ตอนที่ 20 พ่อค้าตับ?
“อย่าเพิ่งกลับสิฐา กันย์อุตส่าห์พามาเลี้ยงทั้งที ฐายังไม่ทันได้กินอะไรเลย” กันย์รีบห้าม
“เอ่อ ขอโทษนะคือ...” หนูทำหน้าแสดงความเสียใจไปให้กันย์
“กินเหล้ามากจนปวดหัวหรือเปล่าครับ พี่ว่าถ้าน้องเลิกดื่มสักแป๊บอาจจะรู้สึกดีขึ้นก็ได้นะ” กรี๊ดดดดดดดดดดด อีพี่เอ!! หนูหันไปจิกตาใส่คนพูดค่ะ “หรือถ้าไม่ไหวอยากกลับจริงๆ ให้พี่ไปส่งแทนก็ได้นะ”
แอร๋ยยยยยยยย อะไรจะหวังดีประสงค์ร้ายขนาดนั้นคะ หนูไม่กล้าเสี่ยงกลับไปกับพี่หรอกค่ะ จะเอาหนูไปฆ่าหมกป่าหรือเปล่าก็ไม่รู้
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูยังไม่กลับก็ได้” ตอบอย่างหงุดหงิดแล้วหันมาใช้นิ้วเคาะแก้วเหล้าอย่างกลุ้มๆ ต่อ
ครู่ต่อมาอาหารที่กันย์สั่งก็เริ่มทยอยมาเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะ แต่หนูกลับกินไม่ลง จนกระทั่งแขกคนสำคัญก็โผล่มาอีกจนได้
“ว่าไงเอ มีธุระอะไรกับพี่เหรอ?” เอาล่ะสิ ไม่ต้องหันไปมองหนูก็จำเสียงได้ค่ะว่าเป็นเสียงพี่โต้งแน่นอน น้ำเสียงนั้นแสดงความหงุดหงิดไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
“เอ่อ....น้องกันย์ครับ จะว่าอะไรไหมถ้าพี่ชวนพี่เขามานั่งกับเราด้วย” พี่เอหันไปถามกันย์ค่ะ ซึ่งถ้าหนูตอบแทนกันย์ได้ก็อยากจะบอกพี่เขาเหลือเกินว่า “ไม่ได้”
“เออ กันย์ นี่พี่โต้ง เรียนปีสามแล้วเป็นพี่เทคเอมัน” พี่พุแนะนำ
“อ๋อ....สวัสดีครับพี่ ตามสบายเลยครับ” วันนี้มันวันนัดรวมสายเด็กวิท-ยารึเปล่าคะ ถ้าหนูรู้ก่อนจะไม่มาเด็ดขาด
“พี่โต้งนั่งก่อนครับ” พี่เอบอกพี่โต้งแล้วจงใจสละตำแหน่งหัวโต๊ะ(ตอนแรกกันย์นั่งหัวโต๊ะ) แล้วลุกจากเก้าอี้ “นั่งตรงนี้เถอะครับ”
โอ้...... นรกมาเยือนน้องฐาเห็นๆ เพราะพี่โต้งนั่งลงมาข้างๆ ส่วนพี่เอตั้งใจจะเดินไปที่เก้าอี้ว่างซึ่งความจริงจะอยู่ตรงหัวโต๊ะฝั่งตรงข้ามกับที่นั่งเก่า แต่เฟลมที่นั่งอยู่ข้างๆ หนูกลับหวังดียอมย้ายไปนั่งตรงที่ว่างนั้นแทนแล้วสละนี่นั่งตัวเองให้พี่เอ ซวยกำลังสองแล้วทีนี้
น้องฐาพยายามทำตัวลีบๆ แล้วก็ก้มหน้าจนตัวจะม้วนอยู่แล้ว ดีที่ต่อผมมาผมก็เลยยาวมากพอจะปิดหน้าปิดตาได้นิดหน่อย แต่คงไม่สามารถพรางตัวได้มากกว่านั้นเมื่อพี่พุเริ่มต้นแนะนำ
“เอ่อ พี่ครับ นี่น้องกันย์ ศร เฟลม ทิว น้องปีหนึ่งคณะเราทั้งนั้นเลยครับ” น้องฐาก้มหน้าก้มตาไม่สนใจชาวบ้านชาวเมืองค่ะ เลยไม่รู้ว่าคนอื่นๆ เขาทักทายอะไรกันยังไงบ้างได้ยินแต่เสียง รู้สึกว่าพี่โต้งหันมามองหนูนะคะ แต่หนูเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเป็นผีจูออน ใจมันเต้นตึ๊กตั๊ก ดังลั่นเลยค่ะ
“ส่วนน้องที่นั่งข้างๆ พี่เป็นเพื่อนแฟนน้องกันย์ครับเรียนอยู่ศิ-กรรม ชื่อน้อง....”
“น้องฐาใช่ไหมครับ..... ไม่ต้องแนะนำก็ได้ครับพี่รู้จัก” เฮือก พุธโธ ธัมโม สังโฆ............น้องฐาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองหน้าพี่เขา ซึ่งสายตาที่ทอดมาสบตาหนูนั้นมันนิ่งสนิทจนเดาความคิดแทบไม่ได้
“อ้าว....รู้จักกันด้วยเหรอครับ” พี่พุทำเสียงประหลาดใจค่ะ ดีมากหันไปคุยกันตลอดทั้งคืนไม่ต้องมาสนใจหนูเลยยิ่งดี
“ก็เป็นเพื่อนแฟนน้องกันย์ใช่ไหม? แฟนน้องกันย์ใช่น้องกิ๊งหรือเปล่าครับ” พี่โต้งหันไปถามกันย์ข้างๆค่ะ”
“อ๋อ ใช่ครับ” กันย์ก็หันมาสบตาพี่เขาตรงๆ เหมือนกำลังดูเชิงว่าคนตรงหน้าเป็นมิตรหรือศัตรู
“พี่เป็นรุ่นพี่ที่สอนหลีดมือน้องกิ๊งอยู่พักนึงน่ะครับ” พอตอบปุ๊บสายตาของกันย์ก็วาวขึ้นมาทันทีค่ะ
“อ๋อ.... ถึงว่าสิ คุ้นๆ หน้าเหมือนเคยเห็นที่ไหน จะว่าไปก็เคยได้ยินเหมือนกิ๊งมันเปรยๆ ว่ามีรุ่นพี่มาเกาะแกะตามจีบมันอยู่ พี่พอจะรู้จักไหมล่ะครับ” กันย์นี่เจ้าเล่ห์นะเนี่ย คงรู้แล้วสิว่าพี่โต้งนี่แหละคือคนๆ นั้นแต่เนียนถาม
“ทำไมล่ะครับ ถ้าพี่รู้จักแล้วแล้วไงเหรอ” พี่โต้งตอบกลับมาเป็นคำถามค่ะ
“ก็ถ้าพี่รู้จัก ผมจะได้ฝากพี่ไปบอกเขาว่า ต่อไปอย่ามายุ่งกับแฟนผมอีกเท่านั้นเอง” กรี๊ดดดดดดดดดด แรงค่ะ กันย์นี่แรงใช้ได้เลย
“อืม ถ้าเจอแล้วพี่จะบอกให้ก็แล้วกันนะครับ” ตอบเรียบๆ เป็นการสงบศึกสินะ
“ขอบคุณครับ”
“เออ ว่าแต่พี่มานั่งด้วยแบบนี้ รบกวนหรือเปล่าครับ ถ้าทำให้ลำบาก มื้อนี้พี่เลี้ยงก็ได้นะ” ชิ....อวดรวย!
“ไม่เป็นไรครับ วันนี้ตั้งใจมาเลี้ยงฐาโดยเฉพาะจะให้คนอื่นออกได้ยังไง ไม่ต้องห่วงนะครับผมเตรียมตัวมาให้ถล่มเรียบร้อยแล้ว คนเพิ่มมาแค่ไม่กี่คนคงไม่ทำให้ขนหน้าแข้งผมร่วงหรอกครับ” เอาเข้าไปสิ เพื่อนหนูนี่เก่งจริง ตัวไม่มาด้วย ขนาดมาแค่ชื่อยังทำให้ผู้ชายสองคนเขาทำสงครามเย็นกันได้อีก
“อ้อ งั้นพี่ไม่เกรงใจนะครับ”
“ตามสบายครับ.....ฐาด้วยนะ กินเยอะๆ” กันหันมาบอกหนูที่นั่งตรงข้ามกับกันย์พอดีด้วยเสียงหวานๆ “อย่าลืมว่าวันนี้กันย์ตั้งใจพาฐามาเลี้ยงโดยเฉพาะ” อึ๋ย..... คุยกันสองคนก็ดีแล้วไม่เห็นต้องลากหนูเข้าไปร่วมด้วยเล้ยยยยยยย
“จ้ะ ขอบใจนะกันย์” เงยหน้าขึ้นไปยิ้มหวานให้กันย์ แต่ไม่รู้ทำไมทันทีที่เงยหน้าแค่หางตาที่เหลือบไปเห็นว่าคนข้างกายมองมา บรรยากาศมันก็เย็นๆ จนเสียวสันหลังวาบยังไงก็ไม่รู้
“อืม...ตั้งใจพาน้องฐามาเลี้ยงเหรอ งั้นพี่ชักจะเป็นห่วงน้องกิ๊งซะแล้วสิ” พี่โต้งเอ่ยลอยๆ ขึ้นมาค่ะ ทำเอาหนูแทบสะดุ้ง
“ห่วงทำไมเหรอครับ” กันย์ถามขึ้น
“น้องกันย์ไม่รู้อะไร ว่าน้องฐาน่ะเขาชอบตีท้ายครัวเพื่อน” อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ปากเหรอคะ? คุณพี่....พูดมาได้ หนูเงยหน้ามองหน้ากันย์ที่ทำหน้างงทันทีเลยค่ะ
“แหมพี่โต้งล่ะก็ ล้อเล่นซะแรงเลยนะคะ เดี๋ยวกันย์ก็เข้าใจหนูผิดกันพอดี” เสแสร้งทำเสียงตีสนิท ใจดีสู้เสือค่ะ
“อ้าวเหรอครับ ขอโทษแล้วกันที่พี่เอาเรื่องจริงมาพูดเล่น” โอ๊ยยยยยยย จะฆ่ากันให้ตายคาโต๊ะเลยใช่ไหมคะพี่ อยากจะร้องไห้ค่ะ ก็ทั้งโต๊ะหันมามองหน้าหนูกับพี่โต้งสลับกันไปมา คงจะเริ่มงงที่มากัดกันออกสื่อแบบนี้
โอ๊ยยยย ความอดทนคนเรามันก็มีขีดจำกัดนะคะ คุณ....ผู้ชมมมมมมมมม
“พี่โต้งไม่ต้องเป็นห่วงกิ๊งมันหรอกค่ะ เพราะที่จริงแล้วหนูน่ะไม่ชอบตีท้ายครัวใคร ไม่ลักกินขโมยกินของใคร อยากได้อะไรก็ขอกิ๊งมันตรงๆ ซึ่งๆ หน้า กิ๊งมันก็เป็นคนตรงเหมือนกัน อะไรที่มันไม่ชอบไม่สนใจมันก็บอกหนูตามตรง ไอ้เรื่องที่หนูจะไปต่อยอดพัฒนาความสัมพันธ์ทีหลังก็ถือว่าไม่ผิด แต่ของรักของหวงแบบกันย์ กิ๊งมันบอกหนูมาแล้วว่ามันไม่ยอมยกให้ใครทั้งนั้นแม้แต่เพื่อนสนิทอย่างหนูก็ตาม หนูไม่บ้าพอที่จะไปแก่งแย่งแข่งขันชิงดีชิงเด่นกับมันหรอกค่ะ” หันไปยิ้มสู้อยากกัดหนูดีนัก ขอตอกให้หน้าหงายทีเถอะ รู้ซะบ้างว่ากันย์น่ะเขาเป็นคนที่ถูกเลือก (ไม่ใช่แฮร์รี่ พอตเตอร์นะคะ) ส่วนพี่น่ะเป็นคนที่ถูกลืมค่า
“งั้นเหรอ... พี่ยินดีด้วยนะครับน้องกันย์ ที่ได้เป็นของรักของของหวงของคนที่ทั้งสวย เก่ง นิสัยดีอย่างน้องกิ๊ง รู้ไหมว่าน้องกันย์เป็นผู้ชายที่โชคดีมาก” พี่โต้งหันไปบอกกันย์ด้วยน้ำเสียงที่แสดงความชื่นชม ยินดี อย่างจริงใจ ทำให้น้องฐาต้องกำมือแน่นจิกเล็บลงในอุ้งมือตัวเองอย่างลืมตัว
“แล้วก็เป็นที่อิจฉาของใครๆ อีกหลายคนเลย” ค่ะ.... หลายคนในที่นี้ก็รวมพี่อยู่ด้วยใช่ไหมคะ?
“ครับ ผมก็คิดอย่างนั้น” กันย์ยิ้มให้พี่โต้ง เหมือนบรรยากาศมาคุที่สองนักรบจะฟาดฟันกันมันจางหายไป ดูเป็นมิตรมากขึ้น
แต่บรรยากาศภายในใจของน้องฐาสิกลับครึ้มหม่นเหมือนมีเมฆฝนหลายก้อนล่องลอยมาบดบัง
ใจเย็นๆ นะน้องฐา.... ท่องไว้.....
โกรธคือโง่....
โมโหคือบ้า....
ต้องสงบสติอารมณ์ ยุบหนอ พองหนอ.....
แต่.... แต่.....แอร๋ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อีพ่อค้าตับพิษนี่เก่งนะ ทำให้น้องฐาทั้งบ้าทั้งโง่เลยตอนนี้ !!
ใช่ซี้ ก็น้องฐามันไม่ได้สวย ไม่ได้เก่ง ไม่นิสัยดีอย่างนังกิ๊งมันนี่!!!
ฮือ.... ไม่บอกก็รู้ตัวดีอยู่แล้ว ไม่เห็นต้องมาพูดตอกย้ำให้มันช้ำเลือดช้ำหนอง เจ็บกระดองหัวใจแบบนี้เลย อีพี่โต้งบ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทุเรศ ใจร้าย ใจดำ อำมหิตที่สุด ฮือๆๆๆๆๆ
♪ ได้แต่น้อยใจ รู้ไหม เธอคงไม่รู้ว่ามีคนหนึ่งเจ็บแค่ไหน
ทรมานจริง.... แค่ฟังแค่นี้มันก็ร้าวไปทั้งขอบตา ภาวนาอย่าให้น้ำตาไหลลงมาให้อายคนอื่นเขา
“น้องครับ แฟนต้าน้ำแดงขวดนึง” พี่โต้งหันไปตะโกนบอกบริกรค่ะ ชิ สั่งมาทำไมยะ
หนูกำมือขึ้นกดจมูกตัวเองไว้ค่ะ ก้มหน้าลงพยายามไล่น้ำตา หยิบแก้วเหล้าตั้งใจจะดื่มค่ะ แต่มือใหญ่ของคนข้างกายกลับรั้งแก้วไว้ไม่ให้ยกขึ้นน้องฐาเงยหน้าขึ้นมองหน้าอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง
“หน้าแดงแล้วนี่แสดงว่าเมาแล้ว”แน่ใจเหรอคะว่าหนูหน้าแดงเพราะเมา ความจริงแล้วหนูโมโหพี่ต่างหากค่ะ “อย่าดื่มมากนักเลย ดื่มน้ำแดงไปเถอะนะ” พี่เขาบอกแล้วไสแก้วน้ำแดงที่เพิ่งรินมาให้ค่ะ หนูล่ะสุดจะสับสนกับท่าทางแปลกๆ ของพี่เขาเหลือเกิน ตกลงว่าจะมาทำเป็นสนใจใยดีกันอีกเพื่ออะไร
“ขอบคุณค่ะ หนูเบื่อน้ำแดงแล้วไม่อยากดื่ม” ตอบกลับไปด้วยเสียงเหวี่ยงๆ แล้วรั้นดึงแก้วเหล้ามากระดกดื่มอั้กๆ อย่างกับน้ำ พี่โต้งถอนใจหนักๆ แล้วยกแก้วน้ำแดงขึ้นดื่มพรวดๆ จนหมดแก้วก่อนจะเปลี่ยนเป็นแอลกอฮอล์ชนิดเข้มข้น หึหึ ทำไมพี่ไม่ออนเดอะร็อกไปเลยล่ะคะ เชอะ!
ครู่ต่อมา ไก่ชิ้นเล็กๆ ก็ถูกตักมาวางลงบนจานของหนูค่ะ หนูเงยหน้าขึ้นมองพี่โต้งด้วยสายตาที่แสดงถึงคำถาม
“เอาแต่ดื่มเหล้า ไม่กินอะไรรองท้องบ้างเดี๋ยวก็ปวดท้องแย่หรอก” พี่โต้งบอกมาด้วยเวียงอ่อนโยน ชิ!!มาทำเป็นห่วงใย ใครเขาสน ใครเขาสั่งให้ทำ หนูเอาช้อนตักไก่ไปใส่จานพี่เอที่นั่งข้างๆ หนูแทนค่ะ
“พี่เอทานเถอะค่ะ หนูรู้ว่าพี่ชอบไก่ โดยเฉพาะไก่โต้งเนี่ยคงชอบมากกกกกกกกก” หนูหันไปกัดพี่เอค่ะ
“น้องฐาทานเถอะ พี่โต้งเขาอยากให้น้องทานมากกว่า” พี่เอเขาบอกแล้วตักไก่กลับมาใส่จานหนูค่ะ หนูกำลังงงว่าสองคนนี้กำลังทำอะไรกันอยู่
“ขอบคุณในความหวังดีนะคะ ถ้าหนูอยากกินหนูกินเองได้ ถ้าไม่อยากกิน จะมาบังคับกันไปก็ไร้ประโยชน์ค่ะ” เหวี่ยงใส่มันทั้งสองคน ไม่กินไก่แล้ว แล้วก็เลิกดื่มเหล้าด้วย เอนหลังพิงพนักเก้าอี้นิ่ง แต่ตอนนี้หนูคิดว่าตัวเองเริ่มมึนๆ แล้วแหล่ะค่ะ เล่นดื่มหนักตอนท้องว่างแบบนี้ด้วยนี่คะ จะเมาง่ายก็ไม่แปลก
“พี่มานั่งด้วยก็เลยกินข้าวไม่ลงเหรอไง” พี่โต้งถามมาอีก น้ำเสียงเหมือนจะเริ่มหมดความอดทนแล้วเหมือนกันค่ะ รู้ก็ดีแล้วค่ะ ว่าเห็นหน้าพี่แล้วหนูกินข้าวไม่ลง
“หรือว่า.... คืนนี้คิดจะไปต่อกับใครก็เลยอดข้าว” หนูหันขวับไปหาพี่เขาทันทีจนคอแทบเคล็ด ส่งสายตาวาวโรจน์จ้องตาพี่โต้งเขม็ง พยายามผ่อนลมหายใจสะกดกลั้นความโกรธจนสุดความสามารถ หัวสมองมันกำลังคำนวณหาถ้อยคำล้านแปดว่าจะเอาคำไหนๆ มาตอบกลับให้แสบถึงทรวงดี
“แหม แสนรู้จริงนะคะ หรือที่พี่เอไม่กินไก่ของน้องฐาก็เพราะพี่สองคนจะไปต่อเหมือนกัน” เค้นเสียงเสียดสีกลับไป ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะทำให้พี่เขาหรือตัวเองเจ็บมากกว่ากัน!
จ๊อก....... ครืดดดดดดดด
“อร๊ายยยย” น้องฐาร้องลั่นค่ะ นี่ถ้าเก๊กแมนมาก็โป๊ะแตกเลยค่ะ รีบขยับเก้าอี้แล้วลุกขึ้นยืนให้น้ำแข็งหล่น น้ำเหล้าที่พี่เอทำหกใส่ตักหนูไหลย้อยไปตามท่อนขาที่โผล่พ้นขากางเกงยีนตัวสั้น มันเย็นเจี๊ยบจนรู้สึกหนาว
“พี่ขอโทษครับน้องฐา ไม่ได้ตั้งใจเลยจริงๆ” อร๊ายยยยยยยยยยยย ไม่ได้ตั้งใจยังขนาดนี้ ถ้าพี่ตั้งใจไม่เทรดหัวน้องฐาเลยหรือไงคะพี่!!
พี่เอพยายามจะมาช่วยเอาผ้าเช็ดหน้าตัวเองซับเสื้อหนูให้หายเปียก มันช่วยได้หรือไงเล่า โอ๊ย หงุดหงิด นอยด์แดกค่ะ
“ไม่ต้องแล้วค่ะ หนูไปล้างที่ห้องน้ำเองค่ะ” ทำเสียงหงุดหงิดใส่พี่เขาที่ส่งสายตาสำนึกผิดมาให้ แสดงละครเก่งเหลือเกินนะคะพี่ เดินลงส้นเหมือนตัวร้ายในละครทีวีออกจากโต๊ะ.... เดินมั่วๆ มึนๆ มาได้หน่อยก็เริ่มงงค่ะ น้องฐาหยุดยืนลังเลอยู่ตรงใต้ต้นไม้ แล้วห้องน้ำมันไปทางไหนหว่า
หมับ....
“ไปทางนี้....” แขนเล็กๆ ของหนูถูกใครคนหนึ่งจับแล้วดึงให้เดินตามไปที่ห้องน้ำ.... คนละทางกับที่เดินมาเลย เวรกรรม...
ห้องฐาเงยหน้าขึ้นมองคนที่เดินนำด้วยแววตาที่แสดงความหวั่นไหว ศีรษะตรงมั่นคง ร่างสูงโปร่ง ไหล่กว้าง แขนยาวของคนตรงหน้า มือแข็งราวปอกเหล็กที่เกาะกุมข้อมือเล็กๆ ของหนูไว้มันอบอุ่นอย่างประหลาด
ขอบตามันร้อนผ่าว เอ่อคลอขึ้นมาเองโดยไม่รู้ตัว และเกิดคำถามขึ้นอีกครั้ง
♪ มันเกิดอะไร....กับหัวใจ......ควบคุมยังไงไม่ได้สักอย่าง
จะห้ามยังไงก็ไม่มีทาง....ให้มันหยุดคิดถึงเธอ......
(OST. ดอกรักริมทาง ขับร้องโดยบี้ เดอะสตาร์)
พี่โต้ง.....
พี่รู้บ้างไหม ว่าตลอดเวลาที่เราไม่ได้เจอกัน.....
จนถึงตอนนี้ .... ไม่มีวันไหน.......
ไม่มีวันไหนเลย.......ที่หนูจะไม่คิดถึงพี่.....
.............................................
ไม่มีความคิดเห็นค่ะ คงต้องรออ่านตอนต่อไปเอาเอง......
โพลล์
หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190> (อ่าน 1226782 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก