ตอนที่ 77 (ต่อ)
วันเสาร์.... เลยตื่นสายได้... แต่นอกจากนอนไม่ค่อยหลับแล้วก็ยังตื่นไว หนูเดินออกมาจากห้อง พี่โต้งก็ยังหลับอยู่หนูก็เลยออกไปเสียบปลั๊กกาต้มน้ำร้อน สงสัยต้องกินกาแฟจะได้กระปรี้กระเปร่า...
ในที่สุดหนูก็ตักกาแฟใส่ถ้วยสองแก้ว เผื่อพี่โต้งด้วย เพียงแต่พี่เค้ายังไม่ตื่นก็เลยใส่น้ำร้อนไปแค่แก้วเดียว
หนูเดินถือกาแฟจากมุมครัวกลับมาตรงโถงกว้าง แต่หาที่นั่งไม่ได้เพราะพี่โต้งนอนเหยียดยาวเต็มโซฟา ก็เลยนั่งลงที่พื้น ยังไม่ทันจะจิบกาแฟร้อนที่ชงเอง เสียงโทรศัพท์ก็แผดเสียงขึ้น จนหนูสะดุ้ง
รักเธอเสมอ..... นานเท่าไรยังไงรักเธอ....เหมือนแต่ก่อนเป็นมาเสมอ....แม้ว่าเธอจากฉันไป... โทรศัพท์พี่โต้งที่วางอยู่ตรงโต๊ะกาแฟทำเอาหนูใจหาย หันไปมองพี่โต้งยังหลับอยู่ หนูถือวิสาสะหยิบมาดูชื่อ...
M แล้วมือก็ไวกว่าความคิด....หนูกดตัดสายทันที....
หนูกำมือถือเครื่องนั้นไว้แน่น คิดได้แต่ว่า หนูไม่ผิด....
เวลามีคนโทรมาหาหนูพี่โต้งก็ชอบทำแบบนี้เหมือนกัน เพราะฉะนั้นหนูก็มีสิทธิ์ทำแบบนี้เหมือนกัน
รักเธอเสมอ.... โชคดีที่พี่โต้งตั้งเพลงนี้ไว้สำหรับทุกสายที่โทรเข้า... ถ้าเป็นเบอร์นี้เบอร์เดียวหนูคงเดือดกว่านี้.... ปกติฟังๆ ก็ไม่ได้ใส่ใจความหมาย แต่ตอนนี้ทำไม...เพิ่งมาสนใจนะ....
รักเธอเสมอ..... นานเท่าไรยังไงรักเธอ....เหมือนแต่ก่อนเป็นมาเสมอ....แม้ว่าเธอจากฉันไป... คราวนี้ตัดสายแล้วปิดเครื่องไปเลย อยากติดต่อก็โทรจิตมาเลยแล้วกัน....
หนูนั่งโมโหจนเหนื่อย ทำหน้าบึ้งมากๆ ต้องแก่เร็วแน่
พักใหญ่พี่โต้งก็ตื่นขึ้นมา เห็นหนูนั่งอยู่ใกล้ๆ พี่แกทำท่าจะคว้าไปหา แต่หนูเบี่ยงตัวหลบกะทันหัน จนพี่เขาเปลี่ยนใจลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำ...
พอกลับมาอีกที พี่แกก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นดู
“เหมือนสลึมสลือได้ยินเสียงโทรศัพท์ แล้วนี่ใครปิดเครื่อง..” พี่โต้งว่าพลางเหล่ตามาทางหนู หนูแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ทั้งๆ ที่ในใจมันคุกรุ่นเมื่อได้ยินเสียงข้อความเข้าหลังจากเปิดเครื่อง....
“ถ้าอยากโทรกลับก็โทรไปเลยนะคะ แต่ถ้าบริสุทธิ์ใจ ก็คุยตรงนี้ อย่าหลบไปไหน...” หนูบอกด้วยน้ำเสียงติดขุ่นเต็มที่จนพี่โต้งต้องวางมือถือเดินไปไปชงกาแฟในครัว
คงไม่กล้า ....
“ขอบคุณนะ อุตส่าห์ชงเผื่อ....” พี่โต้งเดินถือถ้วยกาแฟออกมา พยายามทำเสียงหวานใส่
“เปล่าค่ะ พอดีใส่กาแฟผิดสูตรเลยต้องชงใหม่ต่างหาก แก้วนั้นเสียดายเลยไม่ได้ทิ้ง” หนูบอกปัดทันที.... จนอีกฝ่ายยิ้มเจื่อนรีบเปลี่ยนเรื่อง
“วันนี้ว่างๆ ออกไปเที่ยวไหนกันดี น้องฐาอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม... หรือจะออกไปเดินเล่นรับลมที่หาด”
“ไม่ไป!!....”
รักเธอเสมอ..... นานเท่าไรยังไงรักเธอ....เหมือนแต่ก่อนเป็นมาเสมอ....แม้ว่าเธอจากฉันไป...
ชะงักกันไปทั้งสองคน พี่โต้งหันไปคว้ามือถือขึ้นดูก่อนจะตัดสายแล้วปิดเครื่อง
“วางทำไมล่ะทำไมไม่รับสาย มีอะไรปิดบังหรือไง” หนูถามกลับ อารมณ์มันเดือดมากๆ เลยด้วย
“น้องฐา.... เข้าใจหน่อยสิ ว่าพี่ไม่ได้เป็นคนโทรไปนะ....พี่จะห้ามไม่ให้ใครโทรมาได้ยังไงล่ะ....”
“ไม่ใช่ว่าห้ามไม่ได้ แต่พี่อยากให้เค้าโทรมามากกว่า ไม่อย่างนั้นพี่คง.......”
ตรืด.............ตรืด.......................
ทีนี้ สายเข้าโทรศัพท์ภายใน
แอร๋ยยยยยยยยยยยยยย
อยากจะกรี๊ด อยากจะอาะวาด ทุบโทรศัพท์ทิ้งมันซะทุกเครื่องเลย....แต่ที่ทำได้ก็แค่กำมือแน่น ให้เล็บจิกอุ้งมือตัวเองไว้จะได้ไม่เผลอทำตัวน่ารำคาญแบบนั้น
หนูยืนมองพี่โต้งเดินไปที่โทรศัพท์ ยกหูขึ้นพูด
“ฮัลโหล” เสียงนั้นห้วนจัดบ่งบอกว่ากำลังอารมณ์เสีย
“อะไรนะ.....” น้ำเสียงแสดงความตกใจ หน้าเสีย “แล้วน้องเป็นยังไงบ้าง....อือ... เค้าจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”
พี่โต้งสีหน้าไม่ดีเลย เดินผ่านหนูแล้วเดินเข้าห้องไป
หนูเองก็มึนงง เกิดอะไรขึ้นทำไมพี่โต้งท่าทีร้อนรนแบบนั้น
หรือว่ามิงค์เป็นอะไร หรือว่าเธอแค่ใช้แผนการณ์บางอย่างเพื่อทำให้พี่โต้งกลับไปล่ะ แค่คิดหนูก็จะเป็นบ้า
เดินตามพี่โต้งเข้าไปในห้อง พี่โต้งกำลังถอดชุดนอน แล้วหยิบเสื้อในตู้ออกมาเปลี่ยน
ตื่นมายังไม่ทันได้อาบน้ำ เมื่อกี้ก็แค่ล้างหน้าแปรงฟัน ทำแค่เปลี่ยนชุดแล้วจะออกไปเลย คนรักสะอาดแบบพี่โต้งเนี่ยนะ?
“พี่จะไปไหน” หนูถามด้วยความร้อนรน รู้สึกกังวลไปหมด...
“น้องฐา พี่....พี่มีธุระสำคัญ ต้องกลับกรุงเทพด่วน” เขาหันมาบอกสายตามีแววขอร้อง วิงวอน
“ทำไม มีใครเป็นอะไร”
“พี่ไม่มีเวลาอธิบายตอนนี้หรอก” พี่โต้งบอก ยื่นมือมาลูบมือหนูเบาๆ เป็นการปลอบ แต่ไม่ทำให้อะไรดีขึ้นเลย
ทำไม.... แค่พูด แค่บอกแค่นี้มันจะตายหรือไง
หนูเดินตามพี่โต้งที่เปลี่ยนชุดเสร็จแล้วเดินออกจากห้องแล้วหยิบของใช้จำเป็น
กระเป๋าเงิน มือถือ กุญแจรถ
“มิงค์ใช่ไหม?” หนูถามด้วยเสียงอันสั่นเครือพยายามสะกดกลั้นน้ำตาไว้ แต่ก็ไม่สำเร็จ
“น้องฐา...” ทำไมพี่โต้งต้องเรียกชื่อหนูซ้ำๆ ด้วยเสียงแสดงความลำบากใจแบบนั้นด้วยล่ะ ทำไมไม่พูดอะไรที่มันเยอะกว่านั้น ดีกว่านั้น
“พี่กำลังจะไปหาเค้าเหรอ?” หยุดไม่ได้แล้วน้ำตา หนูเริ่มต้นสะอื้นเบาๆ จนพี่โต้งก็ยังชะงัก
ความเงียบมันเป็นคำตอบได้ดียิ่งกว่าอะไร....
หนูเดินไปขวางทางพี่โต้งไว้พร้อมกางแขนกั้น....
“ถ้าพี่คิดจะทิ้งหนูให้อยู่คนเดียว แล้วพี่จะขอให้หนูกลับมาที่นี่ทำไมล่ะ หนูไม่ยอมให้พี่ไปไหนทั้งนั้น ถ้าพี่ก้าวออกจากห้องนี้ไปเมื่อไร เราขาดกัน....” หนูลั่นวาจาออกมาด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดจริงจัง อย่างที่ตัวเองฏ็ยังไม่เชื่อหู
“น้องฐา....อย่าพูดแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะ”
“ใครบอกว่าพูดเล่น หนูพูดจริง แล้วก็จะทำจริงๆ ด้วย ถ้าพี่จะไป กลับมาอีกทีพี่จะไม่ได้เห็นแม้แต่เงาของหนู....”
“พี่ไม่คิดนะว่าน้องฐาจะไร้เหตุผลขนาดนี้ จะขอเลิกทั้งๆ แบบนี้เนี่ยนะ”
“มีสิเหตุผล..... ก็พี่ไม่ได้รักหนูแล้ว..พี่รักคนอื่น เห็นคนอื่นดีกว่า สำคัญกว่า แล้วจะรั้งหนูไว้ทำไม”
“พี่รักน้องฐา แต่บางครั้ง ก็มีเหมือนกันที่มันเลือกไม่ได้ ขอร้องล่ะน้องฐา มันจำเป็นจริงๆ”
“จำเป็น? ยังไงล่ะ หรือว่าเค้าจะเป็นจะตายพี่ถึงต้องรีบไปดูใจเหรอ ดี! คนขี้ขอพรรค์นั้น ตายๆ ไปซะได้ก็ดี!”
เพี้ยะ!
ไม่ได้แรงอะไรนัก แค่นี้เทียบกับมือไอ้โรจน์ยังห่างชั้น แต่มันกลับเจ็บไปถึงข้างใน.... เพราะห่างหายจากความรู้สึกแบบนี้นานแล้ว....
เจ็บ..... มันชาไปหมดทั้งแก้ม ตัวหนูสั่นระริกหันมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า จากคนที่รักกลับกลายเป็นคนที่หนูไม่เคยรู้จัก... ถึงให้โกรธแค่ไหน... แต่ไม่มีสักครั้งที่พี่โต้งจะทำร้ายหนูแบบนี้ แต่นี่อะไร... โกรธที่หนูแช่งมิงค์เหรอ....
น้ำหูน้ำตาที่มันอั้นๆ ตอนนี้พรูกันมากองหนักยิ่งกว่าเดิม
“น้องฐาพี่ขอโทษ.... พี่...พี่ไม่ได้ตั้งใจนะ น้องฐาไม่น่าพูดแบบนั้นนี่....” พี่โต้งเองก็ตกใจ ทำอะไรไม่ถูก คงเสียใจที่ลงไม้ลงมือ.... พี่โต้งขยับมาหาเหมือนจะปลอบแต่หนูกลับขยับหนี
“อย่า ไม่ต้องมาแตะต้องหนู... พอกันที พี่ไม่รักหนูแล้วใช่ไหม....ก็ได้..... อยากไป พี่ไปเลย.... อยากไปไหนก็ไปเลย... ฮือ....” ทีนี้หนูร้องไห้สะอื้นหนัก
“พี่ขอโทษ.....” พี่โต้งพูดได้แค่นั้น แค่นั้นจริงๆ หันรีหันขวางอยู่อย่างนั้น... ส่วนหนูก็เอาแต่นั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนได้ยินเสียงประตูเปิด.....หนูได้ยินเสียงเปิดประตู.....หันไปมองทั้งๆ ที่น้ำตานอง ร้องไห้จนเหนื่อยแทบขาดใจ....
“ผู้ชายคนแรกของหนู เดินจากหนูไปเพราะหนูเป็นผู้หญิงให้เค้าไม่ได้ หนูไม่รู้ว่าตัวเองผิดตรงไหน... ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงกับชีวิตดี... หนูกลัว...กับการมีความรัก หนูกลัวว่าคนที่หนูรักจะอยากให้หนูเป็นในสิ่งที่หนูเป็นไม่ได้ ... แล้ววันนึงหนูก็มาเจอผู้ชายคนนึง ผู้ชายที่หนูคิดว่าไม่ใช่ง่ายๆ ที่จะตามหาเจอ ผู้ชายที่พูดออกมาว่าไม่เอาผู้หญิง ไม่ชอบผู้หญิง แต่ผู้ชายคนนั้นดันไปชอบเพื่อนของหนู เพื่อนที่คิดว่าดีกว่าหนูไปซะทุกอย่าง ทั้งหน้าตา หรือนิสัย ในตอนนั้น หนูไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าทำยังไงก็ได้ให้เขามาเป็นของหนู...ไม่ว่ามันจะแย่สักแค่ไหน ตัดสินใจทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ ขอแค่ให้ได้เขามาเป็นของตัวเอง ไม่แคร์ว่าจะโดนมองยังไง เสียเพื่อน เสียคน จนในที่สุดหนูก็ได้เขามาเป็นของหนู ตลอดเวลาที่ผ่านมา หนูไม่เคยรู้สึกเสียใจที่ทำแบบนั้น....... ไม่ว่าผู้ชายคนนั้น... จะขี้ระแวง ขี้หึงมากแค่ไหน เอาแต่ใจชอบบังคับ เวลาตัวเองทำผิดก็เอาแต่ขอโทษแล้วใช้คำหวานมากล่อมให้ลืม แต่ไม่ว่ายังไง เขาก็เป็นคนที่หนูรัก...แต่มาวันนี้ หนูเพิ่งรู้ตัวว่าหนูคิดผิดมาตลอด เพราะผู้ชายที่หนูทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มา ก็เป็นแค่ผู้ชายขี้โกหก ผู้ชายที่กลัวแต่จะถูกนอกใจเพราะตัวเองก็เป็นแบบนั้น ถ้าไม่รักกันแล้วก็ไปเถอะ เพราะถ้าพี่คิดว่าจะกลืนน้ำลายตัวเองแล้วกลับไปเอาผู้หญิงอีก พี่ก็ไม่ใช่คนที่หนูตามหา และไม่คู่ควรกับความรักของหนูเลยสักนิดเดียว....”
ในที่สุด หนูก็ได้มีโอกาสบอกพี่โต้งออกไปทุกอย่าง แม้จะพูดไปตัดพ้อไปก็ตาม ที่เหลือก็แค่คนฟังจะเชื่อมากน้อยแค่ไหน ต่อให้เราจะไม่ได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว.... อย่างน้อย พี่โต้งก็ควรจะรู้จักหนูที่เป็นหนูเพิ่มขึ้นจากเดิมบ้าง...
“พี่ไม่ได้รักใครมากกว่าน้องฐา ไม่ได้ทิ้งน้องฐาไปหาผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น มันยังมีอะไรอีกมายมายที่น้องฐายังไม่รู้ และพี่ยังไม่พร้อมที่จะเล่า ได้โปรด เข้าใจพี่ด้วยนะ พี่ต้องไปจริงๆ”
กริ๊ก........... เสียงปิดประตูแผ่วเบา.... พร้อมกับร่างพี่โต้งที่จากไป ละทิ้งร่างไร้เรี่ยวแรงของหนูไว้เบื้องหลัง...
หนูเกลียดมัน..... เกลียดเสียงปิดประตู ถึงจะเบาแสนเบา แต่มันกลับตอกย้ำว่าทุกอย่างกำลังจะสิ้นสุด
หนูเกลียดพี่โต้งที่เลือกผู้หญิงคนนั้นมากกว่าเลือกหนู.....
หนูเกลียดตัวเอง ที่รู้สึกเจ็บปวด เสียใจ และร้องไห้ให้กับผู้ชายที่ไม่เห็นคุณค่าของหนู
หนูหลับตาลงไล่น้ำตาก้อนสุดท้ายลงมาด้วยความขมขื่น...
จากวันนี้คงไม่มีแล้วคนที่ห่วงใย ดูแลคอยอยู่เคียงข้าง
ไม่มีแล้วอ้อมกอดอุ่นที่เติมเต็มทุกความรู้สึก...
จะไม่ได้ฟังคำพูดหวานๆ ที่กระซิบบอกกันทั้งยามหลับตื่น
“พี่รักน้องฐานะคะ...” หนูจะทนสูญเสียสิ่งเหล่านั้น.....ไปได้อย่างไร...... ฐา.......
สัญญานะว่าจะไม่รักใครมากกว่าตัวเอง....
สัญญานะว่าจะไม่ทำอะไรโง่ๆ อีก.... เรื่องบางอย่างที่คิดว่ามันไม่ดี...แต่บางทีก็อาจจะต้องทำ คนภายนอกที่มองการกระทำเหล่านั้นว่าโง่ ก็คงเพราะไม่เคยรู้ว่า การรักใครมากขนาดที่ว่าชีวิตจะขาดเขาไม่ได้นั้นมันเป็นยังไง ถ้าการทำอะไรเพื่อให้ได้คนที่รักกลับคืนมาเป็นสิ่งที่โง่ หนูก็อาจจะยอมโง่ซ้ำแล้วซ้ำอีกอย่างไม่มีที่สิ้นสุดก็ได้...
รู้ตัวอีกทีหนูก็วิ่งออกมาหน้าคอนโดโดยที่ไม่ได้สวมแม้แต่รองเท้า....
เห็นรถพี่โต้งจอดอยู่ข้างหน้าเพื่อเตรียมจะเลี้ยวออก
“พี่โต้ง....” หนูพยายามเรียกสุดเสียง.....แต่ไม่แน่ใจว่าเขาจะได้ยิน เลยได้แต่วิ่ง วิ่งตามไปแต่ก็ยังไม่ทัน รถพี่โต้งเลี้ยวออกไปก่อน มีร่างของหนูวิ่งตามไปถึงถนน...... แต่ไม่สามารถรั้งเขาไว้ได้
ปริ๊น....... เสียงบางอย่างดังลั่น ทำให้หันไปมองเบื้องหลัง มองเห็นวัตถุที่เคลื่อนมากระทบร่าง... รู้สึกถึงแรงปะทะอันหนักหน่วง...
เจ็บ...ไปหมดทั้งตัว..... รู้แค่นั้นก่อนที่สติจะลางลางเลือนจนไม่รับรู้อะไร....อีกเลย................
ฐา.......
สัญญานะว่าจะไม่รักใครมากกว่าตัวเอง....
สัญญานะว่าจะไม่ทำอะไรโง่ๆ อีก.... ขอโทษนะออย..... ฉันพยายามแล้วจริงๆ......
แต่สุดท้าย...ก็ทำไม่ได้.......
...............................................................
ถ้าตอนต่อไปจะนานก็ อย่าว่ากันนะ
ไม่มั่นใจว่าจะมาต่อได้ไวเปล่า....
ขอพักสายตาก่อนร้องไห้เยอะอีกแล้วตอนนี้
คนอ่านอาจจะไม่รู้สึกอะไร แต่คนเขียนอ่ะร้องไห้เยอะมากนะ.....
ขอคอมเมนท์เยอะๆ นะคะ
แล้วก็ ขอบคุณทุกเป็ดทุกบวกด้วย นะคะ
โพลล์
หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190> (อ่าน 1226886 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก