น้อยใจหลายคนบอกว่ามันไม่ SM
แต่บอกเค้าเองว่าเอาแบบไหนก็ได้นี่นา แง้ๆ
ก็น้องฐาเค้าอารมณ์ดี .... ให้น้องเล่าก็ออกมาฮาแบบนี้แหละค่ะ ฮาๆๆๆ
<โทษทีที่หายไปนานน้องฐาไปงานวันเกิดกันย์อยู่ เพิ่งสร่าง .... ไม่เกี่ยวกันเลย คนเขียนมั่ว ฮาๆๆ> ตอนที่ 12 ขอโทษ??
น้องฐานอนหายใจรวยริน เพราะผลข้างเคียงจากตับพิษที่เพิ่งทานไป พอเริ่มมีเรี่ยวแรงเล็กน้อยก็ค่อยขยับกายลุกขึ้นนั่ง แอบเครียดกับสภาพพื้นห้องนิดหน่อย ทำไมมันเลอะเทอะจังคะ?...
มองซ้ายมองขวา หาห้องน้ำ ขอตัวไปชำระล้างร่างกายนิดนึงก่อน น้องฐาไม่ไหวจะเคลียร์ พุงน้องฐาเอ๊ยไม่ใช่ ท้องน้องฐามันเหนียวไปหมดแล้ว ...
หมับ!! น้องฐาสะดุ้งค่ะเพราะคนข้างกายจับแขนหนูไว้ไม่ให้ลุกขึ้น
“จะไปไหน...” จะอยากรู้ไปทำไมคะคุณพี่
“ปะ...ไป...ห้องน้ำ” น้องฐาเสียงเบามากค่ะ รู้สึกกลัวอีพี่โต้งขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ พี่เขาปล่อยมือหนูค่ะ
เฮ้อ... โล่งอก หยิบเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำไป ปกติเข้าห้องน้ำก็ไม่ล็อกหรอกค่ะ แต่รู้สึกว่าอีพ่อค้าตับชอบทำเซอร์ไพรส์เปิดเข้ามาบ่อยๆ คราวนี้เลยล็อก แล้วก็จริงดังคาด เสียงบิดลูกบิดห้องน้ำ ... เปิดไม่ออก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นน้องฐาชะงักมือที่ถูตัวอยู่แล้วนิ่งไม่ขยับ จากนั้นก็ตามมาด้วย
ปัง ปัง ปัง!!!!! กรี๊ดดดดดดดดด ใครยิงปืน อ้อไม่ใช่ค่ะ เสียงตบประตูต่างหาก
“มาเปิดประตูให้พี่เข้าไปเดี๋ยวนี้ค่ะน้อง” สั่งมาเสียงดุ เฮ้อ..... อะไรกันนักหนาคะ??
น้องฐาเลยต้องไปเปิดประตูทั้งที่ร่างยังเปลือยเปล่า แต่ซ่อนกายไว้หลังประตูยื่นแต่หัวออกไป
“จะอายทำไมนักหนา เห็นจนไม่รู้จะเห็นยังไงแล้ว” ฮือ..... พูดแล้วอายกว่าเดิม
“เอ้า ..... อาบน้ำ ไม่เอาเหรอผ้าขนหนู” คุณพ่อค้าตับยื่นผ้าผืนโตมาให้ค่ะ แหมบริการดีน่าให้ทิป เอ๊ยไม่ใช่ค่ะ หนูยื่นมือไปรับผ้าขนหนูมาอย่างไม่เข้าใจอารมณ์อีพ่อค้าตับ
“อาบเร็วๆ นะพี่จะได้อาบบ้าง” น้ำเสียงดีขึ้นกว่าเดิม ว่าแต่หนูเงี่ยน ตัวเองก็ไม่ต่างกันหรอก พอเสร็จขึ้นมาก็อารมณ์ดีแล้วสิ ชิส์!! หมั่นไส้!!
อาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมา พี่เขานั่งรออยู่หน้าห้องน้ำ
“น้องฐา พี่ขออาบน้ำแป๊บนะคะ แล้วเรามีเรื่องต้องคุยกัน” น้ำเสียงจริงจัง เป็นงานเป็นการค่ะ เหมือนคนเมาเพิ่งสร่าง จากพูดอะไรไม่รู้เรื่องก็ค่อยเป็นผู้เป็นคน น้องฐาก็ปรับอารมณ์ตามไม่ถูกเหมือนกัน รู้แต่พยักหน้ารับอย่างแกนๆไปอย่างนั้นเอง พอลับร่างคุณพ่อค้าตับ น้องฐาก็คิดว่าจะกลับยังไงดี
เฮ้อ.... อยากจะหนีกลับ แต่ก็ไม่รู้ว่าคืนนี้จะไปอยู่ที่ไหน เพราะมัวแต่ตื่นเต้น ทางมาที่นี่ก็จำไม่ได้จะบอกให้เพื่อนมานับก็ไม่รู้จะบอกทางยังไงดี พี่วินก็ไม่มีแล้วด้วย ถึงหนีออกไปก็ไม่รู้จะไปนอนที่ไหน อนาถชีวิตแท้ ฮือๆ
น้องฐาเดินออกไปที่ระเบียงหลังห้องค่ะ มันเป็นกระจกบานใหญ่เลื่อนเปิดได้มีม่านปิดมิดชิด มองท้องฟ้าก็มืดสนิท เหมือนใจอันดำปิ๊ดปี๋ของอีพ่อค้าตับไม่มีผิด...
แอบสะอื้น สงสารชะตากรรมตัวเองเบาๆ อยู่ที่ระเบียงพักใหญ่จนกระทั่งพี่โต้งออกจากห้องน้ำมา
“น้องฐา....” เรียกหนูทำไม คนใจร้าย จ้างให้ก็ไม่ออกไปเด็ดขาด....
“น้องฐาคะ” ไม่ต้องมาคะมาขา ยังไงก็ไม่ออกไปเด็ดขาด
“น้องฐาอยู่ไหน ออกมาเถอะค่ะ” เหมือนจะเดินตามหาหนูอยู่นาน ที่จริงก็ไม่เห็นจะมีที่ไหนให้หาเลย แค่ห้องนอน มุมครัว มุมห้องนั่งเล่น หาจนทั่วแล้วแต่ไม่ยอมออกมาหาที่ระเบียง อีพ่อค้าตับทำไมโง่แบบนี้ น้องฐารอข้างนอกตั้งนานจนยุงกัดแล้วนะคะ
“โธ่...หายไปไหนของเค้านะ” เสียงแสดงความหงุดหงิดมากมาย สักพักก็ได้ยินเสียงปิดประตูดังลั่น ....
อ้าว..... ไปไหนนั่น....
ผ่านไปพักใหญ่ พี่เขาก็ยังไม่กลับมา น้องฐาเดินไปเปิดประตูค่ะ ปรากฏว่าออกไปไม่ได้เพราะติดกุญแจล็อกจากข้างนอก
เออ.....ดี โดนขังเดี่ยวอีก โฮ....
♪กักขังฉันเถิดกักขังไป ขังตัวอย่าขังหัวใจดีกว่า (Ost. จำเลยรัก)
เฮ้อ..... ปวดหัวจริง .... อยู่ข้างนอกยุงมันกัดค่ะ น้องฐาเลยเข้ามานอนอยู่ที่โซฟาที่เดิม แล้วก็เผลอหลับไปเพราะความเพลีย ตื่นมาอีกทีก็เพราะโซฟามันยวบลงเพราะมีอีกร่างหนึ่งมานั่งด้วย
“น้องฐา” น้ำเสียงตื่นเต้นเหมือนคนเจอขุมทรัพย์ของพี่โต้งทำให้แทบจะหายง่วงลุกขึ้นมามองหน้าพี่เขาแล้วก้มลงไปมองนาฬิกาข้อมือบอกเวลา 03.48 น.
“นี่น้องฐาอยู่ในห้องตลอดเลยเหรอ” ทำเสียงประหลาดใจมากๆ ค่ะ จะให้ทำยังไงนอกจากพยักหน้า
“แล้วพี่เรียกตั้งนานทำไมไม่ออกมา” ตะคอกเสียงดังเหมือนจะโกรธจัด ทำเอาน้องฐาสะดุ้งเฮือกๆ ค่ะ
ก็คนกำลังงอนอยู่นี่คะจะออกไปทำไมล่ะ ถ้าหาดีๆ ก็ไม่ได้ว่าจะหายากซะหน่อย คิดแต่เงียบไม่ยอมตอบ...
“รู้ไหม...ว่าพี่นึกว่าเราหนีไปแล้ว พี่อุตส่าห์ออกไปตามหา” ตะคอกซะเสียงดังจนน้องฐาหูจะหนวกอยู่แล้ว แถมเขย่าไหล่หนูซะหัวสั่นหัวคลอน
“แต่ก็หาไม่เจอ....” คำพูดต่อมานั้นเบาลงและเหมือนจะเศร้านิดๆ “รู้ไหม....รู้ไหม......ว่า”
จะให้รู้อะไรอีกล่ะ....
“รู้ไหมว่า....พี่เป็นห่วงเรามากแค่ไหน” กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คุณพี่หฤษฎ์เป็นห่วงน้องโสรยา....หนูหูฝาดไปหรือเปล่า.....
อยากจะตบหน้าตัวเองสักสองฉาดเพื่อยืนยันว่าไม่ใช่ความฝัน หากแต่คุณพี่หฤษฎ์กลับละมือจากไหล่ของหนูใช้สองมือตะปบแก้มของหนูแทน ตอนแรกตกใจนึกว่าจะตบหรืออะไรเลยหลับตาปี๋ ใครจะนึกว่า อีพ่อค้าตับดันประคองหน้าหนูไปตบ........ด้วยปากเฉยเลย.....
โอ๊ย.....เดาอารมณ์ไม่ถูก....
รสจูบหนักๆ มันค่อยๆ ผ่อนคลายกลายเป็นอ่อนหวานไปเรื่อยๆ น้องฐาจวนจะขาดอากาศหายใจก็ถอนจูบออกก่อนจะกดลงมาใหม่ มือใหญ่ลูบไล้ไปตามร่างบางของหนูอีกคราอย่างแผ่วเบาทะนุถนอม
เหอะ!!! อุตส่าห์ห่วงใยไปตามหา ก็จะให้กลับมาทำหน้าที่สนองกามาอีกตามเคยล่ะสิ คิดแล้วก็เจ็บจนพูดไม่ออก
น้ำตามันร่วงลงมาเองโดยไม่รู้ตัว
คุณพี่โต้งถอนจูบแล้วมองหน้า
“ร้องไห้ทำไมคะ?” สนใจด้วยเหรอว่าหนูร้องไห้ทำไม
“เปล่าค่ะ ไม่ได้ร้องไห้”ปาดน้ำตาทิ้งแล้วพยายามกลั้นสะอื้น
“แล้วที่ไหลอยู่นี่เขาเรียกว่าอะไร ไม่ใช่น้ำตาหรอกเหรอ?” พี่โต้งช่วยเช็ดน้ำตาด้วยอีกแรง
“เปล่าค่ะเขาเรียกเหงื่อ หนูแค่เหนื่อยใจ เหงื่อมันก็เลยไหลออกมาทางตาก็เท่านั้น”
“งั้นเหรอ...”น้ำเสียงประชดประชันเล็กน้อย “ทำอะไรมาล่ะคะถึงเหนื่อยใจ”
“น้องฐาเหนื่อยที่จะทำความเข้าใจอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ของพี่ ถ้าไม่สนใจใยดีแล้วจะมาเสแสร้งทำเป็นห่วงเป็นใยตามหากันทำไม หรือว่า เป็นหน้าที่ของผู้คุมอยู่แล้วที่ต้องไปตามจับเวลานักโทษหนีไป”
“นักโทษ?” คุณพี่โต้งทวนคำเหมือนจะไม่เข้าใจ
“ใช่สิ ก็ที่หนูต้องมาอยู่ตรงนี้ ก็เพื่อมารับโทษหนักที่หนูปากโป้งบอกกิ๊งมันไม่ใช่เหรอเรื่องของเรา” เงยหน้าส่งคำถามท้าทาย
“นั่นสิ น้องฐามีโทษหนักที่รอการพิพากษาอยู่คดีนึงนี่นา” รอยยิ้มที่ส่งมาดูสนุกสนาน จนน่าหวาดหวั่น
“ก็ว่ามาสิคะ ว่าพี่จะให้หนูชดใช้ยังไง อยากจะใช้หนูระบายอารมณ์ความใคร่อีกก็เอาเลย หนูแค่อยากให้พี่รู้ว่า ไม่ว่าหนูจะปากโป้งหรือเปล่า พี่ก็จีบมันไม่ติดอยู่ดี เพราะกิ๊งมันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว แต่ถ้าพี่จะไม่สนใจเรื่องนั้น ยืนกรานจะลงโทษหนูให้ได้ หนูก็หมดคำพูด ก็รู้ว่ากะเทยร่านๆ อย่างหนูมันคงไม่มีอะไรไปสู้กิ๊งมันได้ แต่ถ้าคิดว่าทำแล้วมันสะใจก็ทำต่อไปเถอะค่ะ อยากจะทำก็ทำไป หนูจะไม่ขัดขืน พอใจแล้วจะได้ปล่อยหนูไปซะที คิดซะว่าเราไม่มีอะไรติดค้างต่อกัน” กว่าจะกลั่นคำพูดนี้ออกมาได้ ช่างเจ็บปวดแสนสาหัส แต่ด่าตัวเองก็ยังดีกว่าให้คนอื่นมาด่า
“รู้ไหมคะว่าที่พี่ทำลงไปไม่เกี่ยวอะไรกับน้องกิ๊งเขาเลย พี่รู้ตั้งนานแล้วว่าหนูปากโป้ง แล้วก็ไม่ได้โกรธอะไรด้วยซ้ำ แต่พี่โกรธ มันเรื่องที่เราทำเมื่อคืนมากกว่า”
“เมือคืน? หนูทำอะไร?”
“พี่พาเราไปแนะนำให้เพื่อนรู้จัก ก็แปลว่าพี่ให้เกียรติเรา แต่สิ่งน้องฐาทำน่ะ ให้เกียรติพี่บ้างไหม?”
“ให้เกียรติหนู ตรงไหนคะ ทำไมเพื่อนพี่เห็นหน้าหนู แล้วต้องอมยิ้ม ถ้าพี่ให้เกียรติหนูจริง ทำไมพี่ปอนด์เข้าถึงกล้าขอ 3p”
“มันล้อเล่นมั่งเหอะปอนด์น่ะ ถ้ามันจะทำจริงๆ มันขอน้องสองคนตรงๆ ไปแล้ว ที่ขอสามน่ะมันแกล้งน้องเล่น แกล้งพี่ด้วย เพราะเมื่อก่อนพี่เคยจีบมัน แต่มันบอกว่ามันเป็นเกย์รุกพี่ก็เลยเลิกจีบ เรื่องพี่จีบมันผัวมันก็รู้ ถ้าผัวมันรู้ว่ามันมา 3p กับพี่ ไอ้ปอนด์มันก็ชะตาขาดพอดี”
เกย์รุกที่ไหนเขามีผัวกันคะพี่ หนูงง.... แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นที่ควรถามตอนนี้ค่ะ
“แล้วพี่กระซิบอะไรกันพี่เขาถึงได้...”
“อยากรู้เหรอ... ก็ได้ ประโยคที่มันพูดไม่จบน่ะ มันถามพี่ว่า ไหนพี่บอกไม่ชอบกะเทยไง มันคงงงว่าทำไมถึงควงมา พี่ก็เลยตอบมันไปว่า ก็น้องเค้าลีลาเด็ด...มันก็เลยหันไปแหย่น้องเล่น แต่ถึงหนูหรือพี่จะตกลง สุดท้ายมันก็ไม่ไปอยู่ดี get ไหม?” เข้าใจข้างหลังแต่ประโยคหน้า...
“พี่ไม่ชอบกะเทยเหรอ?”
“ไม่ใช่ไม่ชอบค่ะ.... แต่เกลียดต่างหาก” หนักกว่าเดิมอีกไม่ใช่เรอะ?
“งั้นแล้วหนูล่ะ” นั่นสิ เกลียดกะเทยแล้วหนูล่ะ??
“พี่ยกเว้นเราไว้คนนึงไม่ได้เหรอ? พี่รู้นะว่ามันอาจจะไม่ใช่เรื่องน่าภาคภูมิใจนัก แต่น้องเป็นคนแรกเลยที่ทำให้พี่สติแตกได้ขนาดนี้ ไม่เคยปากจัดขนาดนี้ ไม่เคยมีเซ็กส์แบบรุนแรง ยิ่งข่มขืนฝืนใจแบบนี้ น้องคนแรก” ค่ะไม่น่าภูมิใจสักนิด แล้วคุณพี่จะพูดให้หนูยิ่งเศร้าทำไมค้า?
“นั่นแหละ ที่ทำให้พี่ยิ่งแปลกใจตัวเอง...ว่ากะเทยคนเดียวมันมีอิทธิพลกับพี่ได้ถึงขนาดนั้นเชียวเหรอ พยายามทบทวนความรู้สึกตัวเองแล้วก็รู้ว่าที่พี่โกรธขนาดนี้ ก็เพราะหวงไม่อยากให้น้องไปทำแบบนั้นกับคนอื่น” อ๋อเหรอ?
“พี่จะมาหวงหนูทำไม พี่ก็น่าจะรู้สันดานหนูดีว่าหนูมันทั้งแรด ร่าน สำส่อน หน้าด้าน ไร้ยางอาย ง่าย...ฮึก ..ฮึก....” พูดไปก็สะอื้นไป ทรมานชะมัดก็มันหายใจลำบาก ...
“พอแล้ว...เลิกพูดเถอะ พี่ไม่ตั้งใจจะด่าหนูหรอก ที่ด่าไปน่ะ ก็ด้วยอารมณ์หึงตัวเดียวเลยนะ เข้าใจไหม”
“ไม่เข้าใจ พี่จะมาหึงทำไม หวงทำไม เราเป็นอะไรกันคะพี่ถึงจะใช้คำพวกนี้กับหนูได้ ตัวเองก็พูดเองแท้ๆ ว่า ไม่ผูกมัด จริงๆ ตั้งแต่เราแยกกันคราวก่อน หนูก็พยายามจะเอาความชั่วของตัวเองออกห่างพี่แล้ว แต่พี่ต่างหากที่เป็นฝ่ายเอาตัวมาเกลือกกลั้วกับกะเทยร่านๆ อย่างหนูเอง”
“พี่ก็คิดอย่างนั้น ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าหนูเป็นอย่างนั้น ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นคนที่เท่าไร ไม่รู้ว่าหนูจะมีใครอีกไหม แต่มันก็ทำใจยอมรับไม่ได้อยู่ดี สิ่งที่พี่เป็นอยู่นี่ หนูเข้าใจไหมว่าหมายความว่ายังไง” เหมือนจะหมดความอดทนเล็กน้อย แต่หนูก็ไม่กลัวหรอก
“ไม่เข้าใจและไม่สนใจด้วย ปล่อยเถอะค่ะ ถ้าไม่โกรธอะไรแล้วหนูก็จะกลับบ้านแล้ว” พูดไปทั้งๆ ที่ก็ยังมืดเกินกว่าจะกลับเองได้อยู่ดี แต่อารมณ์โกรธกรุ่นมันมีมากกว่า ลงไปนั่งข้างล่างรอให้สว่างก็ยังดีกว่าทนอยู่กับคนใจร้ายใจดำที่นี่
“พี่ไม่ให้น้องฐาไปไหนทั้งนั้นแหละ....”
“ทำไมคะ หรือคุณพี่ยังอยาก....อยู่ ถ้าอยากก็ทำซะทีสิคะ เสร็จแล้วก็ปล่อยหนูกลับซะที แล้วกรุณาเลิกด่าหนูว่าง่ายด้วย ครั้งก่อนหนูยอมรับว่าตัวเองผิดจริง แต่ความสัมพันธ์ครั้งนี้หนูไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มต้น ไม่ได้ลากพี่มา ไม่ได้ปลุกอารมณ์ หนูพยายามจะขัดขืนด้วยซ้ำ แต่พี่ต่างหากที่พยายามจะทำมันให้ได้ อีกอย่างถึงหนูจะง่าย หนูก็ไม่ได้ง่ายกับทุกคน หนูจะทำอะไรกับใครขึ้นอยู่กับความพึงพอใจของหนู”
“น้องฐา พี่.... พี่ขอโทษ” อยากจะหัวเราะ...ตบหัวแล้วลูบหลังกันง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ
ได้ยินแล้วก็ยิ่งแค้น ....
บอกว่าหึงว่าหวงแล้วมาด่าเค้าสาดเสียเทเสีย แถมบังคับขืนใจกันอีก แค่คำขอโทษคำเดียว จะให้ยกโทษและเข้าใจอะไรง่ายๆ หนูก็บรรลุโสดาบรรณแล้วสิคะ
“พี่ขอโทษจริงๆ นะ ยกโทษให้พี่เถอะ” ย้ำคำขอโทษมาอีกครั้ง
“ไม่ต้องมาขอโทษ สักร้อยครั้งพันครั้งก็ไม่ยกโทษให้ โกรธร้อยปีอย่ามีดีร้อยชาติ” งอนแล้ว
“โอ๋ๆ อย่าโกรธเลยนะ หน้าบึ้งนานๆ หน้าย่น เดี๋ยวไม่สวยนะคะ แล้วก็เลิกร้องไห้ได้แล้ว ใครทำหนูร้องไห้เนี่ย เลวจริงๆ” จะมีใครก็ตัวเองคนเดียวนั่นแหละ ฮือๆ
“ใครก็ไม่รู้ ตัวสูงๆ ขาวๆ ตาตี่ๆ ขี้เหร่ๆ”
“เหรอคะ? โน่นแน่ะมันวิ่งไปทางโน้นแล้ว ไม่กลับมาแล้วแหละ แต่ถ้ามันกลับมาอีกพี่จะเตะมันเอง โอ๋ๆ เลิกร้องไห้นะคะ” แอบยิ้มทั้งๆน้ำตาค่ะ แต่ก้มหน้าไม่ให้อีกฝ่ายเห็น
น้องฐาไม่ใช่เด็กนะคะ มาโอ๋แบบนี้นึกว่าจะได้ผลเหรอ ไม่มีทางซะหรอกค่ะ ยังหยิ่งอยู่ค่ะหันไปมองอีกทางไม่ยอมมองหน้าค่ะ
“ถ้าโกรธมากก็ตีพี่แล้วกันอ่ะ” ทีนี้ จับแขนหนูไปตีที่อกตัวเองค่ะ
ปึก ปึก... ตีไปตีมาหนูเจ็บมือ เลยพยายามดึงมือออกค่ะ -*-
“ยกโทษให้พี่แล้วใช่ไหมคะ” เข้าใจผิดไปแล้วค่ะ น้องฐาเจ็บมือต่างหากไม่ได้ยกโทษให้ซะหน่อย ขี้ตู่ชะมัด
อยู่ดีๆ พี่เขาก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ ลุกขึ้นยืนแล้วช้อนร่างหนูลอยขึ้นในวงแขนซะงั้น
จะพาหนูไปไหนคะ?
หนูมองหน้าพี่เขาอย่างสงสัยอยากถามแต่ก็งอนไม่อยากพูดด้วยแล้ว
“โอ๋ๆ มาค่ะ พี่รู้ว่าน้องฐายังไม่หายงอน งั้นเดี๋ยวพี่จะง้อให้หายเงี่ยนนะคะ”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด น้องฐาตาโตเท่าไข่ห่านอีกแล้วค่ะ
“เอ๊ยพูดผิด พี่จะง้อให้หายงอนนะคะ” ส่งเสียงหวานพร้อมรอยยิ้มหื่นๆ
ง้อแบบไหน....ทำไมต้องอุ้มหนูไปที่ห้องนอนด้วยล่ะ
< :oo1:อีกแน่เลย>
ไม่เอา...... อย่าง้อหนูแบบนั้น
หนูกลัว....
หนูกลัว....
หนูกลัว....
หนูกลัว....
หนูกลัว....
หนูกลัวจะใจอ่อน .....ยอมยกโทษให้ แง้ๆ .........
โพลล์
หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190> (อ่าน 1226861 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก