ตอนที่ 62 My [lady] boy part 2
เฮ้อ...เอาอีกแล้วสิเรา กลายเป็นจอมมารผู้โหดร้ายไปอีกแล้วสินะ
ป่านนี้น้องคงนั่งร้องไห้ฟูมฟายน้ำตาท่วม ก็ปากเรามันใช่ย่อยซะที่ไหน ถ้าถูกทำให้สติหลุดขึ้นมาเมื่อไร หมาที่เลี้ยงไว้มันก็พากันกระโจนออกมาจนหมดคอก ถึงจะมาเสียใจทีหลังก็คงไม่ทันแล้ว
ใจจริงก็อยากจะกอดปลอบอยู่เหมือนกันนะ แต่ขืนทำแบบนั้นคงจะได้ใจแล้วก็ไม่ยอมฟังที่บอก ที่เตือนไปอีก น้องฐาน่ะยิ่งเป็นพวกดื้อเงียบ ประชดเก่งอยู่ด้วย ถ้าไม่ทำให้สำนึกหรือหลาบจำก็คงไม่รู้สึกรู้สาอะไร ขนาดรู้อยู่ว่าผมไม่ชอบให้แต่งตัวแบบนี้ก็ยังจะสรรหามาใส่ให้อารมณ์เสียอีก มันน่าล่ามโซ่แล้วจับขังเสียจริงๆ
พอเถอะ....เพราะไปๆ มาๆ ก็เริ่มจะดูโรคจิตกันไปใหญ่แล้ว ทั้งๆ ที่ความจริงเมื่อก่อนผมก็ไม่ได้เป็นถึงขนาดนี้ซะหน่อย แต่ความผิดพลาดเป็นยาดีที่จะทำให้เราแก้ไขความบกพร่อง เพื่อไม่ให้ความผิดพลาดเก่าๆ ย้อนกลับมาซ้ำอีก ดังนั้นอะไรที่ผมคิดว่าเคยพลาด ผมก็จะไม่ปล่อยให้พลาดซ้ำซากอีกเท่านั้นเอง ถึงแม้คนที่ผมรักนั้น ตอนนี้จะดูเหมือนน่ารัก ไร้เดียงสา ไม่มีพิษมีภัยอะไรก็เถอะ แต่ผมก็ยังไม่เคยวางใจเลย เพราะความประมาทคือหนทางแห่งความตาย
อย่างเช่นกับมิงค์ เคยรักมากแค่ไหน อยากได้อะไรก็หาให้ ตามใจในทุกๆ เรื่อง จะทำอะไร กับใคร ที่ไหน เมื่อไร รสนิยมจะเป็นยังไงก็แล้วแต่เธอ...
แล้วไงล่ะเพราะปล่อยปละละเลย เพราะเอาแต่ดูแลด้วยเงินไม่ใช่เหรอ? สุดท้ายแล้วถึงต้องเสียใจขนาดนั้น
แล้วน้องฐาน่ะก็เป็นพวกเดียวกับไอ้ปอนด์ที่มักไม่ค่อยรู้ตัวหรอกว่าตอนนี้ได้วาง trab ใส่ใครไว้บ้าง ถ้าไม่ดูแลอย่างใกล้ชิด ใครจะไปรู้ว่าอยู่ดีๆ อาจจะมีศัตรูแบบเนียนๆ โผล่มาอีกหรือเปล่า ยกตัวอย่างเช่นไอ้รูมเมทแว่นหนานั่นปะไร ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมเลย ริอ่านจะมาล้วงคองูเห่า ช้าไปร้อยปีโว้ย
นึกถึงไอ้เด็กนั่นแล้วมันหงุดหงิด เพราะเหมือนมองเห็นตัวเองเมื่อปีที่แล้วที่ยังชอบไอ้ปอนด์อยู่แต่มันเสือกแรมต่ำประมาณเดียวกับน้องฐาไม่รู้ห่าอะไรเลย ประกอบกับผมกับเคลียร์มัวแต่เกรงใจกันไปมา สุดท้ายแล้วก็โดนหมาคาบไปแดกเฉยเลย ถุยชีวิต แต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ถึงไม่มีไอ้เชี่ยตุลย์ ปอนด์มันก็คงไม่ได้ชอบผมอยู่ดีแหละ ส่วนน้องฐาน่ะเหรอ? ไอ้เรื่องที่ว่าความรู้สึกช้ามันแย่อยู่แล้ว พอพูดพอบอกอะไรเข้าก็เอาแต่เถียงคำไม่ตกฟาก คนเขาแยกเขี้ยวใส่กันจะเป็นจะตาย นี่ก็ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย แล้วแบบนี้มันจะไปโทษคนอื่นฝ่ายเดียวได้ซะที่ไหน ในเมื่อคนของเราดันเสน่ห์แรงแบบไม่ได้ตั้งใจแล้วยังไม่รู้จักระมัดระวังตัวเองอีกต่างหาก...
ผมถึงได้ต้องพยายามย้ำตัวเองให้หนัก ว่าของบางอย่างอาจจะได้มายาก หรือไม่มีทางได้มาเลย ของบางอย่างอาจจะได้มาง่าย แต่การจะเก็บรักษาของสิ่งนั้นไว้ มันยากยิ่งกว่า ถ้าไม่รู้จักทะนุถนอม ถึงจะดูเอาแต่ใจตัวเองไปบ้าง แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลยใช่ไหม?
เย็นวันต่อมา น้องฐากลับมาตั้งแต่หัวค่ำ คงจะขี้เกียจฟังผมบ่นล่ะมั้ง
“น้องฐา....” ผมไม่ได้เรียกเสียงดังไปนักหรอกนะ แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะยังโกรธหรือเปล่าเจ้าของชื่อจึงสะดุ้งเฮือกตกใจได้ขนาดนั้น
“คะพี่...” น้องรับคำหันกลับมามอง แววตามีความระแวดระวังอย่างกับหนูกลัวแมว.... หรือหอยทากกลัวไก่?
“เรื่องเมื่อวานน่ะ พี่ขอโทษนะคะ น้องฐาหายโกรธแล้วใช่ไหม?” ผมพยายามปรับเสียงให้ดูนุ่มนวลเป็นการง้อ ถึงจะโกรธแต่ก็ไม่อยากจะปั้นปึ่งกันไปเรื่อยๆ แบบนี้อยู่ดี เดี๋ยวจะทำให้น้องไม่สบายใจจนไม่สมาธิแข่งซะเปล่าๆ ถึงผมจะเข้มงวด แต่ไม่ได้แปลว่าจะใจร้ายสักหน่อยนะ
“คะ... ค่ะ หายแล้วค่ะ” ก้มหน้าลงตอบเสียงอ่อย
“แหม...น้องฐานี่น่ารักจริงๆ เลยค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะให้รางวัลคนน่ารักด้วยพวงมาลัยเยอะๆ เลยนะ” ผมบอกต่อเป็นการเอาใจ
“หือ...พี่จะไปดูด้วยเหรอคะ?” น้องฐาเลิกคิ้วสูงแสดงความประหลาดใจ
“ไปสิ น้องฐาจะเข้าประกวดทั้งทีจะไม่ไปดูได้ยังไง ทำไมล่ะ? น้องฐาไม่อยากได้กำลังใจจากพี่เหรอคะ?” ผมส่งเสียงหวานถาม อ้อนน้อยๆ
“เอ่อ.... เปล่าค่ะ ก็เห็นทำเหมือนไม่สนใจก็เลยนึกว่าไม่อยากไปเฉยๆ”
“อยากไปสิ หรือว่าน้องฐาไม่อยากให้พี่ไป ...... มีอะไรที่เห็นไม่ได้เหรอ? หรือว่าชุด.......” ผมรีบถามดักคอ คิดถึงไอ้ชุดที่ว่านั่น ว่ามันจะยังอยู่อีกไหม หน้าก็เข้มตาก็ดุขึ้นมาอีก
“อะ...เปล่าค่ะเปล่า อยากให้ไปสิ” น้องรีบปฏิสธสวนกลับมาทันทีอย่างร้อนรน
“อืม... จัดที่ลานอเนกประสงค์ใช่ไหม? กี่โมงคะ?”
“ก็...น่าจะ.....สาม... ไม่สิ สี่ทุ่มโน่นแน่ะกว่าจะถึงคิว”
“โห ทำไมดึกจัง”
“ก็คนประกวดเยอะ ก็เลยรอนานน่ะค่ะ”
“เหรอ แล้วน้องฐาแต่งตัวที่นี่เลยไหม? หรือว่าที่ไหน”
“ไปแต่งบ้านเพื่อนน่ะค่ะ หนูคงต้องไปตั้งแต่เย็น พี่โต้งตามไปดูตอนสี่ทุ่มเลยก็ได้ค่ะ”
“อืม ...” ผมรับคำพลางจับศีรษะคนตรงหน้าโยกเข้ามาใกล้ๆ แล้วจูบที่หน้าผากมนเบาๆ
“เพี้ยง.....ขอให้ชนะนะ”
ในที่สุดก็ถึงวันประกวดสักที ถึงจะเป็นวันศุกร์ แต่ผมก็มีเรียนถึงสี่โมงเย็น ส่วนน้องฐาก็บอกว่าหลังจากเรียนเสร็จจะไม่กลับมาที่คอนโด จะไปเปลี่ยนชุดที่บ้านเพื่อนเตรียมตัวแสดงเลย จะให้ไปนั่งกร่อยอยู่บ้านจนถึงสี่ทุ่มก็น่าเบื่อเกินไป ผมก็เลยชวนไอ้ซาออกมากินนมที่ร้านนมตรงข้างมอตั้งแต่ทุ่มนึง ซึ่งเอกลักษณ์ของร้านนี้ก็คือ นอกจากจะเป็นร้านนมแล้วยังเป็นร้านเช่าการ์ตูนอีกด้วย ระหว่างที่นั่งกินนมและขนมปังก็นั่งอ่านการ์ตูนไปพร้อมกันได้
“มาวันศุกร์ก็ดีเหมือนกันนะ คนน้อยดีเพราะกลับบ้านกันหมด” ซาเอ่ยขึ้นมา เพราะเคลียร์เองก็กลับบ้านเหมือนกัน
ที่จริงผมไม่ค่อยกลับบ้านบ่อย ส่วนน้องฐาจะกลับบ้านสักสองหรือสามอาทิตย์ครั้ง ถ้าผมไม่มีพวกรายงานหรืออะไรสำคัญ ก็จะกลับบ้านพร้อมๆ กันไปด้วยเพราะก็ไม่อยากอยู่ห้องคนเดียว
“แล้วเอล่ะ อาทิตย์นี้มันกลับบ้านหรือเปล่า?”
“หึ... รู้สึกจะอยู่ดูงานประกวดอะไรสักอย่างนึงน่ะ”
“อ๋อ สงสัยงานเดียวกัน ของมึงน่ะยังดีนะที่แค่ไปดู แต่เมียกูนี่ไปกันใหญ่เลย นึกยังไงไม่รู้อยากจะไปประกวดกับเขาด้วย แต่กูว่าพยายามให้ตายก็คงไม่ได้ชนะหรอก เพราะเดี๋ยวนี้เวทีไหนๆ มันก็ต้องยัดเงินทั้งนั้นแหละ ฝีมืออย่างเดียวมันคงไม่พอหรอก”
“แต่มีรางวัลขวัญใจคนดูด้วยนะมึง ซื้อพวงมาลัยเยอะๆ ไปคล้องดิ เผื่อได้” ไอ้ซาออกความเห็น
“ก็ว่าอยู่ นี่ก็กำลังรอว่าเมื่อไรจะถึงเวลาสักที แสดงตั้งสี่ทุ่ม ดึกชิบ...”
“เฮ้ย ไม่ใช่มั้ง งานเค้าเริ่มตั้งแต่สองทุ่มครึ่งไม่ใช่เหรอ?”
“ก็เห็นว่ามีคนประกวดเยอะก็เลยได้แสดงดึก....”
“ก็ใช่นะว่าคนประกวดมันเยอะ แต่เค้าจับฉลากว่าใครจะแสดงก่อนหลังในวันงาน จะแสดงกี่โมงยังไม่มีใครรู้ก่อนหรอก ถ้าเกิดบังเอิญจับฉลากได้อันดับแรกๆ มันก็อาจจะเร็วกว่านั้นก็ได้นี่”
อ้าว... ถ้ายังไมได้จับฉลากแล้วน้องฐารู้ได้ยังไงล่ะว่าตัวเองแสดงกี่โมง ถ้าไม่ใช่เพราะ......
พรืด.... ผมเลื่อนเก้าอี้ออกแล้วลุกขึ้นทันที นี่ก็สองทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว
“อ้าว แล้วมึงจะไปไหน”
“ไปลานเอนกฯ จะไปดูหน้าคนโกหก”
ผมจอดรถอยู่ตรงที่ว่างด้านในมหาวิทยาลัยอยู่แล้ว พอเดินออกจากซอยข้างๆ มอก็เลยไม่ต้องไปขยับรถอีก เดินไปไม่ไกลก็ถึงลานเอนกประสงค์ที่จัดงานพอดี ผมไปถึงตอนยังไม่เริ่มการประกวดเลย แต่มีเกมชิงรางวัลเล็กๆ น้อย แนะนำกรรมการแล้วก็พูดถึงเงินรางวัลที่ได้
ผมพยายามโทรหาน้อง กะว่าถ้ารับสายจะขอด่าให้เละสักหน่อยแต่ก็เหมือนรู้ทัน ไม่รับสายเลยให้ตายเถอะ
ดูการแสดงผ่านไปได้สองทีม ไอ้ซากับเอก็เข้ามาสมทบ
“ผมไม่คิดว่าพี่โต้งจะมางานนี้ด้วย” เอบอก ทำเหมือนจะดีใจที่เห็นหน้า ผมรำคาญก็เลยตอบกลับไปว่า
“ถ้าน้องฐาไม่ได้แสดงด้วยก็คงไม่มาหรอก แล้วเอล่ะ อยากดูขนาดนั้นเลย”
“ก็เปล่า แต่เพื่อนในเอกเข้าประกวดด้วย มันบังคับให้มาเป็นหน้าม้าซื้อพวงมาลัยน่ะ เลยต้องมา”
“เหรอ? งั้นก็ดี งั้นถ้าน้องฐาออกมาแสดง พี่ฝากคล้องให้ด้วยได้ไหม?”
“ไม่เอาหรอก ให้คล้องพวงมาลัยให้ยัยเลดี้บอยนั่นน่ะ ขยะแขยงมือ..ง” ผมหันไปทำตาดุใส่เอเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ทำให้อีกฝ่ายหุบปากไป ไอ้ซาที่มันได้แต่ยืนเงียบเป็นเป่าสากก็โอบไหล่รั้งเอให้ออกห่างผมยิ่งขึ้น
เพราะตอนนี้ถึงจะโกรธ ถึงจะโมโห ถึงจะคิดว่าถ้าเจอตัวเมื่อไรจะจับร่างนั้นมาเขย่าแรงๆ หักแขนหักขา เคี้ยวกลืนมันซะเลยก็เถอะ แต่ก็ยังไม่ชอบให้คนอื่นมามาพูดจาว่าร้ายคนที่เรารักอยู่ดีนั่นแหละ ยิ่งมาพูดแบบนี้ มันยิ่งอยากจะพาลใส่คนใกล้ตัวมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
ประมาณสามทุ่มยี่สิบห้ากว่าจะถึงการแสดงของน้อง แต่การแสดงน่ะมีประมาณห้าถึงเจ็ดนาที คิดดูแล้วกันว่าถ้าผมไม่ได้มารอ ยังไงก็คงไม่ได้ดูแหงๆ การที่น้องโกหกโดยบอกเวลาแสดงช้าลงกว่าเดิมนั้นเพราะอะไรก็เดาไม่ยากนักหรอก แต่เมื่อเห็นน้องทีแรกก็พอใจชื้นอยู่ว่า ชุดที่ใส่มันก็ยังครึ่งๆ กลางๆ ไม่ได้เป็นชุดเดิมเสียทีเดียว
น้องฐาทำผมผูกหางม้าใส่เสื้อแขนยาวสีดำหลวมๆ กับกระโปรงตัวเก่าที่โดนด่า เต้นอินโทรด้วยดนตรีสั้นๆ แต่กลายเป็นว่าจะดีใจน่ะมันเร็วเกินไป เพราะตอนที่ดนตรีอินโทรจบน้องกลับค่อยๆ ทรุดกายลงนอนราย โก่งสะโพกขึ้นส่าย พอลุกขึ้นนั่งก็ค่อยๆ ถอดเสื้อตัวนอกนั้นออก ก้มตัวลงครูดไปกับพื้นแล้วกลิ้งไปช้าๆ
เช็ด....แม่ม.....
เอ็กส์น่าดูเลย ถ้าลองทำท่านี้ที่บ้านสองต่อสองนี่คงอดใจไม่ไหวที่จะกระชากมาฟัดให้สาแก่ใจ...
แต่บังเอิญ...ที่นี่มันข้างนอก น้องอยู่บนเวที ท่ามกลางสายตาคนดูเป็นร้อย
คิดดูเอาแล้วกันว่าผมจะรู้สึกยังไง? จะหึงขนาดไหน...
“ดีนะเนี่ย ที่พี่โต้งได้มาเห็นเอง ถ้าผมเป็นคนไปเล่าให้ฟังก็ จะหาว่าใส่ความอีก” เสียงเอเอ่ยขึ้นมากระทบใจ
นั่นสินะ ถ้าเอเป็นคนเล่า มันก็น่าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เพราะเอมันก็ใช่ย่อยซะเมื่อไร ไอ้คนที่เคยอ่อนแอ น่าสงสาร เป็นฝ่ายถูกกระทำ ตอนนี้กลับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้า เล่ห์เหลี่ยมและแผนการณ์ชั่วๆ ของพวกเรา คงหล่อหลอมให้เอเป็นแบบนี้ไปสินะ
ทั้งๆ ที่โมโหจนแทบคลั่งจนอยากจะเดินไปลากยัยตัวแสบลงมาจากเวทีเต็มกำลัง แต่ยังดีที่ไอ้ซามันดันรู้ทันรีบเดินเข้ามาคว้าคอผมไว้เสียก่อน
“ใจเย็นนะมึง ยังไงก็รอให้แสดงจบก่อน” นั่นสิ ถ้าไม่รอก็คงไม่รู้ว่าจะมีอะไรเด็ดกว่านี้อีกไหม? ก็เลยฝืนทนดูต่อ
ถึงแม้จะมีคนแสดงสองคนแต่อีกคนเป็นไงผมไม่ได้ใส่ใจ สายตาเพิ่งมองแต่น้องฐาคนเดียว นี่ถ้าตรงนี้ไม่มีคนดูเลย มีแค่ผมคนเดียวแล้วน้องฐามองเห็นก็คงเต้นไม่ออกหรอก สายตามันพิศวาส จนอยากฆาตกรรมขนาดนี้!!
ระหว่างที่สองสาว (ประเภทสอง) ลงไปนอนกลิ้งเรียกคะแนนคนดู ก็มีคนช่วยเอาเก้าอี้ไปตั้งข้างหลังสองตัว นักแสดงทั้งสองค่อยๆ ปล่อยผมให้สยายออกแล้วลุกขึ้นเดินไปนั่งที่เก้าอี้ รอจนดนตรีเพลงใหม่กระหึ่มขึ้นอีกครั้ง ผมดูไปพลางวิจารย์ไปเพราะไม่เข้าใจว่าน้องจะถือไมค์กันทำไม เพราะดูยังไงก็ลิปซิงค์อยู่แล้ว แต่ทำหน้าเล่นหูเล่นสุดฤทธิ์ ดูไปแล้วคงจะซ้อมหนักน่าดู เพราะเต้นพร้อมกันมาก ผมดูไปเพลินๆ จนกระทั่งมาถึงท่อนฮุกเนี่ยล่ะ
http://www.youtube.com/watch?v=ovVfLancwys (เผื่อใครไม่เคยดูค่ะ)
Oh ma boy oh maboy baby ชุดว่าแย่แล้ว ท่าเต้นมันยิ่งหนักขึ้นไปอีก
เออ...เด้งเข้าไปนะนมน่ะ ตั้งใจจะบอกว่า “ขนาดไม่สำคัญ ขอแค่ลีลาให้มันถึงใจ” ก็พอหรือเปล่า?
ผมดูต่อไปด้วยอารมณ์คุกรุ่น จนกระทั่งจบเพลง ก็เริ่มมีหลายๆ คนเดินมาคล้องพวงมาลัย ผมหงุดหงิดจนพาลไปหมดว่า ไอ้พวกที่มันซื้อพวงมาลัยมาคล้องนี่ มันเป็นหน้าม้า เอกเดียวกันหรือรู้จักเป็นการส่วนตัวหรือเปล่า แต่ถ้าไม่รู้จักแล้วมันเสือกสะเออะคล้องพวงมาลัยให้แฟนคนอื่นเขาทำซากอะไร
ผมเดินไปซื้อพวงมาลัยเพื่อทำหน้าที่แฟนที่ดี ซึ่งเพิ่งจะรู้ว่ารายได้หลังจากหักค่าใช้จ่ายทั้งหมดจะสมทบกองทุนการกุศลบางอย่าง ก็เลยซื้อด้วยมูลค่าที่เยอะเอาการ ทำให้คนขายมองหน้า แล้วบอกว่าพวงมาลัยที่เหลือตอนนี้มีไม่พอจะขาย แต่รวมมูลค่าพวงมาลัยพวงละร้อยให้ได้เท่าที่จะซื้อก็คงคล้องไม่ไหวอยู่ดี (หลายสิบพวง) เขาก็เลยให้พวงมาลัยพวงโตๆ มาแค่ห้าพวง
ผมไม่ใช่เมดูซ่า แต่ก็อาจจะไม่ต่างกันนัก เพราะตอนที่คล้องพวงมาลัยให้น้องฐา น้องทำหน้าตกใจยังกะเห็นผี รอยยิ้มที่เปื้อนแก้มเพราะการแสดงผ่านไปด้วยดีจางจนซีดอย่างเห็นได้ชัด
ผมคล้องพวงมาลัยลงคอคนสวยrพลางกระซิบบอก
“เก่งมากค่ะคนดี พี่ไม่เคยเห็นการแสดงไหน น่าประทับใจเท่านี้มาก่อนเลย” ผมบอกพร้อมรอยยิ้มหวาน เป็นรอยยิ้มอย่างที่น้องเองก็คงคุ้นชินเพราะเห็นบ่อยๆ เวลาที่โมโหถึงขีดสุด
“พี่โต้ง...” น้องเรียกด้วยน้ำเสียงเบาหวือ แต่เมื่อผมไม่พูดต่อน้องก็พยายามจะลุกขึ้นยืน ผมก็ยังยึดพวงมาลัยไว้แน่นไม่ยอมให้อีกฝ่ายลุกขึ้นได้สำเร็จ
“เดี๋ยวสิคะ....” ผมว่าก่อนจะฉวยโอกาสนั้นเขย่งขึ้นจูบที่ริมฝีปากอิ่มโดยไม่ทันได้ขออนุญาตเสียก่อน
ทั้งๆ ที่รอบด้านมีเสียงต่างๆ ดังจ้อกแจ้กจอแจดังก้อง แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันเงียบไปหมด
ถ้าถามว่า ทำไมถึงทำอะไรประเจิดประเจ้อในสถานที่และเวลาอย่างนั้น คงต้องบอกว่ามันไม่มีเหตุผล เพียงแค่คิดว่าอยากทำและต้องทำเท่านั้นแหละ
ถ้าการแสดงวันนี้มันดีและน่าประทับใจ จนน้องอาจจะกลายเป็นคนดังไปในชั่วข้ามคืนถึงความเซ็กซี่ หรืออะไรก็ตาม ผมก็จะต้องทำให้คนทุกคนลืมเรื่องเหล่านั้นเสีย กลายเป็นจดจำความจริงที่ว่า
น้องฐาคือ my lady boy
คนๆ นี้มีเจ้าของแล้ว ห้ามแตะ TBC
ปล. ท่าเต้นตอนถอดเสื้อ อยู่ในเพลง abracadabra ของบราวอายเกิร์ล ที่จริงทำรูป.gif ไว้แล้วแต่ตอนนี้เน็ตเน่าเลยอัพไม่ขึ้น
จะเอามาให้ดูวันหลังแล้วกันนะคะ ส่วนมาบอยก็ทำลิ้งไว้ให้ ถ้าไม่รู้ว่าเอกซ์ยังไงลองเข้าไปดูได้
ปล. เพิ่งเห็นโฆษนาดัชมิล บอกได้แค่ว่า "ช่างกล้า" อิอิ
ตอบเมนท์
Yunatsu คงไม่มีเรื่องแค่ไม่พอใจเล็กน้อย แต่คิดเหรอว่าน้องจะได้ทำจริงๆ
muiko ถ้าชนะเลิศได้สองหมื่นค่ะ แต่ถ้าแบ่งครึ่งกับเพื่อนก็เหลือหมื่นเดียว แต่น้องพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง แต่รวมกันก็ยังไม่พออยู่ดีค่ะ
B_Story ถึงกับกระอักเลือดเลยเหรอคะ? แต่ท่าเต้นมันสุดยอดจริงจัง อิอิ
MiSS-U เค้ารู้ว่ายังไงตัวเองก็เข้าข้างพี่โต้ง ถ้าหากคนเราพูดอะไรกันตรงๆ ไม่มีมาด ไม่มีอ้อมค้อม คงไม่มีใครทะเลาะกัน แต่นั่นแหละ เรื่องจบแล้วจะอ่านอะไร? 555
jimmyFG บางครั้งคนเราก็ก็ต้องทำเพื่อตัวเองด้วยนะคะ ถึงพี่โต้งไม่พูดน้องก็อยากทำเองอยู่แล้วแต่ก็รู้ว่าพี่โ๖้งคงไม่ยอม ก็เลยไม่กล้าบอกไง
choijiin
เราเป็นพี่โต้งแฟนคลับ ชอบนักไอ้คนไม่มีเหตุผลเนี่ย ปากหมาช่างกัดช่างแทะนี่ก็ชอบ แถมชอบหึงหวงแบบบ้าๆบอๆยิ่งชอบใหญ่
แน่ใจนะว่านี่คำชม .... แต่นิเองก็ชอบนะ ยิ่งงี่เง่าก็ยิ่งทำให้รู้ว่ารักเรามาก พี่โต้งเป็นแบบที่แฟนนิไม่เป็นเลย (นอกจากขี้งอนแล้วก็ขี้บ่น) อยากได้แฟนอย่างนี้บ้าง....
gupalz จินตนาการไกล ไปไหนคะ?
Nus@nT@R@ ไม่โหดซะหน่อย ยังไม่ได้ตบจูบเลย ฮ่าๆ
PBOBP สงสัยจะควันออกหูค่ะ ฮ่าๆๆ
Supermimt อุ๊ยตาย แค่สมมุติเอาเฉยๆ เปลี่ยนดีไหมเนี่ย? อิอิ คอยดูต่อไปแล้วกันว่าจะได้ทำไหม?
Running ต๊าย.. พี่โต้งแกโรคจิตขนาดนั้นเลยเหรอะคะ ถ้าไม่ให้ออกจากห้องแล้วจะให้ทำอะไรล่ะ อิอิ
yayee2 พี่แก้วนี่ก็ เข้าข้างน้องฐาตลอดเลย ด่าเพราะรักหรอกค่ะ
Zitraphat ซิตร้า ขี้หึงเหมือนกันนี่หว่า จริงๆ เรื่องร้อนกับแดดน้องฐาก็กลัวบ้าง แต่งานนี้ยกเว้นเพราะมันแสดงตอนกลางคืน ... ปล. แฟนซิตร้าชื่ออ๊อพ ส่วนตัวซิตร้า ชื่อภัทรหรือเปล่า?
่patsaporn ชอบอ่านมุมพี่โต้งจริงเหรอคะ ดีใจแฮะ เพราะรู้ว่าไม่ได้เขียนบ่อยมันจะไม่ถนัดไง แต่ที่เลือกเขียนตอนนี้ เพราะอยากแฉความมองโลกในแง่ร้านของพี่แกด้วย
BeeRY ฮ๋าๆ ถ้ามีความสามารถทำอนิเมได้ก็อยากจะทำออกมาเหมือนกัน พอคิดว่าจะตัดต่อวิดีโอท่าเต้นก็ดันไม่มีโปรแกรมอีก ช่วงนี้เน็ตก็อืด ทำแล้วจะอัพโหลดยังไงอีก ส่วนที่ว่าจะบรรยายออกมาเป็นตัวหนังสือก็ แหะๆ ไม่ค่อยสามารถเท่าไร เลยได้เท่านที่เห็นนี่ล่ะ พี่โต้งเป็นยังไงก็ คงรู้แล้วเนอะ
TeuyHom ใจดีตอนไหน? หรือว่าประชดคะ? เค้าแอบคิดถึง เหมอืนไม่ได้เห็นยูสนี้มานานแล้ว ดีใจที่กลับมานะคะ uknowvry เออจริง เข้มเหมือนคุณพ่อเลย ดีนะที่ไม่ไว้หนวด ถือปืนด้วย อิอิ แต่อย่างน้องฐาน่ะ ใจดีด้วยก็เหลิงค่ะ ต้องดุให้เข็ด แต่กว่าจะเข็ดก็นานนิดนึง
white choc~ ไม่เป็นไรค่ะ มาเมนท์ให้ก็ดีใจแล้ว ทุกคอมเมนท์ สำคัญนะคะ มันทำให้คนเขียนชื่นใจน่ะค่ะ แล้วก็อยากเขียนตอนใหม่เร็วๆ
NewYearzz ไม่พูดอะไรกัน พูดยาวด้วยซ้ำ อิอิ
rmlab ฮ๋าๆ น้องฐามีความพยายาม เพื่อความสวยและเพื่อคนที่ตัวเองรักค่ะ แต่ถ้าเพื่อคนที่รักแล้ว ก็ยอมสละได้เช่นกัน ต้อรออ่านต่อไป
flawless ไอ้ขังในห้องนี่ก็นะ แต่ถึงขั้นกล้อนผมนี่ไม่ไหวมั้ง จะแลจิตไปนิด นิก็อยากได้สามีแบบนี้บ้างเหมือนกัน หล่อรวย เอาใจเก่ง ขี้หวง โอ๊ย ... มันมีแต่นิยายเท่านั้นแหละ แต่ถ้ามีจริง ก็ไม่มองเราอยู่ดี !!
kitty เอ่อ... เค้าทะเลาะกันแทบตาย ทำไมหัวเราะได้ล่ะคะ พระสนมฝ่ายซ้าย ต๊าย ไม่ได้เห็นมาหลายตอน คิดถึงค่ะ นิว่า ความปากตะไกรมันก็ สร้างสีสัน แสบๆคัน กระตุ้นต่อมมาโซให้ฮึกเหิมดีนะ ฮ่าๆๆ (ก็คนมันเคยปากยังไง ถ้ามันเลิกซะ เดี๋ยวคนอ่านจะหาว่าบุคลิกตัวละครไม่คงที่ไงคะ
)
zhai เกิดอะไรขึ้น ก็ระเบิดลงที่อ่าวตังเกี๋ยมั้งคะ อิอิ
ormn ฮ่าๆ แน่นอนค่ะ ของของใคร ของใครก็หวง ไว้ดูคนเดียว
sirikanda28 ได้พูดแน่ค่ะ แต่จะเข้าใจหรือยิ่งร้ายกว่าเดิมนี่สิ ก็ปากพี่ท่านเป็ฯแบบนั้นแล้วมันจะเข้าใจกันเมื่อไร?
$VAN$ ถ้าไม่แรงมันไม่สะใจค่ะ หวานๆมานาน อยากได้เหตุการณ์แบบรุนแรงมั่ง คนเขียนมาโซ ฮ่าๆ
CarToonMiZa ไม่ตะคอกแล้วเลี่ยนเป็นตบจูบเลยดีไหมคะ? อิอิ
โพลล์
หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190> (อ่าน 1226764 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก