อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเฟลมากเหมือนกัน ไม่แน่ว่าอนาคตคงปรับเปลี่ยนให้ซอฟท์กว่านี้ **
http://www.youtube.com/v/UBaUxoizsuYตอนที่ 108 อย่าบอกฉันว่าให้ไป
“โรจน์....ขอบคุณนะที่ยังคิดถึงเรา แต่เรารักพี่โต้งจริงๆ ปล่อยเราไปเถอะนะ”
คำพูดนั้นทำให้ไอ้โรจน์ยอมปล่อยหนู... แต่ก็ไม่ทันอยู่ดี เพราะพี่โต้งกลับไปแล้ว
สายตาเศร้าๆ ของมันก็ทำให้หนูแย่ แต่ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริงๆ ที่จะไม่ทำร้ายใครสักคน
หนูไม่รอช้า เดินออกไปโบกวินกลับบ้าน เพราะตอนนั้นหนูไม่มีเงินติดตัว เลยไม่กล้าขึ้นสองแถว
คนที่บ้านรู้เรื่องที่หนูหายตัวไปกันหมดแล้ว พอเห็นหน้าหนู แม่ก็เข้ามากอด น้ำหูน้ำตาไหล แต่ก็โล่งใจที่เห็นว่าลูกสาวกลับมาอย่างปลอดภัย หนูไม่ได้เล่าอะไรมาก ตอบคำถามที่เขาถามด้วยความเป็นห่วงแบบสั้นๆ จนในที่สุดแม่ก็บอกให้หนูไปพักผ่อน
หนูรีบขึ้นไปบนห้องหาเสื้อผ้าชุดใหม่ อาบน้ำแต่งตัวลวกๆ แล้วรีบลงไปขอเงินแม่จำนวนหนึ่งเพื่อจะกลับไปที่มอด้วยท่าทีรีบร้อน แม่มีสีหน้ากังวลแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก ยอมให้หนูจากไปโดยดี
บ่ายแก่ๆ หนูก็กลับมาถึงคอนโดพี่โต้งแต่เข้าไม่ได้ เพราะไม่มีคีย์การ์ด และกุญแจห้อง...
แต่หนูก็หน้าด้านมากพอจะใช้โทรศัพท์คอนโดต่อขึ้นไปที่ห้อง....ของเรา รออยู่พักใหญ่ก็มีคนรับสาย
“พี่คะ.... มารับหนูที หนูอยู่ข้างล่าง....”
ไม่มีเสียงตอบรับใด สายถูกตัดไปเฉยๆ หนูมือสั่นวางโทรศัพท์ลงแป้น แล้วเดินไปยังเก้าอี้ตรงลอบบี้ตามเดิม นั่งคิดว่าคนที่รับสายเป็นพี่โต้งหรือเปล่า เพราะถ้าเป็นพี่เอ ก็มีสิทธิ์ที่พี่เขาจะปล่อยให้หนูนั่งรอตรงนี้ไปตลอดก็ได้
หรือถ้าเป็นพี่โต้งจริงๆ หนูก็ไม่แน่ใจว่าพี่เขาจะอยากเห็นหน้าหนูอีกหรือเปล่า
และแล้วเวลาแห่งการรอคอยก็สิ้นสุด ไม่นานนัก พี่โต้งเดินลงมาจนได้ เขายืนนิ่งอยู่ข้างเก้าอี้ที่หนูนั่ง ยืนเฉยโดยไม่เรียกหรือเอ่ยคำใด รอจนหนูเงยหน้าขึ้นมองเขา จึงขยับเดินตัวเดินออกไป...
เงียบมาก.... เงียบจนน่ากลัว ระหว่างที่หนูเดินตามพี่โต้งเดินเข้าคอนโด ไปที่ลิฟท์ ใบหน้านิ่งเรียบ ไร้ความรู้สึกของเขาทำให้หนูอึดอัดและไม่กล้าจะเริ่มต้นพูดอะไร จนกระทั่งเดินเข้าไปข้างในแล้วหนูถึงชะงัก ทำหน้าไม่ถูกเมื่อเห็นกล่องใหญ่วางกองอยู่ที่กลางห้อง เพียงปรายตาก็รู้ว่าเป็นของๆ หนู
“มาเร็วเหมือนกันนะ พี่เพิ่งเริ่มเก็บของให้แป๊บเดียวเอง คงใจร้อนอยากย้ายไปใจจะขาดใช่ไหม พี่เข้าใจ” ประโยคแรกที่ได้ยินจากปากคือคำไล่ อันนั้นพอเข้าใจ แต่หนูไม่เข้าใจเลยว่าทำไมยังพูดคำพูดพวกนั้นด้วยน้ำเสียงเฉยๆ เหมือนเรื่องธรรมดาได้ลง
“ทีแรกว่าจะเก็บไว้ให้ จะได้รีบมารีบไปไม่เสียเวลา ไม่ทำให้อีกคนเค้าคิดมาก หรือเข้าใจผิด แต่มาเองก็ดีแล้ว จะได้ไม่มีอะไรตกหล่นให้ต้องกลับมาเอาทีหลัง” นิ่งเรียบ เย็นชา
“พี่โต้ง.... หนูขอโทษ.... หนูผิดไปแล้ว...ได้โปรด ยกโทษให้หนูสักครั้งได้ไหมคะ”
“น้องฐาไม่ได้ทำผิดอะไร พี่ไม่มีอะไรจะยกโทษให้หรอก”
“อย่าพูดอย่างนั้นสิ หนูรู้ว่าพี่กำลังโกรธ จะด่าหนู ตีหนู จะลงโทษยังไงก็ได้ อย่าทำเฉยชาใส่กันแบบนี้เลย” หนูพยายามขอร้อง อ่อนวอนเขา น้ำหูน้ำตาที่มีพยายามบีบออกมาให้หมด
“ลงโทษเหรอ? พี่ยังนึกไม่ออกเลยว่าจะต้องทำยังไง พี่ไม่รู้จะหาวิธีการไหนรับมือกับคนอย่างเราดี ทำไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี พี่เหนื่อย....เหนื่อยมากเหลือเกิน ทางที่ดีเราควรเลิกกันซะแล้วหัวใจน้องฐาอยู่ที่ไหน ก็พาร่างกายไปรวมกันเถอะ”
“แต่หนูไม่ได้รักมัน หนูรักพี่ต่างหาก”
“ถ้ารักพี่แล้วหนีตามมันไปทำไม!!!” อีกฝ่ายตะคอกกลับมาด้วยเสียงตวาด แววตาวาวโรจน์อย่างขุ่นเคือง
“หนูเปล่า.....”
“แล้วที่บอกตำรวจล่ะ หมายความว่ายังไง เต็มใจไปเอง....”
“หนูโกหก หนูแค่อยากช่วยมัน แต่ที่ทำไปเพราะหนูสงสารมัน ไม่ใช่เพราะยังรักซะหน่อย เพราะหนูคิดว่ายังไงหนูก็ต้องเลือกพี่ หนูถึงไม่อยากให้มันต้องมาติดคุกเพราะหนู”
“อย่าเอาคำว่าสงสารมาอ้าง ใช่ มันอาจจะต่างกับความรัก แต่มันใกล้เคียงมาก แต่น้องฐาไม่เคยคิดเลยว่าความสงสารเห็นใจที่ให้กับคนอื่นมันทำร้ายหัวใจของพี่ขนาดไหนและมันกำลังทำลายความรักความเชื่อใจที่มีทั้งหมดลงไปด้วย สำหรับความผิดที่มันได้พรากเอาสิ่งที่พี่รักมากที่สุดไป ต่อให้มันต้องเข้าคุกติดตารางเป็นเดือนเป็นปี ก็ยังชดใช้ความผิดของมันไม่หมด พี่อยากจะเอาเลือดหัวมันออกซะด้วยซ้ำ แต่น้องฐาล่ะกลับช่วยเหลือ ออกรับแทน ทำเหมือนไม่เห็นหัวพี่ ยอมรับออกมาได้น่าไม่อายว่าสมัครใจอยากไปกับมัน แล้วยังจะมาคร่ำครวญโกหกตอแหลอะไรอีก พอซะทีเถอะ พี่ขี้เกียจจะฟังแล้ว จบๆ กันไปซะดีกว่า จะได้ไม่ยืดเยื้อคาราคาซัง อยากไปอยู่ที่ไหนกับใครก็ไปเลย!”
“ไม่..ไม่เอา พี่อย่าพูดแบบนี้ พี่จะทิ้งหนูแบบนี้ไม่ได้นะ หนูไม่ยอมหรอก”
“พี่ไม่รู้จริงๆ ว่าน้องฐาคิดอะไรอยู่ แล้วทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร แต่เราจะยังอยู่ด้วยกัน คบกันไปทำไม ถ้าสุดท้ายนึกอยากจะไปเอากับใครที่ไหนก็ไปได้ สู้ไม่ต้องเป็นอะไรกัน อยากเจอกันเมื่อไรค่อยเจอ เงี่ยนเมื่อไรค่อยมาเอากันไม่ดีกว่าเหรอ จะได้ไม่ต้องคอยหึงหวง คอยเป็นห่วงกันให้ลำบากใจกันไปเปล่าๆ ทีแรกพี่อาจจะคิดว่าน้องฐาไม่เต็มใจ ไม่อยากไป ไม่งั้นมันคงไม่ต้องโปะยาลักพาไปแบบนี้ แต่หลังจากนั้นล่ะ? พี่รู้อะไรบ้าง ถ้าไม่แจ้งตำรวจช่วยสืบ ไม่ได้ตามหาทะเบียนรถ มันจะพาน้องฐากลับมาเมื่อไรในสภาพไหน พี่ไม่รู้เลย ห่วงไปสิกังวลไปสิ... ที่ไหนได้ น้องฐากลับระริกระรี้ดีใจที่ถ่านไฟเก่ามันคุโชน ห่วงใยสงสารกลัวมันจะติดคุกจนออกนอกหน้า พี่อยากจะเชื่อน้องฐานะ แต่พี่ก็เชื่อสายตาตัวเองมากกว่า”
“ถ้าหนูบอกว่าหนูไม่ได้มีอะไรกับมันล่ะ พี่จะเชื่อหนูไหม?”
“ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ ที่พี่ไม่ได้มองโลกในแง่ดีขนาดนั้น ถ้าครั้งนี้พี่ยอม... พี่จะวางใจได้ยังไงว่าวันดีคืนดีมันจะไม่นึกอยากพาตัวน้องฐาไปอีก ถึงครั้งนี้ไม่ทำ ครั้งต่อไปก็ไม่แน่ พี่ไม่ได้ใจกว้างอย่างมหาสมุทรที่จะแบ่งปันคนรักให้อื่นใช้ได้ง่ายๆ ก่อนที่จะมาคบกัน น้องฐาจะเป็นยังไงพี่ก็ไม่แคร์ แต่ระหว่างที่เรายังคบกันอยู่ ใช้คำว่าคนรัก ใช้คำว่าแฟน พี่ทนรับสภาพนั้นไม่ได้จริงๆ”
หนูพูดอะไรไม่ออกได้แต่ร้องไห้
“รีบเก็บของ แล้วไปจากที่นี่ซะ”
“หนูไม่ไป พี่จะไล่หนูยังไงหนูก็ไม่ไป” หนูยืนยันหนักแน่น เราจ้องตากันแป๊บหนึ่งก่อนที่เขาจะพยักหน้าช้าๆ
“ก็ได้....ถ้าน้องฐาไม่อยากไป พี่จะเป็นฝ่ายไปเอง” พี่โต้งสรุปเสียงนิ่ง เขาเดินเข้าไปในห้องนอน หนูหันมองด้วยสายตาหวาดวิตก เดินตามเข้าไปพบพี่โต้งยัดเสื้อผ้าของเขาลงกระเป๋าเดินทาง แล้วถือเดินผ่านหน้าไป
“พี่โต้งอย่าไปนะ พี่อย่าทิ้งหนูไปนะ” หนูว่าพลางจับแขนเขา แต่อีกฝ่ายตวัดออกแล้วหยิบกุญแจ กระเป๋า แบบรีบๆ
“อยากอยู่ที่นี่มากก็อยู่ไป แต่ตราบใดที่น้องฐายังอยู่นี่พี่จะไม่กลับมาอีกแล้ว....กลับไปหาคนที่เรารักเถอะ....”
หนูเดินตามเขาไปมาจนมาถึงหน้าประตูห้อง ยังคงสะอื้นไม่หยุดเมื่อคิดว่าเขาจะไป พี่โต้งชะงักเท้าแต่ไม่หันหน้ามา
“มาถึงตอนนี้ก็นึกดีใจนะ ที่เราเป็นกะเทยเลยมีลูกไม่ได้ เพราะถ้าเป็นผู้หญิง พี่คงกระวนกระวายใจแย่ อนาคตข้างหน้าถ้าถูกมันทิ้ง.... ไม่แน่พี่อาจจะต้องเลี้ยงลูกคนอื่นเป็นครั้งที่สองก็ได้!”
หนูชะงักกับถ้อยคำที่ด่าเสียดสีนั่น หัวใจมันเจ็บปวดเหมือนถูกเข็มเล็กๆ ทิ่มแทงเป็นล้านแผล
ปึง! เสียงประตูปิดลง พร้อมร่างของหนูทรุดลงไปร้องไห้อย่างหนัก....
ถึงอย่างนั้น หนูรู้สึกว่ามันทรมานเหลือเกินที่จะจากไปทั้งๆ อย่างนี้....
ไม่ว่ายังไง หนูก็อยากจะพยายามอีกสักครั้ง อยากจะขอโทษ อยากจะอธิบาย อยากจะอ้อนวอนให้เขาอภัยให้หนู
หนูจะรออยู่นี่..... จนกว่าเขาจะกลับมา ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ตาม......
ดูเหมือนการรอคอยจะเป็นหมัน.....สามวันแล้ว.... ที่พี่โต้งไม่กลับมา.....
เขาใจเข็งมากพอที่จะตัดหนูออกไปได้ ทั้งๆ ที่หนูรู้ดีว่าเขารักหนูมากขนาดไหน
แต่จะโทษเขาก็ไม่ได้หรอก หนูผิดเองที่ไม่ชัดเจนเด็ดขาด ลังเลราวกับนางวันทองที่รักขุนแผนแล้วสงสารขุนช้าง จนไม่ยอมเลือกใครสักคน.... สมควรแล้วจะได้รับโทษประหารเช่นนี้...
หมอกโทรมาตามหนูรอบที่เท่าไรแล้วไม่รู้ เตือนว่าถ้ายังขาดเรียนโดยไม่มีเหตุผลแบบนี้จะหมดสิทธิ์สอบเอาง่ายๆ หนูบอกมันว่ารู้แล้วตัดความรำคาญ ทั้งที่หนูหมดอาลัยตายอยากจนไม่อยากไปเรียน...
วันที่สามประตูห้องเปิดออกอีกครั้งทำให้หนูรู้สึกดีใจอย่างยิ่ง แต่แล้วรอยยิ้มก็ค้างแล้วเจื่อนลงทันควันเมื่อคนที่เปิดประตูเข้ามาเป็นพี่เอ
“พี่โต้งใช้ให้มาเอาของ” เขาบอกสั้นๆ เมื่อหนูส่งสายตาแสดงความสงสัยไปให้
คงไม่จำเป็นต้องถามว่าทำไมเขาไม่มาเอง คงเป็นเพราะพี่เขาชังน้ำหน้าหนูมากเสียจนไม่อยากเห็นหน้าแล้วก็เป็นได้
พี่เอมาเอาหนังสือเรียนและของใช้สองสามอย่าง พอเก็บของเสร็จ เขาก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าหนู แล้วมองด้วยสีหน้า สายตาเหยียดหยาม
“เออเนอะ...คนเรานี่ก็หน้าด้านหน้าทน เขาไล่ขนาดนี้แล้วก็ยังไม่ยอมไปไหน คงคิดล่ะสิ ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องกลับมา รู้ไว้นะว่าคิดผิด ตราบใดที่น้องยังอยู่ที่นี่ พี่โต้งจะไม่เหยียบเข้ามาอีก คนอย่างเขาหาที่นอนใหม่ไม่ใช่เรื่องยาก หาคนใหม่ก็ไม่ยากด้วย”
นั่นสินะ คนอย่างพี่โต้งจะไปแคร์อะไร... เขาจะหาแฟนใหม่หรือที่อยู่ใหม่ไม่ใช่เรื่องยากจริงๆนั่นแหละ
“ถ้าคิดจะรอ เลิกคิดได้เลย แต่ถ้าอาลัยอาวรณ์ไม่อยากลงจากตึกอยากยึดที่นี่เป็นของตัวเอง ไว้พี่จะบอกพี่เขาให้ก็ได้ จะได้รู้กันทีนี้แหละ ว่าที่เข้าใจว่าน้องฐาไม่ได้รักพี่เค้าที่เงินน่ะ เรื่องโกหก.....”
ยิ่งได้ฟังอย่างนี้หนูรู้สึกเหมือนโดนตบหน้า....แต่ก็ไม่ได้พูดหรือเถียงอะไรไป มองตามร่างพี่เอเดินออกจากห้อง...
น้ำตาที่แห้งเหือดเริ่มเอ่อคลอขึ้นอีกครั้ง....
เปล่าประโยชน์ใช่ไหมที่จะรอต่อไป....
ห้องนี้มันกว้างใหญ่ เงียบเหงา คอนโดสวยๆ มันจะไปมีค่าอะไร ถ้าตอนนี้ไม่มีพี่เขาอยู่ด้วย
คนที่หนูรักคือพี่โต้ง ไม่ใช่คอนโดซะหน่อย....
หนูเก็บของต่อตั้งแต่ตอนนั้น... แต่ยังแอบรอจนเช้าของอีกวันจึงตัดใจยอมแพ้ ขอแรงกิ๊งและเพื่อนๆ มาช่วยย้ายของออกไป
หลังจากสิ่งต่างๆ ถูกลำเลียงลงไปจนหมด หนูหยิบมือถือต่อหาพี่โต้ง เขาปิดเครื่องตั้งแต่วันแรกที่เขาจากไป
“พี่คะ.... กลับมาได้แล้วนะ หนูกำลังจะย้ายออก”
หนูกรอกเสียงลงไปเพื่อฝากข้อความ จากนั้นจึงวางมือถือทับลงบนเศษกระดาษบนกระเป๋าโน้ตบุ๊ก หนูไม่ได้เอาสองสิ่งนี้ไปด้วย
“ฐา เหลืออะไรอีกไหม?” หมอกถาม
“หมดแล้วล่ะ ไปกันเถอะ” หนูบอกใช้เวลาเสี้ยววินาทีสุดท้ายกวาดมองไปรอบๆ ห้อง
ตอนย้ายเข้าไปน่ะมันง่าย แต่คิดถึงตอนย้ายออกด้วยนะ ขอบใจนะเดย์ ที่ช่วยเตือนเราเมื่อนานมาแล้ว
เราก็คิดเหมือนกันว่าอาจจะมีวันนี้ แต่ไม่คิดว่าเรื่องทุกอย่างจะจบแบบนี้
ถ้าเราต้องไป เพราะพี่เค้าหมดรักเรามันคงจะไม่เท่าไร แต่นี่ทุกอย่างเราโทษใครไม่ได้เลย นอกจากความโง่เง่าปัญญาอ่อนของตัวเอง......
ลาก่อนนะคะพี่โต้ง.....
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
To be con.
สปอล์ย.....
ตอนหน้า...เป็นตอนจบ........ ให้คนที่เชียร์โรจน์นะคะ *
จากนั้นจะเขียนตอนพิเศษ ให้แฟนคลับน้องฐา..... เวอชั่นดาร์ค จุดจบกะเทยป่วนที่คงมีคนสะใจ....
ชีวิตน้องฐาอาจจะพลิกฝันจนน่าใจหายเลย....
กรุณา.... รออ่านจนถึง
ตอนสุดท้ายนะคะ
[/color]
โพลล์
หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190> (อ่าน 1226889 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก