ยว

จากนั้นรถจะพาเลี้ยวข้างป้อมตำรวจ(ถ้าจำไม่ผิด อะนะ) ตรงไปเรื่อยๆ

ถ้าเห็นเจดีย์องค์ใหญ่ๆ เก่าๆอยู่ทางซ้าย ตรงข้ามเจดีย์เยื้องๆกันจะมีศาลาริมทางรอรถอยู่

ถัดจากศาลาจะมีลานกว้างๆ ตอนเย็นจะมีคนมาเล่นกีฬา เลยลานกว้างจะมีถนนเข้าหมู่บ้าน ต่อจากถนนจะเป็นวัด

แล้วถ้าเดินเข้าหมู่บ้านผ่านหน้าวัด สุดกำแพงวัดจะมีต้นโพธิ์ผูกผ้าเจ็ดสีอยู่

อ้อ ถ้าไม่ได้ลงหมู่บ้านนี้เลยเจดีย์ไปนิดนึงจะมีป่าช้ามั้ง

ถ้าไปแล้วจะรู้แหละ ตามที่บรรยายไว้เลย ท้ายหมู่บ้านเหมือนจะขุดเจอเมืองเก่ารึซากกำแพงอะไรนี่แหละ

เรื่องนี้แค่ใช้สถานที่จริงนอกนั้นแต่งขึ้นมา ส่วนอารมณ์หลอนๆนั้น โดยส่วนตัวกลัวจริงๆ

โลโล่(คนโพส)กับป้าปุ๋ย(คนแต่งน้องนัท)  ยังเคยแซวว่า ‘มึงน่าจะไปแต่งนิยายผีนะ รุ่งแน่’

 


ปล.วันนี้แอบเข้ามาแบบหลบโลโล่ เป็นคนโพสที่ทำหน้าที่แทนคนอ่านได้ดีมาก มันเจอเมื่อไหร่ทวงตอนพิเศษยิกๆ

 

ตอนพิเศษของโจนัทนั้น หวานว่างเมื่อไหร่หวานก็แต่ง แต่แต่งๆลบๆ มันเลยไม่เสร็จสักที เหอๆ

 

[hembetaro]

จะรอ...ยังงัยก็จะเข้ามารอเทอ~~~~
 

[Li_TKR]

อ่านจบแว้ว มันเป็นนิยายที่หวานแบบถ่อยๆมาก     5555+
 

[หมวยลำเค็ญ]

เป็นคนที่ตามนิยายได้ช้าสุด  ไม่รู้มาก่อนว่านิยายห้องจบแล้วบางเรื่องเค้าก็มาต่อ ตอนพิเศษกัน

เคยอ่านจนจบแล้วหนึ่งรอบ เห็นตั้มชดมาต่อก็ดีใจ วนกลับเริ่มอ่านใหม่อีกครั้ง แอบอยากได้ตอนขยายด้วย

เพราะอ่านในตอนโจนัท เหมือนช้างจะไม่อะไรกับชด แล้วตอนนั้นชดก็เป็นแฟนกับตั้มแล้ว หรือเปล่า งง นิดๆ อ่ะจ๊ะ

ชอบสำนวนและ ความคิดของตัวละครของนักเขียนทั้งสองคนนะ ถ้าทำหนังสือก็อยากได้มาเก็บไว้

เคยเข้าไปอ่านเค้าด่ากัน ในไร้สาระคาเฟ่ ก็ฮาท้องแข็งกันไป เลิฟๆ คนเขียน คนโพส

[หวานเย็น]

หมวยลำเค็ญ

อยากได้ส่วนขยายของ ตั้มชดใช่มั้ย บอกป้าเลย

แต่ทำใจนะ เพราะหล่อนจะเล่นตัวนิดนึง ตามประสาคนโรคจิตอะ

ตอนพิเศษตั้มชดแต่ละตอนที่ผ่านมา คนที่น่าเห็นใจที่สุดน่าจะเป็นโลโล่ เพราะ ต้องไปสรรหาของกำนัลมาหลอกล่อ

ให้หญิงแก่วัยทองพอใจและยอมแต่ง

บ่นป้าในเล้ามีความสุขจริงๆ เพราะมันรักษาภาพไม่ด่ากลับ

กร๊ากกกกกก

 


ปล.
ลืมบอกไปตอนพิเศษแต่งเสร็จแล้ว 1 ตอน เลยมาเวิ่น เพราะส่งงานโลโล่ไปแล้ว
55555

[┗◎┗◎]

SPECIAL  JO-NAT 1







บางครั้งเรื่องราวต่างๆ ที่เรารู้

ยิ่งเป็นเรื่องของคนอื่นที่เรารู้นะ ลักษณะเหตุการณ์แบบนี้ถ้าเกิดขึ้นกับเรามันคงจะแย่

แม้ว่าบางเหตุการณ์เราจะมองว่ามันเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย แต่สำหรับอีกคนไม่ใช่

คนเรามีความอดทนต่อความทุกข์ได้ไม่เท่ากัน มันเป็นเครื่องวัดความเข้มแข็งของจิตใจได้อย่างดี

อย่างคนสูญเสียแขนขา หรือตาบอด ความสูญเสียนั้นยิ่งจะทวีคูณ หากว่าเราเคยมีมันมาก่อน

การที่เราไม่ใช่คนที่สูญเสีย  เรามองอยู่ข้างนอก เรารู้ว่ามันคงจะเสียใจ คงจะเป็นทุกข์มากมาย

คำว่า ดีแล้วที่ยังมีชีวิตอยู่  เป็นคำปลอบใจที่ดี

แต่ความจริงที่ว่า กว่าที่ชีวิตจะอยู่ได้ มันต้องต่อสู้กับความรู้สึกทรมานมากแค่ไหน

เรารู้ แต่เราไม่เข้าใจ จนกระทั่งได้สูญเสียเอง

.

.

.

.

.

.










นี่กูกำลังพล่ามอะไรวะ

มันก็คงเป็นเพราะตอนนี้กูได้สูญเสีย  ‘หัวใจ’  ไปแล้ว

การสูญเสีย ที่ทำให้กูเสียศูนย์

ไม่รู้ว่าคนอื่นจะเป็นเหมือนกูไหม กูเกลียดคำปลอบใจ

มันต่อต้าน มันคัดค้าน

ปล่อยกูเถอะ ปล่อยให้กูคิดได้เอง เมื่อถึงเวลากูจะลุกขึ้นเอง

ตอนนี้กูขอนั่งพัก........


 






‘เราเลิกกันแล้ว’















หกปีแล้วที่กูเลิกกับมัน

สามปีแรกกูคบคนนั้นคนนี้เพื่อที่จะลืมนัท แต่กูกลับพบความเป็นจริงที่ว่า…

หัวใจกูไม่ยอมรับใครนอกจากมัน

สามปีมานี้กูเลยตัดใจไม่คบใคร

การเป็นโสดแล้วแค่ได้รักมัน ได้คิดถึงมัน บางทีกลับรู้สึกสุขใจมากกว่าที่กูจะเอาคนอื่นมาแทนที่

กูได้ข่าวนัทบ้าง นัทมันคบๆเลิกๆกับผู้หญิงหลายคนเหมือนกัน

หลังจากเลิกกับกู มันไม่เคยคบกับผู้ชายเลย

อย่างน้อยตอนนี้ กูก็ภูมิใจที่ได้เป็นผู้ชายคนเดียวของมัน

ตอนนั้นที่เราเลิกกัน กูกับมันทะเลาะกันรุนแรงมาก กูเผลอตบหน้ามันด้วย

กูเสียใจนะ

เสียใจจริงๆ เสียใจที่ทำให้มันเสียใจ

เรื่องนี้ไม่มีใครผิด หรือว่าอาจจะผิดกันทั้งคู่

อาจจะเป็นเพราะเรารักกันไม่มากพอ

หวาดระแวงกันมากเกินไป

ไม่เชื่อใจกัน

หรือเราอยู่ห่างกัน เวลาไม่ตรงกัน กูทำงาน มันเรียน

สิ่งกระตุ้นภายนอกถึงทำให้ใจเราเขว คอยแต่ระแวง

ความรักของกูคงยังไม่มากพอที่จะทำให้มันเห็น เราระหองระแหงกันมาเป็นปีกว่าทุกอย่างมันจะระเบิด

นัทพูดออกมาหลายสิ่งหลายอย่างที่มันเก็บเอาไว้

 ‘กูมันเหี้ยขนาดนั้นเลยเหรอวะ’

บ้างทีกูคิดนะ ถ้านัทมันเปิดใจคุยกับกูมากกว่านี้ เราอาจจะไม่ต้องเลิกกัน

มันเหมือนเรายังรักกันอยู่ แต่เราอยู่ด้วยกันไม่ได้ เหมือนถ้ากูยังดึงรั้งไว้ นัทมันจะทรมาน

คนอย่างกูน่ะ คิดว่ายอมเลิกง่ายๆเหรอ กูดึง กูรั้ง จนเกือบมองหน้ากันไม่ติด

สุดท้าย…

เป็นกูเองที่ยอมปล่อยมือจากมันไป

.
.
.
.
เหี้ย!!! มือกูสั่น จนพิมพ์ลำบาก น้ำตามากมายไม่รู้มันมาจากไหน
.
.
.





กูกลั้นสะอื้นอย่างลำบากจนต้องหยุดพิมพ์แล้วแล้วนั่งร้องไห้มองหน้าจอคอม


คนอย่างกู ร้องไห้!!!


มันจะรู้บ้างไหม


กูจับหัวใจที่เต้นอย่างเจ็บปวดแล้วเงยหน้ามองเพดานทั้งน้ำตา ปากขยับพูดด้วยเสียงสั่นๆ เบาๆที่แม้กูจะพร่ำบอกมันเท่าไหร่เสียงก็คงดังไปไม่ถึงมัน




“นะ นัท  กะ กะ กู  ฮึก รักมึงมากนะ”








.
.
.
.
.
.












‘พอๆ เหี้ยแม่ง มึงจะร้องอะไรหนักหนา’ กูคิดได้ดังนั้นกูเลยลุกไปล้างหน้าล้างตา ปรับอารมณ์แล้วถึงกลับมานั่งหน้าจอคอมใหม่

นี่กูยังไม่ได้เล่าใช่ไหมว่า กูเขียนเรื่องมันกับกูลงเว็บนิยาย Boy’s love

ไม่มีใครรู้ว่ามันเป็นเรื่องจริง

กูมีความสุขนะ ที่ได้เล่าเรื่องต่างๆเกี่ยวกับมัน ได้เล่าถึงตอนที่เราอยู่ด้วยกัน ได้พรรณนาว่ากูรักมันมากแค่ไหน

ในเว็บกูไม่แน่ใจเหมือนกันว่ากูจะเล่าถึงตอนไหน

เพราะกูพิมพ์เก็บไว้เยอะมาก ทยอยเอาลง ตอนนี้ในสต็อคยังมีอีกเป็นสิบ

ไม่แน่ใจว่าตอนที่กูกำลังพิมพ์อยู่กูจะเอาลงไหม มันคือตอนที่เราเลิกกัน

บางทีกูอาจจะตัดจบก่อนจะถึง อยากให้มันจบแบบมีความสุข แม้มันจะแค่ในนิยายก็ตาม



ผลสุดท้ายวันนี้กูก็พิมพ์ต่อไม่ได้ เลยเซฟไว้แล้วปิดคอมนอน









กูทำงานด้านวิศวะที่เรียนมาแค่ 5 ปี แล้วก็ออกมาทำอย่างอื่น

กูเป็นช่างภาพอิสระ มีงานเขียนลงนิตยสารคอลัมน์ประจำ จริงๆแล้วกูมีหุ้นในบริษัทนี้ด้วย บริษัทไอ้จีน้องชายกูเอง กูให้มันบริหาร ส่วนกูแค่หุ้น

กูจับงานทางด้านนี้มาได้สามปี

ช่วงปีแรกกูยังทำงานประจำไปด้วย แล้วเขียนเล่นไม่ให้มันฟุ้งซ่านเรื่องไอ้นัทมากนัก พอเข้าปีที่สองกูลาออกจากงานด้านวิศวะมาเป็นช่างภาพประจำบริษัท แต่ทำตัวเหมือนช่างภาพอิสระมากกว่า

กูสนใจเรื่องถ่ายภาพมานานแล้ว ตั้งแต่ ม.ปลาย แต่ไม่เคยคิดเอาดีทางด้านนี้ กูเคยได้รางวัลประกวดภาพถ่ายด้วย






“พักบ้างดีไหม” จีมันพูดกับกู ตั้งแต่กูเลิกกับนัทมันมักจะทำหน้าเป็นห่วงกูเสมอ

“อะไรของมึง”

“ไปเที่ยวไหมละ มีรีสอร์ทอยากจะลงนิตยสารเรา ที่ระยองมีที่พักฟรีด้วยนะ”

“ตกลงมึงจะให้กูพัก รึจะให้กูทำงาน เอาให้แน่”

“ก็ให้พักไง แต่แค่เขียนแล้วถ่ายรูปเกี่ยวกับรีสอร์ทมาเป็นของแถมแค่นั้นเอง ไปเป็นเดือนก็ได้ แต่ขอส่งงานก่อนสิ้นเดือนนะ”

“เออๆ”

“รีสอร์ทกำลังขยาย เขียนเกี่ยวกับตรงนี้ด้วย สัมภาษณ์วิศวะที่คุมงานด้วยนะ”

“มึงนี่สั่งกูจังวะ ตกลงที่บอกให้กูพัก  มึงหลอกกูใช่ไหม”กูเหล่ตาถามมัน
 
“ป่าว ทำงานเหมือนไปเที่ยวดีจะตาย ไปพรุ่งนี้เลยนะ โทรบอกทางนั้นแล้ว”

“เหี้ย!! มึงกะไม่ให้กูเตรียมตัวเลยรึไง”

“อย่าบ่นมากน่าโจ เรื่องแค่นี้สำออยไปได้ แฟ้มรายละเอียดเอาไปด้วย”มันบ่นทำหน้าไม่สนใจกูแล้วก้มลงอ่านเอกสารบนโต๊ะ ประมาณว่ามันหมดธุระแล้วกูควรออกไปจากห้องมัน สมกับที่มันเป็นผู้บริหารจริงๆ แม้แต่พี่มัน มันก็ยังขยันใช้ เฮ้อ




เช้าวันต่อมา กูออกจากบ้านสายๆ ขับรถมาถึงระยองช่วงบ่าย หาทางมาจนถึงรีสอร์ทก็ช่วงเย็น

ที่จริง...





กูหลงทาง

ไม่ได้ให้ทางรีสอร์ทมารับ แต่ถือว่าขับรถเล่นดูเมืองเปลืองน้ำมันกันไป


รีสอร์ทพบตะวัน อยู่ติดทะเล หาดแม่รำพึง เป็นรีสอร์ทที่ใหญ่พอสมควร ผู้จัดการออกมาตอนรับอย่างดี พาเข้าที่พัก บ้านพักสะอาดจัดได้สวย แต่ละหลังห่างกันพอสมควร  ไม่ใกล้ไม่ไกลนักกูมองเห็นส่วนที่กำลังก่อสร้างที่จีมันพูดถึง แต่วันนี้เย็นมากแล้วพรุ่งนี้กูค่อยเริ่มงานแล้วกัน


กูเก็บของแล้วคว้ากล้องคู่ใจออกไปเดินเล่นริมหาดหน้ารีสอร์ท บรรยากาศกำลังสวยพระอาทิตย์ใกล้ตกดิน ทิวสนที่เรียงรายอยู่เต็มหาดมองไปตัดกับท้องฟ้าและน้ำทะเล

มาทะเลแล้วคิดถึง….              เมียหนึ่งเดียวในใจ

แม้จะไม่ใช่ทะเลที่นี่  แต่เราไปเที่ยวทะเลกันบ่อยมาก เพราะนัทมันชอบ คิดถึงตอนที่เราเดินหยอกล้อกันริมหาด

ตอนที่กูแกล้งอุ้มมันลงน้ำ



“อ้ากกกกกก เหี้ยโจ มึงปล่อยกูนะเว้ย”มันดิ้นๆพยายามจะลงแต่กูกอดมันไว้แน่นและวิ่งลงทะเล

ตู้มมมมมม

“แคกๆ ไอ้เหี้ย  แคกๆ”มันไอหน้าดำหน้าแดงแต่ยังพ่นคำด่ากูผสมไปด้วยได้ สามารถจริงๆเมียกู

“ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ”กูได้แต่ยืนกุมท้องห้องเราะมันอย่างสะใจ

“คืนนี้มึงอดแน่!!!”มันหยุดไอแล้วตะโกนใส่หน้ากู ไม่พอกระโดดล็อคคอกูจากด้านหลังให้หงายลงน้ำไปด้วยกันทั้งคู่ กูยังไม่ทันตั้งตัวกินน้ำไปหลายอึก ตะเกียกตะกายขึ้นมาเหนือน้ำโดยมีมันเป็นปลิงเกาะอยู่ที่หลัง



นึกถึงแล้วยังขำจนกูเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว

กูถ่ายรูปมองบรรยากาศ สักพักแล้วจึงเดินกลับรีสอร์ท เดินดูนั่นดูนี่ไปเรื่อย จนหางตากูเห็น นัท!!

กูหันไปมองอีกครั้ง คราวนี้ไม่มีแล้ว

สงสัยก็จะคิดถึงมากเกินไปเลยตาฝาด

กูยืนนิ่ง ถอนหายใจ แล้วหันกลับไปมองทะเลที่ท้องฟ้าเริ่มมืด มันช่างอ้างว้าง

ถ้ามีโอกาสอีกครั้ง กูจะไม่ยอมปล่อยมือจากมันอีกแล้ว






นัท 









กูคิดถึงมึง











เช้าวันใหม่ กูตื่นแต่เจ็ดโมงไปกินข้าวที่ห้องอาหารแล้วกลับมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าวันนี้คุณบอสเจ้าของรีสอร์ทนัดกูแปดโมงจะพาแนะนำรีสอร์ท ที่จริงจะให้ลูกน้องแนะนำกูก็ได้แต่พอดีกูต้องสัมภาษณ์คุณบอสด้วย


สัมภาษณ์และเดินดูรีสอร์ทเสร็จก็เที่ยงพอดี ช่วงบ่ายเขาจะพากูไปดูส่วนที่ก่อสร้าง และให้กูไปสัมภาษณ์หัวหน้าวิศวะที่คุมงานก่อสร้าง

คุณบอสดูเป็นหนุ่มน้อยไฟแรง และมีความเป็นกันเอง หน้าตาดีออกจะหวานดูน่ารัก ถ้าเทียบกับกูแล้วถือว่าตัวเล็กมากที่จริงเตี้ยกว่าไอ้นัทอีกมั้ง เหอะ ตลกตัวเองว่ะ เผลอไม่ได้คิดถึงมันอีกแล้ว

“ทานเยอะๆนะครับ อาหารขึ้นชื่อของทางรีสอร์ททั้งนั้น”คุณบอสแนะนำทีละอย่าง ก่อนกินกูว่าจะถ่ายรูป แต่คุณบอสบอกไว้ถ่ายวันหลัง เดี๋ยวจะให้ทางห้องอาหารจัดเมนูขึ้นชื่อให้ วันนี้หิวแล้วกินก่อน กูไงก็ได้ ไอ้จีมันบอกอยู่เป็นเดือนก็ได้ กูก็ไม่ได้รีบ

“ครับ ขอบคุณครับ”คุณบอสเทคแคร์กูดีมาก แต่กูว่ามันเกินไปหน่อย ไม่รู้ว่ะ อย่างตักอาหารให้กูตลอดชี้ชวนกิน ทำตาระยิบระยับใส่กูอย่างมีความหวังว่าอร่อยรึป่าว


ผ่านไปแล้วอาหารมื้อเที่ยง กูแยกกลับห้องพัก เพราะนัดกันอีกทีบ่ายโมงครึ่ง

เฮ้อ  ไม่รู้ทำไมกูรู้สึกอึดอัดตอนที่อยู่กับคุณบอส กูว่าเค้าเอาใจกูแปลกๆ

อาหารอร่อยนะ กูอยากให้นัทมันมากินด้วย

เฮ้อ กูคิดถึงมันอีกแล้ว

มองนาฬิกาอีกทีเหลือเวลาอีกสิบนาทีจะถึงเวลานัด กูลุกไปล้างหน้าเตรียมตัวออกไปรอที่ล็อบบี้ก่อนเวลาสักเล็กน้อย จะได้ไม่ดูเสียมารยาท





“ทางนี้ครับคุณโจ”กูหันไปตามเสียงรียก เจอคุณบอสยิ้มกว้างโปกมือให้อยู่ โดยมีอีกคนที่นั่งหันหลังให้กู

เหมือนจริงๆ เหมือนมาก แค่ข้างหลังยังเหมือนขนาดนี้ คนที่อยู่ในหัวใจกูมาตลอด

แต่คงไม่ใช่หรอกมันจะมาทำอะไรแถวนี้

กูเดินยิ้มตายังคงมองแผ่นหลังเล็กที่มองยังไงก็เหมือนนัท จนมาหยุดยืนอยู่ที่โต๊ะแล้วอีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมามองเท่านั้นแหละ


!!!


















เรื่องโดย     หวานเย็น 
....................................................................

[Donaldye]

โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยมันเป็นตอนพิเศษที่..........ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[หวานเย็น]

พิเศษสิ

พิเศษสุดๆอะ ยังไม่เห็นเรื่องอื่นทำเลยมั้ง

กร๊ากกกก

 

[NewYearzz]

เลิกกันมา 6 ปีละ!!!! 

แล้วที่ฟินในหัวเรามาตลอดว่าเค้ารักกันหวานฉ่ำหล่ะ? 

[chae]

เข้ามาเพื่อไรว่ะกุ
ไม่น่าเลย ไม่น่าเข้าเลย
ถ้าเข้ามาแล้วจะทำให้กุร้องไห้ แม่งง มันพิเศษจิงว่ะ

[yeyong]

อ่านแล้ว บอกได้คำเดียว
"ทำไมถึงทำกับฉันได้ ม่ายยยย "

[gupalz]

โอยยย สะเทือนจิตใจ ตอนจบมันแฮปปี้เอนดิ้งช่ายมะ
และตอนพิเศษนี่ เลิกกันมา 6 ปีแล้ว จิตตกก่อนนอนจริงๆตรู

[why yyy]

ง่ะ น้ำตาไหล T_T

[blackyoyo]

ว่าแล้ว ตงิดใจแปลกๆ ว่าเข้ามาต้องเจอเรื่องชวนประหลาดใจ

แต่นี้ประหลาดใจไปป่าวว้า TT^TT

[Li_TKR]

ได้โปรด!!!! รีไรท์ตอนนี้ด้วย


จะเลิกกันก็เลิกแค่ 2-3 ปีเหอะ 6ปี ปวดใจโครตๆ

[TanyaPuech]

    เพื่อ ?

[badcow]

แถวบ้านเราแบบนี้เค้าไม่เรียก Special ล่ะ !??