Hello มัวไปเกาะกรงกระต่ายกันซะนาน คิดถึงกะเทยกันมั่งไหม? ฮาๆ 
เห็นมีแต่คนเชียร์กระต่ายให้จัดหนักอย่างเดียว ไม่สงสารพระจันทร์กันมั่งเลยนะคะ อิอิ 
เอิ่ม.... พล่ามอะไรเนี่ยได้ข่าวว่าคนละกระทู้ ฮ่าๆๆๆ 
ปล่อยกระต่ายไว้ก่อน เดี๋ยวหน้า 40 เมื่อไร เดี๋ยวไปอัพให้นะ ใจเย็นๆ 
ถุย!! 
แกเว่อร์ไปไหม? จะมีใครไปเม้นท์ให้แกตั้งห้าหน้า 
ล้อเล่นนะ แต่เอาจริง 555 กร๊ากกกกก 
ตอนที่ 35 น้องฐาพาเที่ยว....
“อ๊า....สวยจังเลย.....” หนูเอ่ยชมขณะที่ในมือถือนิตยสารเล่มหนึ่งไว้ในมือหน้าปกเป็นภาพสุดเซ็กซี่ของปอย ตรีชฎา
ตอนนี้หนูกับพี่โต้งอยู่ในร้านหนังสือในห้างค่ะ เพราะตอนนี้ก็บ่ายๆ ของวันหยุด โรงหนังเลยคนเยอะ ไม่ได้ที่นั่งดีๆ เลยตัดสินใจกันว่าจะดูหนังรอบถัดไปฉายราวๆ ห้าโมงครึ่ง ซึ่งเหลือเวลาอีกเกือบชั่วโมง ระหว่างนั้นเราเลยแวะมาเข้าร้านหนังสือค่ะ (หลังจากที่หนูไปหาซื้อเสื้อผ้าที่พอดีตัวใส่เรียบร้อยแล้วนะคะ อิอิ)
“อยากสวยได้อย่างนี้บ้างจัง” หนูเอ่ยด้วยน้ำเสียงแสดงความอิจฉา พี่โต้งชะโงกหน้ามาดูหน้าปอยค่ะ
“คนเราน่ะนะ มันต้องภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองมี เราจะไปสวยเหมือนผู้หญิงแท้ๆ เขาได้ยังไง”
“หญิงแท้?” หนูทำเสียสูงพร้อมเลิกคิ้วใส่คนข้างกาย “พี่อย่าบอกนะว่าพี่ไม่รู้จักน้องปอยอ่ะ” หนูเลิกคิ้วสูงเสียงดัง
“หือ.... ใครล่ะ ปอยไหน?” โถ!! เคยอ่านหนังสือ เคยดูทีวีกับเขาบ้างไหมคะเนี่ย?
“น้องปอยไง กะเทยแปลงแล้วค่ะไม่ใช่ชะนี” หนูให้ข้อมูล
“อ้าวเหรอ ก็ใครจะไปรู้เหมือนออกขนาดนี้” พี่แกรับทราบแต่ไม่ได้ระคายเคืองเท่าไร
“โห..... อย่างนี้ถ้าโดนกะเทยแปลงแล้วมาหลอกว่าเป็นผู้หญิงคงเชื่อสนิทล่ะสิเนี่ย อันตรายจริง” จะว่าไป เดี่ยวนี้เขาแปลงกันมาเนียนอย่าบอกใครเลยนะคะ ดูแล้วไม่รู้กันจริงๆ อ่า
“ช่างปะไร....อยากจะหลอกก็หลอกไปสิ ถ้าหลอกว่าเป็นผู้หญิงพี่ก็ไม่ชายตามองแต่แรกอยู่แล้ว” อีกฝ่ายตอบกลับมาเหมือนไม่ยี่หระสิ่งใด ก็จริงนะคะ
ขอโทษนะครับ.... ผมไม่ชอบผู้หญิง..... หนูแอบลอบยิ้มขำเมื่อนึกถึงคำที่พี่เขาพูดกับหนูคำแรก...
แชะ!! หนูหันไปตามเสียงกดชัตเตอร์ของมือถือพบว่าพี่โต้งยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปหนูไว้ค่ะ หนูส่งสายตาแสดงความฉงนสนเท่ห์ไปค่ะ พี่โต้งไม่ได้ว่าอะไรแต่ยิ้มให้แล้วหยิบหนังสือในมือหนูวางลงที่ชั้นวางแล้ว เบียดกายเข้ามาชิดแล้วกระซิบ
“ไม่ต้องอิจฉาหรอกค่ะ เพราะพี่น่ะ เคยเจอกะเทยที่น่ารักกว่านี้เยอะ ไม่เชื่อดูนี่สิ” แล้วพี่โต้งก็ก้มลงยื่นหน้าจอมือถือของหนู (ที่ตอนนี้พี่แกยึดไปแล้ว) ให้ดู
ภาพที่ปรากฏคือภาพของหนูที่กำลังก้มลงมองภาพนิตยสารแล้วอมยิ้มน้อยๆ อาจจะไม่ได้สวยมากแต่สื่อได้ว่ากำลังยิ้มอย่างมีความสุขค่ะ ก็ตอนนั้นหนูกำลังคิดถึงพี่โต้งอยู่นี่คะ
“เห็นด้วยไหม? ว่าคนนี้น่ารักกว่าน้องปอยอีก” หนูไม่รู้จะตอบว่ายังไงค่ะ ได้แต่ก้มหน้าซ่อนยิ้มอย่างอายๆ ที่จริงแล้วหนูคงไม่ได้สวยหรือน่ารักกว่าน้องปอยเลย
แต่ช่วงที่เราจะสวยหรือดูดีที่สุด คือตอนที่มีเรามีความรักนั่นล่ะค่ะ
เช่นเดียวกับ...
คนที่เรารักคือคนที่จะหล่อ/ สวยที่สุด ในสายตาของเราเสมอค่ะ ทำให้หนูอดจะคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่า ที่หนูจะสวย หรือน่ารักกว่าน้องปอยในสายตาพี่โต้ง ก็เพราะว่าพี่เขารักหนูไงคะ
อร๊ายยยยย เขิน คิดอะไรก็ไม่รู้เนอะ แหม เขินจนจะละลายอยู่แล้ว
…………..
……………………
ออกจากร้านหนังสือโดยได้หนังสือประดิดประดอยติดมือมาหนึ่งเล่มแล้วก็นิยายวายอีกเล่ม แล้วก็อื่นๆ... คิคิ โชคดีมีเสี่ยเลี้ยงค่ะ วันนี้ช้อปกระจายไม่ต้องห่วง
หลุดจากร้านหนังสือ หนูก็แอบหรอยพาพี่โต้งเข้าร้านชุดชั้นในไปจนได้
“แบบไหนดีอ่า” หนูแอบถาม
“ตามสบายเลยจ้ะ เดี๋ยวพี่รอหน้าร้านนะ”
“พี่อ่า เข้ามาเป็นเพื่อนกันหน่อย นะคะ นะคะ” หนูแอบส่งสายตาวิ้งๆ วิงวอนออดอ้อนสุดฤทธ์ จนแกต้องยอมเดินตามมาแบบหน้าตาว่าถูกบังคับอย่างแรง สงสารนะคะ แต่แอบสะใจอ่ะ เห็นสีหน้าตอนอายแล้วน่ารักดี ขอแกล้งให้หนำใจหน่อยเหอะ คริคริ
“สวยไหมคะพี่” หนูหันไปถามความคิดเห็นตอนเอาชุดชั้นในที่แขวนอยู่กับไม้แขนเสื้อมาทาบกับร่างตัวเองแล้วถามความคิดเห็นพี่โต้งที่หลบมุมตัวลีบอยู่ตรงซอกหลืบของร้าน แหมจะอายอะไรขนาดนั้นคะ?
“สวยจ้ะ สวยมากๆ เลย” ตอบมาทั้งๆที่ยังไม่ได้หันมามองเลยค่ะ
“ยังไม่ทันมองเลย รู้ได้ไงว่าสวย” หนูแอบทำเสียงกระเง้ากระงอดงอนๆ จนพี่โต้งจำต้องเงยหน้าขึ้นมามอง ชั้นในสีขาวลายจุดชมพูเข้าชุดกันในมือของหนูแล้วก็เอาแต่หน้าแดงหันไปทางอื่นตามเดิม
“สวยค่ะ สวยมากๆ” ช่วยได้มากเลยค่ะ เหมือนตอบแบบขอไปทีเลยอ่ะ เฮ้อ....
หนูแขวนชุดที่ตัวเองหยิบไว้ที่เก่าแล้วเดิเข้าไปหาพี่โต้ง
“พี่ชอบสีไหนคะ” เปลี่ยนคำถามดีกว่าค่ะถ้างั้น
“ถามพี่ทำไมล่ะคะ พี่ไม่ได้ใส่สักหน่อย น้องฐาก็ซื้อสีแล้วแบบที่ตัวเองชอบสิคะ”
“โธ่ ของแบบนี้เขาไม่ซื้อไว้ใส่เองอย่างเดียวหรอกนะคะ เขาใส่ไว้โชว์ด้วย หนูอยากใส่อะไรสวยๆ แบบที่ว่าพอพี่เห็นแล้วรูสึกเร้าอารมณ์ทางเพศ จนอดไม่ได้ที่จะเข้ามา...กอดอะไรแบบนั้นอ่ะ)” หนูอธิบายด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ พร้อมทำแก้มป่องใส่ ที่จริงอยากบอกว่าเข้ามาขย้ำแต่ไม่กล้าพูดค่ะ อร๊ายยย
“โอ๋ๆ อย่างอนนะคะ ไม่ต้องถามพี่หรอกว่าใส่ชุดไหนแล้วสวย เพราะมันเกี่ยวกับชุดมันเกี่ยวกับคนมากกว่า โดยเฉพาะคนน่ารักแบบน้องฐาน่ะ ใส่อะไรก็สวยทั้งนั้นแหละค่ะ ใส่ชุดไหนก็ดึงดูดทำให้มีอารมณ์ได้หมด แต่ถ้าบอกว่าชอบล่ะก็ ไม่ใส่อะไรเลยจะสวยที่สุดนะคะ” อย่างนี้นี่เอง.....หา??!!
....ไม่ใส่อะไร?? อร๊ายยยยยย พูดอะไรก็ไม่รู้ บัดสีบัดเถลิงที่สุด
แต่ชอบค่ะ โฮะๆๆๆๆ
รู้สึกว่าหน้าหนูมันร้อนผ่าว ถ้าส่องกระจกก็คงแดงเรื่อขึ้นสีแน่ๆ ซ้ายหัน หน้าเดินเข้าไปด้านในของร้านแบบตัวตรงแหน็วเหมือนคนควบคุมตัวเองไม่ได้อย่างนั้นแหละ บังคับแก้มก็ไม่ได้ ยิ้มแก้มจะแตกอยู่แล้วค่ะ อ๊า....
หลังจากนั้นหนูก็ไม่ถามแล้วค่ะ ชอบตัวไหนก็หยิบอย่างเดียวเลย เจอหวานขนาดนี้ก็เริ่มรู้สึกว่าจะไม่สบายเข้าไปทุกที เดี๋ยวพรุ่งนี้ว่างๆ ขอตัวไปตรวจน้ำตาลในเลือดดูหน่อยดีกว่านะคะ อิอิ
ออกจากร้านขายชุดชั้นในเราก็เดินต่อไปเรื่อยค่ะ เจอร้านเสื้อผ้าก็หยุดซื้อ จนมาเจอร้านขายชุดนิสิตค่ะ หนูก็ส่งสายตาออดอ้อนว่าจะเข้าอีก แล้วก็ตัดสินใจซื้อชุดนิสิตหญิงกลับไปอีกสองชุด ทั้งๆ ที่ไม่มีโอกาสใส่
เฮ้อ .....
……………
……………………..
แผล่บๆ ตอนนี้หนูเดินเลียไอศกรีมของไดรี่ควีนอยู่ค่ะ ก้มหน้าก้มตากินใหญ่เลย หวาน.... เย็น.... มีความสุขค่ะ คิคิ ส่วนพี่โต้งเวลาเดินด้วยกันพี่เอาจะวางแขนบนไหล่หนูไว้ค่ะ เขาบอกว่าเป็นที่วางแขนที่เหมาะมาก (เป็นงั้นไป)
การกินหูดับตับไหม้ไม่สนใจชาวบ้านของหนูทำให้พี่โต้งที่เดินเคียงกันนอกจากถือของทั้งหมดแล้วก็ต้องคอยจับหนูให้เดินดีๆ ไม่ให้ไปชนเสา ฝาผนังและผู้คนที่เดินสัญจรไปมาตลอดทาง
ฟั่บ! ท้ายสุด เอามือโตๆ วางไว้บนหัวกลมๆ แล้วจับหมุนให้เลี้ยวออกนอกห้างแบบกะทันหัน ไม่เจ็บนะคะ แต่แปลกๆ เหมือนตัวเองเป็นรถวิทยุบังคับด้วยมือ? ประมาณนั้นเลยค่ะ
“พี่อ่า ทำไมต้องจับหัวหนูหมุนอย่างนี้ด้วยอ่า”
“เอ๋า ก็เราน่ะเอาแต่กินไม่ดูตาม้าตาเรือเลย จะเดินเลยประตูอยู่แล้วเนี่ย หมุนแบบนี้ง่ายดีออก” พูดไปแล้วก็ขำค่ะ ชิ!! แกล้งหนูแล้วมันสนุกมากนักหรือไงนะ
เราเดินออกไปที่รถค่ะ เอาของที่ซื้อมาไปเก็บแล้วก็ไปดูหนังกันค่ะ (เสียดายเดินตั้งนานแต่ไม่เจอนาฬิกาแบบล็อกเก็ตที่พี่โต้งอยากได้อ่ะ ว่าจะซื้อเป็นของขวัญซะหน่อย)
หนังที่ดูเป็นหนังสงครามค่ะ มีฉากวาบหวิวพระนางเลิพซีนให้เห็นด้วยอ่า อ๊า..... หนูแอบหันไปมองพี่โต้งนิดนึงค่ะ นั่งดูอย่างตั้งใจเชียว เสียดายนะคะคนเยอะไม่งั้นอยากชะโงกหน้าไปดูดปากแข่งกับเขาเสียจริง อิอิ แต่ตอนนี้ทำอะไรไมได้ค่ะ ได้แค่เอียงคอไปซบไหล่พี่เขาก็ดีเท่าไรแล้ว พอหัวหนูแปะลงที่หัวไหล่ อีกฝ่ายก็ขยับแขนมาโอบค่ะ อ๊า โรแมนติก.....
ระหว่างดูหนังก็มีแอบป้อนข้าวโพดคั่วกับน้ำไปเรื่อยค่ะ (ที่จริงอิ่มแล้วแต่ยังต้องสั่งข้าวโพดเพราะยากได้แก้วน้ำ กับถ้วยใส่ข้าวโพดคั่วไปสะสมค่ะ)
ระหว่างดูหนังไปกลางเรื่อง อีตัวละครเอกตัวหนึ่งดันตายค่ะ
หา!!!!! ตายได้ไง งงค่ะ กะเทยงง บวกเซนสิทีฟมาก
ขอร้องไห้หน่อยนะคะ อินมากค่ะ
กระซิก กระซิก พยายามบีบน้ำตาเพื่อสร้างอารมณ์ร่วม น้ำตาที่คลอหน่วยยังไม่ทันจะไหลดี
ปื้ด..... นิ้วโป้งของคนข้างกายปาดมาที่ข้างแก้มค่ะ ทำเอาน้องฐาตาโตหันขวับ!!
“พี่โต้ง.....ทำอะไร”
“ก็เห็นร้องไห้ เลยช่วยเช็ดให้” อร๊ายยยยยยยยยยยยยย คิดได้ไงคะพี่??
“จะร้อง... แต่ยังไม่ได้ร้องเลยอ่าพี่” หนูทำเสียงแหลมแต่พยายามเบาเสียงไม่ให้รบกวนคนข้างเคียง
“อ้าวเหรอ? โทษทีเช็ดเร็วไปหน่อย งั้นร้องต่อตามสบายเลยนะ เดี๋ยวเช็ดให้ใหม่อีกที” โห...ประเสริฐ!!
ตลกเหอะ!!! น้ำตาหดกลับไปแล้วค่ะ
ไม่ร้องก็ได้เชอะ!! หมดอารมณ์
ดูหนังต่อค่ะ ..... ไม่เล่านะคะ อยากรู้ก็ไปดูกันเอาเองอุดหนุนหนังไทยกันบ้างอะไรบ้างนะคะคุ๊ณ!!
หนังจบแล้ว กำลังร้องเพลงตอนจบค่ะ คนในโรงก็เลิ่กลั่กทำท่าจะออกแต่ ประตูทางออกไม่ยอมเปิด หนูก็หันรีหันขวางบางคนก็ลุกบางคนก็นั่งต่อค่ะ บังเอิญเรานั่งกลางก็เลยรอให้คนอื่นลุกก่อน
“กลับเถอะค่ะน้องฐา หนังจบแล้ว” พี่โต้งชวนเมื่อเห็นหนูนั่งอยู่ที่เก่า
“เดี๋ยวสิคะ รอก่อน เห็นไหมประตูทางออกยังไม่เปิดเลย”
“ออกทางออกไม่ได้ก็ไปออกทางเข้าสิคะ ไม่เห็นจะยากเลย”
“โธ่พี่ก็ รอก่อนเผื่อมีต่ออีกนิด” แล้วก็มีพนักงานแจ้งค่ะว่า หลังจบเพลงยังมีต่ออีกนิดนึง พี่แกก้เลยนั่งรอต่อได้อีก แล้วกันมาถาม
“รู้ได้ไงอ่ะว่าจะมี”
“เดาค่ะ บางเรื่องชอบทำ พี่ไม่เคยดูบอดี้ศพสิบสามหรือไง ที่หลังร้องเพลงแล้วมันมีต่ออีกนิดอ่ะ ฉากเด็ดเลยนะคะ”
“ไม่ชอบดูหนังผีค่ะ” ซะงั้นอ่ะค่ะ ไม่เหมือนหนูค่ะชอบดูหนังผี แต่ไม่ชอบดูคนเดียว
“งั้นไม่เคยดูไพเรทเหรอคะ ตอนจบมันชอบมีต่ออ่ะ”
“ไม่ค่อยอยู่ดูหรอกค่ะ ร้องเพลงก็ออกเลย”
“โหเสียดาย ถ้าไม่รอร้องเพลงจบ ภาคสามพี่ก็ไม่เห็นตอนที่บิลเทอร์เนอร์กลับมาหาลูกเมียหลังจากออกเรือไปสิบปีแล้วอ่ะดิ ฉากสำคัญเลยนะคะนั่นน่ะ” หนูทำหน้าเสียดาย
“อ๋อ... อันนั้นได้ดูสิ ก็มีซับไทยเขียนบอกไว้นี่ว่ายังมีต่อให้รอดู แต่พี่ก็ยืนดูตรงทางเดินอ่ะคือลุกขึ้นไปแล้วเตรียมเดินออกอ่ะ” อืม.... ที่จริงแล้วเรื่องนี้น่าจะทำแบบเดียวกันนะคะ เพราะการเอาฉากเด็ดปิดท้ายหลังร้องเพลงจบอ่ะมันไม่ได้มีทุกเรื่อง บางเรื่องถึงรอไปก็ไม่มี บางเรื่องมี แต่ไม่ได้รอ เสียดายค่ะ
เรารอไม่นาน ก็ได้ดูฉาก.... จบค่ะ อยากจะตบเข่าฉาก หนูว่าแล้ว!!!!!! ว่าตัวละครสำคัญขนาดนี้จะตายได้ไง ดีนะเนี่ยที่ไม่ได้ร้องไห้.... ไม่งั้นเสียน้ำตาฟรีแน่เลย
.........
..........................
ขากลับเราไปเดินตลาดหาของกินนิดหน่อยด้วยค่ะ กะว่าจะเก็บไว้กินดึกๆ เผื่อหิว หนูไม่ได้กลับหอชายนะคะ แต่กลับไปที่คอนพี่โต้งค่ะ
“น้องฐาคะ” พี่โต้งเรียกตอนที่หนูยืนอยู่ที่มุมครัวระหว่างจัดหาจานชามมาใส่ของกินที่ซื้อมาค่ะ
“คะ?” หนูขานรับแหงนเงยหน้าขึ้นมองพี่โต้งที่เดินเข้ามาหา ถือของสิ่งหนึ่งไว้ในมือค่ะ เป็นกิ๊บอันโปรดที่หนูทำหายไป
“ไหนบอกว่าหาไม่เจอไงคะ”
“ก็เพิ่งมาเจอตอนหลังมาตกอยู่ใต้โซฟาน่ะ”
“เพิ่งจะเจอวันนี้เหรอคะ บังเอิญจัง” หนูยิ้มอย่างดีใจที่ได้ของรักอีกชิ้นหนึ่งกลับคืนมา
“เปล่าหรอก เจอตั้งนานแล้วแหละ” หนูมองอีกฝ่ายอย่างค้นคว้า
“แล้วพี่ก็เก็บมันไว้ตลอดเลยเหรอคะ”
“จะทิ้งตั้งหลายครั้งแล้วแหละ แต่....มันตัดใจไม่ได้อ่ะ” ผิดคาดนะคะ
พี่โต้งกับกิ๊บอันนี้ก็คล้ายกันแหละค่ะ ถึงจะรักมากแค่ไหน แต่ก็จำเป็นต้องตัดใจ หนูตัดใจจากพี่โต้งไม่ได้ แต่ก็ต้องทำเพราะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้
ถึงจะตัดใจจากกิ๊บอันนี้ไม่ได้แต่ก็รู้ว่าคงไม่มีวันได้คืนมาอีก ....
การที่โต้งหามันไม่เจอก็เปรียบเหมือนพี่โต้งยังไม่รู้ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดของหนูอยู่ที่ไหน ไม่รู้ว่าคือใคร
หรือถึงจะรู้แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจไม่ยอมรับ ถึงจะรู้ว่ารักมากแต่ก็ยังหลับหูหลับตามองข้ามความรู้สึกนั้นไป หนูเคยคิดว่า ต่อให้พี่โต้งหาของสิ่งนั้นเจอก็อาจจะโยนมันทิ้ง
ถึงจะรู้ว่าหนูรักพี่เขามากแค่ไหน ก็คงไม่ให้อภัยให้หนูอยู่ดี
แต่กลับผิดคาด..... ในที่สุดของรักสองชิ้นที่หนูรอคอยก็กลับคืนมา
มันบรรยายความดีใจออกมาไม่หมดเลยค่ะ ...
หนูสบตาของพี่เขาด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เอ่อท้นในหัวใจบอกไม่ถูกค่ะ น้ำตามันคลอๆ เหมือนจะไหลเลย พี่โต้งขยับเข้ามาใกล้และก้มลงติดกิ๊บให้หนูแผ่วเบาค่ะ ก่อนจะรั้งร่างหนูเข้าไปกอด หนูก็ซบหน้าอยู่กับอกพี่เขาค่ะ จากที่ไม่ได้ร้องไห้ที่โรงหนังก็เลยได้ร้องตอนนี้แหละค่ะ
ไม่ได้ร้องเพราะเสียใจนะคะ แต่ซาบซึ้งและตื้นตันค่ะ
พี่เขาคงไม่รู้หรอกว่าหนูดีใจมากแค่ไหนที่พี่เขาตัดใจไม่ขาด
ดีใจ.....ที่ได้กลับมายืนอยู่ตรงนี้อีกครั้ง... อยู่ข้างๆ กัน....
“ขอบคุณนะคะพี่.... ที่รักหนู หนูขอบคุณจริงๆ” ...
Happy ending!!!
ซะที่ไหนล่ะ......
มีพล็อตอีกสองปม ที่จะแต่งเกี่ยวกับน้องฐา แต่ค่อนข้างหนัก
แค่คิดว่าจะแต่งก็ท้อใจเพราะคงมาม่ายืดเยื้อ ..... (เลยคิดสั้นบอกจะตัดจบ!! 
)
ตอนแรก พล็อตสั้นๆ แต่นิก็พาน้องฐาออกทะเลจนเข้าฝั่งไม่ได้มานานมากมาย แต่งต่อไปก็กลัว...
แต่หลายคอมเม้นก็อยากให้ต่อ เลยเปลี่ยนใจไม่จบก็ได้...
ปัญหาคือ....หลายคนกลัวมาม่ากันน่าดูเลยอ่ะ บางคนก็อยากอ่านมาม่า (??)
...... ไว้นิลองสะระตะก่อนนะคะว่าจะเอาไงต่อไป 
ไม่มาม่าละตันๆ ฮ่าๆๆ 
see u again รีที่ 2000 ขึ้นไปนะคะ
โพลล์
หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190> (อ่าน 1226718 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก