ตอนที่ 3 นาย-บ่าว
หลังเข้าแถวเคารพธงชาติเรียบร้อย หนูก็กลืนน้ำลายเอื๊อก...เมื่อในที่สุดก็ถึงเวลากะเทยขึ้นเขียง มองในแง่ดี...คือได้ไปนั่งเคียงข้างเจ้าบ่าวรูปหล่อรอรดน้ำสังข์....
มองในแง่ร้ายไปนั่งเป็นศพรอรดน้ำศพใกล้จะฌาปนกิจกิจเต็มทน
“นั่งลงสิ ยืนค้ำหัวอยู่ได้ หาเรื่องหรือไงมึง..” เอาแล้วไงคะ ลางร้ายเริ่มเคลื่อนตัวเข้าใกล้คนสวยขึ้นทุกทีแล้ว น้องฐากลั้นใจเคลื่อนกายเข้าไปนั่งที่เก้าอี้อย่างกล้าๆ กลัวๆ และแล้วพอหย่อนก้นยังไม่ถึงดี
ครืด.... โครม..!!! อุ๊ย...แม่ร่วง!!! ลงไปกองทั้งคนทั้งเก้าอี้เลยค่ะ
“อู๊ยยยย” หนูร้องพลางสูดปากเมื่อก้นลงไปจ้ำเบ้าที่พื้น
“ฐาปนันท์ เป็นอะไรน่ะ” อาจารย์มัสยาอาจารย์ประจำชั้นถามขึ้นเมื่อเดินเข้ามาโฮมรูมพอดี
“อ่ะ... ไม่มีอะไรครับ ผม... ซุ่มซ่ามนิดหน่อย” ใครจะกล้าบอกล่ะว่าโดนเพื่อนแกล้งถีบเก้าอี้กระเด็น ได้โดนไอ้โรจน์เอามีดจิ้มพุงแล้วคว้านกันพอดี ฮือๆ
“เหรอ...เป็นอะไรมากหรือเปล่า” อาจารย์ถามด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใย
“ไม่เป็นไรครับ” ผมตอบพยายามทำเสียงให้ดูดีทั้งที่ตรงกันข้ามกับความเป็นจริงเสียเหลือเกิน
“อืม... งั้นก็นั่งที่ได้แล้ว ครูจะได้โฮมรูม” หนูลุกขึ้นด้วยความอับอาย ลูบก้นช้ำๆ นั้นป้อยๆ แล้วเลื่อนเก้าอี้เข้าที่ นั่งลงฟังอาจารย์โฮมรูมด้วยความหวาดผวา
ถือว่าผิดคาดที่ไอ้โรจน์ไม่ได้แกล้งอะไรมากกว่านั้น นอกเสียจากตอนเลิกเรียนมันเอาสมุดของมันที่ว่างเปล่าทั้งจุดประสงค์รายวิชาและแบบฝึกหัด มาส่งให้แล้วแลกเอาสมุดของหนูไป จัดการเอาน้ำยาลบคำผิดลบชื่อที่หน้าปกและเขียนชื่อของมันลงไปแทน ...
โอ้โห!!! โรแมนติกมากค่ะ มีการแลกสมุดกันใช้ด้วย (มันใช่เรื่องน่าดีใจไหมเนี่ย?) อยากจะโวยวายแต่พอเห็นหน้าตาที่ถามว่า กูทำแบบนี้แล้วมึงมีอะไรไหม? อะไรเทือกนั้นก็เลยไม่พูดไม่เถียงค่ะ เอาสมุดว่างๆ ของมันมาเขียนชื่อตัวเองลงไป แล้วเอาสมุดตัวเอง (ที่ตอนนี้เป็นของมันแล้ว) กลับบ้านเพื่อว่าจะได้ลอกจุดประสงค์รายวิชา และทำแบบฝึกหัดใหม่อีกรอบ แล้วไหนจะของเก่าที่ยังไม่ได้ลอกตอนที่ขาดเรียนอีกล่ะ? ช่างเถอะ ยังไงเรื่องลอกการบ้านก็ของถนัดอยู่แล้ว เสียแต่กระเป๋าตุงมากค่ะ ฮือ น่ากลัวแขนน้องฐาจะบึกบึนล่ำหนายิ่งกว่าเสาไฟ
การทำตัวไหลตามน้ำก็เป็นเรื่องปกติของคน หนูได้แต่ปลอบตัวเองว่า เดี๋ยวมันก็คงเบื่อไปเองแหละ ใครมันทนจะแกล้งกันได้ทุกวันจริงไหมคะ เมื่อคิดแบบนั้นก็รู้สึกสบายใจขึ้น...
แต่นานวันก็เริ่มรู้สึกว่า...หนูคิดผิด!!
คาบคณิตศาสตร์ของวันหนึ่ง อาจารย์ให้กางสมุดออกมาดูว่าใครทำการบ้านมาแล้วบ้าง น้องฐาก็เปิดกางอย่างมั่นใจ... ส่วนไอ้โรจน์ก็มั่นใจเหมือนกัน มันกางสมุดที่ว่างเปล่าออกแล้วเอามาสลับกับสมุดหนู ทำให้อาจารย์แอบตัดคะแนนหนูแทน เจริญพร!!
คาบศิลปะ อาจารย์ให้เอาปากกาปากตัดใช้สำหรับเขียนข้อความศิลป์และกระดาษร้อยปอนด์มา... ไอ้โรจน์แม่งก็ไม่เอามาแล้วมาจิ๊กของๆ หนูไปเป็นของตัวเอง หนูก็รับกรรมไปอีก ยังไม่พอมันยังบังคับให้หนูทำการบ้านและงานวิชาศิลปะให้มันอีกต่างหาก แล้วก็กลายเป็นเบ๊ให้มันไปโดยปริยาย
เอาเป็นว่าความสัมพันธ์ฉันชู้สาวของเรา เอ๊ย ไม่ใช่ ความสัมพันธ์แบบนายบ่าวต่างหากดำเนินไปด้วยดี (TT_TT) ก้มหน้ารับกรรมต่อไป จนเริ่มจะชิน
ช่วงหลังไอ้โรจน์มันเลิกแกล้งหนูแล้วค่ะ เพราะมันกำลังมีความรัก น้องฐาผู้เชี่ยวชาญทางด้านนี้เป็นพิเศษ(ได้ข่าวว่าไม่เคยมีแฟนเป็นตัวตนสักที) ก็ให้ความช่วยเหลือ (อย่างไม่เต็มใจ) อย่างเต็มที่
จากนั้นน้องฐาก็เริ่มคิดว่าตัวเองเข้าใกล้การเป็นแก้วหน้าม้าเข้าไปทุกที เพราะต้องรับหน้าที่เป็นม้าเร็วคอยเดินสารไปให้สาวเจ้า โถ... ไม่นึกว่าคนหน้าโหดอย่างมันจะมีวิธีจีบหญิงได้ย้อนยุคซะขนาดนี้ อยากจะบ้า...
แต่หนูว่าถ้ามันจะจีบติด...คงไม่ใช่เพราะวิธีการน้ำเน่าเป็นสุภาพบุรุษอะไรพวกนั้นหรอก น่าจะเป็นเพราะความเป็นนักเลงของมันมากกว่า ก็มันเล่นไปเขม่นไอ้หนุ่มทุกคนที่มาจีบพี่หยกนี่นา จนไม่มีใครกล้ายุ่ง เหลือมันไปพะเน้าพะนอเอาใจอยู่คนเดียว... ท้ายที่สุดก็เสร็จมัน...
หลังจากมันมีแฟน ไอ้โรจน์มันก็เป็นผู้เป็นคนขึ้นเยอะ ไม่ใช่มันเป็นคนดีขึ้นนะคะ แต่มันอารมณ์ดีขึ้นเท่านั้นเอง มันเลิกตบหัวหนูโดยไร้เหตุผล (หรือเลิกบอกว่า หัวมึงมันน่าตบดี) หงุดหงิดน้อยลง... แต่ถ้าเห็นแฟนมันไปกุ๊กกิ๊กกับคนอื่น มันอาจจะโมโหมากแล้วหาเรื่องเตะหนูแทน
สิ่งที่ยังทำอยู่คือชอบแย่งขนมที่หนูซื้อมาตุนไปกิน แอบจิ๊กลูกชิ้นหรือผลไม้ตอนช่วงพัก จนครั้งหนึ่งหนูรู้แกวรีบเขมือบให้หมดซะตั้งแต่เห็นมันเดินมาแต่ไกล มันก็จะตบจนหัวคะมำ โทษฐานที่ไม่เหลือไว้ให้มันแด.... เอ๊ย....กินบ้างเลย
ไอ้โรจน์มันมีเพื่อนน้อยค่ะ ส่วนใหญ่มันกร่างจนมองคนรอบข้างเป็นลูกน้องของมันเสียมากกว่า หนูก็อาจจะเป็นลูกน้องอีกคนหนึ่งที่ทนมือทนตีน จนได้รับความไว้วางใจให้ถูกรังแกเป็นอันดับต้นๆ ก็ได้ แหม.... น่าภาคภูมิใจจริงๆ ค่ะ ฟังดูงี่เง่าชะมัดเลยเนอะ แต่หนูกลับเริ่มชินแล้วแหละที่เป็นแบบนี้
ข้อดีที่สุดของหนูก็คือการมองโลกในแง่ดีนี่แหละ...
แต่...โชคชะตาก็ชอบเล่นตลก...ทำให้คนอย่างไอ้โรจน์ไม่สามารถเป็นผู้เป็นคน อารมณ์ดีอยู่ได้นาน เมื่อมีข่าวหนาหูว่าอีพี่หยก มันนอกใจไปกิ๊กเด็กเทคนิคประจำจังหวัด (ที่มันตั้งอยู่ตรงข้ามกับโรงเรียนหนูเอง) คนอย่างไอ้โรจน์ก็เป็นพวกศักดิ์ศรีกินไม่ได้แต่เท่ห์ ไปหาเรื่องเขาไม่ดูหนังหน้าตัวเอง ท้ายที่สุดมันก็เลยโดนกระทืบมาซะน่วม อีพี่หยกก็ลอยนวลไปซบอกบึกบึนของผัวใหม่... เฮ้อ....
แต่ก็ไม่พบว่าจะไปเอาคืนแต่อย่างใด มันว่า มันไม่เอยากเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือ... หนูก็ไม่อยากจะเถียงว่าเพราะรอบแรกแพ้ยับเยินเลยไม่อยากไปเอาคืนหรอกหรือไง? ส่วนอีพี่หยกก็หน้าด้านหน้าทนนะคะ คงเพราะตัวเองใกล้เรียนจบม.หกแล้วด้วยเลยไม่ค่อยอะไรมาก ทีแรกเจ๊แกก็คงคบกับไอ้โรจน์เพราะความเป็นนักเลงของมันด้วย พอไปเจอคนเก่งกว่านักเลงกว่าก็เบนเข็มได้ง่ายๆ
หนูคิดว่าอาการมันคงทุเลาลงแล้ว ไม่เจ็บไม่ปวดอะไรมากกับอาการอกหักรักคุด ที่ไหนได้ วันดีคืนดีมันดันถือถุงเสบียงแวะมาหาหนูถึงบ้านบังคับให้ดื่มเหล้าเป็นเพื่อน สรุปว่าที่จริงแล้วมันดื่มเหล้าบ่อย จนที่บ้านมันด่า เอาไปกินบ้านมิ่ง บ้านมิ่งก็ไม่พอใจ สุดท้ายมันก็ขยับไปกินตามบ้านเพื่อน บ้านลูกน้องของมันเรื่อยๆ มาจนถึงบ้านหนู ขอบคุณสวรรค์ที่ถุงเหล้ามันสีเข้มแล้วก็หนา ไม่งั้นโดนด่าแน่เลย
น้องฐาผู้ใจบุญศุนทาน... หมาบ้ามาถึงเรือนชานต้องต้อนรับ... หนูก็เลยต้องพาหมาโรจน์ขึ้นไปนั่งซดเหล้าในห้องหนู มิหนำซ้ำยังต้องหากับแก้มอันได้แก่กับข้าวในครัวไปสังเวยปอบอย่างมันอีก
เนื่องด้วย ไอ้โรจน์เริ่มเมาหน้าขึ้นสีแล้ว...หนูก็เลยไม่กล้าให้มันลงไปกินข้าวด้วยเดี๋ยวโดนแม่กับยายว่าเอา
“แล้วเพื่อนเราล่ะฐา ไม่กินข้าวหรือไง” ยายถามขึ้นมาเมื่อเห็นหนูลงมาทานข้าวเย็นแค่คนเดียว
“อ๋อ มันกินมาแล้วอ่ะค่ะ” หนูตอบพร้อมรอยยิ้ม ทั้งๆ ที่ความจริงคือ.... มันเมาแล้วอ่ะค่ะยาย...
“เจ้ฐาพัฒนาขึ้นเยอะเลยนะ เป็นครั้งแรกเลยที่พาผู้ชายเข้าบ้านน่ะ นึกว่าจะเป็นกะเทยขึ้นคานแล้วซะอีก ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เสียงอีทิม น้องของหนูเอ่ยแซวขึ้นมากลางวง ทำให้หนูหันไปขมวดคิ้วใส่
“อีบ้า... เพื่อนฉันย่ะไม่ใช่แฟน” รีบเถียง จินตนาการไปได้ไงว่าไอ้โรจน์มันเป็นแฟนหนู โอ๊ย.... ขืนคบกันขึ้นมาจริงๆ ไม่ต้องเป็นข้ารองบาทโดนตบโดนตีทุกวันหรือไงเนี่ย
“อ้าวเหรอ.... อุตส่าห์ดีใจ นึกว่าขายออก..ที่แท้ก็จะขึ้นคานจริงๆ สินะ” แม่แซวด้วยอีกคน
“แม่อ่า....” พอทำเสียงงอน ก็พากันขำไปทั้งบ้าน เออ เป็นอะไรกันไปหมดเนี่ยบ้านหนู
ไหนๆ ก็เดินทางมาจนถึงบ้านหนูแล้ว.. อธิบายนิดนึงว่า บ้านหนูเป็นบ้านที่มีแต่สุภาพสตรีค่ะ รวมหนูด้วยนะคะ หนูก็สุภาพสตรี อิอิ มีกันสี่คน ยาย แม่ หนูแล้วก็ทับทิมน้องสาว ส่วนพ่อ... แยกทางกับแม่ไปตั้งแต่หนูยังเล็ก ช่างเถอะ เรื่องเครียดไม่ต้องไปพูดถึงมัน.... ถามว่าที่บ้านรู้สึกยังไงบ้างที่หนูเป็นแบบนี้... คำตอบคือเฉยๆ บางทีมันก็ขึ้นอยู่กับการปลูกฝังด้วยแหละ อยู่ในครอบครัวที่มีแต่ผู้หญิง ไม่มีผู้ชายเป็นแบบอย่าง แม่กับยายก็เป็นแม่ศรีเรือนกันน่าดู ตอนเด็กๆ แม่จับหนูแต่งตัวเป็นผู้หญิงบ่อยไป บอกว่ามีลูกผู้ชายแล้วดื้อ.... อยากให้ลูกเรียบร้อยน่ารัก เป็นไงล่ะ น่ารักน่าชังเหมือนผู้หญิงเป๊ะไปเลย ถูกใจไหมแม่? เฮ้อ...
พอค่ะ.... จบเรื่องครอบครัว ซึ่งหวังดีกลัวลูกสาว? จะขึ้นคานเป็นการใหญ่ คิดว่ากลุ้มกันฝ่ายเดียวหรือไง หนุก็กลุ้มค่ะ แต่ไม่เป็นไร ยังสาวยังสวย ยังเหลือเวลาอีกเยอะ คริคริ
เดินขึ้นมาข้างบนห้องพร้อมต้มข่าไก่อีกถ้วยนึง เป็นกับแกล้ม มาเจอไอ้โรจน์นั่งตาปรือ เมาจนอึนไปแล้วอ่ะดิ....
เป็นครั้งแรกที่หนูสงสารไอ้โรจน์ขึ้นมาจับใจ คิดว่ามันคงรักพี่หยกมากถึงได้เมาเละได้ขนาดนี้ ผ่านมาตั้งครึ่งเดือนแล้วยังไม่หายเศร้าอีกเหรอเนี่ย รักมั่นเหมือนกันเนอะ ก็ปล่อยให้มันดื่มไป ส่วนหนูก็ดื่มนิดๆ หน่อยๆ เป็นเพื่อนมันไปงั้นเองแหละค่ะ ผลจากความเมา มันก็อาเจียนจนเลอะเทอะ... เป็นหนูอีกที่ต้องดูแลเช็ดตัว ปรนนิบัติพัดวียิ่งกว่าภรรยา แล้วก็จับมันนอนสบายๆ บนเตียง แล้วก็เอนกายลงนอนบนเตียงเดียวกัน ตื่นเต้นนะเนี่ย เป็นครั้งแรกที่ได้นอนเตียงเดียวกับผู้ชายเลยอ่ะ อุ๊ยเขิน
ทำคุณให้โทษ โปรดสัตว์ได้บาป ..... ระหว่างที่หนูกำลังฝันดีในตอนเช้าตรู่ จู่ๆ เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
“เฮ้ย!!” เสียงอุทานซะดังตามด้วย.... ตุ่บ!! แอ้ก!!
“ฮู้ย...... เจ็บ....” เป็นเสียงน้องฐาเองที่โอดครวญขึ้นมาหลังจากลอยละลิ่วตกเตียงไปแล้วลุกขึ้นมามองที่ต้นตอพบว่า ไอ้โรจน์นั่งหน้าเขียวแสดงความโกรธจัดอยู่บนเตียง ลักษณะปลายเท้ายังยื่นค้างให้คาดเดาว่าเป็นผู้ร้ายคดีถีบกะเทยเมื่อครู่นี้เป็นแน่
“อีตุ๊ด! นี่มึงบังอาจลักหลับกูตอนเมาเชียวหรือมึง ตายซะเถอะ” ไอ้โรจน์ตวาดลั่น ขยับลุกจากเตียงลงมา อร๊ายยยย เข้าใจอะไรผิดแล้ว..... หนูรีบยกมือขึ้นพนมเหนือหัว
“เปล่านะโรจน์ เราไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆ”
“แล้วมึงถอดเสื้อกูทำไม!!” ถามแล้วก็ง้างมือเตรียมตบ... เลิกเล่นบาสเกตบอลไปเล่นวอลเล่ย์บอลไหมคะ ตบเก่งเกินไปแล้วพ่อคุณ
“ก็เสื้อโรจน์มันเลอะอ้วกไง เราก็เลยถอดออก ฮือ....” น้องฐาตอบด้วยเสียงสั่น น้ำตาร่วงกลัวโดนกระทืบ...
“มึงแน่ใจนะว่ามึงไม่ได้ฉวยโอกาสตอนกูเมา ลวนลามกู” เอาง่ามสมองส่วนไหนไปคิดกันคะ?
หนูรีบพยักหน้ารัวทั้งน้ำตานองหน้า น้องฐาผู้ไร้เดียงสาทำเรื่องแบบนั้นเป็นซะที่ไหนเล่า อีกอย่างเล่นดุยังกะหมาบ้าสามครอกมารวมกันแบบนี้ใครจะกล้า
“เอาเถอะ เห็นแก่ความดีที่มึงเอื้อเฟื้อสถานที่กินเหล้านะ กูจะเชื่อสักครั้งก็ได้ คราวหลังถ้ากูไม่ได้สั่งไม่ต้องมาสะเออะยุ่งกับเสื้อผ้ากู” มันทำเสียงเหยียดๆ ลุกขึ้นเปิดตู้เสื้อผ้าในห้องค้นหาเสื้อผ้า ค้นอยู่นานในที่สุดก็คว้าเสื้อยืดมาได้ตัวนึง มันสวมเสื้อแล้วหันมาบอกว่า
“ฝากซักเสื้อตัวเก่ากูด้วยนะ กูกลับบ้านล่ะ” แล้วก็เดินตัวปลิวออกจากห้องไป
เฮ้อ... โล่งอกนึกว่าจะโดนจัดหนัก....กระทืบไม่ยั้งซะแล้วสิ ตัวอันตรายชะมัด
วันนี้หนูก็มาโรงเรียนตามปกติค่ะ แต่ที่แปลกคือไอ้โรจน์ไม่ได้มา... หนูก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกค่ะ สงสัยมันยังเมาค้างเลยมาไม่ไหวหรือไม่ก็ตั้งใจโดด อย่าไปสนใจผู้ชายเฮ็งซวยอย่างมันเลยเนอะ...
หนูถอนหายใจและตัดสินใจว่าจะเลิกคิดถึงมัน ก็พอดีครูประจำชั้นเดินเข้ามาโฮมรูมแล้วแจ้งข่าวสำคัญ
“วันนี้ นายโรจนะมาเรียนไม่ได้นะ เพราะประสบอุบัติเหตุรถมอเตอร์ไซค์ล้ม”
หา!!! ไอ้โรจน์รถล้ม.... !! ตกใจจนตาค้าง
ได้แต่ภาวนา.....ขออย่าให้มันเป็นอะไรร้ายแรงเลย....
หา?.... ห่วงเหรอ? ใครบอกว่าหนูห่วง....
เปล๊า....ไม่ได้ห่วงก็แค่กลัว.....
ก็ตอนเป็นคนยังดุขนาดนี้ ถ้าตายเป็นผี จะเฮี้ยนขนาดไหนไม่อยากจะคิด!! ..................................................................................
ฮ้าวววว มาดึกค่ะ ตอนนี้ซอฟท์ลงอ่ะ
ไปนั่งอ่านวีรกรรมความเลวไอ้โรจน์ที่น้องฐาเล่าไว้ตอนโอ๋มาหา... โห มันเลวจัง...
พอมาแต่งอีกที ... แอบสงสารน้องฐาเลย ถ้าได้คนเลวขนาดนั้นมา
ตอนเล่าแบบผ่านๆก็ไม่เท่าไรแต่ให้เจาะลึกความเลว มันเขียนลำบากจัง
นิอาจะข้ามความเวของมันไปบ้างหรือเล่ามุมน้องฐาก็คงออกมาตลก ขำๆมากกว่า
ไม่อยากให้เครียดเกินไป
ดังนั้นนอกจากความเลว มันก็อาจจะมีความน่ารัก ความดีบ้างนิดๆ หน่อยๆ
ไม่งั้นครั้งหนึ่งฐาคงไม่นึกชอบมันเนอะ ฮาๆ
โพลล์
หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190> (อ่าน 1226833 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก