ความมืดเริ่มปกคลุมทั่วบริเวณที่แสงไฟสาดไปไม่ทั่วถึง อากาศเริ่มเย็นลงเมื่อฝนหลงฤดูที่ตั้งเค้ามาตั้งแต่ช่วงบ่ายเริ่มทิ้งเม็ดปรอยๆ พาสุห์เร่งฝีเท้าตรงไปยังเก๋งที่จอดทิ้งไว้ด้วยนึกเกลียดชังหยดน้ำที่เริ่มร่วงเปาะแปะๆใส่ตัว
“ตกมาทำไมหน้าร้อนวะ”เด็กหนุ่มสบถเมื่อพาร่างตัวเองหลบหายเข้าไปในตัวรถได้สำเร็จ ภายใต้ร่างกายที่ดูแข็งแรงสมส่วนของเขาจะมีใครรู้บ้างว่าจริงๆแล้วมันอ่อนแอและแพ้ภัยกับสิ่งที่คนเหงาๆชอบนั่งมองนักมองหนา
ภายนอกรถ หยดน้ำที่ว่าร่วงเปาะแปะๆ บัดได้นี้กลายเป็นสายฝนที่สาดซัดมาพร้อมสายลมแรงดั่งพายุจนน่ากลัวว่ามันจะสงบลงยาก เสียงถอนหายใจดังลอดออกมาจากปากเรียวบางของคนที่นั่งอยู่ในรถ เด็กหนุ่มเอนเบาะลงนอนราบหลังจากสตาร์ทเครื่องยนต์ในส่วนที่ต้องการปั่นกระแสไฟ ด้วยไม่อยากเสี่ยงที่จะขับรถฝ่าพายุหลงฤดูแบบนี้ออกไปบนท้องถนน
กลิ่นน้ำหอมจางๆโชยมาพร้อมกับความเย็นหลังจากที่เครื่องปรับอากาศภายในรถทำงาน เสียงเพลงเบาๆจากวิทยุคลื่นโปรดที่เปิดทิ้งเอาไว้ตลอดเวลาดังคลอมาให้ร่างกายที่เอนราบไปกับเบาะแทบจะหลับด้วยความเหนื่อยล้าแต่ทว่าสายตาคนล้ากลับเพ่งมองออกไปนอกตัวรถด้วยความคิดที่พาลจะฟุ้งซ่านขึ้นมา
“คุณจะกลับมาที่นี่อีกมั๊ยภีม”ประโยคที่คล้ายละเมอเล็ดออกมาจากปาก ถ้ากลุ่มเพื่อนที่หายไปจากชีวิตเขาทั้งกลุ่มมาได้ยินประโยคนี้จากปากเขา พวกมันคงจะไม่เชื่อหูตัวเองกันสินะ ก็ขนาดเขาเองยังไม่เชื่อว่าเขาจะคิดถึงคนๆหนึ่งที่เขาเคยนึกไม่ชอบนิสัยได้ในวันนี้ แล้วใครจะเชื่อเขาล่ะ
ภิธารหายไปเดือนกว่าแล้ว ไม่ได้หายไปแค่เดือนเดียวอย่างที่เขาเคยได้ยินได้ฟังจากปากเพื่อนกลุ่มนั้น วันนี้ที่เขาต้องเพ้อถึงเจ้าตัวตอนนอนมองสายฝนแบบนี้ก็เพราะชีวิตเขาหลังจากวันที่เกือบจะฆ่าเจ้าตัวทางอ้อมมันช่างวุ่นวายจนน่าเวียนหัวอย่างเหลือเกิน ช่วงเวลาแบบนี้ดูเหมือนเขาจะต้องการกำลังใจเหนือกว่าสิ่งใด แต่ใครล่ะจะให้เข้าได้ถ้าไม่ใช่คนที่เขาเพิ่งจะเพ้อถึง ก็ในเมื่อ คนที่คิดว่าตนสนิทด้วยแล้วอย่างนิพิธก็ตีตัวออกห่างเขาดื้อๆด้วยเหตุผลว่าต้องดูแลเพื่อนที่ออกจากโรงพยาบาลจนไม่มีเวลาเหลือมาหาเขา เพื่อนเคยซี้อย่างวิวรรธน์หรือโอเล่ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึง สองคนนี้ทำราวกับเขาไม่มีตัวตนอยู่บนพื้นดินของมหาวิทยาลัยทั้งๆที่เจอกันแทบจะทุกวัน หนำซ้ำตอนนี้ทางบ้านก็เล่นงานเขาอย่างหนักเกี่ยวกับพฤติกรรมที่เขาเข้าซ้อมดนตรีโดยสม่ำเสมอ เรื่องนี้ไปถึงหูคนที่บ้านเพราะทางมหาวิทยาลัยเป็นคนแจ้งไปเองไม่เกี่ยวกับที่วิวรรธน์ขู่เอาไว้ ทำให้เด็กหนุ่มนึกอยากจะเข้าไปปรับความเข้าใจกับคนเคยขู่ แต่ก็ได้แค่นึกเมื่อในใจรู้สึกละอายอยู่ลึกๆที่จะทำเช่นนั้น
ฝนซาเม็ดลงตอนไหนไม่รู้ คนในรถรู้แค่เพียงว่าตัวเองต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากการเผลอหลับไปกับความคิดตัวเองเพราะเสียงร้องของฟ้าหลังฝนที่กึกก้องผ่านกระจกมาให้ได้ยิน
“เอาแล้วมั๊ยล่ะกู”เด็กหนุ่มลืมตางัวเงียปรับเบาะให้อยู่ในท่าปกติได้ก็สบถออกมาเบาๆ เมื่อรู้สึกมึนๆขึ้นมา เม็ดฝนเปาะเปาะไม่กี่เม็ดที่โดนตัวทำเอาร่างกายออกอาการครั่นเนื้อครั่นตัวขึ้นจนได้
LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove
ดึกแล้ว แม้คืนนี้จะเป็นคืนในฤดูร้อนแต่อากาศในยามนี้ก็เย็นซะจนคนที่ค่อยๆเดินออกมามองดาวที่พราวเต็มท้องฟ้าอดยกมือกอดตัวเองไม่ได้
“คืนพรุ่งนี้เราก็ไม่เจอกันแล้วสิ”เด็กหนุ่มแหงนหน้าขึ้นพูดกับกลุ่มดาวที่แข่งกันพรายแสงอย่างงดงาม คืนนี้คงเป็นคืนสุดท้ายแล้วที่เขาจะได้ออกมาทักทายบรรยากาศที่สวยงามเช่นนี้ แน่ล่ะ พรุ่งนี้เช้าเขาก็ต้องพาตัวเองกลับไปสู่เมืองใหญ่อีกครั้งหลังจากที่หันหลังจากมันมารักษากายและใจที่บ้านเกิดอยู่เดือนกว่า แม้สภาพร่างกายจะยังไม่เต็มร้อยดีนัก แต่ยังมีหลายสิ่งหลายอย่างที่เขายังเคลียร์ไม่จบก่อนจากมาที่จึงทำให้เด็กหนุ่มไม่ฟังคำทัดทานจากคนรอบกายที่บอกรอให้ร่างกายเดินเหินได้ดีกว่านี้ซะก่อนแล้วค่อยกลับไปยังเมืองใหญ่ที่มีแต่เรื่องวุ่นวายในสายตาพวกเขา
“แต่ฉันไปไม่นานหรอก เดี๋ยวฉันก็มา”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นอีก คราวนี้รอยยิ้มเหงาๆผุดแต้มใบหน้าขึ้นมาด้วยเมื่อนึกคิดไปว่าหลังจากที่ไปเคลียร์ปัญหาทั้งเรื่องเรียน เรื่องที่พักในเมืองใหญ่คราวนี้จบลง เขาก็อาจจะกลับมาอยู่ที่นี่ยาวนานหลายเดือนจนกว่าจะเปิดเทอมหน้า จริงๆหัวใจไม่น่าเหงาเลยซักนิดถ้าไม่ติดที่ว่า มันกลัวจะห่างจากใครบางคนอย่างจริงๆจังๆ
“คุณจะทำอะไรอยู่นะพาสุห์”คำพูดลอยๆเผลอหลุดออกจากปาก แม้จะห่างจากคนๆนี้มานานก็ใช่ว่าใจเขาจะลืมเจ้าตัวได้สนิทเสียเมื่อไหร่ ยิ่งนึกถึงแววตาสุดท้ายที่เขาได้มองเห็นจากเจ้าตัวก่อนที่เขาจะมาที่นี่ หัวใจก็ยิ่งนึกถึง ไม่รู้ทำไม?
LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove
ถนนโล่งในตอนดึกๆ แต่รถคันหนึ่งกลับวิ่งชิดเลนซ้ายไปเนือยๆอย่างไม่เร่งรีบอะไรโดยปล่อยให้รถคันอื่นแซงไปคันแล้วคันเล่าอยู่อย่างนั้น คนขับใจสะท้านอย่างประหลาด เมื่อหวนคิดถึงเหตุการณ์และคำพูดที่เพิ่งผ่านมาเมื่อครู่
“พาสุห์ คุณชื่อพาสุห์เหรอครับ”บุรุษพยาบาลที่ทำหน้าที่นำพาไปห้องตรวจเอ่ยถามขึ้นระหว่างทางตอนที่เขาเข้าไปตรวจร่างกายหลังจากที่คิดว่าตัวเองคงโดนเม็ดฝนเล่นงานจนไม่สบาย
“ทำไมเหรอครับ”
“อ๋อ ปะ เปล่าครับ เห็นชื่อคุณคุ้นๆน่ะครับเลยถามดู”
“คุ้นยังไงเหรอครับ”
“อืม เมื่อเดือนก่อนผมได้ดูแลผู้ป่วยคนนึง เขาชอบเพ้อหาชื่อๆนี้น่ะครับ เพ้อจนผมจำได้”
“เหรอครับ ชื่อผมโหลขนาดนั้นเชียว”
“จริงชื่อคุณก็แปลกดีนะ ไม่น่าจะเป็นชื่อโหล”
“งั้นคุณก็กำลังสงสัยงั้นสิว่าผมเป็นคนที่คนป่วยคุณเพ้อถึง”
“แล้วคุณรู้จักคุณ ภิธาร หรือเปล่าล่ะครับ”
“ภีม....”
“ครับคุณภีม คุณรู้จักเขาเหรอครับ”
“ขะ ครับ”
“โอว์ ผมขอโทษ ผมไม่น่าพูดเรื่องนี้เลย”
“ ทำไมล่ะ พูดได้ ผมเองก็อยากรู้”
“ผมเองก็อยากรู้”เด็กหนุ่มทวนคำตัวเองในตอนปัจจุบันก่อนจะจอดรถชิดริมทางเมื่อขับต่อไปไม่ไหว
“ภีม ผมขอโทษ ผมขอโทษ”เสียงคร่ำควาญดังลอดออกมาเบาๆ ตลอดเวลาที่นึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งจะผ่านมาเขาไม่อยากที่จะสะเทือนใจ แต่จู่ๆในใจมันกระตุกวูบและสั่นสะท้านจนยากที่จะควบคุม
“คุณภิธารเขาเพ้อถึงคุณทุกวันเลยนะครับเวลาที่เขาหลับ ผมก็ไม่รู้หรอกว่าเหตุการณ์ระหว่างคุณกับเขาเป็นมายังไง แต่สิ่งที่ผมเห็น ผมสงสารเขานะ เขาเคยกำชับผมไม่ให้บอกเรื่องนี้กับใครทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นคุณ หรือใครก็ตามที่มาเยี่ยมเขา เขาบอกเขาไม่อยากให้ใครสมเพชเขา ผมเคยเห็นช่อดอกไม้ที่ลงชื่อคุณวางไว้ที่หัวเตียง ผมยังแซวเขาเลยว่าเห็นมั๊ยว่าสุดท้ายคุณก็มาเยี่ยมเขาจริงๆ วันนั้นดูเขามีความสุขเลยล่ะจนผมนี่อารมณ์ดีไปด้วย ไม่รู้สิ ผมว่าเขาน่ารักนะ อย่าเพิ่งตกใจนะที่ผมพูดแบบนี้ ก็เขานั่นแหละทำให้ผมผูกพันกับเขาขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว พูดไปแล้วก็ตลก เขาชอบจับมือผมเพราะคิดว่าผมเป็นคุณอยู่เรื่อย เสียดายผมไม่ใช่ ผมว่าจะสวมรอยแล้ว แต่พอเขาตื่น เขาก็ไม่มีท่าทีแสดงว่าต้องการความเห็นใจใดๆซักที คนอะไรไม่รู้อ่อนแอได้เฉพาะตอนหลับ เนี่ยเสียดายตอนที่เขาออกจากโรงพยาบาลผมไม่ได้ลงไปส่งเขาที่รถเพราะผมออกเวรไปแล้ว ถ้าคุณเจอเขาบอกเขาด้วยนะว่าผมคิดถึง”
“ผมเองก็คิดถึงเขา”คนคร่ำควาญเอ่ยเบาๆเมื่อนึกถึงถ้อยคำสุดท้ายที่ได้ยินจากปากบุรุษพยาบาลเสร็จไป
คนไม่เคยยอมใคร ไม่เคยนึกถึงใจใครสักคน เธอต้องทนฉันมานาน
วันที่เสียเธอไป ไม่เคยไม่เสียใจเลยสักวัน กับสิ่งที่ฉันได้ทำไป
ฉันรู้ซึ้งแล้วฉันผิดฉันเสียใจ ฉันเสียทุกอย่างที่รักไป
อยากจะย้อนคืนวัน ให้ฉันไม่โง่งมอย่างนี้
บอกเธอได้ไหมใจนี้ยังมีเธอ บอกเธอได้ไหมยังคิดถึงเสมอ
จะบอกเธอได้ไหมว่าใจฉันยังดึงดันจะรักเธอ บอกตอนนี้ฉันรู้ดีว่าสายไป
คืนที่ไม่มีดาว ก็ยังไม่เหงาใจไม่ไหวหวั่น เท่ากับรักไม่มีเธอ
คนที่ไม่เหลือใคร ก็คงเหลือเพียงใจส่งถึงเธอ เผื่อว่าเธอไม่มีใคร
ฉันรู้ซึ้งแล้วฉันผิดฉันเสียใจ ฉันเสียทุกอย่างที่รักไป
อยากจะย้อนคืนวัน ให้ฉันไม่โง่งมอย่างนี้
บอกเธอได้ไหมใจนี้ยังมีเธอ บอกเธอได้ไหมยังคิดถึงเสมอ
จะบอกเธอได้ไหมว่าใจฉันยังดึงดันจะรักเธอ บอกตอนนี้ฉันรู้ดีว่าสายไป
บอกเธอได้ไหมใจนี้ยังมีเธอ บอกเธอได้ไหมยังคิดถึงเสมอ
จะบอกเธอได้ไหมว่าใจฉันยังดึงดันจะรักเธอ บอกตอนนี้ฉันรู้ดีว่าสายไป
บอกว่าใจที่มีจะยังคงมีให้เธอ
.
.
.
.
.
.
ต่อให้สั้นๆ อย่าว่ากันนะ
ติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณครับ
Boy
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
