ตอนที่ 90 ตายรัง...
หนูเริ่มใจเสียเมื่อนึกได้ว่าหลงทางกลางกทม. คนเดียว รีบหยิบมือถือมาเปิดเครื่อง เสียงข้อความเข้าจนต้องกดเข้าไปดู พี่โต้งโทรหาหนูเป็นร้อยสาย ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ หนูทำเป็นไม่สนใจ รีบต่อสายหาโอ๋
“ว่าไงนะ หลงทาง” เสียงมันแหลมแบบลืมแอ๊บ “ทำไมถึงหลง ขึ้นรถผิดสาย หรือลงผิดป้าย”
“ผิดสาย ก็กูรีบหนีพี่โต้ง”
“ฮะ พี่โต้งไปหามึงที่นั่นเหรอ?”
“ใช่นะสิ มึงจะตกใจทำไม มีมึงคนเดียวที่รู้ว่ากูไปที่ไหน ถ้ามึงไม่ได้บอกเค้า แล้วใครจะบอก”
“มึงจะบ้าเหรอ ทำอย่างกูกะพี่ไก่ญาติดีกัน กูไม่ได้บอกเค้า แต่..... กูแค่บอกออย”
เออ จบแค่นั้นแหละ ออยมันแอนตี้ไอ้โรจน์มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ลองมันรู้ว่าหนูจะไปหาโรจน์ ออยมันจะยอมอยู่เฉยๆได้ยังไง แต่ทำไมต้องเรียกพี่โต้งมาด้วยเนี่ย มันไม่คิดหรือไงว่าถ้าพี่แกรู้คงจะไม่พอใจเท่าไรหรอก
เมื่อทุกอย่างคลี่คลายว่าพี่โต้งโผล่มาได้ยังไง หนูพยายามขอความช่วยเหลือ แต่โอ๋มันก็จนปัญญา คงเพราะหนูระบุให้ชัดไม่ได้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหนกันแน่ มันเองก็เพิ่งจะมากรุงเทพได้ไม่ถึงปี ก็ไม่ชำนาญทางเหมือนกัน มันได้แต่แนะนำว่าถ้าจะกลับบ้านก็ต้องเอกมัยหรือหมอชิด ถ้าจะกลับม.ก็ให้ไปอนุสาวรีย์ หรือถ้าไม่อย่างนั้นก็ต้องโทรไปปรึกษาคนที่น่าจะรู้ทาง.... เช่นพี่โต้ง...
คิดแล้วก็นึกโมโหออย ถ้าพี่โต้งไม่มา เรื่องมันอาจจะไม่วุ่นวายขนาดนี้ ในระหว่างที่ยังไม่รู้อะไรเลย หนูก็เป็นเพียงแค่คนเห็นแก่ตัวที่ไม่อยากสูญเสียอะไรไปเลยสักอย่าง เพราะหนูไม่อยากใหพี่โต้งเสียใจ หนูถึงต้องแอบมา แต่ก็คิดไว้ทุกวินาทีว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหนูจะไม่ทรยศต่อความรักของพี่โต้งเด็ดขาด
เพราะไม่ว่าพี่โต้งจะมีสิ่งไหนให้หนูอย่างที่เขาพร่ำบอก นั่นไม่สำคัญ ไม่ใช่สิ่งที่หนูต้องการเลย แต่ที่มากกว่านั้นคือ เขาทำให้นิสัยหนูเปลี่ยน...
ตั้งแต่ตื่นลืมตาขึ้นมาในโรงพยาบาล หนูอยู่แต่กับคนที่คอยตามใจ อยากได้อะไรก็เที่ยวหา อยู่กับคำหวาน และความรักที่เปิดเผย
จากที่เคยเป็นกะเทยแสนดี ทุ่มเททำทุกอย่างเพื่อคนรัก เดี๋ยวนี้หนูกลายเป็นชะนีขี้วีน เอาแต่ใจ ต่อให้ทำผิดแค่ไหน อีกฝ่ายก็จะยอมยกโทษให้เสมอ จะให้หนูทิ้งทุกอย่างกลับไปหลบซ่อนๆ เหมือนเดิมก็ต้องลังเล.... ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่คนหนึ่งคนที่เคยสุขสบาย สว่างไสวจะย้อนกลับไปอยู่ในที่มืด อับชื้น ไร้ความหวังได้โดยไม่รู้สึกเสียดาย หนูก็แค่อยากเจอโรจน์ อยากเป็นว่ามันสบายดีก็แค่นั้นเอง ขอแค่นั้นแล้วก็จะกลับไปหาพี่เขาเหมือนเดิม....
แต่นี่พี่โต้งก็รู้แล้วว่าหนูมาที่นี่ทำไม โกหกหลอกลวงสารพัดเพื่อจะได้กลับมาหาคนเก่า ถึงขนาดนี้แล้วหนูจะหน้าด้านทำเหมือนไม่มีอะไร จะกล้ามองหน้าพี่โต้งเต็มตาได้ยังไงกัน....
ระหว่างที่กำลังสับสนอยู่นั้นพี่โต้งโทรมาเสียก่อน พร่ำถามว่าอยู่ไหน ถ้าหนูก็รู้ก็ดีน่ะสิ พอรู้ว่าหลงทางน้ำเสียงก็อ่อนลงทันที แกคงเป็นห่วงมากกว่าโกรธ
“อยู่ที่เด่นๆ จำพวกห้างหรือสถานีตำรวจใกล้ๆ ก็ได้ แล้วรอตรงนั้น พี่จะไปรับ....”
“ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้องมา หนูจะกลับบ้านแล้ว....”
“แล้วกลับถูกเหรอ ตัวอยู่ที่ไหนก็ยังไม่รู้”
“คงไม่ยาก แค่หาทางไปเอกมัย พี่กลับม. ไปเถอะ ไม่ต้องห่วงหนูหรอก” ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้เลยว่าไปยังไงต่อ แต่ก็ทำเป็นปากเก่งไปอย่างนั้นเอง
“พี่จะไม่ไปไหนทั้งนั้นนะ จนกว่าจะรู้ว่าน้องฐาถึงบ้านโดยปลอดภัยแล้ว....”
หนูพูดอะไรไม่ออก เมื่อซึบซับความหมายของคำพูดนั้น
เป็นห่วง.....
หนูนึกละอายใจนัก...ที่ทำอะไรไปโดยไม่คิดให้รอบคอบ หนูพยายามจะหนีคนที่อยู่ข้างๆ หนูเพื่อมาตามหาคนที่เคยทอดทิ้งไป จริงอยู่ คิดว่าแค่อยากเจอ...ไม่ได้ขออะไรไปมากกว่านั้น แต่มันไม่จริงเลย...เมื่อได้เจอกันอีก คนเราก็ย่อมมีความโลภ แม้จะถูกเมิน เย็นชาใส่ แม้ยังเจ็บขนาดนี้ ลึกๆ ก็ยังโหยหา ยังอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม
วินาทีที่มันบอกให้รอ บางอย่างมันวูบวับในอก หนูดีใจมากเกินกว่าจะเอ่ยคำใดๆ มันคือสิ่งที่หนูรอคอยมาตลอด อย่าว่าแต่แค่ครึ่งชั่วโมง ต้องรอเป็นชั่วโมงหรือครึ่งวันก็รอมาแล้ว.... ถ้ามันบอกให้รอทำไมหนูจะรอไม่ได้
ถ้าเพียงแค่ตอนนั้น มันไม่ปล่อยมือหนู ...... ถ้าเพียงแค่ตอนนี้ มันไม่ได้มีใครอื่นอีก.....
ถ้าเพียงแค่หนูจะพอได้รับรู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา เรายังเคยเป็นมากกว่าเพื่อน
ก็แค่นั้นเอง...... ที่มันให้หนูไม่ได้....
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ไม่ยากอย่างที่คิด ก็แค่โบกแท็กซี่ไปส่งที่สถานีรถไฟฟ้าที่ใกล้ที่สุด จากนั้นซื้อตั๋วไปลงที่สถานีเอกมัย โอ๋บอกว่า เดินลงจากบันไดเดินต่อไปนิดเดียวก็เจอขนส่งเอกมัยพอดี....
หนูก็ทำตามที่มันบอกเป๊ะนะ ลงบันไดแล้วเดินต่อไป แต่ไม่เห็นเจออะไรที่เรียกได้ว่าขนส่ง.... แถมเจอแยกใหญ่ๆอีกต่างหาก พอเห็นท่าจะไม่ใช่ก็เลยเดินกลับไปอีกฝั่งหนึ่ง เดินวนไปวนมาก็ไม่เห็นเจอ
ยี่สิบนาที หนูเดินจนปวดขาแล้วนั่งพักที่ป้ายรถเมล์บีบขาตัวเองป้อยๆ รู้สึกปวดจนน้ำตาเล็ด....ยกมือถือขึ้นต่อสายหาโอ๋เป็นรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้...
“ไหนว่าเดินลงมาแล้วเจอเลย กูเดินจนปวดขาแล้วนะ ไม่เห็นเจอรถทัวร์จอดสักคัน” หนูโวยวายใส่มันด้วยเสียงที่อ่อนล้า
“จะไม่เจอได้ไง มันอยู่ติดกันเลย ลงผิดฝั่งหรือเปล่า ตอนลงได้อ่านป้ายหรือเปล่า”
“หึ มีเขียนเหรอ?”
“โธ่ มีสิ บันไดมันมีหลายฝั่ง ลงทางไหนก็ต้องอ่านป้ายไม่งั้นก็ไปลงคนละฝั่งถนนเดินให้ตายก็ไม่เจอหรอก”
“ฮื้อ..... แล้วทำไงดี....”
“เดินหาวิน หรือไม่ก็เดินกลับไปที่บีทีเอสแล้วลงให้ถูกฝั่ง”
แอร๋ย...... พี่วินอยู่ไหนก็ไม่รู้.... ส่วนสถานีบีทีเอสก็เดินมาตั้งไกลแล้วให้เดินกลับไปอีกเหรอ...
“โอ๋... กูปวดขามากเลยอ่ะ กูเดินไม่ไหวแล้ว... แม้แต่จะยืนยังปวดเลย....”
“เฮ้อ..... งั้นมึงโบกแท็กซี่ หรือไม่ก็โทรหาพี่โต้งไป” โอ๋แนะนำแค่นั้นแล้ววางสายไป ปล่อยให้หนูชั่งใจลังเล ยังไม่ทันตัดสินใจว่าจะเอายังไง พี่โต้งก็โทรมาอีก
“อยู่ไหนแล้ว...”
“อยู่เอกมัย..” หนูตอบเสียงอ่อย ไม่กล้าบอกว่ายังไม่ถึงท่ารถ
“จริงเหรอ ตรงไหนล่ะ พี่ไม่เป็นเราเลย...”
“เห็นเหรอ? แล้วพี่อยู่ไหน.....”
“อยู่เอกมัยไง”
“พี่โต้ง........” หนูเรียกด้วยเสียงสั่นเครือน้ำตาร่วงทันทีด้วยความดีใจ ยังไงวันนี้รอดตายแล้ว....
หนูนั่งรอตรงนั้น.... เกือบยี่สิบนาที กว่าจะเห็นฮอนด้าซีวีซมาจอดตรงหน้าป้ายรถเมย์ พี่โต้งลงจากรถเดินเร็วๆ มาหา
หนูคิดนะว่าคงโดนด่ายับไม่มีเหลือ ที่ไหนได้ แกกลับเดินมากอดหนูไว้แน่นทั้งๆ ที่หนูนั่งอยู่ที่เดิม ท่ามกลางสายตาของคนที่รถเมย์ตรงนั้นตั้งหลายคู่
“พี่คะ....ปล่อยก่อน” มันเขินแปลกๆ ที่มาถูกกอดตรงนี้ ป้ายรถเมล์ในกรุงเทพ -*-
“ขอร้อง... อย่าทำให้เป็นห่วงแบบนี้บ่อยๆ ได้ไหม
ไม่เห็นเลยความกราดเกรี้ยว... มีแต่เป็นห่วง จนบางทีนึกเสียใจ ที่ไม่เคยห่วงตัวเอง...
“ถ้าน้องฐาเป็นอะไร พี่จะยกโทษให้ตัวเองได้ยังไง?”
คำพูดพวกนี้ ทำไมนะรู้สึกเหมือนเคยได้หังมาก่อนอย่างนั้นแหละ......
“หนูขอโทษ......”
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ไม่ได้บอกอะไรแต่พี่โต้งก็พาไปหาหมอ แต่ไม่ได้ช่วยอะไรมากนอกจากโดนหมอดุที่ฝืนเดินมากทั้งๆ ที่เพิ่งจะถอดเฝือกได้ไม่ถึงเดือนเลย ก็เลยได้ยากินยาทามาถุงนึงแล้วไล่กลับบ้านไป....
“ขาเจ็บแบบนี้...อย่าเพิ่งกลับบ้านเลยนะ กลับม.ไปกับพี่ก่อนแล้วกัน ไว้ขาดีขึ้นแล้วค่อยกลับ” พี่เขาบอก เหมือนจะเป็นประโยคบอกเล่ามากกว่าคำถาม.....
“ค่ะ” หนูตอบเสียงอ่อย ไม่กล้าเถียงอะไรเพราะรู้สึกได้ว่าเสียงแกเริ่มกลับไปตึงๆ แล้ว พอหายห่วงก็เลยนึกขึ้นได้ว่าต้องโมโหล่ะมั้งเนี่ย...
เฮ้อ.... พ้นจากอาการขาหักมาเกือบเดือนจนคิดว่าหายแล้ว ที่ไหนได้พอเดินนานๆ แค่ไม่เท่าไร ขาบวมฉึ่ง พอกลับมาที่ม. ก็เลยต้องต้องมานั่งๆ นอนๆ พักผ่อนให้พี่โต้งดูแลเหมือนเมื่อตอนยังไม่หาย
ทั้งๆ ที่เพิ่งทำผิดมาหยกๆ แต่พี่โต้งไม่พูดเรื่องนั้นอีก ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ไม่ใช่ว่าดีนะ ความเงียบนี่แหละมันทำให้บรรยากาศตึงเครียดเข้าไปอีกล่ะมากกว่า แต่ก็พอทำใจไว้แล้วว่าจะโดนโกรธโดนด่ายังไงก็ต้องทน ตอนนี้หนูมันก็เป็นได้แค่น้องฐาขาหักที่ไม่มีที่ไป ปล่อยให้พี่โต้งเอายามานวดขาให้แบบนี้
“ไม่ต้องหรอกค่ะ หนูนวดเองดีกว่า ลำบากเปล่าๆ”
“ไม่ลำบากหรอก ก็เคยบอกไปแล้วนี่ ถ้าขาหักแล้วจะอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน ให้พี่ดูแลคนขาหักตลอดไปก็ยังดีกว่า”
ชะงักเมื่อได้ยินแบบนั้น ฟังแล้วเหมือนซึ้ง แต่ลองคิดให้ดีเหมือนประชดประชันกลายๆ
“หนูถามจริงๆ เถอะ พี่รู้ใช่ไหมว่าหนูไปที่นั่นทำไม”
“พอเดาได้”
“แล้วพี่ไม่โกรธหรือไงล่ะ”
“โกรธสิ โกรธมากจนอยากจะจับน้องฐามาเชือดคอแล้วควักหัวใจออกมาดูเชียวล่ะ” พี่เขาบอกเสียงเรียบ แต่น้ำหนักที่กดบนข้อเท้ามันแรงขึ้นจนหนูต้องชักขา... พี่แกเลยหยุดบีบ
“ถ้าโกรธขนาดนั้น แล้วยังมาทำดีกับหนูทำไม ทำไมไม่ดุด่า ตบตี จนพอใจไปเลยล่ะ”
“ต่อให้โกรธแค่ไหนพี่ไม่ทำอะไรโง่ๆ แบบนั้นหรอก ความรุนแรงรังแต่จะทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลง ต่อให้โกรธมากแค่ไหน พี่มีวิธีลงโทษที่ดีกว่านั้น เพราะอย่างน้อยสุดท้ายน้องฐาก็รู้ว่าทำไปก็เพราะว่ารัก”
“ลงโทษแบบไหนกัน...”
“หึ... อยากรู้เหรอ?” พี่โต้งถาม ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ จนหนูหายใจติดขัด....
“งั้นก็รีบหายไวๆ สิ แล้วจะรู้เอง” เขาบอกก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไป
คิดไปเองหรือเปล่านะ ทำไมรู้สึกว่ารอยยิ้มแบบนี้มันน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้.....
………………………………………………………….
พออาการเริ่มดีขึ้น หนูก็เก็บของยัดใส่กระเป๋า กลับบ้านดีที่สุด อยู่ที่นี่นานๆ อกจะระเบิดตาย...
พี่โต้งแกดูเฉยๆ นอกจากยากินยาทาที่แกชอบมาถามว่ากินหรือยัง ทาหรือยังบ่อยๆ เรื่องอื่นแกไม่พูดเลย ยิ้มก็ไม่ยิ้ม ไม่พูดไม่คุยเอาอกเอาใจเหมือนเมื่อก่อนจนหนูก็อึดอัดกับสงครามประสาทแบบนี้...
“เย็นนี้ไปกินข้าวกัน นัดพวกไอ้ซาไว้” เสียงเรียบๆ นั่นก็พอเดาได้ว่ายังไม่หายงอน...
“เจ็บขา ไม่ไปได้ไหมคะ?”
“กะอีแค่ไปกินข้าวคงไม่ลำบากขนาดนั้น ทีไปหาคนอื่น ไปถึงกรุงเทพยังทำได้” พี่แกพูดลอยๆ เสียงเรียบๆ แต่ทำเอาหนูแทบสะอึก หันควับไปมอง แต่พี่โต้งไม่ได้มองกลับมา เขามองเมินไปทางอื่น...
ก็ว่าอึดอัดนะที่แกไม่พูด แต่พอพูดขึ้นมาคำนึงทำเอาโคตรเจ็บอ่ะเงียบไปแบบเดิมซะยังดีกว่า
“ก็ได้ค่ะ... ไม่ลำบาก แค่หนูไม่อยากไป...”
“ไม่อยากไปเพราะพี่สำคัญไม่มากพอว่างั้น”
“ไม่ไปก็คือไม่ไป ไม่มีเหตุผล”
“ไม่ว่าอะไรจะเปลี่ยนไป คงมีแต่เรื่อง ดื้อรั้น ชอบเถียงนี่แหละมั้งที่เหมือนเดิม” พี่โต้งบ่นแล้วเดินหนีไปทางอื่นทันที... ไม่อยู่ต่อความด้วยต่อ.....
ถึงจะยืนยันแบบนั้นก็เถอะ... พอถึงเวลา พี่โต้งแกก็เดินมาบอกแค่ประโยคเดียว
“ไปแต่งตัว” เสียงนิ่งๆ หน้าบึ้งๆ จนขี้เกียจจะเรื่องมาก ยิ่งมีความผิดติดตัวอยู่ด้วย ท้ายที่สุดหนูก็เลยต้องมาด้วยอย่างเสียไม่ได้....
“คุ้นไหม?” พี่โต้งถามเมื่อจอดรถที่ลานจอดรถของร้านอาหาร
“ทำไมเหรอคะ” หนูถามพลางกวาดตามองไปรอบๆ รถ
“เคยมา.... ตอนนั้น เราเลิกกันไปพักใหญ่ๆ มีเหตุบังเอิญให้มาเจอกันที่นี่อีกครั้ง แล้วเราก็เลยคืนดีกัน.....”
“เราทะเลาะกันเรื่องอะไรเหรอคะ ถึงต้องเลิกกัน”
“เข้าใจผิดกันนิดหน่อย”
“แค่นั้น?”
“ช่างเถอะ เรื่องมันนานมากแล้ว” หนูหันไปค้อนเบาๆ
“ถ้าจะเล่าแค่นั้นไม่ต้องก็ได้มั้งคะ สุดท้ายแล้ว ก็ไม่รู้เรื่องอยู่ดี” หนูบ่นแล้วเปิดประตูเดินออกจารถไป.....
“ไอ้ปอนด์ยังไม่มาอีกเหรอ?” เสียงพี่โต้งถามทันทีเดินมาถึงโต๊ะ ที่ว่างเยอะแยะ ....ดันเลื่อนเก้าอี้ให้หนูนั่งข้างๆพี่เอ
“มาก็เห็นแล้วสิ” เสียงพี่ซาตอบกวนๆ มีพี่เอนั่งฟังเงียบๆ
พี่เอมากับพี่ซา... คือสองคนนี้เค้าเป็นแฟนกัน แต่พี่เอแกแทบไม่ได้ใส่ใจแฟนแกเท่าไรเลย
“แล้วนี่เคลียร์ที่มันไม่มา มันอ้างว่าไงอีกล่ะ?” พี่โต้งถามต่อ
“อ้างทำไม กลับบ้านไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว..”
“ช่าย.... คนเราก็ต้องมีธุระปะปัง กลับบ้านกลับช่องบ้าง ไม่ว่างมารอคนแค่คนเดียวหรอก” พี่เอแทรกขึ้นมาบ้างเบนสายตามามองทางหนู
“เอ!”
“เอ!”
เสียงพี่โต้งกับพี่ซาดังขึ้นมาพร้อมกัน นี่ก็อีกคน อย่าให้ได้พูด... จ้องแต่จะกัดหนูตลอด.... ไม่ทราบว่าตอนที่ยังไม่ลืมอะไรนี่หนูเคยไปด่าพ่อล่อแม่เขาหรือยังไง ถึงได้จงเกลียดจงชังกันขนาดนี้....
หนูทำเป็นนิ่ง ปั้นหน้านางงาม ทำเหมือนว่าไม่สนใจอะไร บางอารมณ์หนูก็ตอแหลเก่งเหมือนกันนะเนี่ย
พี่โต้งนี่ก็เก่ง... ตอนอยู่กันสองคนบึ้งตึง เงียบเชียบ พออยู่ต่อหน้าคนอื่นเริ่มจะกลับมาเป็นแฟนแสนดี ยัดเยียดนั่นนี่ใส่จานมาเป็นระยะๆ ส่วนน้ำดื่มเป็นน้ำแดง ทั้งๆ ที่คนอื่นเค้ากินเหล้ากันทั้งนั้น...
“ปูไหมครับ... เดี๋ยวผมแกะให้” พี่เอหันมาถามพี่โต้ง
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวแกะเอง....”
พี่โต้งตอบแล้วลงมือแกะปูแต่แกไม่ได้กินเองหรอกค่ะแกส่งมาวางไว้บนจานหนูแทน หนูเงยหน้ามองพี่โต้ง
“คิดเอาไว้แล้วเชียวว่าถ้าพี่โต้งแกะ ก็คงไม่ได้กินเอง...”
หนูหันไปมองพี่เอ เห็นแกทำหน้านิ่งๆ ก็เลยยิ่งไม่เข้าใจ
“พอดีไม่ค่อยอยากกินปู พี่เออยากกินไหมล่ะคะ ถ้าอยากหนูจะได้ยกชิ้นนี้ให้” หนูแสร้งถาม เพราะคิดมาตลอดว่าพี่เอมีแฟนแล้วถึงได้ไม่คิดอะไรมาก แต่ยิ่งไม่คิด ก็ยิ่งต้องคิด....
“แค่ปู แกะเองก็ได้อยู่หรอก แต่ถ้าอยากได้มากกว่านั้นจะกล้ายกให้หรือเปล่าล่ะ?”
ทีนี้หนูฉลาดขึ้นมาทันทีเลยหันไปมองพี่โต้ง เห็นแกถอนใจทำหน้ากลุ้ม
“แล้วพี่เออยากได้อะไรล่ะคะ หนูจะได้คิดถูกว่าจะให้ดีหรือไม่ให้ดี” หนูปั้นหน้ายิ้มแล้วถามต่อ เล่นไปตามเกม อยากรู้นักว่ามันจะจบลงตรงไหน
“พี่ก็แค่ล้อเล่น ไม่ได้อยากได้อะไรหรอก จริงจังไปได้” แล้วแกก็หัวเราะกลบเกลื่อน
หนูขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจตัวเองเลย ทำไมรู้สึกไม่ถูกชะตากับพี่เอเลย อีกฝ่ายก็คงไม่ได้ญาติดีกับหนูมาแต่ไหนแต่ไรแล้วเหมือนกัน นับตั้งแต่เจอกันครั้งแรกมาจนถึงตอนนี้ รู้สึกได้ชัดถึงความอิจฉาริษยาที่แผ่ซ่าน... เวลาเจอกันสองต่อสองก็ต่อปากต่อคำอย่างเปิดเผย แต่เวลามีคนอื่นอยู่ด้วยกลับเสแสร้งแกล้งทำเป็นพูดดี ต่อให้คนโง่ๆ อย่างหนูยังรู้เลยว่าที่จริงต้องการอยากจะได้ของรักที่คนอื่นกำลังครอบครองเสียจนตัวสั่น ส่วนพี่โต้ง ก็ทำเหมือนเอาหนูมาเป็นไม้กันหมา...สงสารก็แต่พี่ซาจะรู้บ้างไหมว่าถูกแฟนตัวเองสวมเขา...
หากวันใดที่เธอ.....ลืมไปว่ารักกันหรือเปล่า..... เสียงโทรศัพท์พี่โต้งดังขึ้นมา หนูหันไปมองอย่างสนใจ.... เมื่อคิดถึงความรู้สึกปวดแปลบตอนได้ยินเพลงนั้นทีแร ก็นึกอยากให้พี่โต้งเปลี่ยนเพลงริงโทนไปเป็น “รักเธอเสมอ” เหมือนเดิมเหมือนกัน เผื่อวันดคืนดีจะนึกอะไรออกมากกว่านี้ก็ได้..
“อะไร... รถน้ำมันหมด แล้วทำไมไม่บอกให้มันเร็วกว่านี้ล่ะ จะไปแวะไปรับก่อนมา” เสียงพี่โต้งบ่นเข้ามือถือ หนูตั้งใจฟังว่าแกคุยกับใครนะ...
“เออ รอนั่นแหละเดี๋ยวกูไปรับ” พี่โต้งกรอกเสียงใส่มือถือก่อนจะกดวางไปแล้วหันมาบอก
“พี่ไปรับเพื่อนแป๊บ... เดี๋ยวมานะ” บอกแล้วรีบลุกขึ้น หนูมองตามไป รู้สึกแปลกๆ ถูกทิ้งไว้กันอีหสองคนที่ไม่สนิท พี่ซาไม่ค่อยพูด แกเอาแต่กินเหล้า ส่วนพี่เอนี่ ยังกะศัตรูคู่อาฆาตที่ปลอมตัวมา....
หนูนั่งเงียบรอพี่โต้งกลับมาอย่างสงบเสงี่ยม ตอนนั้นเองบนเวทีเริ่มต้นอินโทรในเพลงที่เพิ่งจะคิดถึง
รักเธอเสมอ..... “น้ำหมดแก้วแล้ว ส่งมานี่สิ เดี๋ยวเติมให้” เสียงพี่เอเอ่ยขึ้นมาอย่างใจดี ความที่หนูกำลังตั้งใจมองที่เวทีเลยไม่ได้ทันคิดอะไร ยื่นแก้วน้ำที่เหลือเพียงน้ำแข็งก้อนน้อยส่งให้....
ไหนบอกหมอสิคะ มีอะไรบ้างไหมที่ทำให้รู้สึกว่ามันติดอยู่ในใจ ทำให้คิดถึงอดีตได้....
ไม่มีเลยเหรอ? ต้องมีสิ...... อะไรนะ เพลง?
เพลงอะไรคะ...... รักเธอเสมอ?
งั้นเดี๋ยวหมอจะเปิดเพลงให้ฟัง
รักเธอเสมอ..... นานเท่าไรยังไงรักเธอ....
เหมือนแต่ก่อนเป็นมาเสมอ....แม้ว่าเธอจากฉันไป...
บอกหมอทีสิว่า มองเห็นอะไรบ้าง
เห็นอะไร? “ได้แล้ว...” เสียงพี่เอดังขึ้นทำให้หนูสะดุ้งเฮือกหันไปหาตั้งใจจะหยิบแก้วน้ำ แต่บังเอิญแก้วที่ยื่นส่งให้ยังไม่ทันถึงมือมันกลับหล่นลงมาบนตัก พร้อมกับน้ำในแก้วที่หกจนเปียกไปทั้งขา
“อุ๊ย...แม่ร่วง....” หนูอุทานแล้วเด้งตัวยืนขึ้น หันไปมองพี่เอที่ไม่ได้นั่งตรงที่นั่งตัวเองแต่เดินมายืนข้างๆ หนูตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้...
“เอ!” เสียงพี่ซาเรียกด้วยเสียงที่ไม่สบายใจ “ทำแบบนี้ทำไม เดี๋ยวไอ้โต้งมามันก็.....”
“ผมเปล่าแกล้งนะ แค่อยากช่วยต่างหาก เห็นความจำเสื่อม เลยช่วยรื้อฟื้นให้”
คำแก้ตัวทุเรศๆ แบบนั้น ใครเชื่อก็บ้าแล้ว หนูยืนกำมือแน่นเงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่เอเคืองๆ จำได้ตอนม.5 เคยโดนแฟนไอ้โรจน์สาดน้ำใส่มาทีหนึ่งแล้ว นี่อะไรต้องมาโดนซ้ำสองอีกเหรอ
“ว่าไง พอจะจำได้หรือยัง” คำถามพร้อมรอยยิ้มลอยหน้าลอยตาอย่างน่าโมโหที่สุด
จ๊อก....... ครืดดดดดดดด
“อร๊ายยยย” หนูร้องลั่น รีบขยับเก้าอี้แล้วลุกขึ้นยืนให้น้ำแข็งหล่น น้ำเหล้าที่พี่เอทำหกใส่ตักหนูไหลย้อยไปตามท่อนขาที่โผล่พ้นขากางเกงยีนตัวสั้น มันเย็นเจี๊ยบจนรู้สึกหนาว
“พี่ขอโทษครับน้องฐา ไม่ได้ตั้งใจเลยจริงๆ” พี่เอพยายามจะมาช่วยเอาผ้าเช็ดหน้าตัวเองซับเสื้อหนูให้หายเปียกหนูอึ้งไป รู้สึกภาพบางอย่างเริ่มลอยวน จนเหงื่อแตกพลั่ก....
ใช่แล้ว...ที่ถูกสาดน้ำใส่แบบนี้ ไม่ใช่ครั้งที่สองแต่สามต่างหาก.....
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ตัดฉับ.....
อยากแต่งต่ออีก....แต่ไม่ไหวแล้วดึกจัด พรุ่งนี้จะไปเที่ยว....
เลยอยากลงไว้ก่อน ไว้อ่านคอมเมนท์ให้ชื่นใจ
แล้วจะมาต่อตอนต่อไปให้ในเร็ววันนะจ๊ะ...
โพลล์
หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190> (อ่าน 1224319 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก