หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190>

[gupalz]

อยากจะรู้เหตุผลจริงๆของพี่โต้ง

[ujen]

 

เอาใจช่วยให้พี่โต้งกับน้องฐาผ่านเรื่องนี้ไปได้น่ะ

 

[ormn]

  อยากจะ :z6:อีนังมิงค์


เอาใจช่วยพี่โต้งกับน้องฐา

[EARTHYSS :)]

ปมนี่มันนานมากแล้วนะคนแต่งงงงงงงงงงงง
เรื่องนี้ถ้าไม่นับเรื่องน้องเมย์กะโรจน์คือมันควรจะจบแล้วใช่ปะ?
มันยาวไปอ่ะมันวกวนไปหมด ทั้งๆที่มันควรเคลียร์จบได้แล้ว
คือไม่ว่าไม่ดีนะคะแต่อ่านไปแล้วมันเฉยๆอ่ะทั้งที่ก่อนหน้ามันยังตื่นเต้นอยู่
เอาเป็นว่าเคลียร์อิครอบครัวอลเวงนี่เร็วๆละกันน่ารำคาญ

[oilzii]

ฮ่าาาาา น้องฐาเอ๊ยยยยย



โรจน์ยังค้างคา(?) ที่ทำเป็นฉุดกระชากน้องฐาตอนกระโน้นนนน นี่กลับบ้านไปจะเจอป๊ะเนี่ย

[muiko]

แอบไม่พอใจพี่โต้งอยู่ดี
ไหงคำพูดพี่ ทำให้พี่กลายเป็นคนที่ต้องการความสงสารเนี่ย
แถมมาโมโหใส่น้องฐาอีก
น้องฐารึเปล่าที่น่าจะสงสารตัวเองที่ถูกปิดหูปิดตามาตลอด
มีปัญหาก็ไม่อธิบาย ไม่อยากพูด แล้วนี่น้องฐาต้องแกล้งโง่ต่อหรอ
มันดูค้างๆคาๆ สุดท้ายน้องฐาจะทนได้แค่ไหนเนี่ย
น้องเมย์ก็เปนอีกคนที่น่าสงสาร โดนแม่ใช้เปนเครื่องมือ
ไม่รุ้ว่ามิ้งทำอะไรไว้กะพี่โต้งบ้าง ถึงบอกน้องฐาไม่ได้
ขอให้เคลียร์กันเร็วๆทีเถอะ 

[inpurplethief]

ตอนนี้มาต่อทันใจ
สะใจพี่โต้งวีนแตก แกดีแสนดีเกินไปแระ ค่อยปกติหน่อย
น้องฐาก็เป็นน้องฐาที่จ๋องต่อไป เอาล่ะน่า ไม่ต้องเป็นควายก็มีผู้ชายให้รักแล้ว ดีออก

ปมโรจน์ ไม่ค่อยห่วงแล้วเพราะน้องรู้แล้วว่าพี่โต้งรักมาก มาเลย เชียร์พี่โต้ง

ขอบคุณค่ะ แต่ตอนที่ 100แล้วเหรอ มันเคยเป็นเรื่องสั้นไม่ใช่เหรอ 55555

[NewYearzz]

ถ้าตอนนี้ปิดตอนประมาณว่า

แต่สิ่งที่ทำให้น้องตกใจ คือเจอโรจน์ที่คุยกับแม่อยู่ในบ้าน

เชื่อได้เลยว่า ต้องมีคนอ่านดิ้นตาย 

[na_near]

เป็นปมที่พอพยายามจะคาย มันก็ยิ่งพันกันยุ่งเหยิงทุกทีสินะ
เอาไงดี......ในเมื่อมันคายไม่ได้

เอากรรไกรมาตัดให้ขาดไปซะเลยดีไหม!!!!!

อยู่ห่างๆกันบ้าง   หลบไปพักใจอะไรมันอาจจะดีขึ้น

~......เหมือนรักเรากำลัง อิ่มตัวแล้ว
ฉันว่าเราควรอย่าพบกันพักนึง

อยู่อย่างเหงาๆ เราคงจะได้รู้
ขาดกันไปจะทนได้ไหม หากไม่มีกันอยู่
อยู่อย่างเหงาๆ บางที จะได้รู้
หากมีใครบางคนเข้ามา จะได้ลองคิดดู
ว่าใจเราต้องการเขาไหม หรือ ว่าใจยังคงโหยหา
อยากกลับมา เพื่อรักกันเหมือนเดิม... ~

 

[๛ナーリバス๛]

ใครอ่านตอนที่100แล้ว รบกวนอ่านใหม่ด้วยนะคะ ....

   ฉบับรีไรท์แล้วนะคะ.....

    ตอนที่ 100  ......


   ชุดกระโปรงบานสีหวาน.... ชุดนั้นสวยดี....

   หนูอิจฉาทับทิมมากตอนที่เห็นแม่ซื้อมาให้มันเป็นของขวัญวันเกิดตอน 7 ขวบ ทั้งๆที่อีน้องเวร มันทั้งซุกซนทะโมนบ้าระห่ำเกินหญิง คลั่งไคล้อุลตร้าแมน  บ้ารถบังคับเพราะอิทธิพลการ์ตูนช่องเก้า แล้วไงอีก... แม่กลับซื้อของที่ถ้าไม่บังคับมันจะไม่มีวันหยิบขึ้นมาใส่ให้เป็นเสนียดจัญไรติดตัวมัน.... มาให้...

    สมัยเด็กๆ แม่เคยจับใส่ชุดผู้หญิงเหมือนกัน.... แต่นั่นคือเด็กมากๆ พอโตมาเค้าก็เลิกไป...  คงเพราะหนูเริ่มโตเกินกว่าจะจับมาทำอะไรแบบนั้นแล้ว หารู้ไม่ว่า หนูแอบประทับใจเล็กๆ นึกแล้วก็สนุกที่ได้หยิบจับ ใส่ชุดสวยๆ งามๆ

   ชุดสวยแขวนอยู่ในตู้แบบถ้าอยู่ที่อื่นรับรองหยากไย่ขึ้นแน่นอน... หนูกระเหี้ยนกระหือรือกระสันอยากใส่ ... แต่เพราะตัวเองเป็นเด็กผู้ชายเลยต้องแอบๆซ่อนๆ ใช้ช่วงเวลาที่แม่กับน้องและยายออกไปข้างนอก จิ๊กเอามาใส่....  ไม่พอ... ชุดอย่างเดียวไม่ครบเครื่อง...เอาเชือกฟาง สีแดงมาฉีกๆ มัดๆ แปะหัว ควานหาลิปสติกสีสดมาทาปาก รองเท้าส้นสูงคู่โตที่หลวมจนเกือบหลุด ใส่เดินก๊อกแก๊กไปมาคนเดียวในบ้าน เดินวนเวียนแอคท่านางแบบ.... รู้สึกว่ามีความสุขมากแม้จะออกมาอุบาทว์ชาติเจริญขนาดไหน....
   หนูยังคงแอบทำแบบนั้นอยู่หลายครั้งจนคนในบ้านเริ่มจับได้ เพราะตอนคนอื่นๆ กลับมาหนูดันล้างคราบลิปออกไม่หมด... แม่แลดูกลุ้มใจกับลูกชายที่มีพฤติกรรมประหลาดๆ แต่ก็คงสะเทือนใจจนพูดอะไรไม่ออก  อีทับทิมล้อว่าหนูเป็นตุ๊ดเป็นแต๋วอย่างมันปาก ทีแรกก็อายสุดๆ แต่พอนึกจะเถียงกลับนึกไม่ออกว่าจะพูดอะไร จนมันหมดสนุกเลิกล้อ ตอนหลังอีทับทิมมันเลยยกชุดนั้นให้ แลกกับการที่หนูจะซื้อรถประกอบของเล่นที่มันอยากได้มาแทน (ที่จริงถึงไม่ซื้อของไปแลก หนูก็ไม่เคยเห็นมันใส่สักที) ... หลังจากนั้นเวลาอยู่บ้าน หนูเลยหยิบชุดนั้นมาใส่แบบไม่แคร์สายตาใครอีก..แถมยังซื้อมาเพิ่มด้วยซ้ำแต่ไมได้ใส่ออกไปไหน....

    จุดเริ่มต้นเล็กๆ สู่หนทางการเป็นกะเทยสวย (หรือเปล่า....)

   แม่กับยายถึงจะมีความคิดโบราณหลายๆ อย่าง แต่ก็แปลกที่ใจกว้างเรื่องเพศอย่างไม่น่าเชื่อ หนูเลยไม่รู้สึกว่าตัวเองผิดอะไรที่เป็นแบบนี้ หนูแค่ชอบที่จะทำ เลือกที่จะเป็นอะไรที่แตกต่างจากคนอื่นเขา หนูผิดด้วยเหรอ?
   รู้สึกแบบนั้นตลอดมาจนเกือบจบป.6 ที่พ่อเกิดแวะมาที่บ้าน มาทะเลาะกับแม่เรื่องของหนู (คงมีคนรู้จักสาระแนไปบอกเล่าเก้าสิบเรื่องของหนูแหละ-*- ดวกมาก...) พ่อเลยถ่อมาตั้งไกล....มาด่าว่าแม่เรื่องที่เลี้ยงลูกมายังไงให้เป็นแบบนี้... แล้วบอกจะรับหนูไปอยู่ด้วย เผื่อหนูจะแมนแอนด์แฮนซั่มขึ้นมาบ้าง ก็ไม่รู้ว่าคิดได้ไง...

   ตอนนั้นซึ้งใจแม่มาก ที่บอกว่าลูกมันจะเป็นอะไรก็ช่างมันให้โตมาเป็นคนดีก็พอแล้ว พ่อก็ดูเหมือนโมโหโทโสยืนกรานจะเอาหนูไปอยู่ด้วยให้จงได้ กลายเป็นศึกสงครามชิงบุตรไป... ที่ผ่านมาคิดว่าแม่เข้มแข็ง เป็นครั้งแรกที่เห็นแม่ร้องไห้ ไม่รู้เสียใจที่โดนด่าหรือเสียใจที่พ่อจะมาพรากหนูไปกันแน่ หนูเลยออกโรง ไปตะโกนเถียงเค้า  ตัวเองไม่ได้เลี้ยงหนูสักนิด มีสิทธิ์อะไรมาว่าแม่ที่เลี้ยงหนูมาล่ะ? แค่นั้นแหละ แกคงโมโห ฟาดหลังมือลงมาเต็มแก้มเจ็บแทบตาย แล้วเค้าก็ประกาศตัดพ่อตัดลูก และไม่แวะเวียนมาอีกเลย....

   ตอนหลังมาพอคิดขึ้นมาทีไรก็ได้แต่เสียใจ... ถ้าไปอยู่กับพ่อซะแม่คงไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้ การทำงานหาเงินเลี้ยงลูกสองคนเดียวด้วยตัวคนเดียวคงลำบากมาก ไหนจะยายที่แก่แล้วอีก.... บ้านเราก็ใช่ว่าจะร่ำรวยมีมรดกอะไรนักหนา... ถ้าสมมุติว่าพ่อไม่ได้แต่งงานมีคนใหม่ ถ้าเขาจะเห็นแก่ลูกเมียบ้างสักนิดก็คงดี ทำไมคนที่รักกันแต่งงานกันมีลูกด้วยกันถึงสองคน พอเวลาเลิกกันแล้วไปมีใหม่มันถึงตัดขาดได้ง่าย อย่างไร้สามัญสำนึกนาดนั้นนะ    

   แม้จะไม่ได้ภูมิใจที่เกิดมาไม่มีมดลูกเลยมีลูกไม่ได้ แต่อย่างน้อยๆ ก็มั่นใจได้ว่าคงไม่ไปสร้างปัญหาอะไรให้คนอื่นแบบนั้น...
   คิดแบบนั้นมาตลอด ....

    แต่ไม่นึกมาก่อนว่าสุดท้ายแล้วเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้....

   .
    .
    .
    .

   ปวดหัว.... แสบตาเพราะร้องไห้อย่างหนัก.....

   ไม่รู้ว่าทำไม จิตใจอ่อนแอมักอยู่ในร่างกายที่ย่ำแย่ อยากจะทำตัวเข้มแข็งให้ได้ตลอดรอดฝั่งแต่ร่างกายกลับไม่อำนวย.... นึกทุเรศตัวเองที่สุด ปากบอกให้เค้าไปแท้ๆ แต่กลับห้ามน้ำหูน้ำตาแทบไม่ได้

    “ไหนว่าค่อยยังชั่วแล้วทำไมตัวยังร้อนอยู่เลย  ไม่ไหวแล้วก็ยังจะฝืนลงมาข้างล่างทำไม?”

   เฉไฉไปคนละเรื่อง....  ไม่พูดถึงสิ่งที่หนูพูดเลย

   “ถ้าไม่ลงมาจะรู้เรื่องทุกอย่างเหรอ?” หนูตอบทันที

   “ลุกขึ้นเถอะ ไปโรงพยาบาลกัน”

   “พี่.... ได้ยินที่หนูพูดไหม?” หนูเริ่มจะแผดเสียงเมื่ออีกฝ่ายไม่สนใจ

   “ไม่ได้ยิน แล้วก็ไม่สนใจด้วย” แล้วพี่โต้งก็ดึงร่างหนูขึ้นแล้วพยุงเดินไปออกมาหน้าตาเฉย 

    เหนื่อย เพลียมาก...จนไม่รู้จะดื้อไปทำไมเลยยอมเดินตามเขาไป ทั้งที่ความจริงหนูไม่อยากไปโรงพยาบาลเลยสักนิด เพราะไม่ค่อยถูกกับหมอ พอเผลอก็คิดแต่จะฉีดยากันลูกเดียว!

   ยังไม่ทันออกจากคอนโดก็ได้ยินเสียงคนถาม

   “จะออกไปไหนกัน?”

   หนูหันไปตามเสียง ปรากฏเป็นมิงค์

   “ไม่ใช่เรื่องของเธอ กลับกรุงเทพไปซะไป....” พี่โต้งหันไปไล่ทันที ท่าทางจะอารมณ์ไม่ดีเอามากๆ เลยแหละ

   “ก็ไหนๆเธอจะออกไปข้างนอกแล้ว ฉันขอติดรถไปท่ารถตู้หน่อยไม่ได้เหรอ?”

   “อย่าเลย ยังไม่อยากเป็นฆาตกรวันนี้!!”

   อีกฝ่ายหน้าเจื่อน แล้วหนูก็ถูกพี่โต้งพาออกมาที่รถ....

   “พี่ไม่มีสิทธิ์จะไปโกรธเขานะคะ มิงค์ทำถูกแล้วที่ทำให้หนูได้รู้ความจริง...” หนูเอนศีรษะพิงกระจกรถแล้วเอ่ยปาก....พี่โต้งสตาร์ทรถแต่ยังไม่ขับไปไหน

   “มิงค์ไม่ทำแบบนี้หรอก ถ้าไม่คิดว่าจะมีประโยชน์กับตัวเอง... แล้วเค้าก็กำลังใช้ความใจดีของน้องฐาเป็นเครื่องมือ”

   “หนูไม่ใช่คนใจดีหรอกค่ะ ไม่คิดจะสงสารชะนีนางอื่นง่ายๆ ด้วย หนูแค่ไม่เข้าใจพี่ต่างหาก... ตอนเอากันยังเอากันได้  แต่เด็กคนเดียวทำไมเลี้ยงไม่ได้”

   “น้องฐาไม่เข้าใจ พี่ไม่เคยคิดอยากจะทิ้งน้องเมย์ แต่มิงค์ต่างหากที่เห็นแก่ตัวอยากเก็บลูกไว้เอง”

   “น้องเมย์อาจจะอยากอยู่กับแม่เค้าก็ได้  แต่พี่กลับไปบังคับเอาลูกมา ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอคะ?”

   “แล้วจะให้พี่ทำยังไงล่ะ ในเมื่อน้องฐาอยากให้พี่ทำอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ?”

   “หนูเคยพูดตอนไหนล่ะ...”

   “ตอนไปปายไงลืมไปแล้วเหรอ?”

   
    รักสิคะ ถ้าเป็นลูกพี่โต้งหนูต้องรักอยู่แล้วล่ะ แต่แค่ลูกนะ อย่าให้หนูได้เจอแม่เชียว หนูคงต้องหากำจัดไปให้พ้นทางก่อนแล้วค่อยเอาลูกมาเลี้ยงเป็นลูกของหนู ไม่อย่างนั้นเค้าคงจะเป็นหนามยอกอกหนูไปตลอดแน่ๆ เลย
   



   ใจหายวาบ แค่พูดไปด้วยความคะนองปาก ไม่คิดว่าพี่โต้งจะเก็บเอาไปคิด...

   “พี่คะ...หนูไม่ได้คิดอย่างนั้นจริงๆ ซะหน่อย”

    “พี่พยายามทำทุกอย่างเพื่อน้องฐานะ ถ้าน้องฐารักพี่สักนิด แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรเหมือนเมื่อเช้าได้ไหม.... ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น แค่อยู่เฉยๆ พี่จะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยเอง”

   พอนึกถึงถ้อยคำที่ตัวเองพร่ำออกไป เป็นอะไรที่แบบโคตรๆ จะนางเอก.... งี่เง่าไร้สาระ เหมือนมองเห็นคนจมน้ำ แล้วก็อยากจะช่วยเลยรีบกระโดดลงไปทั้งๆ ที่ตัวเองว่ายน้ำไม่เป็นอย่างนั้นแหละ ไม่รู้ตัวหรอกว่ากำลังฆ่าตัวตายชัดๆ

    แต่จะให้ยืนมองเฉยๆ มันก็กระดากใจ....

   “แต่ตอนนี้หนูรู้แล้วนี่...”

   “ใช่ รู้แล้วไงต่อ ไหนลองพูดมาซิ อยากให้พี่ทำอะไร....”

   “ถ้าเป็นไปได้... หนูก็อยากให้เด็กคนนั้นอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพ่อแม่ลูก... ถ้าหนูเป็นต้นเหตุให้เรื่องทั้งหมดกลายเป็นแบบนี้.. หนูเป็นฝ่ายไปเองก็ได้”

   “งี่เง่า...!! ที่พูดออกมานี่คิดแล้วเหรอ? ใช้ง่ามสมองส่วนไหนคิดออกมาได้...”

   “.................” ไม่เข้าใจเลย คนที่ควรจะโกรธโมโห เสียใจมันควรจะเป็นหนูไม่ใช่เหรอ ที่ไหนได้พี่โต้งกลับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟกับคำพูดแค่นี้......

   “น่าจะรู้อยู่ ว่าพี่เลิกกับมิงค์มาตั้งนานแล้วก่อนจะมาเจอน้องฐาอีก แล้วยังจะมาแนะนำอะไรโง่ๆ พูดเหมือนไม่เคยรักกันเลย ถึงจะยกพี่ให้ใครต่อใครก็ได้...”

     “แล้วทำไมพี่โต้งถึงเลิกกับมิงค์ล่ะ ทีกับหนู พี่ยังยกโทษ ให้อภัย ตั้งหลายอย่าง มิงค์เค้าทำอะไรให้พี่เจ็บช้ำน้ำใจมากนักเหรอคะ”

   “พี่ไม่อยากพูดถึงมัน.....”

   “ก็ได้ค่ะ....ถ้างั้นทำไมพี่ต้องโกหกหนูเรื่องที่พี่ไม่เอาผู้หญิงด้วยล่ะ ในเมื่อที่จริงพี่ไม่ได้เป็นเกย์ แต่เป็นไบต่างหาก ทำไมพี่ต้องเลิกสนใจผู้หญิงแล้วกันมาคบผู้ชายอย่างเดียว มันเป็นเพราะน้องเมย์ใช่ไหมคะ เพราะพี่กลัวจะทำผู้หญิงคนไหนท้องอีกแล้วต้องรับผิดชอบ ก็เลยหันไปเอาผู้ชายแทนอย่างงั้นเหรอคะ!!!!”

   “พอแล้ว!!! เลิกถามซะทีได้ไหม!!!” แล้วพี่โต้งก็หันมาตะคอกใส่.. หนูก็ตกใจเหมือนกันที่แกสติหลุดขนาดนั้นแต่ก็ยังไม่จบ

   “แล้วมันจริงหรือเปล่าล่ะคะที่หนูพูด...”

   “เหตุผลที่เลิกกับมิงค์  เหตุผลที่หันมาคบผู้ชาย... มันสำคัญมากนักเหรอ?? หึ...  !! ถ้าที่บอกว่าใช่...มันเป็นเรื่องจริง เพราะเอาผู้หญิงแล้วท้อง เพราะไม่อยากรับผิดชอบ ก็เลยหันมาเอาผู้ชายแทน...แล้วน้องฐาจะทำไมเหรอ? น้องฐาควรจะดีใจซะอีกที่เป็นอย่างนั้น เพราะถ้าตอนนี้พี่ยังชอบผู้หญิงอยู่ คิดว่าพี่จะมาคบกับน้องฐาไหมล่ะ?”

   หายใจแรง โกรธจนตัวสั่น.... ไม่รู้เหมือนกันว่าพูดจริงหรือแค่ประชด  แต่น้ำเสียงเยาะหยันและถ้อยคำที่พูดออกมามันรุนแรงเกินรับได้จริงๆ

   “ก็ไม่ทำไมหรอกค่ะ แต่ถ้าพี่คิดได้แค่นั้นจริงๆ บอกให้รู้ไว้ หนูผิดหวังในตัวพี่มาก และไม่นึกดีใจเลยสักนิดที่ได้คนไร้ความรับผิดชอบอย่างพี่มาเป็นแฟน....” หันไปตะคอกใส่หน้าทั้งน้ำตาที่พรูพรั่งอาบแก้ม แล้วเปิดประตูรถออกมา
   




   พี่โต้งคงกำลังโมโห แกเลยไม่ยอมตามมาอย่างที่ควรจะเป็น .... ก็แค่คิด วิเคราะห์เท่านั้นนะคะไม่ได้อยากให้ตามมาจริงๆ ขึ้นไปที่ห้อง เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าลวกๆ แล้วเดินออกจากห้องมา ทีแรกว่าจะเดินไปที่ลิฟท์แต่ได้ยินเสียงลิฟท์ดัง ก็ไม่มั่นใจว่าพี่โต้งขึ้นมาพอดีหรือเปล่า หนูเลยรีบเดินเลี่ยงไปทางบันไดหนีไฟแทน กะว่าจะเดินลงไปกดลิฟท์ที่ชั้นเจ็ดจะได้ไม่เจอพี่โต้ง พอเดินลงจากชั้นแปดลงมาชั้นเจ็ด ทีนี้ก็ชะงักเพราะเจอคนนั่งอยู่ตรงชั้นพัก บันได ทำเอาตกอกตกใจหมดนึกว่าผี

   คงเพราะเสียงรองเท้าทำให้ผีคอนโดหันมาพอดี.... ปรากฏว่ากลายเป็นผีพี่เอค่ะ  นึกว่าหนีไปไหนได้... ที่แท้มาหลบอยู่ตรงนี้เนี่ยนะ แล้วพี่ซาเค้าไปหาแถวไหนล่ะทำไมไม่ยอมเจอ อยู่ใกล้นิดเดียวเองแท้ๆ....

   “พี่มานั่งทำอะไรอยู่นี่เนี่ย” รู้อยู่ว่าหนีพี่ซาแต่ก็ถามไปงั้นเองด้วยคำถามสิ้นคิด

   “เปล่า...นั่งเล่นไปงั้น” คำตอบสิ้นคิดกว่า -*-  “ ว่าแต่เราเถอะ สะพายกระเป๋าจะไปไหน..”

   “อ๋อจะกลับบ้าน”

   “ลิฟท์เสียหรือไง.... ทำไมมาทางนี้....”

   “เปล่า จะลงไปใช้ชั้นเจ็ด.... เออ หนูรู้เรื่องพี่โต้งหมดแล้วนะ ขอโทษแล้วกันที่ไม่เชื่อพี่แต่แรก... พี่โต้งเค้าไม่เคยพูดเรื่องนี้ให้ฟังมาก่อนเลย”

   “ไอ้เรื่องอย่างว่ามันเป็นศักดิ์ศรี ความภาคภูมิใจของผู้ชาย ต่อให้ไม่ใช่พี่โต้งก็เถอะ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ใครที่ไหนก็ไม่อยากพูดถึงหรอก”

   “ศักดิ์ศรีความภาคภูมิใจอะไร มันเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่มีลูก”

   “อ้าว... นี่ยังไม่รู้เรื่องที่น้องเมย์เป็นต้นเหตุให้พี่โต้งทำอะไรผู้หญิงไม่ได้เหรอ?....”

   “อะไรนะ? หมายความว่ายังไง”

   “อ้าว...ยังไม่รู้จริงๆเหรอ งั้นนึกซะว่าพี่ไม่ได้พูดอะไรก็แล้วกัน”

   พี่เอรีบบอกแล้วลูกขึ้นตั้งท่าจะชิ่งเมื่อตัวเองพลาดบอกเรื่องใหญ่ไปแล้ว แต่คิดว่ามาถึงขนาดนี้แล้วหนูจะยอมปล่อยให้มันคาราคาซังอีกเหรอ

   หนูรีบควักมือถือขึ้นมาทันที พร้อมกดหาเบอร์

   “พี่ซาเหรอคะ.... รีบมาด่วนเลยค่ะ พี่เออยู่ที่.....”

   “เฮ้ย....” พี่แกร้องขึ้นทันที จากที่กำลังจะเดินหนีไปเป็นต้องรีบย้อนกลับมาคว้ามือถือในมือหนูแทบไม่ทัน....

   ถึงแม้ว่า....พี่เอแกจะไม่ได้เข้าข้างหนูเท่าไรก็เถอะ แต่ตอนนี้ หนูก็ไม่รู้แล้วว่าจะหันหน้าไปถามใครดี พี่ซาเองก็ทำท่าว่าไม่อยากจะยื่นมือเข้าไปยุ่งเรื่องของเพื่อน ขนาดรู้ทั้งรู้ว่าโต้งตัดสินใจจะตัดน้องเมย์ได้ทั้งคนเขายังไม่ยอมให้พี่เอมาบอกหนู ส่วนพี่โต้งโดนหนูโวยวายตอกหน้าขนาดนั้นแกยังปากแข็งไม่ยอมเล่าอะไรให้ฟังสักแอะ นี่จนตรอกขนาดหนักแล้วถึงต้องหันหน้ามาขอความเมตตาจากศัตรู อย่างน้อยก็เป็นคนที่รู้เรื่องที่สุดแล้ว

   “ขอร้องล่ะค่ะ ถ้ารู้อะไรก็เล่ามาเถอะ ถ้าพี่ไม่พูดอะไรหนูคงบังคับไม่ได้ แต่หนูจะไปถามพี่ซาทีหลังโดยเอาที่อยู่ของพี่เป็นการแลกเปลี่ยน ไม่แย่พอเหรอคะ...งั้นหนูอาจจะไปเล่าว่าพี่เอตั้งใจบิดเบือนข้อเท็จจริง ใส่ร้ายใส่ความพี่โต้งยุยงให้เราแตกกัน พี่จะได้โดนพี่ซาด่า ให้มองหน้าพี่โต้งไม่ติด อย่างงั้นดีไหมคะ?”

   
   แล้วพี่เอก็ถอนหายใจแล้วก็นั่งลง.......

   “ที่จริงแล้ว.......”


.............................................................

To be con
   

[jannie]

เคลียร์ไปเลยค่า เพราะถ้าหนีปัญหาไม่เฉลยอีกมันจะวกวนเกินไป

[MiSS-U]

น้องฐาคะ  มารน้อยๆเข้าสิงร่างแล้ว 

ดีเนอะ  คราวนี้จะได้รู้ความจริงสักที  หลังจากอึดอัดมาซะนาน

รอเสมอนะคะ  เอาใจช่วยฐาโต้งและคนแต่งค่ะ

 

บวกเป็ด

[IIMisssoMII]

อยากรู้สาเหตุ !!!!!!!!

[corn_rain]

เอาความโรแมนติกกลับมาาาาาา
เบื่อมาม่าแย้วววว

[gupalz]

ลุ้นมากเลย ในที่สุดก็จะได้รู้สาเหตุแล้ว

[ujen]

 

 

[cakecoke]

  ท่าจะค้างงงง

[แป้งข้าวหมาก]

ดีมากน้องฐาจะได้รู้เรื่องสักที(เราก็อยากรู้)
อิพี่โต้งก็อะไรไม่รู้ถึงขั้นนี้แล้วยังลีลาอยู่ได้
ฮู้ว...ขัดใจ
 

[PJansam]

รอค่ะ อยากรู้เบื้องลึกเบื้องหลัง

[NewYearzz]

ต้องนั่งลบตอนที่แล้วในสมองทิ้งแล้วมาอ่านใหม่ 

เรื่องราวจะเป็นเช่นไรต่อไป 

[broke-back]

เมื่อกี้อ่านแค่คร่าวๆๆๆๆ
เห็นแววสนุกมาแต่ไกล
งั้น..ยังไม่อ่านละเอียดดีกว่า


เดี๋ยวรออ่านรวดเดียวเลย
น่าจะสนุก+มันส์กว่ากันเยอะ

ไม่เป็นไร..นิ
ดึกๆๆๆๆ ก็คึกได้
 
อิอิ


edit...
ง่วงแล้วอ่ะ
ขอตัวไปนอนก่อนนะ
พรุ่งนี้อ่านแล้วกัน
คร่อกกก...ฟี้

[sunshinesunrise]

แล้วมันจะเป็นไงต่อไปละเนี่ย... มองไม่เห็นทางออก

[hewlett]

ตัดได้ค้างมาก
อยากรู้มากๆเลยว่าน้องเมย์มาเกี่ยวอะไรด้วยกับการที่พี่โต้งไม่เอาหญิงน่ะ

[DraCo_SLa13]

ขอโทษนะคะ แต่ต้องพูดคำนี้ริงๆ  อิน้องฐา น่ารำคาญมากค่ะ นี่ขนาดเป้นตัวหนังสือยังน่ารำคาญขนาดนี้ เฮ้ออออออ

รีบๆเข้าใจกันเหอะ

[maytarapat]

รอ ร๊อ รอ ! ! !  !
แวะมาปูเสื่อรอ

[Silhouette]

กรีดร้อง

[kokikung]

รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มันค้างคสมากมาย
อยากให้จบๆๆตอนนังมิ้งไปสะที
แอบรำคาณฐานะ เกิดจะอยากเป็นนางเอกเข้าไปอีก
พี่โต้งก็บอกว่าเลิกแล้วๆๆๆยัง เห้ย เมื่อไหร่จะดีกันสะที

[josephine]

อ้าว  ขาดตอน

[sukie_moo]

รอใจเย็น แล้วเปิดใจพูดความจริง  แล้วจะดีเอง

[FahFon]

เมื่อคืนรอถึง ตี 1 เลยค่า T^T