22 มิ.ย. วันนี้ผมเข้ายิมช้า พอดีเตรียมอุปกรณ์สำหรับจัด Studio จากที่บ้านไปยิมเพื่อถ่ายภาพน้องๆทำใบโปรโมทชมรมที่ยิม จริงๆอุปกรณ์พวกนี้ผมทำไว้ที่บ้านอยู่แล้ว แต่ผมไม่อยากให้น้องมาบ้านเท่าไหร่ เลยหิ้วไปจัดใหม่ที่ยิมแทน กว่าผมจะเข้าไปถึงก็เกือบหกโมงเย็นแล้ว พอเข้าไปถึงก็เจอว่านนั่งทำการบ้านอยู่ที่โต๊ะ ผมไม่ได้ทักทายอะไรเหมือนเคย แล้วผมก็ไปจัด Stuido ก่อนจะเริ่มถ่ายภาพน้องๆ ระหว่างนั้นผมก็เห็นว่านั่งทำการบ้านไม่ลุกไปไหนเลย จนถึงเวลาเลิกว่านรีบเก็บสมุดหนังสืออย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะสะพายกระเป๋าวิ่งออกไปที่รถพี่ป้อม หลังจากว่านกลับไปแล้วพวกผมกับน้องๆที่จะมาเป็นพรีเซ็นเตอร์ก็อยู่ถ่ายภาพกันต่อ กว่าจะเสร็จก็ปาไปเกือบสองทุ่ม
23 มิ.ย. จากที่ลองๆถามน้องๆดู....ดูเหมือนว่าทุกคนจะให้มายเป็นประธานชมรม ตอนบ่ายผมเอา File สำหรับทำป้ายไวนิลไปที่ร้าน....เค้าบอกว่าถ้าออกแบบมาเองหมด มาถึงก็ปริ้นเลยเค้าคิด ตรม.ละ100 แต่ถ้าให้เค้าออกแบบให้ด้วย เค้าคิด จรม.ละ 150 แน่นอน ถ่ายเอง ออกแบบเองแล้ว ก็ทำ File สำหรับปริ้นป้ายไวนิลเองเลย ประหยัดได้อีก 50บาท/ตรม. หลังจากสั่งป้ายไวนิลเสร็จผมก็ไปจัดแต่งยิมต่อ จนเวลาประมาณ 17.20 ว่านก็มา.....ก็เหมือนทุกๆครั้งถ้าผมอยู่ข้างในว่านจะไม่เข้ามา....แต่ทว่า....หลังจากที่ว่านเดินวนไปวนมาอยู่หน้ายิมพักหนึ่งว่านก็เดินเข้ามาบอกพี่ป้อมว่า
"ครูป้อมครับ วันนี้ผมให้แม่มารับ" หลังจากบอกเสร็จว่านก็เดินย้อนกลับไปที่หน้าโรงเรียน....
จริงๆถ้าจะมาเพื่อบอกแค่นี้โทรมาบอกพี่ป้อมก็ได้นะ แต่ถึงจะไม่โทรมาพี่ป้อมก็ไม่ได้ตามอยู่แล้วเพราะถ้าไม่เห็นว่านที่นี่ก็เป็นอันเข้าใจกันว่าว่านกลับบ้านไปแล้ว ยิ่งไม่คุย ก็เหมือนกลับยิ่งทำให้อะไรๆแย่ลงไปเรื่อยๆ ส่วนเรื่องที่พี่ป้อมบอกผมว่า ว่านกับโค้ชไม่ได้คุยกันแล้ว ผมไม่เชื่อเท่าไหร่ เพราะว่านนัดโค้ชเอาพวกอาหารเสริมที่โค้ชหลอกขายว่านมาให้ที่ยิมบ่อยๆ จะว่าไปครั้งหนึ่งพลอยกับเพื่อนๆในห้องว่านก็เคยพูดว่าว่านอารมณ์เหมือนผู้หญิง....มานั่งคิดๆดูตอนเขียน re นี้ ผมก็ว่าจริงนะ....นิสัยของผู้หญิงแบบ concept girl อะครับ ที่ว่า นึกจะงอนก็งอน นึกจะโกรธก็โกรธ ไม่พูดไม่จา ไม่อธิบาย ไม่บอก ให้อีกฝ่ายเข้าใจเองว่าเค้าโกรธเพราะอะไร พอเราไม่ง้อเค้าก็จะหาว่าเราไม่สนใจเค้า แต่พอง้อก็ทำโน้นทำนี่ให้เรารู้สึกผิดแรงๆ แต่ก็อย่างที่ว่าอะครับ....ผมเลือกที่จะเพิกเฉยไปแล้ว เพราะงั้นน้องจะทำอะไรผมก็จะแค่มองอยู่ห่างๆก็พอ
สรุปวันนี้กับว่านผมก็เหลือแค่อยากรู้เท่านั้นล่ะครับ ว่าน้องโกรธอะไรมากมายขนาดนั้น ขนาดไม่พูดกันแล้วยังโกรธเพิ่มมาได้อีก
24 มิ.ย. วันนี้ชีวิตผมรู้สึกว่าไร้สาระมากมาย นอกจากเรื่องเอกสารสำหรับทำรูปเล่มที่ต้องพิมพ์ใหม่เกือบทั้งหมดแล้ว ก็มีแค่ป้ายไวนิว แล้วก็ถ่ายภาพน้องคนสุดท้ายที่จะมาทำป้ายโปรโหมดชมรม จริงๆต้องมีพี่ป้อมอีกคนนะ แต่พอดีว่าพี่ป้อมป่วยวันนี้มาไม่ได้ แล้วก็เห็นว่าโทรบอกผู้ปกครองหมดแล้ว วันนี้เลยไม่มีเด็กมาซ้อมนอกจากน้องๆที่มหาวิทยาลัย แล้วก็จากการที่ได้พูดคุยกับน้องมายซึ่งคาดว่าน่าจะได้เป็นประธานชมรม ผมก็รู้สึกไม่แน่ใจในเรื่องความสามารถของน้องขึ้นมา อีกทั้งผมยังสงสัยในความอดทนของน้องด้วย
เย็นวันนั้นมายอยู่กับผมจนผมปิดยิมเสร็จถึงได้แยกย้ายกันกลับ.....จริงๆผมเป็นห่วงชมรมนี้มากนะครับเพราะโค้ชเค้าใช้คำพูดเค้าฆ่าตัวตาย การที่เค้าลดความน่าเชื่อถือของผมกับพี่ป้อมด้วยคำพูดทั้งใส่ร้ายแล้วก็ดูถูกต่างๆนาๆมันทำให้ยิมตกต่ำแค่ไหนเค้าคงไม่รู้ตัว แล้วยกหางว่าตัวเองเจ๋งทั้งๆที่ไม่มีอะไรเลยคงมีแต่ว่านคนเดียวที่ประทับใจ แล้วเด็กๆไม่ได้กินหญ้าขนมาเรียนนะครับ เค้ารับรู้ได้ถึงความตึงเครียดในยิม แถมโค้ชทำตัวไม่มีอยู่กะร่องกะรอยทั้งๆที่ยกตัวเองขนาดนั้นก็ยิ่งทำให้ยิมตกต่ำลงไปอีก อีกทั้งผมยังซ้ำความผิดพลาดลงไปด้วยการทิ้งยิมออกมาในช่วงวิกฤตอีก ทำให้เด็กๆออกไปจนหมดจริงๆ...ผมก็รู้อยู่แก่ใจว่าถ้าผมจากมาในเวลาแบบนั้นมันจะเป็นยังไง....แต่ผมก็ทำ.....บางทีว่านอาจจะรู้เรื่องนี้เลยทำให้เค้าโกรธผมหรือเปล่า อืมมม.....
25 มิ.ย. เรื่องของว่านยังทำให้ผมไม่สงบเท่าไหร่ จนผมไปบ่นเรื่องว่านกับคนรู้จักทาง Internet ที่เค้าชอบเด็กเหมือนกัน ผมระบายความรู้สึกของผมกับว่านให้เค้าฟังไปพักหนึ่งก่อนที่เค้าจะพูดกลับมาว่า
"นี่แกจริงจังกับเด็กขนาดนี้เลยเหรอ กับเด็กๆหน่ะคบเอาไว้แก้เหงาก็พอแล้ว ไม่เห็นต้องจริงจังขนาดนั้นเลย" ตอนแรกผมก็บอกเค้าว่าผมไม่เห็นด้วยกับที่เค้าพูดมา แต่เค้าก็ค้านมาด้วยเหตุผลว่า
"แกคิดว่าเด็กวัยนี้มันจะจริงจังกับความรักเหรอ ป๊อบปี้เลิฟทั้งนั้น คบกันแค่ตื่นเต้น พอเบื่อก็เลิก เด็กวัยนี้มันไม่จริงจังจะคบใครขนาดที่แกหวังหรอกน่า" หลังจากที่อ่านที่เค้าพิมพ์มาจบผมนั่งนิ่งจ้องจอ LCD อยู่เงียบๆคนเดียวพักหนึ่งก่อนที่จะชวนเค้าคุยเรื่องอื่นแทน
26 มิ.ย. วันนี้แอบเข้ามาอ่านความคิดเห็นใน Thaiboy มีสมาชิกท่านหนึ่งเสนอว่าให้เลิกสนใจว่าน....อีกครั้งที่ผมนั่งนิ่งๆมองความคิดเห็นนั้น......จริงอยู่ครับผมอยากเลิก อยากไม่สนใจว่าน....แต่มันก็ทำไม่ได้....กับว่านจนถึงเวลานี้ผมยังอภัยให้ว่านทุกเรื่อง ทุกอย่าง ผมไม่เคยโกรธว่านเลยแม้ว่าว่านจะลบผมออกจากเพื่อนใน FaceBook หรือ โพสหาวิธีบล๊อกเบอร์บล๊อกSMSหลังจากที่ผมส่ง SMS ไปหาเค้า หรือ กับท่าทีที่ไม่เป็นมิตร แสดงออกว่าไม่อยากเจอผม ไม่อยากให้ผมอยู่าใกล้ การหลบหน้า
หลังจากอ่านความเห็นใน ThaiBoy จบผมก็เข้า FaceBook ต่อผมพิมพ์ชื่อเพื่อนคนหนึ่งลงไปในช่องค้นหาเพื่อดูภาพถ่ายของเค้า พอผมพิมพ์ตัวอักษรลงไป 2 ตัวแรก รายชื่อของคนที่ใกล้เคียงกับ KeyWord ก็ขึ้นมาหลายรายชื่อ ผมเลื่อนเคอร์เซอร์ลงไปคลิกที่ชื่อเพื่อน.....ระหว่างรอโหลดผมก็เปลี่ยนไปดูภาพถ่ายจากเวปประจำก่อนจะคลิกกลับมาดูอีกครั้ง.....ผมคลิกผิด.....หน้าจอ 24 นิ้ว ทำให้ผมเห็นรายชื่อเพื่อนของเจ้าของ FaceBook จากทางมุมซ้ายล่าง.....6 คนแรกที่ผมเห็น....ผมรู้จัก....สายตาผมส่ายไปทางมุมบนขวามือ....
"มีเพื่อนร่วมกัน 26 คน" ผมลากสายตาขึ้นมาดูที่ชื่อ Facebook อันนี้.....ใครกัน....ผมไม่รู้จักแฮะ ไม่ได้เป็นเพื่อนกันด้วย แต่มีคนที่ผมรู้จักเยอะขนาดนี้ ผมคลิกเข้าไปดูที่ภาพถ่ายเผื่อว่าเป็นเพื่อนที่รู้จักกันแต่ยังไม่ได้ Add ไว้.....ด้วยความเร็วของ Internet จาก Cat ชั่วพริบตาเดียวภาพในอัลบั้มก็ถูกเปิดขึ้นมา.....นี่มัน FaceBook ของว่านนี่
ผมนั่งลังเลอยู่หน้าจอคอมพ์ว่าจะคลิกดูต่อไปดีไหม....แต่แล้วความอยากรู้ก็มีชัย ผมคลิกเข้าไปที่กระดานข้อความของว่าน.....ปรากฏว่า.....หลังจากที่ว่านไม่เคย Up FaceBook เลยเมื่อหลายเดือนก่อน....แต่หลังจากที่ ลบผมออกจากชื่อเพื่อรตอนนี้ว่าน Up FaceBook ทุกวัน.....โดยเฉพาะวันนี้ว่าน โพสเพลงลงบน Facebook แทบจะทุกชั่วโมง ต่อไปนี้คือบางเพลงที่ว่านโพสลงไป
27 มิ.ย. วันนี้ตอนเช้าผมไม่ได้เรียน...เพราะอาจารย์ไม่อยู่.....ผมกลับมาบ้านมานั่งเรียบเรียงเอกสารสำหรับทำรูปเล่ม ก่อนจะมานั่งเงียบๆหน้าจอคอมพ์ เพลงจาก Window Media ยังคงดังอยู่ตลอดเพื่อกลบความเงียบเหงา
"เฮ้อ" ผมถอนหายใจเบาๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงต้องถอน แต่ช่างมันเถอะ ว่าแล้วผมก็คลิก FireFox ขึ้นมา ระหว่างนั้นผมก็เปิดโปรแกรม PhotoShop แล้วก็ Digital Photo Professional ด้วย จากนั้นผมก็เปิด NoteBook ที่อยู่ข้างๆ PC เพื่อเปลี่ยนจากเปิดเพลงบน PC มาเป็นบน Notebook แทน จะได้ลดการใช้ทรัพยากรในการประมวลผลลง จริงๆ NoteBook เครื่องนี้มันเป็นเครื่องเก่าที่ผมใช้มาได้ 5 ปีแล้ว แต่มันก็ยังเก่งอยู่นะ ถึงตอนหลังจะไม่เคยเอามันออกนอกบ้านเลยเพราะแบทเสื่อมก็ตามที หลังจากที่ผมเปิดอะไรๆเสร็จหมดแล้ว ผมก็เริ่มทำป้ายไวนิวโปรโหมดชมรมจาก PhotoShop....ที่ร้านเค้าคิดค่าออกแบบตั้ง 600 บาทแน่ะ มันคงจะดีกว่าถ้าผมประหยัดรายจ่ายส่วนนี้ได้ จะได้ได้ป้ายที่มีจำนวนมากขึ้นแทนที่จะไปจ่ายให้กับค่าออกแบบ
พอทำงานไปได้พักหนึ่งผมก็วนกลับมาที่ Firefox เพื่อหาอะไรอ่านแก้เซ็งระหว่างที่พักหาไอเดีย แล้วมันทีที่ผมคลิกไปที่ firefox....หน้าแรกที่ผมเจอเลยคือ FaceBook ของว่าน....ถ้าใครเคยใช้ Firefox จะทราบว่า Browser ตัวนี้จะ Save หน้าที่เราเปิดไว้ก่อนที่จะปิด Browser ได้ ผมนั่งมองหน้า FaceBook ของว่านพักหนึ่งก่อนจะแอบเห็นการสนทนาของว่านกับใครคนหนึ่ง.....ผมไม่รู้ว่าผมคิดอะไรตอนนั้นผมคลิกเข้าไปดูข้อความที่เหลือ ซึ่งมันมีถึง 37 ข้อความ.....หลังจากที่คลิกดูแล้ว.....มันเป็นบทสนทนาของว่านกับสาวรุ่นพี่คนหนึ่ง.....ผมนั่งอ่านจนหมด 37 ข้อความที่เค้าสนทนากัน.....ขอตัดมาบางส่วนนะครับ
ว่าน :
เงียบ"เหงา"มากวันนี้ - -??? :
เหงาเบาะ -..-ว่าน :
ครับว่าน :
ทำอะไรอยู่ครับ??? :
เล่นไปเรื่อย ๆ แหละ เล่นมาก ๆ เริ่มปวดตาและ -0-ว่าน :
พักครับ??? :
ยังไม่อยากไป T^Tว่าน :
ทำไมอะครับ??? :
อยากคุยกะ คน ๆ นึง ถึงตอนนี้จะปวดตาแต่ก็ไม่ไป เสียดาย เค้าอุส่าออนว่าน :
ใครอะ??? :
ม่ายยบอกก >///////<??? :
น้องว่านจะมาบ้านอีกเมื่อไหร่จ๊ะว่าน :
พฤ ศ ส ที่ไปได้นะ??? :
อ่อ จ้า ๆๆ เดี๋ยวจะเตรียมขนมไ้ว้ให้ ><' ผมอ่านวนไปวนมาหลายรอบมาก....ซึ่งตอนนี้ผู้อ่านรู้สึกอะไรเหมือนผมไหมครับ....จากนั้นผมก็ กลับไปนั่งทำป้ายไวนิวต่อก่อนจะขึ้นไปงีบบนห้องเพราะเมื่อคืนผมไมไ่ด้นอน ตื่นมาอีกทีก็ปาเข้าไปบ่ายสามเกือบสี่โมงเย็น ผมรีบอาบน้ำเปลี่ยนชุดเทควันโดแล้วออกไปยิมทันที จนประมาณห้าโมงกว่าๆว่านก็มา.....วันนี้จู่ๆว่านเกิดนิสัยดีอะไรขึ้นมาไม่รู้....ออกไปเดินเก็บขยะที่รอบๆยิม จนถึงตอนเลิกเลยทีเดียว ได้มา 6 ถุงใหญ่ๆกองทิ้งไว้หน้ายิม....พอปิดยิมเสร็จพี่ป้อมนั่งคุยกับผมเรื่องยิมโดยมีน้องๆอีก 2 คนนั่งอยู่ด้วย ระหว่างนั้นว่านก็มายืนอยู่จากจุดที่ผมคุยกับพี่ป้อมไม่ห่างมากนัก พักหนึ่ง จู่ๆว่านก็ต่อยกำแพงจนเสียงดังหลายครั้ง....ผมรู้ทันทีว่านั้นคือการแสดงออกว่าไม่พอใจของว่าน......ทำไมผมถึงรู้เหรอว่าว่านไม่พอใจ....ผมรู้จักว่านมา 3 ปีแล้ว ว่านอาจคิดว่าที่เค้าต้องกลับบ้านช้าเพราะผมชวนพี่ป้อมอยู่คุย....ผมเลยแกล้งคุยกับพี่ป้อมด้วยเสียงดังๆว่า
"น้องสองคนนี้พี่ไปส่งเหรอครับ"พี่ป้อมหันมาตอบผมว่า
"เปล่า พี่รอผู้ปกครองเค้ามารับ" ผมมั่นใจว่าว่านได้ยินที่พี่ป้อมพูดแน่ๆ พอพี่ป้อมพูดจบว่านก็เปลี่ยนมานั่งยองๆแทน ก่อนจะไปเปิดก๊อกน้ำที่อยู่ห่างไปประมาณ 2 เมตรจากจุดที่ผมอยู่ ล้างมือ ล้างแขน ล้างขา ไม่นานหลังจากนั้นผู้ปกรครองน้องก็มารับ ผมก็แยกย้ายกับพี่ป้อมกลับบ้าน พอมาถึงบ้านผมก็คเลียร์งานต่อ ก่อนจะเปิด FireFox เพื่อเข้าไปดูข่าวคราวของวงการ IT ในเวปต่างๆ ระหว่างนั้น....ผมก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปดู FaceBook ของว่าน.....แล้วผมก็เจอ.....
??? :
จะมาบ้านพี่อีกเมื่อไหร่ ๆๆๆ >[]< !!ว่าน :
เมื่อเย็นก็พึ่งไป...??? :
วันหลังมาอีกเน่อ ๆ ><'ว่าน :
พรุ่งนี้ก็อวจไป เพราะเรียนครึ่งวัน??? :
O[]O เรียนครึ่งวันนน !!ว่าน :
พรุ่งนี้มีแข่งกีฬาครับ อาจเรียนแค่ภาคเช้า??? :
อ่ออ ๆๆ อยู่เย็น ๆ หน่อย พี่กลับ 6 โมงครึ่ง ๆอยากเจอ ผู้อ่านรู้สึกเหมือนผมไหม.....แล้วระหว่างที่พิมพ์ Re นี้อยู่ว่านก็ไปบอก
"ฝันดีครับ" กับสาวคนนั้นด้วย ตอนนี้ผมฟังเพลงวังวน......เพราะความรู้สึกผมเป็นแบบนั้นจริงๆ.....ผมเด็ดขาดกับการตัดสินใจในทุกเรื่อง.....แต่กับว่าน.....ทำไมผมถึงเด็ดขาดไม่ได้....ทั้งๆที่คิดว่าจะเพิกเฉยแล้วแต่ผมก็ยังเสียมารยาทไปดูเค้าคุยกันอีก ฮ่ะๆ.....
http://www.youtube.com/v/ukPb7RQI4e8?version=3&hl=th_TH&rel=0บ่อยที่ในหัวใจ เหมือนได้ยินเสียงเธอ และบ่อยที่นอนละเมอยังเผลอเรียกเธออย่างเดิมซ้ำซ้ำ
แต่ก็รู้ว่าเธอนั้นไปไกลสุดฟ้า และก็รู้ว่าเธอไม่มีวันคืน ย้อนมา
อยากจะทำตัวทำหัวใจ ให้แข็งแรงเหมือนดังเดิม อีกครั้ง
จะต้องเป็นอย่างนี้...นานเท่าไร่ โอกาสที่มันจะหาย...มองไม่เห็นทาง
ติดอยู่ในวังวนที่ไร้ทางออก เพราะว่ารักคำเดียว
http://www.youtube.com/v/-2cK1eSRluU?version=3&hl=th_TH&rel=0ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบา ยังทำให้เหน็บหนาว แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่า ยังทำให้มีน้ำตา
ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน ไม่รู้เมื่อไรจะผ่านพ้น
ร่องรอยจากคำไม่กี่คำ ยังทำให้ปวดร้าว แค่เพียงแววตาที่ว่างเปล่า ยังทำให้เจ็บหัวใจ
ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน และชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็งพอ
และชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็ง ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้ และชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็ง
ชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็งพอ
28 มิ.ย. เมื่อคืนรู้สึกเสียใจ....จุกๆที่อกยังไงก็ไม่รู้....เศร้าๆเหมือนจิตตก.....เรื่องอะไรก็ไม่รู้....สุดท้ายผมก็ตัดสินใจทานยานอนหลับไป เป็นยานอนหลับขนาดปรกติ ที่ผมจะทานช่วงที่มีงานเยอะๆ เนื่องจากหลายครั้งที่มีงานเยอะๆถ้าไมไ่ด้ทานยาผมจะนั่งทำงานไปเรื่อยๆจนถึงเช้า ตื่นมาอีกทีก็ 12.35 น. ดีว่าวันนี้มีเรียนบ่าย ว่าแล้วก็รีบแต่งตัวไปเรียน เรียนเสร็จผมก็กลับบ้านไปเปลี่ยนชุดก่อนจะไปที่ยิมเทควันโด...พอไปถึง...ผมก็ทำทุกอย่างเหมือนที่เคยทำ....แต่ว่า...ผมเผลอหันไปมองหน้ายิมอยู่ตลอด....ผม...มองหาใครสักคน....เมื่อไหร่เค้าจะมา.....เหมือนครั้งหนึ่งที่ผมเฝ้ามองรอบีมาเลย....เหมือนหมา...ที่เฝ้ารอเจ้าของว่าเมื่อไหร่จะมา.....อ้อ ลืมบอกไปวันนี้ฝนตกด้วยครับ กว่าจะหยุดก็เกือบ 17.00 แล้ว แต่ว่า....ว่านจะมา 5 โมงกว่าตลอดนี่นา....เป็นอะไรหรือเปล่า...หรือฝนตกจนค่ำว่านคิดว่าฝนไม่หยุดง่ายแน่ เลยโทรตามคุณแม่มารับ....หรือว่าไปอยู่ที่บ้านของสาวคนนั้นตั้งแต่บ่ายเพราะว่านว่างครึ่งวันนี่นาวันนี้ แถมนัดแนะไปหากันแล้วด้วย....อืม....ผมไม่ได้นับว่าผมหันออกมามองหน้ายิมกี่ครั้ง แต่มันก็คงมากพอที่มายกับพี่ป้อมจะสังเกตได้
"พี่เอเป็นอะไรคะ" มายถามผม
"เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร""เห็นพี่หันไปมองหน้ายิมบ่อยๆมีอะไรหรือเปล่า" มายถามซ้ำ
"นั่นซิ เอมีธุระหรืออะไรหรือเปล่า" พี่ป้อมเดินมาถามต่อ
"มะ...ไม่มีอะไรพี่" ผมตอบกลับไปพลางยิ้มๆ ก่อนจะนึกได้ว่า....
"คือ...ผมมองฝนเฉยๆ ว่าฝนตกอีกหรือเปล่า" ผมตอบพลางยิ้ม
"อืม ถ้ามีธุระอะไรด่วนก็บอกพี่นะ กลับก่อนได้" "ครับพี่" ผมตอบกลับไปพี่ป้อมก็ทำท่าเหมือนห่วงๆก่อนจะกลับไปสอนเด็กต่อ
"พี่เอ...พี่รอใครมาหรือเปล่า" มายถามผมซ้ำอีกที
"ไม่ๆ ซ้อมต่อเถอะ" พอกลับมาถึงบ้าน...มีสายรายงานมาว่าวันนี้ว่านไปหาหมอ...แล้วก็ฝังเข็มที่เข่า....ฝังเข็มเหรอ.....ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้วโค้ชก็แนะนำให้ผมไปฝังเข็มเพื่อรักษาอาการเจ็บเข่า.....แต่ผมไม่ได้ไปเพราะอาการบาดเจ็บแบบที่ผมเป็น ว่านเป็น หรือ โค้ชเป็น ฝังเข็มมันไม่หาย ทำได้แค่ทุเลาอาการ เว้นเสียแต่ว่าไปผ่าตัด....อืมม...วันนี้ว่านไปฝังเข็ม....
29 มิ.ย. วันนี้ชวนอาจารย์โดดสอนไปดู Transformer 3 ครับ ได้ดูรอบ 11.00 น. จริงๆเรื่องนี้ว่านก็เคยบอกว่าอยากดูมากๆนะครับ วานก่อนเพื่อนสนิทของว่านก็บอกว่าจะไปดูเสาร์นี้ แล้วน้องเค้าก็ชวนผมไปด้วย ใจหนึ่งผมก็อยากไปดูกับกลุ่มเพื่อนน้องว่านเหมือนกันนะเพราะน้องๆชวนหลายหนแล้วปฏิเสธทุกรอบเลย แต่อีกใจ....มีความเป็นไปได้สูงว่าว่านจะไปด้วย....ผมเลยเปลี่ยนใจไม่ไปดีกว่า กลัวผมจะไปทำให้ว่านหมดสนุกเอา
พูดถึงเรื่องเพื่อนว่าน....จะว่าไปว่านเองก็ไม่เคยบอกใครเลยนะครับว่าว่านไม่คุยกับผม หรือ โกรธผมเรื่องอะไร ที่รู้ๆอย่างพลอย ส้ม เกม หรือ ริว ก็เพราะเค้าเห็น ส่วนคนอื่นๆที่ไม่เคยเจอผมพร้อมว่านหลังจากที่มีปัญหานี้ก็ไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลย แม้แต่เพื่อนที่สนิทที่สุดที่ว่านเล่าให้เค้าฟังทุกเรื่อง ว่านก็ไม่เคยบอก....เพราะถ้าว่านบอก....เค้าคงไม่มาชวนผมไปโน้นไปนี่ทั้งๆที่ว่านไปด้วย แถมหลายครั้งเค้ามักจะพูดว่า
"ไม่เชื่อพี่ก็ถามว่านดู , พี่ลองถามว่านดู" อีกต่างหาก
แล้ววันนี้....ก็เป็นอีกวันที่ว่านไม่มา.....แล้วก็เป็นอีกวันที่ผมส่องดูที่หน้ายิมอยู่เนืองๆ....ไม่เคยคิดเลยว่านอกจากบีแล้ว....ว่านจะเป็นอีกคนที่ทำให้ผมต้องหันไปมองแบบนี้......ระหว่างที่ผมสอนน้องไป มองหน้ายิมไป....เตะไปมองหน้ายิมไป....ดื่มน้ำไปมองหน้ายิมไป....พี่ป้อมก็เดินมาหาผมแล้วพูดว่า
"มองหาใคร" พี่ป้อมพูดจบก็เอามือขวาตบไหล่ผมเบาๆสองสามที
"ก็มองไปเรื่อยอะพี่ วันนี้สาวๆน่ารักเิดินผ่านยิมเยอะเน๊าะ" ผมตอบพลางยิ้มกลบเกลื่อน
"รอว่านเหรอ" ดูเหมือนพี่ป้อมจะไม่ ฮา กับผมแฮะ พี่ป้อมถามกลับด้วยสีหน้าจริงจังพอควร
"....." ผมไมไ่ด้ตอบอะไรกลับไป ไม่รู้ซิครับ...คำถามที่พี่ป้อมยิงมาเมื่อกี้ทำเอาผมไปไม่ถูกเลย
"วันนี้ว่านโทรมาบอกพี่ว่าคุณแม่มารับแล้ว" พี่ป้อมพูดจบผมก็หันมองหน้าพี่ป้อม ก่อนจะกลับไปสอนน้องต่อโดยที่ไม่ได้หันมามองหน้ายิมอีก
ตกเย็น....ก็เป็นอีกวันที่มายรอกลับพร้อมผม....คือ...ถ้าผมไม่เสียบกุญแจมายก็ไม่กลับอะครับ.....ทว่าวันนี้ผมมีอะไรจะคุยกับพี่ป้อมหน่อย ผมเลยให้มายกลับไปก่อน แล้วผมก็นั่งคุยกับพี่ป้อม....ตอนนี้ผมพอจะรู้แล้วว่าพี่ป้อมเองก็ไม่พอใจโค้ชคนเก่าอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน ผมเลยพยายามเข้าไปให้ลึกอีกนิ๊ดว่าพี่ป้อมคิดยังไงกับโค้ชกันแน่ สุดท้ายก็ได้คำตอบแบบรวมๆมาว่า
"เค้าเป็นคนเห็นแก่ตัว ดีแต่พูด แถมชอบพูดเวอร์ ชอบบังคับคนอื่น ชอบใช้คนอื่น แถมทำงานไม่เคยเรียบร้อย ชอบยกยอตัวเองด้วยการดูถูกคนอื่น แล้วก็ไม่อยากให้โค้ชคนเก่ามายุ่งที่ยิมนี้อีก" สรุปมีความเป็นไปได้สูงที่โค้ชจะถูกเด้งทั้งจากมหาวิทยาลัย แล้วก็ยิมที่ตัวเองถือหุ้นส่วนใหญ่
ส่วนว่าน....จะอยู่ซ้อมต่อ....หรือ จะเลิกซ้อมเพราะไม่มีโค้ชก็แล้วแต่เค้าแล้วกัน....ผมเองก็ทำอะไรมากมายไม่ได้ เวลานี้ผมก็ทำได้แค่รอแล้วก็....เฝ้าดูความเคลื่อนไหวของเค้าอยู่ห่างๆ.....
30 มิ.ย. วันนี้ผมใช้ชีวิตไร้สาระมากมาย....เรียนเสร็จก็กลับมานั่งเอ๋ออยู่บ้าน ก่อนจะไปเปิดบัญชี ว่าจะลองถ่ายภาพขาย Online ดูพวก Microstock Photography อะไรพวกนี้ จะได้ไม่มีเวลาว่างมากๆเหมือนี่เป็นในปัจจุบัน ( ทุกวันนี้ยังมีเวลาว่างอยู่อีกเหรอ ) ตอนเย็นผมเข้าไปที่ยิม....เหมือนพี่ป้อมจะรู้....พอผมเปิดประตูเข้าไป พี่ป้อมก็เดินมาหาผมแล้วบอกผมว่า....
"ว่านคงไม่ได้มาจนกว่าจะถึงเดือนหน้านะ" พอพี่ป้อมพูดจบผมก็หันไปมองพี่ป้ิอม พี่ป้อมก็คงรู้ว่าสายตาของผมที่มองอยู่นั้นมีคำถามอยู่
"ก็พี่เห็นว่านต้องมารอพี่ไปส่งทุกวันจนค่ำ พี่เลยคิดว่าให้คุณแม่ว่านมารับกลับเลยดีกว่า" พอพี่ป้อมพูดจบพี่ป้อมก็เดินออกไปดูน้องๆต่อ.....ผมยืนนิ่งอยู่พักหนึ่งก่อนที่น้องๆจากมหาวิทยาลัยจะทยอยมา หลังจากที่ผมคุยกับน้องๆพอเป็นพิธีผมก็กลับ.....ไม่รู้เหมือนกัน....แต่ผมรู้สึกว่าไม่รู้วันนี้ผมจะอยู่จนเลิกไปทำไม...อีกอย่างผมเจ็บขาหน่อยๆด้วยซ้อมกับน้องๆก็คงไม่ไหวต้องรอขาหายเจ็บก่อน....สุดท้ายผมก็กลับมานั่งเหงาที่้บ้านคนเีดียว.....จริงๆ...ถึงจะไม่ไ่ด้คุย แค่ได้เห็นก็พอแล้ว....
วันนี้สายรายงานมาว่า....ว่านอยู่บ้านคนเดียว แถมตอนที่ผมกำลังพิมพ์อยู่นี่ ว่านก็กำลังเหงา หาอะไรทำอยู่
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
