หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190>

[mumu2pm]

ชอบมากกกกกกกกก ขอกดLike ซัก1000ครั้ง รีบมาต่อเร็วๆนะครับ

[๛ナーリバス๛]

ตอนที่ 15 ท้าทาย

    ทั้งๆ ที่เป็นหน้าหนาว... แต่ภายในอกกลับร้อนรุ่มดังไฟสุมทรวง
เพียงแค่ถือจานข้าวเดินเฉียดผ่านโต๊ะที่ไอ้หมาบ้ากับนังชะนีหน้าด้านนั่งจู๋จี้กันตอนช่วงพักกลางวันแบบไม่แคร์สายตาใคร ก็แทบจะกระเดือกข้าวไม่ลง

    “โรจน์ กินนี่ดิ อร่อยนะ” เมื่อได้ยินเสียงหวานๆ จากหน้าสวยๆ นั่นดังขึ้น ทำให้เกิดอาการหมั่นไส้ คันไม้คันมืออยากจะทำร้ายใครสักคนเป็นกำลัง

   หนูชำเลืองมองมะดันที่จอยจิ้มขึ้นแล้วยื่นไปป้อนไอ้คนตรงกันข้ามด้วยรอยยิ้มเหยียด หล่อนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสุดที่รักไม่ชอบของเปรี้ยว ไอ้โรจน์มันชอบของจืดๆ จำพวกฝรั่งหรือมะม่วงมัน แห้ว มันแกวอะไรเทือกนั้นแล้วจิ้มพริกเกลือหวานๆ ตามมากกว่า ไอ้โรจน์เงยหน้ามุ่ยๆขึ้นเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่บังเอิญมันเห็นหน้าหนูเสียก่อนมันก็เลยเงียบ อ้าปากรับมะดันเข้าปากไป

    “อื้อ... อร่อยจริงๆ ด้วย” มันตอบคนตรงหน้าแต่ไม่วายเหลือบตามาประสานจ้องตาหนูเหมือนจะเย้ย...

    เพื่ออะไรยะ?  ดูก็รู้ว่ามะดันมันคงเปรี้ยวสะใจไม่ได้อร่อยอย่างที่พูดสักนิด

ช่วยทำอะไรให้มันเข้าท่ากว่านี้หน่อยเหอะ เห็นแล้วทั้งเวทนาปนสมน้ำหน้า!!

    คิดจะสวีทกันให้อิจฉาตาร้อนล่ะสิ สำคัญตัวผิดไปแล้วย่ะ ความรู้สึกในตอนนี้มันไม่ได้ใกล้เคียงกับคำว่าหึงเลยสักนิด มันเรียกว่าโมโหต่างหาก...

   หนูระงับอารมณ์ขุ่นมัวรีบสาวเท้าเดินให้พ้นระยะอันตรายโดยไว

    “อยู่ดีๆ ทำไมไอ้โรจน์กลับไปคั่วนังนั่นต่อเนี่ย” โอ๋เอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงที่แสดงความไม่พอใจ เหมือนจะโมโหแทนเพื่อน หนูส่งเสียงหึในลำคอเบาๆ อย่างสมเพชเวทนาสองคนที่พูดถึง

   “จะไปรู้มันเหรอ” หนูตอบทำเป็นไม่สนใจ ทั้งๆ ที่พอจะเดาได้ว่ามันกำลังแก้เผ็ดหนูที่คิดจะตีจากมันไปด้วยการหันไปหวานแหววกับจอยเป็นการแก้แค้น มันคงอยากให้หนูรู้ตัวว่า หนูไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับมันนักหนา

    น่าขำ.... เมื่อวานยังมาโต๊ะกับหนูอยู่เลย

   “จะไม่รู้ได้ยังไงเมื่อวานยังมาติดสัดแถวนี้อยู่เลย” นั่นปากเรอะ?!!

   “กูไม่ใช่หมา!!” หนูชะงักเท้าแล้วหันไปตะคอกใส่เพื่อนที่เดินมาด้วยกันอย่างเคืองๆ

   “อุ๊ย... กูขอโทษ แค่ล้อเล่น” โอ๋มันรีบขอโทษ หน้าเสีย มันคงทั้งแปลกใจและตกใจเพราะไม่เคยเห็นหนูโกรธแรงแบบนี้มาก่อน แม้แต่ขึ้นมึงกูก็ยังไม่เคยพูด

     ช่วยไม่ได้ช่วงนี้มันไม่ไหวจริงๆ หลายๆ อย่างมันเข้ามารุมจนควบคุมตัวเองแทบไม่อยู่ จนเผลอพาลคนรอบข้างไปแทน

    “มันคงคิดมั้งว่าทำแบบนี้แล้วจะทำให้ข่าวลือทั้งหมดจางหายไป มีเยอะแยะไม่ใช่เหรอที่พอมีข่าวว่าเป็นเกย์ ก็รีบมีแฟน รีบแต่งงานกลบข่าวน่ะ” หนูเบี่ยงประเด็นไปอีกทางสงบอารมณ์ตัวเอง

    “เหอะ!!  พวกนั้นน่ะมันหลอกตัวเองทั้งนั้น เกย์มันก็เหมือนเอดส์นั่นล่ะ ถ้าเป็นแล้วไม่ได้หายกันง่ายๆ แล้วนี่มันเลิกกับมึงแล้วเหรอ?” เป็นคำถามที่ตอบยาก ก็ไม่ได้คบกันแต่แรกแล้วจะเลิกกันได้ยังไง

     “ถ้าเป็นอย่างงั้นได้ก็ดีสิ มันแย่ตรงที่ทั้งๆ ที่เราก็ไม่ได้คบกันด้วยซ้ำ แต่ฉันกลับไม่มีสิทธิ์ที่จะมองใครอื่นได้เลย” หนูตอบด้วยเสียงเรียบๆ ที่พยายามกักเก็บความคับแค้นอัดอั้นไว้

    “อ้าว....ไหงเป็นงั้นล่ะ” อีกฝ่ายถามกลับมาด้วยเสียงที่เหมือนจะเห็นใจ

   “ไม่ต้องแปลกใจไปหรอกโอ๋  สันดานหมา....มันก็ต้องหวงก้างเป็นธรรมดา”

....................................

    ยังค่ะ...ยังไม่จบ

   หนูรึสู้อุตส่าห์สงบอารมณ์เคืองใจทั้งหมดทั้งมวลแล้วทานข้าวตามปกติ แต่ก็พูดน้อยและหน้าบึ้งกว่าเดิมอยู่มาก จนบรรดาเพื่อนๆ แทบไม่กล้าคุยด้วย

   แต่แล้วไอ้โรจน์มันก็ยังไม่เลิกรา ยังสู้อุตสาหะหิ้วเด็กมันโฉบมาถึงโต๊ะหนูอีกต่างหาก

   จะเอาอะไรกับหนูนักหนา  แค่ไหนถึงจะพอใจ

   “วันนี้ไม่มีขนมอะไรเลยเหรอ” มันถามขึ้นมาลอยๆ บ่งบอกว่าปกติมันก็ตลกบริโภค คอยมาหาของเหลือชาวบ้านอยู่เป็นประจำอยู่แล้ว

    “มาตัวเดียวก็เหม็นสาบขี้เรื้อนจะแย่อยู่แล้วยังจะหิ้วหมัดมาด้วยอีกเหรอ” หนูพูดลอยๆ ขึ้นมาด้วยความหมั่นไส้

   “นี่มึงหาว่ากูเป็นหมาเหรอ?” ไอ้โรจน์ถามด้วยเสียงแสดงความโมโหพร้อมทั้งตบหัวหนูจนหน้าคว่ำ แทนที่จะสลดหนูกลับเงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้ามันอย่างท้าทาย

    เอาซี้.... อยากจะตบก็ตบจะทุบจะตีก็เอา คงไม่มีอะไรจะเลวร้ายมากไปกว่านี้แล้วล่ะ

    “ทำไม คิดจะสู้กูเหรอ” มันถามมา

   “โอ๊ย... ใครมันจะไปกล้าต่อกรด้วย ยังไม่ได้เอาตะกร้อครอบปากแบบนี้” ต่อปากต่อคำแบบลืมตาย จนอีกฝ่ายกำมือแน่นกัดฟันกรอด เหวี่ยงกำปั้นลงมาเต็มๆ หลังดัง ปั้ก!!

   “อร๊าย.....” เสียงร้องจากเพื่อนๆ ดังลั่นอย่างตกใจ เพราะดูเหมือนไอ้โรจน์จะรุนแรงกว่าทุกที

   หนูเจ็บหนักจนน้ำตาร่วงแต่ก็ยังฟอร์มจัดไม่ร้องโอดโอยเลยสักแอะ รีบลุกขึ้นจากโต๊ะเพื่อหาทางหนีทีไล่แต่ก็ไม่ได้วิ่งไปไหนไกลนัก  ได้แต่ส่งสายตาเคียดแค้นอาฆาต แค้นฝังหุ่นกลับไปท้าทาย

    “อีฐา....มึงชักจะเอาใหญ่แล้วนะ” มันตะคอกมาเสียงกร้าวอย่างโมโหจัด สืบเท้าเข้ามาหาเหมือนจะซ้อมหนูอีก แต่เพื่อนๆ หนูรีบร้องแล้วเข้ามาห้ามเสียก่อน กะเทยสามคนช่วยกันจับไอ้โรจน์คนเดียวไม่ให้เข้ามาทำร้ายหนูได้ แล้วก็มมีอีกหนึ่งชะนียืนเชียร์

   “ฐาจะไปไหนก็ไปสิ ยืนรอตีนรึไงยะ” ปาล์มเอ่ยเตือนให้หนูวิ่งไปไหนไกลๆ หากแต่หนูก็ยังยืนนิ่งไม่ไปไหน

   “ไม่ ฉันไม่ไป อยากจะทำอะไรก็ให้มันทำ ฆ่าได้ก็ฆ่าไปเลย จะได้หมดเวรหมดกรรมกันไปซะที” หนูตะโกนบอกออกไปพร้อมเสียงเครือ ทั้งเจ็บทั้งโกรธ

   “มึงอย่าท้านะ คิดว่ากูไม่กล้ารึไง” ไอ้โรจน์ตอบกลับ

   “หยุดนะโรจน์...” เสียงโอ๋ตะโกนห้ามขณะที่รั้งร่างที่สะบัดตัวรุนแรงอย่างบ้าเลือด กระเทยสามคนยังเอามันไว้ไม่อยู่....  ท้ายที่สุด มันก็หลุดออกมาได้ แล้วก็วิ่งเข้ามาถึงตัวหนู

   อย่าให้เล่าเลยว่าอะไรเกิดขึ้นหลังจากนั้น

   เพี้ยะ.....ผลั่ว!! 

   ตุบ!!!....... อั่ก!!

   รู้สึกว่ามันเร็วมาก.... ที่ความเจ็บปวดหลั่งไหลเข้ามาที่ใบหน้า.....

เลือดกำเดาไหลพรากเพราะโดนหมัดสอยเข้าที่จมูกจนร่างทรุด

ตามด้วยแรงกระแทกที่ท้อง....

   เพื่อนๆ เข้ามาช่วยลากไอ้โรจน์ออกไปอีกพร้อมยื่นคำขาด

   “พอได้แล้ว.... ถ้ายังไม่หยุด เราจะฟ้องอาจารย์จริงๆ ด้วย” เสียงออยตวาดลั่น

   แต่ด้วยอารมณ์โมโหมันก็ยังไม่หยุด จนอาจารย์มาเจอเข้า เลยโดนเรียกเข้าห้องปกครองด้วยกันทั้งสองคน

   เราโดนอาจารย์ตัดคะแนนความประพฤติ และทำทัณฑ์บนเรื่องการทะเลาะวิวาทเสร็จสรรพ

   ทำไมโดนสองคนก็ไม่เข้าใจในเมื่อหนูไม่ได้ทำอะไรด้วยสักหน่อย....

   ช่างเถอะ ก็คิดอยู่แล้วล่ะว่าไอ้โรจน์มันตัวซวยสำหรับหนูอยู่แล้ว


   .........................
.........................................

   ในเมื่อขอร้องดีๆ ก็ไม่ให้ แล้วยังตอบกลับด้วยความรุนแรงแบบนี้ ก็เลิกพูดกันเถอะ

   จับปลาสองมือ ท้ายที่สุดแล้ว...ก็ไม่ได้เลยสักตัว

   พอกันที.... หนูจะไม่ยอมอีกต่อไปแล้ว....

    เพื่อป้องกันการโดนทำร้ายรอบสอง ออยอาสาย้ายไปนั่งคู่กับไอ้โรจน์เสียเอง ทำให้ไอ้โรจน์ได้แต่ส่งสายตาอาฆาตมายังหนูตลอดเวลาที่อยู่ใกล้กัน

หลังจากนั้นหนูก็ตัดหางปล่อยวัดมันไปโดยสิ้นเชิง

   ไม่ทำการบ้านให้ ไม่ทำเวรแทน

รายงานก็ไม่ใส่ชื่อปลิงจอมเกาะอย่างมัน

   ไม่สาระแนทำตัวห่วงใยให้มันต้องเข้าใจผิดอีก......

   ไม่แม้แต่ชำเลืองแลมันอีกเลย....

    ต่อไปนี้มันจะเป็นได้แค่หมาหัวเน่าเท่านั้น

   หนำซ้ำ หนูยังเอาเวลาว่างที่มีไปตามส่งข้าว ส่งน้ำ ส่งขนมให้พี่ชลแบบไม่แคร์สื่ออีกต่างหาก

   คิดว่ามันคงอยากจะทำร้ายหนูอีก แต่ถ้ามีเรื่องก็คงอาจารย์ทำโทษหนักก็เลยได้แต่รอปลอดคน หรือหาโอกาสนอกโรงเรียน แต่หนูก็ระวังตัวแจ ไม่ไปมาไหนคนเดียวให้เสี่ยงโดนฉุดเด็ดขาด

   แต่วันพระไม่ได้มีหนเดียว...

ตอนเช้าในสองวันต่อมาหนูเดินเข้าห้องเรียนซึ่งว่างเปล่า ไม่มีใครเลย หนูนั่งลงที่เก้าอี้วางขนมบนโต๊ะเรียน แล้วเปิดกระเป๋าหยิบโพสอิทขึ้นมาเขียนโน้ตให้พี่ชล จู่ๆ คุ้กกี้ที่วางอยู่ก็ถุกหยิบลอยขึ้น หนูเงยหน้าขึ้นไปพบหน้าไอ้โรจน์ที่มองกลับมาด้วยสีหน้านิ่งๆ

    “นี่มันคุกกี้ตอนนั้นนี่” มันทำท่าครุ่นคิด จริงสินะ มันเป็นคุ้กกี้แบบเดียวกันกับที่หนูเคยซื้อมาให้พี่ชลแต่โดนมันฉกไปเสียก่อน

   “กูขอนะ” น้ำเสียงมันอ่อนกว่าปกติ เหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นกว่าทุกวัน ก็ไม่รู้ทำไม หรือเพราะคุกกี้ถุงเดียวทำให้มันอารมณ์ดีขึ้นได้ ?

   “ไม่ได้หรอก” หนูตอบกลับห้วนๆ ยื่นมือไปหยิบขนมกลับคืนมา แต่อีกฝ่ายกลับยกหนีมือหนู

   “ทำไมไม่ได้” มันส่งเสียงเคร่งเครียดกลับมาเหมือนอารมณ์จะเสียอีกแล้ว

   “เราจะเอาไปให้พี่ชล” หนูตอบฉะฉานอย่างไม่กลัวมันเลย  มันชะงักจ้องกลับมาด้วยดวงตาที่ขุ่นเคืองแล้วทิ้งคุกกี้ในมือให้ร่วงลงพื้นไป

   “งั้นเหรอ..... โทษทีซุ่มซ่ามไปหน่อย” มันพูดเสียงเรียบๆ ถอยห่างออกไป หนูขยับตัวออกจากเก้าอี้แล้วย่อตัวลงไปหยิบถุงขนมที่วางนอนอยู่ที่พื้น ยังไม่ทันชักมือกลับก็โดนมันเหยียบลงมาที่หลังมือ

   “โอ๊ย....” หนูร้องครวญเพราะความเจ็บ แล้วอีกฝ่ายก็ยกเท้าขึ้นเปลี่ยนจุดหมายไปเหยียบที่ขนม ขยี้จนแหลกเละ

   หนูสะบัดมือเร่าๆ เพราะความเจ็บทั้งที่มือที่ถูกเหยียบย่ำ ทั้งเจ็บใจที่ถูกทำลายของที่ตั้งใจซื้อมาฝากพี่ชล มันแค้นจนน้ำตารื้น

   “มึงอย่าคิดนะว่าจะเอาชนะกูได้ ถ้ากูบอกว่าไม่ให้มึงก็ไปไหนไม่ได้ ถ้ายังรั้นจะไป มึงก็มีโอกาสจะไปจากกูในสภาพที่แหลกเละเหมือนกับขนมถุงนี้เท่านั้น”

   หนูเม้มริมฝีปากแน่น แล้วแหงนเงยขึ้นไปจ้องหน้าอีกฝ่ายตรงๆ แววตาวาวโรจน์อย่างเจ็บแค้น

   เกลียด....

   เกลียดมาก.....

   “งั้นก็เอาสิ รีบๆ ทำให้แหลกๆไปซะที ทำลายให้พังยับเยินไปซะ เรารออยู่ เพราะถ้าเราผ่านตรงนั้นไปได้ วันใดที่นายเราปล่อยเราไป นั่นล่ะคือวันที่เราจะพบกับความสุขที่สุดในชีวิต”

   มันจ้องตาหนูกลับความความเดือดดาลเต็มที่ คงโมโหที่พยายามจะทำให้ตัวเองดูเหมือนเหนือกว่า แต่หนูกลับไม่กลัว ซ้ำยังท้าทายกลับไปอีกต่างหาก

   “อื๊อ.....” มันฝังอุ้งมือลงมาที่ไหล่ของหนูแล้วบีบโดยแรง ซึ่งเป็นการบีบบริเวณเส้นเอ็นเหนือกระดูก ซึ่งจะทำให้ปวดมากเหมือนกับคนเส้นพลิก  ยิ่งพยายามจะเบี่ยงตัวออกเท่าไรก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย

   เจ็บ.....แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องไห้ และไม่รู้จริงๆว่าจะสามารถร้องให้ใครมาช่วยได้เพราะห้องเรียนว่างเปล่าปราศจากผู้คน เป็นเวลาสั้นๆ ที่ยาวนานเหลือเกินกว่าออยจะเดินเข้ามาในห้อง

   “โรจน์...นายทำอะไรฐา” เสียงออยดังลั่นขึ้นมาขัดจังหวะ ทำให้มันปล่อยมือจากไหล่ของหนู หนูรีบลุกขึ้นหวังพึ่งพาคนมาใหม่ เกาะแขนมันตัวสั่น ยังร้องไห้กระซิกไม่หยุด เอามือจับไหล่ตัวเองที่ยังเหลือความเจ็บอยู่บ้าง

   “ทำอะไร...กูไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย เพื่อนมึงมันขี้แยแล้วก็ตื่นตูมจะตาย เอะอะก็ร้องไห้แล้ว” ดูมันพูดปัดสิคะ

   ออยทำท่าไม่เชื่อ เพราะเห็นท่าทางของหนู

   “เราจะฟ้องอาจารย์แน่ๆ ว่านายทำร้ายเพื่อนเรา” ออยขู่ด้วยเสียงและท่าทางเอาเรื่อง

   “ก็เอาดิ มึงก็เห็นว่าหน้ามันไม่มีรอยฟกช้ำ มึงจะเอาอะไรเป็นหลักฐานว่าโดนกูทำร้าย หรือจะไปแก้ผ้าหาร่องรอยก็เชิญนะ ถ้าไม่เจอก็ตรวจภายในเลยก็ได้ว่าโดนกูข่มขืนหรือเปล่า” มันพูดอย่างไม่กลัว พลอยทำให้หนูหน้าร้อนผ่าว

   ออยได้แต่กัดฟันกรอดอย่างโมโห

   “ช่างมันเถอะออย เราไม่เป็นอะไร” หนูบอกออยเพราะกลัวจะพลอยทำให้เพื่อนลำบากไปด้วยอีกคน

   ออยหายใจแรงอย่างไม่สบอารมณ์

ไอ้โรจน์ยิ้มอย่างเป็นต่อแล้วเดินผ่านเราสองคนเพื่อจะออกไปที่ประตู แต่ยังไม่วายขู่ส่งท้ายมาเบาๆ ว่า



   “เรื่องไม่จบแค่นี้หรอก ถ้าคิดว่าปกป้องกันได้ ก็ดูแลกันให้ครบยี่สิบสี่ชั่วโมงแล้วกัน”
   
   
   ....................................................

   Talk with me

   วู้ฮู กลับมาแล้ว หลังจากติดเกมอย่างแรง เลยหายไปอย่างที่เห็น ก็กำลังเรียบเรียงพล็อตด้วยให้มันสมูธๆ เพราะมันใกล้จะจบเต็มทีแล้ว เคยสัญญาว่าจบก่อนปีใหม่ มันอีกกี่วันเนี่ย จะทันไหมเนี่ย  กรีดร้อง.....

    พี่ก็ยืมโน้ตบุกไปด้วย โครงเรื่องที่ร่างไว้เลยอันตรธานหายไปเลย ไม่ได้เซพไว้ในพีซี
   คีย์บอร์ดพีซีก็โคตรใช้ยากเลย อนาถชีวิต

   เล่ามาทั้งหมดไม่เกี่ยวอะไรกับนิยายเลย ซึ่งคงไม่ต้องพูดเพราะมันจะจบเต็มที่แล้ว จริงๆ นะ
    ตอนนี้บีบตับมากๆ  แต่อย่าเครียดนะ มันใกล้จบแล้วล่ะ.....

   ถ้าจบแบบกุดๆ เกินไปก็อย่าโวยวายแล้วกัน เพราะน่าจะรู้ว่าที่จริงแล้วน้องฐาก็เป็นคนแบบนี้แหละ
   “ใจดี ขี้งอน ใจอ่อน ง้อง่าย ใจง่าย แต่รักใครแล้วรักเลย จริงใจเว้ยเฮ้ย...”


ปล. อีโรจน์นี่ สมกับเป็นตัวโกงมากกว่าพระเอกจริงจัง ฮาๆๆๆ 

ทีแรกสงสารฐากะว่าจะไม่ใส่ช่วงโดนซ้อมเยอะ ไปๆ มา น่วมเลยน้องฐาเรา 

ไม่นึกว่าจะออกมาร้ายเลวตรงคอนเซปต์ขนาดนี้  เอาวะ อย่างน้อยอนาคต น้อ
งฐาก็ยังได้เจอคนดีๆ (เหรอ?) อย่างพี่โต้งแหละวะ ถือว่าเจ๊ากันเนอะๆ 

[Pa'veaw]

โรจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ

ทำไมทำแบบนี้

 

[♠♥♦♣]

^
จิ้มเบาๆ merry x'mas นะตะเอง
*********edit********
ชิ รีบนปาดอ่ะ กรีดร้อง
*********edit*again********
สงสารน้องฐา
อิโรจน์นะอิโรจน์ ไอ้เด็กพ่อแม่ไม่สั่งสอน
ชอบเค้าก็จีบเค้าสิเว้ย ไม่ใช่ไปถีบเค้า แล้วเค้าจะชอบแกมั้ย ฟายยย
กลับไปเชียร์พี่โต้งดีกว่าเรา ยังไงก็สุภาพบุรุษ ไม่เคยใช้กำลัง(ใช้แต่วาจาเชือดเฉือน เหอๆ)
ถ้าน้องฐาหลุดจากอิโรจน์นี่ไปได้ อย่าลืมไปเรียนมวยไทย มวยไชยา ยูโด เทควันโด้ ซูโม่ เรียนแม่มให้หมดเลยนะ
อย่าให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย เกิดเป็นตุ๊ดอย่าอ่อนแอ!

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

โรจน์โหดร้ายมากอ่า   
ช่างมันเห๊อ อย่างน้อยตอนนี้น้องฐาก็คู่กับพี่โต้ง(คนดี)แล้ว ^^

[Yunatsu]

โรจน์
 

[TeuyHom]

โรจน์เปงอะรัยมากอะป่าววว

ทำไมใจร้ายแบบนี้อะ................

[stupidchild]

โรจคงยังไม่รู้จักรัก ถึได้ทำแบบนี้

[na_near]

อ่านตอนนี้แล้ว  โรจโฉดได้ใจจริง ปากแข็ง  มือตีนหนัก  น้องฐาอยู่ด้วยนานกว่านี้อาจมีช้ำในตาย


ปล. เคยบอกคนแต่งว่าอยากอ่านโรจกับพี่โต้งเจอกันในอนาคต 
แต่พออ่านตอนนี้แล้วอยากเห็นโรจโดนพี่ต้นซ้อมดูบ้างทำน้องฐาไว้มาก55

[SungMinKRu]

โธ๋ โรจน์โหดร้ายอ่า สงสารฐาเมื่อก่อนจัง   

[Famelia]

คิดถึงพี่โต้งแล้วน๊า สงสารฐา เด๊วจะช้ำในไปมากกว่านี้ 

[ujen]

  จะจองเวรนอ้งฐาไปถีงไหน

 

 

[jannie]

ตอนนี้รู้สึกเหมือนน้องฐจะสะบักสะบอมมากกว่าตอนอื่นๆ

ไม่เคยเชียร์โรจน์เล้ยยย....เพราะพระเอกตัวจริงคือพี่โต้ง ใช้ม้าาาา....อิอิ

[Moonmaid]

เกียจโรจน์มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
 


‎* ˛. *。 Merry Christmas & Happy New Year 2012 * ˛. *。

˛ °_██_*。*./ \ .˛* .˛.*.★* *★ 。*
˛. (´• ̮•)*˛°*/.♫.♫\*˛.* ˛_Π_____. * ˛*
.°( . • . ) ˛°./• '♫ ' •\.˛*./______/~＼ *. ˛*.。˛* ˛. *。
*(...'•'.. ) *˛╬╬╬╬╬˛°.｜田田 ｜門｜╬╬╬╬ .
¯˜"*°•♥•°*"˜¯`´¯˜"*°•♥•°*"˜¯` ´¯˜"*°´¯˜"*°•♥•°*"˜¯`´¯˜"*°•☆。★。☆。★

[lucifel]

หมาหวงก้าง

[muiko]

สงสาร ฐาจัง

โรจ ใจร้ายเกินไปเเล้วนะ ปล่อยๆฐาไปซะที

[$VAN$]

แม่งงง เลวขึ้นได้อีกเหรอเนี่ย ไอโรจน์
แง~สงสารฐาน้อย รันทดอะไรเยี่ยงนี้

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

ตามอ่านทันซะที
รอโรจน์ฉะกับพี่โต้งอะ
ไม่รู้ทำไม แต่อยากให้มี 5 5 5+

[y33n]

แอร๊ยยยย ยิ่งทำก็ยิ่งรักมากนะ คึๆ
โรจคงรักฐามากแน่ๆ ทำแบบนี้ไปอาจจะยังไม่รู้ว่ารักอยู่ก็ได้
คิดแต่ว่าต้องการเอาชนะ แต่จริงๆ แล้วรักฐาเข้าไปแล้วล่ะ ><

ตามที่คิดไปเองไว้  คือโรจเลิกกับฐาเพราะเหตุผลบางอย่าง  คงไม่ได้ไปมีคนใหม่เพราะหมดรักอย่างที่ฐาคิดหรอก
และเราแอบคิดว่าอยากให้โรจกลับมา แล้วเป็นพระเอกกก กร้ากกกกกกกกกกกกกก
จริงๆ แล้วอิพี่โต้งเป็นแค่พระเอกรองเท่านั้นเอง นิยายเรื่องนี้พลิกค่ะ!!! มีอิพี่โต้งไว้หลอกผู้อ่าน 555555

[uknowvry]

โรจน์มันออกแนวรับที่ตัวเองชอบฐาไม่ได้ป่ะเนี่ย..เห้อ ถ้ารับตัวเองได้นะ...แฮปปี้เอนด์ไปแล้ว

[goodiiz99]

อ้ายยยยยย ชอบเรื่องนี้มากจิงๆ ไม่อยากไห้จบเลย จบช้าๆกะได้นะ ไม่รีบ รออ่านตอนต่อไปยุ อยากรุ้ โรจน์ทำไงกะฐา ฐาทำไงกะโรจน์

[Crazily Pretty]

โรจน์........นิสัยวะ

รออ่านต่อค่ะ

[jiki]

ปวดตับจับจิต
คือว่านะ. ใครว่าไงไม่รู้ แต่เราอยากให้เรื่องราวตอนไอ้โรจน์จบไปสักที. สงสารน้องฐามาก.
นี่เรายังไม่กล้าอ่านย้อนแบบรวดเดียวเลย กลัวทนไม่ไหวทุ่มไอแพดทิ้ง  แบบว่าเกลียดโรจน์มาก เกลียดจนไม่รู้จะว่ายังไงดีแล้วล่ะ

นี่ขนาดเราไม่ได้เป็นfcน้องฐายังขนาดนี้. พวกแม่ๆน้องฐาเค้าว่าไงกันมั่งเนี่ย

[broke-back]

ไม่รู้ว่าทำไม
ยิ่งอ่านไป ยิ่งรักโรจน์
หุหุ

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

โครตเกียด ไอ้โรจน์เล๊ยยยยยยยยยยยย

ไม่ชอบๆ

สุขสันต์วันปีใหม่ล่วงหน้าค่ะ

[love2y]

แอบเข้ามาดู"พี่โต้ง" .............อ๋า~~ ยังไม่มา >_<"

[CarToonMiZa]

โรจน์แย่มากกกกกกกกก

[sirikanda28]

เลวจริง ๆ

[a_tapha]

คิดถึงพี่โต้งจริงจริ๊ง 

[Alone Alone]

โรจน์ แกนี่มันรักด้วยลำแข้งจริงๆนะเนี่ย