ตอนที่ 16 รสชาติของความเดียวดาย....
“ผีเข้าหรือไงนะ เมื่อวานยังคุยกันอยู่เลยว่ามันหายโกรธแกแล้ว” เสียงออยบ่นอย่างหัวเสียเมื่อไอ้โรจน์เดินจากไป
หายโกรธ? หูฝาดหรือเปล่า ถ้าหายจริงจะทำขนาดนี้เหรอ
“ก็ลิ้นมันไม่มีกระดูกนี่ จะไปเอาอะไรกับลิ้นคน” หนูว่าแล้วเดินไปเก็บซากถุงขนมขึ้นมา พยายามข่มน้ำตาไม่ให้ไหลลงมาอีกก็ลำบากยากเย็น ทั้งเสียดายทั้งเจ็บใจ
“ช่างมันเถอะ แค่ขนมถุงเดียว คราวหลังซื้อมาก็รีบๆ กินซะสิ” ออยพยายามปลอบใจ
“ฉันไม่ได้ซื้อมากินเองหรอก ฉันซื้อมาฝากพี่ชลต่างหาก แต่ดูสิ เละขนาดนี้แล้ว ฉันจะเอาไปให้เขาได้ยังไง ฮึก...ฮือ....” หนูตอบแล้วสะอื้นต่ออีกอย่างหยุดไม่อยู่
“ไอ้โรจน์มันรู้หรือเปล่า ว่าแกซื้อมาฝากใคร” ออยถามเสียงเครียด
“รู้สิ... ก็ฉันเป็นคนบอกมันเอง”
“แล้วแกบอกมันทำไมเล่า” ออยถาม ขึ้นเสียงสูง เหมือนหนูทำอะไรผิด
“ก็มันจะเอานี่ ฉันก็เลยบอกมันว่าฉันให้ไม่ได้หรอก เพราะฉันซื้อมาให้คนอื่น”
“ฐา!!” ออยเรียกชื่อหนูซะดัง ทำสีหน้าเหมือนไม่พอใจ “นี่แกบ้าหรือเปล่า มันอยากได้ก็ให้มันไปสิ เรื่องจะได้จบๆ อยู่ดีไม่ว่าดีแกจะไปกวนโมโหมันให้ถูกซ้อมทำไม”
“ก็มันเรื่องอะไรที่ฉันจะต้องยกของที่ฉันตั้งใจซื้อมาฝากพี่ชลให้คนอย่างมันด้วย จะซ้อมหรืออะไรก็ช่างฉันไม่กลัวหรอก”
“เออ.... คำก็พี่ชล สองคำก็พี่ชล คนอย่างไอ้พี่ชลน่ะไม่ได้มีค่ามากถึงขนาดที่แกจะต้องมาทนเจ็บตัวแบบนี้เพื่อเขาหรอกนะ เพราะถึงเขาจะรู้ ก็ไม่ได้ทำให้ซาบซึ้ง แล้วเขาก็คงไม่ได้ดีถึงขนาดจะเข้ามาปกป้องแก ไอ้ท่าทางใจดี เป็นสุภาพบุรุษอย่างที่แกเห็นมันก็แค่เปลือกนอกเท่านั้นล่ะ เห็นแค่ตอนเริ่มจีบ พอเขาเบื่อขึ้นมาเมื่อไร ก็เป็นได้แค่เศษดินไร้ค่า ฐา ฉันขอล่ะฉันไม่อยากเห็นแกโดนซ้อมแล้วนะ แกเลิกยุ่งกับพี่เขาเหอะ แล้วก็กลับไปขอโทษไอ้โรจน์มันซะ ที่มันขี้โมโหฟาดงวงฟาดงาอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะมันหึงแกนะ”
อึ้งสิคะ ไม่คิดว่าจะได้รับคำแนะนำแบบนี้ แล้วก็จากเพื่อนคนนี้
“ออย...ทำไมแกพูดอย่างนี้ล่ะ แกก็เห็นไม่ใช่เหรอว่ามันทำอะไรกับฉันบ้าง แล้วแกยังจะให้ฉันกลับไปหามันอีกเหรอ ให้กลับไปเป็นหมารับใช้มันเหมือนเก่า จะคิดอะไรก็พูดออกมาไม่ได้ ต้องฝืนใจทนอยู่แบบนั้นไปจนถึงเมื่อไรก็ไม่รู้ ”
“แกก็ทนมาได้ตั้งนานไม่ใช่เหรอ”
นั่นสิ ก็เพราะนานไง....
เพราะทนมานานก็เลยไม่อยากทนอีกต่อไปแล้ว....
“ใช่...เพราะคิดมาตลอดว่าไม่มีหวัง ไม่มีวันที่ฉันจะได้คนที่ฉันชอบมาอยู่ในกำมือ แต่ตอนนี้ ไม่เหมือนเดิมแล้วเพราะฉันมีความหวัง....”
“พี่ชลเหรอ? ที่เป็นความหวังของแก อย่าพูดให้ขำไปหน่อยเลย ยิ่งแกหวังสูงมากเท่าไร เวลาผิดหวังก็จะยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น ถึงไอ้โรจน์มันจะเหี้ยยังไง แต่อย่างน้อย มันก็รักแก แต่กับพี่ชล แกอาจจะไม่ได้ถึงขั้นว่า “ชอบ” เลยด้วยซ้ำ"
“แกรู้ได้ยังไงว่าเขาไม่ได้ชอบฉัน” หนูเถียงขึ้นมาทันทีอย่างไม่พอใจ
“รู้สิ ....ก็.......” มันชะงักแล้วเงียบไป
“ก็อะไร? ก็พูดมาสิ อ้ำอึ้งอยู่ทำไมล่ะ” แล้วมันก็ไม่พูดต่อ
“ถ้าไม่รู้จริงๆ ก็อย่าพูดเลย ไม่มีประโยชน์หรอก ฉันรักพี่ชล และฉันจะไม่ยอมกลับไปเป็นเบี้ยล่างของไอ้โรจน์อีกแล้ว” หนูตอบชัดถ้อยชัดคำ ยืนจ้องหน้ามันนิ่งนาน ออยมองหนูอย่างครุ่นคิด มันคงเหนื่อยระอากับความดื้อรั้นของหนู
นิสัยชอบหาเรื่องใส่ตัวเอง ไม่สนใจว่าจะต้องเจ็บตัวหรือเผชิญหน้ากับอะไร ขอแค่ได้ทำให้สิ่งที่ตัวเองต้องการก็พอแล้ว
หนูพลิกกายหันหลัง จะเดินออกจากห้อง ยังไม่ทันก้าวขาไปไหนคนข้างหลังก็เอ่ยตามมา
“ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าเขาไม่ได้รักแก ก็เพราะว่าเขารักฉันไง”
อึ้ง....ไม่คิดว่าจะได้ฟังคำพูดที่กรีดหัวใจขนาดนี้ หนูหันกลับไปเผชิญหน้ากับคนพูดพร้อมสายตาที่สั่นไหว ไม่เชื่อหูตัวเอง น้ำตาที่หยุดไหลแล้วค่อยๆ คลอหน่วยขึ้นมาเต็มเบ้าตา ริมฝีปากสั่นระริกด้วยความสะเทือนใจ
“แกว่าไงนะ....” หูฝาด...ต้องหูฝาดแน่ๆ
“ฉันบอกแกว่าคนที่เค้ารักคือฉัน แต่เพราะฉันไม่ตอบตกลงสักที เขาก็เลยหันไปหาแกแทน แกเข้าใจไหม”
“ไหนแกบอกว่าไม่ได้รักเขาไง” หนูแผดเสียงใส่อีกฝ่ายดังลั่น
“ก็ไม่ได้รัก แต่เรื่องนั้นมันไม่สำคัญนี่ว่าฉันจะรู้สึกยังไงมันสำคัญที่คนกลางต่างหาก อย่างดี แกก็เป็นได้แค่ตัวแทน รู้แบบนี้แล้วแกจะมีความสุขเหรอ? ตาสว่างสักทีเถอะ”
“ฉันไม่เชื่อ.... แกไม่ต้องมาทำให้ฉันไขว้เขวเลย ยังไงฉันก็ไม่เปลี่ยนใจเด็ดขาด”
“งั้นไปฟังความจริงจากปากเขาเลยไหม ให้มันรู้กันไปเลยว่าเขาจะเลือกใคร” ออยว่าแล้วจับแขนหนูลากออกจากห้องไป หนูพยายามดึงแขนออกแต่ออยก็จับแขนหนูแน่นเหลือเกิน
ไม่นานเราสองคนเดินมาถึงหน้าห้องเรียนของพี่ชลที่อยู่ไม่ไกลกันนัก มีรุ่นพี่อยู่ไม่มากนัก แต่พี่ชลก็อยู่ที่ห้องด้วย
“พี่ชล...” ออยส่งเสียงเรียกด้วยเสียงขุ่นๆ หน้าบึ้งๆ
พี่ชลที่กำลังหัวร่อต่อกระซิกกับเพื่อนผู้หญิงอยู่ชะงักแล้วหันมามองพวกเราด้วยใบหน้าตกใจเล็กน้อยแล้วก็เดินมาหา
“ว่าไง มีอะไรเหรอออย” พี่เขาถามส่งรอยยิ้มเจื่อนๆ มาให้
“มีธุระสำคัญจะคุยด้วย ขอเวลาแป๊บได้ป่ะ”
“ได้สิ” พี่ชลตอบรับ แล้วเราสามคนก็พากันเดินลงจากตึกเรียนไปหาที่เงียบๆ คุยกัน
“มีอะไรเหรอออย หน้าเครียดเชียว” พี่ชลถาม หนูก้มหน้าลงพยายามบิดมือให้หลุดจากการเกาะกุม ออยก็ไม่ยอมปล่อยมือหนูออก มันคงกลัวว่าหนูจะหนีไปไหนล่ะมั้ง
“เพื่อนออยมันชอบพี่อ่ะ” ออยบอกด้วยเสียงเรียบๆ ที่ทำให้หนูหลับตาปี๋ก้มหน้าจนจะม้วนอยู่แล้ว
“รู้แล้ว....” พี่ชลตอบ “จะบอกแค่นี้เหรอ?” ประโยคท้ายมีแววขบขัน
“แล้วพี่ล่ะ ชอบมันหรือเปล่า” ออยโพล่งประโยคเด็ด ที่ทำให้พี่ชลถึงกับอึ้ง
“อยากได้คำตอบเหรอ? ทำไมไม่ให้เจ้าตัวเขาถามล่ะ ให้คนอื่นถามแทนแบบนี้มันเสียมารยาทนะ” พี่ชลบอกแล้วหันมามองหนู
ไม่เลย...หนูไม่อยากถาม...หนูไม่อยากรู้ ไม่อยากได้คำตอบ แค่ได้ชอบเฉยๆไปเรื่อยๆ มีความหวังไปเรื่อยๆ ไม่ได้เหรอ? ไม่เคยได้ยินเพลงนี้หรือไง “อยากรู้แต่ไม่อยากถาม” อ่ะ
“ถ้าลำบากใจ ไม่ต้องตอบก็ได้ครับ ผมไม่อยากรู้หรอก” หนูเป็นฝ่ายบอกออกไปทั้งที่ยังก้มหน้า
“ฐาไม่อยากรู้ แต่ออยอยากรู้ ที่พูดว่ารักออยน่ะมันจริงหรือเปล่า ระหว่างฐากับออยพี่ชลจะเลือกใคร” หนูเงยหน้าขึ้นมองหน้าออยอย่างไม่เชื่อสายตา น้ำตาคลอหน่วย
ทำไมต้องถามคำถามนี้ ทำไมต้องให้เลือก ...
ทำไมต้องตัดที่พึ่งทางใจ ทางเลือกอื่นที่ไม่ใช่ไอ้โรจน์
ทำไมต้องทำลายมัน....
“ทำไมถึงถามอย่างนั้นล่ะ” แม้แต่เสียงพี่ชลก็ยังแปลกแปร่ง “ในเมื่อออยเองไม่ใช่เหรอที่พูดมาตลอดว่า ไม่ว่ายังไง ไม่ว่าเมื่อไร ก็ไม่มีวันรักพี่ ออยเองไม่ใช่เหรอที่พูดว่าไม่ว่าจะคบกับใครก็ไม่เกี่ยวอะไรกับออย”
พี่ชลมองหน้าออยอย่างผิดหวังแววตาแสดงความเสียใจอย่างปิดไม่มิด
ไม่จำเป็นแล้วคำตอบ เพราะทุกอย่างมันแสดงออกมาจากแววตาและน้ำเสียง ทุกอย่างที่ออยพูดเป็นเรื่องจริง
พี่ชลรักออย แต่ออยไม่ได้รักพี่ชล หนูเป็นแค่ส่วนเกินที่บังเอิญผ่านเข้ามา ตัวประกอบที่ไม่บทบาทสำคัญสักนิด
“ใช่ ออยพูด แต่ตอนนี้ออยเปลี่ยนใจแล้ว พูดมาให้ชัดๆ ว่าพี่ชลจะเลือกใคร ถ้าเลือกออย ออยจะตามใจทุกอย่าง แต่ถ้าเลือกฐา ก็ไม่ต้องมาให้ออยเห็นหน้าอีก”
ไม่ต้องฟังคำตอบอะไรก็เข้าใจดีแล้ว ทำไมต้องยื่นคำขาดขนาดนี้ล่ะ
ทำแบบนี้เพื่อหนูจริงๆ หรือเพื่อตัวเองกันแน่
“ของมันแน่อยู่แล้วล่ะ ไม่ว่ายังไง พี่ก็ต้องเลือกออยอยู่แล้ว.....”
ใบหน้าของพี่ชลและออยนั้นพร่าเลือนไปหมดเพราะม่านน้ำตาที่ทะลักทลายลงมาบดบัง
หมดแล้ว...ความฝัน ความหวัง .... ความรัก
หมดแล้วแม้แต่ความเชื่อใจ
ไม่เหลือแล้วคำว่า “เพื่อน”
หนูวิ่งหนีออกมาจากที่ตรงนั้นด้วยหัวใจที่ร้าวรานและแตกสลาย
เจ็บปวดเพราะถูกเพื่อนที่รัก ทรยศหักหลัง
วิ่งออกมาไม่ไกลนัก หนูก็หยุดวิ่งแล้วนั่งลงร้องไห้ ร้องจนปวดตาแต่ก็ยิ่งหยุดร้องไม่ได้ จนรู้สึกว่ามีใครคนหนึ่งเดินมาหยุดใกล้ๆ
“ทีนี้แกเห็นสันดานของเขารึยัง คนที่แกคิดว่าดีแสนดี ยอมเจ็บตัวเพื่อจะตีจากไอ้โรจน์เพื่อมาหา ตาสว่างรึยังว่ามันไม่คุ้มสักนิด มันไม่ได้รักแกเลย” ออยตามมาอธิบายแต่ยิ่งฟังก็ยิ่งไม่เข้าหู
“เห็นแล้ว ฉันรู้แล้ว” หนูตอบด้วยน้ำเสียงหมดอาลัยตายอยาก เงยหน้าขึ้นมองหน้าออยด้วยแววตาไหวระริก “รู้แล้ว....ว่าแกไม่เคยรักฉันเลย!!” ตวาดใส่อย่างหมดความอดทน
“ฐา.....” ออยเรียกด้วยเสียงที่แสดงความตกใจเดินเข้ามาแตะแขน แต่หนูกลับสะบัดออกทันที “ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ”
“ถ้าแกรักและหวังดีกับฉันจริงๆ แกคงไม่ทำแบบนี้หรอก หนูเอามือปาดน้ำตามองคนตรงหน้าด้วยสายตาตัดพ้อต่อว่า “ตอนฉันถามแกก็บอกว่าแกไม่ได้รักเขา แต่พอฉันเกิดจริงจังขึ้นมาแกกลับทำลายความหวังของฉันเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ”
“ฉันเคยบอกแกแล้วไงว่าถ้าแค่เล่นๆ ฉันไม่สนหรอก แค่ถ้าจริงจังฉันไม่สนับสนุนเพราะคนอย่างเขาไม่เคยคิดจะจริงจังกับใครอยู่แล้ว”
“ฉันไม่สน....ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าเขาไม่ได้รักฉัน แต่การได้รักใครสักคน มันก็ทำให้ฉันมีความสุขที่สุดแล้ว ไม่จำเป็นต้องมารักตอบ ไม่จำเป็นต้องได้มาครอบครอง แค่ได้หวังลมๆ แล้งไปวันๆ แค่ได้แอบรักฉันก็พอใจแล้ว แค่ความสุขเล็กๆ ในชีวิตของฉัน ทำไมแกต้องมาทำลายมันด้วย” หนูระบายความอัดอั้น
“ฐา...ฉันอยากให้แกได้เจอคนดีๆ คนที่รักแกจริงเท่านั้นเอง”
“ฉันไม่สนหรอกนะว่าพี่ชลจะดีหรือเลว ต่อให้เลวแค่ไหนฉันก็รักได้ เพราะเขาดีกับฉัน ขนาดไม่รักเขายังดีกับฉันเลย แค่ไอ้คนที่มันรักเนี่ยมันไม่เคยทำอะไรดีๆให้สักอย่าง ไม่ต้องพูดหวานๆให้ก็ได้แค่ไม่พูดไปด่าไปทุกคำ ไม่ต้องทำอะไรดีๆให้แค่ไม่ทำร้ายร่างกาย จิตใจกันตลอดแบบนี้ ไม่ต้องบอกใครๆว่ารักฉัน แต่เดินข้างกันโดยไม่สนใจคนรอบข้างได้ มันเคยไหม มันเคยให้ในสิ่งที่ฉันต้องการรึเปล่า ถ้ารักกันแค่ว่าว่าจะนอนด้วยกันอย่างเดียว มีฉันไว้สนองอารมณ์ใคร่ ให้ทำการบ้านให้ ทำเวรแทน คอยซื้อขนมให้แม่งแดก มีผัวแบบนี้ ....ไม่มีเลยซะยังจะดีกว่า!!”
หลังเข้าแถวหนูก็ไปขอแลกที่กับโอ๋ โดยไม่ยอมบอกว่ามีเรื่องอะไรกับออย จนตอนเที่ยงหนูก็ไม่ได้ไปกินข้าวที่โต๊ะเดิม แต่แยกไปกินต่างหาก อิ่มแล้วก็ไปหมกตัวอยู่ในห้องสมุดเงียบๆ คนเดียว ไม่นานนักโอ๋กับปาล์มก็เข้ามาหามันคงรู้เรื่องทุกอย่างจากออยแล้ว
“ฐา ยกโทษให้ออยมันเถอะ มันฝากมาขอโทษ มันเสียใจ มันสำนึกผิดแล้วนะ” โอ๋พยายามขอโทษแทน
“แล้วฉันไม่เสียใจหรือไง มันหักหลังฉัน มันทำร้ายจิตใจฉันขนาดนี้แล้วพวกแกจะให้ฉันยกโทษให้มันอีกเหรอ”
“ที่มันทำลงไป มันแค่ไม่อยากให้แกโดนไอ้โรจน์มันทำร้ายเท่านั้นเอง”
โดนทำร้ายร่างกายมันยังไม่เจ็บเท่าโดนคนที่ไว้ใจหักหลังแบบนี้เลย
“พวกแกเข้าข้างมันเหรอ” หนูถามเสียงเข้มมองหน้าเพื่อนทั้งสองอย่างไม่พอใจ
“ฐา แกมีเหตุผลหน่อยสิ” ปาล์มว่า
“เออ ฉันมันไม่มีเหตุผล ทำอะไรก็ผิดไปหมด ใช่ซี่.... สำหรับพวกแกฉันมันก็เป็นแค่แกะดำ มีฉันอยู่ในกลุ่มแล้วมันแย่ ทำให้พวกแกเสียชื่อ เป็นแค่คนโง่ๆ ที่ไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง ไม่น่าจะเกิดมาเป็นกะเทยให้มันเสียสถาบัน... ถ้ามีเพื่อนแบบฉันมันทำให้พวกแกลำบากมากนัก...ไม่ต้องมาคบกันซะเลยดีกว่า!!”
เพื่อนทั้งสองยืนอึ้งกับคำพูดตัดขาดของหนู
ความน้อยใจ ความเก็บกดมันปะทุขึ้นมาหลังจากเก็บไว้เสียนาน พอมันจะระเบิดก็หมดแม็ก.....
ฮือ......ฮือ.......หมดแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่าง......ไม่เหลือแล้ว
ความรัก ความไว้ใจ หรือมิตรภาพ ย่อยยับภายในวันเดียว
ไม่เหลือทั้งคนที่รัก ไม่เหลือแม้แต่เพื่อนสักคน
รสชาติของความเดียวดายมันขมปร่าบาดลิ้นได้ถึงขนาดนี้เลยหรือ.....
.................................................
ฮ่าๆ ขอโทษที ตอนที่แล้วลืม Merry Christmas
เอาเป็นว่า Merry Christmas and happy new year ตอนนี้แทนแล้วกันนะคะ
ท่าทางคนอ่านน้องฐาจะsm กันน่าดู มีหลายคนชอบโรจน์กันมาก ฮาๆ แต่ก็เยอะอยู่ที่เกลียด
ChCh13 พี่โต้งปากร้ายใจดี แต่อีโรจน์ปากก็ร้าย ใจก็ร้าย แถมตีนหนัก
แม่งไม่มีไรดี กร๊าก....
na_near / ♥lvl♀‘O’Deal2♥
คนเขียนก็อยากเขียนตอนนี้นะ แต่ถ้ามี.... นิว่า คนที่น่าสงสารจะไม่ใช่ไอ้โรจน์น่ะสิ กัวจะดราม่าลงตับกับคนกลางมากกว่า สงสารน้องฐา
y33n มองโรจน์ในแง่ดีมากๆ ฮาๆๆ
jannie ใช่ค่า!!
goodiiz99 จะดีเหรอ? คือยังไม่จบ แต่บอกว่าจะจบภาคโรจน์เฉยๆ ไว้รออ่านภาค พี่โต้งต่อ
jiki ตายจริง ไม่ได้เป็นfc น้อวงฐาหรอกหรือคะ? น้องฐามาได้ยินน้อยใจกะเทยเหลืออนาถแน่ๆ ฮาๆ
broke-back sm จริงๆ ด้วย ฮาๆๆ
จะว่าไปเนื่องด้วยเป็นคนแต่ง ก็ไม่เกลียดโรจน์หรอกนะ เพราะฟอร์มจัด ปากแข็งแบบนี้ คล้ายๆ “พี่ตุลย์” เลย แต่ตัวพี่ตุลย์ก็ เปิดเผย แฟร์ๆ มากกว่ากว่าโรจน์ นายเอกของเรื่องก็กวนๆ ลุยๆ กว่าน้องฐาเยอะ จนไม่น่าสงสาร ฮาๆๆ
คือไม่เกลียดจนเรียกได้ว่าชอบ แต่ถ้าให้เลือก “สำหรับน้องฐา” นิก็ลำเอียงรักพี่โต้งมากกว่าอยู่ดี
ตอนนี้แต่งไปร้องไห้ไป จนปวดตา สงสารน้องฐามาก ฮือ...กลับมาอ่านอีกก็ร้องวไห้อีก อินเกินไปไหมเนี่ย
ส่วนออย หวังดีกับฐาจริงๆนะ อย่าเกลียดออยกันล่ะคะ
เรียกว่า....สงสัยไม้นวมจะเอาไม่อยู่ สหรับคนดื้อๆ อย่างฐา ต้องใช้แม้แข็ง
เฮ้อ...
ถ้าออยไม่ทำแบบนี้ ฐาก็ยังรักพี่ชลอยู่ต่อไป โดยไม่รู้เลยว่า พี่ชลไม่ได้รักตัวเองเลย
ปล. ท้ายที่สุดก็จบไม่ทันปีใหม่จริงๆ เฮ้อ.....ต้องกราบขออภัยทุกท่านจริงนะคะ
ยังไงก็ขอให้โชคดีปีใหม่นะคะ
โพลล์
หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190> (อ่าน 1226790 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก