ตอนที่ 59
หลังจากนิวเคลียร์ระเบิดที่อ่าวตังเกี๋ย เอ๊ยไม่ใช่สิ ที่ฮิโรชิม่าต่างหาก หนูก็เดินทิ้งซากอารยธรรมไก่ย่างที่ถูกเผาเอาไว้ ออกมาพบลูกน้อยหน่านั่งดูทีวีสบายใจเฉิบไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“อ้าว... ยืนทำอะไรอยู่ นั่งลงสิ” เสียงร่าเริงของพี่ปอนด์ทำให้หนูสับสน ตกลงว่าพี่จะเอายังไงกันแน่คะ... หนูงง
หนูนั่งลงข้างๆตามคำเชิญแล้วถามด้วยน้ำเสียงจริงจังมากที่สุดในรอบเดือน..
“พี่ปอนด์มีอะไรจะเล่าให้หนูฟังหรือเปล่าคะ”
“แล้วอะไรที่ว่า มันเรื่องอะไรล่ะ?” แน่ะ... ยังมีการมาย้อนถาม
“ก็ตอนอยู่ในครัว....เห็นทำท่าเหมือนอมพะนำอะไรอยู่....”
“หึหึ.... ไม่อะไรหรอก พี่ก็แค่แกล้งไอ้โต้งมันเล่นเท่านั้นแหละ สนุกดีเวลาที่เห็นมันมันหน้าลำบากใจ รู้ไหมว่าไอ้นี่น่ะมันเจ้าเล่ห์แสนกล เจ้าแผนการเป็นที่สุด พี่รอเวลาจะแก้แค้นมันมาตั้งนานแล้ว แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้น้องไม่สบายใจหรอกนะ เพราะถึงมันจะปากจัดไปนิด เจ้าเล่ห์ไปหน่อย แต่มันก็มีข้อดีเยอะอยู่ ได้แฟนที่เอาใจเก่งแบบนี้ก็น่าอิจฉาดีออก” อืม... อย่างนี้นี่เอง...
ท่าทางพี่ปอนด์ก็ดูสนุกสนานร่าเริงแล้วก็ตรงไปตรงมา คงไม่หน้าไหว้หลังหลอกตีสองหน้าแบบพี่เอหรอกมั้ง งั้นก็คงหมดห่วงสบายใจได้
“ทำไมล่ะคะ แฟนพี่ปอนด์เอาใจไม่เก่งเหรอคะ? ” เมื่อสบายใจขึ้นบ้างหนูก็ยิ้มออกถามคำถามส่วนตัวเป็นการตีซี้ซะเลย
“ไม่ต้องถึงกับเอาใจเก่งหรอก ขอแค่ไม่เอาแต่ใจตัวเองพร่ำเพรื่อก็ขอบคุณสวรรค์แล้ว” พูดไปก็ทำหน้าเบื่อโลกไป เห็นแล้วก็ตลกดีนะคะ
“แต่ช่างเถอะ... ความจริงแล้วพี่ก็ไม่ได้ชอบให้ใครมาเอาใจหรอกนะ เพราะพี่ก็ชอบเอาใจคนอื่นเหมือนไอ้โต้งนั่นแหละ แต่ถ้าเลือกได้ ก็อยากจะไปเอาใจคนน่ารักๆ.... แบบน้องมากกว่า” พี่ปอนด์เปลี่ยนเรื่องทันควันมีการหันมาหยอดใส่หนูด้วยแววตาหวานอีกต่างหาก เห็นพี่ปอนด์ยิ้มแล้วชะโงกหน้าเข้ามาใกล้แล้วเขินยังไงก็ไม่รู้สิ ร่างกายมันกระชุ่มกระชวยระริกรี้ และมีอารมณ์นึกอยากจะนอกใจขึ้นมาเลยแหละ
อ๊า... ไม่ๆ หนูไม่ได้คิดจะทำอะไรออกนอกลู่นอกทางขนาดนั้นจริงๆ นะคะ อย่าเอาไปฟ้องพี่โต้งกันล่ะ ใครจะไปกล้าเสี่ยง หนูยังไม่อยากโดนด่าว่าเป็นพวก “จิตสำนึกทางเพศติดลบ” หรอกนะคะ
คิดถึงไก่ ไก่ก็มาพอดี...
“กาแฟได้แล้ว” เสียงพี่โต้งพูดห้วนๆ ส่งกาแฟให้พี่ปอนด์
“...ใจนะ” พี่ปอนด์บอกด้วยน้ำเสียงระรื่นแต่พี่โต้งไม่ได้ใส่ใจ
“โอวันตินจ้ะน้องฐา” พี่โต้งว่าด้วยเสียงอ้อนๆ เมื่อส่งแก้วโอวันตินให้หนูเหมือนเป็นการง้อกลายๆ หนูรับแก้วมาถือไว้ด้วยใบหน้านิ่งๆ ที่พยายามสะกดมิให้แสดงความรื่นเริงระริกรี้ระรี้แบบเมื่อครู่ให้พี่โต้งจับได้เป็นอันขาด...
“เดี๋ยววันนี้พี่พาไปเที่ยวนะ น้องฐาอยากไปไหน อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม...” พี่โต้งถามเมื่อนั่งลงมาข้างกาย คงคิดจะง้อหนูล่ะมั้ง
อืม.... ไปไหน กินอะไรดีล่ะ...
“กูอยากกินเป็ดย่างเอ็มเคอ่ะ” พี่ปอนด์เป็นฝ่ายตอบแทนขึ้นมาเฉยๆ
“กูไม่ได้ถาม” พี่โต้งหันไปตอกหน้าใส่
“รู้แล้วน่า ก็แค่เสนอแนะ”
“ทำไม? จะไปด้วยเหรอ? ไม่ต้องเลยนะ สร่างเมาแล้วก็กลับห้องไปสิ รบกวนคนอื่นเขา”
“ไอ้คนใจดำ มึงก็รู้ว่ากูทำกุญแจห้องหาย แล้วกูจะกลับห้องได้ยังไง สมองมีน่ะหัดคิดบ้างอะไรบ้าง”
“มึงก็โทรตามผัวมึงมาเปิดให้สิ ไม่เห็นยากเลย มันไม่มีเหรอกุญแจสำรองอ่ะ”
“ผัวเผอที่ไหน ไม่มี้ มีแต่เมีย เนอะน้องฐาเนอะ” พี่ปอนด์มีการหันมาถามความเห็นจากหนู(หนูจะตอบได้ไหมคะพี่? ) แถมเนียนมาโอบไหล่อีกต่างหาก
“เฮ่ย... ลามแล้วมึง... เมียใครไหนพูดใหม่ซิ....” พอพี่โต้งโวยวายพี่ปอนด์ก็เลยลดมือลงไม่พยายามแต๊ะอั๋งหนูอีก จนหนูแอบเสียดายเบาๆ (ล้อเล่นนะคะ หนูไม่นอกใจพี่โต้งหรอกค่ะ )
“ก็เมียมึงไง ไม่ได้บอกสักคำว่าเมียกู” พี่ปอนด์ก็กวนประสาทไปตามเรื่อง ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เห็นความหึงหวงของพี่โต้งเป็นเรื่องสนุกไปจนหนูเองก็เริ่มสนุกด้วยเหมือนกัน
“อืม... พี่โต้งคะ หนูว่าไปกินเอ็มเคกันก็ดีคะ ไม่ได้กินมาตั้งนานแล้ว”
“เห็นไหม สองต่อหนึ่ง มึงต้องเคารพเสียงข้างมากนะโว้ย”
“เคารพแล้วยังไง.... ไม่ได้บอกสักคำว่าจะให้มึงไปด้วย”
“เออ.... จำไว้เลย พอมีแฟนแล้วทิ้งเพื่อน ทีเมื่อก่อนนะ ปอนด์อย่างงั้นปอนด์อย่างงี้ ไปกินเหล้ากับกูรึเปล่า มาค้างบ้านห้องกูได้นะ จ๊ะจ๋าสารพัด” พี่ปอนด์ร่ายยาวทำหน้าทำตาน้อยอกน้อยใจอย่างเสแสร้ง หนูหันหน้าไปส่งสายตาถามพี่โต้งว่า มันจริงหรือเปล่า? ก็เห็นพี่โต้งเด้งตัวไปหาพี่ปอนด์อย่างไวแล้วเอามือปิดปากพี่ปอนด์ไว้ไม่ให้พล่ามต่อ
“อื้อ...อื้อ....” เสียงลอดออกมาได้แต่นั้นขณะที่พยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดของพี่โต้ง
หนูหันไปจ้องหน้าพี่โต้ง...เป็นเชิงไม่พอใจนิดๆ ที่พี่โต้งไปกอดพี่ปอนด์แบบนั้น (ที่จริงเรียกว่าพยายามห้ามไม่ให้พี่ปอนด์พูดมากจะถูกกว่า)
“เออๆ ไปด้วยก็ได้ ถ้าสัญญาว่าจะหุบปาก” พี่โต้งตอบรับอย่างเสียไม่ได้ยอมปล่อยพี่ปอนด์ออก
“โอเค รูดซิบปากสนิท.......” พี่ปอนด์ว่าแล้วยิ้มอย่างเหนือกว่า...
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เราก็ไม่ได้ออกไปกันทันทีเพราะกะว่ารอห้างเปิดแล้วค่อยไป ก็พอดีฝนตกลงมาก่อนเลยรอฝนซา กว่าจะออกไปจริงๆ ก็เที่ยงกว่าเข้าไปแล้ว
พวกเรานั่งกินเอ็มเคตามปกติ ระหว่างนั้นเอง...เสียงโทรศัพท์พี่ปอนด์ก็ดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง จึงทำให้หนูเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ลืมบอกเรื่องที่มีคนโทรมาทวงหนี้ซะสนิทเลย....
พี่ปอนด์หยิบโทรศัพท์ขึ้นดูเบอร์แล้วก็กดปิดจากนั้นก็วางลงบนโต๊ะ
“อ้าว.. ทำไมไม่รับล่ะ?” พี่โต้งถามอย่างสงสัย หนูก็มองตามด้วยความใคร่รู้เช่นเดียวกัน
“ก็คนกำลังกินอยู่ไม่ว่าง เดี๋ยวว่างแล้วค่อยโทรกลับก็ได้” พี่ปอนด์ตอบด้วยสีหน้าไม่ยี่หระอะไรนัก
“ถ้าไม่รับเดี๋ยวมันก็โทรมาอีก มึงไม่รำคาญเหรอ?”
“อย่างมันน่ะ โทรไม่เกินสามสายเดี๋ยวก็เลิกแล้ว มันไม่จิกเก่งเท่ามึงหรอกโต้ง”
แม้ว่าเสียงโทรศัพท์จะดังขึ้นอีกครั้งหนึ่งแต่พี่ปอนด์ไม่สนใจก้มหน้าก้มตากินต่อได้อีก
เสียงโทรศัพท์เงียบไปจนดังเป็นครั้งที่สามแล้วก็เงียบไปอีก
แล้วก็ยังมีสายเข้าเป็นครั้งที่สี่...
“ก็ได้....ถ้ามึงไม่รับเดี๋ยวกูรับเอง” ในที่สุดพี่โต้งก็เอ่ยขึ้นตัดความรำคาญแล้วยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์พี่ปอนด์ที่วางอยู่ แต่เจ้าของกลับไวกว่าคว้าไปเสียก่อน
“เฮ้ยๆๆ ... มึงหยุดเลย หาเรื่องให้กูแล้วไหม? กูรับเองก็ได้ สาด....” พี่ปอนด์ชี้นิ้วคาดโทษแล้วกดรับพร้อมกรอกเสียงลงไปในเครื่องมือสื่อสารนั้น
“ว่า....” สั้นๆ ง่ายๆ แค่เนี้ย?
“........................กินข้าวอยู่................ ที่ไหนเหรอ? ร้านข้าวแกงหน้ามอสิ กูมีติดตัวอยู่สองร้อยจะให้กินอะไรได้”
เอ่อ... ได้ข่าวว่าซุงแหลน่าดูเลยนะคะ ณ จุดนี้ ก็นั่งกินเอ็มเคอยู่ชัดๆ ดันบอกว่ากินข้าวแกง... แหม...ฟังแล้วอยากรู้ขึ้นมาเลยว่าพี่ปอนด์คุยกับใคร...
“.....................เมื่อคืนเหรอ? อยู่ห้องสิ ก็มีอยู่สองร้อยจะไปเที่ยวไหนได้” อ่านะ ได้ข่าวว่าเมื่อคืนเมากลิ้งนะคะ แต่สองร้อยที่ว่าอยู่ครบแน่นอนเพราะเมื่อคืนพี่โต้งเลี้ยง....
“...............................หา... ไม่มี.... ไม่ได้พาใครมา...................................จริงๆ มึงเมาป่ะ หรือไม่ก็โทรผิดอ่ะ ............เออ....กูสาบานก็ได้...ถ้ากูโกหกขอให้มึงท้องเสีย” พี่ปอนด์ว่าหน้าตาย มียกมือไขว้นิ้วอีกต่างหาก มาถึงจุดนี้หนูปล่อยก๊ากออกมาอย่างอดไม่ไหว จนพี่โต้งต้องทำมือจุ๊ปากให้เงียบ
“......................ไม่ได้กวนตีน ก็มึงไม่เชื่อกู กูก็สาบานให้แล้วไง มึงจะเอาอะไรอีก....” ทีนี้เริ่มขึ้นเสียงเหมือนมีน้ำโหขึ้นมา (ทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นฝ่ายกวนเขาเนี่ยนะ....)
“อะไรนะ จะมาหา กว่ามึงจะมากูกินจนขี้เสร็จแล้วมั้ง สัด....”
ระหว่างที่กำลังตั้งใจฟังพี่ปอนด์อย่างใจจดใจจ่อ ....ก็มีพนักงานร้านเดินมาถามว่า
“ขอโทษนะคะ หมูสไลด์ที่สั่งพอดีหมดน่ะค่ะ เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นแทนไหมคะ?”
“งั้นเปลี่ยนเป็น......ก็ได้ครับ” พี่โต้งตอบเสียงเบาๆ แล้วพยายามตัดบทไม่ให้พนักงานพูดอะไรอีก...
“………หือ..... มากับใครเหรอ? ก็มากับ.......” พี่ปอนด์เงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่โต้งกับหนูสลับกันแล้วก้มลงไปพูดต่อ “มาคนเดียวสิ เออ.......แค่นั้นนะคนจะกินข้าว ไม่ว่าง” พี่แกรีบตัดบทวางสายอย่างรวดเร็ว แล้วถอนใจเฮือก....
“เมื่อเช้าใครรับโทรศัพท์กู มึงเหรอโต้ง..... กูเกือบซวยแล้วนะเว้ยดีนะที่แม่งโง่....ไม่งั้นกูงานเข้าแน่”
“เฮ้ย กูเปล่า....” พี่โต้งรีบโบกมือปฏิเสธทันควัน จนหนูเองก็สะดุ้งหน้าหดเหลือสองนิ้ว....
“พี่ปอนด์อย่าไปว่าพี่โต้งเลยค่ะ หนูเป็นคนรับโทรศัพท์เองแหละ แต่หนูไม่ได้ตั้งใจนะคะ เหมือนว่ามันกดรับก่อนหน้านั้นแล้ว แต่หนูก็ไม่ได้พูดอะไรเยอะนะคะแค่บอกว่าพี่หลับเท่านั้นเอง ไม่ได้บอกสักคำว่าพี่อยู่ที่ไหน เจ้าหนี้พี่อ่ะเขาคงตามหาพี่ไม่เจอหรอกค่ะ”
“เจ้าหนี้?” พี่โต้งเป็นฝ่ายทวนคำด้วยน้ำเสียงประหลาด.... “ใครบอกน้องฐาว่าไอ้ปอนด์มันคุยกับเจ้าหนี้?”
“ก็แหม... ทำเสียงซะดุขนาดนั้น แถมพี่ปอนด์ยังย้ำตั้งหลายรอบว่ามีแค่สองร้อยก็บอกชัดๆ อยู่แล้วว่าไม่มีตังค์จะคืน แถมยังต้องโกหกปิดบังว่าอยู่ที่ไหนกับใครแล้วก็รีบวางโทรศัพท์แบบนี้ ก็ต้องคุยกับพวกทวงหนี้อยู่แล้ว หนูเก่งใช่ไหมล่ะ?” น้องฐารีบยืดอกรับคำชม ที่พินิจพิเคราะห์ตีความเรื่องราวทั้งหมดออกมาได้เข้าล็อกตรงเป๊ะราวกับ ดีเทคทีฟโคนันก็ไม่ปาน
“อืม... เก่งมากๆ เลย” พี่ปอนด์เป็นฝ่ายเอ่ยชมในความฉลาดปราดเปรื่องของหนูในขณะที่พี่โต้งถึงกับอึ้งไปเลย คงไม่คิดว่าหนูจะคิดได้..... “ไอ้เจ้าหนี้ของพี่คนนี้มันโหดมากซะด้วยสิ ถ้ามันรู้ว่าพี่อยู่ที่ไหนกับใครแล้วมันตามเจอขึ้นมาล่ะก็ไม่ใช่แค่พี่คนเดียวนะที่จะแย่ คนอื่นอาจจะพลอยโดนร่างแหไปด้วยก็ได้”
ตายจริง!! อะไรจะขนาดนั้นคะ น่าสงสารพี่ปอนด์จริงเชียวไปโดนมาเฟียที่ไหนตามล่ามาเนี่ย หวังว่าจะหนีได้ตลอดรอดฝั่งนะคะ
“พูดได้เป็นตุเป็นตะเลยนะมึง” พี่โต้งว่าพลางส่ายหน้า “แล้วนี่โกหกขนาดนี้ยังกินลงอีกเหรอ? ไหนว่ามันจะมาหาไง มึงไม่กลัวมันมาเจอเข้าเหรอ? ไอ้เรื่องที่ว่าเมื่อคืนเมากลิ้ง แล้วทำกุญแจหายจนไม่ได้กลับห้องก็หนึ่งคดี ถ้าจับได้คาหนังคาเขาว่ามากินข้าวกับกูอีกเรื่อง มึงเอ๊ย กูเตรียมจองศาลาให้เลยดีไหม?”
“ไม่เจอหรอกน่า หน้ามอไม่ใช่แคบๆ แล้วมันก็อยู่กรุงเทพด้วย กว่ามันจะขับรถกลับมากูอิ่มจนเชคบิลกลับบ้านเรียบร้อยแล้ว” พี่ปอนด์ตอบอย่างมั่นใจ
“เออ.... ไอ้กะล่อน รอดให้ได้ตลอดแล้วกันนะ” พี่โต้งอวยพรที่ไม่ค่อยจริงใจมากนัก
“แน่นอน...” พี่ปอนด์ยิ้มพร้อมทั้งยักคิ้วให้ด้วย แหม เท่ชะมัดเลยอ่ะ...
เราสามคนยังนั่งกินกันต่อได้อีกพักใหญ่ น้องฐาก็เริ่มจะอิ่มบ้างแล้วเลยเอนกายพิงพนักผ่อนคลายพุง...
และแล้วสายตามันดันไปป๊ะกับชายหนุ่มรูปงามท่านหนึ่งที่เดินตัวเปียกเข้ามาในร้านมีพนักงานเข้าไปสอบถามอะไรบางอย่างแต่อีกฝ่ายกลับโบกมือให้แล้วชะเง้อชะแง้มองเข้ามาในร้านราวกับหาอะไรบางอย่างที่สำคัญยิ่ง จากนั้นสุภาพบุรุษผู้นั้นก็เดินเข้าร้านมา ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ พอมองใกล้แล้ว...แบบว่า....
อะหือ... หล่อจัง...
อะฮ้า... หล่อจริง
คู่ใครนะนิ้งเป็นบ้า...
นี่แค่มองสบตา ห่างกันตั้งสี่วา
อะฮา ใจหายวับ.....
(อื้อหือ หล่อจัง : พุ่มพวง ดวงจันทร์)
แล้วก็เป็นเรื่องน่าแปลกมากๆๆๆๆ ที่พี่คนหล่อแกดันเดินมาหยุดอยู่ข้างโต๊ะหนูพอดี จะว่าแอบชอบหนูแล้วตั้งใจเข้ามาขอเบอร์ก็จะไวไฟเกินไปหน่อยไหมคะ?
ทั้งโต๊ะคงรับทราบถึงการมาของแขกที่ไม่ได้รับเชิญเรียบร้อยแล้วจึงพากันหันไปหา
“มึง!!” พี่ปอนด์ชี้หน้าพร้อมเปล่งเสียงออกมาอย่างตกใจราวกับเจอยมทูตมาเอาชีวิต....
“เออ!! กูเอง ไหนว่ากินข้าวแกงหน้ามอคนเดียวไง” คนถามเค้นเสียงโหดใส่อย่างเอาเรื่อง
แน่แล้ว คนนี้ต้องเป็น...... เจ้าหนี้จอมโหด ของพี่ปอนด์แน่เลย พี่เป็นมาเฟียสังกัดไหนคะถึงได้หล่อแท้ ทำเอาหัวใจกะเทยน้อยระทดทวยลงไปกองหมดแล้ว....
“เอ่อ.... ทีแรกก็กินข้าวแกงแต่พอดีไอ้โต้งมันไปเจอกูเข้าก็เลยเพิ่งชวนมาไง” พี่ปอนด์คงกลัวเจ้าหนี้จัดถึงแก้ตัวตะกุกตะกัก....
“มึงนี่ไปได้ตลอดเลยนะ...” อีกฝ่ายกัดฟันพูดด้วยใบหน้าโกรธจัดกระชากแขนพี่ปอนด์ให้ลุกขึ้นจากโต๊ะอย่างแรง
“เบาๆ ดิวะ” พี่ปอนด์โอดครวญเบาๆ ผ่อนดีกรีความกวนตีนลงไปเยอะเลย...
“พี่ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ พูดกันดีๆ ก็ได้” หนูพยายามไกล่เกลี่ยด้วยเสียงสั่นๆ แต่ก็อยากจะช่วยพี่ปอนด์เต็มที่
“ไม่ใช่เรื่องของมึง.... อย่าเสือก...” ชัดๆ เต็มสองรู้หู แทบตะโกนใส่หน้ากันเลยทีเดียว...
อูย...เล่นเอามึนเลย..... เป็นไงล่ะ..... อีฐา เจ็บไหม?? แส่ดีนัก โดนเลย....
“แค่มันมากินเอ็มเคเนี่ย มันผิดมากหรือไงทำไมต้องรุนแรงขนาดนี้ด้วย” ทีนี้พี่โต้งเป็นฝ่ายเก๊กเสียงเข้มกลับไปบ้าง
โอ้.... พี่โต้งคะ พี่แมนมากค่ะสมเป็นสามีหนู เอาเลย สู้ๆ ต้องช่วยพี่ปอนด์จากมือเจ้าหนี้จอมโหดให้ได้นะคะ
“กินอะไรไม่ผิดหรอก ถ้าไม่ได้มากับมึง!!” อั๊ยย่ะ เดี๋ยวนี้เจ้าหนี้รุ่นใหม่เขาจำกัดสิทธิเสรีภาพห้ามกินเอ็มเคกับคนอื่นแล้วเรอะ
“มึงกลับกับกูเดี๋ยวนี้” พี่เจ้าหนี้หันไปบอกพี่ปอนด์แล้วลากพี่ปอนด์ผู้น่าสงสารออกไป
“พี่โต้ง... ไปช่วยพี่ปอนด์สิคะ ปล่อยให้พาไปได้ยังไง พี่ปอนด์แกก็พูดอยู่มีแค่สองร้อย จะเอาตังที่ไหนไปใช้หนี้ ไม่รู้จะโดนซ้อมหรือเปล่า” หนูเขย่าพี่โต้งแล้วบ่นยาวยืด ทำหน้าเลิ่กลั่ก แต่พี่โต้งก็ได้แต่นิ่งไม่ยอมขยับ ถึงหนูจะพยายามจะเบียดออกจากโต๊ะพี่แกก็ไม่ขยับหลบให้ออกอยู่ดี พลางกันมาหา
“น้องฐาใจเย็นๆได้ไหม ถึงมันจะทะเลาะกันบ้างแต่คงไม่ถึงขั้นซ้อมหรอกมั้ง พี่เองก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งเรื่องของมันหรอก ปล่อยให้ผัวเมียเค้าเคลียร์กันเองน่าจะดีกว่า...”
“หา? อะไรนะคะ ผัวเมีย??”
“อือ.....ไอ้เห้..นั่นมันก็ไม่ได้เป็นเจ้าหน้งจ้าหนี้อะไรไอ้ปอนด์มันหรอก แต่ไอ้ปอนด์มันก็แบบนี้แหละ ไม่ชอบยอมรับความจริง จะให้พี่เข้าไปช่วยมัน ที่จริงพี่ก็ทำได้นะ แต่มันก็เหมือนตอนที่เพื่อนน้องฐาพยายามจะช่วยนั่นแหละ เห็นไหมว่ายิ่งทำให้ทุกอย่างแย่ลง เดี๋ยวไอ้บ้านั่นมันคิดว่าพี่ยังไม่เลิกชอบไอ้ปอนด์ล่ะก็ ไอ้ปอนด์มันได้เหลือแต่ชื่อจริงๆ แน่”
อืม... นั่นสิเนอะ เรื่องของเขาก็ควรให้เขาจัดการเองบ้าง ไอ้ประสบการณ์ที่ว่าเวลามีความรัก มีปัญหาแล้วมีคนอยากช่วยแล้วเรื่องราวมันยิ่งเลวร้ายกว่าเดิมน่ะ หนูก็เคยเจอมานักต่อนักแล้ว
คงต้องภาวนาได้แค่ว่า พี่ปอนด์กับสามี (ที่จนป่านนี้ก็ยังไม่รู้ว่าชื่ออะไร) คงจะปรับความเข้าใจกันได้โดยเร็วนะคะ.....
ระหว่างที่เราสองคนขึ้นรถเรียบร้อยแล้วกำลัจะกลับ พี่โต้งติดเครื่องแค่ยังไม่ได้ขยับไปไหน
“น้องฐารู้ไหม?” อยู่ดีๆ พี่โต้งก็โพล่งขึ้นมา
“คะ?” หนูส่งเสียงสูงกลับไป
“จนถึงตอนนี้พี่ก็ยังชอบไอ้ปอนด์มันอยู่นะ”
อ้าว ไหงพูดอย่างนั้นล่ะคะ? หนูทำหน้างง ไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องการจะสื่ออะไรกันแน่
“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ ยังพูดไม่จบเลย” พี่โต้งยิ้มเมื่อเห็นหนูหน้าเสีย โธ่ งั้นก็รีบๆ พูดมาสิคะ มัวแต่ชักช้าอยู่ได้ ใจหายหมด....
“ไม่รู้สิ สำหรับพี่แล้ว ความรักเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นง่ายมาก แต่มันกลับหายไปยากเหลือเกิน คนที่เรารัก ต่อให้นานแค่ไหนความรักมันก็ยังคงอยู่ อาจจะจางลงไปบ้างแต่จะให้หายไปหมดในคราวเดียว พี่ว่าเป็นไปไม่ได้ สำหรับพี่แล้ว ต่อให้เลิกกับแฟนไป ไม่ได้ผูกพันกันเหมือนเดิม ความห่วงใยปรารถนาดีก็จะยังคงอยู่เสมอ... ถ้าพี่เคยประทับใจน้องกิ๊งยังไงตอนนี้ก็ยังรู้สึกอยู่ เคยชอบไอ้ปอนด์ยังไงตอนนี้ก็ยังชอบอยู่...เหมือนกับที่เคยรักน้องฐายังไง ถึงต้องเลิกกันไป พอกลับมาเจอกันอีกครั้งก็ยังรักอยู่ แต่ไม่ว่าอะไรมันก็ต้องมีที่สุดด้วยกันทั้งนั้น คนที่สำคัญถึงขนาดที่ว่าสูญเสียไปไม่ได้....ต่อให้ความรักต่อใครคนอื่นจะยังอยู่ แต่สิ่งที่มันเปลี่ยนไปก็คือเมื่อเรามีคนสำคัญที่สุดแล้ว เราก็ไม่ต้องการสิ่งอื่นอีก... ตอนนี้...พี่ไม่ได้อยากได้น้องกิ๊งหรือปอนด์มาอยู่ข้างๆ เหมือนเมื่อก่อน... ไม่ได้รู้สึกเสียใจที่เห็นว่าน้องกิ๊งไม่แคร์ ไม่ได้เจ็บปวด หึงหวงเวลาที่เห็นไอ้ปอนด์อยู่กับคนของมัน เพราะความรู้สึกเหล่านั้น มันมารวมอยู่ที่คนๆ นี้หมดแล้ว ทุกข์ สุข เศร้า หึงหวง แคร์ แล้วก็....รัก....”
เงียบ ไม่ตอบ เพราะกำลังตั้งใจฟังและพยายามประมวลข้อมูลอยู่
“คนเราน่ะ ใครๆก็ต้องอยากมีบ้านดีๆ สวยๆ ด้วยกันทั้งนั้น เวลาไปนอนโรงแรมหรูๆ ก็อาจจะชอบประทับใจ มีความสุขที่ได้อยู่ที่นั่น แต่มันก็แค่ช่วงเวลาประเดี๋ยวประด๋าวเท่านั้นแหละ เพราะสถานที่ที่อยู่แล้วอุ่นใจและทำให้มีความสุขมากที่สุดมันก็ไม่มีที่ไหนจะดีไปกว่า “บ้าน” ของเราหรอกนะ
พี่อาจจะเคยอยากได้บ้านสวยๆ แบบนั้น แบบนี้ แต่ในเมื่อบ้านเหล่านั้นไม่ได้ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเป็นบ้านของพี่ ของที่ไม่ใช่ของเรา มันก็ไม่ใช่ของเราวันยังค่ำ พี่ก็ต้องทำใจแล้วก็ปล่อยมันไป แล้วก็มองหาที่ๆ เหมาะสำหรับเป็นที่พักพิงใจของตัวเองต่อไป แต่ถ้าท้ายที่สุดพี่ตัดสินใจเลือกบ้านของพี่เรียบร้อยแล้ว พี่ก็ต้องรักบ้านหลังนั้นมากที่สุด แล้วบ้านหลังใหม่จะต้องไปน้อยใจบ้านหลังเก่าๆ ที่พี่ย้ายออกมาแล้วทำไมจริงไหม?”
นั่นสินะ... ปัจจุบันย่อมสำคัญกว่าอดีตอยู่แล้วล่ะ....
“น้องฐาคะ ถ้าพี่เลือกให้น้องฐาเป็นบ้านของพี่ แล้วบ้านอย่างน้องฐา จะเลือกพี่หรือเปล่า?”
หนูซบศีรษะลงที่ซอกไหล่ของคนข้างกาย....แล้วโอบแขนไปรอบเอวของพี่โต้ง รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพวกขี้แงขึ้นมาอีกแล้วเพราะกลั้นน้ำตาไม่ค่อยอยากจะอยู่ ต้องแอบสูดน้ำมูกเบาๆ
“พี่ก็...ถามอะไรก็ไม่รู้ ถ้าหนูไม่เลือกพี่ หนูก็คงเป็นบ้าน...ที่โง่ที่สุดในโลก”
“ขอบคุณนะคะ.... น้องฐานี่...น่ารักที่สุดเลย” พี่โต้งกระซิบบอก ลูบหัวหนูไปมา หนูก็ยิ่งกอดแน่นมากขึ้น แต่มันก็เหมือนเท่าไรก็ไม่พอจริงๆ
ความรู้สึกบางอย่างมันอธิบายกันไม่ได้ ถึงจะบอกว่า “รักมาก” แค่ไหนก็ยังไม่พอ
และจะบอกว่าตอนนี้มีความสุขมากแค่ไหนก็บรรยายไม่หมดจริงๆ
หนูคงได้แต่ภาวนา ขอให้ความสุข ทุกรอยยิ้ม และความรักคงอยู่กับเราแบบนี้ตลอดไป......
ชั่วนิจนิรันดร
TBC....
………………………………………………………………….
ผ่านไปหนึ่งวันเขาเรียกว่าเร็วหรือยังเนี่ย (ดึกจนจะเข้าวันใหม่แล้ว) พอดีวันนี้ไม่ว่างออกไปเที่ยวมา เลยเลทไปหน่อย.... แต่รับรองว่าตอนนี้ไม่สั้นนะ
กระต่ายได้ออกมาอย่างที่เกริ่นไว้ ส่วนถ้ามีคนสนใจว่าคู่นี้เป็นไงต่อ ก็ไม่มีอะไร มันก็ทะเลาะกันนิดหน่อยแล้วก็ไปจบลงที่โซฟาที่บ้านกันย์ตอนช่วงสอบเสร็จ (ถ้าคนอ่านเรื่องกันย์ กิ๊งอาจจะนึกออก ) ฮ่าๆ ถือว่าเข้ามาเป็นสีสันของเรื่องอย่าไปคิดมากอะไรกันเลยนะคะ กลับมาสนใจที่คู่หลักกันดีกว่าว่า วันข้างหน้าจะหนักหนาสาหัสกันมากไหม .....
โพลล์
หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190> (อ่าน 1226912 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก