หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190>

[CarToonMiZa]

น้องฐาคิดมากไปป่าวเนี่ย

[MoMoRin]

เพราะน้องฐาเคยมีอดีตที่เจ็บปวดมาก่อน ทำให้เกิดความระแวงได้ง่าย
แต่มันก็มีผลเสียนะคะ เพราะถ้าแสดงออกมากเกินไป..
ใครจะรู้ว่าลุงจะไม่โกรธเอาทีหลังน่ะ เหอ เหอ แค่คิดก็สยองแล้ว -**-

[$VAN$]

คิดว่าพี่โต้งไม่นอกใจฐาแน่ ชัวร์
พี่โต้งวางแผนเซอร์ไพรส์อะไรป่าว

จับปลาสองมือคงไม่เข้าท่า ต้องเอาสองมือนั้นไปจับไก่ให้มั่นเสียยังจะสร้างสรรกว่า

ขำประโยคนี้อ่ะ

[chatori]

เชียร์พี่โต้งๆๆ เย้ๆ
ค้างคามา มาต่อไวๆนะคะ ฮี่ๆ
อยากรู้ว่าเป็นแผนพี่โต้งหรือเปล่า

[BeeRY]

พี่โต้งรักน้องฐา พี่โต้งไม่ทำให้น้องฐาเจ็บหรอกค่ะ เชื่อแบบนั้นนะ
ส่วนคนในอดีต อย่ากลับมาเลยได้ป่ะ 

[lalitalx]

กรี๊ดกร๊าดกับนิยายเรื่องนี้มากกกก ♥.♥
อ่านไปยิ้มไปตลอดเลยยยยย พี่โต้งน้องฐาน่ารักกันสุดฤทธิ์ มานั่งอ่านจนขบทั้งที่วันจันทร์สอบ
เราชอบเรื่องนี้มากๆเลย เสียดายเดย์อะ อย่างน้อยน่าจะปรับความเข้าใจกันหน่อยนะ อย่างน้อยก็เป็นเพื่อนกัน TT ชอบทั้งเดย์เอกนะดูเป็นรูมเมทที่ดี
ไม่รู้เป็นอะไรชอบเห็นพี่โต้งหึง 555555555 เวลาโมโหดูแบบเหมือนหวงมากอะ
ไม่ชอบโรจน์เลยยยย  ดูโหดๆแปลกๆ คือเราก็สงสารนะแบบโรจน์ดูรักฐาแต่อารมณ์แบบแสดงออกรุนแรงไปงะ TT

[hewlett]

สวัสดีปีใหม่ค่ะ สุขภาพแข๋งแรงนะคะ
น้องฐาคิดถูกแล้ว เงินยังไงก็ไม่สำคัญเท่าไก่
ถ้ามีเงินไปทำนม แล้วไก่หายจะทำนมไปเพืออะไรจ๊ะ
ไก่นิ่มๆ หล่อ รักเราไม่ค่อยมีผ่านมาบ่อยๆนะ

[KURATA]

รอติดตามอ่านตอนต่อไป
 

[broke-back]

 
กระต๊าก..ต๊าก รักมาก ไอ่พี่โต้ง
ห้ามไปโก่ง คอขัน กระชั้นหา
อย่ามีกิ๊ก จิกทั่ว รั่วไปมา
มีแต่แค่ น้องฐา เพียงคนเดียว

..เข้าใจม๊ายยยยยย พี่เดือยไก่..
เห็นมั้ย ทำให้น้องฐาจิตตกไปตั้งหลายวัน

ขอบคุณ นิ

ป้อล่อ..อยากอ่านตอนต่อไป เร็วๆๆๆ อ่ะ

[NewYearzz]

เดาว่าพี่โต้งสร้างสถานการณ์เพื่อหลอกล่อน้องฐานะ 

[TeuyHom]

รอตอนต่อไปนะ!!

[lazat.mchub]

เดี๋ยวนี้พ่อค้าไม่ขยันขายตับแล้วหรอคะ 

[ormn]

น้องฐาแอบกล้วพี่โต้งนอกใจ

[lalitalx]

คิดถึงน้องฐาพี่โต้งจัง 

[wargroup]

ไก่ยังไม่ตื่น ค่อยๆตะล่อมเบาๆนะน้องนะ
 

[bleach_pa]

รอลุ้นพร้อมน้องฐาในมาดสายลับ

[¡ииσcэиτ]

คนอ่านก็เริ่มจิตตกนิดๆ


55555
(แอบแนวลุ้นจนเครียด)

[broke-back]

น้องฐาปิ้งไก่
เสร็จหรือยัง

เอาแค่เกรียมๆพอนะ
อย่าให้ถึงกับไหม้

มันขม..แหวะ ไม่อร่อย

กระต๊ากๆๆๆๆ ร้องหาไก่โต้ง
กระอึ๊ดๆๆๆๆๆ ร้องรับน้องฐา
หุหุ

[๛ナーリバス๛]

หมายเหตุ สีดำเป็นของพี่โต้ง ถ้าเน้นสีเป็นของโรจน์นะ

ตอนที่ 71

   แอบงง... พี่โต้งพามาทำอะไรที่ห้าง...

   “ น้องฐารอในรถก็ได้มั้งคะ เดี๋ยวพี่เข้าไปซื้อพิซ่าแป๊บ”

   “หือ....ซื้อทำไม?”

   “ก็ เดี๋ยวจะเพลินจนไม่ได้สั่งอะไรกินน่ะสิ”

   “อ้าว แล้วนี่เราไม่ได้จะไปร้านอาหารอะไรแบบนี้หรอกเหรอ?”

   “หึ... ไม่ใช่หรอกค่ะ”

   “แล้วพี่จะพาหนูไปไหน?”

   “ไม่บอก ถ้าบอกก็รู้สิคะ”

   “อ้าว.....” หนูส่งเสียงร้อง พร้อมใบหน้างงสุดชิวิตจนอีกฝ่ายแอบหัวเราะเบาๆ

   “เอาเถอะน่า ไม่พาไปขายหรอก.....”

“แหม...พี่ก็”

“พี่รู้หรอกนะ ที่น้องฐากระตือรือร้นอยากตามมาด้วยวันนี้น่ะ ก็เพราะพี่ไม่ยอมบอกว่าไปไหนใช่ไหมคะ”

   อ้าว..รู้ได้ไงหว่า....

   “แล้วนี่บอกที่ร้านว่ายังไง ลาป่วยหรือลากิจ....”

   “เปล่าหรอกค่ะ... หนู... ลาออกแล้วแหละ เห็นพี่บ่นๆ ว่าหนูไม่มีเวลาให้ ต่อไปนี้หนูจะได้มีเวลาอยู่กับพี่มากขึ้นไง”

   “จริงเหรอคะ? ดีจัง ต่อไปจะได้ไปกินข้าว หรือไปเที่ยวที่อื่นบ้าง เริ่มเบื่อหมูกระทะจะแย่แล้ว...พูดถึงไปเที่ยว เดี๋ยวปิดเทอมใหญ่ ไปเที่ยวที่ไหนกันสองคนดีไหมคะ?”

   ไปเที่ยวกันสองคนอย่างนั้นเหรอ?.....

   .
   .
   .



    “สวยจัง..... อยากไปจังเลย โรจน์” หนูเอ่ยเสียงอ่อนเสียงหวานขณะยื่นนิตยสารท่องเที่ยวไปตรงหน้าเจ้าของชื่อ อีกฝ่ายพยักหน้ารับอย่างไม่ใส่ใจจะหันมามองด้วยซ้ำ มันเอามือเท้าแก้ม หลับตาหาวหวอดๆ  รอให้ช่วงเวลาว่างที่อาจารย์ปล่อยพวกเราอ่านหนังสือในห้องสมุดหมดลงเสียที

   “ได้ยินป่ะเนี่ย ว่าเราอยากไป” แม้อีกฝ่ายจะทำเป็นหูทวนลมหนูก็ยังไม่ละความพยายาม

   “อยากเที่ยว? เดี๋ยวพาไปตลาดนัดคลองถม” มันตอบกลับมากวนๆ

   เอ๊ะยังไง!! มันไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อยนะ

   “ไม่ใช่แบบนั้น หมายถึงเที่ยวไกลๆ ไปหาโรงแรมห้าดาว หรือรีสอร์ทหรูๆ ค้างสักคืนสองคืนไรเงี้ย” อยากไปเที่ยวอ่ะใช่ แต่ไอ้สองอย่างหลังนั้นแค่พูดไปงั้นเองแหละ เผื่อฟลุ้ก ทั้งๆ ที่รู้ดีว่า... ไม่มีทางเป็นไปได้...

   มันเอียงตัวนิดหนึ่งมาทางหนู แต่ก็พิงแค่พนักเก้าอี้ไม่ได้ลามมาพิงไหล่หนูเต็มๆ เหมือนที่ควรจะเป็น ตอบกลับมาด้วยเสียงที่เบาไม่ต่างกับกระซิบ

   “จะไปไกลๆ เพื่อ?? ถ้ามึงอยากนอนโรงแรมขนาดนั้น เดี๋ยวว่างๆ จะพาไปเที่ยวม่านรูดละกัน เอามะ?”

   “บ้า... ไม่ได้หมายถึงแบบนั้น แต่เราก็แค่... อยากไปเที่ยวกันสองคน ไปไหนก็ได้ ที่ไม่มีใครรู้จักเรา เวลาทำอะไรจะได้ไม่ต้องใส่ใจหรือแคร์สายตาคนอื่นแบบตอนนี้ก็เท่านั้นเอง” ท้ายประโยคหนูทอดเสียงเศร้า...ถึงจะมีความสุขแล้วที่ได้อยู่ข้างกัน แต่ก็ยังรู้สึกว่ายังไม่พออยู่ดี
   
มันเงียบไปครู่หนึ่งระหว่างที่หนูเองก็เงียบ....

   “อือ.... ไปก็ได้ .... ถ้ามึงออกตังค์นะ....”

   เฮ้อ.....สุภาพบุรุษมากค่ะคุณ...

    ก็ได้... คิดว่าพูดแบบนี้แล้วหนูจะล้มเลิกความตั้งใจเหรอ? คิดผิดไปแล้วย่ะ ก็แค่แบ่งค่าขนมวันละนิดวันละหน่อย บวกกับเงินเก็บเก่าก่อนที่คิดไว้ว่าจะเอาไว้ศัลยกรรมทำสวย มีเวลาอีกสองสามเดือนก่อนปิดเทอมเดือนตุลา  รวมๆ กันก็น่าจะพอได้อยู่นะ...




   ภายในห้องสี่เหลี่ยมติดกระจกหนา เสียงวัตถุทรงกลมกระแทกไม้ดังอย่างต่อเนื่อง สรุปแล้ว พี่โต้งพาหนูมาที่ร้านสนุกเกอร์แห่งหนึ่งค่ะ พี่ปอนด์กับพี่ซาก็มาด้วย ทีแรกหนูก็พยายามจะมองหา มาร์กเกอร์ มากี้หน้าตาดีๆ อยู่หรอก แต่มองซ้ายมองขวาหาหลักฐานและพยานยังไงก็คว้าน้ำเหลว ก็พี่โต้งเขาเล่นแบบเป็นชั่วโมงแล้วก็ตั้งลูกเอง ก็เลยไม่มีใครอีกนอกจากพวกเรา แล้วถ้าเรื่องที่หนูอยากมาพี่แกก็เดาได้แบบนี้ก็คงไม่มีอะไรในกอหญ้าแหงๆ อยู่แล้วแหละ

    ถ้าจะมีใครสักคนที่ทำให้พี่โต้งเกิดนึกอยากออกนอกเล้านอกสุ่มไปได้ก็เห็นจะมีอยู่คนเดียว.... พี่ปอนด์

   “เล่นด้วยกันไหมคะ น้องฐา” พี่โต้งเดินมาหาหนูที่นั่งรออยู่ข้างๆ นั่งเคี้ยวพิซ่าเพลินๆ ไม่ได้ไปเล่นด้วย

   “หึ....” หนูตอบสั้น ส่ายหน้าหวือ “หนูเล่นไม่เป็นหรอกค่ะ เล่นยากออก”

   “เดี๋ยวสอนให้ไง”

   “ไม่เอาดีกว่า เสียเวลาพวกพี่เปล่าๆ ”

   “เกรงใจทำไม คนกันเองทั้งนั้น”

   “ใช่ เดี๋ยวพี่สอนให้เอง” พี่ปอนด์ที่เพิ่งเดินตามมาก็ขันอาสาอย่างใจดี

   “พอเลยมึงอ่ะ ตลอด!” พี่โต้งหันไปดักคอ แต่พี่ปอนด์ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

   “อ้าวเฮ้ย ตามึงอ่ะโต้ง ไม่แทงเดี๋ยวปรับแพ้ฟาล์วเลย” พี่ซาตะโกนบอก ทำให้พี่โต้งขยับตัวเดินไปที่โต๊ะ

   “โหย... เข้ม.... แทงไม่ลงแล้วรมณ์บ่อจอยเหรอไง” พี่โต้งแซว โน้มตัวลงแทงชมพูกลิ้งเบาๆ ลงหลุมไป

   “เกมนี้ดวงไม่ดีเว้ย ไว้เกมหน้าจะกินคืนให้ดู” พี่ซาแก้ตัว...    

   “ฮ่าๆ จะคอยดู...งั้นเกมหน้า... ใครแพ้ เบียร์ลังนึงนะ!!” พี่โต้งว่าแล้วตบดำตามไปอีกลูก ...จบเกม...

   “สัดเอ๊ย กูรอตั้งนาน ไม่ได้แทงเหรอเนี่ย!!” เสียงพี่ปอนด์โวยวายลั่น

   “ไหนๆ ก็ไม่ได้แทงแล้ว... ตั้งลูกเลยมึง...” พี่โต้งบอกพี่ปอนด์ แล้วเดินกลับมายกน้ำที่วางข้างๆ หนูขึ้นดื่ม

   “พี่ไม่ยอมบอกหนูว่าจะพามาที่นี่ หนูก็เลยไม่ได้พกเงินมาด้วย ถ้าเสียหนูก็ไม่มีให้ยืมหรอกนะ” หนูรีบดักคอพี่โต้งไว้ก่อน

   “ระดับนี้แล้วไม่เสียหรอกค่ะ ถึงจะเสีย ก็ไม่ยืมเงินน้องฐาหรอก”

   “ทำไมคะ? เพราะรู้ว่าหนูไม่มีให้ใช่ไหม?”

   “ถึงน้องฐาไม่มีพี่เชื่อว่าถ้าพี่เอ่ยปากเดี๋ยวก็หามาให้ได้ แต่ถึงจะมี ก็ไม่ยืมหรอก เพราะกว่าจะได้มามันลำบาก น้องฐาต้องไปทำงานเหนื่อยยากตั้งกี่ชั่วโมง พี่ไม่อยากให้น้องฐากลับไปทำงานอีกแล้ว ต่อไปอยากได้อะไรก็บอกพี่ ถ้าหาได้ก็จะหาให้ มันอาจจะไม่ใช่เงินที่ได้มาจากน้ำพักน้ำแรง ก็เลยดูเหมือนไม่พิเศษอะไร แต่ความรักความใส่ใจก็ไม่ได้น้อยกว่าหาเงินที่หามาเองนะคะ”

   “หนูยังไม่ได้พูดอะไรแบบนั้นสักคำนึง....”

   “ก็เผื่อจะคิด แต่ถ้าไม่คิดก็ดีแล้ว....” พี่โต้งว่าแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะสนุ้กอีกครั้ง

   หนูเริ่มกังวล เพราะไม่แน่ใจว่า ทำสีหน้าท่าทาง หรือพูดอะไรให้พี่แกคิดมากหรือเปล่า ไม่อย่างนั้นพี่แกจะรู้ยังไงว่ามันก็แวบมานิดหนึ่ง มีบ้างที่กิดการเปรียบเทียบ แต่ถึงยังไง หนูก็เห็นว่าพี่โต้งดีกว่า ชนะขาดลอยอยู่วันยังค่ำ

   ไม่ว่าใครก็ตามที่ได้เป็นแฟนกับพี่โต้ง จะเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก....

   มันช่างแตกต่าง... จากที่หนูเคยเจอมาจริงๆ



    หลังจากที่คุยกับโรจน์ว่าจะไปเที่ยว... หนูก็วางโครงการสวยหรูดูเว็บเตรียมจองที่พักแล้วด้วยซ้ำ แต่ก่อนจะปิดเทอมไม่เท่าไร อยู่ดีๆ อีโรจน์มันก็โผล่มาที่บ้าน... พร้อมกับคำพูดอันโหดร้าย

   “ฐา มึงเอาตังค์มาให้กูยืมสักสองสามพันซิ”

   “หา?” หนูส่งเสียงสูงอ้าปากค้าง แล้วก็ทำหน้าไม่ถูกเลยทีเดียว

   ไอ้มีมันก็มีอยู่นะ แต่มันก็ต้องใช้ไง... แล้วแบบไม่ได้หวงเท่าไรหรอกถ้าไม่ใช่ว่ามันจวนเจียนจะปิดเทอมอยู่แล้วอ่ะ

   “จะเอาไปทำอะไรตั้งเยอะแยะ เรามีไม่ถึงหรอก”

   “ไม่ถึงเหรอ? มีเท่าไรก็เอามาก่อน” อีกฝ่ายออกคำสั่งเสียงเข้ม ทำให้เกิดความเงียบขึ้นพร้อมกับที่หนูเริ่มเบะหน้า

   “บอกมาก่อนว่าจะเอาไปทำอะไร แล้วจะได้คืนเมื่อไร ไม่งั้นเราไม่ให้หรอก”

   “กูจะเอาไปทำอะไรก็เรื่องของกู ยืม ไม่ได้ขอ เดี๋ยวกูก็คืนแล้ว มึงอย่าลีลาเรื่องเยอะ”

   “.............” หมดคำพูด ได้แต่ยืนนิ่ง ไม่อยากเถียงแต่ก็ไม่อยากให้อ่ะ ระแวงว่าที่ไม่กล้าบอกว่าจะเอาตังค์ไปทำอะไร เพราะจะเอาไปปรนเปรอสาวที่ไหนอีกหรือเปล่า?  แล้วมันใช่เรื่องป่ะที่จะมาเบียดเงินในส่วนที่คนเค้าเก็บหอมตั้งนานเพื่อจะได้อยู่ด้วยกันสองคนน่ะ

   “จะไม่ให้ดีๆ ใช่ป่ะ”

   “................”

   “ก็ได้” มันว่าแล้วก็เริ่มค้นห้อง ความกลัวว่าจะโดนเอาตังค์ที่เก็บสะสมมาไป ก็เลยวิ่งๆ ไปที่กระปุกหมูออมสินตัวกลมๆ มากอดไว้กับอก ก็เข้าทางสิคะ มันก็เลยเกิดสงครามแย่งหมูขึ้นครู่สั้นๆ สุดท้ายจบลงด้วยหมูน้อยเซรามิกหล่นลงไปแตกกระจายกลางพื้นห้อง

   ม่ายน้า....... หนูตกใจรีบร้อนทรุดตัวลงเก็บเงินเลยโดนชิ้นส่วนคมๆ ของน้องหมูบาดจนเลือดซิบ ทีนี้มันเลย ทนไม่ไหว ปล่อยโฮออกมาดังลั่นจนไอ้โรจน์ก็ตกใจ

   “เฮ้ย.... ไหนมาดูดิ๊ บาดลึกป่ะเนี่ย” ไอ้โรจน์เลิกสนใจหมูกะเงินตรงนั้นหันมาสนใจมือหนู แต่หนูรีบสะบัดมือทิ้ง ด้วยความโมโหปนน้อยใจอย่างหนัก....

   “ไม่ต้องมายุ่งกะเรา  อยากได้มาก เอาไปเลย เอาไปให้หมดเลย จะเอาไปให้ชะนีหน้าไหนก็เอาไปเลย” หนูแผดเสียงดังลั่นพร้อมทำนบน้ำตาทะลักทะลาย สะอึกสะอื้นอยู่อย่างนั้น

   “มึงจะบ้าเหรอไง กูไม่ได้จะเอาไปให้ผู้หญิงซะหน่อย”

   “เอาไปทำอะไรก็เอาเถอะ ไม่อยากรู้แล้ว ถ้าถามละไม่อยากบอก ก็จะไม่สอด ไม่เสือกก็ได้ เอาไปแล้วไม่ต้องเอามาคืนด้วย  เพราะไม่มีอะไรที่ซ่อมความรู้สึกของเราได้.....”

   เจ็บป่ะล่ะ  โรจน์มันอาจจะไม่เจ็บ แต่หนูต่างหากที่เจ็บ... มากด้วย...

   เจ็บเพราะตั้งใจทำอะไรสักอย่างให้ใครสักคน แต่แล้วสุดท้ายเขากลับเป็นคนที่ทำลายสิ่งนั้นไปจนหมดสิ้น

   เพราะคำพูดของหนูมันโดนใจหรือไรไม่ทราบ...สุดท้ายแล้ว.... โรจน์มันก็ไม่ได้เอาเงินไป...




   โกรธคือโง่โมโหคือบ้า ตอนนั้นหนูเลยทั้งบ้าทั้งโง่ กะจะงอนยาวๆ ให้มันมาง้อ แต่มันก็ไม่ยอมง้อ ซ้ำขาดเรียนแล้วหายหัวไปเลย ทั้งๆ ที่ยังโกรธแต่ก็ยังห่วงอยู่ดีเลยไปเลียบๆ เคียงถามมิ่งว่าโรจน์มันไปติดผู้หญิงที่ไหนอีกถึงดูท่าทางร้อนเงินแบบนั้น

   “โธ่ฐา ถ้าติดผู้หญิงก็ดีสิ” อ้าว ไม่ใช่ผู้หญิงแล้วอะไร?

   “อย่าบอกนะว่าโรจน์มันติดยา” หนูถามทำหน้าตกอกตกใจ

   “เปล่า.... ไม่ได้ติดยา แต่ว่า...ติดพนันบอล แล้วก็เสียเยอะซะด้วย ขนาดเรายังโดนยืมไปพันนึงเลยเนี่ย....”

   เออ... ให้มันได้อย่างนี้สิ  เหล้าก็กิน บุหรี่ก็สูบ ผู้หญิงก็เอา แถมเล่นการพนันอีก... ถ้าไม่ครบกลัวไม่เพอเฟคหรือไงยะพ่อคุณ หนูละแสนจะระอาใจกับมันเหลือเกิน แต่เมื่อรู้แบบนี้ก็ยังใจชื้น รู้สึกดีขึ้นกว่าตอนที่คิดว่ามันจะนอกใจเสียอีก ก็เลยตัดสินใจเอาเงินที่มีให้มิ่งไปใช้หนี้แทนมัน ทีนี้พ่อคุณ รีบบึ่งมาเลย ไอ้เราก็นึกว่าจะมาขอบอกขอบใจ ที่ไหนได้

   “ฐา นี่มึงให้เงินมิ่ง ไปใช้หนี้ให้กูทำไม?”

   “อ้าว... ก็จะได้หมดหนี้หมดสินกันไปไงไม่ดีเหรอ?”

   “ไม่ดี ทำไมมึงไม่เอามาให้กูล่ะ กูจะได้เอามาต่อทุน แล้วแบบนี้ กูจะหาที่ไหนมาคืนมึงได้ ไหนจะมิ่งอีก”

   “แค่พันเดียว เดี๋ยวก็หาได้”

   “แล้วมึงล่ะ?”

   “ไม่เป็นไร เงินทองของนอกกาย ตัวไม่ตายเดี๋ยวก็หาใหม่ได้ เสียแล้วเสียไป อย่าไปเสียดายมันเลย ถ้ายิ่งเล่นต่อไป จะยิ่งเสียหนักกว่าเดิม หยุดแค่นี้เถอะนะ เราขอร้อง.....”

   มันนิ่งไปเหมือนไม่เชื่อ แต่ก็นะ เงินหมดแล้วจะเอาที่ไหนไปแทงอีก.... ประกอบกับหนูเอาน้ำเย็นเข้าลูบพูดให้สติไปด้วยละมั้งมันก็เลยได้แต่พยักหน้าอย่างเสียไม่ได้

   “อือ....ก็ได้”

   ก็ยังดีที่อย่างน้อยมันก็ยังยอมเชื่อหนูไม่ได้กลับไปเล่นให้เสียอีก แต่หนูก็อดเสียดายเงินไม่ได้อยู่ดี เพราะหนูก็ไม่เหลือเงินที่เก็บไว้ไปเที่ยวเหลือแล้ว...



   ย้อนกลับมาปัจจุบันอีกครั้งหนึ่งหลังจากผ่านไปสองสามเกม พี่ซามือตก แทงไม่อยากจะลงเลย

    “โห..... ลูกง่ายๆ ยังไม่ลง ยังไม่พอ ยังทำขาวเปลี่ยน.... ถามจริงๆ เถอะซานี่มึงซวยหรือมึงอ่อนกันแน่วะ” คนถามแบบนี้คงไม่ใช่ใครนอกจากพี่ปอนด์ อะไรจะตรงไปตรงมา แถมยังเกรียนขนาดนั้น?

   “มึงก็.... เห็นใจมันหน่อย เมียมันไม่สบาย... มันก็เลยไม่มีสมาธิเล่น....” พี่โต้งหันไปตอบพี่ปอนด์ ยิ้มๆ

   “เออ่ะนะ? ร้ายขนาดนั้น มันป่วยเป็นด้วยเหรอ?” พี่ปอนด์ถามอย่างข้องใจ (เป็ฯนคำถามที่ถูกใจหนูจัง)

   “คนนะเว้ย ... ไม่ใช่หุ่นยนต์จะได้ป่วยไม่เป็น”

   “จ้า.... ออกรับแทน... วู้  เป็นห่วงก็กลับบ้านไปไป๊ เล่นไปก็มีแต่เสียกับเสีย เบียร์ลังนี้ยกยอดไปรอบหน้าก็ได้ แต่ไม่ลืมนะ....” พี่ปอนด์ งกชะมัดอ่ะ รู้ทั้งรู้ว่าพี่ซาสภาพจิตใจไม่ดียังไม่เลิกทวงเบียร์

   “มันคงไม่อยากให้กูอยู่เฝ้าหรอก ถ้าเป็นไอ้โต้งก็ว่าไปอย่าง” พี่ซาบอกเสียงเซ็งๆ เหล่ตามองพี่โต้ง .... โถๆ พ่อคนขี้ใจน้อย

   “อ้าว..... โยนขี้ให้กูอีก...” พี่โต้งบ่นแอบชำเลืองมาทางหนูแบบเกรงๆ

   หนูก็ได้แต่ทำเป็นไม่สนใจ บางครั้ง เรื่องของพวกพี่เค้าก็เข้าใจยากเกิน ซับซ้อนซ่อนเงื่อนจนคนสวยตามไม่ทัน สิ่งที่อยู่ในสมองในตอนนี้ก็คือ... รำคาญอีพี่เอเหลือเกิน ตัวไม่มาแล้วยังไม่หยุดเรียกร้องความสนใจ... ชิ หมั่นไส้!

   “งั้นมึงพักก่อนแล้วกันนะ... กูขอดวลกับไอ้โต้งสักเกม....” พี่ปอนด์บอกพี่ซา ทำให้พี่ซาเดินมานั่งข้างๆ หนู

   “เม็ดเท่าไรว่ามา”

   “เม็ดละร้อยละกัน...”

    “จัดไป”

   สิบห้านาทีผ่านไปหลังจบเกม..... พบว่าพี่ปอนด์แพ้ยับเยิน โดนไปสิบสามเม็ดเหนาะๆ

   “เชี่ย.........แม่ง..... มึงไปทำอะไรมา ทำไมเกิดเล่นเก่งขึ้นกะทันหัน” แล้วก็ก็โวยวายตามนิสัย....

   “เปล่านี่ก็เหมือนเดิมนะ มึงฝีมือตกลงหรือเปล่า หรือผัวไม่สบายอีกคน” มองหน้าพี่โต้งตอนนี้แล้วมันกวนได้ใจจริงๆ

   “สัด ไม่ใช่ละ กูเหมือนเดิม มึงนั่นแหละ ดวงดีไปไหม เดี๋ยวลงๆ”

   “เออ สงสัยกูฟลุ้ก หรือไม่ก็....”  พี่โต้งหันมาทางหนู “กำลังใจล้นหลาม”

   “อ้วก......” พี่ปอนด์ส่งเสียงขัดคอ แต่หนูได้บิดกายม้วนต้วน พูดอะไรก็ไม่รู้อ่ะ เขินนะ

    “กวนตีนนักเอามาเลยพันห้า ให้ไว”

   “สาด.... อย่ามามั่ว สิบสามเม็ด พันสามเหอะ”

   “พันสามก็เอามาเลย”

   “โห่ งกว่ะมึง ไว้วันหลังดิ เห็นไหมเพื่อนจน เพื่อนไม่มีตังค์กินข้าวละเนี่ย”

   “กูผิดเหรอ? มึงเองนะบอกเม็ดละร้อย เสียแล้วทำโวยเดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยว....”

   “เออให้ก็ได้ อาทิตย์หน้ามึงเลี้ยงข้าวกูเลยนะ” พี่ปอนด์ยอมล้วงเงินจากกระเป๋าไม่วายบ่น

   “เรื่อง... ธุระไม่ใช่”    

   “เออ.... ไอ้เพื่อนเลว เพื่อนเนรคุณ ใช่ซี้ มีแฟนละทิ้งเพื่อนใช่ไหม? ทีเมื่อก่อนไม่เห็นเป็นงี้เลย ปอนด์เป็นไงบ้าง กินข้าวละยัง กูเลี้ยงไหมอย่างนั้นอย่างงี้ เหอะ.....คนเราน่ะนะ มันไม่มีความเสมอต้นเสมอปลาย”

   “แม่ง... พูดมากชิบ” พี่โต้งถึงกับกุมขมับเมื่อเจอพี่ปอนด์ร่ายยาว แล้วทำหน้าอิหลักอิเหลื่อ จนหนูนึกโมโหแทนพี่โต้ง

   “เลิกบ่นเถอะค่ะพี่ปอนด์ หนูไม่เห็นว่ามันจะผิดตรงไหน ถ้าพี่โต้งเค้าจะเห็นแฟนดีกว่า พี่ปอนด์เองก็เถอะ ถ้ารู้ว่ามีน้อยก็ไม่ควรจะเล่นเยอะเกินตัวแล้วทำให้ตัวเองลำบาก การพนันมันไม่ทำให้ใครได้ดีหรอกค่ะ เล่นพอสนุกก็พอแล้วไม่เห็นต้องเดิมพันเยอะๆ ให้กลายไปทุกข์ไปเลย”

   พี่ปอนด์กะพี่โต้ง รวมถึงพี่ซาก็อึ้งไปทีเดียวเมื่อเจอหนูตบะแตกลุกขึ้นเทศน์  สงสัยจะเก็บกดมากไปหน่อย....

   หงุดหงิดเพาราะตามหากิ๊กพี่โต้งไม่เจอละยังมาเจอพี่ปอนด์ปั่นหัวอีก เลยของขึ้น

   “พวกมึงเล่นกันไปก่อนละกันนะ สงสัยพิซ่าอย่างเดียวจะไม่อิ่ม เดี๋ยวไปหาอย่างอื่นมาเพิ่มก่อน” พี่โต้งตัดบทโดยหันไปบอกเพื่อนทั้งสองแบบนั้นก่อนจะคว้าคอหนูพาเดินออกจากห้องนั้นไป...


..............................

ยาวเกินไปละ ยังไม่อยากจะจบตอนเลย....

แต่แต่งต่อไปก็ไม่รู้เมื่อไรจะได้ลงแหละงั้นตัดตรงนี้ก่อนละกันนะ
ตอนหน้าอาจจะนานหน่อยนะ

[ormn]

  :L2:รออออออออจ้า

[gupalz]

ยังสงสัย พี่โต้งแกคุยกับใคร

[IIMisssoMII]

ดีใจ เปิดมาเจอก่อนนอน
ตอนนี้ ในสมองน้องฐากำลังคิดกลับไปกลับมา เปรียบเทียบ

[ujen]

รอจ้า

 

[kitty]

 

[MiSS-U]

มันจะไปถึงจุดไหนน้อ 

บวกเป็ด

[broke-back]

คนใหม่ กับ คนเก่า

แต่....
ตัวเรา..คนเดิม

แวะมาให้กำลังใจน้องฐา
คนเดียว..แค่นั้น
 

ขอบคุณ..นิ

[na_near]

ได้เห้นน้องถ้าคิดกลับไปกลับมา  แต่ก้ไม่อยากให้น้องฐาเอาพี่โต้งไปเปรียบกับโรจน์
ไม่มีใครดีกว่าใครพอๆกับไม่มีใครเพอเฟคร์ไปหมดหรอกน้องฐา
พี่โต้งก็มีข้อดี และข้อเสียแบบพี่โต้ง  โรจน์ถึงแม้ไม่ใช้คนดีอะไรแต่ก้ใช่จะแย่ไปทั้งหมด
ทุกคนมีข้อดีข้อเสียที่ต่างกัน  แต่ที่สำคัยคือ...
....คือวันนี้ ตรงนี้ น้องฐามีพี่โต้ง....
อดีตมันแก้ไขอะไรไม่ได้เราได้แต่มองย้อนกลับไป มองมันเป็นบทเรียน
แต่อย่าได้ไปยึดติดกับมัน จนทำปัจจุบันสูญเสียไป ปัจจุบันคือ "พี่โต้ง"
พี่โต้งรัก ห่วง และหวงน้องฐานะ  และคงอยากให้น้องฐารักพี่โต้งกลับเหมือนกัน

ว่าแต่วันนี้น้องฐาเวอร์ชั้นองค์ลงก็เอาเรื่องเหมือนกันนะ

ปล. ตอนต่อไปช้าไม่เป็นไรค่ะรอได้ 

[NewYearzz]

น้องฐามาแล้ว 

[Aoya]

อยากให้โรจน์เจอน้องฐากับพี่โต้งจังเลย 
โรจน์จะได้รู้ว่าหลังจากจบกันไปแล้วชีวิตของน้องฐาเปลี่ยนแปลงยังกับตกนรกแล้วได้ขึ้นสวรรค์
แล้วอย่ามาเสียดายทีหลัง 

[pemaiharag]

น้องฐาคิดถึง