ตอนที่ 38 ความหวัง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก....
น้องฐายืนเคาะประตูห้องตัวเองอยู่ค่ะ ไม่นานนักเดย์ก็เดินมาเปิดให้หนูเข้าไป
“โห.... แม่ผีเสื้อราตรี กลับเช้าป่านนี้เลยเหรอ?” เดย์ถามยิ้มๆ ใบหน้ามีแววล้อเลียน
“ค่า... ก็เพราะใครกันล่ะคะ ยืมกุญแจไปปั๊ม แล้วก็ดันมีเรียนซะเช้าทำเอาเราเข้าห้องไม่ได้อ่ะ” หนูจีบปากจีบคอกระแนะกระแหน
“อ้าว.... เออจริง โทษทีเราลืม” เดย์ว่าพลางหัวเราะแนบท้ายเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ
“อ้ะ ปั๊มเรียบร้อยแล้ว หมดประโยชน์แล้ว เอาคืนไป” เดย์ส่งกุญแจห้องคืนมา
“ขอบใจจ้า” หนูบอกพร้อมรอยยิ้มขณะยื่นมือไปรับกุญแจของตัวเองจากรูมเมท
“เดย์ต่างหากที่ต้องขอบใจ แล้วก็ขอโทษด้วยที่ทำให้ฐาเข้าห้องไม่ได้อ่ะ”
“ไม่เป็นไรๆ จะว่าไปก็ดีเหมือนกันที่เข้าไม่ได้” หนูว่าอย่างอารมณ์ดี เพราะการที่ไม่ได้เข้าห้องหนูก็เลยมีโอกาสได้แต่งสวยตั้งหนึ่งวัน ถือว่าเจ๊ากันไป แต่ท่าทางอีกฝ่ายจะคิดไปคนละเรื่อง
“เป็นไงล่ะ หายไปหลายวัน ท้องพรุนไปหรือยัง ไหนดูซิ” เดย์ก้าวมาประชิดแล้วแอบเนียนคลำพุงหนูซะงั้น แหมไม่คิดอะไรก็อย่ามาเล่นถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้สิ เค้าถือนะยะ...
“พรุนเรื่อง?” หนูย่นคิ้วทำหน้าฉงนทันที เบี่ยงกายออกงงๆ
“อ้าว ก็ที่เป็นห่วงกลัวจะโดนผ่าท้องแทนกบไง” เดย์เฉลยแล้วหัวเราะ
“ต๊าย....ช่างว่า ถ้าจะหาแผลอ่ะ หาข้างหน้าไม่เจอหรอกค่ะ ต้องไปหาข้างหลัง” หนูว่าไปอย่างคะนองปากตามนิสัย ทำเอาคนฟังชะงักไปเล็กน้อย อุ้ย...สงสัยจะพูดตรงไปนิด...
“สองคนนั้นน่ะเบาๆ หน่อยคนจะนอน” เสียงเอกลอยตามลงมาขัดจังหวะ ทำให้หนูเลิกสนใจเดย์แต่หันไปหาเจ้าของเสียง
“ขอโทษค่า.... กะเทยผิดไปแล้ว...” หนูรีบบีบเสียงเล็กๆ ตะเบ็งเสียงสิบแปดหลอดใส่คนที่นอนชั้นบนของเตียงทันที เอกไม่ตอบรับ แต่พลิกกายหนีเอาผ้าห่มคลุมโปงทำเอาหนูส่ายหัวพลางหัวเราะขำ
หันซ้าย หันขวามองไปรอบห้องตัวเองพลางขมวดคิ้ว
“ไม่อยู่แค่สองสามวัน ทำไมรกอย่างนี้ล่ะ ห้องหรือป่าเนี่ย?” หนูบ่นงุ้งงิ้งเดินไปหยิบกล่องนมที่ดื่มหมดแล้ววางทิ้งไว้บนโต๊ะรวมทั้งซองขนมที่ตกข้างเตียงเดย์ขึ้นมาใส่ถังขยะที่เต็มจนล้น มัดปากถุงแล้วเปลี่ยนถุงดำ
“แล้วจานข้าวเนี่ย กี่วันล้างเจ้าคะ?”
“ฮ่าๆ กลับมาก็บ่นเลยเนอะ ก็รออยู่ไงว่าเมื่อไรฐาจะกลับมาเก็บห้องให้สักที”
“แหม... ถ้าไม่อยู่ก็ทำเองบ้างก็ได้นี่คะ หัดไว้ เดี๋ยวเทอมหน้าก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วนะ”
“อ้าว.... จะไปไหนล่ะ นี่กะจะโดนไทร์ตั้งแต่เทอมแรกเลยรึไง”
อ้าว.... ปากหรือคะนั่น?
“ไม่ใช่... แต่จะออกไปอยู่หอนอกมั่งเหอะ ก็อยู่หอชายแล้วมันสวยไม่สะดวกนี่นา”
“รุ่นนี้อ่ะ ทำยังไงก็ไม่สวยมากไปกว่านี้แล้วมั้ง” เดย์แอบแขวะ
“ชิ...ดูถูก....ไว้ไม่อยู่ขึ้นมาเมื่อไร อย่ามาคิดถึงแล้วกัน” หนูตอบพลางเก็บจานพร้อมหิ้วถุงขยะจะออกไปนอกห้อง
........................
.............
วันนี้มีเรียนสิบโมงเช้าพร้อมเดย์ เราสองคนเดินออกไปพร้อมกันแต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินแยกไปหน้าหอแทนที่จะเดินไปที่บริเวณที่จอดรถ
“อ้าว ไม่ขับรถไปเหรอเดย์” หนูถามอย่างสงสัย หรือเรียกง่ายๆ ว่าชอบเสือกเรื่องชาวบ้านนั่นแหละ
“อ๋อ รถเสียนิดหน่อยเดี๋ยวนั่งวินไป”
“อ้าวแล้วไม่บอกอ่ะ ป่ะ ไปพร้อมกันนี่ล่ะ เดี๋ยวเราไปส่ง” น้องฐากะเทยไทยใจงามรีบเสนอตัวทันทีอย่างมีน้ำใจ เดย์ทำท่าคิดนิดหนึ่ง แต่หนูไม่ได้สนใจ เดินไปลากแขนเดย์ให้ตามมาที่รถทันที
เดย์ยอมเดินตามมาอย่างจำใจ แต่ครั้นเห็นหนูยกขาขึ้นคร่อมทางด้านหน้ารถ แทนที่จะวาดขาไปทางหลังรถซึ่งเป็นท่าการขับรถของผู้หญิงที่ใส่กระโปรงสั้นๆ เขาทำกัน มันก็กระแอมในลำคอขึ้นขัดจนหนูต้องหันไปมองอีกครั้ง
“ฐา... ถ้าจะให้ไปด้วยกันจริง ขอเราขับได้ป่ะ” เดย์ยื่นข้อเสนอด้วยใบหน้าแสดงความเกรงใจเล็กน้อย แต่หนูก็ไม่คิดอะไรมากค่ะ
“ได้สิ” พยักหน้าแล้วยิ้มหวานตอบ เดย์จึงยอมมาเป็นสารถีขับรถ
เนื่องจากนึกได้ว่าเดี๋ยวพี่โต้งก็คงมารับที่คณะ หนูก็เลยคิดว่าคงไม่จำเป็นต้องใช้รถเท่าไรนัก เลยตัดสินใจให้เดย์ยืมรถใช้ไปก่อนระหว่างที่รอรถซ่อม จึงบอกให้เดย์มาส่งที่คณะแทนที่จะเป็นฝ่ายไปส่งเขา
.................
................................
“ทำไมวันนี้กลับไปแต่งชายต่อแล้วอ่ะ วันนี้ครับพรุ่งนี่ค่ะหรือไงมึง?” อีหมอกถามมาขณะที่เรานั่งที่ม้าหินอ่อนข้างคณะตอนเที่ยงวัน
“ก็กูต้องเข้าไปเอาสมุดหนังสือที่หอชายนี่ แล้วจะให้สวยเด้งออกมาได้ไงล่ะ อีพี่หอยิ่งจ้องจะกินหัวกูอยู่ สงสัยอิจฉาที่กูสวยกว่า” จีบปากจีบคอตอบทันที
“แหม ใครขัดขวางไม่ได้หาว่าเขาอิจฉาไปหมด มันเป็นหน้าที่เขาโว้ย”
“แหม...เข้าข้างกันหน่อยไม่ได้ คอยดูนะเทอมหน้าจะย้ายไปอยู่หอนอก จะมีใครออกบ้างป่ะอยู่หลายๆ คนเฮฮาดี”
“เออ กูไป อยู่หอหญิงแล้วอ้อมอ่ะชอบหาเรื่องกู หาว่ากูแอบไปเหล่คนนั้นคนนี้ทั้งๆ ที่กูอ่ะรักเดียวใจเดียวจะตายไป” โอ๊ย....อยากจะอ้วก
“ต๊าย.... ไหนดูมือดิ๊ ไขว้นิ้วอยู่หรือเปล่า” ไม่ว่าเปล่า รีบโน้มตัวไปจับมือมันมาดูทันที
“ไอ้บ้า...” หมอกรีบด่ากลับมา ส่วนหนูหัวเราะร่า
“เออ ทำไมนึกอยากออกไปอยู่กับเพื่อนวะ กูนึกว่ามึงอยากจะอยู่กับรุ่นพี่วิทยาของมึงซะอีก”
“เขาชื่อพี่โต้งมั่งเหอะ เรียกซะ” หนูรีบแก้ชื่อคนรักโดยด่วน
“นั่นล่ะๆ” พยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจนัก
“ไม่ใช่ไม่อยากอยู่ด้วยนะ แต่กูแค่ไม่อยากไปยุ่งวุ่นวายกับเขามันมากเกินไปอ่ะ เดี๋ยวจะเบื่อกันเร็ว อยู่ด้วยกันอ่ะ มันก็มีทั้งข้อดีข้อเสียอ่ะแหละ ถ้าไม่รักกันมากขึ้นก็จะเลิกกันง่ายขึ้น พี่แกยิ่งอารมณ์แปรปรวนง่ายๆ อยู่ด้วย เกิดโมโหอะไรขึ้นมาแล้วนึกอยากถีบหัวกูส่งก็ซวยสิ ย้ายเข้าไปอยู่อ่ะมันง่าย แต่ตอนย้ายออกมาเนี่ยสิมันสะเทือนใจแล้วก็ลำบากหลายอย่างนะมึง”
“คืนดีกันยังไม่ทันเท่าไรก็คิดถึงตอนเลิกแล้วเหรอ”
“ช่วยไม่ได้นี่ คนมันเคย ชีวิตคนเรามันแน่นอนซะที่ไหน วันนี้อาจจะรักกันจนตายแทนกันได้ พรุ่งนี้อาจจะเกลียดกันมากซะจนอยากฆ่าอีกฝ่ายให้ตายก็มี อย่าว่าแต่เป็นแฟนกันเลย ขนาดแต่งงานกันแล้วเขายังอย่ากันถมถืด ในโลกนี้จะมีคนรักกันสักกี่คู่ที่จะได้อยู่ด้วยจนถึงวันตาย เคยได้ยินพระท่านเทศน์ไหม? ที่บอกว่าเวลามีแฟนอ่ะ ให้คิดไว้เสมอว่า “สักมันมึงต้องทิ้งกู” แล้วพอวันไหนโดนทิ้งขึ้นมา จะได้ตบเข่าฉาดแล้วพูดว่า “กูว่าแล้ว!!” อะไรเงี้ย” หนูทำเสียงจริงจังในตอนต้นและพูดติดตลกในตอนท้ายตามประสาคนไร้สาระ
ทั้งที่ความจริง หนูไม่มีวันร่าเริงหรือยอมรับความจริงได้ง่ายดายอย่างที่พูดได้เด็ดขาด เพียงแต่จะแสดงออกมากแค่ไหนเท่านั้นแหละ
“อีฐา...” หมอกทำหน้าเจื่อนขณะที่เรียกชื่อหนู
“หือ...อะไร? ไม่ต้องทำหน้าจ๋อยหรอกน่า ไม่ได้ซีเรียสอะไร กูก็แค่พูดเตือนสติตัวเองเท่านั้นแหละ ให้ทำอกทำใจซะบ้าง เผื่อเวลานั้นมาถึงจริงๆ จะได้ไม่เสียใจมากไง” หนูยิ้มกลบเกลื่อนให้เพื่อนอีกครั้งแต่หมอกกลับส่ายหน้าพยักพเยิดให้มองไปข้างหลัง ทำให้หนูเลิกคิ้วแล้วหันไปมองตาม
“พี่มาชวนไปกินข้าวเที่ยงค่ะ”
อ้าว.... ทำไมตายยากขนาดนี้ ชอบมาตอนเวลาสำคัญทุกทีเลยสิ!!
“พี่โต้ง.....”
…………………………….
“ไหนว่า จะมารับไปกินข้าวเย็นไงคะ?” หนูเริ่มต้นบทสนทนาด้วยน้ำเสียงเอาอกเอาใจสุดฤทธิ์ เนียนทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ก็เห็นว่างอนอยู่เลยทนไม่ได้ อยากจะมาเซอร์ไพร้ส์ให้หายงอนไวๆ แต่ใครจะนึกว่าต้องมาเซอร์ไพรส์ซะเอง” พี่แกตอบกลับมาเรียบๆ พร้อมสายเหนื่อยๆ
อึ้ย......เอาแล้วไง งานงอกอีกแล้วไง อยากจะเศร้า.... น้องฐาเศร้า
ท่ามกลางความเงียบงันในรถเก๋งคันเดิมของพี่โต้ง หนูนั่งเหงื่อตก หน้าซีด ปากสั่น หวั่นไหว....
โอ้วม่าย ไอ้เรื่องทำใจอ่ะก็บอกตัวเองว่าให้พยายามเตรียมใจไว้แต่เนิ่นๆ แต่ก็ไม่เคยคิดเลยว่ามันจะมาไวถึงขนาดนี้ ยังไม่ทันทำใจเลยอ่ะ ฮือ... โอ๊ย อยากจะตบปากตัวเองสักพันรอบ
อีฐา อีปากพาจน ปากไม่มีหูรูด พูดอะไรทำไมไม่มองซ้ายมองขวา ดูตาม้าตาเรือซะบ้าง
ทำไม ทำไม ทำไม
“หนูขอโทษ” หนูหลับตากล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้ง
ภาวนาว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ยินอะไรแย่ๆ
“น้องฐาขอโทษพี่ทำไมล่ะคะ?” พี่โต้งถามกลับมาเรียบๆ ซึ่งเดาไม่ออกว่าโกรธหรือเสียใจอะไรหรือเปล่า
“.....ก็.... ขอโทษที่หาว่าพี่อารมณ์ปรวนแปรง่าย แล้วก็เรื่องที่คาดไว้ล่วงหน้าว่าสักวัน....” หนูชะงักค้างไว้ไม่พูดต่อเผื่ออีกฝ่ายไม่ทันได้ยินก็จะได้รอดตัวไป....
แต่ความจริงมันเศร้า....
“สักวันพี่จะทิ้งหนู??” พี่โต้งเป็นฝ่ายต่อให้จบเสียเอง
แง้.....ได้ยินจริงๆ ด้วย โฮ....
เฮ้อ...คนเขาอุตส่าห์ยั้งปากไม่อยากพูดให้กระทบกระเทือนใจแล้วพี่จะพูดขึ้นมาเองทำไมกันคะ?
หนูกลืนน้ำลายเอื๊อกอย่างหวาดผวา
แม้ว่าเสียงของเขาจะเรียบๆ จนคาดเดาอารมณ์ไม่ได้ และก็ไม่ได้เยือกเย็นจนน่าขนลุกอย่างที่เคยเป็นมาเวลาโกรธก็เถอะ แต่มาย้ำคีย์เวิร์ดสำคัญแบบนี้ก็กลัวใจอีกฝ่ายเหลือเกิน...
กลัว...พี่แกจะตอบกลับมาว่า....
งั้นทิ้งตอนนี้เลยไหม? จะได้ตบเข่าฉาดได้เร็วๆ ไม่ต้องรอ
อ๊า..... ม่าย... แค่คิดก็ทำใจไม่ได้ แบบว่าพยายามทำใจไว้ล่วงหน้าก็ไม่ได้แปลว่ามันจะทำได้สำเร็จซะหน่อยนะ
หรือว่า....
จะโดนแขนยาวๆ คู่นั้นซ้ายมาขวาตาม หรือกะซวกให้ไส้ไหล ข้อหาที่ประณามไปว่าพี่ท่านอารมณ์ปรวนแปร
คงไม่หรอกมั้ง... พี่โต้งแกออกจะใจดี สำอาง ขี้ก้าง (สาบานนะว่าชม?) ไม่ได้นักเลงหัวไม้เหมือนไอ้โรจน์จะได้เอะอะก็หลังมือ....หรือเอาแต่ขู่ว่าจะเตะม้ามแตกอย่างเดียว
โอ๊ย.... เครียดจนหัวจะระเบิดตายแล้วเนี่ย
“พี่ขอโทษ” อีกฝ่ายพูดลอยๆ ขึ้นมาบ้างหลังจากที่นั่งฟังหนูเงียบไปนานอย่างน่าอึดอัด ทำให้หนูลืมตาขึ้นแล้วหันไปมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่แสดงความไม่เข้าใจ
“พี่ขอโทษหนูทำไม...หนูต่างหากที่ผิด” หนูถามอย่างแปลกใจระคนหวาดหวั่น มันคงเป็นความระแวงเฉพาะตัวสำหรับคนที่ชอบประชดอย่างหนูล่ะมั้ง
ในบางครั้งก็มักจะเอ่ยคำขอโทษออกไปก่อนจะแสดงความเห็นที่แปลได้ว่า รู้สึกน้อยอกน้อยใจในโชคชะตาอันอาภัพ หรือความผิดที่ตัวเองไม่ได้ก่อ หรือด่าทอตัวเองให้แหลกเละให้สาสมใจคนฟังกันไปเลย ถึงตัวเองจะชอบทำอย่างนั้นก็ไม่ได้ชอบให้คนอื่นทำเหมือนกันหรอกนะ
“น้องฐาไม่ผิดหรอกค่ะที่จะคิดอย่างนั้น ในเมื่อครั้งหนึ่งพี่ก็เคยทิ้งหนูไปแล้วจริงๆ แถมยังพูดจาทำร้ายจิตใจหนูไปมากอีกต่างหาก คนเราเมื่อเอ่ยปากเลิกรากันไปแล้วต่อให้กลับมาดีกันสักกี่ครั้งกี่หน แต่ความรู้สึกในตอนนั้นก็ไม่ใช่จะลืมหรือหายไปได้ง่ายๆ ตัวพี่เองก็พูดอยู่เรื่อยๆ ว่าไม่เชื่อใจหนู หนูจะไม่เชื่อใจพี่บ้างก็สาสมแล้วล่ะ” ว่าแล้วเชียวว่าต้องออกมารูปนี้ ถ้าไม่โกรธก็ต้องน้อยใจ แล้วบอกว่าเป็นความผิดตัวเอง
ฮือ... หนูไม่ชอบเลย ไม่อยากฟังอะไรแบบนั้น มันสะเทือนอารมณ์เหลือขนาด
กลัวว่าจะโดนเข้าใจผิดมากไปกว่านี้
“หนูไม่ได้ไม่เชื่อใจ ไม่ได้ไม่ไว้วางใจ ไม่ได้รักพี่น้อยลงหรืออะไรเลยนะ แต่หนูก็แค่...กลัว...”
กลัววันที่ต้องเอ่ยคำลาจะมาถึง
กลัวว่า...
หนูหายใจแรง แล้วน้ำตาก็หยดเผาะ ทั้งๆที่ยังไม่ทันเอ่ยปากในสิ่งที่ตัวเองคิดออกไปเลยด้วยซ้ำ จนอีกถอนหายใจแล้วหันมาหา
“โอ๋... อย่าร้องค่ะอย่าร้อง... ขี้แยจริงๆ เนอะคนเรา ยังไม่ได้ด่าสักคำ ไม่ได้ตีสักแปะ จะร้องทำไมเนี่ย” พี่โต้งหันมาปลอบเอาแขนยาวๆ มาโอบรั้งคอหนูเข้าไปหา กดศีรษะให้ซบอยู่กับอกของเขา มือใหญ่ลูบเส้นผมของหนูไปมาอย่างอ่อนโยน จนมันอดสะอื้นเบาๆ ไม่ได้
“นิ่งซะนะ ไม่เอาไม่ร้อง พี่ไม่ได้โกรธซะหน่อย ดีซะอีกที่จะได้รู้ว่าหนูคิดอะไรอยู่ ปกติเอาแต่ประชดประชัน ไม่ก็ติงต๊องไปวันๆ จนพี่ก็นึกว่าในสมองไม่ได้คิดอะไรซะอีก”
เอ๊ะ... ไอ้ข้างหน้าอ่ะก็ใช่นะไม่เถียง แต่ไอ้ข้างหลังเหมือนโดนด่าไงไม่รู้
ไม่มั้ง หนูอาจจะมองโลกในแง่ร้ายเกินไป ....
“เฮ้อ... พี่ขอโทษแล้วกันนะ สำหรับความทรงจำอันเลวร้ายที่พี่ก็ยังเสียใจเหมือนกัน แต่ในเมื่อคนเราย้อนอดีตกลับไปเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ ก็มีแต่ต้องปรับปรุงต่อไปในอนาคต... ไม่ต้องลืมก็ได้ว่าพี่ทำเรื่องไม่ดีมากมายแค่ไหน แต่สิ่งดีๆ ที่ทำให้พี่ก็คิดว่ามีไม่น้อยเหมือนกัน ต่อจากวันนี้พี่จะพยายาม.. พยายามทำเรื่องดีๆ ให้มากๆ จนเมื่อชั่งน้ำหนักแล้วเรื่องดีจะมีเยอะกว่าเรื่องไม่ดีนะคะ.......พี่คงสัญญาไม่ได้ว่าจะรักน้องฐาไปอีกนานแค่ไหนและจะเกิดอะไรขึ้นอีกต่อไปภายหน้า เพราะพี่ไม่สามารถล่วงรู้อนาคต แต่รู้เอาไว้แล้วกันว่าวันนี้...พี่รักหนูมาก...หวงมาก...และกลัวมากเหมือนกัน” หนูขยับกายออกจากอ้อมแขนที่โอบไว้หลวมๆ นั้นแล้วมองสบดวงตาที่จ้องมองมาทางหนู มันบ่งบอกความรู้สึกเหล่านั้นได้ชัดเจน จนหัวใจอดวูบไหวตามไปไม่ได้
“พี่กลัวอะไรเหรอคะ” หนูถามอย่างใส่ใจเป็นพิเศษ เพราะน้ำเสียงและแววตาที่แสดงออกมันดูเศร้ากว่าปกติ
“พี่ก็กลัวว่าน้องฐาจะทิ้งพี่เหมือนกัน” หา? ว่าไงนะ คิดได้ไงเนี่ย?
“หนูเนี่ยนะ?” หนูอุทานเสียงดังเอานิ้วชี้หน้าตัวเอง
“ทำไมล่ะ? ทีหนูยังกลัวได้ แล้วทำไมพี่จะกลัวบ้างไม่ได้” อีกฝ่ายถามกวนๆ
เออจริงเนอะ ลืมไปว่าในสายตาพี่เขาอ่ะ หนูมันพวกเชี่ยวชาญ เจ้าชู้ หูดำ มั่วอยู่แล้วนี่นา คิดแล้วก็ได้ปลงอนิจจัง
“หนูไม่ทิ้งพี่ก่อนหรอกค่ะ” หนูตอบกลับไปเสียงอ่อย พูดได้แค่นั้น ไม่อยากอธิบายอะไรเพราะแกก็คงไม่เข้าใจ บวกกับไม่อยากฟังคำแก้ตัวอะไรนัก
“ว่าได้ที่ไหน ก็อย่างหนูพูด...ชีวิตคนเราไม่แน่นอน....” เห็นไหม? ยอกย้อนซะไม่มี
โห ...นี่มาแอบฟังตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย ทำไมหมอกมันไม่เตือนหนูสักคำ ปล่อยให้ร่ายยาวขนาดนั้นได้ไง
หนูได้แต่ถอนใจปล่อยแกพรรณนาโวหารต่อไป ไม่อยากขัดศรัทธา คิดเองเออเองเก่งเหมือนใครก็ไม่รู้สิ
“แต่ก็ดีแล้วล่ะที่เราสองคนมากลัวอะไรคล้ายๆ กันได้ งั้นเรามาเปลี่ยนความกลัวให้เป็นความหวังดีกว่าเนอะ แล้วต่อไปก็ช่วยกันทำความหวังนั้นให้เป็นความจริง” พี่แกเปลี่ยนมาทำเสียงร่าเริงซะเฉยๆ
“ความหวังอะไรเหรอคะ?” หนูถามอย่างเสียไม่ได้
“หวังว่าสิ่งที่เราสองคนกลัว....จะไม่มีวันมาถึง...จะไม่มีวันที่ใครทิ้งใครเด็ดขาด”
พี่โต้งตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้มที่ทำให้อบอุ่นและเชื่อมั่น ทำให้หนูต้องยิ้มตอบ แล้วยื่นหน้าเข้าไปจูบเจ้าของความคิดสักหน่อยเป็นทำนองว่าเห็นด้วย ...
นั่นสิ... มัวแต่กลัวไปก็เท่านั้น บั่นทอนจิตใจเสียเปล่าๆ
ทำวันนี้ให้ดีที่สุดดีกว่า
ไหนๆ คิดจะรักแล้วก็อย่ากลัวเจ็บ...
เพราะถ้าไม่เจ็บก่อนแล้วมันจะเสียวได้ไงใช่เปล่า? (เอ๊ะคนละเรื่องแล้วล่ะ)
ระหว่างสัมผัสความนุ่มนวลของรสจูบ....จนแอบเคลิ้ม
หนูก็ได้แต่อธิษฐาน.... ขอให้ความหวังนั้นเป็นจริง....
ขอให้วันที่ต้องเอ่ยคำลา ....ไม่มีวันมาถึง.......
อืม.... อืม.....
จะว่าไปแล้ว... คำพังเพยที่ว่า “แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่” อะไรนั่นน่ะ จริงๆ มันต้องเป็น
“แค่ประกบปากก็สัมผัสถึงลิ้นไก่” หรือเปล่านะ??
แต่ก็สงสัยตัวเองอยู่ว่า ทำไมเวลากินลิ้นไก่ทีไร.....
ต้องอยากกินตับไก่ด้วยทุกทีก็ไม่รู้....
...อ๊า....เขิน....
................................................................
นึกว่าจะดราม่าซะแล้ว แต่ก็ไม่มาม่านะ แต่ก็เน่าๆ กันไปตามเรื่อง 555
มีคนคิดถึงโรจน์ด้วยอ่ะ ถึงกับจุดธูปเรียก โรจน์มันเป็นหมานะไม่ใช่สัมภเวสีจะได้เรียกกันแบบนั้น ต้องเคาะกะละมังเรียกเอาถึงจะมา (ล้อเล่น) แต่นิก็ไม่ค่อยอยากให้มันมา(เร็ว)เท่าไรหรอกสงสารฐา...
ส่วนที่สงสัยว่าฐาเลิกกับโรจน์ยังไงจะเล่าให้อ่านภาคนี้แหละ เรื่องเกี่ยวกับโรจน์จะมีโผล่มาทีละนิด ในภาพความหลังค่ะ แต่คงรออีกพักนึง ขอรอให้คนอ่านปรับตัวก่อนว่า พระเอกตัวจริงนี่มันพี่โต้งะนะไม่ใช่ไอ้โรจน์ เดี๋ยวจะพากันเขวเข้าฝั่งไม่รอดกันหมด ฮาๆ เพราะภาคมปลาย โรจน์มันเรียกคะแนนไว้เยอะ (ดีได้สองตอนสุดท้าย เอาใจไปเลย ขนาดนิยังแอบหวั่นไหว ต้องรีบจบก่อนกลัวมีเปลี่ยนพระเอกลางคันกร๊ากกก) เออ... ลืมแปะผลโหวต พระเอกคนไหนถูกใจที่สุด พี่โต้งสิคะ อ่อนโยนใจดี น่ารักที่สุด 59 (60.2%)
โรจน์ก็ดีนะ โหดเถื่อนเลว ถกใจมากมาย
11 (11.2%)
ดีทั้งสองคนเลย อยากเก็บไว้สองเลยได้ป่ะ?
23 (23.5%)
ได้เหรอ??? ไม่ไหวทั้งสอง น้องฐา โสดดีกว่านะคะ
5 (5.1%)
จำนวนผู้โหวตทั้งหมด: 98
พี่โต้งชนะเลิศไปตามระเบียบ...
เพราะแฟนพี่โต้งก็ไม่อ่านภาคโรจน์กันด้วยนะ
แล้วโรจน์มาดีได้สองคนสุดท้ายก็ไม่ทันแล้ว เพราะคงโหวตกันไปแล้วฮ่าๆ
ฮ่าๆ แบบว่าขอสองคนเยอะแฮะ
แต่คงไม่ไหวอ่ะ เพราะพี่โต้งกับโรจน์มันขี้หวงกันทั้งสองคน คงอยู่แบบไม่ตีกันไม่ได้อ่ะ
แปะโหวตอันที่สองไป แต่กลัวคนอ่านงงคำถาม เลยลบออกไปแล้ว เอาไว้คิดอะไรใหม่ๆ ได้ค่อยตั้งโหวตใหม่นะคะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ และทุกบวกนะคะ จุ๊บๆๆๆ
ปล. คิดถึงคนอ่านจัง วู้....
โพลล์
หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190> (อ่าน 1226696 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก