ตอนที่ 72 จูบ....
อะกรี๊ดดด น้องฐาอยากจะกรี๊ด
อะไร? นี่มันอะไรกันคะ? นี่เมื่อกี้นี้หนูทำอะไรลงไป หมดกันภาพพจน์กะเทยแสนดีที่ได้สั่งสมมานาน พังทลายในพริบตาเดียว
อะฮึก อะฮึก ... บ้าจริง... หนูต้องโดนพี่ปอนด์เกลียดเอาแน่ๆ เลย ไม่นะๆๆๆๆ
“หึหึ... ฮ่าๆ”
หนูฟุ้งซ่านอยู่เงียบๆ คนเดียวได้ไม่นาน อยู่ดีๆ พี่โต้งก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง
“พี่หัวเราะทำไม?” หนูถามอย่างแปลกใจ
“ขำน่ะสิ ไอ้ปอนด์มันคงงงอ่ะ เพราะที่พูดแบบนั้นก็เพราะอยากจะแกล้งพี่ให้น้องฐาหึงหวงแล้วมาโวยวายใส่พี่ ที่ไหนได้ ตัวเองดันโดนซะเอง”
“ก็หนูโมโหนี่นา พี่ปอนด์เค้าก็น่าจะรู้ว่าโต้งคิดยังไง แต่ในเมื่อตัวเองไม่เล่นด้วย แล้วพอไม่สนใจจะมาพูดแบบนี้อีกทำไม ไม่คิดบ้างเหรอว่าพี่โต้งจะเสียใจ”
“คงไม่เสียใจแล้วแหละ ก็พี่มีน้องฐาแล้วไง ถ้าจะมีกังวลก็คงเพราะกลัวว่าน้องฐาจะคิดมากต่างหาก”
“ไม่หรอกค่ะ... หนูเข้าใจ เมื่อก่อนพี่โต้งชอบพี่ปอนด์นี่นา ก็ต้องพยายามทำดีเรียกคะแนนบ้างอยู่แล้ว”
“อือ... ก็พยายาม แต่ปอนด์มันโง่เกินกว่าจะเข้าใจ ถ้าไม่เดินเข้าไปบอกว่าชอบมันคงไม่รู้ต่อไปอีกนาน คนอย่างมันน่ะ ปิดทองหลังพระไม่ได้หรอก ต้องวิ่งเข้าชนอย่างเดียวถึงจะรู้สึก”
“นั่นสิคะ พี่โต้งเองก็ไม่ได้เล่นสนุกฯ มานานแล้ว จะเอาเวลาที่ไหนไปซ้อมให้เก่งได้ถ้าไม่ได้เก่งแบบนี้อยู่แล้ว แสดงว่า เมื่อก่อนก็คงต้องแกล้งเล่นไม่เก่ง แกล้งแพ้เอาใจพี่ปอนด์ใช่ไหมล่ะ แต่จนป่านนี้แล้วก็ยังไม่รู้เลย”
“ใครว่า.... ไม่ได้แกล้งแพ้เพื่อเอาใจมันสักหน่อย แต่แค่ไม่อยากให้มันเสียเท่านั้นแหละ เห็นมันงกๆ แบบนั้น แต่มันซีเรียสเรื่องเงินเรื่องทองมากนะ ถ้าไม่ลำบากจริงๆ มันไม่เอ่ยปากยืมตังค์หรอก แล้วถ้ามันเล่นเสีย ถึงจะบอกว่าไม่เอามันก็ดื้อ ถึงมันไม่มีมันก็ไปหามาให้ได้ แล้วก็ชอบเล่นทั้งๆ ที่รู้ว่าต้องเสีย พี่ก็เลยตัดปัญหาแกล้งแพ้ซะเลย ไม่อยากให้มันอดๆ อยากๆ อ่ะนะ”
“พี่โต้งเนี่ย ใจดีจังเลยนะคะ”
“ก็กับบางคนแล้วก็บางโอกาสเท่านั้นแหละ พี่เป็นคนแบบนี้แหละ ถ้าพี่ต้องการอะไร จะทุ่มเทและพยายามทำทุกอย่างสุดความสามารถ ถึงแม้ผลลัพธิ์ที่ได้อาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่หวัง พี่จะไม่เสียใจกับสิ่งนั้นเพราะถือว่าทำดีที่สุดแล้ว แต่ถ้าทำทุกอย่างแล้วก็ยังไม่ดีพอ สิ่งสุดท้ายที่ต้องทำก็คือทำใจล่ะนะ” พี่โต้งยิ้มขื่นๆ หนูไม่โกรธเลยถ้าพี่โต้งรู้สึกเศร้าตอนนี้ แม้จะเป็นเพียงอดีตที่ผ่านมานานแล้ว แต่ใช่ว่ามันจะหายไปเสียทีเดียว ความทรงจำเศร้าๆ เมื่อยามผิดหวังก็จะติดตามเราไป ไม่ใช่เรื่องแปลก ที่เรื่องราวบางอย่าง... ก็ไม่ใช่จะลืมง่ายๆ
หนูบีบมือพี่โต้งเหมือนจะให้กำลังใจ พี่โต้งคิดยังไงไม่สำคัญ แต่ถ้ามีหนูอยู่ตรงนี้ หนูก็อยากจะเป็นคนเยียวยา ทำให้พี่เค้าลืมความเศร้า เหมือนกับที่พี่โต้งได้ทำให้หนูมาตลอด ทุกๆ ครั้งที่ความทรงจำเก่าๆ ไหลเวียนมา หนูก็ยังอุ่นใจว่ามือคู่นี้แหละที่จะไม่มีวัน.... ไม่มีวันทำให้หนูเจ็บปวด ทรมานใจเหมือนอย่างวันนั้นอีกแล้ว....
“เอาเถอะ ก็ดีเหมือนกันที่ไม่ได้แฟนอย่างมัน เกรียนเกิน แล้วก็โชคดีนะที่รีบอกหักจากมันซะก่อน เพราะถ้าต้องทำถึงขนาดไปหัดเล่นกีตาร์ หรือฝึกบีทบอกซ์เพื่อชนะใจมันนี่ก็ไม่ไหวนะ แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว”
“นั่นสิ พี่โต้งเล่นกีตาร์ไม่เป็นนี่นา”
“อือ... ตอนม.ปลายตกวิชาดนตรีด้วยนะ”
“โห....แล้วยังมีหน้าจะไปจีบนักร้องอีก ไม่เจียมบอดี้เลย”
“แหม...คนเรามันก็ต้องมีหลงผิดชั่ววูบกันบ้าง เดี๋ยวนี้พี่กลับตัวเป็นคนดีแล้วนะ ตัดหางปล่อยวัดไปละ”
“ถึงจะเลิกชอบยังไงก็ไม่เห็นต้องกินพี่ปอนด์ซะหมดตัวแบบนี้เลย สงสารพี่ปอนด์ อาทิตย์หน้าต้องกินแกลบแน่”
“โอ๊ย ... จะไปห่วงมันทำไม ต่อให้ไม่มีตังค์ มันก็ไม่อดตายหรอก มันมีเสี่ยเลี้ยง”
“พี่ก็ .... พูดเกินไป”
“จริงๆ เมื่อก่อนผอมจนเหลือแต่กระดูก เดี๋ยวนี้สิตัวกลมเป็นลูกขนุนไม่เห็นเหรอ? ”
“แรงอ่ะ ถึงพี่เค้าจะไม่ได้หุ่นดีแสลนเดอร์อย่างหนู แต่ก็ไม่ได้อ้วนนะ เค้าเรียกมีน้ำมีนวล” หนูว่าเสียงอ่อย
“เหรอ? แต่พี่ว่าไม่น่าใช่นะ เค้าเรียกมีน้ำหนักมากกว่า”
“บอกว่าไม่อ้วนก็ไม่อ้วนสิ ผู้ชายน่ะ ต้องล่ำๆ ถึงถูก จะให้ผอมเป็นกุ้งแห้งได้ยังไง”
“กุ้งแห้ง นี่มันพี่หรือเปล่า?”
“เปล๊า ไม่ใช่สักหน่อย”
“แก้ตัวแทนแบบนี้ หายโกรธไอ้ปอนด์มันแล้วเหรอ?”
“เอ่อ... ก็ไม่ได้โกรธอะไรสักหน่อย”
“นี่ขนาดไม่โกรธนะ ยังเล่นเอาสะดุ้งตกใจกันทั้งห้อง หึงพี่เหรอคะ หืม?”
“ทำไมคะ หนูไม่มีสิทธิ์รู้สึกอย่างนั้นหรอกเหรอ?”
“มีสิ มีมากด้วย แล้วพี่ก็ดีใจนะที่เป็นอย่างนั้น”
พี่โต้งยิ้มอย่างอ่อนโยน แล้วจับมือหนูไปกุมไว้ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ไม่ยอมหุบ
เออ พี่โต้งนี่ก็แปลกคนนะ ดีใจที่ถูกหึงเหรอ
“ถ้าไม่ชอบที่เห็นพี่อยู่กับไอ้ปอนด์ล่ะก็ งั้นเรากลับกันเลยก็ได้”
“เอ๊ะ จะกลับเลยเหรอคะ พี่ยังเล่นสนุกไปแค่แป๊บเดียวเอง หนูก็ไม่ได้ห้ามอะไรสักหน่อย ไม่ได้เป็นคนไร้เหตุผลขนาดนั้น เห็นพี่โต้งสนุกหนูก็ไม่อยากขัดความสุข”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มาเล่นเมื่อไรก็ได้ ดูก็รู้แล้วว่าเราเบื่อ เห็นทำหน้าเครียดตลอดเลย ไม่ต้องฝืนก็ได้”
เปล่าสักหน่อย ที่ทำหน้าบึ้งเพราะกังวลเรื่องอื่นต่างหาก จนป่านนี้แล้วก็ยังไม่คืบหน้าเลยว่าพี่โต้งโอนเงินไปให้ใคร
“งั้นเดี๋ยวพี่โทรบอกพวกมันก่อนละกันว่าจะกลับแล้ว”
“โทรทำไม เดินเข้าไปบอกก็ได้ ใกล้นิดเดียวเอง เปลืองเปล่าๆ”
“สามบาทห้าบาทงกไปได้ โทรศัพท์จะมีไว้ทำไมถ้าไม่ได้ใช้” พี่โต้งบอกแล้วหยิบมือถือขึ้นมาต่อสายหาพี่ซา
“เออ...ซาจะโทรบอกว่ากูคงต้องกลับก่อน หือ... ไม่ได้ทะเลาะกัน ไม่ต้องห่วง มึงเองก็เถอะ ถ้าอยากกลับก็กลับเหอะ ฝากบอกปอนด์ด้วยว่า...เฮ้ย..... เดี๋ยว......... อือ .... กลับแล้ว น้องหรอ? อยู่ จะคุยป่ะล่ะ? ........เปล่า น้องไม่ได้โกรธ แต่กูอยากกลับเองแหละ ..............เหรอ จะบอกให้ละกัน ตังค์เหรอ ไว้ก่อนก็ได้ ไม่รีบ งั้นแค่นี้นะ....” พี่โต้งวางสายไป
“บอกอะไรเหรอคะ?”
“ปอนด์ มันฝากขอโทษน่ะ มันไม่คิดว่าน้องฐาจะโกรธ”
“แต่ที่จริงหนูก็ไม่โกรธนี่คะ หนูว่าหนูไปคุยกับพี่ปอนด์ให้รู้เรื่องดีกว่า....” หนูขยับตัวจะเดินไปหาพี่ปอนด์อีกครั้งแต่ถูกแขนยาวๆ รวบกลับมาเสียก่อน
“ไม่เป็นไรหรอก เพราะพี่ก็บอกมันแล้ว แต่ถ้ามันคิดแบบนั้นก็ดีเหมือนกัน คราวหลังจะพูดอะไรจะได้ระวังปากหน่อย น้องฐาอย่ากังวลเลยนะ พี่ว่าเรากลับกันดีกว่า” พี่โต้งว่าพลางรั้งร่างหนูเดินออกจากร้านโดยไม่ฟังเสียง
พี่โต้งนี่จริงๆ เลย อะไรจะรีบกลับขนาดนั้น มีอะไรแอบแฝงอีกหรือเปล่าเนี่ย? น่าสงสัยจริงเชียว ใกล้แค่นี้ยังจะขี้เกียจอีก....
ใกล้เหรอ?
เออ จริงด้วยสิ พี่โต้งขึ้เกียจขนาดนี้..... ก็ไม่น่าทำอะไรให้ยุ่งยาก ถ้าอยู่ใกล้ๆ จะต้องโอนเงินทำไม
แต่ที่ต้องโอนเงินก็เพราะว่า...
อีกฝ่ายอยู่ไกล....ต่างหาก
.
.
.
.
“อาบน้ำด้วยกันไหมคะ?” พี่โต้งถามเมื่อเรากลับมาถึงห้องแล้ว.....
อุ้ย! พี่บ้า ถามอะไรก็ไม่รู้ บัดสีบัดเถลิง
“เอิ่ม ไม่ล่ะค่ะ พี่อาบเถอะ เมื่อเย็นก็อาบไปแล้วจะอาบอะไรบ่อยนัก ผิวบางๆ เปื่อยหมดพอดีกัน”
“อาบบ่อยๆ สิดี จะได้ผลัดสีผิวไง หึหึ”
“ผลัดสีผิวอะไร หนูไม่ใช่กิ้งก่าซะหน่อย”
“ฮ่าๆๆ ไม่ได้ว่าอย่างนั้นซะหน่อย เอาเถอะน้องฐาก็ไม่ได้ทำอะไรเสียเหงื่อนี่เนอะ งั้นพี่อาบคนเดียวก็ได้”
หลังจากเหน็บแนมเรื่องสีผิวหนูเป็นที่เรียบร้อย พี่โต้งก็เดินหายไป หนูแอบย่นจมูกชักสีหน้าเล็กน้อย เมื่อนึกแย้งในใจว่าหนูไม่ได้ดำขนาดนั้นนะ ก็แบบแดดมันร้อน มันเลยออกน้ำผึ้งข้นๆไง ไม่ได้น่าเกลียดอะไรสักหน่อย ชิ!
เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ ไม่ได้สลักสำคัญอะไรสักหน่อย ใช่ป่ะ เวลาเป็นเงินเป็นทองจะมามัวเสียเวลาคิดเรื่องไร้สาระได้อย่างไรกัน ต้องรีบใช้ช่วงที่พี่โต้งอาบน้ำค้นหาหลักฐานให้เร็วที่สุด หนูรีบคว้ามือถือของพี่โต้ง พร้อมทั้งมือถือตัวเองเดินไประเบียงหลังห้องไวว่อง
ถ้าคนที่อยู่ไกลแล้วน่าสงสัยที่สุดก็คงไม่พ้น....
MiN………..
เอ๊ะ ....ไม่มีเหอะ
เฮ้อ... โล่งอก อย่างน้อยก็ไม่ใช่อย่างที่เราคิด....
แต่มันก็ยังไม่หายข้องใจอยู่ดี
งั้นก็คงต้องเสี่ยงดูแล้วล่ะ?
หนูโทรหา M ก่อนเป็นเบอร์แรก แต่อีกฝ่ายไม่ยอมรับสาย
โทรหา Mon คนต่อมา
“ฮะโหล ขอสายมนค่ะ”
“ฮะ....ไม่มีคนชื่อนี้นะครับ สงสัยโทรผิดแล้ว” ปลายสายตอบกลับมา อุเหม่ ชิชะ เสียงหล่อเชียว
“มนที่เรียนวิทยาศาสตร์ม....... นะคะ” สงสัยจะ มั่วแล้วเรา แต่จะให้ทำไงนอกจากเนียนต่อไป
“มนไม่มีครับ ผมชื่อม่อน” อร๊ายยยย หน้าแตกค่ะ อ่านชื่อผิด ทำไงต่อเนี่ย สรุปจะโทรมาถามอะไรกันแน่ล่ะฉัน.....
“เอ๊ะ ไม่ใช่มนหรอกเหรอ สงสัยผิดพลาดอะไรแน่ๆ เลย” หนูตอบแก้เก้อ
“เอ๊ะ มนปีไหน ปีหนึ่งไม่มีชื่อมนนะ” เอ้า.... ไปกันใหญ่ละ เราคุยเรื่องเดียวกันยู่ไหม?
“เอ้อ น้องอยู่ปีหนึ่งเหรอ? พอดีพี่โทรหามนปีสามน่ะ งั้นแค่นี้นะ” หนูรีบกดวางสายอย่างด่วน
แฮ่กๆๆ โอย จะบ้าตาย ทำบ้าอะไรของเราเนี่ย....
แล้วไงต่อ จะโทรหา whit อีกคนไหม? ไม่ต้องอะไรมากแค่อยู่คณะเดียวกันหรือม.เดียวกัน ก็หลุดออกจากการเป็นผู้ต้องสงสัยทันที
แล้วถ้าเกิดไม่ใช่ล่ะ? มันจะเป็นยังไงต่อ ถึงจะรู้ไป แล้วจะทำยังไงได้
แค่คิดถึงวันข้างหน้า มันก็หมดเรี่ยวแรงแม้แต่จะสไลด์หน้าจอ...
.
.
.
.
สุดท้ายไม่ได้โทร....เลือกที่จะเดินหนีมากกว่าก้าวไปเผชิญหน้า
ทำไมความกลัวที่จะต้องสูญเสียมันถึงชนะความอยากรู้อยากเห็นนะ
ได้แต่นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่บนโซฟากลางห้องจนกระทั่งพี่โต้งเดินออกมาจากห้องน้ำ มือเย็นๆ ที่มาแตะหลังมือทำให้เกือบสะดุ้ง
“คิดอะไรอยู่คะ หืม? ไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า?”
หนูส่ายหน้าแล้วฝืนยิ้ม
“ทำหน้าแบบนั้น ยังจะมาโกหกอีก”
บ้าจริง นี่หน้าตาหนูมันออกขนาดนั้นเลยหรือไงว่าโกหก
“น้องฐายังไม่เลิกคิดเรื่องไอ้ปอนด์มันอีกเหรอ พี่ก็บอกแล้วไงว่า มันเป็นแค่เรื่องเก่าๆ ตอนนี้เป็นแค่เพื่อนกันเฉยๆ”
ถึงจะค้างคาใจมากขนาดไหน แต่พอนึกถึงทุกๆ อย่างที่ผ่านมา ก็นึกด่าตัวเองเหมือนกันที่ไม่เชื่อใจผู้ชายคนนั้นเอาเสียเลย คนที่คอยดูแล ห่วงใยความรู้สึกกันแบบนี้มาโดยตลอด จะทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไงกัน
“คนเราย่อมมีความหวัง ความฝัน แต่บางอย่างถ้ารู้ว่าไม่มีวันเป็นไปได้ พี่ก็ไม่คิดจะฝืนดื้อรั้นทำต่อ เพราะพี่ไม่ใช่คนที่จะมานั่งทำอะไรทั้งๆ ที่รู้ว่ามันจะไม่สำเร็จ อย่างเวลาที่น้องฐาอยากได้ตุ๊กตา ต่อให้พี่ไปช่วยปาโป่งยังไงก็คงไม่ได้อยู่ดี พี่เลือกที่จะซื้อให้มากกว่า ไม่ใช่ว่าไม่อยากพยายามทำอะไรเพื่อน้องฐา แต่แค่เลือกวิธีการที่ดีที่สุด ทำแล้วไม่เสียเปล่า ไม่อยากให้ต้องคาดหวังแล้วก็ผิดหวังเท่านั้นเอง เพราะพี่รู้ว่ารู้สึกยังไงเวลาที่หวังอะไรมากๆ แล้วไม่ได้ ถึงมันบ่อยแต่ก็ยังไม่ชินอยู่ดี ในเมื่อตอนนี้พี่มีของที่รักมากอยู่ในมือ พี่ก็ไม่ลังเลเลยที่จะทุกอย่างเพื่อรักษาของสิ่งนั้นไว้ คนเรา.... ต่อให้มีของอย่างเดียวกันได้ แต่วิธีใช้และการดูแลก็อาจต่างกัน พี่พยายามทำดีที่สุดแล้ว เท่าที่ที่ผู้ชายคนนึงจะทำได้ แต่พี่ก็ไม่สามารถล่วงรู้ความคิดของเราได้ทุกเรื่อง หรือทำในสิ่งที่เราต้องการได้ทุกอย่าง เพราะฉะนั้น ถ้าพี่ไม่รู้... น้องฐาก็เป็นฝ่ายพูดเถอะนะคะ ถ้าอยากรู้อะไรก็ถาม พี่จะตอบ ถ้าอยากได้อะไร พี่จะหาให้ ถ้าอยากให้ทำอะไร พี่จะพยายามให้ถึงที่สุด ขออย่างเดียว..... อย่าทิ้งพี่ไปไหนนะ ”
โห...... เวิ่นอ่ะ.....
นี่เรากำลังคุยเรื่องเดียวกันอยู่ไหม?
หนูจ้องหน้าพี่โต้งนิ่ง กระพริบตาปริบๆ เป็นกะเทยเอ๋อ
“อะไร? พูดยาวไปเลยไม่เข้าใจหรือไง”
“ค่ะ... จะว่าอย่างนั้นก็ได้” ก็พี่เล่นพูด ๆๆๆ พูด จากมอไซค์ ไปรถไฟบีทีเอสแบบนั้นนี่นา เป็นใครก็ต้องงงเป็นธรรมดา
“หึหึ สมกับเป็นเรา งั้นอยากฟังแบบสั้นๆ ไหม?”
“สั้นๆ เหรอคะ? อืม ก็ดีนะคะ”
พี่โต้งยิ้ม หัวเราะเบาๆ ทรุดตัวลงยืนเข่า อยู่ข้างๆ ทำให้หนูต้องลดองศาของศรีษะลงนิดหนึ่งรอฟัง
“อืม..... พี่รักน้องฐาค่ะ”
ความรู้สึกของคนเรา บางครั้งมันยากที่จะอธิบาย และหนูก็ไม่สามารถสาธยายความรู้สึกดีใจที่มีในตอนนี้ออกมาได้หมด
ซาบซึ้ง ตื้นตัน มีความสุข แล้วอะไรอีก
พี่รักน้องฐา.....
แค่นั้นเอง หนูยังต้องการอะไรมากกว่านั้นอีกเหรอ?
รอยยิ้มบางคลี่ออกพร้อมๆ กับน้ำตาแห่งความซาบซึ้มเอ่อล้น
“หนูก็รักพี่ค่ะ” หนูบอกพร้อมกับสะอื้นเบาๆ อีกฝ่ายใช้ปลายนิ้วชี้เช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน
“เป็นอะไร อยู่ๆ ก็ร้องไห้” หนูส่ายหน้าแรงๆ เอาแขนเสื้อเช็ดหน้าเป็นพิธีแล้วหันมายิ้ม
“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร สงสัยเพราะเป็นวันนั้นของเดือนก็เลยเซนสิทีพ”
“ฮะ? มีด้วยเหรอ?”
หนูยิ้มเผล่แลบลิ้นเล็กน้อยเป็นคำตอบ พี่โต้งเลยหมั่นเขี้ยวจับหัวหนูโยกไปมาอย่างเอ็นดู
หนูเอามือปัดแขนพี่แกออก แล้วขยับตัวจะลุกหนี แต่ยังไม่ทันไปไหนก็ถูกดึงมือไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวสิ จะหนีไปไหนล่ะ?”
“คะ? ” หนูหันมาทำหน้าฉงนใส่ แต่พอเห็นสายตาพี่แกแบบนั้นมันก็แทบจะพูดอะไรไม่ออก
“เอ่อ เปล่า ก็ไม่ได้จะไปไหน ก็พี่ชอบแกล้งหนู”
“พี่ไม่แกล้งแล้วก็ได้ค่ะ อยู่นี่แหละ”
หนูพยักหน้า ไปไหนไม่ได้เพราะข้อมือยังถูกยึดไว้ไม่ปล่อย หนูก้มหน้ามองข้อมือที่ถูกจับไว้แล้วเงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่โต้งแล้วก็ชะงัก
ตามองตา สายตาก็จ้องมองกัน รู้สึกเสียวซ่านหัวใจ 
ตึกตัก ตึกตัก
อร๊าย.... อยู่ดีๆ ทำไมมันเขินแปลกๆ จนไม่กล้าจะสบตาด้วยเลยน้า หรือว่า.... เราจะห่างหายเรื่องอย่างว่าไปหลายวันจนไม่ชินนะ .... บ้าจริง ไม่ใช่เวลามาไร้เดียงสาเป็นสาวน้อยตอนนี้ซะหน่อย ไม่ใช่เพราะอยากจะทุ่มเทเวลาและกายใจให้หรอกเหรอถึงได้ลาออกจากงานมา
สวบ..... ยังไม่ทันไรร่างของหนูก็โดนรวบไปกอดไว้ พร้อมใบหน้าของอีกฝ่ายเคลื่อนเข้ามา หนูค่อยๆ พริ้มตาลงรับสัมผัสอ่อนนุ่มที่แตะมาบนกลีบปากแผ่วเบา.... ดั่งขนนก แต่ให้ความรู้สึกลึกซึ้งมากกว่านั้นหลายเท่า.....
จูบ...คุณคิดว่าไม่สำคัญ
แต่เมื่อคุณจูบฉัน ทำไมฉันสั่นไปถึงหัวใจ
คุณเป็นคนจูบ คุณรู้ บ้างไหม
ฉันหนาวฉันร้อน เหมือนดังเป็นไข้ ทุกที ทุกที
จูบ มีฤทธิ์ สะกิดหัวใจ
ตัดอย่างไรไม่ไหว มันทำฉันให้ ไม่สมประดี
ทำไมคุณชอบ ตอบฉัน หน่อย ซิ
หรือว่าเป็น ประเพณี สำหรับ ผู้ชาย
ดิน ยัง รู้ แยก แตกเพราะรอยไถคราด
แต่ฝนยังซัดสาด รอยหาย
คุณจูบฉัน รอยจูบนั้นย่อมติดจนตาย
จะลบรอยจูบอย่างไรไม่หาย
อย่าลืม อย่าเลือน
จูบ อย่าคิดว่าไม่สำคัญ
จูบเบาเบาเท่านั้นยังทำฉันสั่นดังฟ้าสะเทือน
คุณเป็นคนจูบ อย่าลืม อย่า เลือน
รักไม่จริงก็อย่ามาเฉือน หัวใจฉันด้วยจูบเลย:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
รุ่งเช้า ...... พี่โต้งยังนอนหลับอยู่ทั้งๆ ที่สายมากแล้ว
หนูเองก็ยังง่วง ทั้งเหนื่อยและเพลียเป็นผลมากจาศึกหนักเมื่อวานแต่ต้องลากสังขารลงจากเตียงเพียงเพราะกระหายน้ำ เลยเดินมาหาน้ำเย็นในครัวดื่ม
อะไรกัน.....ใครบอกพี่โต้งเปลี่ยนไป....
ไม่เปลี่ยน ไม่เปลี่ยนเลยสักนิดเดียว หวานยังไงก็หวานอย่างเดิม ดูแลคนรักเหมือนอย่างเจ้าหญิง แค่นึกถึงค่ำคืนอันแสนหวานที่ผ่านมา ทุกช่วงเวลาที่ใช้ร่วมกัน ใบหน้าก็ร้อนผะผ่าวขึ้นมาแล้ว
หนูเดินไปเดินมาในครัว เพื่อจะต้มน้ำร้อนทิ้งไว้ เผื่อพี่ต้งตื่นมาจะได้ชงกาแฟดื่มได้โดยไม่ต้องรอน้ำเดือด รอยยิ้มแห่งความสุขยังติดที่แก้มอยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
จริงสิเมื่อวานนี้ ทิ้งโทรศัพท์ไว้นอกห้องนอนนี่นา
หนูเดินไปที่โต๊ะกาแฟหน้าโซฟาอย่างไว เกรงว่าถ้ารับสายช้าแล้วจะต้องเปลืองเงินโทรกลับ จึงรับสายโดยไม่ทันได้ดูเบอร์
“ฮัลโหล”
“ขอโทษนะคะเมื่อวาน คุณโทรมาเบอร์นี้หรือเปล่า?”
หนูใจเต้นโครมคราม เมื่อรู้สึกได้ว่าเสียงนี้มันช่างคุ้นเสียเหลือเกิน
“เปล่านี่คะ ไม่ได้โทร” หนูตอบกลับทันที
“จะไม่ได้โทรได้ยังไงก็เบอร์โชว์อยู่นี่นา”อีกฝ่ายเถียง
หนูกลั้นใจลดโทรศัพทลงดูเบอร์
นี่มันเบอร์ของ M นี่นา เมื่อคืนหนูโทรไปจริง แต่เค้าไม่ได้รับสาย....
“เอ่อ ขอโทษนะคะ ฉันโทรหาคนชื่อเอ็มน่ะค่ะ” หนูถามกลับไปอย่างเสียไม่ได้
แล้วก็แทบช็อกเมื่ออีกฝ่ายตอบกลับมาว่า......
.
.
.
.
.
.
“เอ็ม.... ไม่ใช่แล้วค่ะ ฉันชื่อมิงค์” ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
จบพาร์ท.........
5% ที่เหลือ นี่
โพลล์
หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190> (อ่าน 1226752 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก