ตอนที่ 106
เคยคิดไว้ว่าจะไม่เสียน้ำตาให้มันอีกแล้ว แต่จนแล้วจนรอดพอถึงช่วงเวลาบีบคั้นที่ต้องพร่ำความอัดอั้นภายในใจที่เก็บไว้มาเนิ่นนาน..ก็กลั้นไม่ไหวแล้วจริงๆ
“กูเสียใจนะฐา แต่กูไม่มีทางเลือกจริงๆ แม่เป็นมะเร็งระยะสุดท้ายที่รักษายังไงก็ไม่หาย แต่ถ้าดูแลสุขภาพร่างกายและจิตใจดีๆ ก็จะยืดอายุไปได้อีก ตอนนั้นแม่เริ่มระแคะระคายแล้วว่ากูสนิทกับมึงมากเกินกว่าเพื่อนธรรมดา เขาถามกูว่ากูกับมึงเป็นอะไรกันหรือเปล่า ตอนนั้นกูไม่รู้จริงๆ ว่ากูจะบอกเขาว่ายังไง ถึงกูจะเป็นลูกที่เหลวไหล ไม่เคยทำอะไรให้เค้าได้ภูมิใจ แต่กับเรื่องใหญ่ขนาดนั้น กูไม่กล้าเสี่ยงจะทำให้เค้าเสียใจ กูไม่เคยคิดอยากจะเลิกกับมึง กูถึงไปจีบเด็กต่างโรงเรียนเพราะกูไม่อยากให้มึงรู้ กับแหวนกูก็แค่คบบังหน้าเท่านั้นแหละ กูคิดว่ามันจะเหมือนจอย แต่แหวนมันฉลาดกว่านั้น พอมึงกับเพื่อนไปหาเรื่องมันที่โรงเรียนมันก็โมโหมาก มันขู่ว่าถ้ากูไม่ยอมเลิกกับมึง มันจะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องแม่ กูไม่ได้ขอเลิกเพราะกูหมดรักในตัวมึงซะหน่อย กูก็แค่ไม่อยากทำให้ผู้หญิงที่กูรักที่สุดต้องเสียใจเท่านั้นเอง.....”
หนูจ้องหน้ามันอย่างค้นคว้า เสาะหาพิรุธของคนโกหก
เหตุผลง่ายๆ แค่นี้เองเหรอ ที่ทำให้มันนอกใจหนูซ้ำแล้วซ้ำอีก....
“เพราะแบบนี้เหรอ พอคุณป้าเสียโรจน์ถึงกลับมาหาเรา”
“อือ ผู้หญิงที่กูรักที่สุดในโลก เขาทิ้งกูไปแล้ว ไม่ว่ากูจะมองหาสักเท่าไร คนที่กูรักและรักกูมากที่สุด ก็มีแค่มึงเท่านั้น
“ถ้าอย่างนั้นทำไมเพิ่งมาบอกตอนนี้ล่ะ ถ้าคิดว่าสุดท้ายก็จะกลับมา ทำไมไม่บอกเราตั้งแต่ตอนนั้น”
“ถ้ากูบอกมึงจะรอได้เหรอฐา ต้องรอทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเมื่อไรกูถึงจะกลับมา”
“ถ้าคิดแบบนั้นโรจน์ก็ดูถูกน้ำใจเราเกินไปแล้วล่ะ”
“ถึงกูจะรู้ว่ามึงรอได้ แต่ถ้ากูขอร้องให้มึงรอ ก็เท่ากับว่ากูเองก็กำลังรอเหมือนไม่ใช่เหรอ? ยิ่งกูคิดถึงอยากเจอมึงมากแค่ไหนนั่นก็หมายความว่ากูกำลังแช่งให้แม่ตัวเองตายเร็วขึ้น ถึงกูจะไม่ใช่คนดีอะไรนักหนาแต่กูก็ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก”
“แล้วโรจน์ไม่คิดว่ามาบอกเราตอนนี้มันช้าไปหน่อยเหรอ กลับมาหาเราทั้งๆ ที่รู้ว่าเรามีคนอื่นแล้วเนี่ยนะ ถ้าสมมุติว่าคุณป้าท่านอายุยืนกว่านี้สักหน่อย ผ่านไปสักสิบปี คนแรกที่โรจน์คิดถึงจะยังเป็นเราหรือเปล่า?”
“กูไม่รู้ บางทีแม้ว่ามันจะผ่านไปไม่นาน กูอาจจะไม่กล้ากลับมาอีกหามึงอีกก็ได้ แต่ที่ตัดสินใจกลับมา ก็เพราะว่ามึงไปหากูตอนนั้น แค่ไม่กี่เดือนเอง ที่มึงไปหากูที่วิทยาลัย ทั้งสายตา ทั้งคำพูด ทำไมกูรู้สึกว่ามึงไม่เคยเปลี่ยนไป กูรู้สึกได้ว่ามึงยังรักกูอยู่”
หนูชะงัก เมื่อนึกตอนนั้น ตอนที่ทุกอย่างในหัวขาวโพลน เรื่องราวทุกอย่างเกี่ยวกับพี่โต้งถูกลืมไป ตอนนั้นหนูคิดถึงแต่มันเท่านั้น ถ้าหากตอนนั้นมันแสดงออกว่ามีเยื่อใย บางทีหนูอาจจะไม่กลับมาหาพี่โต้งอีกแล้วก็ได้ แต่ก็ไม่นี่นา
“แต่สุดท้าย แม้แต่ตอนนั้นโรจน์ก็ยังผลักไสเราไปไม่ใช่เหรอ? โรจน์ไม่กล้าแม้แต่จะบอกคนให้รู้ว่าเราเคยเป็นอะไรกันมาก่อนด้วยซ้ำ รู้ไหมว่าเรารู้สึกเสียใจแค่ไหน เราอยู่ในที่ที่สว่างไสวมานานมากแล้ว เราคงทนไม่ได้หรอกที่จะกลับไปอยู่ในที่ที่มืดและแคบอย่างเมื่อก่อนอีก”
“กูก็บอกมึงแล้วว่ากูไม่อยากให้แม่รู้ กับคนอื่นกูไม่เห็นจะแคร์เลย ถ้ามึงคิดว่ากูจะปกปิดเก็บมึงไว้เหมือนเมื่อก่อน ไม่หรอกฐา กูไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นอีกแล้ว กูรักมึงนะฐา ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้”
“พอเถอะโรจน์ อย่าเอาคุณป้ามาอ้างอีกเลย ตลอดเวลาที่ผ่านมา โรจน์ทำให้เราเสียใจที่ครั้งกี่หน โรจน์จะเดินจากไปเพราะอะไร เราไม่รู้ แต่สิ่งที่เราจำได้ที่เธอพยายามกรอกหูเรามันไม่ใช่เรื่องนั้น โรจน์บอกแต่ว่าเราไม่ใช่ผู้หญิงต่างหาก โรจน์ลืมไปแล้วหรือไง!!”
“กูเปล่า กูไม่ได้ทำตั้งใจจะพูดแบบนั้นซะหน่อย มึงต่างหากที่หลอกลวงกู ถึงกูจะมีคนอื่นแต่กูก็ไม่ได้รักคนอื่นเลยแต่มึงต่างหาก มึงโกหกว่ามึงรักกู ทั้งๆ ที่มึงแค่เห็นกูเป็นตัวสำรองจากไอ้พี่เหี้ยนั่น กูโมโหกูก็เลยพูดไปแบบนั้น เพราะถ้ามึงเป็นผู้หญิงกูคงคบกับมึงได้โดยไม่ต้องปิดแม่ กูไม่คิดว่าที่กูพูดไปโดยไม่ได้ตั้งใจมันจะทำให้มึงทำอะไรโง่ๆ รู้ไหมว่ากูเสียใจและรู้สึกผิดแค่ไหน ตอนนั้นกูไปเยี่ยมมึงที่โรงพยาบาลด้วย”
“โกหก โรจน์ไม่ได้มาซะหน่อย” หนูรีบเถียง นึกโกรธที่มันเสแสร้งแกล้งทำเหมือนเป็นห่วง ทั้งที่หนูไม่เห็นมันแม้เงา
“กูไปฐา แต่ออยมันไล่กูกลับมาก่อนที่มึงจะตื่น ตอนนั้นกูยังซื้อกุหลาบไปให้มึงเลย มันคงโยนทิ้งไปแล้วมั้ง”
กุหลาบ... จริงสิ ตอนนั้นหนูเห็นกุหลาบพอดี พอหนูถามถึง ออยก็บอกว่ามันเป็นคนซื้อมา หรือว่ามันจะไปจริงๆ ไม่งั้นมันไม่น่ารู้เรื่องนี้ได้...
“ทั้งๆ ที่กูอยากบอกให้มึงรู้ว่ากูยังรักมึงอยู่ แต่ออยมันบอกกูว่า มันไม่มีประโยชน์ ถึงกูกับมึงจะเลิกกันด้วยเหตุผลใด กูก็เลือกมึงไม่ได้อยู่ดี ถ้ามึงรู้ทุกอย่างแล้วเลือกที่จะรอ คนที่เจ็บปวดที่สุดก็คือมึง และกูก็แค่คนที่เห็นแก่ตัวคนนึงเท่านั้น”
มันบอกด้วยสีหน้าเศร้าหมอง หนูรู้สับสนไปหมดว่าควรจะเชื่อสิ่งที่มันพูดดีไหม....
ทำไมล่ะ สุดท้ายแล้วเรื่องมันถึงกลายเป็นแบบนี้ คำถามทุกข้อที่ค้างคาใจ พอได้รับคำตอบมันถึงเจ็บปวดอย่างนี้ ความทุกข์ทรมานใจที่ผ่านมามันเกิดจากความเข้าใจผิดและความไม่ตั้งใจเท่านั้นหรอกเหรอ?
หนูพยายามแย้งกับตัวเอง ถ้าเรื่องมันเป็นแบบนี้จริงๆ ความโกรธเกลียดที่หมักหมมไว้ทั้งหมดมันจะถูกสลายไป มันต้องมีสิเหตุผลที่หนูจะกลับไปหามันไม่ได้น่ะ
ใช่ไม่ว่ามันจะทำอะไรหนูก็ยังรักมัน... แต่ที่หนูตัดใจได้มันเรอื่งนั้นต่างหาก
“แล้วที่ซอมบี้ล่ะ โรจน์มีเหตุผลหรือเปล่า....ทำไมถึงทำแบบนั้น” ที่กล้าเอากับผู้หญิงคนอื่นต่อหน้า แล้วตอกย้ำว่าไม่ว่ายังไงหนูก็สู้ของจริงไม่ได้
“แล้วมึงล่ะมีหรือเปล่า ที่ทำแบบนั้น” มันไม่ตอบแต่ถามกลับเสียงเครียด
“เหตุผลอะไร เราทำอะไรเหรอ?” หนูแหว เมื่อคิดว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด
“มึงพาไอ้เหี้ยนั่นมาเย้ยกูทำไม”
“พี่ชลน่ะเหรอ? เปล่า เราไม่ได้ทำแบบนั้นซะหน่อย เราบอกแล้วไงว่าเราไม่ได้รักพี่ชลแล้ว แล้วพี่ชลเค้าก็คบกับออยอยู่ด้วย”
“ถ้ามึงไม่ได้ตั้งใจ ทำไมมึงถึงมาที่นั่นวันนั้น ปกติมึงไม่ได้เป็นคนเที่ยวเก่งซะหน่อยไม่ใช่เหรอ”
“เราแค่มาเที่ยวกับเพื่อน เราไม่รู้สักหน่อยว่าจะโรจน์อยู่ที่นั่น แล้วก็ไม่รู้ด้วยออยจะพาพี่เขามาด้วย”
“มึงจะบอกว่ามึงไม่รู้จริงๆ ว่ากูไปที่นั่นบ่อยแค่ไหน มึงจะบอกว่าการที่มึงไม่ได้ออกไปเต้นกับคนอื่น แต่นั่งคุยกับคนที่มึงแอบรักสองต่อสอง โดยไม่มีก้างขวางคอสักคน เป็นแค่เรื่องบังเอิญ และสิ่งที่ทำให้กูหึงจนหน้ามืดตามัวขนาดนั้นเป็นเรื่องที่กูคิดไปเองอย่างนั้นเหรอ มึงกำลังเล่นตลกอะไรอยู่ฐา มึงพยายามโกหกเพื่อหาเหตุผลที่บอกว่ากูผิดคนเดียวให้ได้ใช่ไหม”
หนูพูดไม่ออก พยายามจะเถียงกับเรื่องในวันนั้น หนูไม่ได้โกหก แต่สิ่งที่มันคิดก็มีเหตุผล ทุกอย่างมันบังเอิญมากเกินไป... มันเหมือนกับว่าเป็นฉากที่ถูกเซ็ตขึ้น และถ้าลองทบทวนดูให้ดีจะรู้ว่าเรื่องทุกอย่างถ้าหากจะมีคนตั้งใจให้เกิดขึ้น คนๆ นั้นก็เป็นใครไปไม่ได้เลยนอกเสียจาก......
“ไม่รักแล้วก็ให้มันไป ไปแล้วไม่ต้องกลับมา ไม่ต้องรอ... เลิกรักมันได้แล้ว”
“ถ้ามันทำได้ง่าย.... ก็ทำแล้วสิ...”
“ได้...ถ้าแกเดินออกมาจากมันเองไม่ได้ ฉันจะเป็นคนทำให้มันไปเอง....”
“กุหลาบ...ของใคร โรจน์มันมาเหรอ?”
“เปล่า.... ฉันเห็นแกชอบก็เลยซื้อมาฝาก...”
“กูออกไปเต้นก่อนนะ”
“ฮื้อ... แปลก ปกติแกเอาแต่นั่งกิน”
“วันนี้คึกอ่ะ อยากออกกำลังกายบ้าง”
พอหนูจะลุกขึ้นบ้าง พี่ชลก็ดึงแขนไว้
“อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน นั่งคนเดียวไม่สนุกเลย”
หนูจำต้องนั่งลงที่เดิมขณะที่พี่ชลพยายามชวนคุย เพราะความที่ร้านเสียงดังทำให้ต้องก้มหัวลงมาใกล้ๆ กันหลายรอบ
แต่พอหนูเหลือบเห็นโรจน์แล้วพยายามจะผละไปหา พี่ชลก็จับแขนไว้ แต่หนูก็ฝืนเดินตามไอโรจน์ออกมา ตอนนั้นที่มันพยายามสวีทกับแหวนให้ดูเพราะมันหึงหนูกับพี่ชลงั้นเหรอ แต่หนูไม่รู้เลย หนูคิดว่ามันคงเบื่อ รำคาญที่หนูเฝ้าตามตื๊อมันจนอยากจะสลัดหนูออกไปจากชีวิตเต็มแก่
คนแรกที่หนูเจอหลังจากเดินกลับมาคือออย
“ฐา” หนูเงยหน้าขึ้นมองหน้าคนเรียก พบว่าคือออย ใบหน้าของมันพร่าเลือนเพราะหยาดน้ำตาที่พร่างพรายหล่นกระจายเต็มแก้ม
“ออย....” หนูเรียกด้วยเสียงสั่นๆ โผเข้ากอดร่างเล็กๆ ของมันไว้แน่นแล้วสะอื้นไม่ยอมหยุด
“แกเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม” มันถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย ส่งมือมาลูบหลังหนูไปมาอย่างปลอบโยน....
“ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น เพราะมันไม่ใช่เรื่องสำคัญที่ต้องเล่า จบแล้ว พอแล้ว... ฉันจะไม่เสียน้ำตาให้มันอีกแล้ว”
จริงเหรอ? ทั้งๆ ที่แกพยายามปลอบโยนฉัน แกพยายามทำให้ฉันต่อสู้
แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้น......เป็นเพราะแกตั้งใจให้เรื่องทุกอย่างเป็นแบบนี้จริงๆ เหรอ
ออย....
เมื่อรับรู้ความจริงทุกอย่าง....หนูปิดเปลือกตาลงด้วยความอ่อนล้า ทรุดเข่าลงเอามือปิดหน้า....ไม่ไหวแล้วตอนนี้ น้ำตาที่เก็บไว้มานานปีทะลักทะลายเอ่อล้นเขื่อนหลั่งรินจนท่วมหน้า ร้องไห้โฮอย่างหมดอาย
ความเจ็บปวดที่ถูกทอดทิ้ง ความเกลียดชังที่ถูกทำร้าย ความโดดเดี่ยวอ้างว้างที่ผ่านมามันคืออะไร....
เพื่ออะไร
“ฐา” เสียงไอ้โรจน์เรียกอย่างเป็นห่วง มันย่อตัวลงคุกเข่าแล้วโอบร่างหนูเข้าไปซบไหล่
ตอนแรกที่มันกลับมา...หนูมีเหตุผลร้อยพันที่จะไม่กลับไป แต่พอถึงตอนนี้ กลับมีเหตุผลอีกมากมายที่จะให้อภัยมันได้ มันอาจผิดที่ไม่ได้บอก ผิดที่พูดจาทำร้ายจิตใจ มันผิดที่พยายามเสือกไสไล่หนูออกไปด้วยวิธีการอันร้ายกาจ แต่คงไม่ได้มีแค่หนูคนเดียวที่เจ็บปวด เสียใจและสูญเสีย มันเองก็คงเจ็บปวดไม่ต่างกัน
หนูได้แต่นิ่ง ทำอะไรไม่ถูก ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่ควรปล่อยให้มันเป็นแบบนี้
หนูควรเข้มแข็ง และมั่งคงต่อพี่โต้ง หนูควรบอกมันไปว่า... ไม่ว่ายังไงหนูก็กลับไปไม่ได้อีกแล้ว....
กระนั้น....หนูก็ไม่กล้าที่จะขยับตัว ไม่กล้าที่จะผลักไสสัมผัสนั้นออกไป
ถึงจะรู้ว่าควรตัดจากกันเสีย..แต่ที่ได้แต่สะอื้นไม่หยุด และยังไม่พูดอะไรต่อไปตอนนี้ ก็เพราะหนูไม่รู้จริงๆ ว่าหนูควรจะใช้คำพูดแบบไหน มันถึงจะเสียใจน้อยที่สุด
◘•◘•◘ ◘•◘•◘ ◘•◘•◘
พิมพ์ไปร้องไป...... ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทั้งๆ ที่เรื่องมันก็ผ่านมานานมากแล้ว
แต่พอพูดถึงอีกครั้ง...มันกลับยังเรียกน้ำตาได้อยู่ดี....
◙น้องฐา• นางoneเทย2ชาย◙ 
โพลล์
หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190> (อ่าน 1226756 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก