หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190>

[andy_kwan]

เพื่อนกับแฟนแทนกันไม่ได้  น้องฐากับโรจน์ต้องเลิกกันเพราะเรียนจบมอปลายพอดีใช่ป่าว

[Moonmaid]

กรี๊ดดดดดดดดดแต่ก่อนเกียจโรจน์มากกตอนนี้รักโรจน์สุดๆๆๆๆๆ

[uknowvry]

ดีบ้างก็ดีแล้วครับ เป็นน้ำจิ้ม กล้อมแกล้ม

[yowyow]

 

[naumi]

ซึ้งอ่ะ เรารักโรจน์นะ ถึงแม้ตอนนี้ฐาจะมีพี่โต้ง แต่อย่างน้อยครั้งหนึ่งก็เคยได้รักกัน มันเป็นความทรงจำที่อบอุ่นจริงๆ

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

เป็นแบบนี้แล้วยิ่งอยากรู้เข้าไปใหญ่เลยค่า ว่าเลิกกันได้ยังไงเนี่ย
จะรอพี่โต้งนะค้า 

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

วู้ๆ  อยากอ่านพี่ไก่โต้งแล้วอ๊าาาาาาาาาาา

กรี๊ดๆๆ ตอนนี้โรจน์มีความเท่นิดๆ ไม่ดูเลวแล้วอ่ะ

[broke-back]

แล้วไง
การกระทำสำคัญกว่าคำพูด

เยี่ยมจริงเลย โรจน์
รักอ่ะ

ขอบคุณครับ

[na_near]

พึ่งเข้าใจคำว่า  "เท่เอี้ยๆ" เป็นไง แกไงโรจน์ เห็นภาพเลยอ่ะ
ดีใจที่น้องฐามีความสุขซะที  เพื่อนกับแฟนมันแทนกันไม่ได้   ขาดอะไรไปก็ไม่ได้
ดีใจกับนู๋ฐาด้วยที่มีพร้อมทั้งคู่

ว่าแต่จะจบแล้วหรอค่ะเนี้ยะ  ไม่น่าเชื่อเลยยิ่งอ่านยิ่งเพลิน  ตอนแรกยังด่าโรจน์มันอยู่เลย
เ็ป็นไงมาไงไม่รู้เห็นมันหล่อ มันเท่เอี้ยๆ     

บทสรุปของภาคนี้จะเป็นยังไงนะอยากรู้ๆ  ว่าแต่ ๛NaaribuS๛ จะแต่งให้ถึงตอนเลิกกันเลย หรือเอาแบบจบHappy Endingค่ะ

ติดตามรอๆค่ะ 

[jannie]

โรจน์ตอนนี้น่าปลื้มมากเลย....ดูเป็นห่วงเป็นใยสมกับที่เป็นคนรักกัน

แล้วสุดท้ายทำไมเลิกกันละนี่?

[fastation]

อ๊ากกกกกกกกก โรจน์รักฐาขนาดนั้นแท้ๆ ทำไมถึงปล่อยฐาไปละฟร่ะ !!!
จะรอไม่ไหวอยู่แล้ว อยากรู้ๆๆๆๆ
โรจน์ก็ชอบ โต้งก็ชอบ ขอ 3p เหอะ ~~~~~~~

[$VAN$]

ในที่สุดฐาก็รักโรจน์จนได้ ก็ดี จะได้มีความสุขในช่วงหนึ่งของชีวิตนะ
เลิกกันเพราะยัยจอยทำเรื่องรึป่าวอ่ะ
เพื่อนๆดีมากเลย ซึ้ง อ่านแล้วคิดถึงเพื่อนๆสมัยม.ปลาย

[๛ナーリバス๛]

ตอนที่ 20 บทสรุป....

   เช้าวันต่อมาหนูนั่งยิ้มคนเดียวอยู่ที่เก้าอี้ประจำ เช้าแรกของการกลับมามีทุกอย่างครบดังเดิม มันสบายใจกว่าที่เคยเป็นเหลือเกิน และไม่คาดคิดเลยว่าโรจน์จะเดินเข้ามาในห้องพร้อมร่างบอบบางของใครอีกคนทำให้รอยยิ้มของหนูจืดจางลงในพริบตา

   “ขอโทษ” หนูเบิกตากว้างมองหน้าจอยที่ส่งเสียงแสดงความไม่เต็มใจมา เมื่อมองเห็นใบหน้าขาวๆ มีรอยช้ำที่ใบหน้า ก็เดาเรื่องออกทุกอย่างได้พร้อมกับความรู้สึกใจอ่อนนึกสงสารขึ้นมาครามครัน 

   “พอใจแล้วใช่ไหม?” จอยหันไปหาโรจน์พร้อมคำถามแล้วเดินเร็วๆ ออกจากห้องไปด้วยใบหน้าที่แสดงความเคืองขุ่น

   “โรจน์....ไม่น่าจะไปทำร้ายเขาอย่างนั้นเลย” หนูพูดขึ้นมาเสียงอ่อนหลังจากจอยเดินออกจากห้องไปแล้ว เหลือแต่โรจน์ที่นั่งห้อยขาอยู่บนโต๊ะเรียนตรงหน้าหนู

   “พูดยังกับมึงไม่เคยโดน” มันพูดอย่างไม่ใส่ใจอะไรนัก ทำให้หนูทำอะไรไม่ได้นอกจากผ่อนลมหายใจเบาๆ

   นึกว่ามันจะกลับตัวกลับใจเป็นคนดีกับเขาได้ กลายเป็นว่ามันเลิกซ้อมหนูไปซ้อมจอยแทนซะงั้น

   “ยังไงเขาก็เป็นผู้หญิงนี่นา บอบบางกว่าเรา” หนูบอกเหตุผล ไม่เข้าใจว่าเมื่อไรมันจะเลิกนิสัยชอบทำร้ายร่างกายคนอื่นซะทีนะ....

   “มึงไม่ต้องสงสารมันหรอก มึงไม่รู้หรอกน่าว่าลับหลังมึงโดนด่าเละขนาดไหน ถ้าได้มาฟังเองมึงคงอยากโดดถีบยอดหน้ามันด้วยซ้ำ” โรจน์ตอบ ทำให้หนูต้องย่นคิ้วพลางส่ายหน้า
อ้าว เป็นงั้นไป เสียแรงอุตส่าห์สงสาร อย่างนี้น่าจะยุให้ทำมากกว่านี้ก็ดีหรอก

...............................


หนูเงยหน้าขึ้นจากจานข้าวแล้วเลิกคิ้วใส่บรรดาเพื่อนๆ ที่ต่างมองมาทางหนูอย่างสงสัยแสดงถึงคำถาม

“เป็นอะไร? ทำไมมองฉันแปลกๆ” หนูถามขึ้น อดรู้สึกเขินไม่ได้เหมือนกันที่ได้กลับมากินข้าวที่โต๊ะเดิมกับเพื่อนกลุ่มเดิมอีกครั้งหลังจากปลีกวิเวกไปตั้งหลายวัน

“นี่แกหึงโหดขนาดนี้เลยเหรอ?” ปาล์มถามเหมือนไม่อยากเชื่อ

    “หา?”

   “ก็ที่มีเรื่องกันเมื่อวานไง ฉันเพิ่งเห็นหน้าจอยชัดๆ แก้มนี่เขียวไปเลย มือหนักเหมือนกันนี่นา” มันเฉลยความนัยออกมาทำเอาหนูแทบสำลักข้าว

   “บ้า.... ฉันเปล่า.... ฉันไม่ได้ใจคอโหดเหี้ยมขนาดนั้นสักหน่อย” หนูรีบปฏิเสธทันควันโบกมือเป็นระวิง

   “อ้าว...แล้วใครทำ?” โอ๋เป็นฝ่ายถามบ้าง

   “เอ่อ....”

   “ไอ้โรจน์เหรอ?” ออยเป็นฝ่ายเดาบ้าง หนูเลยพยักหน้าตอบ

   “มันบังคับจอยให้มาขอโทษฉันด้วยนะ คงเถียงกันเรื่องนี้ล่ะมั้ง มันไม่ชอบให้ใครขัดใจน่ะ”

   “จริงง่ะ? งั้นไอ้โรจน์มันก็รักลำเอียงอ่ะดิ” ปาล์มว่าพลางหัวเราะชอบใจ

    “เห็นไหมๆ กูบอกแล้วว่าเชื่อกูอ่ะไม่ผิดหวังหรอก” โอ๋บอกพลางยืดอก แล้วมันก็เปลี่ยนสีหน้าไปจนพวกเราต้องมองตาม หนูหันไปเห็นจอยเดินตามโรจน์ไปยังหลังตึกเรียน...

   เพราะอย่างนี้ล่ะนะเลยไม่ค่อยมีคนคิดว่าเรื่องของหนูกับโรจน์เป็นเรื่องจริง เพราะมีจอยคอยกลบข่าวลืออยู่เรื่อย ซึ่งหนูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคนที่อยู่ในที่สว่าง ถูกยกย่องให้เป็นคนสำคัญอย่างออกหน้าออกตาแต่แท้จริงแล้วก็แค่การจัดฉาก กับคนที่อยู่ในเงามืดแต่ได้รับความห่วงใยอย่างหนู

   ใครมันน่าสมเพชมากกว่ากัน!!

   “ทำไมแกไม่บอกให้มันเลิกกับยัยจอยไปเลยล่ะ ฉันว่าถ้าแกพูดมันต้องทำตามแน่เลย” ออยถามขึ้นมา ทำให้หนูหลุดจากภวังค์แล้วหันไปมองหน้ามันด้วยยิ้มเศร้าๆ

    “ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ?”

   “ก็ตอนที่ไปนั่งข้างๆ มันน่ะ ฉันรู้สึกได้น่ะสิว่ามันเป็นอย่างนั้น”
   

   ออยเล่าให้ฟังว่า ตอนที่มันไปนั่งกับโรจน์นั้น มันก็รับรู้ได้ถึงความวุ่นวายของไอ้หมาบ้าชนิดที่ว่าไม่น่าจะมีใครอยู่กับมันได้ แต่นั่นกลับเป็นสิ่งที่หนูเคยชินไปแล้ว เพราะไม่ว่าจะเป็นอะไร ไอ้โรจน์ไม่เคยมีเป็นของตัวเองไม่ว่าจะปากกา  ดินสอ ยางลบไม้บรรทัดก็ชอบทำหักทำหายเป็นประจำ จนหนูต้องรับหน้าที่ซื้ออุปกรณ์การเรียนสำหรับมันมาเผื่อให้มันยืมและเก็บของเหล่านั้นไว้ในกระเป๋าแล้วเอาออกมาให้เวลาต้องใช้ เป็นนาฬิกา เป็นเครื่องคิดเลข  เป็นของใช้เอนกประสงค์นานาชนิด ก็คิดดูเอาว่าเวลาทำของทั้งหมดนั้นหายไปในคราวเดียวจะทำให้หงุดหงิดมากขนาดไหน.... ยิ่งมาเจอคนเงียบๆ นิ่งๆ แล้วหากไม่พอใจอะไรก็ออกแนวกวนประสาทอย่างออยด้วยแล้วยิ่งประสาทกินหนักกว่าเดิมอีก

   “ยืมลิควิดหน่อย” ไอ้โรจน์ทำเสียงนิ่งขณะยืมของ....

   “ไม่มี...” ออยจะตอบอย่างไร้เยื่อใย

   “แล้วถ้ามึงเขียนผิดมึงจะเอาอะไรลบ?”

   “ก็อย่าเขียนผิดสิ” ออยตอบแบบนี้แหละ แล้วไอ้โรจน์มันกำหมัดแน่นอย่างโมโหโทโส ตั้งท่าจะซัดออยสักตุ้บ แต่ออยมันทำตาขวางใส่ แล้วกระซิบว่า

   “อ๊ะๆ อย่านะ ถ้าทำอะไรเรา เราจะฟ้องอาจารย์เดี๋ยวนี้แหละ อย่าคิดว่าจะกลัว เราไม่ใช่ฐานะ” แค่
นั้นล่ะไอ้โรจน์มันก็เลยชะงักแล้วก็ไม่กล้าทำอะไร

   ประมาณว่า คนเราจะโดนรังแกก็ต่อเมื่อยอมอ่อนข้อให้เองมากกว่า ถ้าทำตัวกล้าๆ ไม่กลัวเข้าไว้อีกฝ่ายก็จะเกรงใจอะไรอย่างนี้มั้งนะ ลองเป็นหนูเหรอรีบควักให้อย่างไวว่อง ถ้าไม่มีก็ยืมคนของคนข้างๆให้มันจนได้

   ตอนที่หนูไม่อยู่ออยมันก็เห็นโรจน์ทะเลาะกับจอยอยู่เรื่อย เหมือนจะเปรียบเทียบกัน นอกจากอะไรต่างๆ ที่หนูเคยทำแล้วจอยมันไม่ได้ทำก็เรื่องหนึ่ง อีกอย่างหนึ่งก็คือจอยมันไม่เคยสังเกตอะไรเลยนี่ว่าไอ้โรจน์มันชอบหรือไม่ชอบอะไรบ้าง มีอย่างที่ไหนชอบซื้อผลไม้เปรี้ยวให้มันกินเลยโดนด่าชุดใหญ่

   “กูบอกมึงตอนไหนว่ากูชอบกินมะดันหา....” ไอ้โรจน์ตะคอกใส่จอยอย่างอารมณ์เสียสุดๆ มาจากไหนก็ไม่รู้ (เป็นเหตุการณ์ต่อมาหลังจากซ้อมหนูซะเละไปแล้วนะ ก็วันนั้นอยากประชดหนูแล้วเออออว่ามะดันอร่อยทำไมล่ะยะ)

   “ก็ถ้าไม่ชอบก็บอกสิ ไม่พูดอะไรเราจะรู้ได้ไงล่ะ” เถียงแบบนี้ไม่รู้จักตายเลยนะยะเนี่ย...

   “ไม่เห็นจำเป็นต้องบอกเลยเลย ทีคนอื่นน่ะกูไม่เคยบอก มันยังรู้เลยว่ากูชอบหรือไม่ชอบอะไร”

   “แล้วไง? รู้แล้วไง? มันก็ไปวิ่งตามผู้ชายคนอื่นแล้วไม่ใช่เหรอ น่าสมเพชนะ โดนกะเทยทิ้งเนี่ย อยากจะขำ” หลังคำเยาะเย้ยนั้น จอยก็โดนบีบแขนอย่างแรงจนหน้าเบ้

   “อย่างมันน่ะเหรอ จะไปไหนได้... อีกไม่นานมันก็ต้องกลับมา เพราะคนที่มันรักมีแต่กูเท่านั้น เพราะคนที่เป็นเจ้าของมันได้มีแต่กูเท่านั้น แต่ถ้ามันยังไม่กลับมา กูก็จะทุกทางให้มันกลับมาจนได้ ถ้าจะขำก็ทำซะตั้งแต่ตอนนี้ เพราะถ้ามันถึงวันที่มันกลับมามึงอาจจะไม่ได้ขำแล้วก็ได้”

   หลังจากที่ได้ยินคำพูดที่โรจน์มันพูดกับจอยแล้วออยมันก็เริ่มห่วงๆ ว่าโรจน์มันจะทำอะไรแล้วก็เริ่มสังเกตว่าโรจน์มันชอบหันมามองหนูบ่อยๆ ทั้งๆ ที่หนูนั่งอยู่ข้างหลังมันแท้ๆ (หนูไม่รู้นะคะเพราะตอนนั้นเกลียดมันมาก จนไม่อยากมองแม้แต่หลังมันด้วยซ้ำ)

   “แต่แปลก...พอฉันมองสายตาที่มันมองแก มันไม่ใช่สายตาของคนที่โกรธแค้นซะทั้งหมด มันมีสายตาที่แสดงถึงความคิดถึง ห่วงหารวมอยู่ด้วย” หนูล่ะอยากเห็นจัง ไอ้สายตาแบบนั้นอ่ะ หมาบ้าอย่างไอ้โรจน์มันทำเป็นด้วยเรอะ แหม ได้เห็นสักครั้งคงเป็นบุญตานะคะ อิอิ

    “คิดจะทำอะไรเหรอ?” ออยมันก็เลยตัดสินใจถามโรจน์ออกไป

   “หือ? อะไร?”

   “วางแผนอะไรอยู่ใช่ไหมล่ะ? เรื่องฐาน่ะ” ตรงประเด็นนะยะหล่อน.... โรจน์ยิ้มกวนประสาท

   “นั่นสิ ทำอะไรดี จะไปปล่อยยางรถไอ้หน้าขาวนั่น ดักซ้อมสักหน่อย หรือขู่จะตัดสายเบรกดีล่ะ?” อุกรี๊ดดดด นั่นมันวางแผนฆาตกรรมแล้วนะคะเนี่ย

   “ไม่เกินไปหน่อยเหรอ?”

   “ไม่หรอก.... โทษฐานที่มันแย่งของๆ กูไป สั่งสอนสักหน่อยก็ไม่เห็นเป็นไร” โรจน์มันพูดแบบไร้จิตสำนึกมากจนออยได้แต่ถอนใจ คือไม่รู้จริงๆ ว่าพูดเล่นหรือพูดจริง

   “คิดเหรอว่าทำอย่างนั้นแล้วฐามันจะกลับไปจริงๆ”

   “แล้วจะให้ทำไง มึงก็เห็น ว่ามันดื้อด้านจนเกินเยียวยาแล้ว ให้ซ้อมมันเท่าไรมันก็....ยังไม่เข้าใจซะที”

   “ก็จะไปซ้อมมันทำไมเล่า เพราะนายทำแบบนั้นบ่อยๆ จนมันด้านแล้วไง ”

   “กูก็ไม่ได้อยากจะทำอะไรมันซะหน่อย มันนั่นแหละชอบทำให้กูอารมณ์เสียซะเรื่อย น่าจะรู้ว่ากูมันเป็นพวกควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยจะได้ ก็ยังจะยั่วโมโห แต่ถ้าทำอะไรมันไม่ได้ กูคงต้องหันไปทำร้ายคนอื่น หรือไม่ก็วิธีสุดท้าย... ลักพาตัวมันไปเลยอะไรอย่างนั้น”

    นี่.... แต่ละวิธีนี่ บ้าบอไร้สมองมากๆ นะคะเนี่ย? นี่หัวสมองนักเรียนม.ปลายเขาคิดได้แค่นี้เหรอคะ

   “ถ้าอยากให้มันกลับไป เราจะช่วยก็ได้นะ”

   “มึงเนี่ยนะจะช่วยกู?” โรจน์มันก็ขำ

   “ลองดูก็ไม่เสียหายอะไรนี่ ถ้าสำเร็จ เราจะขออะไรนายสักอย่างได้ไหมล่ะ?”
   “อะไร?”

   “ถ้านายได้มันกลับไป เลิกทำร้ายมันซะเถอะ แล้วช่วยทำอะไรก็ได้...ให้มันรู้สักนิดว่า มันสำคัญกับนายแค่ไหน”

   พอออยรับปกว่าจะช่วย โรจน์ก็สบายใจขึ้น ยิ่งวันต่อมามันมาเห็นขนมที่หนูเอามาด้วยมันก็ยิ่งอารมณ์ดีเพราะคิดว่า หนูซื้อมาฝากมัน โรจน์มันก็เดินเข้ามาขอขนมจากหนู แต่หนูกลับปฏิเสธแล้วทำให้มันโกรธอีก ออยก็เดินเข้ามาเห็นพอดี และรู้ว่ามันกำลังโมโหหึงเข้าขั้นที่รู้ว่าหนูจะเอาขนมไปให้คนอื่นก็เลยลงมืออย่างที่รู้ๆ กัน รวมทั้งไปบอกโรจน์ด้วยว่า ที่จริงแล้วหนูไม่ได้ชอบพี่ชลหรอก แต่ที่ทำลงไปก็เพื่อประชดเท่านั้นเอง เพราะโรจน์เองก็ไม่ได้มีหนูคนเดียวนี่นา หนูก็ต้องหึงต้องหวง ต้องทำอะไรเรียกร้องความสนใจบ้างเหมือนกันซึ่งโรจน์มันก็สีหน้าดีขึ้นแล้วก็เชื่อสนิท

   “ขอโทษนะ...ที่เลือดเย็นไปหน่อย ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าโรจน์มันจะทำอะไรแก” หลังจากอธิบายจบมันก็บอกหนูด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ หนูยิ้มให้มัน มาถึงตอนนี้ก็เลิกโกรธไปหมดแล้วล่ะ เพราะอย่างน้อยมันก็ทำให้หนูรู้ว่าจริงๆแล้วโรจน์มันก็รักหนูเหมือนกันน่ะนะ

   “ห่วงฉันจริงๆ หรือว่ากลัวพี่ชลโดนตัดสายเบรกก็ไม่รู้นะ” หนูแกล้งพูดลอยๆ ขึ้นมาแซว

   “เอามีดมาจิ้มให้ตายไปเลยยิ่งดีคนพันธุ์นั้นน่ะ” หนูหันไปมองหน้าออยที่ทำพูดอย่างขึงขัง แล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า จนป่านนี้ก็ยังไม่เข้าใจความสัมพันธ์ของสองคนนี้เลยว่าสรุปแล้วเป็นยังไง

   “จะว่าไปก็เสียดายนะ อยากจะโดนลักพาตัวไปเก็บไว้สักสองสามวันเหมือนกัน ฮ่าๆ”

   “ยัยบ๊องเอ๊ย....” ออยต่อว่าขำๆ หนูหัวเราะตาม เอียงตัวไปรั้งคอมันมากอดไว้

   “ฉันว่าโรจน์มันไมได้รักจอยหรอกนะ และแอบคิดว่า ถ้าแกกลับไปจริงๆ มันอาจจะเลิกกับจอยซะอีก พอเห็นมันไม่ได้เป็นอย่างนั้น ฉันรู้สึกผิดยังไงก็ไม่รู้” ออยบอก

   “ช่างเถอะ ไม่เลิกก็ไม่เป็นไร จะได้มีคนคอยดูแลมันเวลาฉันไม่อยู่ไง” หนูพูดยิ้มๆ

   “แม่พระ......!!” ทุกคนพูดขึ้นพร้อมกัน

   “ไม่คิดอะไรจริงๆเหรอ? แกไม่น้อยใจจริงๆ เหรอ?” ออยถามซ้ำ ใบหน้าแสดงความกังวล

   นั่นสินะ....ที่จริงก็อยากจะพูดเหมือนกัน เคยคิดอยู่เหมือนกันว่าอยากจะให้คนอื่นๆ รู้ว่าเราเป็นอะไรกัน ไม่อยากให้คนอื่นเขาคิดว่าหนูเป็นมือที่สามที่พยายามชักจูงให้มันหันมาชอบกะเทย ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันเองก็มีแฟนแล้ว แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะที่เรื่องมันดำเนินมาเป็นอย่างนั้นเพราะหนู... เริ่มต้นจากหนูคนเดียว....
    

    “งั้นเหรอ ถ้างั้น...ก็กลับไปคบกับเขาเถอะ ไหนๆ ก็ได้เขาไปแล้ว อย่าใจดำนักเลย อย่างน้อยคบกับผู้หญิงมันก็สบายใจกว่ากันเยอะ”

   “ไม่!! กูไม่กลับไปคบกับคนที่ปรักปรำว่ากูเป็นเกย์หรอก”

   “งั้นก็ขอโทษแล้วกันนะที่เข้าใจผิด แล้วก็ทำให้คนอื่นเข้าใจผิดตามไปด้วย แต่จะบอกอะไรให้นะ ถ้าโรจน์ยังมายุ่งกับเราแบบนี้ เรื่องนี้ก็มีวันจบหรอก ถ้าจะให้คนอื่นเขาเลิกพูดเลิกคิด มีทางเดียว คือโรจน์ต้องกลับไป ...กลับไปคบกับผู้หญิง แล้วปล่อยให้เรื่องของเราสองคนกลายเป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นเท่านั้นเอง”


   ในวันที่หนูยังไม่ได้รักมัน หนูพยายามทำทุกทางเพื่อผลักไสมันออกไปจากชีวิต ทั้งๆ ที่มันไม่ได้สนใจข่าวลือที่คนอื่นพูดกันและปฏิเสธที่จะกลับไปหาผู้หญิงคนนั้นด้วยซ้ำ แต่หนูเองที่เป็นคนยุยง แนะนำ สนับสนุนให้มันไป จะเรียกร้องอะไรในภายหลังก็คงไม่ได้ มีแต่ต้องยอมรับทุกอย่างแต่โดยดี.....

   “ถึงอยากจะพูด แต่ฉันก็พูดแบบนั้นไม่ได้หรอก... ก็คนที่แนะนำให้มันไปคบกับผู้หญิงเพื่อกลบเกลื่อนข่าวลือน่ะมันคือฉันเองนี่นา มันก็แค่ทำตามที่ฉันบอกเท่านั้น มันก็ไม่ผิดอะไรนี่ จะอยู่ในฐานะอะไรก็ช่าง แค่ได้อยู่ข้างๆ แบบนี้ก็ดีใจแล้วล่ะ”

...............................................

[๛ナーリバス๛]

“กี่โมงแล้ว” โรจน์หันมาถามเมื่อใกล้พักเที่ยงของวันหนึ่ง หนูควักมือถือออกมาดูเวลาแล้วตอบไป

    “อีกสิบนาทีเที่ยง”

   “นี่.... ควักมือถือออกมาแบบนั้นตลอดไม่รำคาญหรือไง ทำไมไม่ใส่นาฬิกาล่ะ?”
   “ขี้เกียจถอดตอนอาบน้ำ”

   “ก็ไม่ต้องถอดสิ”
   “เดี๋ยวน้ำเข้า”
   “ก็ซื้อแบบกันน้ำสิ”

   “มันแพง.... โรจน์จะซื้อให้ป่ะล่ะ?” หนูยื่นหน้าเข้าไปใกล้แล้วถามด้วยเสียงอ้อนๆ

“มึงพูดเองนะว่ามันแพง แล้วเรื่องอะไรกูจะซื้อให้เล่า” ตัดเยื่อไม่เหลือใยเลยวุ้ยคนเรา....

ชิ!! คนขี้งกเอ๊ย....

    
   ปลายเดือนมกราของวันหนึ่งหนูล้วงมือลงไปในเก๊ะโต๊ะเรียนแล้วพบของบางอย่างพอก้มดูก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าเป็นกล่องของขวัญหลายกล่อง หนูหันไปมองบรรดาเพื่อนๆ ที่พากันเอาของมาใส่ไว้ให้โดยไม่ได้บอก หันไปยิ้มขอบคุณคนนั้นคนนี้จนอาจารย์เดินเข้ามาโฮมรูมจบ โรจน์มันก็คว้าแขนหนูไปจับไว้แล้วสวมบางอย่างลงมาที่ข้อมือ

   “โรจน์....” หนูเรียกอย่างแปลกใจมองดูนาฬิกาข้อมืออย่างทึ่งๆ

   “สุขสันต์วันเกิดนะ” มันบอกสั้นๆ แล้วหันไปมองทางอื่นทันที หนูยิ้มดีใจยกข้อมือขึ้นมาชื่นชมแล้วก็ต้องกลั้นขำจนคนข้างๆ หันมามองพลางขมวดคิ้ว....

   “มึงขำห่าอะไร?” หยาบคาย....

   “ก็โรจน์น่ะ...ใส่นาฬิกาข้อมือให้เรากลับหัวน่ะสิ”
   “ฮะ...” มันร้องอย่างตกใจคว้าข้อมือหนูไปดูทันทีแล้วพบว่าเป็นเรื่องจริง มันก็รีบแก้ตัว

   “ใครบอกกูใส่ผิด กูตั้งใจต่างหาก เวลากูอยากรู้ว่ากี่โมงกูจะได้ดึงมาดูง่ายๆ แบบนี้ไง” มันแก้ตัวพร้อมทั้งดึงแขนหนูไปทำท่าดูเวลาประกอบ กลบเกลื่อนความเขิน เออเนอะ.... คนเรา ทำไมต้องฟอร์มจัดตลอดเวลาด้วยก็ไม่รู้

   “จ้าๆ.... งั้นจะใส่นาฬิกาแบบนี้ตลอดเลยแล้วกัน โรจน์จะได้ดูง่ายๆ” หนูตอบเพื่อเอาใจมันทันที
   “ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้” มันตอบกลับมาแต่เสหันไปมองทางอื่นตลอด  ส่วนหนูก็ได้แต่ยิ้มจนแก้มปริ

   มันน่ารักจริงๆ นะ โรจน์ของหนูเนี่ย..... มันทำให้หนูใส่นาฬิกากลับด้านมาตลอด....เพราะหนูไม่ได้ใส่นาฬิกาเพื่อตัวเอง แต่ใส่เพื่อมัน

   .............................



   กลางเดือนกุมภาพันธ์แม่ของโรจน์ป่วยหนักจนถูกส่งไปรักษาที่กรุงเทพ มันไม่ร้องไห้สักแอะ ไม่มีท่าทีเปลี่ยนแปลงไปจนมีแต่คนพูดว่ามันเลือดเย็น ไร้ความรู้สึก แต่ถ้าไม่ได้อยู่ใกล้ๆ จะไม่มีทางรู้เลยว่าความจริงมันเจ็บปวด ทรมาน และเป็นห่วงมากแค่ไหน เหม่อลอยก็ออกบ่อย แต่เพราะมันทำอะไรไม่ได้ก็เลยได้แต่เก็บไว้ในใจอย่างเดียว ความรู้สึกทั้งหลายที่เก็บเอาไว้น่ะ... ถ้าไม่ได้ระบายออกเสียเลย หนูว่ามันทรมานนะ แค่คิดเท่านั้นน้ำตามันก็พลอยจะไหลออกมาไม่รู้ตัวจนมันต้องหันมามองหน้าแล้วถามอย่างไม่พอใจ

   “มึงร้องไห้ทำไม...”

   “ก็เพราะว่าโรจน์ไม่ร้องไง ที่จริงก็คิดถึง เป็นห่วง เสียใจ แต่กลับไม่แสดงออกอะไรเลย ร้องไม่ออกใช่ไหมล่ะ เพราะเสียใจมากจนร้องไม่ออก  ไม่เป็นไรหรอกนะ เราจะร้องไห้แทนโรจน์เอง” แล้วหนูก็ร้องไห้สะอื้นอยู่ตรงนั้น

   “มึงไม่ต้องมารู้ดีหรอกน่าว่ากูรู้สึกยังไง กูจะเสียใจทำไม เขาออกจะขี้บ่น วุ่นวาย เจ้ากี้เจ้าการเรื่องของกูไปหมดทุกเรื่อง ไม่มีเขาอยู่...ออกจะสบายใจ” มันทำฟอร์มทั้งๆที่น้ำเสียงก็เริ่มจะแปร่งๆ

   “แต่ก็รักไม่ใช่เหรอ?” หนูถามกลับไป และมันก็ขยับเข้ามากอดหนูไว้

   “อือ... เป็นรักกูมากที่สุดในโลกนี่ กูถึงไม่อยากเศร้าให้เขาต้องเสียใจ เขาเคยบอกกูไว้ว่าให้กูอยู่คนเดียวให้ได้ เผื่อสักวันที่ไม่มีเขาอยู่... แต่กูไม่รู้จริงๆ ว่าวันที่ไม่มีเขาอยู่แล้วมันจะเป็นยังไง กูคง....”

   “ไม่หรอก คุณแม่คงไม่เป็นไรมาก ท่านคงจะอยู่กับโรจน์ไปอีกนาน” หนูรีบปลอบจ้องมองมันด้วยความจริงใจ “และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ไม่ว่านานแค่ไหน.... ไม่ว่าโลกนี้จะเหลือใคร....โรจน์จะมีเราเสมอ.... เราสัญญา”

   หนูใช้คำสัญญา รอยจูบ และสัมผัสอ่อนหวาน ใกล้ชิด สนิทแนบ และรุ่มร้อน ปลอบประโลมให้มันหายเศร้า อยากให้รู้ว่าทุกอย่างทำให้เพราะความรัก รักมาก รักที่สุด

   รู้สึกตัวตื่นขึ้นอีกครั้งก็ยังคงอยู่ในอ้อมกอดที่รัดแน่นของมัน ริมฝีปากอุ่นที่ประพรมไปทั่วใบหน้าเรียกสติให้คืนมาอีกครั้งได้ไม่ยากนัก มืออุ่นเคล้าคลึงไปตามร่างผะแผ่วจนทำให้ความรู้สึกประหลาดนั้นหวนกลับมาเยือนอีกครั้งจนเผลอตอบสนองกลับไปอย่างยินดี พลิกกายขึ้นไปคร่อมพร้อมเริ่มต้นเพลงรักด้วยตัวเอง

   “กูถามจริงๆ ช่วงหลังนี่ไปทำอะไรมาเหรอ?” อยู่ดีก็ส่งคำถามลอยๆ ขึ้นมาไม่มีปี่มีขลุ่ย จะเข้าใจเหรอ?

   “ทำอะไรเหรอ?” เงยหน้าขึ้นมาถามหลังซุกไซร้ไปตามลำคอของมันอย่างสนุกสนาน

   “ไม่รู้สิ กูรู้สึกว่ามึงแปลกๆ เมื่อก่อนไม่เห็นกระตือรือร้นอยากทำแบบนี้เลย” ชะอุ้ย.... จริงเหรอคะ? น้องฐาหื่นขึ้นโดยไม่รู้ตัวตั้งแต่เมื่อไรไม่เห็นรู้เรื่อง

   “อ้าว... ทำไมอ่ะ ถ้าไม่ได้บังคับข่มขืนฝืนใจแล้วไม่ได้อารมณ์เหรอ? ได้นะ....เดี๋ยวร้องให้เอาเปล่า เอาเป็นเสียงในอานิเมะยังได้ อ๊ะ ด๊ะเมะ อิยะ อ๊ะ อ๊ะ....อิตัย อิคุ”

   “ฮ่าๆๆ”
   แปะ.... มันเผลอหัวเราะแล้วตบหัวหนูเบาๆ เพื่อให้หยุดทำเสียงประหลาดๆ นั่นสักที

   “พอเหอะ ฟังแล้วหดหมด” เป็นงั้นไป
   “จะเอายังไงล่ะ ไม่อยากให้หื่นใส่ไม่อยากให้เป็นฝ่ายเริ่ม ไม่ชอบท่าออนทอป ไม่ชอบใช่ไหม? ต่อไปจะได้ไม่ทำ” หนูบอกอย่างงอนๆ แล้วขยับกายออก แต่มันรั้งแขนหนูไว้ไม่ให้ไปไหน

   “ไม่ได้บอกสักคำว่าไม่ชอบ ก็ถามไปอย่างนั้นแหละ ดีใจต่างหากที่ไม่ได้ต้องนอนกับท่อนไม้แล้ว เปลี่ยนจากท่อนไม้ที่อยู่นิ่งๆ แล้วขยับได้เหมือนต้นไม้ที่มีชีวิตก็ดีเหมือนกัน”

   หยา.... จริงเหรอ? มันต่างกันขนาดนั้นเลยเหรอ?
   ฮะๆ ให้รู้ไม่ได้หรอกนะว่าเพราะไม่ได้รักไงก็เลยต่างกัน เดี๋ยวมันจะเสียใจ...

   “แหม... คนเราก็ต้องมีพัฒนาการบ้างสิจะอ่อนหัดเหมือนเดิมตลอดได้ไงล่ะ” หนูรีบแก้ตัวพลางหัวเราะกลบเกลื่อน มันหัวเราะหึหึ รั้งเอวหนูเข้าไปหาแล้วกดท้ายทอยหนูลงไปจูบ

   “งั้นช่วยแสดงฝีมือที่พัฒนาแล้วให้ดูอีกสักรอบสิ อยากเห็น”
   คิรคริ ขอมาก็กล้าจัดให้ แล้วอย่ามาร้องโวยวายทีหลังนะคะว่าหมดแรง......

.......................................


   เพราะโรจน์มันกลุ้มใจเรื่องคุณแม่ที่ป่วยมันก็เลยไม่ได้ใส่ใจตัวเองหลายอย่าง โดยเฉพาะเรื่องเรียน เดือดร้อนหนูต้องมาตามเก็บให้มันอยู่เรื่อยๆ ทั้งงานวิชาชองครูเอ๋ให้ทำสิ่งประดิษฐ์ไปส่ง พี่ท่านวางโครงการทำตุ๊กตาไม้ซะหรูเลิศ ก็เห็นแค่แบบร่างค้างเติ่ง พอใกล้ถึงวันส่งหนูไปถามเข้ามันก็ตอบหน้าตาเฉยว่า ไม่ทำแล้วไม่มีอารมณ์

   หนูก็เลยต้องไปนั่งถักผ้าปูโต๊ะทั้งวันทั้งคืนจนนิ้วช้ำ นอนไม่พอตาบวม แล้วก็ไปนั่งหลับในห้องสอบอีกต่างหาก โดนอาจารย์ดุ เพื่อนด่าว่าทุ่มเทจนถึงขั้นว่าโง่ ทำไงได้ ก็รักไปแล้ว อะไรก็ต้องทำทั้งนั้นแหละ

   ใกล้สอบเสร็จแล้ว หนูนัดกับเพื่อนๆ จะไปดูหนังผีด้วยกัน ทั้งๆ ที่เป็นคนกลัวผีมากแต่ก็ชอบดูหนังผีมากด้วยเช่นกัน แต่ไม่กล้าไปคนเดียวค่ะกลัว ต้องไปกันหลายๆ คน นัดกันเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะไปวันอาทิตย์ แต่บังเอิญอาจารย์ดันแจ้งมาว่าโรจน์มันมีสิทธิ์รีเกรดวิชาคณิตศาสตร์ซึ่งคะแนนมิดเทอมมันโคตรต่ำ พอหนูไปพูดเข้าหน่อยมันก็บอกว่ามันไม่ทำหรอกรายงานรีเกรดขี้เกียจ หนูก็เลยโทรไปยกเลิกนัดดูหนังไปนั่งทำรายงานให้มันทั้งเสาร์อาทิตย์

   วันจันทร์หนูก็ไปโรงเรียนด้วยความอ่อนล้าและเมื่อยขบ เพราะเป็นเขียนเองทั้งเล่มไม่ได้พิมพ์เลยค่ะ เสียดายอยากดูหนังผีเรื่องนี้จังแต่เพื่อนๆ ก็ดูกันหมดแล้วไม่มีคนไปเป็นเพื่อนเลยอ่ะ แต่ช่างเถอะ รายงานรีเกรดเสร็จก็ดีแล้วล่ะ....


   สอบเสร็จแล้ว เข้าสู่ช่วงปิดเทอม หนูนอนพักอยู่กับบ้าน ได้ยินเสียงสายเข้ามารบกวนเวลานอน...

   “โมชิ โมชิ....ว่าไงโรจน์”

   “อะไรโมจิ? กินได้ป่ะ?”
   “ไม่ใช่ หมายถึงฮัลโหล ภาษาญี่ปุ่นอ่ะ”

   “อ๋อ..เออๆ มึงลงมาดูจดหมายหน้าบ้านสิ ” หา? ดูทำไม ยังไง งง แต่ก็ทำตามอย่างว่าง่าย
   ที่ตู้จดหมายหน้าบ้านมีซองแปลกๆ เพราะไม่ได้ติดแสตมป์ใส่อยู่ด้านในมีตั๋วหนังเรื่องที่หนูอยากดูใส่อยู่หนึ่งใบ

   “โรจน์ชวนเราไปดูหนังเหรอ?” หนูถามอย่างดีใจ... เพราะอยากดูมากนะเรื่องนี้ แต่หนูไม่ชวนมันเพราะรู้ว่ามันไม่ชอบดูหนังผี

   “เปล่า.... ให้ไปดูคนเดียว มึงอดดูหนังเพราะมาทำรายงานให้กูไม่ใช่เหรอ? กูออกตั๋วให้มึงเป็นการตอบแทนแล้วกัน”

   “โธ่....ถ้าไม่ไปด้วยเราก็ไม่ดูหรอก เราไม่กล้าดูคนเดียวอ่ะกลัว”
   “คนเดียวอะไรกันคนเต็มโรง”

   “แหม...ถ้าเรากลัวจะให้ไปกอดคนที่ไม่รู้จักหรือไงล่ะ”
   “กูซื้อตั๋วให้มึงแล้วมึงต้องไปนะ ไม่งั้นเสียดายของ ถ้ามึงไม่ไปมึงโดนแน่” เผลอเป็นขู่ตลอดอ่ะ

   “โรจน์....” กำลังจะต่อรองแต่อีกฝ่ายวางสายไปแล้ว 

   ง้า....อะไรกันเนี่ย....ทำไมเป็นคนแบบนี้!!! ที่หนูไม่ไปดูไม่ใช่ไม่มีเงินนะยะ แต่เพราะไม่กล้าดูคนเดียวต่างหาก แล้วทำไมต้องบังคับให้ไปดูคนเดียวด้วยอ่ะไม่เข้าใจเลย รู้อย่างนี้ไปดูกับพวกโอ๋ซะก็ดีหรอก แง้.....


   เศร้าใจได้ไม่นานก็ต้องไปแต่งตัวเพื่อออกไปดูหนังตามคำบัญชาการ ไม่นานหนูก็เข้ามานั่งอยู่ในโรงหนัง จนกระทั่งไฟในโรงดับเริ่มฉายหนังตัวอย่าง ใครบางคนก็เดินเข้ามานั่งข้างๆ พร้อมกับวางแก้วน้ำไว้ใกล้หนู หนูก็ไม่ได้หันไปมองหน้าหรอกค่ะ เพราะเกรงจะโดนหาว่าเสียมารยาท เผื่อผีออกมาแล้วกรี๊ดดังเขาจะจำหน้าได้เอา เลยสนใจมองแต่จอหนัง จนคนข้างๆ ยื่นป๊อปคอร์นมาแตะปากนั่นแหละเลยสะดุ้งแล้วหันไปมองถึงเพิ่งเห็นไอ้โรจน์ทำหน้าเมื่อยใส่ (ประมาณว่ากูมานั่งตั้งสามชาติกว่าทำไมมึงไม่รู้ตัววะอะไรเทือกนั้น)

   “อ้าว...ไหนว่าให้เรามาดูคนเดียวไง”

   “ก็อยากมา ทำไมอยากดูคนเดียวเหรอกูจะได้กลับ” มันถามทำท่าจะลุกขึ้น หนูรีบยึดมือให้นั่งลงทันที

   “เปล่าๆ ดีใจต่างหากล่ะ” หนูหันไปบอกพร้อมกับยิ้มให้เอียงคอไปพิงไหล่มันอย่างถือสิทธิ์ โรงหนังมืดๆ แบบนี้คงไม่มีใครมาสนใจหรอกมั้งว่าใครจะพิงใครยังไง ขอเวลาส่วนตัวให้ได้สวีทสักชั่วโมงครึ่งก็ยังดี....

................................................

   ดูหนังจบแล้วเราก็เดินออกมาด้วยกันเรื่อยๆ

   “หิวจังนะ...กินอะไรกันก่อนไหม?” หนูเป็นฝ่ายถามขึ้นมา ไหนๆ ก็ออกมาเที่ยวด้วยกันแล้ว
   “กินอะไรล่ะ?”

   “กินพิซซ่าไหม? โรจน์ชอบกินขนมปังกระเทียมนี่”
   “อือ...ก็ได้” มันตอบรับสั้นๆ แล้วก็พากันเดินเข้าร้านพิซซ่าฮัทไป สั่งอาหารจนเสร็จ

    “ที่จริงโรจน์ไม่ชอบหนังผีไม่ใช่เหรอ? ถ้ารู้ว่าดูได้คงชวนมาตั้งนานแล้ว” หนูถามอย่างร่าเริง
   “กูเคยบอกมึงเหรอว่าไม่ชอบ”

   “ไม่เคยบอก...แต่เคยได้ยินคุยกับมิ่งอยู่ว่าไม่อยากดูเรื่องผี”
   “ที่จริงก็ไม่ชอบหรอก แต่สงสารจิ้งจกแถวนี้นั่งทำรายงานให้กูจนอดดูเท่านั้นเอง”

   “แหม...แค่ทำรายงานให้แล้วได้มาดูหนังกับโรจน์น่ะ คุ้มนา วันหลังต้องทำอีก” หนูว่ายิ้มๆ

   “ไม่ต้องเลย รอบเดียวพอ คราวหน้าไม่มีทางมาด้วยเด็ดขาด หนังห่าอะไรไม่รู้ไร้สาระชะมัด ดูแล้วบั่นทอนจิตใจ ดูไปกรี๊ดไปก็ไม่รู้จะชอบอะไรนักหนา” มันบ่นหน้ามุ่ยจนอดขำไม่ได้

   “นั่นสินะ ถ้าไม่พิเศษจริงๆ ก็คงไม่อยากออกมาข้างนอกกับเราสองต่อสองหรอก เดี๋ยวมีข่าว นี่ออกมาเที่ยวกันแบบนี้วันนึงโรจน์ต้องไปขลุกกับจอยเป็นอาทิตย์เลยมั้ยอ่ะ” ถึงจะเหมือนแซวแต่ก็น้อยใจในที

   “คงไม่....เพราะกูเลิกกับจอยแล้วล่ะ” หาว่าไงนะ

    “เขาไปมีคนอื่นอีกเหรอ?” หนูถามเสียงเบา ตกใจเล็กน้อย

   “กูต่างหากที่มีคนอื่น กูต่างหากที่เอาแต่คิดถึงคนอื่นตลอดเวลา เพราะในช่วงที่เลวร้าย ใครคนนั้นจะคอยให้กำลังใจ คอยช่วยเหลือกูมาตลอด ทั้งๆ ที่กูเองก็ไม่เคยทำอะไรดีๆ ให้เขาเลย”
หือ... อะไรอ่ะ มันรักใครเหรอ?

เงยหน้ามองมันใจเต้นตึ้กตั้ก

   เอาล่ะสิ.... หมายความว่าไงนะ...

   พนักงานเสิร์ฟเอาอาหารมาเสิร์ฟ ขัดจังหวะ
   “แล้วมึงรู้ได้ไงว่ากูชอบกินขนมปังกระเทียม”

   “เคยแวะเข้าเซเว่นด้วยกันแล้วเห็นซื้อกิน ก็เลยจำได้”

“ที่จริงแล้วมีอะไรตั้งเยอะนะที่กูไม่เคย บอกมึงรู้ได้ไง”

   “รู้เขารู้เรารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง บางเรื่องถ้าเห็นก็จำได้ ถ้าไม่รู้ก็ถามมิ่งเอา ชอบหรือไม่ชอบอะไร ก็จำได้หมดแหละ”

   “มึงเนี่ย...รู้เรื่องของกูดีกว่าตัวกูเองอีกนะบางที”

   “ก็...เรื่องของคนสำคัญน่ะ ถึงไม่อยากจำก็จำได้”

   “นี่ถ้ามีผู้หญิงคนไหนรู้เรื่องของกูได้เท่ามึง หรือทำอะไรให้กูได้เหมือนอย่างมึง กูคงจะรักเขามากเลย” หนูชะงักไป แล้วก้มหน้าลงพยายามจะซ่อนใบหน้าเศร้าๆ แล้วฝืนยิ้มร่าเริง

   “ว้า....เสียดายนะที่ไม่ได้เป็นผู้หญิง โรจน์ก็เลยไม่ได้รักเรา....” หนูเอ่ยลอยๆ ออกไปด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะร่าเริงทั้งที่ภายในใจอดปวดแปลบไม่ได้

    “นั่นล่ะเป็นสาเหตุที่กูไม่ได้รักมึงที่ภายนอกเลย.... เพราะไม่มีส่วนไหนที่เป็นผู้หญิง”
   อึก.... ว่าไงนะ

   ทำไมล่ะ? ทำไมถึงไม่ได้.... แค่ไม่ใช่ผู้หญิง ก็เลยรักไม่ได้เหรอ? พูดแบบนี้มันเจ็บนะ ถ้าไม่รักแล้วทำไม...

   เกิดคำถามเด้งไปเด้งมาในสมอง มันต้องการจะสื่ออะไร....

   สิ่งที่หนูคิดและเข้าใจมาตลอดว่ามันรักหนู....เป็นการเข้าใจผิดอย่างนั้นเหรอ

   เหมือนบางอย่างมันเข้าหาตัวเองเลยนะ.... ถ้าโรจน์มันรู้ว่าเมื่อก่อนหนูไม่ได้รักมัน มันคงจะผิดหวังแบบนี้สินะ...



     
   เราสองคนเดินออกจากห้างไปที่รถโรจน์จอดอยู่ หนูยืนอยู่ข้างๆโรจน์ที่คร่อมลงที่รถเครื่องของมันเตรียมจะใส่หมวกกันน็อก หนูจับมือมันไว้แล้วมองด้วยแววตาที่สั่นไหว

   “อะไร”

   “ที่โรจน์พูดในร้านน่ะ หมายความว่ายังไงเหรอ?”

   “พูดอะไร คุยกันตั้งหลายเรื่อง” มันถามพร้อมขมวดคิ้วสงสัยแล้วก็เปลี่ยนเป็นประหลาดใจเมื่อหนูเบะหน้าจะร้องไห้อยู่รอมร่อ

   “มึงจะเป่าปี่หาพระแสงหอกหักอะไรเนี่ย”

   “จริงเหรอ?.... ที่โรจน์รักเราไม่ได้อ่ะ เพราะเราไม่ใช่ผู้หญิงอ่ะ”

   “อะไรของมึงเนี่ย”

   “ก็ที่พูดในร้านไง”

   “มึงคิดมากไปไหม ก็มึงพูดนำร่องมาก่อนกูก็เลยต่อมุก ผสมโรงไปเท่านั้นล่ะไม่ได้จริงจังซะหน่อย”

   “แล้วที่บอกว่าเลิกกับจอยเพราะมีคนอื่นน่ะมันใครกันล่ะ”

   “นี่มึงยังไม่เข้าใจอีกเหรอ?” มันถามด้วยใบหน้าเคร่งเครียด หนูส่ายหน้าดิก

   “ขอโทษนะ ที่เรามันโง่อ่ะ ถ้าไม่อธิบายเราไม่เข้าใจหรอก โรจน์ตั้งใจจะบอกอะไรเรากันแน่ ที่เลิกกับจอยไปเพราะมีใครอีก ใครที่คอยอยู่ข้างโรจน์คนนั้น ใครที่....”

   “มึงไง” หือ.....อะไรนะ?

   “อีโง่....ที่กูพูดถึงน่ะมันมึงไม่ใช่เหรอ? คนที่อยู่ข้างๆ กูเวลาที่กูไม่ใคร คอยช่วยเหลือกูทุกอย่าง ไม่ใช่มึงหรือไงทำไมเข้าใจอะไรยากจัง”

   “ก็โรจน์บอกเองนี่ว่าเพราะเราไม่ใช่ผู้หญิงก็เลยรักเราไม่ได้อ่ะ” หนูรีบสวนกลับไปพร้อมเบะหน้าสะอื้นต่ออีก

    “ใช่....กูจะรักมึงได้ก็ต่อเมื่อมึงเป็นผู้หญิง หรือไม่ก็รักตรงส่วนที่เป็นผู้หญิง โชคดีนะ ที่ตรงนี้ของมึงเป็นผู้หญิงน่ะ” มันจิ้มนิ้วชี้มาที่หน้าอกข้างซ้ายของหนู หนูมองหน้ามันด้วยตรงตาที่เบิกโพลงแสดงถึงความแปลกใจ และไม่เข้าใจในสิ่งที่มันพูด สมองประมวลผลอย่างหนัก

   “กูรักที่ตรงนี้ของมึงไง เข้าใจหรือยัง?”

   หนูเปลี่ยนใจหน้าเศร้าเป็นยิ้มทั้งน้ำตาผวาเข้าไปกอดมันทั้งตัวจนรถเอียง

   “นี่...เบาๆ สิรถจะล้มแล้วเห็นไหม” มันส่งเสียงห้ามเสียงหลง

   “จริงเหรอโรจน์ ไหนพูดใหม่สิ เราอยากได้ยินซ้ำอีก”

   “ไม่เอา รอบเดียวพอ พูดบ่อยเดี๋ยวเหลิง” มันมันด้วยเสียงไม่สนใจชาวบ้านเหมือนเดิม แต่หนูก็ไม่ได้สนใจกอดมันแน่นขึ้น

   “เหี้ย ปล่อยสักทีสิ นี่มันห้างนะโว้ย อายเขา” มันโวยวายแล้วผลักหัวหนูออกมา

   ชิ  ชอบใช้กำลังทุกทีเลยอ่ะ

   “ก็....แหม เราดีใจนี่”

   “เลิกดีใจแล้วขึ้นรถซะที จะได้กลับ”

   หนูยอมปล่อยมือแล้วก้าวขึ้นรถแต่โดยดี....แล้วกอดเอวมันแน่น

    “คืนนี้... ไปค้างบ้านกูไหม”

   แบบว่าแน่ใจนะว่าเป็นคำถามอ่ะ .....

   ช่างเถอะ เพราะยังไงคำตอบที่ออกมามันก็ไม่พ้น....

   “ม่าย.............” หนูลากเสียงยาวเหมือนเด็กๆ จนได้โรจน์หันหลังมาดู (อย่าหันมาสิยะ กลัวรถคว่ำค่ะ...)



    “ม่าย.........ปฏิเสธ”

   The end จบภาค ม.ปลายค่ะ.....
   .....................................................................................

   ตอนจบนี่ โรจน์มันเบาๆ นะ เวลาอยู่กับฐามันเลิกโหดไปเยอะเลย คงเพราะรักมากล่ะมั้งเลยทำให้คนเปลี่ยนไปได้เยอะขนาดนี้ จนดูเหมือนเป็นโรจน์ที่ไม่ใช่โรจน์เลย ฮาๆ ยิ่งตอนสารภาพรักตอนจบนี่ ไม่คิดเลยว่าโรจน์จะพูดอะไรแบบนี้ได้ แต่ “คำว่ารัก” ฐาไม่ได้ยินบ่อยๆ เหมือนตอนอยู่กับพี่โต้งหรอกนะคะ.... โรจน์มันหวงคงได้ยินแค่ครั้งเดียวล่ะมั้งแล้วก็ไม่ได้ยินอีกเลย....

   คำให้การของออยอาจจะมึนๆสับสนหน่อยนะ เพราะกว่าจะออกมาเป็นอย่างนี้ พล็อตเกี่ยวกับออย ชล ก็เปลี่ยนไปเปลี่ยนหลายตลบเหมือนกัน

   สำนวนตอนนี้อาจจะแปลกๆ เพราะนิไปดูโคนันคนแสดงเยอะไปหน่อย ติดลักษณะประโยคของญี่ปุ่นมาเลย ออกแปลกๆหน่อย

   
   ไม่รู้เหมือนกันว่าลืมแก้ปมตรงไหนบ้าง แต่ถ้ามีโอกาสจะไปตามแก้เอาทีหลังในภาคพี่โต้งนะคะ

   ถ้ามีเรื่องสงสัยก็ถามได้เลย เผื่อจะตอบนอกรอบ


   ส่วนเหตุผลที่น้องฐาไปเรียนคนเดียวไม่ใช่ทะเลาะอะไรกับเพื่อนหรอก แต่เป็นเรื่องความชอบในสขาที่เรียนน่ะค่ะ     น้องฐาติดโควต้าในสาขาที่ตัวเองชอบพอดีเลยตัดสินใจเข้าเรียนโดยไม่ได้ยื่นคะแนนสอบซ้ำ ส่วนเพื่อนๆ ที่เหลือ ไม่ได้เรียนในสาขาที่ติดโควต้า แต่ไปยื่นคะแนนอีกก็เลยไม่ได้เรียนที่เดียวกัน (ตัวนิเองก็ไม่ได้เรียนที่เดียวกับเพื่อนๆ กลุ่มเดียวกับม.ปลายเหมือนกัน)
   

ปล.


ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้.......


นิขอไปปิดทองก่อนล่ะนะคะ ฟิ้ววววววววววววววววววว

[SungMinKRu]

กรี๊สสสสสสส !!! ชอบโรจมากๆเลยอ่ะ ซึ้งจังเลย รู้สึกเขินพิลึกๆปวดหนืบตับหน่อยๆ

โอ๊ยยย !!! ชอบอ่ะ 

 


 

[gupalz]

เลิฟเลิฟ

[sirikanda28]

น้องฐานี่มีเสน่ห์
นะเนี่ย  ดูอย่าง
โรจน์สิยังรักน้อง
ฐามาก ๆ เลยและ
ยังพี่โต้งอีก

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

โรจน์พระเอกมากค่ะ เกือบลืมพระเอกตัวจริงแล้วเนี้ย 555

[sukie_moo]

น่ารักนะโรจน์  หลงรักความดีของน้องฐาซินะ

[ujen]

ตอนต่อไปได้อ่านพี่โต้งแล้วใช่ไหม

แล้วฐากับโรจน์เลิกกันได้ไงอ่ะอยากรู้จริงๆน่ะ

 

 

[TeuyHom]

โจรน์นี่ก้อน่ารักเปงเหมือนกันนะเนี่ย   อิอิ!!

[$VAN$]

โรจน์รักฐาที่นม...
อิอิ..ล้อเล่น
ความดีของฐาชนะเลิศ สยบโรจน์ราบคาบ จบดีมากเลยนิจ๋า
+1+เป็ด

ทีนี้ก็รอพี่โต้งมา...
อ๊ะ ด๊ะเมะ อิยะ อ๊ะ อ๊ะ....อิตัย อิคุ 

[topphy]

   จากที่เกลียดเปลี่ยนเป็นรักได้ไงก็ไม่รู้
โรจน์จ๋าเค้ารักโรจน์นะกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[Tiamo_jamsai]

    เพิ่งดูโคนันมูฟวี่15 เมื่วานเองค่ะสนุกดี  ในที่สุดพี่โต้งก้อจากลับมาแรว

[na_near]

"เท่โคตร"    ฉันรักใจแกเลยโรจนหว่ะ์ ต้องให้ได้อย่างงี้สิ ไม่เสียแรงทเชียร์แก
คำว่า"รัก" ไม่ต้องพูดบ่อยๆ  แต่หนักแน่นในความรู้สึก ในสไตล์ของโรจน์
กับคำว่า"รัก" ที่พูดบ่อยๆ  และลึกซึ้งขึ้น ทุกครั้งที่พูด  ในสไตล์ของพี่โต้ง
ไม่รุ้จะเลือกอันไหนดี เขินแทนน้องฐาจริงๆ


ปล. รักนะค่ะนิ  จะรออ่านภาคปกติต่อไป อิๆ

[CarToonMiZa]

ตอนนี้เอาใจไปเลยโรจน์
+1จ๊า

[uknowvry]

จบงี้เหรอเนี่ย...แล้วจะมีมาม่าของโรจน์ฐามั้ยอ่ะค้าบ อยากรู้มั่กๆ 555 ซาดิสเนอะเรา แอบคิดถึงพี่โต้งจริงๆ

[jiki]

สวัสดีตรุษจีน

เราว่าเราลืมปมเรื่องที่คบกับจอยไปเลยนะเนี่ย

ในที่สุดฐาก็มีความสุขนะ เฮ้อ เกลียดโรจน์จนเหนื่อยเลยเนี่ย

ส่วนออย มันเป็นคนยังไงกันแน่เนี่ย แต่อย่างว่า เด็กม.ปลายมันคิดอะไรแปลกๆกันอยู่แล้ว อืมๆ ตรรกศาสตร์ประหลาดๆ

[naumi]

ความรักนี่ดีเนอะ ต่อให้ตอนนี้ไม่ได้รักกันแล้ว แต่ครั้งหนึ่งก็เคยได้รัก พอคิดถึงมันก็มีความสุขนะ

จบตอนของโรจน์ได้ดีจริงๆเลย ภาพของโรจน์ในใจเรามีแต่ภาพดีๆ อยากให้ความรักนี้ของทั้งคู่คงอยู่ตลอดไป......

 

[vocaloid]

สวัสดีปีใหม่ค้าา
ตอนนี้เรายังไม่รู้สึกเลยว่าฐากับโรจน์จะเลิกกันยังไง ในเมื่อรักกันขนาดนี้!!!