ตอนที่ 66 นางเอ๊ก นางเอก....
หนาว... ราวกับอยู่ขั้วโลกเหนือ
หนูฝันว่าตัวเองเดินเตร่อยู่ในแดนกิมจิ มีหิมะตกด้วย
หนูกอดตัวเองเอาไว้จนแน่น เอื้อมมือคว้าหาสิ่งยึดเหนี่ยวแต่ก็ได้เพียงอากาศ ทำไมมาเกาหลีทั้งที ไม่มีเสื้อกันหนาวหนาๆ มีแต่ผ้าขนหนูของเด็ก สงสัยจะดูกวนมึนโฮมากเกินไปมั้งเรา...
หนูสะดุ้งตื่น เพราะรู้สึกหนาวเหลือเกิน ลืมตาขึ้นมางัวเงียบนเตียงมีแต่ความว่างเปล่า...
“พี่โต้งทำอะไร?” หนูเอ่ยถามเสียงงัวเงียไปยังพี่โต้งที่นั่งอยู่หน้าคอม
พี่โต้งขยับเก้าอี้หันมาหา
“ทำรายงานค่ะ เปิดไฟอยู่ก็เลยหลับไม่สนิทเหรอ?”
“เปล่าค่ะ หนูหนาวน่ะ”
“หึหึ...” เสียงหัวเราะเบาๆ แล้วอีกฝ่ายก็ลุกจากเก้าอี้ขึ้นมาหยิบผ้าห่มที่กองอยู่ข้างเตียงขึ้นมาคลี่ออกคลุมให้
“งั้นคราวหลังก็เลิกซะทีสิ ไอ้นิสัยนอนดิ้น แล้วก็ชอบถีบผ้าห่มเนี่ย”
“แหม...ก็คนมันหลับอยู่ จะไปรู้ได้ไงว่าทำอะไร”
“งั้นต่อไปจะเอาเชือกมัดไว้ติดกับผ้าห่มเลยดีไหม?”
“โธ่..พี่...” หนูคราง ฟังดูมันจิตไปนิดไหมคะ?
“หึหึ... ไม่เอาเชือกก็ได้ เดี๋ยวปิดคอมแป๊บนึง จะมามัดเอง...” พี่โต้งว่าแล้วเดินกลับไปปิดคอม หรี่แอร์ ปิดไฟ แล้วกลับมานอนอยู่ข้างๆ
เดือนธันวาคม... ฤดูหนาว...ที่แสนทรมานกับการนอนคนเดียว
ดีจังที่ปีนี้จะไม่ต้องนอนหนาวกอดตัวเองอีกแล้ว
อ้อมกอดของพี่โต้งนี่อุ่นที่สุดในโลกเลย....
ฟื้ด.....แค่กๆ...
เบื่อจริงๆ พอเข้าหน้าหนาวเข้าหน่อยก็ทำเป็นสำออยเป็นหวัดขึ้นมาซะได้ อี๋... น้ำมูกยืดเชียว
“พี่ว่าลาสักวันก็ได้นะ ไม่สบายน่ะ เค้าคงไม่ว่าหรอก”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่นี้เอง” หนูเถียงเมื่อพี่โต้งห้ามไม่ให้ไปทำงาน
“ดื้อจริงๆ เนอะ แฟนใครก็ไม่รู้” พี่โต้งบ่นอีก ทำเอาหนูยิ้มขำ
“แฟนใครก็ไม่รู้ ที่หล่อๆ รวยๆ แต่จู้จี้ ขี้บ่นเหมือนคุณลุงวัยทอง”
โป๊ก.. แหม... แซวนิดเดียวทำไมคุณลุงมะเหงกซะแรงขนาดนี้ล่ะคะ
“ตลอดนะเรา ชอบหาเรื่อง เดี๋ยวเถอะ”
ไม่ต้องมาดงมาเดี๋ยว ก็เคาะมาแล้วไม่ใช่เหรอไงยะพ่อ หัวปูดแล้วเนี่ย ใจร้าย...ทำร้ายคนป่วยได้ยังไงกัน
หนูคลำหัวตัวเองป้อยๆ หน้ายู่เหมือนเจ็บซะเต็มประดา ระหว่างเดินตามพี่โต้งลงจากคอนโด เอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดจมูก จนแดงเป็นปื้น
ตอนนี้พี่โต้งไปรับไปส่งที่ทำงานทุกวัน นึกเกรงใจอยู่เหมือนกัน แต่ทำไงได้ล่ะยังไม่บรรลุเป้าหมายเลย อีกไม่นานหรอก อีกไม่กี่เดือน ต้องสำเร็จแน่
เพื่อนม เพื่อนม ท่องไว้นะฐา
หนูหลับตาตลอดทาง แค่เพียงครู่เดียวก็ถึงร้าน ทันทีที่รถจอดสนิทหนูก็เปิดประตูรถออก
“น้องฐาคะ...” เสียงเรียกพร้อมทั้งมือใหญ่ จับแขนยึดไว้ จนหนูต้องหันไปมองด้วยสายตาที่แสดงถึงคำถาม
“พี่รู้ว่าดื้อด้านอย่างเรา ห้ามอะไรก็คงไม่ฟัง แต่สัญญากันก่อนนะ ว่าถ้าไม่ไหวจริงๆ อย่าฝืน วันนี้พี่มีธุระที่คณะนิดหน่อย ถ้าเสร็จแล้วจะรีบมาเลย”
“ค่ะ” หนูหันไปยิ้มอ่อนๆ รับความห่วงใย แค่นี้กำลังใจก็มาเป็นกองแล้ว
ในโลกนี้นอกจากครอบครัวกับพี่โต้ง จะมีใครเป็นห่วงเป็นใยเรามากขนาดนี้ คงไม่มีอีกแล้วแหละ
เหนื่อย.... พอเป็นหวัดแล้วร่างกายมันก็ดูแย่ลงกว่าเดิม ไม่ค่อยจะมีแรงทำอะไรเลย ปวดหัวตุ้บๆ ขึ้นมาอีก อะไรกันนักหนาเนี่ย เดี๋ยวแทนที่จะไปผ่านม ผ่าสมองก่อนดีไหมจะได้หายปวด
หนูกลั้นใจทำงานต่อ เมื่อมีลูกค้ากลุ่มหนึ่งเดินเข้าร้านมาก็เดินไปต้อนรับ จากที่ปวดหัวอยู่แล้วก็เลยยิ่งเหมือนหัวจะระเบิดออกมา
“อ้าว ฐา...” เสียงเอก... อดีตรูมเมทเอ่ยทัก ใบหน้ายิ้มแย้มดีใจที่ได้เจอเพื่อน ในขณะที่ใบหน้าหนูเฝื่อนลงเล็กน้อย เมื่อหันไปมองคนที่มาด้วยกัน ใบหน้าหลังแว่นเรียบเฉยไม่ได้ยิ้ม แต่แสดงสีหน้าแปลกใจมากกว่า
“สวัสดีเอก ไม่เจอกันตั้งนาน มากันแค่นี้ใช่ไหม?” หนูเอ่ยถามเมื่อกวาดสายตาไปทั่วโต๊ะ
เอก เดย์ แล้วก็ ชะนี เอ๊ย... ผู้หญิงอีกสองคน
“อื้อ.... ยุ้ย แฟนเราแล้วก็ ริน แฟนเดย์ นี่ฐา อดีตรูมแมทพวกเราน่ะ ตอนนี้ย้ายออกไปอยู่หอนอกแล้ว” เอกแนะนำตัวเสร็จสรรพ
หนูหันไปยิ้มให้สาวๆ ทั้งสองอย่างเป็นมิตร และได้รับรอยยิ้มเป็นการตอบแทน แม้จะดูแปร่งๆ ไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้มากมายอะไร หนูหันมาทางเอก แล้วรอฟังออเดอร์ ก่อนจะจบบทสนทนาเพียงแค่นั้น
เพราะไม่สบาย... วันนี้หนูเลยอู้ได้บ่อยๆ แอบหลบไปนั่งตรงม้านั่งหน้าห้องน้ำพักเหนื่อย แต่ก็แปลก เวลาที่อยู่เฉยๆ เรื่องชอบเดินมาหาเสียร่ำไป
“แปลกใจชะมัดเลยที่เห็นฐาที่นี่”
หนูเงยหน้าขึ้นมองเดย์ ไม่แปลกใจนักที่ได้ยินถ้อยคำเหล่านี้แต่ก็เซ็งๆ ถึงจะไม่ได้เป็นคนรัก แต่เดย์ก็เคยเป็นเพื่อนคนสำคัญของหนู การที่เราหมางเมินกันแบบนี้ ใช่ว่าหนูจะไม่รู้สึกอะไรเลยเสียเมื่อไร
“ทำไมล่ะ? การที่เราออกมาทำงานข้างนอกเปลี่ยนบรรยากาศบ้างมันไม่ดีตรงไหน?”
“ก็คิดว่าจะมีความสุขกับการได้นั่งรถเก๋ง ทำตัวเป็นคุณนาย แบมือของตังค์แฟนใช้ซะอีก หรือว่าพอนานไปพี่เขาก็ไม่สปอร์ตแบบเดิมแล้ว”
“ไม่หรอก ยังเหมือนเดิม ทั้งรักทั้งทั้งหลงเรามากกว่าเดิมด้วยซ้ำ ไม่ต้องขออะไรก็ให้ซะจนเรารับไม่ไหวแล้วล่ะ ถ้าคิดจะมาทับถมกันขอบอกเลยว่าเสียเวลาเปล่า หรือถ้าคิดว่าจะเอาแฟนใหม่มาเย้ย ก็รู้ไว้ซะว่าเราไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่ได้หึงหวงหรืออะไรเลยสักนิด เลิกเรียกร้องความสนใจจากเราได้แล้วนะเพราะไม่ว่ายังไงมันก็ไม่มีประโยชน์หรอก”
แรงนะ ร้ายเต็มขั้นเลยล่ะ บางครั้งวิธีจัดการกับปัญหาของหนูอาจจะรุนแรงไปบ้าง แต่ไม่รู้สิ ยิ่งเฉย เรื่องมันก็ไม่จบสักที นึกว่าจะไม่มีอะไรแล้ว กลับกลายเป็นยืดเยื้อมากกว่าเดิมทุกที หนูไม่ใช่แม่พระ นางเอกผู้แสนดีที่จะยอมถูกดูหมิ่น ถากถางฝ่ายเดียวเสียเมื่อไร ถ้าคิดว่าเป็นอย่างนั้นก็มองฐาผิดไปล่ะ
เดย์อึ้ง พูดไม่ออก อาจเป็นเพราะเขากำลังโกรธจัดจนโต้เถียงอะไรไม่ออก หรือที่พูดออกมาเป็นเรื่องจริงก็สุดจะเดา หนูไม่มีสมองพอจะคิดเรื่องนั้น กระโหลกมันปวดตุบๆ เหมือนจะร้าวออกมาให้ได้
หนูลุกจากเก้าอี้ ทำเป็นไม่ใส่ใจเขา ถ้าเราจะกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมหรือแม้แต่พูดกันดีๆ ไม่ได้ สู้เกลียดกัน ไม่ต้องทักทาย ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันไปเลยซะยังจะดีกว่า จะได้ไม่เสียความรู้สึกทั้งคู่
ความที่ไม่สบายอยู่แล้วและรีบลุกขึ้นทำให้เกิดอาการหน้ามืดอย่างเฉียบพลัน โลกมันหมุนติ้วก่อนที่ร่างจะเซลง มีอ้อมแขนใครบางคนโอบประคองไว้
“ฐา.....ฐา” เสียงเรียกของเดย์ฟังดูตกใจและเป็นห่วง หนูพยายามยกหนังตาขึ้นพบว่าตัวเองทรุดลงไปกองข้างล่างเอนทับเดย์ที่อ้าแขนรับไว้
“ฐา เป็นไงบ้าง ทำไมตัวร้อนขนาดนี้ล่ะ” อีกฝ่ายถามกลับ ใบหน้าและน้ำเสียงยังแสดงความห่วงใยเต็มเปี่ยม
“ขอบใจ ไม่สบายนิดหน่อยก็เลย...” หนูตอบพยายามขืนพยุงร่างตัวเองให้ลุกขึ้น
“ไม่สบายแล้วยังจะออกมาทำงานทำไมล่ะ พี่เขาไม่ดูแลฐาบ้างเลยเหรอ?”
“ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่โต้งซะหน่อย” หนูตวาดกลับไป เพราะไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น เดย์ก็จะเอาแต่ว่าพี่โต้งตลอด แต่ยังไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้นหางตาก็เหลือบไปเห็นขาใครบางคนเดินเข้ามาหยุดตรงหน้า
“นี่มันอะไรกันเดย์” คำถามนั้นทำให้หนูต้องถอนใจอย่างหนักหน่วง....ริน....แฟนของเดย์นั่นเอง
เงยหน้าขึ้นมองในหน้าขาวซีดของผู้หญิงคนนั้น แววตาแสดงความเสียใจและผิดหวังจนหนูทำอะไรไม่ถูก นอกจากผละออกจากเดย์อย่างเร็วที่สุด
“ก็ไม่มีอะไรนี่ ฐาก็แค่เป็นลม แล้วเราก็ช่วยประคองแค่นั้นเอง” เดย์ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ปกติที่สุด ยังไม่วายช่วยประคองหนูให้กลับไปนั่งที่ม้านั่งดังเดิมอีก ไม่รู้เลยหรือไงว่าผู้หญิงเป็นเพศที่ขี้หวงและขี้ระแวงขนาดไหน
“งั้นเหรอ? แค่นั้นเหรอ?” น้ำเสียงมีแววประชดประชัน แววตาที่ไหวระริก เตรียมจะเป่าปี่
อะไรกันคะ? จะมาหึงอะไรกัน กะอีแค่กะเทยคนเดียว
“เดย์รู้ไหม ว่าที่ผ่านมาถึงเราจะเคยได้ยินว่าเดย์มีแฟนเป็นกะเทยมาก่อน แต่เราก็ไม่เคยเชื่อหรอก จนกระทั่งเราได้มาเห็นด้วยตาตัวเอง คนนี้ใช่ไหม ที่เดย์เคยคบด้วยอ่ะ”
อะไรอีกอ่ะ? ข่าวลืออะไร แล้วไปคบกันตอนไหน งงไปหมดแล้ว
หรือว่าจะเป็นตอนนั้น ที่ไปดูหนังกันที่หอสมุด
ยัยแพม หรือยัยแบมอะไรนั่นต้องไปปล่อยข่าวลือแหงๆ หนอย...ยัยชะนีปากเปราะ!!
หนูหันไปมองหน้าเดย์ ซึ่งเดย์เองก็อึ้ง ไม่ยอมตอบคำถาม
อีกฝ่ายจึงเบ้หน้า น้ำตาร่วงเป็นสาย
เอ้า... ดราม่ากันเข้าไปสิ อยู่ดีๆ ก็เข้ามาเป็นตัวร้ายทำให้คนเค้าทะเลาะกันเฉยเลย อะไรจะเป็นตัวซวยได้ขนาดนี้เนี่ย
อร๊าย.... น้องฐาอยากจะบ้า ปวดหัวชะมัดยาด เครียดมาก เดี๋ยวสมองระเบิดกระจายใส่มันทั้งสองคนเลยนี่
“ทำไมไม่ตอบล่ะเดย์” นั่นสิ แกเงียบทำซากอะไรฮะ.... ปฏิเสธไปสิ
ขัดใจ ขัดใจ
“มันไม่จริงหรอก ข่าวลือก็คือข่าวลือ” ในที่สุดหนูก็เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาเองเพราะทนไม่ไหว ถ้าเป็นคนอื่นคงเถียงสุดใจขาดดิ้นไปแล้ว แต่เพราะอะไรล่ะถึงไม่ตอบ เพราะมันเป็นเรื่องจริงเหรอ? ถึงงั้นจะโกหกไปก็ไม่ผิดหรอก ไม่เคยได้ยินหรือไง โกหกสีขาวอ่ะ ปัดโธ่....
รินและเดย์หันมามองหน้าหนู
ในเมื่อเดย์ก็ไม่พูด และอีกฝ่ายก็ต้องการคำตอบ คนที่ต้องตอบก็คงต้องเป็นหนูใช่ไหม?
“ความจริงก็คือ ฉันเป็นฝ่ายไปชอบเดย์เองแหละ ก็เราสนิทกัน อยู่ห้องเดียวกัน เดย์ดีกับฉัน ฉันก็เลยคิดว่าเขาคงจะชอบฉันบ้าง ฉันพยายามตามตื๊อเขา แต่เดย์ไม่เคยคิดอะไรมากไปกว่าเพื่อน เราไม่เคยเป็นแฟนกัน แต่เพราะไปไหนด้วยกันบ้างก็เลยโดนเข้าใจผิด และที่เขาไม่ยอมตอบอะไรตอนนี้ก็เพราะกลัวว่าจะทำให้เพื่อนอย่างฉันต้องเสียใจแค่นั้นเอง แต่ ตอนนี้ฉันก็มีแฟนใหม่แล้ว เพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วงว่าฉันจะเข้าไปวุ่นวายกับแฟนเธออีก”
เคลียร์ไหม ถึงมันจะโกหก แต่คิดว่าพูดแบบนี้คงดีกับทุกฝ่ายมากที่สุดแล้ว
รินหันไปมองหน้าเดย์ด้วยแววตาแสดงถึงคำถาม
“จริงเหรอเดย์”
เดย์ไม่ตอบ แต่หันมามองหน้าหนูด้วยแววตาค้นคว้า คงไม่คิดว่าหนูจะพูดต่างจากความจริงเยอะขนาดนั้นมั้ง...
นี่คิดว่าหนูมันเลวร้ายขนาดที่ว่าเดย์มีเรือ่งก็จะไม่ช่วยเลยหรือไงกัน?
“จริงสิ” หนูเป็นฝ่ายตอบแทน
เอาเถอะ...ถึงเดย์จะเกลียดหนู แต่เดย์ก็ยังคงเป็นห่วงอยู่ดี ไม่งั้นคงไม่เข้ามาทัก ไม่แสดงทีท่าว่าเป็นห่วงที่เห็นหนูเป็นลมไป ถึงตอนนี้เดย์จะมองหนูในแง่ร้ายหรืออะไรก็ตาม แต่ตลอดเวลาที่เราคบกันมา เดย์เป็นเพื่อนที่ดีเกินกว่าที่หนูจะปล่อยให้ตัวเองทำให้ชีวิตเขาพังพินาศลงไปได้ ....
ที่สำคัญ ไม่มีอะไรดีไปกว่าได้เป็นคนปกติธรรมดา มีแฟนเป็นผู้หญิง และสังคมยอมรับอีกแล้ว
“แปลกใจเลยนะที่น้องฐาโทรให้พี่มารับ” พี่โต้งพูดขำๆ ขณะที่หนูนอนหลับตาอยู่ที่เบาะข้างคนขับ
“ทำไมล่ะคะ?” หนูถาม เสียงเนือยๆ
“ก็ดื้อๆ อย่างเรา ถ้าไม่เป็นลมล้มคว่ำไป หรือเจ้าของร้านไล่กลับ ก็ไม่น่าจะยอมกลับมาเองน่ะสิ”จะว่าไปแล้ว หนูก็เป็นลมไปจริงๆ นั่นแหละ แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่ขอกลับก่อนอยู่ดี หนูแค่อยากจะแสดงให้แฟนเดย์รู้เท่านั้นแหละว่าหนูมีแฟนแล้วจริงๆ
ไม่ได้บอกหรอกนะว่าเดย์ไม่ดี แต่ไม่ว่าใครที่เห็นผู้ชายอย่างพี่โต้งก็คงรู้ล่ะว่าจะทิ้งผู้ชายแบบนี้ล่ะก็คงโง่สิ้นดีเลย
“แหม... ขนาดนั้นเชียวเหรอ? ถ้ารู้ว่าวันนี้ลูกค้าน้อยก็จะโดดงานเหมือนกันล่ะน่า....”
“ คราวหลังไม่ต้องเป็นห่วงชาวบ้านเค้าให้มากหรอก ลูกค้ามากน้อย เค้าก็ต้องดูแลกันได้อยู่ดี เอาให้หายป่วยก่อนเถอะ ค่อยเป็นห่วงเค้า” พี่โต้งเทศน์อีกแล้ว....
หนูพยักหน้ารับทราบ... แล้วยิ้มบางๆ ดีแล้วล่ะที่โทรให้พี่โต้งมารับ เพราะท่าทีเป็นห่วงเป็นใยของพี่โต้งวันนี้ก็คงทำให้เดย์สบายใจขึ้นว่าหนูไม่ได้ถูกพี่โต้งทอดทิ้งหรือรักกันน้อยลง แล้วเรื่องมันคงจบได้ด้วยดี
หนูลืมตาขึ้นอีกครั้งเมื่อรถหยุดลงพบว่าไม่ได้อยู่หน้าคอนโด พี่โต้งลงจากรถแล้วเดินมาเปิดประตูให้
“ที่นี่ไหนคะ?” หนูถามหน้างงๆ
“คลีนิค น้องฐาไข้ขึ้นสูงมากเลย ให้หมอฉีดยาหน่อยดีกว่านะ”
“ไม่ต้องมาก็รู้ว่าเป็นไข้หวัดน่ะ กินทิฟฟี่สักแผงสองแผงก็หายแล้ว ไม่เห็นต้องมาหาหมอเลย”
“หนักขนาดนี้ ไม่หายง่ายๆ หรอก ให้หมอฉีดยาไปเลยดีกว่า ลงมาค่ะ อย่าดื้อ”
“ไม่เอา... กลับไปให้พี่โต้งฉีดแทนก็ได้ ไม่เอาหมอ” หนูบอกทำหน้าอ้อน
“ทะลึ่ง ไม่ต้องงอแง ลงมาเดี๋ยวนี้” พี่โต้งว่าแล้วก็อุ้มหนูออกไป
ไม่เอาน้า ไม่ฉีด ม่ายยยยยยย
ไม่จริงสักนิดที่เรื่องมันจบลงด้วยดี
ไม่งั้น หมอคงไม่ฉีดยาเจ็บแบบนี้หรอก แง้......
..................................................................
โนคอมเมนท่ะ ฮ่าๆๆ
น้องฐานี่ซวยจริงๆ เนอะ เมื่อไรจะว่างไปสะเดาะเคราะห์ซะทีน้า.....
โพลล์
หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190> (อ่าน 1226749 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก