หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190>

[$VAN$]

ออย..หวังดี..แต่ฐาไม่ต้องการ
โรจน์..ก็เหมือนจะไม่เลว..กับคนที่รัก ขอแค่ฐารัก..มันอาจจะดี

[yowyow]

ว๊าวๆๆๆๆ โรจน์ก้อหวานเป็นเหมือนกันนิ๊

[nightsza]

โรจน์อะ รักนะ..แต่ไม่แสดงออก

[EoBen]

พอ โรจน์บทจะน่ารัก ก็น่ารักเนอะ

ดูปากร้ายใจดี ฮิฮิ

อยากรู้บทสรุป เหมือนกันนะ ว่าเลิกกันทำไม

แล้วเหมือนจะเลิกกันแรงๆด้วย แบบว่าโรจน์ไม่ค่อยดี อ่ะนะ

แต่จากที่อ่านๆดู เหมือนจะรักมากกก ไม่น่าจะเลิกกันง่ายยย

น่าจะมีตัวแปล สำคัญ มากกว่าาา 

โอ้ยยย อยากรู้แล้วงะ   







ฮาเวสมูน น่าเล่นงะ แต่ตัวผู้ชายหล่อน้อยยมากก อ่ะ อดจีบหนุ่มแหงงเลย เดี๋ยวลองดูก่อน

เราจีบ แบบ วายๆ ได้ปะ หึหึ 

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

คนปากร้าย เริ่มรักจริงๆ ซะแล้วเหรอเนี่ย

[moouan]

บ๊ะ!!!!!!

[fastation]

ไม่น่าเชื่อว่าโรจน์จะมีมุมน่ารักๆกับเขาก็เป็นด้วย ^++^
แต่สุดท้ายคู่นี้ก็เป็นได้แค่เรื่องในอดีตสินะ T^T

รออ่านต่อจ้า

[๛ナーリバス๛]

ตอนที่ 19  คนเดียวไม่พอ

   กรี๊ด...... ทำไงดีอ่ะ

เผลอตัวเชิญชวนหมาบ้าเข้าบ้านมาด้วยความกลัวผี แต่พอนึกดูดีดี ไม่รู้ว่าหมากับผีอะไรน่ากลัวกว่ากัน

    น้องฐาไขกุญแจมือไม้สั่นจนคนข้างหลังหันมามองตาเขียว

   “เป็นเหี้ยอะไรของมึงอีกเนี่ย?” หนูเปิดประตูผลั่วเข้าไปในบ้านที่มืดมิดไม่ลืมจะหันไปหยิบตุ๊กตาในมือไอ้โรจน์เข้ามาด้วยกลัวมันจะขี้เกียจถือแล้วโยนผลั่วจนพูห์คอหักขึ้นมา ไอ้โรจน์มันยิ่งผีเข้าผีออก เอาแน่เอานอนไม่ได้อยู่ด้วย

   หนูเดินเข้าไปเปิดไฟจนสว่างไสวทั้งบ้านเอาตุ๊กตาไป เปิดทีวีให้หมาดู หาขนมขบเคี้ยวให้หมากิน หาแก้วมาใส่เบียร์ที่ไอ้โรจน์หอบกลับมาด้วย แล้วก็เข้าไปอาบน้ำ....

   โอเค...ว่าที่จริงก็ไม่ได้อาบน้ำอย่างเดียวหรอก เพราะพาหมาเข้าบ้านมาแล้วก็ต้องคิดถึงอนาคตด้วย เผื่อหมามันมีอารมณ์ขึ้นมาแล้วจะทำไง? ก็ต้องเตรียมตัวนิดนึง ไม่อยากโดนถีบตกเตียงอีกเท่านั้นเอง

   ขัดสีฉวีวรรณอยู่เพลินๆ ก็ต้องตกใจจนสะดุ้งเมื่อเสียงที่ประตูห้องน้ำดังลั่น

   โครม!!

   โครม!!
    โครม!!

   กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

   ปีศาจเหรอคะ.....หรือว่าผี..... อารามตกใจก็เพ้อเจ้อไปตามประสากะเทยช่างจินตนาการอ่ะนะคะ

   “อีฐา!!” เสียงตะโกนเรียกทำให้คลายใจว่าไม่ใช่ แต่เป็นหมา.... หนูรีบกุลีกุจอเอาผ้าขนหนูพันตัวหยิบเสื้อผ้าชุดเก่ากอดไว้ในอ้อมแขน แล้วเปิดประตูออกไปอย่างเร่งด่วน เกรงจะทำให้หมาอารมณ์เสีย จะโดนโดดกัดไม่รู้ตัว 

   “อาบน้ำหรือตกส้วมตายวะ?” มันถามอย่างอารมณ์เสีย

   “ขอโทษ....โรจน์ปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำเหรอ? เข้าได้เลย เราเสร็จพอดี” หนูทำหน้าสำนึกผิดพลางก้าวออกจากห้องน้ำเพื่อหลีกทางให้ไอ้โรจน์ที่ทำหน้าเหมือนปวดขี้ แต่มันกลับไม่ยอมขยับตัวไปไหนแต่ใช้สายตากวาดมองตามร่างของหนู ที่อยู่ในชุดผ้าขนหนูด้วยสายตาบางอย่าง

   จะเข้าก็รีบเข้าสิคะ จะยืนขวางทำแป๊ะอะไร... หน้าหนาวนะคะ รีบจนแทบไม่ได้เช็ดตัวเช็ดผมเลย เดินออกมาจากห้องน้ำนี่ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าแล้วเนี่ย จะไปไหนก็รีบไป ทำอะไรก็รีบทำเถอะพ่อคุณ....

   “กูไม่ได้ปวดท้อง....” มันตอบกลับด้วยเสียงเรียบๆ

    อ้าว... แล้วจะทุบประตูปังๆ ยังกับมีธุระสำคัญทำไมล่ะคะ?

   “ไม่ใช่ แล้วมีอะไรเหรอ?” หนูถามพร้อมเลิกคิ้วใส่อย่างสงสัย

   อ๊ะ...หรือว่าไอ้โรจน์กลัวผี...ไม่กล้าอยู่คนเดียว....

   ดี่ดี ดีดี๊ ดี ดี่ดี๊.....(ดังแบบนันสต๊อป....)

   ยังไม่ทันได้รับคำตอบ เสียงดนตรียาวๆ ก็ดังขึ้นที่อ้อมแขน มันมาจากโทรศัพท์มือถือของหนูเอง

   หนูละความสนใจจากโรจน์แล้วก้มลงมองไปตามเสียง รู้ว่าเป็นเสียงข้อความเข้าไม่ใช่เสียงสายโทรเข้าแต่อย่างใดแต่ก็ยังก้มลงหยิบโทรศัพท์ขึ้นดู

   “เดี๋ยว...อย่าเพิ่ง...” ไอ้โรจน์มันร้องห้ามพลางจับมือหนูไว้ไม่ให้กดปลดล็อกโทรศัพท์ หนูเงยหน้าขึ้นมองหน้ามันแบบงงๆ

“หือ...มีอะ.....” ตั้งใจจะถามว่ามีอะไรอีกก็พอดีมันก้มหัวลงมาใกล้มากจนเกือบจะชิดกัน

   “Happy new year” มันพูดจบก็ประกบปากลงมาแบบไม่ทันตั้งตัว.....

   กรี๊ด............คุณพระช่วย มันเคาะประตูให้ออกมาฟังคำนี้ใช่ไหมคะ?....

   ถ้าจะโรแมนติกขนาดนี้นะ?...... ไม่เคยคิดว่าคนอย่างมันจะทำอะไรแบบนี้เป็น....

หัวใจมันฟูอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต...

   แล้วสติมันก็ลางเลือนไป....

    คุ้นๆ ว่าหนูปล่อยเสื้อผ้าที่ถือออกมาทิ้งหมดแล้วหลับตาลงปล่อยให้มันจูบอยู่อย่างนั้น

   นาทีต่อมาจากจูบก็เลยเถิดลงไปเลื้อยอยู่หน้าห้องน้ำแบบไม่รู้ตัว

เป็นครั้งแรกที่ยอมให้แบบจริงๆ ยอมแพ้อย่างหมดรูป

    แม้จะมันจะไม่อ่อนโยน อ่อนหวาน แต่ก็เร่าร้อนและเต็มอิ่ม

มันต่างจากทุกๆ ครั้ง..เพราะถึงแม้มันจะเป็นฝ่ายเริ่มต้นแต่หนูกลับเป็นฝ่ายเรียกร้องให้ช่วงเวลานั้นมาถึง เป็นฝ่ายอยากจะให้ อยากจะปรนเปรอหรือทำทุกอย่างให้มันมีความสุข ไม่สนใจว่าตัวเองจะเสร็จหรือไม่เสร็จ จะเจ็บหรือไม่เจ็บ แค่ได้ยินเสียงครางของมัน แค่ได้เห็นว่ามันแสดงสีหน้าของความเสียวซ่าน และรับรู้ว่ามันได้เดินทางมาถึงจุดสิ้นสุดของความสุขสม ก็ทำให้สุขที่สุดแล้ว....

    เป็นครั้งแรกจริงๆ ความสัมพันธ์ทางกายของเราไม่ใช่ sex แต่คือ.... make love
   

   เช้าวันที่ 1 มกราคมหนูตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนห้าฟุตของตัวเองที่มันเคยพอดีสำหรับหนู แต่วันนี้กลับแคบเมื่อพลิกกายไปติดร่างใครอีกคนที่นอนอยู่บนเตียงเดียวกัน แผ่นหลังตึงแน่นของใครอีกคนที่ตะแคงอยู่ข้างมันอุ่นจนต้องขยับเข้าไปกอดไว้เพื่อไล่ความเหน็บหนาวของเช้าที่อากาศเย็นจนตัวสั่น
   
   เคยนอนด้วยกันหลายครั้งก็จริงแต่ไม่เคยมีใครไปนอนค้างที่บ้านใครมาก่อน

    ก็รู้สึกดีไปอีกแบบนึงนะที่ตื่นขึ้นมาแล้วเจอใครบางคนนอนอยู่ข้างๆ พอเตียงมันแคบลงก็ทำให้หัวใจมันเติมเต็ม และไม่อ้างว้างดี...

   อุ่นดีนะ...ที่ได้นอนกอดใครสักคนในช่วงที่อากาศหนาวขนาดนี้

   แผ่นหลังของคนที่ไม่ใช่เพื่อน ในวันที่หนูไม่เหลือสักคนที่เรียกว่าเพื่อน...

   รอยยิ้มน้อยๆ จางลง ในหัวใจมันโหวงเหวงอย่างประหลาดเมื่อคิดถึงคำนั้นขึ้นมา หนูขยับพลิกกายหันหลังให้ใครอีกคนที่นอนอยู่เคียงข้าง ควานหาโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูข้อความที่ไม่ได้ดูตั้งแต่เมื่อคืน 

   เมื่ออ่านข้อความที่ส่งมาทั้งสามข้อความแล้วมันก็ปวดแปลบไปทั้งขอบตา....


คนมีบุญเท่านั้นที่จะได้ sms จากฉันนะคนสวย ได้แล้ว save เก็บไว้ด้วย

 เพราะเจ้าของเครื่อง จะสวย และรวยตลอดปี

Happy new year นะมึง....
โอ๋




Happy new year
สุขสันต์วันปีใหม่ ขอให้สวยวันสวยคืน สวยข้ามปีไปจนถึงปีหน้านู้น
 (ปีใหม่แล้วนะยะแกจะหายโกรธได้ยัง?)   

ปาล์ม

Merry Christmas and Happy New Year.
Hope the season finds you in good cheer
ถึงแกจะไม่อยากรู้ก็ไม่เป็นไร
แต่ฉันอยากจะบอก.....
ว่าขอโทษ และยังคิดถึงแกเสมอ....
ถ้าแกอยากจะเลิกคบกับฉันก็ไม่เป็นไร....
เอาไว้แกอารมณ์ดีเมื่อไร เราค่อยกลับมาคบกันใหม่ก็ได้
ปีใหม่แล้ว แกไม่อยากได้เพื่อนใหม่สักสามคนเหรอ?
ออย

.........................................

   “กินเยอะๆ นะ....” หนูบอกพร้อมยิ้มหวานขณะวางถุงผลไม้ลงตรงหน้าไอ้โรจน์ มันเงยหน้าขึ้นมามองหนู แล้วถึงกับสำลักข้าว เหลียวซ้ายแลขวาเหมือนจะอายเพราะมันนั่งอยู่ท่ามกลางคนมากมายในโรงอาหาร

   หนูไม่ทันรอฟังว่ามันจะว่าอะไรเดินถือจานข้าวไปหาที่สงบๆ กินข้าวคนเดียวตามปกติ ทานไปยังไม่ถึงครึ่งจาน ไอ้โรจน์ก็ตามมาหาดังที่คาดไว้...

   “กูบอกแล้วไงว่าอย่าเอาของไปให้กูที่โต๊ะอีก” มันย้ำคำพูดที่เคยพูดไว้เมื่อนานมาแล้ว...

   “ทำไมล่ะ...โรจน์อายเค้าเหรอ? อายทำไมในเมื่อใครๆ เขาก็รู้ว่าโรจน์มีแฟนแล้ว” หนูพูดด้วยหน้าเรียบๆ ไม่ได้ตั้งใจจะกระแนะกระแหนะหรือประชดอะไร และไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าได้แสดงความรัก โดยไม่ต้องการอะไรตอบแทนกลับมาด้วยซ้ำ....

   “ก็เพราะคนอื่นเขาคิดอย่างนั้นไง แล้วมึงจะให้กูทำตัวยังไง” มันทำหน้าลำบากใจ

   “ก็ไม่เห็นต้องทำยังไง.... ทำเหมือนปกติสิ ให้คนอื่นเขาคิดไปว่าเราเป็นฝ่ายที่หลงรักโรจน์ฝ่ายเดียวก็ได้ เราไม่เป็นไร” หนูบอกกลับไปพร้อมยิ้ม

   “มึงไม่เป็นแต่กูเป็น...” มันสวนกลับมาแบบทันควัน ทำให้หนูหน้าเจื่อน คลายยิ้มแล้วทำหน้านิ่ง ความน้อยใจมันเพิ่มขึ้นโดยไม่รู้สาเหตุ

   “ก็ได้.... ถ้าไม่อยากให้เราทำแบบนี้... งั้นวันหลังเราจะเอาขนมไปให้คนอื่นแทนแล้วกัน” หนูพูดเสียงเรียบทำไม่รู้ไม่ชี้

   “ถ้าอยากโดนตบเลือดกบปากก็เอา....” ทำอะไรไม่ได้ก็ขู่... จ้องแต่จะทำร้ายร่างกายอย่างเดียวเลยเนอะ

   หนูยิ้มแบบโรคจิตน้อยๆ

   “เอาสิ... โรจน์ก็รู้....ว่าเราไม่กลัว....” หนูตอบกลับอย่างไม่หยี่ระต่อคำขู่แม้แต่น้อย ลอยหน้าลอยตาเสียด้วยซ้ำ

   “เออ...กูลืม...ว่ามึงมันชอบความรุนแรง อยากทำเชี่ยอะไรก็ทำเถอะ...” ในที่สุดมันก็ต้องยอมแพ้หนูจนได้

   หนูยิ้มอย่างพอใจปนกลั้นขำ

    ความอายยังแพ้ความหวง...

   “ฐา... กูถามจริงๆ เถอะ” มันทำเสียงจริงจังจนหนูต้องเงยหน้าขึ้นเลิกคิ้วถาม

   “หือ?”

   “กูเห็นมึงกินข้าวคนเดียวมาหลายวันแล้วนะ มึงจะโกรธอะไรกันนักหนา มีอะไรมากกว่าที่กูรู้ไหม?”

   เงียบ..... และลำบากใจอีกครั้ง

   จะพูดไงดีล่ะ.... ไม่กล้าเล่าให้มันฟังอ่ะ และจะพูดว่าโกรธมันก็ค่อยๆ หายโกรธไปแล้วล่ะ ยิ่งได้อ่านข้อความในวันปีใหม่ที่พวกมันเข้ามาในช่วงที่กำลังอารมณ์ดีแล้วยิ่งใจอ่อนเข้าไปใหญ่ แต่ตอนนี้มันก็ยังเขินๆ อายๆ อยู่ดี

   ไม่รู้จะเริ่มต้นคุยกับพวกมันก่อนยังไง

   เรียกว่ายังทิฐิสูง บวกฟอร์มจัดจนไม่กล้ากลับไปนั่งที่โต๊ะเดิมเท่านั้นเอง

   “ไม่มีอะไรหรอกโรจน์ เรื่องของกะเทยอ่ะแหละ ที่จริงก็ไม่ได้โกรธอะไรแล้ว แต่อยากให้มันง้อเท่านั้นเอง” หนูแก้ตัวไปอย่างนั้น ทำให้อีกฝ่ายพยักหน้าเออออเข้าใจ

   “เหรอ....แล้วมึงไม่เหงาเหรอ?” มันถามกลับมาอีก ทำให้หนูชะงักมองหน้ามัน แล้วยิ้มกว้าง เห็นมันนิ่งๆ พูดหวานๆ ไม่เป็นก็จริง แต่มันถามเรื่องนี้มาสองครั้งแล้ว ที่จริงหนูว่ามันคงเป็นห่วงหนูแต่ไม่อยากพูดตรงๆ มากกว่า

   “ไม่หรอก...เรามีโรจน์คนเดียวก็พอแล้ว”

   “เชี่ยอย่ามาเน่ากะกู” มันรีบด่ากลับมาเสหันไปมองทางอื่น ใบหน้าเข้มๆ เรื่อสีน้อยๆ

   ไม่ชอบก็อย่าเขินสิยะ คริคริ

 เออเนอะ... มันก็น่ารักไปอีกแบบน่ะแหละ


   ...................................................

   การที่หนูดูแลเอาใจใส่ไอ้โรจน์อย่างออกนอกหน้านั้นทำให้ไม่นานก็เกิดเรื่องจนได้ เพราะมันไปขัดตากับ “เมียแต่ง” จนเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โต  วันดีคืนดีระหว่างเดินออกจากโต๊ะจะเอาจานไปเก็บหนูก็โดนยัยจอยขัดขาซะล้มคะมำจนจานข้าวกระจายค่ะ ที่จริงก็ไม่อยากมีเรื่อง เพราะไม่ค่อยสู้คน และไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว ขืนมีเรื่องกับยัยจอยขึ้นมาแล้วโดนไอ้โรจน์โกรธขึ้นมาก็งานงอกสิคะ หนูก็เลยได้แต่บอกตัวเองว่าช่างมัน จะปล่อยเลยตามเลยไม่ใส่ใจก็พอดีชีดันปากดีขึ้นมา

   “แหม...น่าสงสารนะ หัวเดียวกระเทียมลีบ ไม่มีใครเขามาช่วย ขนาดเพื่อนก็เลิกคบ นับประสาอะไรกับผู้ชาย อีกหน่อยเขาก็คง....”

พูดถึงเพื่อนขึ้นมา....ทำเอาปรี๊ดแตก...หมดความอดทน

   พลั่ก!! หนูหันไปผลักร่างของจอยอย่างแรงจนเซไปกองที่พื้น ก้าวเข้าหากะว่าจะตบให้หายกร่างสักทีเหอะ แต่เพื่อนๆ ของชีเข้ามาจับไว้ทัน

   “ปล่อย... แน่จริงก็มาตบกันสักตั้งเป็นไร ปากดีนักไม่ใช่เหรอ? คิดว่าตัวคนเดียวไม่มีคนช่วยแล้วจะกลัวหรือไง”หนูท้าทายอย่างโมโห สะบัดเพื่อนของจอยที่มาจับไว้หลุดทั้งสองคน เพราะยังไงผู้หญิงก็สู้แรงผู้ชายไม่ได้อยู่แล้ว (เอ๊ยไม่ใช่ผู้ชายค่ะ กะเทยเฉยๆ)

   “กล้าทำเราเหรอ? เราจะฟ้อง...” พอขยับจะก้าวไปหาจอยมันก็รีบขู่ทั้งๆ ที่หน้าซีด...

   “ฟ้อง?? ฟ้องใคร อาจารย์เหรอ? เอาดิ เรื่องเล็ก ถ้าได้ตบชะนีปากเสียสักฉาด แค่โดนทำโทษอ่ะคุ้มแล้ว หรือจะไปฟ้องผัวก็เชิญ แต่คิดให้ดีๆ นะเพราะถ้าเขารู้ว่าใครเป็นคนเริ่มก่อนไม่รู้ว่าเขาจะช่วยหรือจะซ้ำ” หนูท้าเพิ่มเข้าไปอีกทั้งที่ไม่รู้เหมือนกันว่าไอ้โรจน์มันจะเข้าข้างใครและความจริงหนูกลัวไอ้โรจน์มากกว่าอาจารย์เสียอีก อย่างน้อยแค่โดนตัดคะแนนหรืออะไรก็ยังดีกว่าโดนซ้อมอยู่วันยังค่ำ แต่ในช่วงโมโหก็ขู่ไว้ก่อน

   หนูเงื้อมือจ้องหน้าจอยอยู่อย่างนั้น ที่จริงก็ไม่อยากจะลงไม้ลงมืออะไรแค่เห็นหน้ากลัวๆ ของมันก็สะใจจะแย่อยู่แล้ว

   หมับ!! และแล้ว...ข้อมือก็ถูกบีบและดึงไว้ หนูชะงักหันไปมองคนข้างหลังด้วยสายตาเบิกกว้าง

   “โรจน์” หนูครางเสียงเบาหวือ ทั้งตกใจทั้งกลัวที่เห็นหน้าเครียดขึ้งของมัน

   “มากับกู” มันบอกแล้วลากร่างหนูให้เดินตามมันไป

   ฮือ..... งานงอกแล้วไหม?

   หนูใจเต้นตึ้กตั้กไปตลอดทาง คิดหาคำแก้ตัว จะอธิบายจะบอกมันยังไงว่าหนูไม่ได้เริ่มก่อน หนูไม่ได้ไปยุ่งอะไรกับเด็กของมันเลย หล่อนต่างหากที่เป็นฝ่ายหาเรื่องหนู

   ฮือ......ก่อนที่จะได้พูดจะโดนเตะก่อนไหมเนี่ย แง้.....

   ในที่สุดเราก็มาถึงห้องน้ำชายที่ปราศจากผู้คน

   “ทำบ้าอะไรของมึง....”  มันตะคอกใส่จนหนูสะดุ้ง ต่อมน้ำตาใกล้จะแตกขึ้นมารอมร่อด้วยความกลัว

   “ขะ...ขอโทษ...เราไม่ได้ตั้งใจ แต่เค้าว่าเราก่อน แล้วเราก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรเขา เราก็แค่ขู่ เรา...” หนูรีบละล่ำละลักแก้ตัวเสียงสั่น

   “กูไม่อยากรู้... และไม่สนใจด้วยว่ามึงจะทำอะไร ตั้งใจหรือเปล่า แต่มึงไปทำบ้าอะไรต่อหน้าคนเยอะขนาดนั้น  เพิ่งมีเรื่องทะเลาะวิวาทกันมาโดนทัณฑ์บนด้วยกันมาแล้วยังจะไปทำเรื่องให้โดนเพ่งเล็งทำไม”

   อ้าว....คนละเรื่องเลยนี่หว่า.....

   หนูนึกว่าจะโดนด่า โดนซ้อมที่ไปทำร้ายเด็กมันแต่กลายเป็นว่ามันกลับเป็นห่วงกลัวหนูจะโดนอาจารย์ทำโทษซะอย่างนั้น

   “ขอโทษที่วู่วามไปหน่อย โดนจี้ใจดำก็เลยฟิวส์ขาดน่ะ ไม่ทันได้คิดเรื่องนั้น”

   “คราวหลังอย่ามีเรื่องกันอีกนะ ถ้าโดนอะไรมาบอกกูนี่เดี๋ยวจัดการให้” มันบอกเสียงเข้มๆ หนูซึ้งจนน้ำตาร่วง
ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้รับความห่วงใยจากคนอย่างมันขนาดนี้

   หนูจะคิดเข้าข้างตัวเองได้ไหม? ว่ามันรักหนู รักและห่วงมาก...

   รักมากกว่าคนๆนั้นของมันเสียอีก...

   แม้จะไม่เคยได้ยินคำนั้นเลยสักคำ แต่ทุกอย่างมันแสดงออกผ่านการกระทำ

   ฮือ.... ซึ้งจนอยากจะร้องไห้.....

   “มึงจะร้องทำห่าอะไรอีกเนี่ย...” ไอ้โรจน์โวยวายเมื่อเห็นหนูน้ำตาร่วงอีกครั้งเหมือนเด็กๆ

   “ไอ้โรจน์!!” คราวนี้เสียงคุ้นๆ ดังลั่นมาหลายเสียง หนูหันไปมองที่หน้าห้องน้ำแล้วก็ได้แต่งงเมื่อบรรดาอดีตเพื่อนพากันเดินเข้ามาพร้อมทำหน้าไม่พอใจอย่างยิ่งยวด

   “พอทีเถอะ มึงเลิกทำร้ายมันได้แล้ว” เสียงโอ๋ดังลั่นเหมือนคนโกรธอะไรมาสักสิบชาติแล้วเริ่มทนไม่ไหว

   “อะไร กูยังไม่ทันได้ทำอะไรมันสักหน่อย” โรจน์ตอบเสียงกวนๆ ไม่รู้ไม่ชี้

   “ไม่ได้ทำแล้วฐามันร้องไห้ทำไม”ปาล์มเป็นฝ่ายถามพร้อมหาเรื่องจับผิด

   “คบกันมานานไม่รู้หรือไงว่าเพื่อนมึงแม่งขี้แยจะตายห่า” ไอ้โรจน์ตอบ

สรุปง่ายๆ ว่าพวกมันกำลังเข้าใจผิดว่าหนูโดนไอ้โรจน์ทำร้ายเพราะไปหาเรื่องแฟนมันนั่นเอง...



   “ไหนสัญญากันแล้วไง.....ว่าต่อไปนายจะไม่ทำร้ายมันอีก ไหนสัญญาว่าถ้าฐามันกลับไปหาหายเมื่อไร นายจะดีกับมันไง” เสียงออยตะโกนถามกลับมาอย่างไม่พอใจ น้ำเสียงสั่นและดวงตาที่สั่นไหวเหมือนคนจะร้องไห้

   ว่าไงนะ....หมายความว่ายังไง

   นี่มันอะไรกัน หนูหันไปมองหน้าโรจน์อย่างงงๆ

   สัญญาอะไร สัญญาตอนไหน ทำไมไม่มีใครอธิบายอะไรให้หนูฟังเลยสักอย่าง

   “ฐามันเป็นของกู กูจะทำอะไรมันก็ได้ จะตบจะตีมันยังไงก็ได้  ไม่ใช่เรื่องของพวกมึง” โรจน์ตอบกลับไปอย่างลอยหน้าลอยตา ทั้งยังรั้งร่างหนูเข้าไปกอดไว้อีกต่างหาก หนูมองหน้ามันเหมือนจะถาม ทำไมต้องพูดอย่างนั้นทั้งๆ ที่หลังจากที่เราดีกันมันก็ไม่เคยทำร้ายหนูอีกเลย ทำไมต้องพูดเหมือนมันยังทำ...

   ออยทำหน้าโมโหเดินเข้ามาดึงแขนหนูออกจากอ้อมกอดของโรจน์ แต่โรจน์มันยังไม่ยอมปล่อยแขนหนู ออยมองหน้าโรจน์แล้วพูดต่อ

     “ที่กูช่วยให้มันกลับไปหามึงเพราะกูเชื่อว่ามึงรักมัน ไม่ใช่จะยอมให้มึงทำร้ายมันได้ตามใจเหมือนเมื่อก่อน ถ้ามึงไม่ได้รัก หรือรักแล้วไม่คิดจะดูแลทะนุถนอมมันให้ดีๆ หรือแม้แต่เห็นชะนีดีกว่าเพื่อนกู  มึงก็ไม่ต้องมาคบกับมันให้มันช้ำใจหรอก  เพื่อนคนเดียวพวกกูดูแลได้ ต่อให้ต้องอยู่ดูแลมันยี่สิบสี่ชั่วโมงกูก็ทำได้  ส่วนมึงกลับไปดูแลเมียมึงให้ดีๆ เพราะต่อไปถ้าพวกมึงทำให้อะไรเพื่อนกูเจ็บอีก ต้องมีใครสักคนต้องรับผิดชอบ” ออยขู่จ้องหน้าโรจน์เหมือนไม่กลัวเกรง

 

   ยังมีอะไรอีกไหมที่หนูไม่รู้... ถึงจะไม่ทั้งหมดแต่ก็รับรู้ถึงความรักและความหวังดีอย่างที่สุด
แม้ว่าจะเป็นความหวังดีที่ไม่เคยถาม แต่ทุกอย่างก็มาจากความรัก

ไม่เคยรู้เลยว่าพวกมันจะรักหนูมากขนาดนี้

โรจน์บีบมือหนูเบาๆ ทำให้หนูต้องหันไปมองหน้ามัน

“ไปเถอะ......กูคนเดียวคงไม่พอสำหรับมึงหรอก”  มันพูดแล้วยิ้มบางๆ ให้ ปล่อยมือที่รั้งแขนหนูไว้
หนูจับมือออยเอาไว้แล้วบีบแน่น  โถมเข้าไปกอดทั้งตัวแล้วสะอื้นหนักเข้าไปอีก

โรจน์ค่อยๆ เดินออกจากห้องน้ำ ขณะที่เพื่อนทั้งสามคนเข้ามากอดหนูโดยที่มันคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหนูร้องไห้ทำไม
ไอ้โรจน์ยืนนิ่งอยู่ที่ทางเข้าห้องน้ำ  หนูส่งสายตาไปหามันแวบหนึ่งพร้อมคำหนึ่งคำ

ขอบคุณ

   ในเวลาที่ไม่มีเพื่อน หนูมีมันอยู่ข้างๆ จนปลอบตัวเองว่า ต่อให้ไม่มีใครหนูมีมันคนเดียวก็เพียงพอ
มันพูดถูก... มันคนเดียวไม่เพียงพอสำหรับหนู
 
    เพื่อนกับแฟนแทนที่กันไม่ได้.....

   ไม่ว่าเมื่อไรหนูก็ยังรักและคิดถึงพวกมันอยู่ดี ถ้าไม่มีเพื่อนก็ยังเหงาอยู่ดี

   ในวันที่หนูได้เพื่อนที่รักกลับมาทั้งหมด ถ้าหนูไม่มีมัน หนูก็ต้องเหงาไม่ต่างกัน...

   เพื่อน...ก็จะไม่เพียงพอสำหรับหนูเช่นกัน....
   

   ไม่ว่าจุดเริ่มต้นคืออะไร....

   จะบังเอิญ ตั้งใจ หรือพรหมลิขิต.....

   สุดท้ายแล้ว... มาถึงวันนี้ ก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกันว่า.....

   คนที่เคยเกลียดจนถึงที่สุด

จะกลายเป็นคนที่รักมากที่สุด สำคัญที่สุด

    และอยากอยู่ด้วยมากที่สุดได้....




   หนูรักไอ้โรจน์ซะแล้วล่ะ....
   

..........................................................................

   เฮ้ย......อยากจบแล้วนะ แต่แต่งไปแต่งมาแล้วมันยืดอ่ะ.....
 ถ้าไม่ว่ากันขอต่ออีกตอนนึงนะคะ please 

แต่งไปแต่งมา..... โรจน์มันรักฐามากนะเนี่ย ตอนแต่งครค่าวๆ เขียนซะเลวมากมาย ถ้าพอมาเจาะลึกแล้ว เขียนให้คนเลวสุดขั้วไม่เป็น ไปๆมาๆ มันแลดูดียังไงไม่รู้ 


    ปล. ภาคนี้....จบ happy ending ค่ะ ไม่บอกว่าเลิกกันทำไมนะคะ ไว้เฉลยภาคพี่โต้งค่ะ ฮา

[Pa'veaw]

ง่ะ

อ่านไปอ่านมาไม่อยากให้โรจเลิกกับฐาเลยอ่ะ

ชอบโรจเข้าซแล้วววว

 

[gupalz]

จะจบแล้วววว

[Cacao]

กรี๊ดดดดดดดดดดดด เจอโรจน์เวอร์ชั่นนี้เข้าไปยอมสยบแทบเท้าเลยอ่ะ =///////=
น่ารักสะมิมี หลังจากไม่เคยเห็นความดีมันตั้งกะแรก ฮ่าาาาาาาา

[Akad3ar]

โทษทีนะพี่โต้ง ชอบโรจน์สะและ 555+

ทำไมถึงเลิกกันล่ะ อยากฮู้

[SungMinKRu]

    โรจน์ ~

อย่ารู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเลิกกับโรจน์ แต่ก็ว่าเนอะ โรจน์ เป็นคนเจ้าอารมณ์ คงมีเรื่องมีร้ายทำให้ต้องเลิกกัน

อยากให้ฐากับพี่โต้งไปป่ะกับโรจน์ในตอนปัจจุบันจัง อยากรู้ว่าโรจน์เป็นยังไง มีคนมาดามอกแล้วรึยัง(แต่ไม่เอาอีชะนีนะ 555)

เป็นกำลังใจให้มาต่ออีกไวไวนร๊า ขอบคุณค่ะ 

[special]

อ่านไปอ่านมาชอบโรจน์ไปแล้วววววว
เถื่อนๆแต่ก็รักจริงๆ แม้จะปากหนักมากไปหน่อยยยย
แต่ก็นะมันกลายเป็นอดีตไปซะแล้วววววว

[stupidchild]

สรุป โรจน์ก็รักฐาแต่แสดงออกไม่ได้ว่ารักขนาดไหน หรืออาจจะแสดงออกว่ารักไม่ได้เลย
เหมืือนว่า ในสายตาคนอื่นยอมเป็นคนที่ถูกมองว่าไม่ดีก็ได้

โคตรน่ารักอ่ะโรจน์

[EoBen]

จากใจ เห็นชื่อตอนแล้ว แอบกลัว นึกว่าเป็นแนว อยากเก็บเธอไว้หลายๆคน ฮ่าๆๆ

โรจน์ออกแนวแคร สื่อเล็กน้อยยย

แต่พออ่านแล้วโล่งอ่ะ แบบ

โอ้ โรจน์มึงเท่เ_ี้ยๆๆๆ อ่ะ

เพื่อนแมร่งก็โคตรดี เก็บไว้นานๆเน้อฐาเน้อออออ

เฮ้อออ อ่านตอนนี้แล้วแบบ เลิกกันไม งะ








เบน เล่น haves moon แล้วน๊าา ติดงอมแงม ตามกันไป ฮ่าๆๆๆ เปิดบทสรุปกันให้วุ่นเลยยยย เวียนหัววว

เสียดายนิดหน่อยตรงตัวละคร ต้องค่อยๆทำเควสถึงจะเจอหมด กว่าจะ เจอ gill โธ่่!   

[naiin]

แน่นอนยังงัยซะ เพื่อนกะแฟนมันแทนกันกันไม่ได้ นอกเสียจากจะเอาเพื่อนมาทำแฟน

[matame]

พี่โต้งขอโทษนะ คะแนนเริ่มเอียงไปทางอีกฝ่ายแล้ว

[eamjungza]

จบก็ดีค่ะคิดถึงพี่โต้งแล้วววววววววววววว

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

โรจน์มันก็ดีนะแต่ติดซึนไปหน่อย - -!

[kitty]

 

[jiki]

นั่งเช็ดน้ำตาป้อยๆ ซึ้งอ่ะ

ตอนหน้าจะจบ แล้วเคลียร์หมดรึยังนะ

แต่เรื่องนี้มันไม่ค่อยมีปม น่าจะเคลียร์หมดแล้วล่ะ
เรื่องโรจน์ก็ไปเคลียร์ภาคพี่โต้งนี่

อ้อๆ แล้วทำไมตอนขึ้นมหาลัย ฐาถึงกลายเป็นหมาป่าเดียวดายอย่างนั้นล่ะ เพื่อนน้อยมากๆ

[ujen]

คิดถึงภาคพี่โต้งมากกกกกก

รออ่านตอนต่อไปน่ะ

 

[from_mars]

บทปีใหม่หวานได้อีก และแมนมากๆ พี่โรจน์...สุดๆ อ่ะ
นี่ถ้าไม่เลิกกันนี่...พระเอกตัวจริง เอเจดีวีดีเลยนะเนี่ย..กรี๊ด
รออ่านตอนที่ยังหวานอยู่อีกจ๊ะ ขอบคุณน้า...

[sirikanda28]

พี่โต้งจ๋าขอ
ปันใจนิดนึง
นะ

[tagloveX-Mark]

พอได้มาอ่านตอนที่ 18 กับ 19 แล้ว เริ่มรักโรจน์แฮะ เริ่มรู้นิสัยจิง ๆ อิอิ ออยก็เป็นเพื่อนที่ดีจริง ๆ นะ ฐาต้องรักษาเพื่อนไว้ดี ๆ ^^

[CarToonMiZa]

อ่านไปอ่านมา
ชอบโรจน์ซะงั้น
มันเถื่อนได้ใจดี

[TeuyHom]

โจรน์น่ารักจังเลยยย  เพื่อนกะแฟนแทนกันไม่ได้จิงๆๆ  อิอิ!!

[sukie_moo]

น่ารักแบบเถื่อนๆนะเนี่ยโรจน์เนี่ย

เห็นไหมฐา ความรักของเพื่อนยิ่งใหญ่มากมายขนาดไหน

[TanyaPuech]

    โรจน์น่ารักไปแล้วววววว

ชอบๆๆๆ

เห้นด้วยนะที่ให้จบแฮปปี้แล้วค่อยไปเฉลยในตอนของพี่โต้งอ่ะ