ตอนที่ 100+4
เซ็ง น้องฐาสุดจะเซ็ง เพราะยังปรับตัวไม่ค่อยได้ ทั้งเสื้อผ้าหน้าผม ชีวิตประจำวัน สายตาคนรอบข้างที่เคยชินกับน้องฐาคนสวย แล้วอยู่ดีดีเลิกสวยขึ้นมาก็มีคำถามให้ตอบไม่เว้นแต่ละวันอย่างกะดาราขายดี เพราะการเปลี่ยนแปลงแบบสุดขั้ว คนรู้จักที่มาเจอก็ต้องถามคำถามเดิมๆ ซ้ำๆ จนขี้เกียจตอบว่าจะแต่งชายทำไม บางคนถามว่าพี่โต้งบังคับเหรอ? บางคนถามว่าเปลี่ยนใจหันมาชอบผู้หญิงแล้วเหรอ? ก็ว่ากันไป เดาสุ่มกันไปต่างต่างนานา การต้องกลับมาแต่งชายอีกทั้งๆ ที่ไม่มีใครบังคับ ไม่มีความจำเป็นทางสังคม เป็นเรื่องไม่คาดฝันจริงๆ คิดแล้วก็ยิ่งแค้น ยิ่งสงสัยยิ่งคิดว่าอีโรจน์ มันจะกลับมาทำไมเอาตอนนี้ อีดอกกกก
หลังจากได้แฟนใหม่....พี่โต้งก็เห่อแฟนเลยพาไปอวด เอ๊ยไม่ใช่ แกพาเที่ยวระลึกความหลังที่ร้านริมทางทำให้คิดถึงสมัยที่รู้จักกันใหม่ๆ ไปเจอพี่ปอนด์ ขานั้นก็ขี้เล่นอยู่แล้ว พอเห็นหนูในรูปลักษณ์ใหม่ก็ทักพี่โต้งว่า
“อ้าวเฮ้ย มึงนี่ยังไง แฟนลับตาหน่อยไม่ได้ ริพาหนุ่มมา คอยดูกูจะฟ้องน้องฐาให้จัดการ” หน่งหนุ่มอะไรที่ไหน ช่างพูดจริงนะคะพี่....
“น้อยๆ หน่อยมึง ฟ้องอะไร ชอบนักนะหาเรื่องให้เพื่อนเนี่ย” พี่โต้งตอบกลับอย่างอารมณ์ดี
“ว่าแต่สุดหล่อโดนหลอกมาอีท่าไหนล่ะ อย่าไปเชื่อไอ้โต้งมันมากนักนะ ไอ้นี่มันมีแฟนอยู่แล้ว แล้วมันก็รักแฟนมันมากด้วย” พี่ปอนด์เล่นมุกยาวไม่เลิกจนน่าหงุดหงิด จากที่ปกติชอบพี่เขาเป็นกรณีพิเศษเพราะหน้าหล่อกับเสียงเพราะ วันนี้กลับรู้สึกเบื่อหน่ายและรำคาญ จนต้องชักสีหน้า
“เอ่อ....ล้อเล่นนะครับน้องฐา ว่าแต่อยู่ดีๆ ทำไมตัดผมล่ะครับ” พี่ปอนด์เลิกแซวแล้วถามจริงจัง
“ก็อยากเปลี่ยนลุคดูบ้างน่ะค่ะ แบบเดิมน่าเบื่อออก”
“อ๋อ.... ครับ เปลี่ยนซะหล่อจนพี่อึ้งเลย อิจฉาไอ้โต้งชิบมีแฟนหล่อ...”
เอ๊ะอีพี่ปอนด์นี่ยังไง คำก็หล่อสองคำก็หล่อ ประชดหรือเปล่าเนี่ย? หนูค้อนใส่ไปหนึ่งทีโดยไม่รู้ตัว จนอีกฝ่ายทำหน้างง
“พอๆ ไปไหนก็ไปเถอะพูดมาก” พี่โต้งหันไปไล่ พี่ปอนด์แกเลยเดินออกไป
“เป็นอะไร ไม่พอใจอะไรหรือเปล่า? ” พี่โต้งหันมาถามเมื่อเพื่อนเดินออกไปแล้ว
“หือ? เปล่านี่คะ”
“มันชมแท้ๆ เลย กลับทำหน้ามุ่ย”
“ม่งมุ่ยอาร้าย.. ออกจะดีใจ๊ดีใจ” หนูขึ้นเสียงสูง แกล้งทำเป็นดีใจขึ้นมากะทันหัน ทั้งที่ความจริงไม่ใช่เลย
ถึงจะผมสั้นแต่งชาย แต่บอกตรงๆ หนูไม่อยากให้คนพูดว่าหล่อ เท่ แมน สักกะติ๊ด มันโคตรๆ จะเป็นคำพูดที่ฟังแล้วปรี๊ดเอามากๆ เพราะตั้งแต่เกิดมาก็ไม่คิดว่าตัวเองเป็นแบบนั้น พอได้ยินใครพูดแล้วมันก็รู้สึกว่ามันเฟค มันเสียดสี มันแบบคนพูดไม่จริงใจอ่ะ เก็ทมะ? ไม่ชอบให้มีคนมาพูดถึงรูปลักษณ์ภายนอก ไม่ว่าจะด้วยน้ำเสียงแสดงความชื่นชม แปลกใจหรืออะไรก็ช่าง อารมณ์มันขึ้นได้หมดแม้อีกฝ่ายไม่ได้ตั้งใจก็ตาม เพราะหนูไม่ได้ทำไปเพราะสนุกหรือชอบเลยสักนิดเดียว และมาถึงตอนนี้ก็เริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าเป็นวิธีการแก้ปัญหาที่ถูกต้องจริงไหม เพราะนานเข้าก็ทำให้หนูยิ่งจิตตก โรคจิตสติแตก....
เนื่องจากงดฮอร์โมนแล้วระยะหนึ่ง หนูจึงเป็นโรคจิตกลัวแตงกวา กลัวกินเข้าไปแล้วนมหายหมดไปอย่างรวดเร็ว เป็นโรคคลุ้มคลั่งที่ไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าใหม่ หรือมีเสื้อผ้าสวยๆ ในตู้แล้วใส่ไม่ได้ เป็นโรครำคาญขนตาที่ต้องปล่อยให้มันยาวธรรมชาติแล้วไม่ได้ดัดไม่ได้ปัดมาสคาร่า ท้ายสุดรู้สึกว่าผมสั้นๆ ที่มัดไม่ได้มันรุงรังไปหมด....
หนูเริ่มหมั่นไส้ผู้ชายข้างๆ ที่มีแต่คำพูดสวยหรู ว่าอยากให้หนูทำในสิ่งที่ตัวเองชอบอย่าทำอะไรเพื่อเอาใจเขา พอเอาเข้าจริง คนที่ดูเริงร่า มีความสุข ทั้งจิ้นทั้งฟินนาเร่มากที่สุดก็คือคนพูดเองนั่นแหละ บอกว่าไม่อยากให้ฝืนใจแต่ชอบซื้อเชิ้ตลายสก็อต หรือเสื้อยืดลายน่ารักๆ ของผู้ชายมาให้ตลอด ช่างดูขัดกับคำพูดของตัวเองซะเหลือเกิน
หนูเริ่มเข้าใจแล้วว่าความจริงพี่โต้งแกไม่ใช่ไบหรอก ถ้าแกไม่ได้นึกอย่างมีลูกเป็นของตัวเองรับรองแกไม่เอาผู้หญิงแน่ๆ แกเป็นเกย์ชนิดเต็มขั้นเลยแหละ เพราะแกเคยพูดมาตั้งนานแล้วว่าแกชอบลุคเด็กผู้ชายของหนูมากที่สุดมากกว่าตอนที่ผมยาว สาวแตก แต่งหญิงตั้งไม่รู้กี่เท่า...
ตอนนี้แกเลยมีความสุขเหมือนได้แฟนใหม่....กระดี๊กระด๊าเป็นเด็กหนุ่มแรกรุ่นกำลังอินเลิฟ จนหนูหมั่นไส้แกมากๆ
คงมีคนอยากถามว่าแล้วจะพล่ามทำไมในเมื่อตัดสินใจไปเอง?
หนูก็ไม่ได้อยากบ่นหรอกนะคะ รู้สึกดีใจด้วยซ้ำที่พี่โต้งแกมีความสุข เพียงแต่พอลองฝืนทำอะไรที่ตัวเองไม่ชอบแล้ว นานเข้าแทนที่จะชินมันกลับยิ่งแย่ลงมากกว่าเก่า รู้สึกอารมณ์ไม่ดีตลอดเวลาที่ทุกอย่างไม่ได้ดั่งใจ หรือพูดอีกอย่างคือ ตอนนี้หนูหงุดหงิดกับทุกๆ อย่างรอบตัวมากโดยไม่มีเหตุผล แต่ทั้งๆ ที่รู้ตัวก็จัดการกับมันไม่ได้เสียที
แค่จัดการกับหัวใจใฝ่หญิงของตัวเองก็เหนื่อยพออยู่แล้ว... ยังมีเรื่องให้เหนื่อยมากกว่านั้นอีก เมื่ออยู่ดีๆ เพื่อนเก่าผู้แสนดีเกิดมาเยี่ยม เจ้าความหวังดี รักเพื่อนสุดชีวิตสุดกู่ชนประตูโขกผนังของมันนั้นทำหนูไมเกรนขึ้นมานักต่อนักแล้ว แค่รู้ว่ามันจะมาประสาทก็กินไปล่วงหน้า
ออยมาหาที่คอนโดกะทันหันในวันเสาร์ หนูบอกพี่โต้งจะลงไปรับมันข้างล่างเองคนเดียว
แล้วก็เป็นไปดังคาด พอออยมันมาป๊ะกับน้องทอมรูปหล่อมันก็อึ้งกิมกี่ไปหลายนาทีเหมือนคนกำลังช็อก คนเห็นหมี อะไรอย่างนั้น แล้วมันก็ถามหนูซะอย่างดังว่า
“ฐา!!!!! ทำไมหัวเป็นแบบนี้....”
“เบาๆ ใจเย็นๆ ก่อน เรื่องมันยาว”
“พี่โต้งอยู่ไหนไปเรียกมาคุยซิ” แน่ะ ลามปาม คนเค้าแก่กว่าตั้งหลายรอบให้ไปเรียกมา.... เพื่อนหนูนี่ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ
“มีอะไรจะคุยกับพี่เหรอ?” ส่วนพี่โต้งก็เหมือนมีญาณทิพย์ หนูไม่ได้ชวนมาด้วยซะหน่อยจู่ๆ ก็โผล่มาซะอย่างนั้น
ออยมันรีบเดินผ่านหนูไปหาพี่โต้งทันทีโดยไม่สนใจใบหน้าเจื่อนๆ และปากที่อ้าพะงาบๆ จะห้ามไม่ให้มันไปหาเรื่องพี่โต้งเลยสักนิด
“พี่ใช่ไหม เป็นคนบังคับให้อีฐามันตัดผมแล้วก็แต่งตัวแบบนี้”
“เปล่าซะหน่อย” พี่โต้งตอบสั้นๆ เรียบๆ ไม่มีที่ท่าจะโมโหอะไรเลย
“ผมไม่เชื่อหรอก ถ้าพี่ไม่ได้ทำอะไรให้มันน้อยเนื้อต่ำใจ มันไม่องค์ลงจนทำอะไรพิเรนทร์แบบนี้แน่นอน” ออยเถียงด้วยความมั่นอกมั่นใจ
“จริงๆ นะออย พี่โต้งเค้าไม้ได้บังคับฉัน ฉันอยากทำของฉันเอง” หนูพยายามยืนยันอีกครั้งด้วยความใจเย็น
“ร้อยไม่เชื่อ พันไม่เชื่อ คนที่รักสวยรักงาม จนถึงขนาดวางแผนจะไปแปลงเพศอย่างแกเนี่ยนะ จะอยากกลับไปเป็นผู้ชายอีก ถ้าไม่ได้มีใครบังคับ ให้อมพระทั้งวัดมาพูดยังไม่เชื่อเลย”
“ออย!!!” หนูเรียกมันเสียงดังอย่างเตือนสติ “ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ แต่ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน แกไม่มีสิทธิ์จะมาก้าวก่าย ถ้ารักกันจริง เลิกมาวุ่นวายซะทีเถอะ กี่ครั้งแล้วที่แกเข้ามายุ่งแล้วทำให้ชีวิตฉันยุ่งเหยิง ฉันไม่ไหวจะทนกับแกแล้วนะ”
“ฐา...” โดนด่าไปทีถึงได้รู้สึก ชะงักแล้วทำหน้าสลด
“พอแล้วล่ะ... อย่าทะเลาะกันเลย” พี่โต้งเป็นฝ่ายห้ามทัพ เมื่อเห็นบรรยากาศเริ่มเลวร้าย
“พูดตามตรงนะน้องฐา พี่เองก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมน้องฐาถึงตัดสินใจทำอะไรขนาดนี้ พี่พยายามนึกแล้วว่าพี่พูดอะไรทำอะไรให้เราน้อยใจหรือเปล่า แต่ก็ยังนึกไม่ออก ถึงจะพยายามถามน้องฐาก็ไม่ยอมตอบ แล้วพี่ก็สังเกตมาพักนึงแล้วนะว่าน้องฐาไม่ได้มีความสุขที่ทำอะไรขัดกับตัวเอง... น้องฐาไม่อยากบอกพี่ก็ไม่โกรธหรอก แต่คงไม่เป็นไรใช่ไหมถ้าจะเล่าให้เพื่อนฟังบ้าง ถ้าออยรู้ว่าเพราะอะไรแล้วคิดว่ามันไม่สมเหตุสมผลก็บอกเพื่อนเราทีแล้วกัน ว่าให้เลิกซะ...”
เคร่งเครียด จริงจัง.... ก่อนจะหมุนตัวแล้วเดินไปยังประตูทางเข้าคอนโด
พี่โต้งก็คงรู้สินะว่าทุกวันนี้หนูอึดอัดแค่ไหน... และแกก็คงไม่สบายใจเหมือนกันที่หนูปิดบังแบบนี้...
หนูพาออยออกไปหาที่คุยกันข้างนอก ตามร้านอาหารฟาสต์ฟูด มันขอโทษขอโพยใหญ่ที่โวยวายโดยไม่รู้เรื่อง แต่ก็ไม่วายโทษว่าเป็นความผิดของหนูที่ไม่ยอมเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง
“ทำไมแกไม่เล่าให้พี่โต้งฟังไปเลย ปิดบังแบบนี้มีแต่จะอึดอัดมากกว่า แกยิ่งขี้หึงขั้นเทพอยู่ด้วย”
“เล่ายังไง? พี่คะ แฟนเก่าหนูเค้ากลับมาขอคืนดีค่ะ อย่างนี้เหรอ? โอ๊ยยยย ไม่กล้าอ่ะ”
“แล้วแกคิดเหรอ? ว่าแค่แค่ตัดผมสั้น แต่งตัวแบบนี้ไอ้โรจน์มันจะตัดใจได้”
“ไม่รู้ ไม่รู้อะไรทั้งนั้น แค่อยากให้มันเข้าใจเฉยๆ ว่าทุกวันนี้ไม่ได้ทำอะไรเพื่อมันอย่างที่เข้าใจถ้าฉันแต่งตัวแบบนี้มันคงไม่คิดหรอกนะว่า เรียกร้องความสนใจจากมันอีกจริงไหม?”
“ไม่รู้สิ ฉันไม่อยากคาดเดาความคิดคนอย่างมันหรอก บางทีที่มันหายไปแบบนี้ อาจจะรอโอกาส หรือวางแผนอะไรอยู่ก็ได้ ไม่ว่ายังไง แกก็ระวังตัวหน่อยแล้วกันนะ”
ออยกลับไปพร้อมสั่งเสียให้ดูแลตัวเองชุดใหญ่จนหนูรำคาญ รู้แล้ว ว่าต้องระวังแต่ไม่รู้ว่าจะระวังยังไง อีท่าไหนต่างหาก
บ่ายคล้อยแล้วที่กลับจากไปส่งออยที่ท่ารถ กลับมาเจอพี่โต้งนั่งเงียบเป็นรูปปั้น ก็ได้แต่ถอนใจ
“พี่โต้งอย่าไปถือสาออยมันเลยนะคะ มันแค่เป็นห่วงหนูจนเพ้อเจ้อไปอย่างนั้นเอง”
“เรื่องนั้นพี่เข้าใจ แต่ที่ติดใจก็คือเรื่องนั้นต่างหาก มันจริงเหรอคะ น้องฐา....” คำถามที่ล่องลอยมาทำเอาหนูขมวดคิ้ว หันไปมองรูปปั้นที่มีชีวิตกำลังเดินมาหา
“เรื่องอะไรเหรอคะ?”
“เรื่องที่น้องฐา มีความคิดอยากจะไปแปลงเพศไงคะ”
หนูกลืนน้ำลายเอื๊อก นิ่งอึ้งไปแป๊บหนึ่งด้วยไม่แน่ใจว่าพี่โต้งคิดเห็นยังไงกับเรื่องนี้
“อ๋อ... ไม่หรอกค่ะพี่ พี่ก็รู้ว่าหนูกลัวเข็มจะตายไป”
“ถ้าน้องฐาอยากทำจริงๆ เรื่องนั้นมันจิ๊บจ๊อยมากค่ะ พี่อยากรู้ว่าเราเคยคิดจริงหรือเปล่าต่างหาก”
“เรื่องอยากเป็นผู้หญิงมันก็เป็นความฝันสูงสุดของกะเทยทุกคนอยู่แล้วนี่คะ แต่มันก็มีปัจจัยตั้งหลายอย่างที่สุดท้าย เราตัดสินใจไม่ได้ไปทำอย่างที่ต้องการ มันก็เหมือนกับตอนเด็กๆ เคยฝันอยากเป็นครู อยากเป็นหมอ พอโตขึ้นจะมีสักกี่คนที่ยังเดินไปตามความฝันนั้นโดยไม่เปลี่ยนใจ สำหรับหนูคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ห่างไกลมากเลยค่ะ”
“แปลว่าเปลี่ยนใจแล้วใช่ไหมคะ ทำไมถึงเปลี่ยนใจล่ะ? เอาเหตุผลที่ไม่ใช่ เรื่องกลัวเข็ม กับเจ็บนะ เอาแบบจริงๆ”
“ก็มันต้องใช้เงินเยอะ”
“แล้วถ้าสมมุติ มีคนออกให้ ถ้าเก็บเงินได้หรือเงินไม่ใช่ปัญหาล่ะ”
“หนูก็ไม่ไปทำอยู่ดีค่ะ”
“ก็แล้วเพราะอะไรล่ะ” ไม่รู้พี่โต้งจะถามย้ำไปทำไม .... วนๆไปที่เดิม...
“ทำไมคะ? หนูไม่เข้าใจเลยว่าพี่จะมาคาดคั้นหนูเรื่องนี้ทำไม ถ้าหนูบอกว่าพี่หนูอยากทำมากพี่จะเป็นคนออกเงินให้หนูไปทำเลยหรือไง ในเมื่อพี่เองไม่ได้อยาก ไม่ได้ชอบแบบนั้นซะหน่อย ต่อให้หนูจะพูดว่าอยาก มันก็ทำไม่ได้อยู่ดีไม่ใช่เหรอคะ?” ความรำคาญที่ถูกถามเซ้าซี้ทำให้โพล่งตอบออกไปทันที จนพี่โต้งชะงักหน้าเสีย
“นั่นสินะ จะถามไปทำไม ในเมื่อน่าจะเดาออกอยู่แล้วว่าสุดท้ายทุกอย่างก็เป็นเพราะพี่...” แววตานั้นมันเศร้า น้ำเสียงมันอ่อนเบาคล้ายไม่มีแรงเหมือนจะรำพันกับตัวเองมากกว่า
พี่โต้งพลิกกายเดินออกไปหยิบกระเป๋าเงิน กุญแจรถที่วางกองไว้ที่โต๊ะเล็กๆ ก่อนจะเดินลิ่วออกจากห้อง หนูกำลังงง ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องโวยวายตะคอกใส่ทั้งๆ ที่พี่โต้งก็ถามดีๆ เพียงแค่ซอกแซกไปเท่านั้น หนูพยายามเดินตาม แต่ไม่ทันเขาเดินเข้าลิฟท์ไป...
ไปไหน โกรธอะไรมากหรือเปล่า ไม่รู้เลย.....
พยายามจะโทรไปหาแต่พี่เขาไม่ไม่ได้เอาโทรศัพท์ไป ไม่รู้ว่าหายไปไหน จึงได้แต่จิตตก นั่งสำนึกผิดคนเดียวที่ห้อง...
พี่โต้งคงแค่ข้องใจ อยากถาม หนูเองต่างหากที่หงุดหงิดด้วยเรื่องที่ไม่ได้แต่งหญิงพอถูกถามเรื่องแปลงเพศก็เหมือนไปสะกิดต่อมให้หงุดหงิดหนักเข้าจนเหวี่ยงพี่โต้งไปโดยไม่มีเหตุผล
เสียใจแต่ไม่รู้จะทำยังไงดี ได้แค่รอ... รอพี่โต้งกลับมา แล้วหนูจะบอกว่า หนูขอโทษ....
ทุ่มกว่าๆ ที่พี่โต้งกลับมาพร้อมของกินและของฝาก หนูรีบเดินเข้าไปหาด้วยความรู้สึกผิด
“พี่คะ หนูขอโทษ” หนูบอกด้วยใบหน้าเป็นกังวล
“ไม่ต้องขอโทษหรอก พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษที่ถามอะไรจุกจิกน่ารำคาญ” พี่โต้งยื่นมืมาลูบหัวแล้วยิ้มให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ไม่หรอกค่ะ หนูหงุดหงิดไปเองแหละ หนูขอโทษจริงๆ นะคะพี่”
“จ้ะ จ้ะ ไม่เป็นไร นั่งลงสิ พี่ซื้อโดนัทมาด้วยนะ” พี่โต้งบอกอย่างใจดี กดไหล่หนูให้นั่งลงแล้วเปิดกล่องโดนัทยื่นให้ตรงหน้า
“กินสิ ชอบไม่ใช่เหรอ?” หนูหันไปมองรอยยิ้มนั้นอย่างไม่แน่ใจ แต่ในเมื่อพี่โต้งไม่อยากพูดถึงก็เลยต้องหันไปกินโดนัทตามคำชวน
“พี่ซื้อเสื้อผ้าใหม่มาให้น้องฐาด้วยนะ จะดูเลยไหม?” ถามด้วยเสียงกระตือรือร้นเมื่อหนูทำท่าอิ่มกับโดนัทแล้ว
“อย่าเพิ่งเลยค่ะ เก็บไว้ก่อนก็ได้... ของเก่าที่ซื้อมา หนูยังใส่ไม่ครบทุกตัวเลย” หนูตอบเลี่ยงๆ ความจริงคือไม่สนใจเสื้อผ้าผู้ชายที่พี่โต้งซื้อมาให้มากกว่า
“พรุ่งนี้ไปกินดินเนอร์กัน... รู้ใช่ไหมว่าวันอะไร”
“เอ๊ะ...วันอะไรเหรอคะ?” หนูถามอย่างแปลกใจ เพราะวันเกิดพี่โต้งก็ยังไม่ถึงนี่นา
“วันครบรอบที่เราเจอกันวันแรก” หนูชะงักไปนิดหนึ่งหันไปมองอย่างไม่เชื่อ...
“จริงเหรอคะ”
“น้องฐาจำไม่ได้เหรอ”
หนูส่ายหน้าเบาๆ หน้าสลด... ก็แหม ใครจะไปจำได้ว่าเจอกันครั้งแรกวันไหน ก็มันผ่านมาปีนึงแล้วนี่....
“ว่าแต่วันนั้นทำไมพี่ถึงไปกินเหล้าคนเดียวล่ะคะ?”
“พอดีตอนนั้นเฮิร์ทน่ะ จีบน้องกิ๊งแล้วไม่ติด โดนน้องเชิดใส่ตลอดเลยไปกินเหล้าย้อมใจคนเดียว ใครจะไปคิดน้องจะส่งเพื่อนมาช่วยดามอกเร็วขนาดนั้น...หึหึ” พี่โต้งเหล่ตามามองยิ้มๆ ทำให้หนูได้แต่ม้วนผมเล่นแก้เขิน อย่าพูดเรื่องนั้นบ่อยได้ไหม ลืมๆ ไปเถอะ หนูเมามั่งเหอะพี่ก็
เย็นวันต่อมา....หนูก็อาบน้ำแต่งตัวหาเสื้อผ้าที่ดูสุภาพที่สุดมาใส่ พยายามหวีผมอยู่นาน แต่ไม่ได้แต่งหน้า
“อย่าใส่ชุดนั้นเลย...พี่เตรียมชุดใหม่ให้แล้ว” พี่โต้งทักแล้วจับมือดึงให้ลุกขึ้นพาเดินเข้าไปในห้องนอน
ชุดที่วางราบลงกับเตียงนั้นดูเด่นเป็นชุดกระโปรงเข้ารูป สีชมพูเข้ม ช่วงบนเป็นสายเดี่ยวอวดไหล่ ใส่แล้วคงออกมาสวยและเซ็กซี่จนไม่น่าเชื่อว่าพี่โต้งที่หัวโบราณขนาดนั้นจะเป็นคนเลือกให้เองกับมือ....
“สวยใช่ไหม... ชอบใช่หรือเปล่า?” พี่โต้งถามอยู่ข้างหลัง
“ค่ะ...สวย แต่ตอนนี้มันคงไม่เหมาะกับหนูอีกต่อไปแล้ว...” หนูตอบโดยไม่ได้หันกลับไป นึกภาพตัวเองผมสั้นๆ ใส่ชุดแบบนี้ต่อให้แต่งหน้ายังไงก็ไม่เหมาะอย่างแรง ดูจะออกมาทุเรศเสียล่ะไม่ว่า...
“ไม่หรอกค่ะ น้องฐาเป็นคนน่ารัก ใส่อะไรก็ต้องออกมาน่ารัก ใส่ชุดนี้ให้พี่ดูหน่อยสิคะ” หนูนิ่ง ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าพี่โต้งนึกยังไงถึงซื้อชุดแบบนี้มาให้ มันเหมือนคนกำลังลดความอ้วนด้วยการอดอาหารนานๆ แล้วจู่ๆ ก็เอาเค้กมาวางยั่วน้ำลายตรงหน้า ต่อให้คิดว่า ชิมนิดเดียวเท่านั้น... ถ้าลองไปยื่นมือเข้าไปหยิบ ก็ไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะหยุดกินจนกว่าจะหมด
“พี่พยายามคิดดูแล้วว่าจะทำยังไงกับคนปากแข็งอย่างเราดี...พี่ชอบน้องฐาที่เป็นแบบนี้นะ...ชอบมาก พี่มีความสุขมากจนลืมนึกถึงความจริงว่ามันต้องมีอะไรสักอย่างที่น้องฐาไม่ได้บอกพี่...แต่ตอนนี้พี่คงไม่จำเป็นต้องถามก็น่าเดาได้ว่าเรื่องทุกอย่างมันต้องมาจากพี่เองนั่นแหละ ที่ทำให้น้องฐาทำอะไรแบบนี้....”
หนูขมวดคิ้วแล้วหันไปมองคนพูดด้วยสายตาค้นคว้า
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ”
“เลิกเถียงแล้วฟังก่อน พี่ซื้อชุดนี้มาให้ถือเป็นการไถ่โทษ ที่ไม่เคยรู้เลยว่าน้องฐาคิดอะไร และต้องการอะไร พี่ไม่รู้เลยว่าน้องฐาก็คงเป็นเหมือนกะเทยคนอื่นๆ ที่อยากสวย อยากเป็นเหมือนผู้หญิงจริงๆ พี่มันเป็นแฟนที่ไม่เรื่อง”
“พี่คะ...”
“ความจริงพี่ก็อยากทำให้คนที่พี่รักมีความสุข แม้แต่เรื่องที่น้องฐาอยากเป็นผู้หญิง ถ้าทำได้พี่ก็อยากทำ แต่ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่เงิน แต่มันอยู่ที่ตัวพี่เองต่างหาก อาจจะดูเห็นแก่ตัวไปหน่อย... แต่พี่ก็อยากจะบอกว่า พี่ยอมให้น้องฐาไปทำไม่ได้จริงๆ เพราะพี่ไม่รู้ว่าถ้าน้องฐาไปทำแล้ว เราจะยังเหมือนเดิมหรือเปล่า ถ้าสมมุติว่าพี่เกิดทำอะไรน้องฐาไม่ได้ขึ้นมา พี่จะทำยังไงดี...” หนูทำหน้าทำตัวไม่ถูกเลยที่พี่โต้งพูดแบบนี้... มันเหมือนกับว่าพี่เค้ากำลังขอร้องในเรื่องใหญ่สำคัญ และเร่งด่วน เหมือนหนูวางแผนเรื่องนี้แสนนาน จ่ายเงินมัดจำจะไปเฉาะวันนี้พรุ่งนี้แล้วอย่างนั้น
“พี่โต้งคะ ไปกันใหญ่แล้ว หนูได้พูดสักคำหรือไงว่าจะไปทำ พี่ก็เห็นว่าตอนนี้หนูตัดผมสั้นแล้วนะทำตัวเหมือนเด็กผู้ชาย ยาก็ไม่ได้กิน กะเทยที่จะแปลงเพศที่ไหนเค้าจะทำแบบนี้กันล่ะ”
“นั่นแหละที่ทำให้พี่รู้สึกผิด เพราะพี่ไม่สามารถทำให้น้องฐามีความสุขที่แท้จริงได้ แค่ขอร้องไม่ให้ไปทำก็มากเกินพอแล้ว อย่าต้องฝืนใจทำอะไรที่ไม่ชอบเพื่อพี่อีกเลยนะ”
ไม่เข้าใจเลยอ่ะ ทำไมผู้ชายสองคนนี้ถึงไม่มีใครพอดีเลยสักคน..
คนหนึ่งก็เรียกร้องเอานั่นเอานี้ไม่สิ้นสุด อีกคนก็ตามใจจนเสียผู้เสียคน หนูทำตัวไม่ถูกแล้ว ว่าแบบไหนถึงจะพอดี
เหนื่อยใจ เพราะพี่โต้งพูดไม่รู้เรื่อง... แกคิดว่าการที่พี่แกขอร้องหนูไม่ให้ไปแปลงเพศเป็นเรื่องร้ายกาจจนไม่น่าให้อภัยและยินดีจะชดเชยในส่วนอื่นๆ เป็นการแลกเปลี่ยน หารู้ไม่ว่าหนูเลิกคิดเรื่องจะไปเฉาะนั่นมาเป็นชาติแล้วเหอะ แล้วยิ่งหนูกลับตัวมาเป็นตุ๊ดแอ๊บนี่แกก็ยิ่งทนไม่ได้ที่เห็นหนูทอดทิ้งความฝันในการเป็นกะเทยสวยอันดับต้นๆ ของประเทศไปอย่างน่าเสียดาย (ตอนท้ายหนูต่อเอง)
ไม่ได้โต้เถียงอะไรอีก หยิบชุดใหม่มาลองสวมดู พี่โต้งไม่ได้ซื้อมาแค่ชุดหรอกค่ะ มีเครื่องประดับบรวมถึงวิกผมยาวด้วย
เราออกไปทานดินเนอร์กันตามกำหนดการเดิม ที่โรงแรมหรูแถบนั้น ทั้งบรรยากาศ ทั้งอาหาร มันดูหรูหราถูกใจไปเสียสิ้น ให้ความรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเจ้าหญิง ซินเดอเรลล่า...ที่มางานเต้นรำกับเจ้าชายรูปหล่อ ใจดี....
“น้องฐาไม่เสียใจใช่ไหมคะที่มาคบกับพี่ แม้ว่าพี่จะทำให้ความฝันที่สูงที่สุดเป็นจริงไปไม่ได้ก็ตาม...”
สุดท้ายแล้ว พี่โต้งก็ยังกังวลเรื่องนี้สินะ ทำไมพี่โต้งถึงเป็นผู้ชายที่คำนึงถึงจิตใจของคนรักมากขนาดนี้นะ.... มากจนน่ากลัวเลยละ..
“ไม่หรอกค่ะ เพราะการเปลี่ยนเป็นผู้หญิงอย่างสมบูรณ์แบบ มันไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตหนู แค่ได้ไว้ผมยาว ได้แต่งตัวสวยๆ ได้อยู่กับพี่...แค่นี้หนูก็มีความสุขแล้ว ถึงแม้จะไม่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองเคยฝัน แต่หนูเชื่อค่ะว่าพี่จะทำให้หนูมีความสุขมากกว่านั้นอย่างแน่นอน”
“ขอบคุณจ้ะ...” พี่โต้งบอกด้วยเสียงหวาน จับมือหนูที่วางบนโต๊ะอาหารขึ้นมาจูบเบาๆ “พี่รักน้องฐานะ.....”
ระหว่างมื้ออาหาร หนูขอตัวไปห้องน้ำ รอยยิ้มยังฉาบที่แก้มเพราะมีความสุขที่ได้แต่งตัวสวยๆ หลังจากไม่เจอลิพสีไม่เจอบรัชออนมาเกือบสองอาทิตย์
พอได้แต่งองค์ทรงเครื่องแล้ว หนูก็รู้สึกได้ว่า หนูกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้วจริงๆ หนูอยากเป็นผู้หญิง แต่งตัวอย่างผู้หญิง มันคือความสุขที่หนูไม่อยากปล่อยมันไปเลยสักนิด
เป็นไปได้ไหมที่ไอ้โรจน์มันจะแค่แกล้งขู่ มันไม่ได้อยากกลับมาจริงๆ
เป็นไปได้หรือเปล่าที่ตอนนี้มันอาจจะกำลังไปหลงชะนีตัวใหม่ จนลืมเรื่องของหนูไปแล้ว.....
ถอนใจแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ แต่บังเอิญไปชนกับใครบางคนเข้าเต็มแรงจนเซ
“ขอโทษค่ะ” หนูรีบบอกแล้วเงยหน้าขึ้นมาเจอคนที่นึกถึงอยู่เมื่อกี้ โดยไม่คาดฝัน
“ระ...โรจน์?” หนูเอ่ยชื่อของมันด้วยเสียงเบาโหวง... ตกใจจนหน้าซีด พูดอะไรไม่ออก
“สวยนะ ชุดนี้ เหมือนรู้เลยว่ากูจะมาหา” มันบอกด้วยเสียงนุ่มๆ และรอยยิ้มกว้าง
บ้าที่สุด... ทำไมมาเอาตอนนี้...ที่ลงทุนตัดผม แต่งชายมาตั้งนานมันไร้ค่าทั้งหมดเลยใช่ไหม?
“ขอโทษนะที่ปล่อยให้รอซะนาน...” น้ำเสียงอ่อนหวาน อบอุ่นอย่างที่ไม่เคยคิดว่าคนอย่างมันจะพูดออกมาได้... ทำให้ฟังแล้วหลอนที่สุดในชีวิต จนป่านนี้มันยังคิดอีกเหรอว่าหนูรอ....
ไม่อยากพูด ไม่อยากอธิบายได้แต่หมุนตัวหันหลังกลับ หนี...ต้องหนีไปให้ไกล...
แต่...... ไม่ทันอ้อมแขนที่ยื่นมารั้งเอวไว้ พร้อมกับบางอย่างมาแปะลงมาที่ปากและจมูก.....
และเสียงกระซิบแผ่วๆ ที่ข้างหู....
“ต่อไปนี้มึงไม่ต้องรอแล้วนะฐา กูมารับแล้ว”
โพลล์
หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190> (อ่าน 1226768 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก