ตอนที่ 39 รูมเมท..
ท้ายที่สุด มื้อนั้นเราก็ไม่ได้ไปทานอาหารที่ร้านใดหรอกค่ะเพราะมัวแต่ไกล่เกลี่ยปัญหาครอบครัว กลัวว่าจะไปเรียนคาบบ่ายไม่ทันเลยจบลงที่ข้าวกล่องเซเว่นไปตามระเบียบ คืนนั้นหนูก็ไปค้างที่ห้องพ่อค้าตับอีกจนได้ เพราะยังค้างคาเรื่องลิ้นกับตับไม่จบมาตั้งแต่ตอนกลางวัน พี่แกก็สัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะเลยว่าจะตื่นแต่เช้าไปส่งหนูเปลี่ยนชุดที่หอ แต่พอเอาเข้าจริงๆ
“พี่คะ...พี่คะ....” น้องฐาเปล่งเสียงเรียกซ้ำๆ เพื่อพยายามปลุกคนขี้เซาให้ตื่นจากนิทราอันแสนสุขให้ไปส่งหนูกลับหอชายอีกครั้งในตอนเช้า...
“ห้านาทีนะคะ พี่ลืมตาไม่ขึ้นค่ะ” อีกฝ่ายตอบกลับมาทำให้หนูต้องขมวดคิ้วมุ่น ด้วยความกระวนกระวายใจ
พี่คะ... ได้ข่าวว่า “ห้านาที” มาสามสิบแปดรอบแล้วเหอะ ปลุกตั้งแต่หกโมงเช้าก็บอกสิบนาทีมาสองสามรอบจนหนูรอไม่ไหวตัดสินใจหนูอาบน้ำ แต่งตัวเปลี่ยนเป็นชุดนิสิตหญิงเรียบร้อยแล้ว พี่ท่านก็ยังไม่ตื่นบรรทม แค่เสียน้ำสองสามรอบแค่นี้ทำมาเป็นหมดแรง อ่อนนะยะ.... ไม่ไหวๆ
อารมณ์รีบเพราะต้องกลับไปเอาของที่หอใน บวกกับเกรงใจไม่อยากปลุกอีพ่อค้าตับขึ้นมาก่อนเวลาอันควรเพราะพี่แกมีเรียนตั้งสิบโมงทำให้ตัดสินใจนั่งวินไปหน้าหอชายแทนค่ะ แต่เข้าไปไม่ได้เพราะใส่ชุดนิสิตหญิงอยู่ ไม่อยากเด่น หนูก็เลยโทรบอกเดย์ให้เอาชีทบนโต๊ะลงมาให้
รอตะเข้อยู่หน้าหอชายนานสองนานก็ยังไม่มีใครมาติดกับสักทีสงสัยเจ็ดโมงกว่านี่จะเช้าไป เลยไม่ใครตื่นมาเรียน ฮา จนกระทั่งเดย์เดินลงมาในชุดนิสิตเต็มยศ หนูก็ยิ้มร่าดีใจที่เห็นมันแต่อีกฝ่ายกลับมองผ่านเลยค่ะหันไปมองทางอื่นแทน จนหนูต้องเรียกชื่อมันตั้งสองสามรอบถึงหันมาเห็น ชายหนุ่มรูปร่างสมส่วนสวมแว่นตาสี่เหลี่ยมเดินเข้ามาหาด้วยสายตาที่แสดงว่าประหลาดใจกับลุคใหม่ของหนูโดยไม่ปิดบัง
“นี่ฐาจริงๆ เหรอ?” มันถามอย่างไม่เชื่อสายตา แล้วมองหนูตั้งแต่หัวจรดเท้า จนหนูต้องแอบมองตาม
อะไร? มีอะไรแปลก ก็แค่ชุดนิสิตหญิงฟิตเปรี๊ยะ กับกระโปรงทรงเอยาวครึ่งน่อง ส้นสูงอีกคู่ คาดผมรูปโบว์สีชมพูหวานจ๋อย แต่งหน้าก็ไม่จัดมาก ออกใสๆ เทรนเกาเหลีนี่มันประหลาดตรงไหนกันคะ?
“อะไร มองด้วยสายตาอึ้งขนาดนั้นน่ะไม่เคยเห็นคนสวยหรือไงยะ” หนูหน้ามุ่ยแล้วถามเดย์ที่ยืนจ้องเอาๆ เหมือนกันเห็นสัตว์ประหลาดนอกโลก ที่จริงก็เสียเซลฟ์แต่ยังไม่วายทำปากเก่งไปตามนิสัยและกมลสันดาน
“เปล่า... แค่แปลกตานิดหน่อย อ้ะนี่ชีท” มันปฏิเสธแล้วยื่นชีทส่งให้เบี่ยงประเด็น ซึ่งทำให้หนูแอบเคืองเล็กน้อย ทำลายความมั่นใจชาวบ้านเขาซะยับเยินแล้วมีหน้ามาร้อง “เปล่า” อีก มันใช้ได้ซะที่ไหนกันล่ะ
“แล้วนี่มายังไง ไหนล่ะสารถี”
“พี่เขาลุกไม่ไหว นั่งวินมาอ่ะ” หนูตอบไปตามธรรมดา แต่อีกฝ่ายกลับทำหน้าคิดลึกไปถึงไหน
“อ้อ... เมื่อคืนหนักไปหน่อย งั้นสิ” อุ้ย แรงนะยะ
“บ้า เดย์พูดอะไรก็ไม่รู้...” หนูทำเป็นด่าแล้วยกมือตีอีกฝ่ายเบาๆ เป็นการแก้เขิน
“ล้อเล่นหน่อยเดียวตีซะแรง... สรุปว่ามาคนเดียวใช่ไหมจะได้ไปด้วยกัน เดย์มีเรียนแปดโมงพอดี”
“จ้าๆ ไปๆ” หนูรับคำ แล้วยืนรอเดย์ที่เดินเข้าไปเอารถในหออีกครั้ง
....................
..................................
ระหว่างเข้าเรียนวิชาแรกของวัน เบอร์หนู (ซึ่งตอนนี้พี่โต้งเอาไปใช้) ก็กระหน่ำโทรเข้าหลายสาย ซึ่งระหว่างคาบหนูไม่อาจหาญรับโทรศัพท์หรอกค่ะเพราะเกรงใจอาจารย์ เลยกดปิดเสียงไป แต่อีกฝ่ายไม่เลิกโทรสักทีหนูก็เลยปิดเครื่องไปเสียเลยแก้รำคาญ ขอโทษนะคะพ่อค้าตับ ตอนนี้ยังไม่หิว เอาไว้โอกาสหน้าค่อยว่ากันนะคะพี่...
เนื่องด้วยวิชาแรกอาจารย์ปล่อยช้า และเราต้องเดินไปคณะที่อยู่ข้างกัน (คณะศิลปกรรมศาสตร์อยู่ติดกับคณะมนุษยศาสตร์ฯ) หนูก็เลยไม่ได้โทรกลับจนล่วงเลยผ่านไปค่อนวันหนูก็ลืมไปเลยค่ะ มารู้สึกตัวอีกทีก็บ่ายสามโมง ตอนเรียนคาบสุดท้ายเสร็จแล้วนั่นแหละว่าหนูปิดเครื่องไว้ พวกเราเดินมายืนหน้าคณะเตรียมตัวแยกย้าย
“ฐามึงจะไปไหนต่อเนี่ย กูจะได้ไปส่ง” หมอกถามขึ้นมาเพราะเป็นที่รู้กันว่าหนูยกรถตัวเองให้เดย์ยืมไปแล้วก็เลยต้องติดสอยห้อยตามอีหมอกไปโดยปริยาย
“จะไปไหนล่ะก็ต้อง...”
ใจหนึ่งก็คิดว่าจะกลับหอชายตามความเคยชินแต่ก็ต้องชะงักก็สภาพหญิงจ๋าขนาดนี้จะเข้าหอชายยังไงคะ?
ต้องกลับห้องพี่โต้งไปเปลี่ยนชุดก่อน...เอ๊ะ พี่โต้ง??
พี่โต้ง?? อ๊ะ....กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
ตายจริง!! ลืมโทรกลับหาพี่โต้ง
หนูรีบละล่ำละลักหยิบมือถือขึ้นเปิดเครื่องอย่างว่อง ทันทีที่หน้าจอเข้าสู่สภาพปกติ มือถือก็สั่นระรัวปรากฏรูปภาพซองจดหมายแสดงว่าข้อความเข้าถี่ยิบ ซึ่งเป็นข้อความว่า........ พยายามติดต่อคุณเวลา......
แอบเหวอไปนานจนหมอกต้องก้าวเข้ามาใกล้แล้วลดมือถือลงดูข้อความเด้งเข้าด้วยสีหน้าทึ่งๆ
“แม่เจ้า... พี่แกโทรหามึงอย่างเยอะอ่ะ เป็นร้อยเลยไหมเนี่ย” มันแซวขำๆ ในขณะที่หนูขำไม่ค่อยออกเท่าไร พยายามโทรกลับหาตัวเอง เอ๊ย!โทรกลับเข้าเบอร์ตัวเองอย่างด่วน แล้วก็ไม่ผิดไปตามคาดเท่าไรเลย เพราะทันทีที่อีกฝ่ายรับสาย ก็ตะคอกกลับมาทันทีทันใดว่า
“เพิ่งรู้ตัวหรือไงว่าต้องโทรกลับ!!” น้ำเสียงออกแนวโมโห เลือดขึ้นตาเต็มที่เลยค่ะ แง้ น่ากลัวที่สุด
“อ่า... หนูเรียนทั้งวันเลยพี่ เพิ่งว่างตอนนี้เอง” หนูทำเสียงคิกขุทันที ประหนึ่งว่าไม่มีความผิดใดๆ
“อ๋อ เหรอ? กลางวันก็ไม่ได้พักได้ผ่อนกินข้าวเลยรึไง มันยุ่งมากขนาดนั้น??”
“ก็...แบบว่ายังวาดรูปที่เป็นการบ้านไม่เสร็จอ่ะก็เลยต้องทำให้เสร็จอ่า...” หนูรีบแก้ตัวด้วยเสียงออดอ้อน
“พี่โทรหากี่สิบสายรู้บ้างไหม ไม่รับไม่พอยังปิดเครื่องอีก ไอ้เราก็ห่วงไปสิ กังวลไปสิ ป่านนี้งอนตุ๊บป่องไปแล้วรึเปล่าที่ไม่ยอมตื่นมาส่ง จะนั่งเศร้าหาว่าเราไม่สนใจหรือเปล่า หายไปทั้งวัน พี่ก็นึกว่าเป็นอะไรไปแล้วหรือเปล่า” โห คิดไปถึงไหนคะเนี่ย? แอบเว่อร์อ่ะค่ะ
“โธ่พี่ คิดมากน่า หนูไม่ได้งี่เง่าขนาดนั้นซะหน่อย” หนูรีบบอกทันที ไอ้เรื่องอยากเป็นผู้หญิงหรือมีนิสัยบางอย่างเหมือนผู้หญิงจำพวกขี้งอนประชดเก่ง อะไรไปบ้างแต่สิ่งที่คิดว่าจะต้องไม่เหมือนให้ได้ก็คงเรื่องเอาแต่ใจตัวเองนี่ล่ะ อย่างน้อยก็ต้องเพลาหน่อยๆ ไม่งั้นคงแย่
“งั้นเหรอ” พี่เขารับคำพลางถอนหายใจยาวๆ หนึ่งเฮือกจะจะระอาใจนิดหน่อย “เฮ้อ....งั้นก็ดีแล้ว งั้นที่โทรมานี่คือเรียนเสร็จแล้วเหรอ?” พี่แกปรับเสียงกลับเป็นปกติค่ะ คงโกรธคนน่ารักไม่ลงน่ะ อิอิ
“ค่ะ เรียนเสร็จแล้ว” หนูตอบเสียงหวาน
“เหรอ? พอดีตอนนี้พี่เรียนอยู่อ่ะค่ะคงยังไปหาไม่ได้ น้องฐารอแถวๆ นั้นก่อนได้ไหม จะไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดหรือเล่นเน็ตที่สำนักคอมก็ได้ เดี๋ยวห้าโมงพี่โทรหาอีกที”
“อ่า...ได้ค่ะ หนูรอได้ พี่ตั้งใจเรียนเถอะค่ะ” หนูตอบรับแล้ววางสายไป เงยหน้าขึ้นมามองหน้าหมอก....
“มึงนี่มันสุดยอดจริงๆ กูเห็นมีแต่ฝ่ายภรรเมียเขาโทรจิกตามผัวยิกๆ นี่ดันกลับกันซะงั้น”
“ช่วยไม่ได้นี่ ก็กูมันสาวสุดฮอต พี่เขาก็ต้องห่วงต้องหวงเป็นธรรมดา” หนูเชิดหน้าตอบอย่างมั่นใจตัวเอง
“แหวะ” หมอกแสร้งทำท่าอาเจียน มันคงรับไม่เรื่องจริงไม่ได้ “ว่าไงจะไปไหน? เร็วๆ กูจะได้รีบไปรับอ้อม”
“แล้วพวกมึงจะไปไหนกันล่ะ?”
“ว่าจะไปดูหนังกันสองคน มึงจะไปด้วยป่ะล่ะ ไม่ต้องกลัวเป็นกขค.หรอกนะ กูไม่คิดอะไรหรอก”
ชิ!! พูดอย่างนี้น่ะมันดักทางกันชัดๆ เลยไม่ใช่หรือไง? แต่เสียใจด้วยนะ หนูไม่ได้มีสามัญสำนึกขนาดนั้น ยิ่งห้ามไม่ให้ไปก็ยิ่งอยากจะแกล้งด้วยซ้ำ แต่ติดที่ว่าไปดูหนังก็ไม่รู้ว่าได้ดูรอบไหนจบกี่โมงเดี๋ยวพี่โต้งแกจะรอนาน ยิ่งอารมณ์เสียอยู่ไม่อยากให้มันแย่ไปกว่านี้
“ถ้ารีบก็ไปก่อนเถอะ เดี๋ยวกูรอพี่โต้งแถวนี้แหละ” หนูตอบมันตัดรำคาญ แล้วหมอกมันก็ชิ่งหนีไปโดยไม่เป็นห่วงเป็นใยหนูบ้างเลย ว่าจะโทรไปหากิ๊งแก้เหงาเครื่องพี่โต้งก็ไม่มีเบอร์อีก แย่จัง
จะรออยู่คณะตั้งสองชั่วโมงก็นานเกิน ก็เลยเดินไปหอสมุดฆ่าเวลา ระหว่างเดินอยู่ตรงฟุตบาท เวฟคันหนึ่งก็มาจอดเทียบ พร้อมคำทักทาย
“น้องสาว จะไปไหนครับ ให้พี่ไปส่งไหมจ๊ะ?”
หนูเลิกคิ้วหันไปมองตามเสียงอย่างแปลกใจแล้วก็ต้องหลุดขำ เมื่อเจอเดย์ที่ขับรถของหนูมาจอดข้างๆ หนูไม่ต้องคิดนานรีบโดดขึ้นรถตัวเองที่มีหนุ่มแว่นเป็นสารถีอย่างว่องไว พร้อมบอกจุดหมายปลายทาง
“หอสมุดค่ะ”
เดย์พาหนูไปหอสมุดตามสั่ง แต่ไม่ได้แค่มาส่งเพราะมันยังมีเรียนอีกวิชาตอนห้าโมงเย็นแต่ตอนนี้ว่าง เราก็เลยพากันเดินเข้าหอสมุด แต่ไม่ได้ไปอ่านหนังสือนะคะ ไปเล่นเน็ตต่างหาก
“ดูหนังกันไหม?” อีกฝ่ายถามขึ้นมาระหว่างที่เดินเราอยู่ในลิฟท์
“ไหนว่ามีเรียนห้าโมงไงแล้วจะดูทันเหรอ?”
“ทันสิ หนังฉายบ่ายสามห้านาที จบสี่โมงครึ่ง” เดย์บอกพร้อมยิ้มให้เอามือชี้ให้ดูตารางฉายหนังประจำสัปดาห์ของหอสมุด หนูหลุดขำอีกรอบ เมื่อดูชื่อหนังแต่ละเรื่อง เก่าได้อีก!
“ดูแล้วทั้งนั้นอ่ะ...” หนูว่าไป
“ดูแล้วดูอีกก็ได้นี่ ห้องฉายหนังมันมืดดี เผื่อจะงีบสักหน่อย” เดย์บอกเหตุผลหลัก ทำให้หนูพยักหน้าเห็นด้วย เสียงดังไม่เป็นไร แต่เก้าอี้นิ่ม ห้องมืด แอร์เย็น เข้าไปหลับก็ได้เนอะ....
...............
.......................
“ฐา....ฐา..... เฮ้ย ตื่นดิ หนังจบแล้วนะ”
อื๊อ.... อะไรกันคะ จบอะไรกันกำลังฝันดี...
ลืมตาขึ้นอย่างงงๆ ปรากฏว่า ห้องฉายหนังที่มืดสนิทตอนนี้เปิดไฟสว่างจ้า จอหนังดับลงคนอื่นๆ ทยอยเดินออกจากห้อง ส่วนตัวหนูหลับซบไหล่เดย์อย่างสบายอกสบายใจไม่มีทุกข์ร้อนเลย
กรี๊ด.... ตายแล้ว ทำอะไรลงไปเนี่ยฉัน? หนูรีบเช็ดมุมปากตัวเองเผื่อจะมีน้ำลายหยดลงมาสร้างความอุจาด จัดทรงผมและที่คาดผมให้เข้าที่ หันไปยิ้มอายๆ ให้รูมเมทที่พยายามกลั้นขำ เราสองคนเดินออกมาจากห้องฉายภาพยนตร์
“สี่โมงสี่สิบแล้วเดี๋ยวเดย์คงต้องไปเรียนแล้วล่ะ ฐาจะอยู่นี่ต่อไหม?”
“ลงไปพร้อมกันเลยก็ได้ พี่เขาคงใกล้เรียนเสร็จแล้วล่ะ” หนูตอบแล้วเราสองคนก็เดินลงมาที่ชั้นล่างของหอสมุด ซึ่งหนูว่าจะนั่งรอข้างล่างซะเลย
“งั้นไปก่อนนะ” เดย์บอก หนูพยักหน้าโบกมือบ๊ายบายเหมือนเด็ก เดย์หมุนตัวเหมือนจะเดินออกไปแต่ก็ชะงักแล้วหันกลับมาใหม่
“คืนนี้จะกลับหอหรือเปล่าน่ะฐา” จู่ๆ ก็ถามขึ้นมาซะเฉยๆ ทำเอาหนูงงเหมือนกัน
“ไม่รู้สิยังไม่แน่เลย ทำไมเหรอ?”
“เปล่า แค่ถามดู พักนี้ไม่กลับห้องบ่อยนี่” มีการทำเสียงเหมือนน้อยใจนิดๆ แต่หนูอาจจะคิดไปเองก็ได้ “แหม...กลัวห้องรกแล้วไม่มีแม่บ้านตามเก็บก็ว่ามาเหอะไม่ต้องทำเป็นห่วงหรอก” หนูพูดดักคออย่างรู้ทัน หัวเราะตบท้ายอย่างอารมณ์ดี
“เปล่าสักหน่อย ก็แค่ห้องมันดูว่างๆ โล่งๆ เงียบๆ เพราะเดี๋ยวนี้ไอ้เอกมันก็ไม่ค่อยจะกลับเหมือนกัน”
อ้อ... สงสัยเดย์จะเหงาที่รูมเมทไม่อยู่ห้องกันเลยนี่เอง
“แหม... เหงานี่เอง ช่วยไม่ได้อ่ะนะ มีรูมเมทสุดฮอตก็อย่างนี้ล่ะ อีเว้นท์เยอะ ออกงานบ่อยไม่ค่อยมีเวลากลับบ้าน” หนูเล่นมุกอะไรไปคะ ตัวเองก็ยังงง ฮ่าๆ
เดย์ส่ายหน้ากับมุกฝืดแต่ก็ยังทัก
“เดี๋ยวนี้ฐาร่าเริงแจ่มใสขึ้นเยอะเลยเนอะ”
“อะไร ก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว”
“ก็ใช่ แต่ดูเหมือนตอนนี้ ดูมีความสุขแล้วก็สวยขึ้นกว่าเดิมเยอะ” อุ๊ย ชมกันซึ่งๆ หน้าก็เขินหมดสิคะ แหม
“ต๊าย ขนาดนั้นเชียว เขินนะเนี่ย มันคงเป็นพลังรักน่ะ โลกก็เลยสดใสอะไรๆ ก็เป็นสีชมพูไปหมด” หนูทำสีหน้ามีความสุข ทำตาสดใสปิ๊งปั๊งแอ๊บแบ๊วไปตามเรื่อง
“นี่ชอบเขามากขนาดนั้นเลยเหรอ? รุ่นพี่ผ่ากบนั่นน่ะ” รู้ได้ไงว่าเด็กวิด – ยาต้องผ่ากบ อาจจะไม่ทุกคนก็ได้ย่ะ
“อือ... มากสิ ไม่ชอบมากจะไปซื้อตับทุกวันเหรอ” หนูตอบแบบหน้าตาเฉยมากค่ะ แต่ทำเอาคนฟังนิ่งอึ้งไปเป็นครู่ ซึ่งทีแรกหนูก็นึกว่าเขาจะรับไม่ได้ที่หนูพูดตรงไปนิดนึงแต่ที่จริงกลับไม่ใช่
“น่าอิจฉาเนอะ... ทีนี้ในห้องก็เหลือแต่เดย์คนเดียวแล้วสิที่ยังโสด” ในน้ำเสียงมีแววเศร้าเล็กน้อยจนแอบสงสารแต่ให้ปลอบใจก็ทำไม่เป็น เลยได้แต่ทำเป็นสนุกสนานขี้เล่นต่อไปอีก
“ชิ ไม่ต้องมาทำเป็นอิจฉา... ตอนโสดกันสองคนน่ะ อุตส่าห์ยั่วยวนชวนมากิ๊กจะได้สละโสดพร้อมกันก็ไม่ยอมเองนี่ ทีนี้ล่ะมาคร่ำครวญ สมน้ำหน้าแล้ว แบร่...” หนูพูดแล้วแลบลิ้นใส่ประกอบ กะว่าจะทำให้อีกฝ่ายอารมณ์ดีขึ้น เดย์พยายามกลั้นขำก่อนจะนิ่งไปอีกครู่หนึ่งก่อนจะตอบ....หรือถามก็ไม่รู้นะ กลับมาว่า
“จริงดิ? งั้นถ้าตกลงตอนนี้ล่ะ ยังทันอยู่ไหม?” 
...................................................
ช่วงนี้ไม่ค่อยฮานะ ออกมาน่ารักๆ แทน คงเพราะน้องฐาเป็นกะเทยสวยไปแล้ว เมื่อก่อนยังผมสั้น แต่งชาย แล้วแอ๊บๆ อยู่เลยเดี๋ยวนี้พัฒนาแล้วนะยะ...
ตอนนี้พ่อค้าตับออกมาน้อยจัง ออกมาวีนแล้วก็หายไป ฮ่าๆ
ส่วนเดย์ โผล่มายังไงหว่า... นิก็ยังงง อาจจะเป็นตัวละครประกอบที่โผล่มานานแล้ว (ตั้งแต่ตอนที่เลิกกันคราวแรกไง) แต่ไม่ค่อยเด่น ช่วงนี้ก็จะมีบทเพิ่มขึ้นเยอะหน่อย เข้ามาช่วยดำเนินเรื่องค่ะ สร้างสีสันแล้วก็แย่งซีนพ่อค้าตับเบาๆ แต่ถ้าถามว่าจะมาม่าไหม ก็คงไม่หรอก ไม่ได้ทำให้ทะเลาะกันรุนแรง (เท่าไร) แต่แค่หึงหวงบ้างนิดหน่อย (จริงดิ?)
เอาน่าๆ
เชื่อว่า การผ่านอุปสรรค...จะทำให้รักยืนยาว
ขอให้ทุกอย่างที่เข้ามาเป็นบททดสอบ มิใช่บททดลอง!
รักคนอ่านค่ะ จุ๊บๆ
โพลล์
หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190> (อ่าน 1226857 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก