ตอนที่ 19 เจอโจทก์
หนูลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปได้สามก้าวแล้วย้อนกลับมาที่โต๊ะใหม่ ยิ้มแหยๆ ให้ผู้ทอมตรงหน้า
“เออ มึงมีเสื้อกันฝนให้กูยืมป่ะ”
“แล้วกูจะมีไว้ทำประเทศเหรอ จะเอามาใส่นิ้วหรือไง?”
“อุ๊ย!! กูลืม... งั้นกูเปลี่ยนจากยืมถุงมาเป็นยืมไอ้นั่นของปลอมแทนได้ป่ะ”
“ไม่มีโว้ย ถึงมีก็ไม่ให้ ไปหาซื้อเอาเองเลยอันตั้งหลายตังค์”
“ต๊าย ตาย ไม่มีแต่รู้ว่าแพง....” หนูหัวเราะร่า มันส่ายหน้าไม่ตอบโต้
“จะยืมของปลอมไปทำไม ของจริงก็มีอยู่ถมถืด แต่เสียดายนะถุงยางกูไม่มี กูมีแต่ถุงก๊อบแก๊ปใช้แทนได้ป่ะ” หมอกมันกวนกลับมา หนูแยกเขี้ยวใส่มันแล้วนั่งลงดังเดิม
“หมอก...มึงไม่คิดจะห้ามกูหน่อยเหรอ?”
“ห้ามทำไม ห้ามไปก็เท่านั้นถ้ามึงอยากไปจริง ห้ามเท่าไรมึงก็ไม่ฟังหรอก” เป็นงั้นไป “แต่ถึงกูจะยุยงส่งเสริมสักเท่าไร ถ้ามึงไม่อยากไปมึงก็ไม่ไปอยู่ดี”
“แสนรู้จริงจริ๊ง” หนูประชดประชันมัน หันไปลูบหยาดน้ำข้างแก้วเหล้าเล่นอย่างเหม่อๆ
“ฐา.... กูถามจริงๆ เถอะ มึงอกหักใช่ป้ะ” หนูเปลี่ยนจากเหม่อใส่แก้วเหล้าแล้วหันไปตาโตใส่มันทันทีจนคอแทบเคล็ด
“บ้า....อกห่งอกหักอะไร้” หนูหัวเราะกลบเกลื่อน
“ไม่ต้องมาโกหกกู ต่อหน้าก็ทำเป็นร่าเริง กูรู้นะว่าลับหลังมึงไปแอบร้องไห้มา ไม่งั้นตามึงจะบวมบ่อยๆเหรอ ถึงแม้ช่วงนี้จะดีขึ้นมากจนกูคิดว่ามึงคงทำใจได้แล้ว แต่ถ้ามึงเมาแล้วรั่วแบบนี้แสดงว่าที่จริงมึงยังไม่หายหรอกใช่ไหม? มึงไม่ต้องทำตัวเข้มแข็งมากนักก็ได้ มีอะไรหัดปรึกษาเพื่อนบ้างเหอะ ไม่งั้นมึงจะมีเพื่อนอย่างกู อย่างกิ๊ง อย่างอ้อมแล้วก็อีกหลายๆ คนไว้ทำไม” ฮือ....อยากร้องไห้ .....ซึ้งมากเลยหมอก ยิ่งซึ้งก็ยิ่งอยากเล่า แต่จนป่านนี้แล้วเล่าไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ ยิ่งช้ำมากกว่าเก่ามากกว่า
“ขอบใจนะ .... แต่...กูไม่เป็นอะไรจริงๆ กูแค่อิจฉาแล้วก็เหงาที่ไม่มีแฟนอย่างคนอื่นๆ แล้วก็หงุดหงิดที่กูไม่ได้กินตับผู้ชายบ้างเท่านั้นเอง” ยังปากแข็งเบี่ยงประเด็นไปอีกตามเคย
“จริงอ่ะ ถ้ามึงได้กินตับผู้ชายแล้วมึงจะหายซึมเศร้าใช่ไหม งั้นรอแป๊บ...” หนูมองหมอกมันลุกไปหาเพื่อนคนอื่นในโต๊ะแล้วก็คุยอะไรกันก็ไม่รู้ค่ะ น้องฐาถอนหายใจแล้วหันไปรินเหล้าใส่แก้วตัวเองอีกครั้ง พอยกขึ้นดื่มอีหมอกมันก็กลับมานั่งข้างๆ ดังเดิม
“อ้ะ...กูหาให้มึงได้แล้ว” หนูตาโตใส่ถุงยางที่หมอกมันไสมาอยู่ตรงหน้า กลืนน้ำลายเอื๊อก....
“มึงไปหามาจากไหนเนี่ย?” ทำเสียงตกใจ
“เออ เรื่องของกู กูหามาให้มึงได้แล้วกัน เอาล่ะกูแก้ปัญหาให้มึงได้แล้ว ทีนี้มึงก็ไปได้แล้ว เผื่อมึงจะอารมณ์ดีขึ้น” โอ๊ย.....เพื่อนหนูนี่อะไรมันจะใจดีขนาดนี้...
“อันเดียวจะไปพอยาไส้เหรอยะ” ทำเสียงดัดจริตลอยหน้าลอยตา หมอกมันยิ้มแล้วควักถุงยางอีกหลายอันปล่อยลงมากองตรงหน้า ทำเอาน้องฐาอึ้งหนัก
“แค่นี้พอยัง?”
“มึงเอามาช้าไปอ่ะ กูเปลี่ยนใจไม่อยากกินตับผู้ชายแล้ว” มันยิ้มเหมือนรู้ทัน
“มึงอย่ามาตอ.... กูรู้หรอกว่าที่จริงแล้วมึงไม่อยากไปตั้งแต่แรกแล้ว ที่มึงมาถามขอไอ้นี่ก็เพราะมึงรู้ว่ากูไม่มีให้มึง ถ้ามึงจะเอาของแบบนี้จริงๆ มันไม่ได้หายากสักนิด”
“ก็กูเปลี่ยนใจแล้วไง กูว่า...กูไม่ไปดีกว่า เขาเป็นใครมีเบื้องลึกเบื้องหลังหลังเป็นไงมาไงก็ไม่รู้ เผื่อเป็นฆาตกรโรคจิตหรือเป็นโรคติดต่อร้ายแรงขึ้นมาจะทำไง กูไม่อยากเสี่ยง อนาคตกูยังอีกไกล”
“โห... ทำมาเป็นกลัว กูจำได้นะ ว่าตอนเปิดเทอมมาใหม่ๆ ที่กูเคยพามึงมาเที่ยวที่นี่ มึงยังลากผู้ชายเข้าโรงแรมได้หน้าตาเฉย มึงก็ไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังเขาสักหน่อย คุยกันได้กี่ชั่วโมงเอง กูไม่เห็นมึงจะเรื่องมากอะไรขนาดนี้เลย... ขนาดกูห้ามแล้วห้ามอีกด้วยซ้ำมึงก็ไม่ฟัง” โอ๊ย....ฟังแล้วมันเจ็บกระดองใจค่าคุณผู้ชม!!!!! อีหมอกมันเล่นพูดแทงใจดำขึ้นมาแบบไม่ทันตั้งตัว ทำเอาน้องฐาแทบจะกระอักเลือด น้ำตามันรื้นขึ้นมาเองจนอีหมอกมันถึงกับหน้าเสีย ตอนน้องฐาปล่อยโฮออกมาแบบไม่อายผู้คนอีกครั้ง
“มึงอย่ามาปรักปรำกูแบบนี้นะ แค่ที่กูโดนเขาด่าคนเดียวก็ช้ำใจจะแย่อยู่แล้ว มึงอย่ามาด่ากูอีกคนนึงเลย ทำไมกูจะไม่รู้จักเขา ถ้ากูไม่รู้จักกูจะกล้าไปกับเขาได้ยังไง กูเคยเจอเขาก่อนหน้านั้นอีกนะเขาเป็นรุ่นพี่ที่มาจีบอีกิ๊งไง เขาเคยมาส่งอีกิ๊งที่หอครั้งนึง ตอนนั้นกิ๊งมันยังไม่ยอมรับเลยด้วยซ้ำว่ามันชอบผู้ชาย แถมยังยกเขาให้กูอีกต่างหาก กูสะดุดใจตั้งแต่ที่เขาพูดแล้วแหละว่าเขาไม่ชอบผู้หญิง กูก็เลยสนใจลองเข้าไปคุยกับเขาดู ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้โคตรพูดเพราะเลย ขนาดเมานะยังมีเสน่ห์เลย แต่พอกูพูดชื่ออีกิ๊งขึ้นมาเท่านั้นแหละเขาก็ถามแต่เรื่องของอีกิ๊ง มันอย่างเดียว กูอิจฉา กูหึง กูอยากให้เขาหันมาสนใจกูบ้างสักนิดนึง แต่กูไม่รู้ว่าน้ำหน้าอย่างกูเนี่ยมันจะเอาอะไรไปสู้กับคนที่ทั้งสวยทั้งแก่งทั้งดีอย่างกิ๊งมัน กูคิดอะไรไม่ออก กูก็เลยคิดสั้นลากเขาเข้าโรงแรมไป ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วกูไม่ได้ทำแบบนี้กับทุกๆ คนสักหน่อย กูเคยคิดว่ากูทำถูกแล้ว กูดีใจที่ในที่สุดกูก็ทำให้เขารักกูได้ แต่ถ้ากูรู้ว่ามันจะทำให้เขาเข้าใจกูผิดขนาดนี้ ทำให้เขาคิดว่ากูง่ายไปหมดกับทุกๆ คนแบบนี้ กูไม่ทำซะยังดีกว่า กูน่าจะปล่อยเขาไป กูไม่น่าลากเขาเข้ามาในใจกูแบบนี้เลย ฮือๆๆ” พอระบายความในใจออกมาน้ำตามันก็ไหลพรากเหมือนสั่งได้ จนหมอกมันทำอะไรไม่ถูก
“เลิกร้องไห้ได้แล้วมึง นี่ถ้าเสียงเพลงไม่ดังกูว่าคนทั้งร้านเขาคงหันมามองมึงกันหมดแล้ว”
“ช่างแม่งปะไร กูไม่อายหรอก ฮือ....” ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุยิ่งร้องไห้หนัก อ้อมลุกจากเก้าอี้มาอยู่ข้างๆ
“ฐาเป็นอะไร?... หมอกว่าอะไรฐาเหรอ?” อ้อมหันไปทำเสียงดุหมอก
“หมอกเปล่านะอ้อม... ฐามัน....มัน...โอ๋..... แต่ช้าแต่.... เลิกร้องเหอะมึง...เห็นอ้อมไหมจะกินกูแล้ว” สมน้ำหน้ามึง ก็มึงอ่ะแหละทำกูร้องไห้
“ฐาโดนหมอกแกล้งใช่ไหม บอกอ้อมมาเดี๋ยวอ้อมจัดการให้” เอ่อ.... เงยหน้าดูหมอกที่ทำหน้าเศร้าแล้วสงสารเลยส่ายหน้าให้อ้อม
“ฐามันไม่เป็นไรหรอกอ้อม มันเมาแล้วร้องไห้แบบนี้แหละอ้อม อ้อมกลับมานั่งที่เหอะ เดี๋ยวหมอกปลอบมันเองนะ” อ้อมหันมาแสดงคำถามใส่หนูค่ะ หนูพยักหน้าให้อ้อมทำให้อ้อมกลับไปนั่งที่เก่า แต่ยังสะอื้นเบาๆ อยู่ หมอกถอนโล่งอกหันมาถามต่อ
“แล้ว.. “เขา” ที่มึงว่าเนี่ย คนเดียวกับรุ่นพี่ที่มาจีบกิ๊งมันใช่ไหม? จากที่กูฟังดูมึงรักเขาไม่ใช่เหรอ แล้วมึงทิ้งเขาทำไม?”
“ใครบอกว่ากูทิ้งเขา”
“กิ๊งไง มันบอกว่ามึงน่ะสลัดรักรุ่นพี่มัน”
“น้ำหน้าอย่างกูเนี่ยนะ จะไปเป็นฝ่ายทิ้งเขา กูก็พูดไปอย่างนั้นแหละ กูไม่อยากให้อีกิ๊งมันไม่สบายใจไปกับกูด้วย กูไม่อยากดึงมันเข้ามาเกี่ยว ยังไงมันก็เป็นรุ่นน้อง กูไม่อยากให้มันมีเรื่องกับรุ่นพี่ ยิ่งช่วงหลังกูรู้ว่ากังวลใจเรื่องกันย์ กูยิ่งบอกให้มันรู้เรื่องกูไม่ได้เด็ดขาด ทั้งๆ ที่ความจริง ถ้าให้กูไปแย่งชิงผู้ชายกับชะนีกูก็กลัวเหมือนกัน แต่กูไม่อยากให้กิ๊งมันยอมแพ้เพราะกูเชื่อว่ากันย์รักมัน”
“กูซึ้งน้ำใจมึงแทนกิ๊งจริงๆ ถ้ามันรู้มันคงซึ้งเหมือนกัน ที่มึงเก็บความเศร้าเอาไว้ช้ำคนเดียวแบบนี้ แต่มึงจะเก็บกดมากเกินไปหรือเปล่าเนี่ย... เฮ้อ.... อีกะเทยเหล็ก...” มันว่าทำเสียงเหมือนจะสงสารหนูค่ะ แล้วก็ดึงหนูไปซบอกแบนๆ ของมันร้องไห้ต่อไป จนหนูสะกดกลั้นอารมณ์ได้แล้วเงยหน้าขึ้นมาปาดน้ำตาทิ้ง...
“หมอก...ในฐานะที่มึงเป็นเพื่อนกู ถ้ากูพูดความจริงอะไรบางอย่างออกไป มึงอย่าโกรธกูนะ” ทำเสียงจริงจังใส่มันค่ะ
“อือ...อะไรเหรอ? ว่ามาสิ”
“คือ...มึงเป็นผู้หญิงภาษาอะไรเนี่ย กูว่านมกูเล็กแล้วนะ ของมึงจะเล็กกว่ากูซะอีกนะเนี่ย”
“หนอย...อีฐา!! กูอุตส่าห์สงสารมึง พูดซะกูของขึ้นเลย กูเองก็ไม่อยากมีหรอกนะหน้าอกเล็กๆ น่ะเลือกได้กูไม่มีเลยซะดีกว่า!!” น้องฐายิ้มแหยๆ ให้เพื่อนค่ะ แต่อีหมอกมันเลิกโอ๋หนูจนแทบจะผลักหนูกระเด็นแล้วหันไปโอบอ้อมทันทีแล้วไม่หันมาสนใจหนูอีก...
ที่จริงก็ไม่อยากพูดอะไรหรอก แต่บรรยากาศมันเครียดเกินไป เลยหาอะไรอย่างอื่นมาทำให้มันหายเครียดเท่านั้นเอง เอาเป็นว่าหมดบรรยากาศซึ้งเศร้าระหว่างเพื่อน แต่ตราบใดที่ยังอยู่ที่นี่ บรรยากาศซึมเศร้าของน้องฐามันไม่ได้หมดไปง่ายๆ เลยค่ะ...หนูเลยเอาแต่ดื่มเหล้าจนเมาหลับคาโต๊ะร้อนถึงบรรดาเพื่อนๆ ต้องพาน้องฐากลับหอ ซึ่งจะเป็นไปอย่างทุลักทุเลอย่างไรนั้น หฯเมาจนจำไม่ได้ได้เลยค่ะ.... รู้แต่ว่าง..ท้ายที่สุดคืนนั้น... ก็ไม่มีตับตกถึงท้องน้องฐาจนได้....
หลังจากนั้นน้องฐาก็ขอร้องเชิงบังคับให้อีหมอกมันหุบปากเรื่องที่หนูมาเป่าปี่พร่ำพรรณนาโวหารต่างๆ นาๆ เรื่องอีพี่โต้งไม่ให้บอกอีกิ๊งมัน เพราะยังไงเรื่องมันก็นมนานกาเล เป็น Past tense ไปเรียบร้อยแล้ว ปล่อยให้อีกิ๊งมันมองว่าหนูเข้มแข็งแบบนี้มันสบายใจมากกว่าต้องเห็นสายตาสงสารเห็นใจ เป็นห่วงจากมันเป็นไหนๆ ถ้ากิ๊งมันเป็นแบบนั้นน้องฐาคงช้ำใจยิ่งกว่าเก่าอีกหลายเท่าตัว กลัว...ถ้าได้ฟังคำปลอบโยนจากมันเพิ่มอีกคนบ่อน้ำตาตื้นอย่างหนูคงได้เสียน้ำตาแบบอาฟเตอร์ช็อกกันพอดี ขอเลียแผลใจเงียบๆ คนเดียวดีกว่าค่ะ
หลังจากนั้นน้องฐาก็กลับมาเก็บเนื้อเก็บตัวตามเดิมค่ะไม่ออกเที่ยว มันไม่มีอารมณ์น่ะค่ะ สนุกสนานร่าเริงไปวันๆ กับเพื่อนๆ ในหอนี่ล่ะสนุกดี เช่นเมทหนุ่มสองคนในห้องที่หนูพยายามล่อหลอกให้มาลองตับกะเทยแต่มันไม่คล้อยตามสักทีแถมชอบทำท่าทางสยดสยองเวลาเห็นหนูแต่งหญิงแบบเต็มรูปแบบอีกต่างหาก (หนูก็พูดเล่นไปอย่างนั้นแหละค่ะเพราะรู้ว่าสองคนนี้มันชายแท้ทั้งแท่ง ไม่เบี่ยงเบน ซึ่งเอกมีแฟนแล้ว ส่วนเดย์ก็กำลังตามจีบสาวอยู่ค่ะแต่ยังไม่ติด )
“ขอร้องเถอะฐา อย่าแต่งตัวแบบนี้บ่อยนักเลย เห็นแล้วข้าหัวใจจะวาย”
“ทำไมอ่า ฐาสวยมากเกินไปเหรอเอก” หันไปทำเสียงเล็กเสียงน้อยใส่เอก หนุ่มนักวอลเล่ย์
“เปล่า นึกว่าหอเรามีผีสาวออกอาละวาด” กรรม -*-
“ต๊ายยย ผีที่ไหนสวยขนาดนี้ยะ” หนูเถียงทำหน้าบูดขณะที่คนพูดหัวเราะขำ
“ฮ่าๆๆ เออ อย่าสวยนักเลย ไอ้เดย์มันยิ่งสายตาสั้นๆ อยู่ วันไหนมันลืมใส่แว่นเข้าห้องมาเจอฐา นึกว่ามีผู้หญิงหลงมาแล้วจับปล้ำทำเมียทำไงเนี่ย”
“อุ๊ย จริงเหรอเอก เดี๋ยววันไหนว่างๆ ฐาจะเอาแว่นเดย์ไปซ่อนนะ อยากให้เดย์หน้ามืดมานานละ” หนูหันไปทำสายตาวิ้งวั้งใส่เดย์ทันที
“อย่าพูดๆ กูสยอง” เดย์ทำท่าสยองจริงๆ ค่ะ
“สยงสยองอะไรกัน” หนูพูดแบบน้อยใจนิดๆ
“ฐา... ถ้าวันดีคืนดีเดย์อุตริลุกขึ้นมาปล้ำฐานะ ขัดขืนให้พอใจจะเป็นพระคุณมาก แต่ถ้าหน้ามืดจริงๆ นะ ฐากระทืบเดย์เลยก็ได้ เดย์ยังไม่อยากมีเมียเป็นกะเทย”
“เป็นฉันมันผิดตรงไหน ชีวิตฉันใครกำกับ เป็นฉันใครจะยอมรับบทบาทให้ความสำคัญ ต่างกันก็เพียงร่างกายแต่ใจเราก็เหมือนๆ กัน ฉันก็เป็น...กะเทยหนึ่ง” ร้องเพลงสมัยพระเจ้าเหาค่ะแต่แปลงท่อนท้าย พร้อมทำมือวาดไปมาประกอบ แล้วหันไปทางเดย์ด้วยสีหน้าเศร้า “เป็นกะเทยมันผิดตรงไหนอ่ะเดย์”
“ไม่ผิด แต่ฐาเคยเห็นเดย์กินมาม่าไหมล่ะ?”
“ไม่เคย...แล้วเกี่ยวอะไรกันอ่ะ?”
“ก็เดย์ไม่ชอบเสี่ยงโชคลุ้นทองอ่ะดิ” เดย์ออกไปทางพูดตรงไปตรงมากวนตีนนิดๆ ค่ะ
“ต๊ายยยยยย หยาบคาย บอกล่วงหน้าสักครึ่งวันสิคะไม่มีหรอกค่ะแจกทงแจกทอง ระดับนี้แล้วไม่มีผิดคิว”
“เถอะน่า.... เราสองคนน่ะยังไม่ดีพอหรอก น่ารักๆ อย่างฐาต้องได้เจอคนดีๆ กว่านี้อีก” เสียงเอกอ่อนโยนปลอบประโลม แต่ไม่น่าไว้ใจค่ะ พูดแบบนี้ทีไรต้องเตรียมเล่นมุขอะไรแน่ๆ
“ดีขนาดไหนอ่ะถึงเหมาะกับฐา”
“อือ....ไม่รู้ดิ สงสัยที่เหมาะกับฐา คงไม่มีในโลกหรือยังไม่เกิด งั้น...ฐาก็...ขึ้นคานทองนิเวศไปก่อนแล้วกันนะ ฮ่าๆๆ” เอกหัวเราะลั่น พาให้เดย์พลอยหัวเราะตามไปด้วย
ชิส์... กะเทยค่ะไม่ใช่ตลกคาเฟ่ ขำกันอยู่ได้ แอบทำหน้ามุ่ยเหมือนงอนแต่ที่จริงแบบนี้ก็มีความสุขดี ถึงจะไม่ได้ชอบแบบคนรักแต่หนูก็ดีใจค่ะที่ได้อยู่ร่วมกับคนที่ไม่รังเกียจกะเทยแบบนี้
สนุกสนานหน้าบานเป็นจานเชิงแล้วก็เดินไปเล่นที่ห้องกิ๊งต่อค่ะ มันหันมาทำหน้าแปลกใจ
“ไม่ได้ไปเที่ยวไหนเหรอฐา นึกว่าจบเชียร์แล้วจะเที่ยวเก่งกว่าเดิมซะอีก ไหงเป็นนางหอไปซะได้”
“ชิส์... อย่ามาใส่ความกู กูออกจะเสงี่ยมหงิมรักนวลสงวนตัวขนาดนี้ ท่งเที่ยวอะไร ไม่มี้....”
“เหรอ... เออ.... กันย์ชวนกูไปเที่ยววันศุกร์นี้ มึงไปไหมฐา”
“ไปไหนเหรอ?” ถามอย่างตื่นเต้นท่าทางกระดี๊กระด๊าจนกิ๊งมันยิ้มขำเลยค่ะ
“ร้านอาหารน่ะ”
“ต๊ายยยย มึงไปเที่ยวกลางคืนด้วยเหรอ?”
“แค่นั่งร้านอาหารเอง ไม่ได้เที่ยวผับบาร์สักหน่อย แต่กูไม่ได้ไปหรอกนะ กูกลับบ้าน”
“เอ๋า..มึงไม่ไป แล้วกูจะไปได้ยังไง กูไม่ได้สนิทกับกันย์ขนาดนั้นซะหน่อย” เสียดายนะคะเนี่ย นึกว่าจะได้ไปเที่ยวกับกิ๊งมันบ้าง
“ไม่เห็นเป็นไรเลย กันย์เขาฝากมาชวนมึงน่ะ บอกว่าติดค้างอะไรมึงไว้ ไปสิฐา จะได้คอยดูๆ กันย์ให้กูด้วย”
“อ๋อ... หวงเหรอ?” หนูทำเสียงล้อเลียนใส่เหมือนจะแกล้งให้กิ๊งมันเขินแต่เหมือนจะแกล้งไม่สำเร็จค่ะ มันยิ้มหวานแล้วพยักหน้าให้
“อือ...หวง” ยอมรับหน้าตาเฉย
“ต๊ายยยย งั้นต้องไปดูเองแล้วล่ะ ไปด้วยกันดิมึง”
“ก็อยากไป...แต่สัญญากับแม่แล้วว่าจะกลับบ้านอ่ะ”
“เหรอ..” พยักหน้าเข้าใจ พลางคิดทบทวนค่ะ
“ให้ยืมกันย์ไปควงวันนึงนะ ถ้ามากกว่านั้นคิดค่าเช่า อ้อ...ควงเฉยๆ นะอย่าล่อลวงกันย์ไปทำมิดีมิร้าย เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน” กิ๊งมันยิ้มหวานมาให้ค่ะ แต่หนูว่ายิ้มหวานๆ แบบนี้น่ะน่ากลัวนักแหละค่ะ เห็นฤทธิ์มันตอนเมามาแล้วก็พอจะรู้นิสัยแล้วค่ะว่ากิ๊งมันแสนดี แต่ถ้าให้มันร้ายมันก็ร้ายไม่เกรงใจเหมือนกัน น้องฐาไม่กล้าเสี่ยงหรอกค่ะ
จนกระทั่งถึงวันศุกร์...น้องฐาก็ได้เป็นซินเดอเรลล่าค่ะ แบบว่าได้นั่งBMW ของกันย์ออกไปกินข้าวที่ร้านอาหารด้วย น้องฐานั่งข้างกันย์แล้วก็คุยกับศร เฟลม ทิว เพื่อนกันย์ที่ไปด้วย แหมมีความสุขจังเลย ที่ได้อยู่ท่ามกลางหนุ่มหล่อรายล้อม ที่จริงก็งงนะคะเพราะมาแค่เพื่อนๆ แบบนี้ กันย์พาหนูมาทำไมก็ไม่รู้ เพิ่งถึงบางอ้อตอนที่กันย์เฉลยแหละค่ะ
“กิ๊งมันไม่ได้มา แต่ฐามาแทนแบบนี้กันย์คงเซ็งน่าดูเลยเนอะ” หนูพูดกับกันย์เสียงอ่อยๆ ค่ะ
“ไม่หรอก เรื่องที่กิ๊งมาไม่ได้ก็เสียดายนะ แต่ที่จริงกันย์อยากชวนฐามากินข้าวด้วยกันนานแล้วแหละ ก็ที่กันย์ได้เป็นแฟนกับกิ๊งน่ะก็เพราะฐาช่วยแท้ๆ เลยนี่ เลยอยากเลี้ยงตอบแทนฐาบ้าง” อ๋อ...ที่ว่าติดค้างก็เรื่องนี้เองสินะ
“โอ๊ย ช่งช่วยอะไร ไม่ได้ทำอะไรเล้ย”
“อือ..ไม่ต้องถ่อมตัวหรอก วันนี้เต็มที่เลยนะ อยากกินอะไรสั่ง อยากได้อะไรบอกเลย” แหม...ช่างเอาใจสุดๆ อิจฉากิ๊งจังเลย บรรยากาศก็สุดแสนจะดีขนาดนี้แล้วแท้ คงดีมากๆ เลยถ้าไม่ใช่เพราะ....
“อ้าว.....พี่พุ หวัดดี มากับใครครับ” หนูเงยหน้าขึ้นไปมองตามเสียงเห็นพี่พุยกมือรับไหว้กันย์แต่ที่ทำให้หนูนิ่งอึ้งตะลึงค้างไม่ใช่พี่พุค่ะแต่เป็นคนที่มาด้วย...
...ผู้ชายผิวขาว หน้าหวาน ตัวไม่สูงมาก...น้องเทคพี่โต้ง....
“อ๋อ เพื่อนพี่...ชื่อเอ” กันย์ยกมือไหว้ตามที่พี่เขาแนะนำ พี่เขายกมือรับไหว้กันย์แล้วสายตาก็หันมามองหน้าหนู เหมือนว่าต่างฝ่ายก็สังเกตเห็นกันและกันเรียบร้อยแล้ว...
“เอ่อ...มีโต๊ะหรือยัง จะมานั่งกับพวกเราไหมครับ หรือว่า...อยากนั่งส่วนตัว” กันย์ถาม แต่คงไม่มั่นใจในความสัมพันธ์ของทั้งสองคนเลยถามแย็บๆ
น้องฐาลุ้นเลยค่ะขอให้พี่เขาปฏิเสธทีเถอะ....
“อ๋อ....คือว่า...เรา....”
“นั่งกับน้องเขาก็ได้นี่ กินหลายๆ คนก็สนุกดี” พี่เอตอบแทนพี่พุค่ะ โอ๊ย....อะไรก๊านนนน จะจองล้างจองผลาญกันไปถึงไหนยะ....นึกว่าวันนี้วันดีแล้วแท้ๆ ทำไมต้องมาเจอโจทก์แบบนี้ด้วยเนี่ย....-*-
นั่งโต๊ะเดียวกันไม่พอค่ะ แทนที่จะปล่อยให้คนที่เขารู้จักกันนั่งใกล้กัน พี่เอแกดันมานั่งข้างๆ กันย์เฉยเลย แล้วพี่พุนั่งข้างพี่เออีกที บรรยากาศดีๆ กร่อยหมดเลยค่ะ ไม่มีอารมณ์กินแล้วข้าวปลา นั่งซดเหล้าอั้กๆ หมั่นไส้พี่เอมาก
เพราะแกคนเดียว
เกลียดหน้ามัน
เกลียดหน้ามัน
ถ้าไม่เกรงใจกันย์นะต้องมีฟ้อนเล็บกันบ้างแหละค่ะ...
อร๊ายยยยยยยยย.... ขัดใจ
นั่งดื่มอยู่แป๊บนึง กันย์กับพี่พุก็ลุกจากโต๊ะค่ะ นัยว่าไปสูบบุหรี่ด้วยกันประมาณนั้น พี่เอเขาก็เลยได้โอกาสชวนหนูคุย เอ๊ย ไม่ใช่ค่ะพูดให้ถูกต้อง ชวนหนูทะเลาะมากกว่า...
“เพิ่งจะเลิกกับแฟนไปไม่เท่าไร ก็หาได้ใหม่แล้วแบบนี้ ไม่เร็วไปหน่อยเหรอ” ต๊าย เข้าใจว่าหนูกับกันย์กิ๊กกันเหรอคะเนี่ย ถ้าหาใหม่ได้ทั้งหล่อแล้วก็นิสัยดีอย่างกันย์ล่ะก็ พี่โต้งก็พี่โต้งเถอะค่ะให้ลมแรงแค่ไหนถ่านไฟก็ไม่คุแน่ๆ ถึงจะไม่ใช่แต่อยากเข้าใจไปแบบนั้นก็ช่วยไม่ได้ค่ะ รับสมอ้างไปก่อน แล้วค่อยไปขอโทษกิ๊งมันทีหลังแล้วกัน
“ช่วยไม่ได้นะคะ ของเขาดี ของเขาแรงอ่ะค่ะ ใครๆ ก็อยากได้ มาเองไม่ต้องใช้วิธีสกปรกด้วย” ขอกัดหน่อยนะคะ...
“ว่าพี่เหรอ?” อีกฝ่ายเอียงคอถามด้วยสีหน้าสงสัยค่ะ เชอะ...คุยกันสองคนจะให้ว่าใครล่ะคะ อีปลวก...
“ไม่ได้เจาะจงว่าใครนะคะ แต่ถ้ากินปูนแล้วร้อนท้องก็ช่วยไม่ได้อ่ะค่ะ” หนูจีบปากจีบคอตอบค่ะ แหมสะใจสุดๆ
“พี่ว่าน้องคงเข้าอะไรผิดแล้วล่ะ” ทำมาเป็นนางเอกถูกปรักปรำ ใส่ร้าย ฉันไม่ได้ทำผิดนะยะ หมั่นไส้!!
“อ๋อ งั้นหนูก็ขอโทษนะคะพี่ที่เข้าใจผิด” ตอบไปอย่างนั้นแล้วน้องฐาก็สะบัดบ๊อบใส่พี่เขาค่ะ พี่เขาทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ มีการถอนใจแบบกลุ้มๆ อีกต่างหาก
หนูก็ทำเป็นไม่สนใจ และไม่หันไปมองหน้าอีกจนกระทั่งกันย์กับพี่พุกลับมาที่โต๊ะ
“เสียดาย น้องกิ๊งไม่มา” พี่พุทำเสียงเสียดายใส่กันย์ แหม... เพื่อนหนูนี่เสน่ห์แรงได้โล่จริงๆ ค่ะ
“โธ่พี่... จะมาคิดถึงอะไรแฟนผมนักหนา” กันย์โวยวายค่ะ เวรกรรมพูดถึงกิ๊งแบบนี้ เรื่องที่หนูกับกันย์ไม่ใช่แฟนกันก็แตกเลยสิคะ เฮ้อ... เซ็งเป็ด...
“ช่วยไม่ได้ก็น้องมันสวยนี่ นี่ถ้ากันย์ไม่กันท่าพี่นะ พี่ก็อยากจีบน้องเขาเหมือนกัน” พี่พุพูดเสียงงอนๆ ค่ะ
“สองคนนี้น่ะ คุยกันข้ามหัวคนอื่นแบบนี้ ไม่คิดว่าเสียมารยาทบ้างหรือไง?” จู่ๆ คนนั่งกลางก็พูดทะลุขึ้นมาค่ะ กรี๊ดดดดดดด ขี้วีนสุดๆ แฮะ ทำเอาทั้งพี่พุแล้วก็กันย์ถึงกับชะงักเลยทีเดียว ก็แล้วทำไมคุณพี่ไม่ให้พี่พุนั่งข้างๆ กันย์แต่แรกล่ะคะ โง่จริง
“น้องครับ แลกที่กับพี่แล้วกัน สองคนจะได้คุยกันสะดวกๆ” ว่าไปนั่น แล้วกันย์ก็ตอบตกลงแลกที่กับพี่เอค่ะ กลายเป็นว่า พี่พุอยู่ติดกับกันย์ ถัดมาเป็นพี่เอ ถัดมาเป็นหนู ปีศาจชะมัด ตามมาราวีกันไม่เลิกอีก มีการกระซิบนะคะ
“ไม่ได้เป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ แล้วเมื่อกี้หลอกพี่ทำไม”
“ไม่ได้หลอกนี่คะ หนูยังไม่ได้พูดสักคำว่าหนูกับกันย์เป็นแฟนกัน” ทำเสียงเชิดใส่ๆ ค่ะ
“เหรอ...” ยังจะมาทำเสียงประชดอีก... ชิ เหม็นขี้หน้า พอเถียงสู้หนูไม่ได้ก็หยิบโทรศัพท์มากดเบอร์ค่ะ
“พี่ซาเหรอครับ” พูดเสียงดังเหมือนอยากจะให้หนูฟังด้วยน่ะค่ะ
“...เออยู่ที่ร้าน.... น่ะครับ แวะมาหาหน่อยสิ” ต๊ายยยย กลัวถ้ามีการฟ้อนเล็บขึ้นมาแล้วจะสู้หนูไม่ได้เลยโทรหาพวกมาช่วยเหรอคะ คิดว่าน้องฐากลัวหรือไง ชิส์!!
“ชวนพี่โต้งมาด้วยนะครับ” หา!! ว่าไงนะ “อ๋อ...เอมีอะไรจะเซอร์ไพรส์พี่เขานิดหน่อย..... ขอบคุณครับ”
แล้วพี่เอก็กดวางสายหันมามองหน้าหนูที่ส่งสายตาเหมือนอยากจะกินหัวพี่เขาน่ะค่ะ แต่พี่เขาหันหน้าหนีค่ะ ตัวเองเป็นต้นเหตุให้หนูกับพี่โต้งเลิกกันแท้ๆ เลย แล้วยังจะเรียกให้มาเจอกันทำไมอีก โมโหนะคะ น้องฐาก้มหน้าลงแล้วเอามือกุมขมับ ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดีที่จะได้เจอกันอีก และไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะวางตัวยังไง... รู้อยู่อย่างเดียว หนูอยากร้องไห้!!
“กันย์.... ฐาปวดหัวเหมือนจะไม่สบายอ่ะ ขอตัวกลับก่อนได้ไหม” ไม่ไหวแล้วค่ะ
ใครจะหาว่าปอดแหกก็ยอม แต่หนูทนอยู่ไม่ไหวแล้วจริงๆ
เอ่อ....จนกระทั่งตอนนี้พระเอกก็ยังไม่ออกมาเลย 
แต่ตอนหน้า มันต้องมาแน่ๆ
ส่วน น้องเอนั้น นิคิดหาที่มาที่ไหนของน้องเขาซะนานเลยค่ะ ยังหาบทสรุปที่แน่นอนไม่ได้ว่าจะเอายังไงดี 
โพลล์
หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190> (อ่าน 1226806 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก