กะว่าจะไม่เขียนเล่าเรื่องผ่านมุมมองของพี่โต้งแล้วเชียว แต่จะเขียนด้วยน้องฐาก็ยังคิดไม่ตกว่าจะทำยังไงให้น้องฐาไม่ดูเป็นผู้หญิงมากไปกว่านี้ ถ้าใครมีคำแนะนำดีๆ ก็บอกกันบ้างแล้วกันนะคะ เรื่องความไม่สมจริงในด้านต่างๆ ของนิยายเรื่องนี้ที่ยังต้องแก้ไข ถ้าไม่มีคำตอบเข้ามา นิก็จะกลับไปแต่งน้องฐาต่อในแบบที่นิคิดไว้ตามเดิม
ระหว่างนี้ลองเปลี่ยนบรรยากาศ มานั่งฟังความคิดของพี่โต้งกันมั่ง แต่ไม่ได้เล่าผ่านมุมพี่โต้งมานาน ความคิดเห็น บวกภาษาอาจจะไม่เข้ารูปเข้ารอยเท่าไรนักก็อย่าว่ากันเลยนะคะ น้องคะพี่รักกะเทย part 2
เอยืนปาดน้ำตาเงียบๆ ไม่มีท่าทีตกใจอะไรนัก ขณะที่ผมหันไปมองน้องฐา หัวใจตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่มเพราะเมื่อเห็นตาโตนั่นเบิกกว้างเท่าไข่ห่านก็แสดงว่าคงเห็นตอนที่ผมกอดเอ หรือไม่ก็ช่วงที่ผละออกจากกัน ก็อดกลัวไม่ได้ว่าน้องจะคิดไกลไปสุไหง-โกลก
ทีแรกนึกว่าจะได้ยินเสียงโวยวาย เกิดเรื่องเกิดราวใหญ่โต แต่กลับกลายเป็นว่า น้องเพียงแค่เปลี่ยนตาโตๆ ให้เป็นรอยยิ้มที่ดูจะเกินธรรมชาติไปสักหน่อยเท่านั้นตามด้วยคำทักทาย
“อุ๊ย ตายจริง พี่โต้งนี่เก่งนะคะ ขนาดยังไม่ทันจะติวอะไรเลย เอก็มาซะแล้ว ฮุฮุ” ผมได้แต่กุมขมับเมื่อได้ยินมุกตลกร้าย บวกกับรอยยิ้มอย่างเสแสร้งที่ฉาบอยู่บนใบหน้าน้องยามเมื่อหันไปมองหน้าเอ แต่เมื่ออีกฝ่ายไม่เห็น (หรือทำเหมือนไม่เห็น) คงคงต้องแกล้งทำเป็นว่าไม่มีอาะไรเกิดขึ้นดีที่สุด
“มาแล้วเหรอ? กำลังหิวพอดีเลย ไหนซื้ออะไรมา” ผมรีบจ้ำไปหาน้องจับมือที่ถือถุงขึ้นมาดูเป็นการเบี่ยงเบนความสนใจ “โจ๊กเหรอ? ร้านหน้ามอหรือเปล่า ร้านนั้นอร่อยดี”
“ค่ะ ร้านหน้ามอ ลูกชิ้นเด๊ง เด้ง” ระหว่างที่พูดมีการบิดตัวโยกไหล่ประกอบอีกต่างหาก ไม่รู้จะใส่เอ็ฟเฟคทำไม
“ใจจริง (ผันวรรยุกต์สูงกว่าปกติสองระดับ) เก๊อะอยากจะซื้อข้าวต้มอยู่หรอกนะคะ” ทั้งๆ ที่น่าจะพูดกับผมแต่น้องหันหน้าไปมองทางเอราวกับกำลังจะประกาศสงครามอย่างนั้นแหละ "แต่เปลี่ยนใจแล้วเพราะหนูรู้ว่าพี่โต้งน่ะ ชอบกินข้าวต้มรอบดึกมากกว่า”
แค่กๆ ผมไอโขลกทันทีจนน้องฐารีบหันมาลูบหลังให้
“จะรอบไหนก็คงกินไม่ไหวแล้วมั้ง เป็นหนักขนาดนี้ เห็นทีจะตายคาชาม” เอทำเสียงกระแนะกระแหนใส่ น้องฐาสะบัดคอไปมองจนน่ากลัวคอจะเคล็ด
เฮ้อ.... ถอนใจทำให้อายุสั้นลงจริงหรือเปล่าเนี่ย ผมน่ะอยากจะถอนใจวันละสักร้อยรอบ
ผมว่าเถียงกันแบบนี้ไม่ไหวนะ ถึงจะดีใจเวลาเห็นน้องหึงบ้างก็เถอะ แต่กลัวว่าถ้าไม่รีบแยก สองคนนี้จะตีกันตาบอดซะก่อน
“เอ้อ... เดี๋ยวน้องฐาเอาโจ๊กใส่ชามให้พี่ทีนะ เดี๋ยวพี่ไปหยิบยาในห้องแป๊บ เดี๋ยวมากิน”
“ได๋ค่ะ” น้องยิ้มหวานรับคำ ทำตาแบ๊วๆ ส่งมาจนผมเดินเข้าห้องนอนไป
ทันทีที่เข้าห้องนอนได้ผมก็รีบหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ที่หัวเตียงขึ้นมากดเบอร์อย่างด่วน
“ว่าไง?” ได้ยินเสียงรับโทรศัพท์แล้วใจชื้นขึ้นมาทันที
“ไอ้เหี้ยซา มึงขึ้นมาพาเมียมึงลงไปเดี๋ยวนี้เลย”
“เออยู่กับมึงเหรอ?”
“เออดิวะ รีบมาให้ไวเลย”
“ช่างมันเถอะ ก็มึงไม่สบายอยู่ มันคงเป็นห่วงน่ะ”
“กูรู้ แต่มันจะยิ่งทำให้กูตายเร็วขึ้น กวนตีนจนน้องกูมันเขี้ยวงอกแล้วเนี่ย กลัวจะตีกันตาย” สำคัญคือไม่รู้ว่าน้องเห็นอะไรหรือเปล่านี่สิ
“เอ มันชอบใช้สมองมากกว่ากำลัง มันไม่ทำอะไรเมียมึงหรอก มันกลัวมึงโกรธ”
“เหรอ?.... แล้วมึงไม่กลัวเอมันจะโดนน้องฐาตบเอาหรือไง”
“คงไม่หรอก เห็นออกจะเรียบร้อย”
“มึงลืมอะไรไปหรือเปล่าว่าน้องมันกะเทยนะเว้ย เห็นน่ารักเรียบร้อยแบบนั้น ถ้าโมโหขึ้นมาใครจะไปรู้ ถึงน้องมันจะผอมแต่มันสูงกว่าไอ้เอเป็นโยชน์”
“งั้นมึงมัวทำอะไรอยู่ ก็ไปคอยห้ามสิ” พอมาถึงตรงนี้ เสียงมันก็พลอยตื่นเต้นขึ้นมา
“กูห้ามแน่ แต่ถ้าห้ามไม่ไหว มึงเดาได้ใช่ป่ะ ว่ากูจะช่วยใคร” ผมถามกลับอีกครั้งทำให้อีกฝ่ายเงียบไปเป็นครู่ ก่อนจะตอบกลับมาว่า....
“เออ เดี๋ยวกูไป”
เออ ก็เท่านั้นแหละ ลีลาอยู่ได้ ใจจริงอยากจะมาใจจะขาด แต่น้อยใจไม่เข้าเรื่อง ทีเมื่อก่อนล่ะเก่งนัก ทั้งวางแผน ทั้งบังคับข่มขู่สารพัด เดี๋ยวนี้ทำหงอ เชื่องเป็นลูกแมว อะไรจะเปลี่ยนได้เยอะขนาดนี้วะ....
ตอนนี้คงได้แต่รอไอ้ซาขึ้นมาพาเอกลับไป ระหว่างนั้นผมแง้มประตูออกไปดูว่าข้างนอกพายุสงบหรือยังหรือว่าตีกันไปแล้วก็ได้ยินเต็มๆ
“...........แย่งผัวชาวบ้านซะทีเถอะ” อันนี้เสียงน้องฐา แต่ไม่รู้ว่าต้นประโยคพูดว่าอะไรนะครับ
“กูไม่ใช่ตุ๊ดโว้ย ” อันนี้เสียงเอครับ กำลังอารมณ์ขึ้นเลยล่ะ ไม่งั้นคงไม่ด่าออกอากาศแรงขนาดนี้...
“อ๋อเหรอคะ? ผู้ชายอะไร้ ผมสั้น หัวโปก ไร้นม อารมณ์เกินหญิง ซุงแหลไม่มีใครเกิน” น้องฐาเถียงกลับทำเสียงดัดจริตได้อีก
“เก่งจังนะ เรื่องด่าคนเนี่ย ขอให้เก่งอย่างนี้ให้ได้ตลอด เอาไว้เจอเมียพี่โต้งเมื่อไรอย่าจ๋อยก็แล้วกัน”
“เมียคนไหนคะ ถ้าพูดถึงเมียล่ะก็ ยืนหัวโด่อยู่นี่ไงคะ”
“หมายถึง เมียเก่.....”
เหี้ยแล้วไง!!
ปึ้ง!!!
สองคนที่ยืนเถียงกันอยู่ข้างนอกสะดุ้งทันทีเมื่อผมจงใจใช้กำปั้นทุบประตูดังลั่นแล้วแกล้งทำเป็นทรุดตัวลงตรงประตู
“พี่โต้งเป็นอะไร” น้องฐาถามขึ้น รีบเดินเข้ามาช่วยประคอง
“หน้ามืดนิดหน่อย เลยล้มไปกระแทกประตู” ผมบอกแล้วทำสำออยสุดฤทธิ์
“ตายจริง เจ็บมากไหมคะ” น้องฐาเอามือทาบอก สีหน้าเป็นห่วงเป็นใย
“ไม่หรอก โดนไม่แรง” ผมตอบน้องฐาแล้วหันไปมองหน้าเอด้วยสายตาคาดโทษ จนอีกฝ่ายหน้าซีด คงรู้ตัวละมั้งว่าเกือบหลุดพูดอะไรไม่เข้าท่าออกมาแล้ว
“เอ้อ พี่ว่าเอรีบลงไปหาไอ้ซามันดีกว่า เดี๋ยวมันจะคอยไม่ไหวขึ้นมาตามเอง” ผมตัดสินใจเอ่ยปากไล่กลายๆ และทำให้น้องฐายังระลึกได้ว่าเอมันมีแฟนแล้วแถมยังเป็นเป็นเพื่อนสนิทกับผมอีกต่างหาก ไม่จำเป็นต้องต่อปากต่อคำกันก็ได้
“หา....” เอเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจเพราะไม่ได้เตี๊ยมไว้ก่อน
“ก็บอกไอ้ซาว่าจะไปหา แค่แวะมาเยี่ยมพี่แป๊บเดียวไม่ใช่เหรอ” ผมเอ่ยอ้างปั้นน้ำเป็นตัว เชื่อว่าเอไม่ใช่คนโง่ มันต้องรู้ว่าควรจะตอบแบบไหนไม่ให้ผมโกรธไปมากกว่านี้
“อ๋อ ครับ กำลังจะไปแล้วล่ะ พอดีห้องพี่โต้งเป็นทางผ่านก็เลยแวะมาหาก่อนเท่านั้นเอง” เอพยักหน้ารับมุกเป็นเรื่องเป็นราว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก....
พอดีกับเสียงเคาะประตูแล้วไอ้ซาโผล่มายืนยันด้วยอีกคน เรื่องที่กุขึ้นก็เป็นอันสมบูรณ์ครบถ้วน
“งั้นผมกลับก่อนแล้วกันนะครับพี่โต้ง ไปก่อนนะน้องฐา” เอปั้นหน้ายิ้มแย้มบอกลาเราทั้งสอง จำต้องตามไอ้ซากลับไปอย่างช่วยไม่ได้ ผมผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก
“พี่เอนี่ก็แปลกนะคะ พี่ซาอยู่ชั้นเจ็ด พี่โต้งอยู่ชั้นแปด ดันบอกห้องพี่โต้งเป็นทางผ่าน สงสัยพี่เค้าคงกดลิฟท์ผิดชั้นล่ะมั้งเนอะ ฮะ ฮะ” น้องฐาหันมาส่งคำถามด้วยใบหน้าเหมือนจะรู้ทัน
เหอะ!! ทีอย่างนี้ล่ะฉลาดขึ้นมาเชียวนะ
โชคยังดีที่แก้สถานการณ์ทันก่อนที่เอมันจะพูดอะไรเยอะไปมากกว่านี้ ไม่งั้นยุ่งกว่าเดิมอีกแน่....
“แล้วไหนโจ๊กพี่ล่ะคะ?” ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง ไม่อยากต่อความยาวให้วุ่นวายกว่านี้
“อุ๊ย โทษทีค่ะ หนูลืม เดี๋ยวไปใส่ชามมาให้นะ”
“โจ๊กมันขาวสะอาดเกินไปหรือเปล่าคะ เขาให้พริกป่นมาไหม ใส่ให้พี่หน่อยสิ” ผมบอกน้องเมื่อเห็นชามโจ๊กของตัวเอง
“โธ่...พี่คะ..... พี่น่ะไออยู่นะ กินพริกเข้าไปก็ยิ่งระคายคอน่ะสิคะ”
“ไม่หรอกมั้งใส่ในโจ๊กนิดเดียวเอง”
“ไม่ด้ายค่ะ ไม่ได้” น้องส่ายหน้าพลางโบกมือไปมา ทำหน้าจริงจังจนต้องยอม ไม่ใส่ก็ไม่ใส่วะ หันไปมองผัดไทยของน้องแล้วแอบอิจฉาอยากกินขึ้นมาเลย ทีของตัวเองนี่แดงเถือกไปทั้งจานแถมเวลากินนี่ทำหน้าอร่อยอย่างกับกินอาหารชาววัง น่ามั่นเขี้ยวชะมัด
“อร๊าย.... พี่อ่า” น้องฐาโวยวายเมื่อผมไม่เก็บความรู้สึกไว้เฉยๆ หันไปดึงแก้มน้องเล่นแก้หงุดหงิด
น้องฐาเอามือลูบแก้มตัวเองป้อยๆ แหงนเงยขึ้นมาค้อนตากลับ
“พี่หยิกหนูทำไม?”
“ไม่ได้หยิกค่ะ ลูบไล้ด้วยความรักใคร่เอ็นดูต่างหาก” ผมรีบแก้ตัวหน้าซื่อ
อีกฝ่ายทำปากยู่ ย่นคิ้วเข้าหากัน เหมือนกำลังคิดว่าจะงอนดีไหม จะเชื่อดีหรือเปล่า
“ช่วยไม่ได้ ก็อยากน่ารักเองทำไมล่ะคะ” ผมเสียงหวานใส่เอามือวางบนหัวน้องแล้วเขย่าเบาๆ จนคนฟังค่อยๆ ศัลยกรรมหน้าตัวเองจากหมาหน้าย่นเป็นจานดาวเทียม ยิ้มกว้างขึ้นมาซะเฉยๆ
ว่าง่ายๆ โตเร็วๆ นะคะหนู
“จริงเหรอคะ” น้องถามด้วยเสียงใสระริกระรี้ ลืมตัวว่ายังผัดไทยไม่หมดจานดีขยับมาหาพลางอ้าแขนโอบคอผมพร้อมโน้มคอลงมาเหมือนจะจูบ
“อะแฮ่ม... อย่าค่ะ....น้องฐา ปล่อยก่อน” ผมประท้วงเอานิ้วชี้ปิดปากอีกฝ่ายไว้ไม่ยอมให้จูบ
“ทำไมอ่า... ทำไมไม่ได้ล่ะ” น้องส่งสายตาปริบๆ เริ่มต้นจะงอแงเมื่อไม่ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ
“เดี๋ยวติดหวัดค่ะ เอาไว้ให้พี่หายก่อนนะ”
“พี่น่ะไม่รู้อะไร ถ้าทำให้คนอื่นติดหวัดแล้วจะหายเร็วขึ้นนะ แล้วที่ไม่สบายน่ะก็เพราะไม่ยอมออกกำลังกาย ต้องหัดออกกำลังกายมากๆ รู้ไหม โดยเฉพาะกิจกรรมในร่ม" น้องว่าทำตาเคลิ้มฝัน
โป๊ก.... ขอมะเหงกทีเถอะ หมั่นไส้...
“อ๊า พี่เขกหัวหนูทำไม”
“ก็เราจะอยากติดหวัดไปทำไม แล้วคนป่วยที่ไหนเขาให้ลำบากตรากตรำเล่า เราอ่านการ์ตูนมากไปหรือเปล่า? เอ้าเลิกเล่นแล้วก็กินให้หมดซะจะได้เอาจานไปเก็บ” ผมทำเสียงดุใส่
“ชิ!!” ทำเสียงจิ๊ปากแล้วสะบัดหน้าใส่งอนๆ ก้มหน้าก้มตากินผัดไทยต่อไปไม่พูดไม่จา
เป็นอะไรของเขา เป็นห่วงก็ผิดด้วยเหรอ? ประหลาดคน...
ยาหลังอาหารทำให้ง่วงอีกแล้ว ผมนอนอยู่บนเตียงให้น้องเช็ดตัวให้จนเรียบร้อย พอน้องขยับตัวจะลุกขึ้นเอากะละมังเล็กไปเก็บ ผมก็ตัดสินใจว่าจะเอ่ยถามในสิ่งที่ข้องใจอยู่ ยิ่งเห็นน้องเงียบไม่พูดถึงยิ่งไม่สบายใจ
“น้องฐาคะ” ผมกลั้นใจเรียกชื่อ เลื่อนมือไปกุมมือน้องไว้ น้องหันมาเลิกคิ้วใส่เป็ฯคำถาม “เมื่อเย็นน่ะน้องฐาไม่ได้เห็นอะไรใช่ไหม”
“หือ... เห็นอะไรคะ? หรือว่า...วิญญาณ!!” ทำเสียงให้น่ากลัวนิดๆ พลางมองซ้ายมองขวาอย่างหวาดระแวง จากที่บรรยากาศควรจะเครียด กลายเป็นตลกไปซะมากกว่า ผมค่อยคลายความกังวลใจลงได้ว่าน้องคงไม่ทันเห็นหรอกมั้งว่าผมกับเอกอดกันอยู่ โชคดีไป
“ไม่มีอะไรหรอกพี่ก็ถามไปอย่างนั้นแหละ” ผมลอบถอนใจแล้วบอกน้อง พร้อมกับรอยยิ้ม ค่อยขยับตัวเอนหลังลงนอนกับเตียง
“ค่ะ ถ้าพี่บอกว่าไม่มี หนูก็เชื่อว่าไม่มี เพราะคำว่าไม่มี ในความหมายของหนูมันแปลว่าอย่างนั้นจริงๆ”
นานๆ น้องฐาจะพูดอะไรยากๆ สักที ฟังแล้วก็แปลกดีเหมือนกัน หรือว่าตั้งใจจะบอกอะไรหรือเปล่านะ
“และหนูก็อยากให้เวลาที่หนูพูดอะไรออกไปแล้ว พี่จะเชื่อหนูเหมือนอย่างที่........”
ที่จริงแล้วก็อยากฟังให้จบหรอกนะ แต่มันง่วงมาก น้องพูดอะไรมามันพลอยจะเข้าหูซ้าย ทะลุหูขวา ตีลังกาเกลียวสามตลบแล้วก็หายไปซะเฉยๆ ทำไมชอบพูดอะไรตอนใกล้จะหลับทุกทีเลยนะ....
แต่หลับก็ดีแล้วล่ะ นอนเยอะๆ จะได้หายไวๆ
หายเมื่อไร จะได้กอดน้องชดเชยจากที่ไม่ได้กอดซะตั้งหลายวัน...
หึหึ.... น้องอ้อยคงต้องทำใจว่า เมื่อพลาดเข้าปากช้างมาแล้วจะง้างออกก็คงยาก...
คืนนี้ฝันดีนะครับ กะเทยน้อยของพี่....
….พี่รักน้องฐานะคะ.... 
...........................
บอกแล้วว่าไม่มีมาม่านะคะ
ตอนหน้ากลับไปเป็นน้องฐาเล่าตามเดิมค่ะ
รักคนอ่านนะคะ
โพลล์
หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190> (อ่าน 1226736 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก