ต้มน้ำร้อนกันทำไม ตอนนี้ไม่มีมาม่า มีแต่........
ตอนนี้ขอความกรุณาอ่านทอล์คตอนท้ายให้จบด้วยนะคะ!! ตอนที่ 42 ยิ่งกว่าตุ๊กแก
“น้องฐา...ทำไมไม่กินล่ะคะ” พี่โต้งถามมาเสียงอ่อนเมื่อหนูเอาแต่นั่งเหม่อมองของที่สั่งมากองไว้บนโต๊ะญี่ปุ่นซึ่งกางตรงพื้นห้องหน้าทีวี
พิซซ่าไม่อร่อย.... ถ้าไม่ใส่ซอสก็กระเดือกจะไม่ลง
ลาซานญ่าก็เลี่ยนๆ
สปาเกตตีก็กินยากซะจนขี้เกียจกิน
จงใจเกลียดขนมปังกระเทียมมาเป็นปีแล้วเพราะเป็นของที่ไอ้โรจน์ชอบกิน
และตอนนี้กำลังจะเกลียดไก่...ด้วยอีกอย่าง....
“ไม่ค่อยหิวค่ะ” หนูตอบด้วยเสียงเนือยๆ
“จะไม่หิวได้ยังไง ถึงไม่หิวก็ต้องกิน เดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะ” พี่โต้งเกลี้ยกล่อมอย่างอ่อนโยนอย่างเคยแต่กลับไม่ได้ช่วยอะไรเลย
“ช่างมัน!!” หนูตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“น้องฐา….หงุดหงิดอะไรคะ?”
“เปล๊า.....” เป็นอันรู้กันว่าคำว่าเปล่า แปลว่ามี มีมากๆ ด้วย
“มีอะไรจะถามพี่อีกไหม?” มีสิ มีเยอะมาก มากซะจนไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นตรงไหน
“แล้วพี่มีอะไรจะบอกหนูไหมล่ะ?” หนูหันไปจ้องตา ใบหน้ามีแววท้าทายเล็กๆ จนอีกฝ่ายก็ถึงกับชะงัก
“โดนมิงค์ว่าอะไรมารึเปล่า เขาพูดอะไรไม่ดีหรือเปล่าคะ?” อ้อ... นี่เพิ่งจะฉลาดหรือยะพ่อคุณ เพิ่งรู้ใช่ไหมว่าหนูกำลังอารมณ์ไม่ดีเรื่องอะไร
“เขาไม่ได้พูดอะไร แต่หนูอยากรู้ว่าเขาโทรมาทำไมมากกว่า” ไม่เหวี่ยง ไม่วีน นี่ถามอย่างผู้ดีสุดๆ ถึงจะงอนก็งอนอย่างมีมาด
“เรื่องไร้สาระน่ะ อย่าใส่ใจเลย” พี่แกตอบอย่างขอไปที จนหนูต้องย่นคิ้ว
ไร้สาระยังไง? ช่วยเอกแซมเพิลให้ฟังหน่อยเหอะ
ไอ้ที่ว่าไร้สาระนี่ไม่ใช่โทรมาขอคืนดีหรอกนะ!!
ถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะก็ จะไปสวยใสไร้สติที่ไหนก็เอา อย่ามาสวยใสไร้อนาคตเอาที่นี่.... หนูไม่ปลื้ม
“แล้วที่พี่แลกเบอร์คืนไปอ่ะ ไม่ใช่เหตุผลที่ว่ากลัวว่าถ้าเขาโทรมาอีกแล้วพี่จะไม่ได้คุยเรื่องไร้สาระกับเขาหรือไง?” ใจเย็นๆ อย่าโมโห นิ่งไว้ๆ นางเอกไว้นะคะ...อึ๊บ
“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย น้องฐาฟังพี่นะคะว่าพี่กับเขาน่ะเลิกกันแล้ว ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันเฉยๆ ไม่มีรีเทิร์นแน่ๆ” แหม...กล้าพูด!!
ก็เลิกกันแล้วให้มันจบๆ ไป ก็เลิกกันแล้ว เรื่องเดิมไม่ต้องแคร์....
เลิกกันแล้วจะมาเป็นเพื่อนกันต่อให้มันลำบากใจ ทำใจยาก เป็นหอกข้างแคร่ของแฟนใหม่อีกทำไมกัน
เรื่องแค่นี้ทำไมไม่เข้าใจกันยะ
“งั้นเปลี่ยนเบอร์ใหม่ขาดการติดต่อไปเลยไม่ได้หรือไง”
“ถึงจะเปลี่ยนสักกี่รอบ เขาก็หาทางเอาเบอร์ใหม่ได้มาอยู่ดีมัน วุ่นวายเวลาคนอื่นจะติดต่อเราด้วย”
“งั้นก็ไม่ต้องเปลี่ยน แลกเบอร์กันเหมือนเดิม เดี๋ยวใครโทรมามีอะไรสำคัญ หนูจะเป็นเลขาคอยเคลียร์ตารางนัดให้เอง นะคะ.....” อย่าประชด อย่าใส่อารมณ์ คุยกันด้วยเหตุผล
“ไม่ดีกว่า ตัวพี่น่ะไม่เท่าไรหรอก ถ้าจะใจอ่อนคืนดีกันก็คงดีกันไปนานแล้ว แต่ที่พี่ไม่อยากให้น้องฐาใช้เบอร์นี้เพราะพี่ไม่อยากให้เขาโทรมารบกวนน้องฐาต่างหาก น้องฐายิ่งเชื่อคนง่ายอยู่ จะคิดมากซะเปล่า”
ชิชะ!! ข้ออ้างสวยหรู ก็เพราะพูดแบบนี้ล่ะที่ทำให้หนูคิดมากอ่ะ
“ก็เลยยอมถูกรบกวนซะเอง?”
ไม่เหวี่ยง ไม่วีน คุยกันด้วยเหตุผล .....
ตรงไหนยะ!!! ใจจริงอยากกรีดร้องแปดตลบ กระโดดตบอีพี่โต้งระบายความโมโห
แต่สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือ.... บีบน้ำตา (โฟร์-มด) เรียกร้องความสนใจ แล้วน้ำตา (ดารา) มันก็ไหลเร็วซะด้วย ไหลพรากๆ สมจริงเวอร์ สะอึกสะอื้นเกินค่าตัวจนอีพี่โต้งต้องรั้งร่างของหนูไปกอดปลอบลูบหลังลูบไหล่ไปมาอุตลุด
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะคะ พี่กลัวตุ๊กแกจะมากินตับหนูเหลือเกิน” มันใช่เวลามุกป่ะ?
“ฮือ...ไม่เลิก.....พี่ต้องสัญญามาก่อนว่าพี่จะเลิกติดต่อกับเขาซะ ฮือ...” มารยาสาไถได้อีก
“พี่ไม่เคยโทรหาเขาก่อนนะ มีแต่เขานั่นแหละที่โทรมา” อ๋อเหรอคะ?
“แล้วพี่รับสายทำไมล่ะ” พาลเกินไปไหม? ไม่หรอกเนอะ?
“จ้าๆ ต่อไปไม่รับสายเขาก็ได้ หนูเลิกร้องไห้แล้วก็กินอะไรได้หรือยังคะ.....”
ไม่เชื่อ ไม่เลิก ไม่กิน ไม่ ไม่ ไม่
แง้ๆๆๆๆๆๆ
และแล้วเสียงสะอื้อนก็ถูกเปลี่ยนเป็นเสียงในลำคอ
“อื๊อ..... ไม่เอา.... อย่าเซ่....” หนูโวยวายส่ายหน้าหนีริมฝีปากอุ่นที่ไล่จูบแก้มไปมา ปัดมือปลาหมึกที่ลูบๆ คลำๆ
เหอะ!! คิดจะเบี่ยงเบนความสนใจปิดกระทู้สดงั้นเหรอ ใครจะยอม!!
ถึงจะสวย....แต่ไม่ได้โง่นะยะ
“ไม่ต้องมาทำแบบนี้เลยนะ หนูรู้หรอกน่า”
“รู้อะไร” อีกฝ่ายถามทำหน้าซื่อได้สมจริงเกินเหตุ
“พี่เนียนเปลี่ยนเรื่อง” หนูตอบอย่างรู้ทัน
“เปล่าซะหน่อย...ก็นึกว่าไม่มีอารมณ์อยากกินพิซซ่าแต่อยากกินอย่างอื่นแทนนี่คะ” พี่แกยิ้มอ้อนๆ พยายามมองข้ามใบหน้ามู่ทู่ที่บูดบึ้งของหนูในเวลานี้เสีย
แล้วก็เนียนลูบขาอ่อนเนียนๆ ของหนูอยู่นั่นแหละ สงสัยหวยใกล้ออกแล้วต้องรีบถูหาเลข
อย่ามาเนียน ไม่ใช่สิ่งศักดิ์สิทธิ์จะได้ให้โชคให้ลาภให้เลขพี่ได้....
ไม่เก็ทอ่ะ ไม่เคลิ้มด้วย ไม่มีอารมณ์ ไม่อะไรทั้งนั้น...
ไม่ต้องมาหอมแก้ม ไม่ต้องมาจูบ ไม่ต้องดันลิ้นเข้ามา อื๊อ......
ไม่ต้องมาแกะกระดุมเสื้อนอน ไม่ต้องมา.....อ๊า......
อู๊ย......คันหู ไม่รู้เป็นอะไร้
เอาสำลีมาปั่นก็ไม่หาย
คันจริ๊งมันคันอยู่ข้างใน
คันหูทีไรขนลุกทุกที... แล้วก็เดาได้กันใช่ป่ะ? พอลวนลามโลมเล้าเอาใจจนใกล้ๆ จะเคลิ้มให้น้ำลายสอเปรี้ยวปากอยากกิน พี่แกก็จะชะงัก หยุดมือ หยุดปากให้อารมณ์สะดุด คั่งๆ ค้างๆ จนน่าหงุดหงิด
“อะไรอีกล่ะ?” หนูหรี่ตาถาม อย่างอารมณ์เสีย
พ่อค้าร้านนี้น่ะน่าเบื่อ.....ที่สุด กว่าจะขายได้แต่ละทีน่ะลีลาได้โล่จริงๆ จะเล่นตัวไปถึงไหน??
“หิวยัง? กินได้ยังคะ เดี๋ยวพิซซ่าระเหย” หนูลืมพิซซ่าไปแล้ว หนูไม่อยากกินพิซซ่าแล้ว...
“หิว...แต่อยากกินไก่มากกว่า ไก่เป็นๆ น่ะ” หนูบอกจ้องหน้าอีพ่อค้าตับเป็นนัย มีการแลบลิ้นเลียขอบปากเหมือนปอบประกอบด้วย
“ฮ่าๆ .... งั้นกินพิซซ่าก่อนนะ เดี๋ยวจะให้กินไก่ทีหลัง จะได้นอนเลย....” แน่ะมีการผัดผ่อน...
“ไม่เดี๋ยวก่อนแล้ว...ต้องเดี๋ยวนี้” หนูลั่นวาจาหนักแน่นดังคำประกาศิตที่ทำเอาอีพ่อค้าตับทำหน้าเอือมหน่อยๆ
ไม่รู้ไม่ชี้แล้วตัวเองเป็นคนเริ่มก่อนต้องรับผิดชอบนะ
“กินข้าวก่อนค่ะ นะ” อีกฝ่ายยังยืนยันคำเดิม
“ใช่ซี่... ไม่อยากทำ จะเก็บแรงไว้ทำกะแฟนเก่าใช่ปะล่ะ ใช่ซี่เค้าโทรมาง้อแล้วนี่ ฮือๆ” หนูทำเสียงกระแนะกระแหนใส่ บีบน้ำตาทำท่าร้องไห้กระซิกๆ (แต่น้ำตาไม่ยอมไหลค่ะสงสัยน้ำตาดาราหมดสต๊อก)
“ไหลไปเรื่อย.....” อีพี่โต้งพึมพำแล้วส่ายหน้าให้ จำต้องละจากพิซซ่ามารับขวัญหนูอย่างจำใจ
อะไร ใครไหล? ไม่มีอ่ะ
คนเค้ามีเหตุมีผล มีอารมณ์มีความรู้สึก แล้วก็มีเสน่ห์มัดใจชาย ฮุฮุ
สิบพี่โต้งก็มาตามมารยาหนูไม่ทันหรอก โฮะโฮะ !!
อู๊ย......คันหู ไม่รู้เป็นอะไร้
เอาสำลีมาปั่นก็ไม่หาย
คันจริ๊งมันคันอยู่ข้างใน
คันหูทีไรขนลุกทุกที... พี่จ๋ารักษาให้หายได้ จะเอาอะไร ก็ยกให้ทันที
ทั้งกินฉีด ขอให้เป็นยาดี
จะยอมให้ฉีดยาสักห้าสิบที
เพราะยาพี่ดี.... “หูหนี” เลยหายคัน.... “ตับ” อร่อยนะ มีความสุข สยิวกิ้วเหมือนเดิมแหละ
ทุกสัมผัสยังอ่อนหวาน อ่อนโยนจนล่องลอยได้เสมอ ทุกจังหวะโยกย้ายย้ำลึกเข้ามาในตัวยังเรียกเสียงครางได้ดีจนเจ็บคอ....
“อ๊า.............” ครางกระเส่า ซ้ำไปซ้ำมาอยู่นาน ทั้งๆ ที่มันก็เสียวจนจะขาดใจแล้ว
แต่แปลกที่มันก็ไม่ถึงขนาดจะ iku iku ซ้ากกกกกกที
จนอีพี่โต้งแกหยุดการเคลื่อนไหว ขยับเข้ามากอดแล้วซบหน้าลงมาที่ไหล่ หนูก็เดาๆ เอาว่าแกคงเรียบร้อยไปก่อนแล้วเหมือนหลายๆ ครั้ง คือเสร็จก่อนแล้วพอมีแรงก็กลับมาขายใหม่ รอบสองรอบสามโน่นอ่ะหนูถึงจะมีโอกาส iku iku กะเขาบ้าง
ว่าแต่เสร็จแล้วก็เอาออกไปสิคะจะคาไว้ทำไมเหรอ?
ไม่แค่นั้นนะยังอุตส่าห์ลูบๆ นวดๆ เนินเนื้อนุ่มๆ ไม่ยอมหยุด
“พี่... เสร็จแล้วก็พอสิคะ....อย่าลูบ” หนูว่า เพราะมานสยิว....
“หือ... ยังค่ะ ยังไม่เสร็จ”
“อ้าว.... แล้วหยุดทำไม?”
“ถ้าไม่หยุด ก็เสร็จสิคะ”
“ก็ดีแล้วนี่ ทำไมไม่ทำให้เสร็จๆ ไปอ่ะ ใกล้ถึงแล้วหยุดอย่างนี้ ไม่ต้องเริ่มบิ๊วท์ใหม่แต่แรกเหรอ?”
“แบบนั้นแหละดี อย่างน้อยรอบเดียวก็ดีกว่า ต้องต่อรอบสองรอบสามเหนื่อยกว่ากันเยอะ” โอ๊ะนี่ขนาดเหนื่อยนะพ่อ
“ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องต่อสิ ไม่มีใครเขาบังคับสักคำ ตัวเองอยากทำเองแท้ๆ” หนูว่ากลับ คนอะไรโรคจิตเนอะ สังขารไม่ไหวยังจะฝืนอีก...
“ก็พี่ถึงแล้ว แต่น้องฐายังนี่นา แล้วน้องฐาไม่ยอมให้พี่ใช้มือนี่”
หยาบคาย.... กะเทยสวยบ้านไหนเขามานั่งสาว...กันอ่ะคะ ต่อให้ยังไม่ตัดออกแต่มันไม่มีอารมณ์อยากทำแบบผู้ชายกันแล้วเพราะฮอร์โมนที่เทคเข้าไปมันไปกดอารมณ์ตรงนั้นหมด มันไม่แข็ง หรือกว่าจะแข็งมันก็นานแล้วกว่าจะเสร็จก็ไม่ต้องพูดถึงสงสัยเมื่อยตั้งแต่มือไปยันไหล่เลยมั้ง
“ก็หนูไม่ชอบนี่.....”
“งั้นก็คงต้องอย่างนี้ล่ะ พี่ไม่ยอมเสร็จก่อนเด็ดขาด!” จริงจังไปป่ะ?
“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ เอาแค่ตัวเองถึงก็พอ หนูไม่เป็นไรจริงๆ นะ” ถ้ามันจะทรมานขนาดนั้นก็อย่าดีกว่าน่า...
“ไม่เอาอ่ะ ขืนใครรู้เข้า อายเขาตาย” ไอ้เราก็นึกว่าเก่ง ที่ไหนได้ ฟอร์มจัดตามเคย เรื่องเสียหน้าล่ะยอมไม่ได้เลยจริงๆ
“หนูไม่บอกใครหรอกค่ะ จริงๆ” หนูนั่งยันนอนยัน (แต่ตอนนี้คงรู้กันหมดเล้าเป็ดแล้ว)
“อ้อ จะเก็บเป็นความลับกับตัวไปจนตายแบบคราวน้องกิ๊งป่ะคะ?” คำถามมีแววประชดจนหนูหน้าเจื่อน
“โธ่พี่....” หนูครางเสียงอ่อย
แหม...ลืมไปเถอะเรื่องนั้นน่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจนะ กำลังงอนมั่งเหอะ!
“อ้าว....” พี่โต้งร้องพลางขยับตัวออก
ฮ่าๆ สงสัย “เหี่ยว” ไปแล้ว
“น้องฐาแหละ ชวนคุยนอกเรื่อง กลับมาปลุกใหม่เลย”
ซะงั้น!! โยนความผิดให้กันซะดื้อๆ
พี่แกบอกพร้อมกับดึงมือหนูไปช่วย....
อย่างนี้มันก็ไม่แตกต่างอะไรกับเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่หมดเลยอ่ะสิ
โธ่!!
.
.
.
.
.
.
.
แฮ่กๆ ทรมานแฮะ..... กว่าจะเป็นที่พอใจพ่อคุณ
อืม.......เมื่อย.....เหนื่อย เพราะมันนานได้อีก...
อ่านะ....
โอเค.... มาต่อ...
เมื่อกี้บอกว่าไงนะ
ไม่ๆๆๆๆ ใช่ป่ะ
ตอนนี้ก็ไม่เหมือนเดิมนะ
ไม่โกรธไง..... (เร็วไปป้ะ?)
เอาน่า......ตามนั้นล่ะ......
ไม่โกรธ ไม่งอนก็ด้ะ..... ชิ....
ก็ไม่ได้อยากหายง่ายขนาดนี้ แต่มันก็ใจอ่อนกับความใจดีและเอาใจใส่แหละเนอะ
ดีแล้วล่ะที่หายงอนเร็ว ขืนไม่หายก็แย่กันพอดี...
ก็อีพี่โต้งอ่ะน่ากลัวกว่าตุ๊กแกอีกนะคะ
เพราะตุ๊กแกมันยังมากินตับตอนหนูร้องไห้อย่างเดียว
แต่อีพี่โต้งอ่ะ จะยิ้ม จะหัวเราะ จะร้องไห้
พี่แกก็ขายตับได้ตลอดเวจริงๆ ! ................
...................
กรุณาอ่านนะคะ
เพราะจะไม่เขียนมุมพี่โต้งขออธิบายผ่านผู้เขียนแทน....
นิชอบคนแบบพี่โต้งนะใจดี อ่อนโยน เอาใจใส่คนที่ตัวเองรัก แต่ความใจดีนี่ล่ะก็เป็นข้อเสียได้เหมือนกัน....
ขอโทษที่ทำให้ตกใจกันนะคะ เพียงแต่เราเข้าใจกันไปอย่างนั้นเพราะเรามองในมุมมองน้องฐาก็เลยไม่รู้ว่าพี่โต้งคิดอะไรอยู่เท่านั้นเอง
พฤติกรรมเหมือนมีพิรุธแต่ความจริงตอนแรกที่สีหน้าออกขนาดนั้นพี่โต้งแค่ตกใจเพราะคิดว่ามิงค์อาจจะพูดอะไรให้น้องฐาเข้าใจตัวเองผิดหรือเปล่า เพราะน้องฐากลบเกลื่อนสีหน้าระแวงๆไม่สำเร็จ ก็เลยรีบโทรกลับหามิงค์ ที่อยากได้เบอร์คืนก็เพราะไม่อยากให้แฟนเก่ากับแฟนใหม่ได้คุยกันเพราะกลัวน้องฐาจะคิดมากแค่นั้นเอง แต่ฝ่ายน้องฐาก็พลอยคิดไปว่าเขาอยากจะคุยหรือเปล่า อยากกลับไปคืนดีอะไรไปโน่น
สำหรับแฟนเก่าต่อให้ไม่ได้กลับมาคบกันแล้วแต่พี่แกก็ยังอดห่วงไม่ได้จริงๆ อย่างน้อยก็คนเคยรัก จะให้ใจไม้ไส้ระกำก็ทำไม่ลง แต่เรื่องว่าจะกลับไปหาพี่เขาคงไม่กลับหรอกค่ะ เพราะเจ็บมาเยอะอย่างที่เคยบอกไว้.... ……………………
แต่ไหนๆ ต้มน้ำร้อนรอกันแล้วก็คงไม่เสียเปล่า
ไหนใครอยากกินมาม่ายกมือขึ้น เดี๋ยววันไหนว่างๆ จะเลือกรสโดนๆ ให้
ไม่ต้องห่วงนะคะ มาม่าร้านนี้อร่อย แซบ โดนใจแน่นอน ฮ่าๆ ปล. ยินดีต้อนรับนักอ่านหน้าใหม่หลายๆ ท่าน หวังว่าหลงผิดเข้ามาแล้วก็คงอยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆ นะคะ
กอด
นักอ่านหน้าเก่าหลายคนทีหายหน้าหายไปตาไปหลายยยยยยตอนแล้วเพิ่งกลับมา อยากบอกว่าคิดถึงๆ
และขอบคุณหลายๆคนที่เหนียวแน่นอยู่ด้วยกันมา ขอบคุณมากๆค่ะ
:pig4:คนอ่านค่ะ
โพลล์
หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190> (อ่าน 1226645 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก