ตอนที่ 79 ความทรงจำที่เจือจาง...
อุ๊บ.... ฮ่าๆ
หนูหัวเราะงอหาย.... แต่ต้องหยุดเพราะเจ็บแผลจนน้ำตาเร็ด
“ออย..... ไม่นึกเลยนะว่าเดี๋ยวนี้จะตลกร้ายขึ้นทุกวันแล้วอ่ะ เห็นว่าจำอะไรไม่ได้ก็เลยจะอำใช่ป่ะล่ะ โกหกอะไรให้เนียนหน่อย พี่แกออกจะหล่อ จะมาชอบคนป้ำๆ เป๋อๆ อย่างฉันได้ไง”
“อะไร...ไม่ได้อำ.... นี่แกไม่เชื่อเหรอ? อยากดูหลักฐานไหมเดี๋ยวเอาให้ดู....” ออยมันว่าทำขึงขัง หยิบมือถือของมันออกมาจิ้มยกใหญ่....
“นี่ไง เนี่ยเฟสแก มีแต่รูปเค้ากะแกเต็มไปหมด”
เออจริง หนูพยายามเพ่งพิศ หาดูว่าเป็นรูปตัดต่อหรือเปล่า แต่มือถือเครื่องนิดเดียวเองอ่ะ มองก็ไม่ค่อยจะชัดเลย...
“แต่ดูแต่ละรูป พี่แกทำหน้าบึ้งซะ ฉันไปบีบบังคับลากคอเค้ามาถ่ายหรือเปล่าเนี่ย หรือไม่ก็อาจจะแค่สนิทกันเฉยๆ แล้วแกจิ้นไปเอง”
“ยังไม่เชื่ออีกเหรอ งั้นช่างแก ไว้ถ้าพี่แกหายงอน ก็ถามเค้าเอาเองละกันว่าเค้ากะแกเป็นอะไรกัน” ออยบอก ทำเสียงรำคาญน้อยๆ
ถามเหรอ? ถ้ากล้าก็ทำไปแล้วสิ ก็ถามตั้งแต่เจอครั้งแรกแล้ว แต่พี่เขาไม่ตอบแล้วยังทำหน้าเหมือนคนจะตายอีกต่างหาก ถ้าถามรอบสองไม่ชักแหง็กๆ สิ้นใจไปต่อหน้าเลยหรือไง....
ออยอยู่ได้ไม่นานก็ต้องกลับ พอรู้ว่าจะโดนทิ้งหนูก็เบะหน้าจะเป่าปี่ทันที หนูนึกอาลัยอาวรณ์มันเกินเหตุ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกเหงาและเคว้งคว้างขนาดนี้
“เลิกงอแงเป็นเด็กได้แล้ว... ตอนนี้แกอายุ 19 แล้วนะ.... อาทิตย์ที่แล้วฉันขาดเรียนเพื่อมาหาแก พรุ่งนี้ฉันคงหยุดอีกไม่ได้แล้วล่ะ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าฉันจะมาเยี่ยมอีก ถ้าออกจากโรงพยาบาลแล้วยังไงโทรบอกกันบ้างนะ”
หนูพยักหน้าหงึกหงักเศร้าๆ
“เออ.... ฉันโทรบอกแม่แกแล้วว่าแกถูกรถชน แต่ตอนโทรไป แม่ไปต่างจังหวัดก็เลยอาจจะมาเยี่ยมแกช้า เพื่อนๆกลุ่มเราก็รู้แล้ว แต่พวกมันเรียนอยู่กรุงเทพกัน เลยไม่รู้จะมาเยี่ยมแกได้เมื่อไร”
“โรจน์ล่ะ...มันรู้ไหม?” หนูแอบเหลือบตามองมันอย่างกล้าๆ กลัว...ขณะที่ถามถึงผู้ชายคนนั้น...
มันถอนใจยาวแล้วมองมาด้วยสายดุๆ
“เชื่อเถอะ ว่ามันไม่อยากรู้ และถึงมันรู้ มันก็ไม่มาเยี่ยมแกหรอก” ออยบอกด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง พลอยทำให้หนูหน้าจ๋อย ไม่กล้าเอ่ยถามอะไรมากกว่านั้น...ทั้งๆ ที่หนูอยากรู้อะไรมากมายเต็มไปหมด....
“งั้นฉันไปแล้วนะ ถ้าเจอพี่โต้งข้างนอกจะตามให้กลับมา ถ้าเขากลับมา แกอย่าพูดว่ารักคนอื่นอีกนะ เพราะถ้าแกจำทุกอย่างได้หมด แกจะไม่มีวันทำแบบนั้นแน่ เรื่องไอ้โรจน์ฉันยอมรับว่าตัวเองผิดที่จัดการทุกอย่างในชีวิตแก แต่กับพี่โต้งเนี่ย เค้าเป็นคนที่แกเลือกเอง... เพราะฉะนั้น ไม่เชื่อฉันไม่เป็นไร แต่ทำไมไม่ลองเชื่อใจตัวเองดูล่ะ.....”
คนที่หนูเลือกเองเหรอ....
มุกอะไรเนี่ย..ไม่เห็นขำเลย....
นอกจากออย พอบ่ายแก่ๆ แม่กับทับทิมก็มาเยี่ยม....ทีแรกหนูกลัวว่าแม่จะด่า แต่พอนึกขึ้นได้ว่าหนูถูกรถชน คนละเหตุการณ์กับเรื่องยานั่น....ก็ค่อยคลายใจ เรื่องตอนนี้มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่ใช่เรื่องที่แม่จะว่าสักหน่อย มีแต่กอดปลอบ ขวัญเอ๊ยขวัญมา เหมือนคนแก่ซะมากกว่า
“แล้วเรื่องค่ารักษาพยาบาลล่ะ คนชนน่ะอยู่ไหน ชนแล้วหนีหรือเปล่า” แม่ถามขึ้นมา
“อ๋อ เห็นว่า เค้ามีประกันชั้นหนึ่งนะแม่ พี่เค้าบอกว่าจะโทรไปคุยอีกทีพรุ่งนี้” หนูบอกไปตามที่พอจำได้
“พี่เหรอ? พี่ไหน” แม่ทวนคำ แล้วเลิกคิ้วนิดๆ พลอยทำให้หนูพลอยอึ้ง.... เพราะไม่รู้จะอธิบายว่ายังไงดี... และหนูไม่ได้บอกแม่หรอกนะคะว่าความจำเสื่อมกลัว แม่จะเป็นห่วงน่ะค่ะ
“โอ๊ยแม่ก็.... จะพี่ไหน แฟนเจ้แหงๆ อ้ำๆ อึ้งๆ ทำไม บอกแม่ไปเถอะ” ทับทิมพูดขึ้นมาทำหน้าทำตาล้อเลียน
“แฟนอะไรเล่า มั่วแล้ว....” หนูเถียง ขยับตัวจะตีมัน แต่อีน้องตัวแสบมันขยับหนีได้ แล้วยังอุตส่าห์แลบลิ้นปลิ้นตากวนกลับมาอีกต่างหาก
“มั่วที่ไหนล่ะ เค้ารู้กันหมดแล้ว ที่เจ้ติดผู้ชายไม่กลับบ้านกลับช่องอ่ะ อย่าให้หนูเจอนะ จะเรียกสินสอดแพงๆ”
“อะไร คนที่ต้องเรียกน่ะมันต้องแม่ต่างหาก ไม่ใช่เรา” แม่หันไปทำเสียงดุใส่ทับทิม ฮะ.... แม่ก็เล่นกะเค้าอีกคนเหรอ? หนูทำหน้ายู่เมื่อสองแม่ลูกพากันหัวเราะยกใหญ่
แล้วประตูก็เปิดออกขัดเวลาของครอบครัวอีกครั้ง
พี่โต้งเดินเข้ามาในห้อง ท่ามกลางความเงียบของทุกคนมองคนนั้นคนนี้แบบงงๆ
“อะ....เอ่อ.... นี่พี่โต้งค่ะแม่......” หนูแนะนำแค่นั้น...เพราะหนูไม่รู้ว่าจะแนะนำต่อว่ายังไงดี....
“สวัสดีครับแม่” พี่โต้งหันไปทักทายแม่พร้อมยกมือไหว้
“แล้วนี่ก็ทับทิมสินะ” มีหันไปยิ้มทักทายน้องอีกต่างหากทำเอาทับทิมมันยิ้มใหญ่เลย
“สวัสดีจ้ะ”แม่รับไหว้แล้วเหมือนจะตั้งใจมองพี่แกนานเป็นพิเศษ
“เอ่อ.....ผม...เป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยของน้องฐาครับ”
นั่นไง ที่แท้ก็เป็นแค่รุ่นพี่จริงๆ ด้วย ดีนะที่ไม่เชื่อออยไม่งั้นหน้าแตกเพล้งๆ เลยอ่ะ
“อ้าวเหรอ? แค่รุ่นพี่เหรอ? ทีแรกนึกว่า.....” แม่ค้างไว้แล้วหันมามองหน้าหนูเหมือนจะขอความคิดเห็น หนูก็ส่ายหน้าทำหน้าทำตาบอกไม่ใช่ๆ แม่ทำหน้าเสียดาย (หรือเปล่า) สงสัยจะผิดหวังนะเนี่ยที่ไม่ใช่ว่าที่ลูกเขย....
แอร๋ย.... ถ้าชอบขนาดนั้น จะเอาไหมแม่...เดี๋ยวฐาจัดให้ ..... คริคริ
หนูแอบกลั้นขำกับปฏิกิริยาของแม่กับอีทับทิมที่เรียบร้อยขึ้นมาผิดหูผิดตา
“เอ้อ.....แต่ยังไงก็ขอบคุณที่ช่วยดูแลลูกแม่แล้วกันนะ” แม่หันไปบอกอย่างใจดี พิธีรีตองเวอร์ ขอบคุณทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ว่าเค้าดูแลหนูดีไหมเลย
“ลูกคนนี้มันซุ่มซ่าม ทำเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน อยู่ด้วยคงลำบากแย่”
เท่านั้นไม่พอ ยังเผาลูกอีก...ใจร้ายอ่ะ....
“ไม่หรอกครับ.. ผมยินดี” พี่โต้งตอบด้วยใบหน้ายิ้มๆ แล้วหันมามองหน้าหนู.....
“ไม่ลำบากเลยสักนิดเดียว....” เล่นเอาหนูอึ้งไปไม่เป็นเลยทีเดียว...
ถึงจะเป็นเพียงคำพูดแสนธรรมดา แต่เมื่อมันส่งมาหาพร้อมแววตาที่ความหมายบางอย่าง ประกอบกับน้ำเสียงที่แสนอ่อนโยนนั้น มันช่างฟังดูอบอุ่นและซาบซึ้งอย่างประหลาด ทั้งๆ ที่จำเรื่องของเขาไม่ได้เลย แต่บางความรู้สึกที่แวบเข้ามา...กลับเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคยและโหยหา.... แต่พอพยายามนึกถึงมันขึ้นมา...... ทำไม... มันถึงรู้สึก...เจ็บปวด.....
พี่โต้งเอามือถือของหนูมาให้ หนูมองมันเหมือนไม่เคยเห็น เพราะไม่ใช่เครื่องที่ใช้อยู่ก่อน และไม่แน่ใจว่าตอนนี้จะมีเบอร์ใครที่หนูรู้จักอยู่บ้าง หรือแม้แต่คนที่หนูนึกอยากติดต่อมากที่สุดตอนนี้....
พอเห็นคิ้วที่ขมวดของหนูพี่โต้งก็รีบบอกว่า ไม่ได้เอามาให้โทรหาใคร แต่เอาไว้เล่นเกมต่างหาก.... ซะงั้น
คืนนี้แม่กับทับทิมจะนอนเฝ้าหนู ทับทิมมันทำท่าดีใจใหญ่เลยที่พรุ่งนี้ขาดเรียนได้หนึ่งวัน.... ขยันจริงๆ เลยนะน้องใครเนี่ย
“ถ้าวันนี้มีคนดูแลน้องฐาแล้ว... พี่ก็สบายใจ งั้นเย็นนี้พี่กลับกรุงเทพก่อนนะคะ แล้วพรุ่งนี้จะมาเยี่ยมใหม่”
กลับกรุงเทพเหรอ?..... เรื่องแค่นั้น..... จำเป็นจะต้องบอกด้วยเหรอ?
ก็แค่รุ่นพี่ธรรมดา จำเป็นจะต้องรายงานตลอดเลยเหรอว่าจะไปไหน ทำอะไรบ้าง....
แต่เอ๊ะ...วันนี้วันอาทิตย์นี่นา....
“กลับกรุงเทพ? กลับเอาป่านนี้ แล้วจะกลับมาอีกทีเมื่อไร พรุ่งนี้ไม่มีเรียนเหรอคะ”
“มี แต่คงโดดตอนเช้า พอดีต้องไปเยี่ยม....หลานน่ะ... ”
“เป็นอะไรเหรอคะ”
“หมากัด” ฟังดูเหมือนจะไม่หนักหนาอะไรเลยนะ แค่หมากัดเองอ่ะ
“อ๋อค่ะ เดินทางดีๆ นะคะ” หนูรับคำโดยไม่ถามต่อ
ตอนสายๆ ของอีกวันแม่ก็เตรียมตัวกลับ ที่จริงแม่ก็อยากอยู่ด้วยนานๆ แต่เป็นห่วงยายที่อยู่บ้านคนเดียว ที่จริงไม่น่าห่วงเพราะยายออกจะแข็งแรง ฟิตเปรี๊ยะอย่างกะสาวสิบเจ็ดนะคะ (เกินจริงไปนิดไหม?)
“แม่กลับไปเถอะ หนูอยู่ได้ อีกไม่กี่วันก็วิ่งได้แล้วเนี่ย” หนูคุยโว เพื่อให้แม่สบายใจ
“รู้แล้วว่าเก่ง... เก่งแต่ปากน่ะสิเราน่ะ ไม่รู้ทำกรรมทำเวรอะไรมานักหนา หาแต่เรื่องเจ็บตัว.... สมัยก่อนก็ซุ่มซ่ามชนโต๊ะชนตู้ตกบันไดจนตัวเขียว นี่ยังมาถูกรถชนอีก ออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไร สงสัยต้องพาทำไปสังฆทานใหญ่โตแล้วมั้ง”
เยอะอ่ะแม่ บ่นไปไหนเนี่ย....
“ช่างเถอะ บ่นก็เท่านั้น ปากฉีกจนถึงรูหูก็ไม่ฟัง”
“โอ๊ย... รุ่นนี้เค้าไม่ฟังแม่กันแล้ว เจ้เค้าฟังผ...เอ้อ...แฟนมากกว่า” แหม... นายว่าขี้ข้าพลอย อีทับทิมซ้ำเชียวนะยะ กัดตลอด เดี๋ยวแม่ตบหัวทิ่มเลย.... หนูค้อนใส่มันวงใหญ่
“จะว่าไปแล้ว พี่คนนี้เค้าก็ดูดีนะ เอาใจใส่ดี...เค้าคงรักเรามาก.....ไม่น่าเชื่อว่าหาแฟนดีๆ กับเค้าได้ด้วย” แม่พูดขึ้น พูดถึงพี่ก็คงมีคนเดียวแหละเนอะ
“แฟนอะไรล่ะแม่ ไม่ใช่... เข้าใจผิดแล้ว” หนูรีบโบกมือเป็นระวิง
“ไม่ต้องมาปิดหรอกน่า ไม่ได้จะว่าสักหน่อย ดีเสียอีกที่ตัดใจได้เสียที ถ้าอดีตมันทำให้เราเจ็บช้ำ เราจะเก็บมันไว้ทำร้ายตัวเองทำไม” หนูอึ้ง เงยหน้าขึ้นมองแม่...
“ที่จริงแม่ก็รู้มาตั้งนานแล้วว่า ฐามีแฟนใหม่ เพียงแค่ไม่ได้ถาม ถึงจะไม่สบายใจเพราะลูกเป็นคนทุ่มเทจนเกินไป แต่ก็รู้ว่าอยู่คนเดียวแล้วมันอ้างว้าง... รักใครก็รักไปเถอะ ลูกรักใครแม่ก็รักด้วย.... แต่ถึงยังไงแม่ก็อยากเห็นคนที่ลูกรักเป็นคนที่รักและดูแลลูกได้ และไม่ทำให้ลูกแม่เสียใจ แม่เห็นเค้ารักลูก ดีกับลูก แม่ก็ดีใจ เห็นแบบนี้ก็ทำให้หายห่วงว่าคงไม่เห็นลูกสาวแม่ทำอะไรสิ้นคิดอีก...” หนูแทบจะร้องไห้เพราะรู้สึกผิด
ครั้งนึงหนูเคยทำให้แม่เสียใจมาแล้ว หนูเคยทำอะไรบ้าๆ เพื่อให้มันกลับมา จนผ่านมาตั้งนานแล้ว ตอนนี้แม่ก็ยังไม่ลืม...
เมื่อก่อนแม่ไม่ได้ว่าอะไรที่คบกับโรจน์ แม้หนูไม่ได้บอกว่าคบ แต่การที่หนูกลับบ้านช้า คุยโทรศัพท์นานๆ หรือออกไปเที่ยวข้างนอกบ่อยๆ ทำตัวมีความลับ แม่ก็คงรู้ได้ว่าหนูมีแฟน แต่แม่ไม่เคยถามไม่เคยวุ่นวาย แต่ไม่ว่าแม่คนไหนๆ ก็ต้องรักลูก ถ้าเห็นลูกต้องเจ็บก็คงทนไม่ได้ ตอนที่หนูทำเรื่องนั้นลงไป หนูรู้ว่าแม่เสียใจและผิดหวังขนาดไหน แล้วคนเป็นแม่...ก็คงไม่อยากให้ลูกตัวเองกลับไปหาผู้ชายใจร้ายแบบนั้นอีกหรอก.....
หนูก้มหน้าลงสำนึกผิด....ไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้น ไม่พยายามแก้ไขความเข้าใจผิดนั้น....
ถ้าคิดว่าหนูได้แฟนแบบพี่โต้งแล้วสบายใจ จะเข้าใจแบบนั้นไป....ก็แล้วแต่แม่เถอะ.....
แม่กับอีทิมกลับไปแล้ว หนูนอนเหงาอยู่คนเดียว เลยหยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดูเล่น....
มีแต่รายชื่อคนที่ไม่รู้จักอยู่เต็มไปหมด รายชื่อเพื่อนที่สนิทกันตอนมปลาอย่างโอ๋หรือปาล์มก็มีอยู่แต่กลัวจะรบกวนก็เลยไม่ได้โทรไป หนูพยายามเลื่อนหาเบอร์โรจน์อย่างไม่ได้ตั้งใจนัก ถึงเจอก็คงไม่คิดจะโทรแต่มันก็เหมือนยังมีบางอย่างที่ติดค้างจนอดไม่ได้ที่จะลองหา แต่ก็ไม่มี....
มือถือเลยมีไว้เล่นเกมจริงๆ อย่างที่พี่โต้งว่า ทั้งๆที่ความจริงโรงพยาบาลก็มีทีวีให้ดู เพียงแต่ทีวีโรงพยาบาลดูได้แค่ช่องปกติไม่ได้ติดเคเบิ้ลมันก็เลยไม่รู้จะดูอะไร...พอเบื่อก็เริ่มถ่ายรูป ตั้งแต่ขาที่เข้าเฝือก แผลถลอกที่แขนซ้าย ถ่ายหน้าตัวเองที่โทรมๆ ยังกับผีดิบตายซาก... เฮ้อ..... โรงพยาบาลนี่มันน่าเบื่อจริงๆ
หลังจากทานข้าวเที่ยงก็มีเพื่อนมาเยี่ยมอีก มีคนนึงชื่อหมอก.... มันดูตีสนิทซะจนหนูขี้เกียจจะเก๊ก ตั้งใจฟังมันพูดนั่นพูดนี่เกี่ยวกับมหาวิทยาลัยให้ฟัง หนูพยายามลำดับความ ถ้าหากความทรงจำไม่กลับมาหนูจะยอมก๊งตลอดได้ยังไง ก็เลยพยายามจำชื่อเพื่อน ชื่อพี่ ที่มาเยี่ยมให้ได้มากที่สุด....
ตกบ่ายพวกเขาก็กลับไป ส่วนหนูก็ง่วงเพราะยาที่กินหลังอาหารเลยหลับยาวยันบ่ายสองกว่า
หนูรู้สึกตัวตื่นขึ้นเพราะมีคนเข้ามาในห้อง เสียงกรอบแกรบทำให้เดาได้ทันทีว่าใครมา...
หนูหันไปมองพี่โต้งกำลังเปลี่ยนช่อกุหลาบในแจกัน.... พี่เค้าใส่ชุดนิสิตอยู่ ไม่รู้ว่ากำลังจะไปเรียนหรือว่ากลับมาแล้ว
“กลับมาแล้วเหรอคะ?”
พี่เขาหันมามอง ขยับมายืนข้างวางมือไว้บนหลังมือของหนู
“ค่ะ...กลับมาแล้ว” รอยยิ้มนั้นอบอุ่น จนทำให้รู้ซึ้งถึงคำว่า “กลับมา” ได้ชัดเจน....
หนูยิ้มเขินๆ รีบละสายหาไปมองทางอื่น..... พลางเปลี่ยนเรื่อง
“แล้ว...หลานพี่โต้งเป็นยังไงบ้างคะ”
“ตอนนี้ปลอดภัยแล้วก็จริง แต่ก็โดนหลายแผลอยู่เหมือนกัน สำหรับเด็กตัวแค่นั้นก็ถือว่าหนักอยู่...”
“หลานพี่โต้งนี่ กี่ขวบแล้วคะ ผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“สองขวบแล้วล่ะ ผู้หญิงน่ะ”
“น่าสงสารจังยังเด็กอยู่เลย ผู้หญิงด้วย อย่าให้เป็นแผลเป็นนะคะ ผิวเนี่ยเป็นทุกอย่างของผู้หญิงเลย” หนูรีบบอกด้วยความหวังดี พอนึกถึงตัวเองที่มีแผลถลอกแล้วก็อยากซื้อยามาเตรียมทาแต่เนิ่นๆ แล้วเนี่ย...
“ขอบใจนะ แล้วจะบอกเค้าให้...”
เค้าเหรอ?........ เค้าไหน?
แต่ช่างเถอะ ไม่เกี่ยวอะไรกับหนูสักหน่อย
บ่ายสามพี่โต้งก็ออกไปเรียนอีกหลังจากที่เรียนมาวิชานึงแล้วตอนบ่ายโมง เขาแวะมาเยี่ยมหนูแค่ไม่ถึงยี่สิบนาที แต่ก็ยังมา พอพี่โต้งไปแล้วห้องมันเงียบกว่าปกติ....หนูหันไปมองกุหลาบช่อใหม่ในแจกันด้วยความแปลกใจ.... รุ่นพี่ที่เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันแค่นี้น่ะ.... ทำไมต้องทำอะไรให้มากมายถึงขนาดนี้ด้วยนะ
หกโมงเย็น พี่โต้งก็กลับมาอีกหลังจากกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว...แถมยังมาพร้อมกับ...ตุ๊กตากลมๆ สีเหลืองตัวนึงใหญ่พอประมาณ แต่กอดกำลังพอดีด้วย
“นี่อะไรเหรอคะ” หนูถามอย่างตื่นเต้น.... อย่าบอกนะ....ว่าของเยี่ยม....
“ของขวัญวันเกิดน้องฐาของปีนี้ พี่คิดว่าโรงพยาบาลมันไม่มีหมอนข้างให้ เลยเอามาด้วยเผื่อน้องฐาเหงามืออยากกอด....”
อร๊าย ...... รู้ได้ไงอ่ะ ว่าอยากกอด หนูยิ้มแก้มปริก่อนจะคว้าเจ้าตัวกลมมากอดแน่น นุ่มอ่ะ อุ่นด้วย น่ารักได้อีก....
“ไอ้เนี่ยมันคือตัวอะไรเหรอคะ?”
“เห็นเค้าเรียกกันว่า นกโทริอ่ะนะ แต่มองดูดีๆ มันก็แค่ลูกไก่.....เท่านั้นเอง....”
“น่ารักจังเลย...” หนูเพ้อ... เพราะกำลังเห่อตุ๊กตา
สามทุ่มกว่าแล้ว พี่โต้งก็ยังไม่กลับ นั่งอ่านหนังสือขะมักขะเม้น หนูนอนดูละครน้ำเน่าเพลินๆ ปกติไม่ได้ติด แต่เพราะพี่โต้งอยู่ด้วย มันเขินๆ ถ้าต้องอยู่ด้วยกันเงียบๆ แบบนี้... เลยต้องเปิดทีวีให้เสียงดังเข้าไว้ อีกฝ่ายจะได้ไม่รู้ว่าตื่นเต้น
“พี่คะ.... นี่ก็...ดึกแล้วนะ ยังไม่กลับอีกเหรอคะ” หนูแอบเลียบๆ เคียงๆ ถามอ้อมแอ้ม ไม่อยากให้คิดว่าไล่ แต่ถามด้วยความหวังดี
“ก็แล้วใครบอกว่าพี่จะกลับล่ะคะ พี่จะนอนเฝ้าน้องฐาอยู่ที่นี่”
ฮ้า.... ถามจริง
“ไม่ต้องก็ได้ค่ะ หนูไม่เป็นไร” หนูรีบบอกอย่างเกรงใจ....
“ไม่เป็นแน่เหรอ? รู้หรอกว่ากลัวผี.... จะกล้านอนโรงพยาบาลคนเดียวได้ยังไง” พี่โต้งตอบวางหนังสือลงแล้วเดินมายืนที่ข้างเตียง
“ไม่มีหรอกค่ะผี พี่กลับไปนอนบ้านเถอะ ลำบากเปล่าๆ หนูอยู่คนเดียวได้จริงๆ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ” หนูแอบกลืนน้ำลายเอื๊อกเมื่อหันไปมองมือตัวเองที่ถูกอีกฝ่ายกุมไว้แล้วบีบแน่น.....
“พี่ก็บอกแล้วไง.....ว่าสำหรับน้องฐาพี่ยินดี ไม่รู้สึกลำบากเลยสักนิดเดียว.....”
จบเลย แค่นั้น..... เถียงไม่ออก แค่ฟังเสีงกับเจอสายตาเหมือนจะอ้อนวอน มัน....เหมือนจะเป็นใบ้ไปแล้ว
ตามใจ อยากอยู่ก็อยู่เลย แต่ขอร้องล่ะช่วยอยู่เฉยๆ นะ
อย่าทำให้หวั่นไหวไปมากกว่านี้ ....ได้ไหม?
แล้วพี่โต้งก็นอนที่นี่จริงๆ แถมยังเตรียมตัวมาดีอีกต่างหาก พี่โต้งตื่นก่อนคงเพราะโซฟามันนอนไม่สบายเท่าบนเตียงก็ได้เลยตื่นไว หนูเห็นพี่แกพกเอาแปรงสีฟันยาสีฟัน ผ้าเช็ดหน้า แป้งหวีมาด้วย แต่ไม่ได้เอาเสื้อผ้ามา คงจะกลับไปอาบน้ำที่บ้านก่อนละมั้ง
เอิ่ม คือแบบ ....ของที่พี่แกเอามาทำหนูตาวาว....
“พี่คะ”
“หือ....” พี่โต้งหันมา ทำสายตาแสดงถึงคำถาม
“เอ่อ หนู.... หนูขอยืม....หวีหน่อยได้ไหมคะ”
“ฮะ...นี่เหรอ” พี่โต้ง ยกหวีในมือขึ้นแล้วเลิกคิ้วถาม พอหนูยิ้มแล้วพยักหน้า เขาก็เดินมาหา
หนูยื่นมือไปรับหวีด้วยอาการตื่นเต้นดีใจอย่างยิ่ง แต่อีกฝ่ายก็เหมือนจะแกล้งไม่ยอมส่งหวีให้แต่โดยดี จนหนูเบะหน้า...
คือแบบรู้นะว่าป่วย แต่คนป่วยมันก็ต้องอยากสวยมั่งไรมั่ง ตื่นมา หัวเหอกระเซอะกระเซิง...ไม่ไหวอ่ะ ณ จุดนี้
พี่โต้งไม่ได้ส่งหวีให้ แต่ขยับเข้ามาใกล้ แล้วก้มลงช่วยหวีผมให้แทน
หนูนั่งนิ่งอยู่บนเตียง ตัวแข็งทื่อ อาจจะเพราะอยู่ใกล้เกินไปจนหัวใจเต้นแรง.... เอาอีกแล้ว..ความรู้สึกที่คุ้นเคย... ทั้งที่จำไม่ได้เลยว่าเคยมีใครหวีผมให้แบบนี้มาก่อน กลิ่นน้ำหอมบางๆ ที่ติดเสื้อพี่โต้ง มันคุ้นจมูกอย่างประหลาด มือใหญ่ที่ลูบหัวเบาๆ อย่างอ่อนโยนทำเอาใจเต้นไม่เป็นส่ำ...
จวบจนมือของอีกฝ่ายวางลงมาบนไหล่หนูถึงกลั้นใจจับมือพี่เขาออกเบาๆ
“พี่คะ... เอ่อ... ขอหนูหวีเองเถอะค่ะ...”
“ทำไมล่ะ... น้องฐามองไม่เห็นตัวเองนี่ พี่หวีให้ดีกว่านะ”
“ขอร้องล่ะค่ะ ส่งหวีให้หนูเถอะ ถ้าไม่งั้นหนูก็ไม่หวีแล้ว...” หนูบอกพร้อมทั้งเบี่ยงตัวออกห่าง แม้ว่าจะขยับหนีไปไหนไม่ได้ก็เถอะ...
หลังเหตุการณ์แย่งหวี.... พี่โต้งก็ยอมส่งหวีให้แต่โดยดี จากนั้นเขาก็เก็บของแล้วทำหน้าเศร้าเดินออกจากห้องไปเงียบๆ
หนูรู้สึกไม่สบายใจที่ใช้น้ำเสียงเข็งๆ กับเขาแบบนั้น และกลัวว่าเขาจะโกรธ แม้จะยังไม่เข้าใจในความสัมพันธ์ แต่ช่วงเวลาสองสามวันที่ผ่านมา ก็มีแต่พี่โต้งนี่แหละที่อยู่กับหนูตลอดเวลา ความจริงหนูก็ไม่ได้นึกรังเกียจรังงอนอะไรนัก แต่แค่รู้สึกอึดอัด มันเหมือนกับว่าเคยทำแบบนี้ เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน แต่พอนึกดูกลับคิดอะไรไม่ออก มันรู้สึกทรมานที่มีความรู้สึกแต่ปราศจากความทรงจำ....
......................................
หน่วง.....
น้องฐามีความสุข..... คงเพราะรู้สึกเหมือนพี่โต้งตามจีบตลอดเวลา....
ต่อให้จำอะไรไม่ได้เลย แต่อยู่ใกล้กันก็หวั่นไหวอยู่ดี
โพลล์
หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190> (อ่าน 1226846 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก